Le Hollandais in Amsterdam

Op vrijdagavond reed ik weer eens richting Amsterdam voor een ontmoeting met vrienden. We zouden deze keer gaan dineren bij Le Hollandais. Bij hen beiden al bekend, bij mij nog niet. We zouden even indrinken bij een cafxc3xa9 in de buurt wat gemakkelijk te vinden was en zo rondom 19.00 wandelden we richting Le Hollandais. De ontvangst was allervriendelijkst. Jassen werden aangenomen, we wierpen even een blik in de keuken, die een etage lager – in hetxc2 souterrain dus – gevestigd is. Daar viel mijn blik op een chefs table, voor 8 personen. Wij moesten echter een trapje op, waarmee we in de eetzaal kwamen. Flink wat tafeltjes, rechthoekig, veelal tweetjes. Een prettige inrichting vond ik. Lambrisering, tafellinnen en wit plastic kuipstoeltjes, die in de loop van de avond wat minder prettig gingen zitten, maar wel leuk ruimte scheppen in het interieur. Wat kunst aan de muur en gelukkig genoeg licht.

We begonnen maar weer eens met een glaasje champagne. Hier niet open, wel een champenoise geloof ik, maar wij namen gewoon een half flesje Bollinger, die prima was. Erbij boerenbrood met prettig gezouten boter. Een karaf water, die gedurende de avond telkens ververst werd erbij en we konden de kaart gaan bekijken.
Een kleine, maar erg prettige kaart. Men kookt hier volgens eigen zeggen de Franse Bourgoiskeuken waarin ambachtelijke producten worden verwerkt door het kleine team. Specialiteiten zijn charcuterie, orgaanvlees en huisgemaakte worsten van scharrelvarkens. Verse vis uit de wildvangst en biologisch groenten. Er is ook een menu, drie gangen voor 32 euro. Het menu werd ons uitgelegd en dat klonk verder uitstekend. We besloten echter tot a la carte, waarbij twee van ons wel het hoofdgerecht van het menu namen.
De wijnkaart is klein maar fijn. Geheel Frans, maar dat vind ik geen enkel punt persoonlijk. Veelal onbekende huizen, maar ik had al her en der gelezen dat gasten vaak verrast worden door de keuze. Ik spotte een Saint Romain, zoals wellicht bekend een favoriet van me en ook de tafelgenoten waren het eens met de keus. Huis en jaar zijn me inmiddels nagezonden, het betrof het Domaine Henri et Gilles Buisson, geimporteerd door Vojacek in Maastricht. Een erg mooie wijn weer, die met gemak de verschillende gerechten aankon.

Onze voorgerechten kwamen. Voor de heer van het gezelschap salade van linzen uit le Puy met huisgemaakte lamsworst en hij was zeer tevreden. Zo tevreden dat hij helemaal vergeten is me een hapje te laten proeven, wat hij wel beloofd had. Ik zag in ieder geval een flink bord met mooie linzen en mooie plakjes worst. Verbazingwekkend snel was alles verdwenen .
Wij – de dames – waren zeer eensgezind deze avond. Wij hadden gekozen voor de steak tartare van verse kabeljauw (normaliter is dat hier makreel, maar deze avond dus niet) met een Noordzeekrabmayonaise. Erg lekker ! Vier quenelles flink op smaak zijnde kabeljauwtartaar met een zeer uitgesproken mayonaise van krab eroverheen. Erbij blokjes gezouten komkommer, ook al erg lekker en flink wat gemengde sla, die wat mij betreft weinig toevoegde.

Na enige tijd kwamen de hoofdgerechten. Wederom was de heer afwijkend, hij had gekozen voor de gebraiseerde kalfszwezerik met aardappelmousseline en topinamboers met peterselie en hij was wederom erg tevreden. Prachtige stukken zwezerik op een bedje van de boterzachte aardappelmousseline vond hij, met erbij de stukjes aardpeer, gemengd met peterselie. Een prima gerecht.
Wij waren erg nieuwsgierig naar ons zachtgegaarde varkensvlees op rode kool en werden niet teleurgesteld. Hoe lekker kan varkensvlees toch zijn. Een flink stuk botermals schoudervlees vonden wij op van die heerlijke ouderwetse omarodekool. Het geheim is toch echt heel gewoon de azijn natuurlijk. Erbij nog wat puree in een krokantje, heerlijk luchtig en we waren tevreden. Het enige puntje van kritiek wat ik zou kunnen hebben is dat er een flink pepertje door de rode kool zat, dat af en toe in het verkeerde keelgat schoot, maar daar bood water en wijn weer een prima oplossing voor.

Tot slot voor de dames uiteraard kaas. Geen trolley hier, maar een plankje waarbij je aan tafel de diverse soorten krijgt toegelicht. Nu zijn me de precieze soorten ontschoten, maar ik herinner me een geit of twee, een roodschimmel en een blauwe en ik was heel gewoon tevreden. Ook hier ging de Saint Romain uitstekend bij. Wat een wijn is dat toch !
De heer is een zoetje, dus hij ging voor een dessert: de nougat glacxc3xa9 en hij was wederom dik tevreden.
We sloten af met de nodige espressootjes, waarbij de andere dame nog wat cognac kapot sloeg en verlieten als een der laatsten dit geweldig gastvrije restaurant, waar met mooie producten mooie maaltijden gemaakt worden. Om naar terug te keren.

Metamorphose in Rotterdam

gemaakt op 25-SEP-03.
Ik was jarig en wilde met het gezin op restaurant. Maurits verjaart 5 dagen later dan ik (net zoals mijn broertje overigens) en meestal combineren we ons ‘feestje’ in het dichtstbijzijnde weekeinde, omdat veel vrienden en familie wat verder weg wonen. Na toegezongen te zijn op bed en overladen met cadeautjes kwamen er ’s middags wat vriendinnen om taartjes te eten (heel snel), wijn te drinken en bij te kletsen.
Rondom half 6 moest ik ze wegjagen, want C. zou ons komen ophalen om naar Rotterdam te rijden. Ik had gereserveerd bij Metamorphose. Ik had een voorkeur voor De Watertoren, maar die is dicht op maandag en dinsdag en gaan pas om half 6 open, dus durfde ik de gok niet aan, want ik ging pas de 23e reserveren.
Metamorphose is gevestigd in de Pannekoekstraat, vlak bij de Markt van Rotterdam, bij de Gemeentebibliotheek, die ik iedereen kan aanraden en ook vlak bij onze voormalige Rotterdamse flat. Ik ken het buurtje dus wel. Ook omdat de jongetjes zeer regelmatig een middagje willen knutselen in De Ontdekhoek, wat gevestigd is in de voormalige gemeentebibliotheek, waar nu het Nationaal Onderwijsmuseum gevestigd is. Was de Pannekoekstraat vroeger een wat vreemd straatje, tegenwoordig is het ontdekt door horeca en hip publiek. Dat betekent over het algemeen vrij minimalistisch ingerichte zaakjes, met zeer ongemakkelijke stoelen, in het geval van Metamorphose, waar ik al eens was langs gewandeld eigenlijk ook. Maar ik had goede berichten gehoord over dit restaurant, wat overigens geen lunch biedt. De recensie van Joep Habets van een week geleden was ook al niet negatief, dus waarom niet.

