Table d’Amis in Kortrijk

Het was zover. We mochten eten bij Table d’Amis.
Vol verwachting was ik. Uiteraard was de vorige ervaring onvergetelijk, maar deze keer ging ik met echtgenoot naar Kortrijk en ik was vreselijk benieuwd wat hij ervan zou vinden.
Nadat we ons wat opgefrist hadden in het nog even vriendelijke hotel Focus, waar we dit keer sliepen in de striptekenaarskamer, de vorige keer had ik de assemblagekamer, lieten we ons per (gratis nog steeds) taxi vervoeren naar het restaurant. We waren aan de vroege kant en An vroeg ons of we het aperitief in de lounge wilden drinken of dat we direct aan tafel wilden.
We kozen deze keer voor de lounge. Echtgenoot vond de inrichting direct al sympathiek. We kozen dit keer allebei voor het aperitief maison, Crxc3xa9mant de Luxembourg, Gales, Private Cuvxc3xa9e, met crxc3xa8me de Mxc3xbbre met enkele druppels wodka. Nog steeds erg lekker! Erbij een eerste mondvermaakje, erg leuk opgediend in een weckpotje, een zuurgepekeld kerstomaatje.
Hoe lekker kan zo iets simpels als een kerstomaatje zijn zeg. In dit geval weer heel gewoon heerlijk!
Sofie kwam aangelopen en het weerzien was heel hartelijk, leuk!
We bekeken de kaart, die op een enkele uitzondering na, geheel vernieuwd is en kozen uiteraard voor het menu Terroir, we rijden niet voor niets zover tenslotte. Echtgenoot bekeek de wijnkaart en was net als ik de vorige keer erg te spreken over de ruime keus en de zeer vriendelijke prijzen. We kozen wel voor het arrangement, want Sofie heeft een geweldig wijngevoel en kiest feilloos de meest heerlijke wijnen bij de mooie gerechten die Matthieu maakt.

Drie amuses verschenen. Een bouillon van champignons met een gepocheerd kwarteleitje en onderin wat gierst; een veloutxc3xa9 van boontjes met vanille met stukjes pijlinktvis en een crxc3xa8me van sla met erop wat geitenkaas en daarop ingelegde wortel. Ik kan weer heel kort zijn: absoluut, onweerstaanbaar geweldig lekker. Vol, diep van smaak, prachtig qua combinaties en direct een signatuur afgevend. Echt geweldig.
We werden gevraagd aan tafel te gaan en we kregen hetzelfde fijne ronde tweepersoonstafeltje dat ik de vorige keer had.
Half zicht op de keuken, waar af en toe een knipoog van Matthieu uit kwam en zicht op de mooie olijfgroene wand in het restaurant. Het restaurant liep overigens weer geheel vol deze avond.

Brood, olie, boter, peper en zout kwam op tafel, plat en bruisend water van Bavik  (Eaumega genaamd) in prachtige flessen (de hele crew heeft enkele weken deze kleine brouwerij met erg lekker bier bezocht)
en Sofie begon met dezelfde wijn als de vorige keer, een Grxc3xbcner Veltliner, Kies, Kurt Angerer, deze keer om tegenwicht te bieden aan de haring die we in het voorgerecht zouden aantreffen.
Een heerlijke Veltliner vind ik dit. Stuivend fris met voldoende, maar niet teveel zuren, erg mooi om mee te beginnen.
Het voorgerecht was prachtig om te zien.
Escavxc3xa8che van haring met rucola en groene appel.
Prachtige stukjes haring, afgewisseld met rechtopstaande kleine dunne rondjes appel lagen op het bord. Ertussen toefjes crxc3xa8me van appel en rucola en ernaast een sorbet van appel en rucola. Dat alles was afgewerkt met een kruim van gepofte rijst waar iets van algen doorzat. Alweer onwaarschijnlijk lekker. Perfect op temperatuur en qua smaakcombinatie bijzonder knap gevonden.
De volgende wijn was een Pouilly-Fumxc3xa9, Madame T, 2009, Chateau de Tracy.
Zoals Sofie vertelde de tweede wijn van dit Chateau en hij was heerlijk. Echt een erg mooie Pouilly Fumxc3xa9 en zoals verwacht paste hij uitstekend bij het tweede gerecht.
Coquille xe2x80x98Jeanne Mareyagexe2x80x99 met specerijenconsommxc3xa9, herfstgroenten en hazelnoot.
De consommxc3xa9 werd later aan tafel bijgeschonken, zodat we eerst even konden genieten van de prachtige opmaak van het bord. Hoe belangrijk kunnen details toch zijn. Zo lag hier in het velletje van het spruitje (heerlijk krokant nog) een ander stukje groente en alleen al die combinatie was om te zien prachtig.
Het hele gerecht was buitengewoon lekker, zowel apart als bij elkaar, alles vulde elkaar op een erg mooie manier aan en werd tot een prachtig geheel op die manier. Echtgenoot vond en vindt dat hier een zeldzaam talent aan het werk is en daar ben ik het volmondig mee eens.
De derde wijn was een Viognier, Les Piliers, die wat vetter, maar zeker niet te vet was.
Een prima begeleider bij het derde gerecht, waar echtgenoot volledig stil van bewondering door viel. Gegrilde zeetong met kool en jus van wei, ingelegde koolrabi. Erbij een rondje yoghurt….zo gedurfd en zo lekker.
Ik heb nog nooit zeetong gegeten die zo perfect van cuisson was en zoxe2x80x99n heerlijke grillsmaak had. De smaakjes van de wei, koolrabi en yoghurt vervolmaakten het alleen maar en eigenlijk zaten we er allebei heel stil van te genieten. Wat een mooi gerecht weer.
De volgende en laatste witte wijn, althans aan tafel dan, was een Oratoire St. Martin, Cairanne, Haut-Coustias, Frederic & Francois Alary
en dat was een prachtige wijn. Vol, krachtig, echt een wijn zoals die ik graag zie.
Uiteraard weer perfect passend bij het laatste tussengerecht, waar we allebei bijzonder benieuwd naar waren.
Eidooier met varkenspoot, thee van gedroogde groenten en als cadeautje van Matthieu erop herfsttruffel. Erbij nog wat groentjes.
Ik heb nog nooit zoiets bijzonders gegeten. De eidooier was volledig glad, half warm, wat natuurlijk kwam door de aan tafel bijgeschonken thee en de varkenspoot was getransformeerd tot een flinterdun krokantje met een smaak alsof je een hele varkenspoot in je handen had gehad. Geweldig gewoon. Hoe krijgt hij het toch voor elkaar.

Als rode wijn had Sofie deze avond gekozen voor een Achelo, een Syrah uit Cortona, La Braccesca en het wordt eentonig, maar ook deze beviel ons weer zeer. Vol, diep en lekker.
Erbij het hoofdgerecht. Hazenrug met salie, butternutpompoen en schorseneer.
Prachtige hazenrug, heerlijke wildjus, mooi zalvende crxc3xa8me van de pompoen, een echt lekkere schorseneer, die heel grappig weer zwart gemaakt was met poeder van paddestoelen en de bijna-verrassing-van-de-avond: uitjes gevuld met compxc3xb4te van kweepeer….
Ik schrijf de bijna-verrassing, omdat hier natuurlijk elk gerecht op zich een totale verrassing is. Maar dat uitje zeg, oeioeioei, wat was dat ook geweldig lekker.