Keurig op tijd reden we de Pannekoekstraat in, konden vrij gemakkelijk parkeren pal voor de deur van Metamorphose en wandelden naar binnen. Gelukkig stonden wij aan de goede kant van het restaurant, ook aan de andere kant lijkt er een ingang te zijn, maar dat is helemaal niet zo, want er staat een tweepersoonstafeltje pal voor de deur daar. Wat je overigens van buiten niet kunt zien, dus de deurklink werd herhaalde malen met kracht naar beneden geramd. Ik kan me zo voorstellen dat als je daar zit, je je regelmatig rot schrikt.
Maar goed. Wij traden binnen en er was direct een opstopping. Er is namelijk een bar met erachter een hele lading flessen wijn en daarop ligt het reserveringsboek. Net voor ons waren er 3 mensen binnengekomen en er moest even gezocht worden naar de naam. Dat lukte niet helemaal, maar we mochten er wel langs en stonden daar dus wat te wachten. Of we gereserveerd hadden werd ons uiteindelijk gevraagd. Ja hoor. Kiest u maar een tafeltje dan. Oh, okee, we heten Van S. Ja Prima, zoek maar een tafeltje.
Dat deden we, maar de jongetjes hadden een jas aan en wisten niet goed wat ze ermee moesten. Dat komt omdat ze gewend zijn dat hun jas of wordt aangenomen of ze voelen feilloos aan dat het een restaurant is waar je je jas gewoon over je stoel hangt. Maar hier wordt je dus ontvangen en dat betekent voor hen (terecht) dat je jas wordt aangenomen. De jas werd uiteindelijk aangenomen en we namen plaats. Aan een vrij ruime rechthoekige (bestaande uit 2 vierkante tafeltjes, die ook gebruikt worden voor 2 en 3 persoonstafeltjes) tafel. Wat ik prettig vond, want uit diverse recensies had ik opgemaakt dat het er allemaal nogal krappig en kleinig was. Dat is dus niet zo. Plastic kuipstoelen die helemaal niet onprettig zaten. Geen asbak, maar die kon wel gebracht worden.
Het restaurant bestaat uit twee delen, de zijde waar wij zaten bij de bar, waar ook de antipasti-schalen staan uitgestald (een van de voorgerechten is antipasti en dan mag je kiezen uit de schalen), en een zijde waar je zicht hebt op de keuken. Het restaurant was nog niet helemaal gevuld, later op de avond wel. De akoestiek is er, door de hoge ruimte en het gebruik van alleen harde materialen (leg een moltonnetje onder de tafelkleden !), afgrijselijk. De serveester heeft daar het volgende op gevonden. Ze praat gewoonweg zo zacht, dat ze als het ware al resonerend onder alle klanken door komt. Het is even wennen, maar uiteindelijk verstonden we haar. Zie vooral verder wat dat betreft.

We wilden wel een aperitief. Geen champagne hier, dus voor C. een tomatensap (afgrijselijk vind ik tomatensap, maar hij dus niet), de kinderen een Fanta (Ole een gele en Maurits een rode) en ik een glaasje witte wijn. Aan de zure kant. Geen amuses hier, een schaaltje ciabatta-achtig brood (8 sneetjes) en daar moet je het mee doen. Dat schaaltje was in no time leeg natuurlijk, mijn broodliefhebbers hadden trek. Verder op tafel een schaaltje met zeezout, een flesje met niet al te beste olijfolie en een bakje met tandenstokers.
Of we de kaart wilden. Ja.
Een simpele kaart, nog simpeler als bij Jean-Jean, alhoewel ik gedurende de avond regelmatig associaties kreeg met dit restaurant. Een driegangenmenu voert men hier. Je kunt kiezen uit zeven voorgerechten, zeven hoofdgerechten en vier desserts. Leuke gerechten hoor overigens. 26 euro doet dat driegangenmenu. Het menu is hier slechts een velletje papier, vastgeklemd in een dubbele plastic map. Het menu schijnt elke week te wisselen, althans dat meen ik te hebben begrepen van de mompelende dame. De reden dat ik geen copietje van het menu kon meekrijgen, ze hebben er maar zeven namelijk. Wel kon ik een oud menu meekrijgen. Dat hoefde niet.
We vroegen om de wijnkaart, kregen een andere kleur plastic map en keken hem in. Flink wat wijnen die 16 euro per fles, ik meen 12 euro per karaf en 3.20 per glas doen. Daarna wat Franse en Spaanse wijnen, in de prijsklasse tot 32 euro. Geen topwijnen, gewoon hele simpele wijntjes. We deden dan ook niet moeilijk, we kozen gewoon een Pinot Grigio 2001, Veneto IGT, die tenslotte meestal niet onaardig is. Deze was iets minder dan niet onaardig. Een karaf water overigens was bij binnenkomst al op tafel gezet.
We bestelden onze voor- en hoofdgerechten en de desserts zouden we later maar moeten kiezen, vond de mevrouw.
Ole checkte even hoe de mosselen a la Metamorphose in elkaar zaten (in wijn gekookt, met room en groentetjes en een zure groentemayonaise erbij) en besloot tot de mosselen. Maurits opteerde voor de salade met huisgerookte eendenborst, sinaasappel en truffelaardappel. Constant ging voor de spaghetti met kokkels, gamba’s en korianderolie en ikzelf had de fritots van ansjovis met knoflook en een garnituur van olijven, uiringetjes, tomaatjes, citroen en venkel gespot.
De mosselen kwamen. Een flink bord vol met uitstekende mosselen, de mayonaise erbij ontdekte Ole wat laat gelukkig, anders had hij het hele schaaltje leeggegeten en nu kon ik er ook af en toe een gefrituurd ansjovisje indopen. Ole was zeer tevreden en terecht. Het waren gewoon prima mosselen. De salade van Maurits was mooi. Mooie slasoorten, een prima dressing, veel plakjes gerookte eendenborst (de reden om de salade te nemen), alleen de truffelaardappeltjes, die paarse weet je wel, die vond hij niks. Nou dan niet, laat maar liggen hoor zoon. De spaghetti van Constant was prima. Ook daarvan heb ik geproefd en ik vond hem heerlijk. Mooi al dente, goed gevuld en met zo’n lekker zuidelijk smaakje. Mijn ansjovisjes waren overweldigend. Een giga-berg met gefrituurde ansjovisjes kreeg ik, ernaast veel garnituur, wat gewoon lekker was (groene en zwarte olijfjes, mooie tomaatstukjes, iets van een zuurtje erdoor heen). Smullen maar dus. De jongetjes hielpen gelukkig mee met de ansjovisjes, wat zij in ieder geval tot het allerlekkerste voorgerecht bestempelden. Wat ze prima vonden, want mam is tenslotte jarig. Keurig een vingerkommetje ernaast, prima in orde dus.
Na een prettige en niet te lang durende pauze (ook hierover had ik kritiek gelezen, wat in ons geval dus niet opgaat) kwamen de hoofdgerechten.
De jongetjes hadden allebei gekozen voor de ossenhaas met gebakken portobello’s. Maurits omdat hij een echte vleeseter is, Ole omdat hij eigenlijk alleen ossenhaas lekker vindt, allerlei andere vleessoorten boeien hem niet zo en vanavond had hij niet zo?n zin in vis. Ossenhaas dus. Maurits had een mooi stuk ossenhaas,
mooi mals, helemaal naar zijn zin. De portobello’s vond hij minder. Wat ik me kan voorstellen, die zaten tegen verbrand zijn aan. De gebakken aardappeltjes die er in ruime mate bijlagen vielen weer wel in de smaak. Ole had een veel kleiner en rommeliger stuk vlees (niet dat dat hem is opgevallen en ik heb wijselijk mijn mond gehouden), maar genoot er ook van. Zijn portobello’s waren wel in orde, maar boeiden hem niet zo. Wat er aan groente bijlag ben ik even vergeten, ik meen iets van boontjes.
Constant verheugde zich op zijn kalfszwerik met oesterzwammen, haricots verts en een paddestoelenrisotto. Nu had ik over die risotto gelezen dat ie droog was en op risi e bisi leek. Dat was niet het geval, maar volgens C. was dit geen a la minute bereide risotto. Opgepiept dus en redelijk in orde. Een aantal stukken kalfszwerik had hij, waarvan de kleinere stukken niet in orde waren, de grotere stukken wel. Jammer, maar het ging wel vond hij.
Ik had gekozen voor de zeebaarsfilet (aan de lijn gevangen) met groene salsa, aardappeltjes en zeekraal.
Een prima gerecht. Goede, smaakvolle zeebaars, uitstekend gebakken, de zeekraal lekker als altijd en de rest ook in orde. Beetje veel, dat wel. Maar goed dus.