We wilden graag nog de kaasgang, we konden maar niet ophouden met genieten en dat was natuurlijk geen punt. Sofie stelde voor om daar de Tripel Petrus van Brouwerij Bavik bij te drinken en dat vonden we een erg leuk idee.
Weer eens iets anders en eigenlijk erg lekker bij de heerlijke kaasjes.
Op ons bordje troffen we aan – als ik het goed onthouden heb – een Cru de Haut Fagne, een Pont lxe2x80x99Eveque, een Belgische geit, een Zwiters kaasje, een Stilton en drie heerlijke geleitjes.
Erbij nog mooi geroosterd rozijnenbrood en het feest was compleet.

Het dessert, waarbij we het bier gewoon lekker doordronken, kwam in tweexc3xabn.
Op het eerste bordje ijs van geroosterde peer met tijm, walnotenmelk, verjusmeringue en gedroogde peer en eerlijk gezegd zag het er niet zo mooi uit als de andere gerechten, maar wat een smaken weer zeg. Ongelofelijk heerlijk. Niet te zoet, prachtig bij elkaar passend en zuigend lekker.

Op het tweede bordje chocoladeparfait met bittere cacao en karamelmousse, krokante chocolademousse.
Nu gebruik ik thuis al jaren het simpele recept van Matthieu voor chocolademousse en heb daar altijd weer succes mee, daar dit dessertje is een chocoladedroom. Geweldig gewoon, je wordt helemaal ondergedompeld in chocolade, chocolade, chocolade en vooral de diverse texturen zijn geweldig leuk bij elkaar.
Om het over de smaak natuurlijk maar niet te hebben, want die is zoals met alles hier uitzonderlijk.
Een prachtige afsluiting, deze dessertjes!

Ook koffie wilden we nog graag, espresso voor ons beiden en daarbij verschenen ook nog vier heerlijkheden (echtgenoot had al een ijspraline met citroen en wodka gegeten voor ik een foto kon nemen…..).
Een praline met macadamianoten, een ijspraline dus met citroen en wodka, een rolletje met banketbakkersroom en een smoothie van bosvruchten. Allemaal even lekker.

We hebben nog lang nagesproken met Matthieu, Sofie en de crew en deelden een beetje in de spanning die er was voor de Gault Millau perslunch van de maandag erop. Daarvoor hadden ze namelijk een brief ontvangen, dus er stond iets te gebeuren.
Inmiddels is dat natuurlijk bekend en Gault Millau heeft ze maar liefst 15 punten toegekend. Ook Knack deed een duit in het zakje: meest beloftvolle kok van het jaar. En dat is allebei volkomen terecht wat mij betreft, zoals echtgenoot het zo mooi zegt: wat heeft deze man een talent!
We zijn van plan tenminste eens in de drie maanden hier te gaan eten, want wat een ervaring. Om echt stil te vallen van bewondering. En dat geldt uiteraard in hoge mate voor de keuken, maar wederom viel me de geweldige samenwerking van de zwarte brigade op onderl
ing, maar ook me de keuken. Alles verloopt heel soepel, heel vriendelijk met voor iedereen een aardig woord, nooit gehaast, echt een compliment waard.

Savarin in Gent

Nadat we het vriendelijke hotel Focus hadden verlaten na een klein ontbijt wat beter was dan de vorige keer reden we richting de kust. Ons doel was het Paul Delvauxmuseum. Dat staat eigenlijk al jaren op het lijstje, maar vanuit onze woonst is het best een lange rit.
Vreemd genoeg, althans ik had het niet verwacht gezien de website, ligt het museum in een soort bungalowwijkje. Parkeren kan tegenover het gebouw, wat volgens ons vroeger een restaurant was.
De collectie is absoluut het bekijken waard, dus als iemand in de buurt is: zeker gaan!
De Panne ligt hier om de hoek, dus dat wilde ik even zien. Ik was vergeten hoe troosteloos kustplaatsen kunnen zijn als de zon niet schijnt en De Panne was hierop geen uitzondering. Ik hou eigenlijk helemaal niet van kustplaatsen, toeristisch, druk en ik heb er verder niets te zoeken, dus we reden er snel weer uit.
Opeens was het rondom half 2 en we kregen wel weer wat trek. Gent in dus. We kwamen uit op de Vrijdagmarkt, daar zit een grote parking onder en ik kende dit stukje Gent nog niet. We kozen gewoon op goed geluk xc3xa9xc3xa9n van de vele eetgelegenheden en het werd Savarin.
En dat viel ons helemaal niet tegen.
Een leuke, typisch Belgische kaart, precies wat we wilden deze middag.

Een flesje wijn natuurlijk, een Touraine, gewoon, simpel, licht en lekker.
Voor echtgenoot het konijn op grootmoeders wijze waarbij een bakje heerlijke aardappelkroketjes kwam. Zijn konijn was uitstekend, een flinke portie ook trouwens, erbij homemade appelmoes, die nog warm was (of weer warm gemaakt, maakt niet uit), mayonaise voor de kroketjes en wat sla. Gewoon goed.

Voor mij de Gentse waterzooi met vis en die was heerlijk. Boordevol heerlijke vissoorten, groentjes, wat aardappeltjes en alles perfect van gaarte. Erbij broodjes met boter, maar die at echtgenoot op bij zijn saus. Ik at wat van zijn kroketjes, niet veel, want ook mijn bord lag een flinke portie.

Koffie ter afsluiting en daarna reden we met gezwinde spoed naar huis, waar de zonen enkele uren later ook weer aankwamen.
Zeker een aanrader dit Savarin. Niet bijzonder, maar gewoon goed. Voor een fijne prijs ook nog eens, terwijl je toch op een toeristisch plekje zit. Fijne terrassen ook voor als het mooi weer is!

Merlet in Schoorl

Op deze regenachtige vrijdagavond arriveerden we veel te laat bij Merlet. Ik had natuurlijk even gebeld en dat was allemaal geen probleem. Na ons even te hebben opgefrist in onze heerlijk ruime kamer met prachtig zicht, zo bleek de volgende ochtend, op de weilanden achter het hotel-restaurant daalden we af naar het restaurant, wat al flink gevuld was.
De maxc3xaetre van de vorige keer, de heer Bourgonje was er volgens mij niet, wat niet wegnam dat de ontvangst in orde was.
Op tafel reeds de inmiddels bekende tomaatje, nootjes, stengeltjes en olijfjes en een aperitiefje wilden we ook wel.
Voor echtgenoot een Cava, voor mij diezelfde Cava maar dan met gin en een druppel aardbeilikeur. Lekker vond ik hem, lekker straf en daar had ik trek in.

We bekeken de menukaart en kozen natuurlijk voor het gastronomisch menu, het wijnboek  bekeken we ook en we kozen voor de mij vorige keer zo goed bevallen Albarixc5x88o Nora en de Cahors, een Chateau Leret.

Water, plat en bruisend verscheen, boter, olijfolie uit Spanje, die bijzonder zacht was en brood ook en een bordje met amuses.

Een Unami oester met een schuim van champagne, poeder van eendenlever en oesterblad; gelei van gevogelte met eendenlever, appel en gesneden oester en bonbon van eendenlever met een gelei van Granny Smith, compote van ui en rode wijn. De oester was heerlijk, de eendenleversmaak en het oesterblad combineerden mooi, schuim van champagne vind ik altijd wat wegvallen als ik zo vrij mag zijn; de gelei van gevogelte proefde meer als een terrine wat ik trouwens erg lekker vind, waarbij de eendenlever mooi uitkwam en tot slot was de bonbon door het gebruik van de appel heerlijk fris. Een fijn begin.
De witte wijn werd ingeschonken en die was nog net zo fris en stuivend als me hem herinnerde (of is het haar)
en hij paste wat mij betreft prima bij het voorgerecht. Yellowfin tonijn en Alaska King Krab. Een blokje van tonijn, krab en een gelei van kombu; tartaar van tonijn, gerold in sesamzaadjes; geroosterde tonijn met een gel van yuzu; sushi van tonijn, krab en een gelei van nori met wasabimayonaise en gepofte rijst en tot slot een gelei van tonijn met tonijn en vongole.