Tijdens het afruimen mompelde de mevrouw de vier desserts. Ik vroeg of ik de kaart nog even mocht inzien, wat mocht. Nu mocht dat blijkbaar niet, want ik kreeg hem niet. Tijdens het wachten op de desserts vroeg ik het aan de andere mevrouw en toen kreeg ik hem wel. Heel kort maakte ik wat aantekeningen, want het korte-termijn-geheugen is tenslotte ook niet meer wat het geweest is en door de mevrouw-van-wie-ik-de-kaart-niet-meer-mocht-inzien werd me gevraagd of ik een eigen restaurant ging beginnen. Vriendelijk als altijd antwoordde ik Nee hoor, maar ze was nogal bozig. Raar en irritant. Nog nooit meegemaakt ook trouwens. Wat me deed besluiten hier geen koffie te drinken. Grappa (want ze hebben een soort of 6 op de kaart staan) heb ik thuis tenslotte ook en espresso ook. Maar jammer !
De desserts, voor Maurits een bruine chocolademousse, voor de andere drie een creme brulee met laurier en citroen, arriveerden.
De chocolademousse vond hij in orde, alhoewel er nogal veel sinaasappelspul op en omheen lag en dat hoeft allemaal niet van Maurits, de creme brulee was middelmatig. Zag er wel mooi uit, blaadje (gedroogde) laurier in het midden van het gekarameliseerde laagje enzo, maar was niet briljant. Ook niet slecht overigens.
Daarna betaalden we de rekening, gingen de jongetjes de gewelven in, waar ook de toiletten gevestigd zijn, om hun jassen op te diepen en verlieten wij Metamorphose.

Over een samenvattende conclusie denk ik nog na. Het incidentje met de kaart bevalt me erg slecht. De kwaliteit van de maaltijd is zeer behoorlijk, dat wel. Maar of de kwaliteit voor 26 euro voldoende is, dat weet ik nog niet. We hebben het tenslotte wel over ruim 55 oude nederlandse guldens..

Le Meurin in Bethune

Bethune, op zaterdag 20 september 2003.

De Foires aux Vins waren er weer en ik zag, bij de aankondiging ervan, helemaal geen mogelijkheid om daar op een zaterdag heen te tuffen. Zondagsopeningen ontwaardde ik ook al niet op de diverse internetsites en daar kreeg ik lichtelijk de pest over in. Tot bleek dat er een scoutingopkomst van Ole zou uitvallen en opeens konden we dus wel ! Tel daarbij op dat ik sinds de zomervakantie niet meer fatsoenlijk uit eten ben geweest (alhoewel dat bij nader inzien wel weer meevalt), dat C. dat heel goed beseft en dus zo lief was voor te stellen om als we dan toch naar La France zouden rijden, een leuk lunchje wel weer eens tijd zou worden..De optelsom is snel gemaakt.
Ik ging zoeken en kwam vrij natuurlijk uit op Le Meurin in Bethune. Waarom ? Omdat het maar op 40 km van Lille (alwaar wij de Auchans en de Carrefour wilden bezoeken voor de wijnen) ligt en omdat het een ** restaurant is, maar het belangrijkst, omdat ze er een heuse snoepkar hebben. De kinderen gingen natuurlijk mee en ook voor hen moet de maaltijd prettig zijn en zo’n snoepkar, zo bedacht ik me, zou natuurlijk geweldig leuk zijn. Ik kan me mijn eerste kar-ervaring (jaja, wagen, trolley etc etc., ik zeg kar) nog goed herinneren. Bij Hiely, in Avignon, toen nog **, nu nog maar eentje, maar met nog steeds de leuke menu-opties, dus ook daar wil ik snel weer heen. Ik wist niet wat ik zag (nog geen 25 jaar oud en na de gevulde pied et paquets (pootjes en maagwandjes) kwam de kaaswagen van drie etages, waar ik al flauw van achterover viel, maar daarna kwam de dessertwagen…..mensenkinderen zeg, ik kan daar nog van dromen ! En het ergste is, ik durfde nauwelijks iets te bestellen. Een lullige baba au rhum had ik, meer durfde ik niet, stom stom stom !
Maar deze recensie gaat over Le Meurin in Bethune, ik dwaal weer af.

Goed. Vroeg op deze zaterdagochtend namen wij de pont en scheurden naar La France, waar we om 10.15 de Auchan bij Roncq in dromden. We waren de enige niet..De kinderen wilden gamecube en -boy spellen bekijken, dat mag tegenwoordig allemaal. We spreken af waar we zijn en zij gaan hun eigen gang. Ideaal. Wij orienteerden ons via een rondje langs de hoog opgestapelde pallets met dozen en kisten wijn. Champagne hoefden we niet, zo oordeelde C., ten eerste drink jij dat nooit, was het argument (?) en ten tweede hebben we genoeg. Okee, dan niet. Mooie rode wijnen lagen er, maar die mocht C. uitzoeken, ik wilde alleen wat Madiran en wat St. Emilion, de rest moest hij maar verzinnen, ik ging voor de witte wijnen. Die er ook gekomen zijn.
Vrij rap waren we klaar en we reden via een nogal grote omweg naar Bethune. Ik ontbeerdde de Michelingids nogal, die heb ik uitgeleend aan een vriend die binnenkort wat dagen Frankrijk onveilig zal maken, en de navigatiemevrouw werd nogal zenuwachtig. Moet zij weten. Die omweg maakten we om de Carrefour, die we ’s middags wilden bezoeken alvast te spotten.
Keurig op tijd reden we Bethune in. Een nogal onaantrekkelijk, typisch Noordfrans dorp, waar ik me zo voorstel dat iedereen nog voetentoiletten heeft.

Le Meurin is keurig aangegeven en we reden het pleintje op waaraan het ook van buiten zeer aantrekkelijke restaurant is gelegen. Maurits was wagenziek geworden en moest even bijkomen, maar daarna wandelden we het restaurant in. Een keurige ontvangst en we werden via de twee in Epoq-stijl ingerichte eetzaaltjes, via de serre naar het kleine terras gebracht, waar we het aperitief zouden gebruiken. Voor de knapen vers sap van bloedsinaasappels met erin ijsblokjes gevuld met vruchtvlees, voor C. een Ricard en voor mij een witte wijn (een Sauvignon, erg prettig). Erbij wat knabbels, een warm rondje van zacht broodachtig deeg gevuld met iets van lever, een ook warm soesje gevuld met een mooie kaas uit de streek en een tompoesje met kruiden, gevuld met een vederlicht vismousje. Lekker, lekker ! Veel kruiden op het terras. De geuren gingen uiterst prettig in onze neuzen zitten en zo bleek later, de keuken maakt ook uitbundig gebruik van wat er op het terras groeit en bloeit.

De kaart kwam. Links de a la carte-gerechten, rechts de menu’s. Het driegangenmenu wordt niet in de weekenden geserveerd, het zevengangenmenu (menu Prestige) vonden we ietsjes te op dit moment, maar dat ga ik zeker nog eens proeven hier, het vijfgangenmenu bevatte teveel gerechtjes die de knapen niet lekker zouden vinden, dus we besloten tot het menu Curiosite.
De amuses kwamen, prachtig geserveerd overigens. Een creme de choux de fleurs en crevettes grises, een terrine de ris de veau a la vinaigree de petits legumes, een mousse d’avocats coulis de mangue et jambon Serrano. Achtereenvolgens dus een prachtige creme van bloemkool met grijze garnaaltjes, een hele mooie structuur en een nog betere smaak had dit leuke hapje, de terrine van kalfszwerik (een prachtig vierkantje !) met erop de gemarineerde, lichtzurige groenten was absoluut bijzonder mooi, de mousse van avocado op de coulis van mango met het rolletje Serranoham kon ons ook zeer bekoren en tot slot vonden we voor ons bordje nog een glaasje gevuld met het sap van rode meloen met een kruidje erin en erop een mousse van komkommer. Mijn voorkeur voor komkommer is inmiddels bekend, dus ik heb zeer genoten van deze leuke smaakcombinatie.

De wijnkaart, erg attent hier, die ligt bij elke tafel gewoon klaar, is groots. Zeer uitgebreid, wel nogal aan de prijs, maar zeer breed van opzet. Wij wilden slechts een fles wijn, er moest nog ingekocht worden en er moest nog flink gereden worden. We kozen uiteindelijk voor een Saint Romain, 2000, Michel Bras. Ik overlegde even met de sommelier, maar hij gaf me groot gelijk in deze keuze, omdat juist deze wijn, die zoals hij vertelde, toch niet al te vaak gekozen wordt, heel goed ons hoofdgerecht zou kunnen hebben. De wijn was werkelijk uitstekend, mooi vol en lekker aards ! Flesje water voor de jongetjes, ook al Evian hier en iedereen was tevreden.
We werden naar binnen genood, een tafel in de serre. Alles mooi gedekt met Limogesporselein, wat mijn voorkeur heeft, mooi zilver, kortom prima. Een mooi gedecoreerde serre overigens, met leuke details in de gordijnen, in de lampen, in de planten en dergelijke. Maar het voert te ver om teveel uit te wijden nu. Wel, en dat is wel leuk om te vertellen, allemaal beeldjes en beelden van poezen. De obligate, maar ook bijzonder aansprekende, heel moderne poezen. Ook de kinderen vonden ze erg leuk, we moeten direct poezenbeelden gaan verzamelen vinden ze (doen we niet overigens).
De broodjes kwamen, drie soorten hier, die allemaal goed in de smaak vielen. Vele broodjes zijn er weggegeten door de drie mannen. Op tafel twee schattige botervlootjes, met lekkere gezouten boter, aldus Ole. Ik had geen brood deze middag, geen trek in.
De voorgerechten kwamen. LE FILET DE SAINT PIERRE en tartare, marinade de salicorns aux huiles parfumees. Een tartaartje van zonnevis op een marinade van zeekraal met gemarineerde olieen. Een mooie hoeveelheid grofgehakte zonnevis hier, met een zuurtje en een bittertje erdoor, op een bedje van flink wat zeekraal, met erbij nog allerlei kruidjes uit de tuin. Erg mooi van smaak. Veel smaken proefde ik, bijzonder leuk. Op een mooi glazen bord met ingebrande bolletjes in oudroze en groen. Het zag er mooi uit en waren smaakjes die ik nog niet kende en zeker niet in deze combinatie had gegeten, prettig !
Het kon ook de jongetjes bekoren, alhoewel die de diverse kruidjes niet opaten, dat was ze iets teveel van het goede.

De hoofdgerechten, LE LAPEREAU FERMIER, son rable roti, les cuisses en raviole et salade de haricots verts effiles, rattes du Touquet poelees. Scharrelkonijn dus. Twee stukken konijn, omwonden met een vrij vette ham (deed me denken aan zuurkoolspek, maar dan minder hartig), waartussen gekonfijte knoflooktenen, bedekt met flinters truffel, erbij licht zurige groene groenten, op een jus met een mooie diepe smaak. En een taartje van prachtig licht deeg, gevuld met zeer mager konijnenvlees, wat me in de verte deed denken aan rillette, maar dan zonder d
e varkenstoevoeging. Rondom lagen wat gekonfijte knoflookteentjes en wat gekonfijte sjalotten.
Een mooi gerecht. Vele smaken, die wonderwel combineerden en heel simpel tot een algeheel gevoel van tevredenheid leidde.

Het jonge, maar goed opgeleide personeel deed ons de suggestie om als extra gang kaas toe te voegen. Gezien de omvang van de gerechten vonden we dat geen goed idee, maar we konden zonder problemen ons dessert wisselen voor de kaas. De kinderen namen wel het dessert, wat hier LE PAMPLEMOUSSE ROSE en fine gelee au sirop d?oranges parfume au gingembre was. Een rode grapefruit dus, in een fijne gelei van geparfumeerde sinaasappeltjessiroop met gember. Op een meringue van citroen en dat alles lag dan weer in een mooie mousse van citrusvruchten. Erop een doorschijnend, vlijmscherp suikerwerkje, ook al weer zo mooi om te zien. En ze vonden het heerlijk. Het was zoetig en zurig tegelijk en kon ze zeer bekoren.
De kaaswagen, dezelfde als bij Vermeer, was opzienbarend.
Bovenin tenminste 12 soorten uit de streek. Allemaal onbekende kazen voor mij, ik heb ze me uitgebreid laten toelichten, onderin kazen uit de andere delen van Frankrijk, ook zo rond de 12 a 15 soorten. Een luilekkerlandje dus gewoon.
Zes stukken koos ik. Een St. Philippe, hun specialiteit en een kaasje uit de streek. Een grappig kaasje. Qua structuur een kruising tussen een Brie en een Chaource, maar vele malen pittiger smaak. Wel dat gekke loszittende korstje, wat de Chaource ook heeft. Verder nog twee soorten uit de streek, waarvan ik de naam kwijt ben, maar die ook zeer smakelijk waren . Nog een vrij sterke geit, alhoewel lang niet sterk genoeg voor mij. Na de afgelopen vakantie ben ik tenslotte zeer geitig, maar hij was wel lekker. Alle kazen waren prima op smaak en uitstekend van temperatuur. Een Roquefort hadden ze ook, die nam ik, evenals een Langres. Erbij een gedroogde, maar natte pruim, een trosje druiven, twee partjes peer met nootjes erop en wat notenbrood. Complimenten voor de kaaswagen hier, lang geleden dat ik zulke mooie kazen had. Zelfs hier deed de Saint Romain het goed bij !

Na een prettige pauze kwam de koffiekaart. Net zoals bij Claude Marco, in Lamagdelaine, departement Lot (waar nu overigens de inmiddels klaargekomen A20 langsraast, arme Claude) hebben ze hier een koffiekaart. Je ziet zo’n koffiekaart overigens steeds meer. Grappig zijn vaak de omschrijvingen die gegeven worden van de gebruikte koffiebonen.
Constant nam uiteraard de Arabica, ik aarzelde tussen de allerlekkerste en derhalve allerduurste boon ter wereld , maar koos voor een boontje met een chocolade-afdronk. Erbij een kleine etagere met allerheerlijkste bonbonnetjes, die de kinderen allemaal soldaat wilden maken, maar na elk twee konden ze werkelijk niet meer.
En toen arriveerde de snoepkar. Ik had het niet aangekondigd, want bij de reservering was ik vergeten ernaar te vragen en ik wist niet zeker of ook bij de lunch de snoepen langs zouden komen.
Drie etages en een onderverdieping, barstensvol met snoep. Lollies, schuimpes in allerlei kleuren en smaken, ijsjes, sorbets, creme bruleetjes, colasnoepjes, zuurstokjes, weet ik veel. Veel, kleurrijk en met duidelijk plezier gepresenteerd.
De kinderen waren wat teruggetrokken natuurlijk, zoals ik hierboven schreef, hun eerste keer, maar het vriendelijke personeel moedigde hen aan te nemen wat ze wilden. Ook wij konden kiezen. Ik koos voor een schaaltje bosaardbeitjes, die kon ik werkelijk niet laten staan en een glaasje met een creme brulee van mokka, C. nam nog een ijsje, hij in een bakje, de kinderen namen een hoorntje. Een geweldig leuk idee, zo’n snoepkar. Al smikkelend en smullend eindig je zo een toch al topmaaltijd. In het artikel in de Culinaire Saisonnier van afgelopen lente wordt gesproken over de snoepkar en daar geeft men als voorbeeld dat allerlei dames zich tegoed doen aan suikerspinnen . Die suikerspinnen waren er vandaag overigens niet. Wat ik niet betreur, want eigenlijk vind ik dat maar rare dingen.

Met recht een middagje genieten in het Noordfranse land. We moeten er snel weer heen vonden we allevier. Dat gaan we doen ook !

Prijsindicatie: ons menu was 52 Euro, de andere menu’s respectievelijk 80 en 105.

De Stadsherberg in Schoonhoven

De Stadsherberg in Schoonhoven. Uit verhalen van bridgevrienden en -kennissen had ik er van alles over gehoord, maar was er eigenlijk nooit geweest. Tijdens de laatste avond van de avondvierdaagse van afgelopen voorjaar, waar Maurits voor de eerste keer meeliep en direct de 10 km deed had ik het restaurant zien liggen. Het zag er leuk uit.
Een klein terras (8 tafels) hebben ze er, met prettige stoelen en binnen is het ronduit ruim. Veel ruimer dan ik ooit verwacht had. Veel houten tafels, niet te dicht op elkaar, dat alles onder een zgn. gewelfd plafond met houten vloeren. Het doet allemaal wel prettig aan. Ik voelde even onder een stoel en inderdaad, zoals Marja al verteld had, om de akoestiek te verbeteren, was er dempmateriaal onder de stoelzittingen aangebracht.