Het blokje van tonijn en krab met de gelei van kombu was lekker. Beide vissmaken kwamen goed naar voren, de tartaar van tonijn met sesamzaadjes is me net iets te bekend, de geroosterde tonijn met de gel van yuzu was wel aardig, maar aan de droge kant, de sushi vond ik relatief gewoon, waarbij ik moet aantekenen dat de wasabimayonaise prachtig zacht van smaak was, zodat ik eindelijk eens geen chloorreactie kreeg en tot slot vond ik de gelei van tonijn met de tonijn vooral erg mooi om te zien, de doorzichtige gelei kon je prachtig oprollen om het rolletje tonijn heen en de venusschelp lag er eerlijk gezegd wat verloren bij.
Even iets over de bediening. Ik ontbeerde deze avond de geweldige gastvrijheid van de maxc3xaetre. Niets ten nadele van de jonge bediening, zij deden zeer hun best, maar toch ontbrak er iets, er miste ook iets van aansturing, zo leek het en dat vond ik eigenlijk erg jammer. Het stokte zo af en toe met inschenken en ook de communicatie met de keuken leek wat stroever.
De Nora paste ook prima bij het tussengerecht.
Droog gebakken coquille St-Jacques met een kruim van knoflook, aardappel en spek. Zacht gegaard buikspek met een gel van pompoen en sinaasappel en een truffelsaus.
De coquille was iets te droog, maar wel lekker. Het buikspek was prima en het kruim voegde ook werkelijk iets toe. De gel van pompoen met sinaasappel leek iets te lang op het bord te hebben gelegen en dat was een beetje jammer. De smaak was nog wel mooi. De truffel zal hebben moeten gezeten in de donkere rondjes die op de rand van het bord lagen, maar eerlijk gezegd is die smaak me geheel ontgaan. Nu ik er zo over nadenk is het misschien wel zo dat men de truffelsaus is vergeten, want we vonden het gerecht wel wat kaal.
We schakelden over op de rode Cahors, die gewoon net zo lekker stroef was als we gehoopt hadden.
Hij deed het goed bij de gebraden reerug van de Veluwe, Langedijker zuurkool, Opperdoezer Ronde gevuld met reegoulash en gegratineerd met een crxc3xa8me van Epoisses en aardappel, rode minibiet, mousseline van rozenbottel, bundelzwam, minispruitjes, kastanje en jus van rode port. Een hele mond vol…..maar dat viel mee.

Mooi ree, lekkere zuurkool, een fijn aardappeltje waar je duidelijk de kaas proefde, lekkere groentjes en een fijn sausje. Een mooi herfstgerecht.

Echtgenoot dronk de Cahors door bij de kaas, ikzelf vroeg om een mooi glas witte wijn en dat kreeg ik ook. Een mij volkomen onbekende zelfs, wat altijd leuk is, een Matassa.
Een witte wijn uit de zuidelijke Languedoc, die me prima beviel.
De kaaswagen hier is nog net zo mooi als hij was en de kaassommelier (bestaat dat al, zoniet, dan toch) was top!
Wat een kennis en wat een enthousiasme, werkelijk een genot om naar te luist
eren.
We kozen allebei een prachtig bordje, kregen er nog wat notenbrood waarin een lichte hartige toets van olijf te proeven was en waren diep en diep tevreden.

Het dessert tenslotte bestond uit bramen, gember en chocolade. xe2x80x98Harde wenerxe2x80x99 van chocolade; baba van bramen, gembersorbetijs en licht gegeleerde ginger ale met schuim van whisky sour, marshmallow van bramen en merengue van bramen.

De harde wener (Noord-Hollands wellicht?) was lekker, zo ook de baba met het sorbetijs. De licht gegeleerde ginger ale was wel erg licht gegeleerd vond ik, waardoor het een wat waterig geheel werd en de merengue was gewoon lekker.
We sloten af met espresso waarbij wat zoetigheden, waaronder die vorige keer zo waanzinnig lekkere madeleine, die vanavond helaas niet warm was en ook niet droop van de boter.

Tot slot wandelden we richting  Grand Cafxc3xa9 waar echtgenoot nog een espresso nam en ik een lekker Brandtapje en tevreden doken we daarna ons fijne bed in. Na het ontbijt de volgende ochtend, wat niet bijzonder opzienbarend was, maar wel lekker reden we nog even richting huis voor we ons culinair zouden onderdompelen in Kortrijk.

Samenvattend: Merlet is absoluut een goed restaurant, maar deze avond ontbrak op de een of andere manier het wow-gevoel en dat vind ik eigenlijk heel erg jammer.

Merlet in Schoorl

Op deze regenachtige vrijdagavond arriveerden we veel te laat bij Merlet. Ik had natuurlijk even gebeld en dat was allemaal geen probleem.

Na ons even te hebben opgefrist in onze heerlijk ruime kamer met prachtig zicht, zo bleek de volgende ochtend, op de weilanden achter het hotel-restaurant daalden we af naar het restaurant, wat al flink gevuld was. De maître van de vorige keer, de heer Bourgonje was er volgens mij niet, wat niet wegnam dat de ontvangst in orde was.

Op tafel reeds de inmiddels bekende tomaatje, nootjes, stengeltjes en olijfjes en een aperitiefje wilden we ook wel. Voor echtgenoot een Cava, voor mij diezelfde Cava maar dan met gin en een druppel aardbeilikeur. Lekker vond ik hem, lekker straf en daar had ik trek in.
We bekeken de menukaart en kozen natuurlijk voor het gastronomisch menu, het wijnboek bekeken we ook en we kozen voor de mij vorige keer zo goed bevallen Albariňo Nora en de Cahors, een Chateau Leret.

Water, plat en bruisend verscheen, boter, olijfolie uit Spanje, die bijzonder zacht was en brood ook en een bordje met amuses.
Een Unami oester met een schuim van champagne, poeder van eendenlever en oesterblad; gelei van gevogelte met eendenlever, appel en gesneden oester en bonbon van eendenlever met een gelei van Granny Smith, compote van ui en rode wijn.

De oester was heerlijk, de eendenleversmaak en het oesterblad combineerden mooi, schuim van champagne vind ik altijd wat wegvallen als ik zo vrij mag zijn; de gelei van gevogelte proefde meer als een terrine wat ik trouwens erg lekker vind, waarbij de eendenlever mooi uitkwam en tot slot was de bonbon door het gebruik van de appel heerlijk fris. Een fijn begin.

De witte wijn werd ingeschonken en die was nog net zo fris en stuivend als me hem herinnerde (of is het haar) en hij paste wat mij betreft prima bij het voorgerecht. Yellowfin tonijn en Alaska King Krab.

Een blokje van tonijn, krab en een gelei van kombu; tartaar van tonijn, gerold in sesamzaadjes; geroosterde tonijn met een gel van yuzu; sushi van tonijn, krab en een gelei van nori met wasabimayonaise en gepofte rijst en tot slot een gelei van tonijn met tonijn en vongole.
Het blokje van tonijn en krab met de gelei van kombu was lekker. Beide vissmaken kwamen goed naar voren, de tartaar van tonijn met sesamzaadjes is me net iets te bekend, de geroosterde tonijn met de gel van yuzu was wel aardig, maar aan de droge kant, de sushi vond ik relatief gewoon, waarbij ik moet aantekenen dat de wasabimayonaise prachtig zacht van smaak was, zodat ik eindelijk eens geen chloorreactie kreeg en tot slot vond ik de gelei van tonijn met de tonijn vooral erg mooi om te zien, de doorzichtige gelei kon je prachtig oprollen om het rolletje tonijn heen en de venusschelp lag er eerlijk gezegd wat verloren bij.
Even iets over de bediening. Ik ontbeerde deze avond de geweldige gastvrijheid van de maître. Niets ten nadele van de jonge bediening, zij deden zeer hun best, maar toch ontbrak er iets, er miste ook iets van aansturing, zo leek het en dat vond ik eigenlijk erg jammer. Het stokte zo af en toe met inschenken en ook de communicatie met de keuken leek wat stroever.