Dus op deze redelijk zonnige middag reed ik erheen. Marja (ja, de tweede keer dat we samen gingen eten zou nu aanbreken) had er heel attent voor gezorgd dat we in ieder geval van de grote kaart zouden kunnen eten en ik had er zin in. Ietsjes te vroeg was ik er en nam vast een glaasje witte huiswijn (een Steen uit Zuid-Afrika (2.80)), iets te zuur vond ik hem, maar okee. Marja arriveerde en we moesten dringend bijkletsen en deden dat dus ook uitgebreid. De mevrouw van de bediening, tevens eigenaar, kende ik van gezicht van de maandagavond-bridgeclub. Haar man, waar ik alleen nog maar tegen gespeeld heb, kwam boven in het gesprek en de wederzijdse linken werden gelegd. Oh ja, dat ben jij. Ja dat ben ik .
De kaart kwam, nadat ook Marja een glaasje witte wijn had genomen en die gingen we bestuderen. Het weckpotje rillette wat Marja nog even gisteren voor me in elkaar had gedraaid stond feestelijk op tafel. Waar meelezen op smulweb al niet goed voor is en belangrijker, ook toe kan leiden ! Straks, na de lichte avondmaaltijd die ik voor de mannen ga bereiden, ga ik ervan proeven, het zal vast heerlijk zijn.

Een verzorgde kaart. Aperitieven die ik in Schoonhoven niet verwacht. Uiteraard een Kir Royal, maar ook een Prosecco en een Pineau de Charentes. Leuk ! Een pagina met huiswijnen (een Steen, een Gris de Gris rose, een Merlot en twee aanbevolen wijnen, een Cogmans Kloof (wit) en een Hagelsberg (rood). De huiswijnen doen 2.80 per glas, per karaf 11 en per fles 16. De aanbevolen wijnen hetzelfde, alleen de glazen zijn 3.20. De rest van de wijnkaart is beperkt, maar wel leuk opgebouwd. En niet te kostbaar.

Wij kozen zeer eensgezind voor het viergangen verrassingsmenu (27.50). Er is een driegangenkeuzemenu, nog een menu wat ik even kwijt ben en een kaart. Leuke gerechten, leuke prijzen. We zaten overigens erg prettig op het terras en keken uit op een leuk stukje Schoonhoven. Veel bomen, parkachtige omgeving, af en toe en lading fietsers die voorbijkwamen en wat wandelende moeders met van die turbo-buggy’s, die ze althans in mijn tijd nog niet hadden. We vroegen eventjes welke kleur wijn gepast zou zijn en hoorden dat er sprake zou zijn van vis en lamsvlees. Wederom eensgezind kozen we voor een fles witte wijn en we zouden bij het dessert nog wel zien of we aan de zoete wijn wilden gaan. Halve flesjes wijn stonden niet op de kaart namelijk. We kozen voor een Zandvliet Chardonnay, 2002, een Estate Wine, die ons wonderwel beviel.

Op tafel verscheen een vers gebakken bol bruin brood met pitjes en nootjes, erbij een potje zwarte olijventapenade en een flesje olie. Lekker !
Ons eerste gerecht verscheen, een carpaccio van haring. Het zag er prachtig uit. Op een bedje van slierten bleekselderij de zeer dungesneden, erg verse haring met erop wat pieperige blokjes paprika in rood en geel, wat kappertjes en wat augurk. Lekker !
Het tussengerecht is hier heel Hollands een runderbouillon. Een flinke kom bouillon, behoorlijk sterk van smaak, met de bekende bosuiringetjes, zeer bekend en eigenlijk gewoon wel lekker.
Het hoofdgerecht was een hele hap. Op een mooi bord lag de in plakjes gesneden hele lamshaas, die perfect was, in een prefabsausje op een bedje van in vierkantjes gesneden snijboontjes en stukjes sperzieboon, die goed beetgaar waren. Erbij een bolletje couscous, wat naar niet heel veel smaakte en een punt aardappelgratin, wat lekker was. Apart een schaaltje salade en een schaaltje behoorlijk goede frieten. Niet dat we daar nog veel van gegeten hebben, want het was een grote portie.
Het dessert gingen we binnen gebruiken, want er begonnen grote druppels te vallen. Inmiddels belde Ole. Mam, ben je nog in Schoonhoven ? Ja kind, nog even het dessert en ik kom eraan. Okee, Joep is hier en ik vind het helemaal niet erg. Okee schat, tot zo.
Het dessert was mooi. Een hopjesparfait met rood fruit. O.a. Amarenekersen, framboosjes en aalbesjes en was behalve lekker vet, ook bijzonder lekker. Erbij namen we een glaasje Muscat Cogmans, een Zuid-Afrikaanse dessertwijn(6) , die lekker was.
Toen nog redelijk gehaast, vanwege Ole, een prima espresso, met een glaasje water en de lunch was compleet. Een uiterst prettig middagje in Schoonhoven, prettig in het groen en gewoon lekker gegeten. De volgende keer gaan we Haastrecht verkennen, zo bedacht Marja. Prima idee !

Noot: De Stadsherberg is ter ziele, inmiddels is hier Het Bestek (zie recensie) gevestigd).

Jean-Jean in Amsterdam

gemaakt op 25-AUG-03.

Jean-Jean.
Even kort over hoe we hier terecht kwamen. Le Hollandais was de bedoeling, maar die was gesloten. Stryx maakte bij 1 van de artikelen over Vossius de afgelopen week de opmerking dat Johannes een 4 had uitgedeeld aan Joffers (weten jullie nog wel bij de verschijning van Lekker 2003?) en ik ging even kijken op de site van het Parool. Daar viel mijn oog op een 9.5 voor Jean-Jean. Wist ik veel dat ie in de Jordaan zat. Jean-Jean had nog plek zo bleek na een telefoontje van Tanja, het leverde wat problemen op om een vierde gast toe te voegen op vrijdagmiddag, maar uiteindelijk kwam alles goed.
Na wat gedoe (ik was eigenwijs en had een slechte routeplanner geraadpleegd) reed ik de Westerstraat in waar mijn tafelgenoten al op een terrasje zaten. Bij de Blaffende Vis dit keer, vrijwel naast het borrelpunt van de vorige keer. Na een drankje liepen we langs het pand van het ter ziele gegane Mistinguett (erg jammer, destijds vergeten te recenseren helaas) naar Jean-Jean, wat enig gedoe opleverde, maar na een prettige wandeling wandelden we naar binnen. Langwerpig, wittig, duister, terracotta-achtige Gispenkantoorstoeltjes, die niet al te oncomfortabel waren en vriendelijke bediening. Allemaal in het zwart, op 1-tje na.

De kaart werd ons overhandigd, het viergangenmenu van 28.50 werd ons toegelicht (vis, soep met vis en nog iets, vis met vlees en een dessert, alles niet op de kaart) en wilden we iets drinken ? De toegevoegde gast werd wijnman en stelde, gezellig als hij is, een schuimwijntje voor, een Montlouis Brut, Olivier Deletang, Loire (29). Natuurlijk, waarom niet. Sherryglaasjes werden neergezet en de schuimwijn viel tegen. Laf en veel te zoet. Maar een kniesoor, want we hadden het toch wel gezellig. Bruine boterhammetjes met een schaaltje lichtgezouten boter werd neergezet en het feest kon beginnen.
We besloten tot a la carte, al is het alleen maar omdat 1 van de tafelgenoten niet van visch houdt. De kaart is lekker simpel en overzichtelijk. 6 Voorgerechten tussen de 6 en 8 euro, 5 hoofdgerechten tussen de 14 en 19 euro en 4 desserts tussen de 6 en 9 euro, waarbij dan een portje of een rode dessertwijn uit Zuid-Afrika gekozen kan worden. De gerechten staan rechts, links is de wijnkaart opgenomen. Een beperkte, maar zo op het oog niet onaardige kaart.
Er kwam een amuse. Een zalmtartaartje met kappertjes erin en erbij een schaaldierensausje. Niet spectaculair, maar vriendelijk.
De Montlouis was gelukkig weggewerkt en we gingen over tot een Saint Aubin 1er Cru 1999, Michel Lamanthe, Bourgogne, die ik gewoon weer in orde vond. Er zat een prettig zuurtje in. Hij was overigens van 2000.
De voorgerechten kwamen, voor de heer schuin rechts Escargots Jean-Jean, die volgens mij wel heel gewoontjes waren, maar ja, hij had trek in slakken, voor de heer tegenover me een huisgemaakte geitenkaas, terrine van rode biet en honingkaramel. Een mooi opgemaakt bord met smeuige geitenkaas en een terrine van rode biet. Die niet rood was maar lichtjes roze, navraag leverde op dat het dan ook van gele biet gemaakt was. Wij wilden die gele biet wel zien, maar die was er niet meer. In ieder geval een mooi gerecht en we proefden tot verdriet van de heer allemaal mee van de bietenterrine, tja, moet ie ook maar iets bestellen wat niet tot zoveel vragen leidt. Voor de dames de gegrilde sardientjes met ruculapesto, tomaat en courgettes, die goed waren. Links een gegrild sardientje op plakjes tomaat, gekonfijte citroen en courgette, in het midden de rucolapesto, waar volgens mij te weinig knoflook en teveel kaas in zat met erop een sardientje, de combinatie smaakte uitstekend en rechts eenzelfde torentje als links. Gewoon lekker. De wijn ging er uiteraard goed bij.
De heren stapten over op vlees en wilden daar wel een rode wijn bij, wij dronken de Saint Aubin door. De rode wijn werd lekkerbekkend en vol verwachting een Mercurey 1er Cru Champs Martins, Emile Juillot, Bourgogne. De gewenste bruine streep in het glas was er niet, en hij was me ook iets te doorzichtig en ik meen dat ie nogal tegenviel. In ieder geval namen we bij de kaas een andere..
Het vlees van de mannen was een toren runderhaas en kalfsrib, salade van krieltjes, tomaat en kappers. Dat beviel allemaal wel, ik geloof dat een sausje ontbeerd werd, wij bleven bij vis en hadden eensgezind gekozen voor de zeebaars met schelpdieren, kool en ratteaardappel. Ik wilde in eerste instantie de makreel met Roseval, pompoen en kouseband, maar dat mocht niet van de heer schuin rechts tegenover me (zou je dat wel doen Car ?).
Op een bedje van venkel en kool twee flinke stukken zeebaars, eromheen schelpdieren (mosselen, venusschelpen en twee (koud geworden) scheermessen), wat stukjes aardappel in een waterig sausje met een lichte anijssmaak. Eigenlijk gewoon wel lekker, het sausje had minder waterig gekund enzo, maar ach.
Na een pauze besloten we tot dessert, drie keer kaas en 1 keer chocoladecreme, banaan en vanilleroomijs.
Het chocoladetoetje beviel weer zeer, hij is dan ook een zoetekauw en het kaasbordje was uitstekend. Van links naar rechts een glaasje met druivenjam met erop een gloeiend heet getoast bruin boterhammetje met nootjes, een stukje bleu d?auvergne, maroilles, St. Maure en coulommiers (aldus de kaart). Volgens mij lag er nog een stukje bij, maar ik kan me vergissen. Lekkere kaas gewoon, vooral de Maroilles. De gekozen wijn, een Montsant Mas Collet, Cellier de Capcanes, Spanje ging er prima bij.

Aan koffie kwamen we niet meer toe en dat was Jean-Jean. Gewoon een aardig restaurant met een vriendelijke kaart.

Munzur in Rotterdam

We gingen weer eens naar het Jeugdtheater Hofplein, deze keer naar de voorstelling over Fulco de Minstreel. Voorstellingen hier starten ’s avonds om 19.00, wat het bekende probleem opleverde: eten we vooraf een kleinigheid en storten ons na afloop op een avondmaal of eten we waanzinnig vroeg… Uiteraard heb ik een voorkeur voor het eerste, maar omdat ik niet precies wist hoe laat een en ander zou zijn afgelopen, keek ik zaterdagmiddag maar eens wat rond naar restaurantjes in de directe omgeving. Dunya Lokante viel af. Goed bevallen hoor verder, maar ze openen pas om 18.00 en dat geprop vind ik helemaal niets. Blue Mekong opent pas om 19.00, dus dat is helaas ook geen optie. De recensies over het Perzische Light spraken me allemaal niet aan en opeens kwam ik Munzur tegen. Nooit van gehoord. Positieve recensies zo her en der, dus waarom niet. Om 17.00 is de keuken open, dus wij konden best om 17.30 aan tafel. De reservering was snel gemaakt en keurig op tijd wandelden we binnen.
Een vriendelijke ontvangst in het nagenoeg lege restaurantje, de jassen werden aangenomen en we kregen een tafel toegewezen. Op de vloer zat een mevrouw de Turkse pizzabladen te bakken en in punten te snijden, flinter-flinterdun hier.
Een frisdrankje voor de knapen en voor ons een tapbiertje: we hadden dorst.
De kaart is behoorlijk uitgebreid, aardig wat vegetarische gerechten ook. Veel kip natuurlijk, veel lam en veel gehakt. En ook aardig wat vis, tegen overigens nogal forse prijzen. Althans: in vergelijking met de vleesgerechten.
We waren er snel uit: Maurits houdt niet van smeerseltjes en koos voor de Karides Sote: gebakken garnalen met ui in een tomatensaus. Hij was erg tevreden. Een behoorlijk ruime portie middelgrote garnalen in een prettig sausje trof hij aan. Erbij brood en die Turkse flapjes en hij smulde ervan.
Ole deed met ons mee aan de Ordevr Tabagi uc Kisilik: de bekende smeerseltjes van kikkererwten, tomaat, aubergine, yoghurt en zo nog wat spul. Ook met brood en die dunne dingetjes en we waren erg tevreden. Gewoon lekker. Leuke presentatie ook. Niet van die vermoeiende kleine bakjes, maar een groot bord met in het midden een in parten gesneden tomaat, waarin lange plakken komkommer gestoken worden en tussen die plakken komkommer dan flinke bollen van de diverse smeerseltjes. Slim van ze, scheelt een boel afwas ook.
Oh, wij hadden er een karaf rode huiswijn bij, die in orde was. Niets bijzonders, maar dat hadden we ook niet verwacht. De wijnkaart is hier ernstig beperkt en ik heb toch geen verstand van Turkse wijn tenslotte.

Na een prettige pauze kwamen de hoofdgerechten. Voor Maurits de Tavuk Sis: kip aan een spies, waarover hij tevreden was. Mooi gekruid en heerlijk mals. Voor Ole uiteraard de inmiddels wel erg obligate Munzur Kofte, de gehaktballetjes in tomatensaus. Maar het ventje vindt ze nu eenmaal heerlijk en ook deze keer zat hij er weer van te smullen. Voor echtgenoot de Cop Sis: lamsvlees aan een spies, en ook hij was tevreden en voor mijzelf de Yarim Ay Kofte: gegrild gehakt, gevuld met kaas, groenten en een tomatensaus en ook ik was tevreden. Erop nog wat geraspte kaas. Erbij een flinke bol licht-flauwe rijst en voor ons allevier een bak met flinterdun gesneden sla. Van dat laatste hou ik niet, ik heb liever plukken sla, maar okee.

Tijd voor een dessert hadden we helaas niet meer, ik had nog best een piepklein stukje baklava willen proeven, maar het was wel goed zo. Nog een espresso van het huis, terwijl we op de rekening wachten en keurig om 18.55 wandelden we het Theater binnen om er van een echt uitstekende voorstelling te genieten.
Om naar terug te keren wat mij betreft. Niet zo hectisch als Bazar, volkomen vergelijkbaar met Dunya Lokante, maar iets goedkoper. En dat laatste kan nooit kwaad natuurlijk.