De Nora paste ook prima bij het tussengerecht. Droog gebakken coquille St-Jacques met een kruim van knoflook, aardappel en spek. Zacht gegaard buikspek met een gel van pompoen en sinaasappel en een truffelsaus.
De coquille was iets te droog, maar wel lekker. Het buikspek was prima en het kruim voegde ook werkelijk iets toe. De gel van pompoen met sinaasappel leek iets te lang op het bord te hebben gelegen en dat was een beetje jammer. De smaak was nog wel mooi. De truffel zal hebben moeten gezeten in de donkere rondjes die op de rand van het bord lagen, maar eerlijk gezegd is die smaak me geheel ontgaan.

We schakelden over op de rode Cahors, die gewoon net zo lekker stroef was als we gehoopt hadden. Hij deed het goed bij de gebraden reerug van de Veluwe, Langedijker zuurkool, Opperdoezer Ronde gevuld met reegoulash en gegratineerd met een crème van Epoisses en aardappel, rode minibiet, mousse

line van rozenbottel, bundelzwam, minispruitjes, kastanje en jus van rode port. Een hele mond vol…..maar dat viel mee.
Mooi ree, lekkere zuurkool, een fijn aardappeltje waar je duidelijk de kaas proefde, lekkere groentjes en een fijn sausje. Een mooi herfstgerecht.

Echtgenoot dronk de Cahors door bij de kaas, ikzelf vroeg om een mooi glas witte wijn en dat kreeg ik ook. Een mij volkomen onbekende zelfs, wat altijd leuk is, een Matassa. Een witte wijn uit de zuidelijke Languedoc, die me prima beviel.

De kaaswagen hier is nog net zo mooi als hij was en de kaassommelier (bestaat dat al, zoniet, dan toch) was top! Wat een kennis en wat een enthousiasme, werkelijk een genot om naar te luisteren.

We kozen allebei een prachtig bordje, kregen er nog wat notenbrood waarin een lichte hartige toets van olijf te proeven was en waren diep en diep tevreden.

Het dessert tenslotte bestond uit bramen, gember en chocolade. ‘Harde wener’ van chocolade; baba van bramen, gembersorbetijs en licht geleerde ginger ale met schuim van whisky sour, marshmallow van bramen en merengue van bramen.
De harde wener (Noord-Hollands wellicht?) was lekker, zo ook de baba met het sorbetijs. De licht geleerde ginger ale was wel erg licht gegeleerd vond ik, waardoor het een wat waterig geheel werd en de merengue was gewoon lekker.
We sloten af met espresso waarbij wat zoetigheden, waaronder die waanzinnig lekkere madeleine, die vanavond helaas niet warm was.

Tot slot wandelden we richting Grand Café waar echtgenoot nog een espresso nam en ik een lekker Brandtapje en tevreden doken we daarna ons fijne bed in. Na het ontbijt de volgende ochtend, wat niet bijzonder opzienbarend was, maar wel lekker reden we nog even richting huis voor we ons culinair zouden onderdompelen in Kortrijk.

Samenvattend: Merlet is absoluut een goed restaurant, maar deze avond ontbrak op de een of andere manier het wow-gevoel en dat vind ik eigenlijk heel erg jammer.