Vermeer in Amsterdam -3e bezoek

gemaakt op 19-AUG-03

Restaurant Vermeer.
Op 5 juli 2003 kreeg mijn echtgenoot (hoe dat kan weet ik niet, maar het was wel zo) een brief van Restaurant Vermeer.. Met trots en genoegen keken ze terug op een enerverende periode, boordevol activiteiten, feestelijke diners en als absoluut hoogtepunt natuurlijk de tweede Michelin-ster. Na 15 jaar had men afscheid genomen van Maitre Evert Groot en na de zomersluiting, die tot en met 15 augustus zou duren, zouden we kunnen kennismaken met de nieuwe Maitre, Arnaud ter Haak. En, zeker niet onbelangrijk, dan zou de geheel vernieuwde kaart gepresenteerd worden. Op zaterdag 16 augustus nl. zou men het nieuwe seizoen feestelijk beginnen met een heerlijk amusemenu van minimaal 12 gangen. Ontvangst om 18.00 uur met een glas champagne. Daar kwam nog bij dat dit amusemenu, inclusief bijpassende wijnen slechts 125 Euro per persoon zou kosten.
Wij zouden dan terug zijn van onze zomervakantie en het kwam ons ook wel aardig uit om juist op die avond niet in het dorp aanwezig te zijn, dus ik ging reserveren. Er was nog plaats. Wel de opmerking dat men, omdat men graag zoveel mogelijk mensen gebruik wilde laten maken van dit aanbod, acht-persoonstafels zou maken, of dat een bezwaar zou zijn. Eh, even over denken?? In dat geval leek het ons wel prettig wat ‘eigen’ mensen mee te nemen, stel je voor dat je met zijn tweetjes zes totaal onbekende personen treft, die je eigenlijk niet liggen. Het zou tenslotte een lange avond worden. En ik stelde hoge prijs op een tafel waaraan gerookt zou mogen worden. Geen probleem mevrouw, daar houden we allemaal rekening mee. Komt u met de auto ? Ja, een auto. Op die manier is het uiteindelijk geregeld. Keurig op tijd reden wij Amsterdam in, de jongetjes waren naar de logeeradressen gebracht en zouden ook een fijne avond hebben, want het was feest in het dorp en op 100 m afstand van het hotel was er een opstopping. Ongelofelijk irritant, wederom waren wij dus te laat. Maar we waren er wel. Een prettig glas champagne, Pommery, geschonken uit Magnums, kregen wij en het was goed. De lounge was niet geheel gevuld, maar er zaten ook de nodige mensen in de aperitiefruimte van het restaurant. Uiteindelijk waren er een tafel of 8, verdeeld over de twee eetruimtes van het restaurant, waarvan er tot mijn verbazing twee gevuld waren met maar vier personen. Maar een kniesoor.
De champagne werd prettig doorgeschonken en er kwamen een drietal amuses.
De amuses waren achtereenvolgens
* in kroepoek gerolde kikkerbilletjes met een groene saus van kikkerbillen
* een prachtig eierdopje met daarin half gestold ei en een stukje paling
* een cappuccino van doperwtjesmousse, kaviaar en room.
Ik ben niet kapot van deze amuses, het eierdopje schijnt oubollig te zijn inmiddels, dat weet ik dan weer niet, maar ik hou niet van dunne eieren en ik vond deze te dun en eigenlijk ook nauwelijks smaak hebben, kikkerbillen zeggen me helemaal niets, ook niet als ze in een (wat te dikke) laag kroepoek gerold zijn en de doperwtjesmousse is me wat al te bekend, alhoewel ik dit van de drie wel de aardigste amuse vond.
We kregen een seintje om aan tafel te gaan en schoven aan onze achtpersoonstafel. Geen asbakken. Het beleid is inmiddels dat er niet meer gerookt wordt in het restaurant. Wat je inderdaad steeds meer ziet, maar wat even een lichte tegenvaller was, gezien mijn expliciete wens daaromtrent. Roken in de lounge mocht wel, maar het is ook zo stom om telkens op te staan van tafel enzo. Wat uiteindelijk wel gebeurde, nu ja, in ieder geval is er een stuk minder gerookt dan normaal en dat kan ook geen kwaad.

Het menu nam een aanvang:
Langoustines, dungesneden met basilicum, couscous met palingmousse en caviaarroom; een gerecht in drieen. Van boven naar beneden de couscous met erop de palingmousse, erg lekker, daaronder de dungesneden langoustines omgeven door room met kaviaar, ook lekker en eronder een gekonfijt tomaatje met lichtgefrituurde basilicum. Erbij nog een borrelglaasje, half gevuld met langoustinebouillon. Die kende ik van de vorige keer. De wijn was een Domaine de Really, Macon Villages 2000.
Stellendamse garnalen met een kruidensalade en fine claires, tomaatsorbet en krokante eendenborst.
Een gerecht in drieen wederom. Een glaasje met friseesla met iets eronder, ik ben even kwijt wat. Ook dit kende ik van de vorige keer en toen was het prettig gekruid, dit keer iets minder, garnalen onder een dakje van getoast briochebrood, die waren lekker en een glaasje met een sorbet van tomaat met onderin de oester en erboven op, maar dat is me ontgaan qua smaak, de krokante eendenborst. Erbij een glaasje Sancerre, Domaine Cotat, 2001. De sommelier overigens vertelde de hele avond telkens zeer enthousiast over de wijnen, wat ik zeer op prijs stelde.
Heilbot met een zachte crabmayonaise, tuinkers en een gelei van soya. Mooi om te zien, een vierkant pakketje heilbot, gelakt met de krabmayonaise (ik neem de gerechtnamen rechtstreeks over van het ons overhandigde menu, vandaar de andere manier van schrijven), eromheen tuinkers, wat ik altijd op prijs stel en erop een rolletje van komkommer gevuld met mooie sojagelei. Diep, heftig eigenlijk van smaak deze sojagelei en bijzonder mooi van structuur, waardoor de heilbot, die toch al niet veel kan hebben, wegviel. De krabmayonaise vond ik wel aardig passen bij de heilbot. Erbij een Semillion Mount Horrock, Clare Valley, Australie. Een hele aardige wijn vond ik dit. In zijn algemeenheid, maar dat lezen jullie nog wel, werden er uitstekende wijnen geschonken op deze avond.
.St. Jakobsmosselen met brioche gebakken op een tartaar van fijne groenten en een truffelcreme. Een donkere creme in ieder geval, waarin ik geen truffel ontwaarde, maar die wel een licht gronderige smaak had, met erop een perfecte St. Jakobsmossel en daarop weer een plakje van iets waarvan ik de naam kwijt ben. Erg lekker, erbij zeer fijn gehakte groenten met een lichte truffelsmaak. Lekkere groentetjes ! Erbij een Vouvray, Domaine de Lantarne 2001, Loire.
Canneloni van Oosterschelde kreeft met gestoofde kalfswang op een gegratineerde champagnemousseline. In de champagnemousseline lagen toefjes spinaziedingetjes met een licht zuurtje erin, lekker, de canneloni was prachtig dun en de groene kleur ervan combineerde heel aardig met de champagnemousselinekleur, de kreeft was perfect en de kalfswangstukjes natuurlijk ook. Een mooi gerecht. Erbij volgens mij de Vouvray, maar ik weet het niet meer helemaal zeker.
Tarbot in de oven bereid met de oestertjes van boerderijhoen en verveine saus met hazelnootolie. De oestertjes van de kip waren lekker en combineerden goed met de tarbot en dit alles ging weer prima samen met de ijzerhardsaus met een hazelnoottoets. Erbij lag nog een gerold stukje gerookte zalm, gevuld met een gepocheerd kwarteleitje. Het eitje was lekker, de zalm hoeft wat mij betreft niet, integendeel eigenlijk. Erbij een Verdicchio dei Castelli di Jesi 1996, Marche. Let vooral op het jaar…een bijzondere wijn met een geweldige reuk en een uiterst prettige smaak.
In zijn algemeenheid nog een opmerking: ik vond een aantal gerechten beslist niet goed van temperatuur, te koud bedoel ik dan en dat vond ik erg jammer. Maar wellicht logisch met een dergelijk gezelschap, 60 couverts telde ik uiteindelijk?.
Zeeduivel op de graat gebakken met een schaaldierenjus, gegratineerde lintmacaroni en morilles. Een prettig stukje zeeduivel, gelakt met de schaaldierenjus die er ook omheen lag, een vierkantje gegratineerde lintmacaroni en wat mooie morilles gestoofd in witte port met een stukje venkel erop. Hierbij een topwijn: Meurseult Vieille Vigne, Domaine de Gamerudet (?) 1999.
Zonnevis met citroenboter, gekonfijte artisjokjes en een fijn ‘nicoise’garnituur, gecombineerd met de snoekbaars, gegrild, met een taartje van appel, aardappel en avocado, geserveerd op een schuimige saus van zuring. De zonnevis was fijn van smaak, op de snoekbaars, die niet helemaal in orde was, lag no
g een rolletje van kool met wat groente erin. Het taartje van appel, aardappel en avocado zei mij persoonlijk niet zo heel veel, het was ook denk ik te koud. Hierbij dronken we een Sauvignon Michel Teppan, Alto Adige, Italie 2001. Ook een lekkere wijn, leuk dat hij de vergelijking met de Meursault kon hebben.

Hierna werd het tijd voor de vleesgerechten. Inmiddels was het buikje behoorlijk gevuld en zou ik persoonlijk een pauze op prijs gesteld hebben. Maar we gingen door.
Anjou duif gerookt, jus van roquet waarbij marmelade van sinaasappel en een notenboter, geinfuseerd met ansjovis. Erbij een glaasje met een creme van Belle Fontenay, mousse van de duif en het boutje van de duif. Erg lekker dit glaasje en een mooi boutje ook ! De duif was goed, de marmelade van de sinaasappel met de notenboter (volgens mij lag er ook nog iets van risotto op) was opmerkelijk en leuk en erbij nog een gefrituurd ansjovisje, wat mij als ansjovisliefhebber zeer plezierde. Of het werkelijk iets toevoegt weet ik niet, ik vond het in ieder geval lekker. De jus van roquet deed me verlangen naar de brandnetelsaus die we aten bij De Librije. Hierbij schonk men een Pinot Noir Zindt Humbrecht 2000.
Mieral-eend uit de oven met een saus van rode biet, gekonfijte bospeen en kleine bitterballetjes van het boutje. Een redelijk gewoon gerecht eigenlijk, het kleine bitterballetje van het boutje was wel grappig, maar aan de zware kant vanwege de gefrituurde aard ervan. Een glas Brunello uit 1995 dronken we hierbij. Ook een aardige zijn.
Boerderijhoen uit de Bresse met blanke worstjes, fritots van aardappel met amandel en een saus van eendenlever en kummel, gecombineerd met drooggebakken kalfszwezerik met een schuimige bloemkoolcreme, gecarameliseerde witlof en roergebakken kalfsniertjes met mosterdzaad.
De Bressekip was goed bereid, de plakjes worst waren lekker klef, de fritots van aardappel aan de zware kant en ik heb zelf in ieder geval de kummel in de saus niet geproefd en twijfel nog steeds zwaar aan de eendenlever. De zwezerik was uitstekend, zo ook het niertje. De gekaramiseerde witlof vond ik gewoontjes. Een Graves had men hierbij bedacht, een Domaine de Chevalier 1993. Een goede keus !
Gerookte eendenlever met vijg, een confit van witte ui en krokant polaine brood. Wederom een gerecht wat ik al ken van dit restaurant. Geen probleem overigens, het is geweldig lekker allemaal, precies zoals het zijn moet, zal ik maar zeggen. Een glaasje Jurancon, Cuvee de Printemps kregen we hierbij. Die was goed.

En toen waren we aan het dessert toe.
Drie chocoladebereidingen en een creme van cocos met gemarineerde bramen. Bij ons vorige bezoek kregen we 6 chocoladebereidingen dus de drie die we deze avond kregen kenden we al. Wat niet wegneemt dat het erg lekker is en ook prettig. Een beignet, die je eigenlijk veel warmer moet eten, wil je de volledige explosie in de mond goed meemaken, een lepel met wat melkchocoladesorbet en een stengel van het een of het ander. Het glaasje met de creme van kokos en de gemarineerde bramen was vooral opvallend vanwege de zeer interessante smaak van de gemarineerde bramen. Erop lag een flinter bladgoud, wat naar helemaal niets smaakt, wel aardig staat, maar wat ik diep in mijn hart eigenlijk onzin vind. Een Moscatel Oro, Torres uit Spanje schonk men hierbij.

We trokken zeer voldaan richting lounge, alwaar we koffie kregen. Met erbij wat chocoladesnoepjes, die we niet geproefd hebben en het inmiddels beroemde Vermeertaartje, wat er zoals altijd erg prachtig uitzag, een champagnemousse gevuld met rode vruchten omgeven door pieken witte chocolade. Daarvan hebben we wel een stukje geproefd natuurlijk. Wat glazen eau de vie van Pommes (appel) en een honinglikeurtje, dit alles van het huis Van Wees uit Amsterdam en we waren tevreden.
Grote complimenten voor het personeel met hun nieuwe Maitre en ondanks wat minpuntjes toch een prima menu. Vooral de wijnen verrasten me zeer.

Les Loges de l’Aubergade in Puymirol

gemaakt op 18-AUG-03

Les Loges de l’ Aubergade. In Puymirol. Op 5 augustus 2003.
Nu ik dit schrijf, al weer eeuwen geleden eigenlijk.
Een leuk dorpje op een bergje op maar 8 kilometer afstand van ons vakantiehuis overigens, niets bijzonders, maar wel aardig. De feesten die midden augustus gaan losbarsten in heel Frankrijk stonden al aangekondigd op de N113, zo ook een bord, waarin het restaurant wordt aangeprezen. Hier kookt Michel Trama, althans dat hoop ik, want vrijwel de hele lunch heb ik hem zien rondwandelen en vriendelijk zien glimlachen.
In onze laatste vakantieweek zouden we hier gaan lunchen. De eerste week zouden we uitrusten, de tweede week zouden we gaan eten in een *** en de laatste week in een **. Alle reserveringen lukten en dus reden wij in een verzengende hitte Puymirol in. Ik weet niet hoe het met anderen is, maar langdurige hitte vermindert mijn eetlust tot een absoluut minimum.
We parkeerden in de rue Royale, gewoon de hoofdstraat van Puymirol en op het moment van uitstappen en dichtdoen van de autoportieren opende zich de zware houten deur in de lange muur, waarachter zich het restaurant en hotel zouden moeten bevinden. Een vrij donkere gang, links een eetzaal die geheel duister was en we werden richting een binnenplaats geleid, met eromheen een soort van vierkante veranda, zodat we in de schaduw zaten. Wat niet wegnam dat het erg warm was en ik liever niet in de warmte eet. Maar het kwam goed. We namen plaats aan een ruime ronde tafel en hoorden iets lichtsuizend – hee, wat is dat ? Grappig: in de goten is een sproei-installatie geinstalleerd, die om de 43 seconden (Maurits heeft een stopwatch) een uiterst prettige nevel koel water sproeit. Slim hoor ! Een prettige binnenplaats hoor, het geheel doet wat Moors aan vond ik, beetje Alhambra-achtig, maar dan wat kleiner natuurlijk.
Veel personeel hier, iedereen kwam even gedag zeggen en de aperitieven, voor de kinderen een jus de fruits met een stokje erop met 2 framboosjes en ertussen een bosbesje, wat uiteraard de feestvreugde verhoogde en voor ons een glas Dom Perignon (niet bijzonder) werden gebracht. En de aperitiefknabbels ook. Een amuselepeltje met een vismousje met wat kruidjes erop. Lekker, maar iets te weinig vis en iets te veel room eigenlijk, een dubbel koekje met een rondje foie gras, lekker, een tomaatje ingespoten met wasabi en omgeven met een vrij hard laagje van het een of het ander, verrassend en een rolletje tonijn met een vulling van iets visserigs en wat groente. Ook lekker. Behoorlijk verrassende hapjes. (aperitief met hapjes staan hier apart geprijsd op de kaart, 16 euro p.p.).
De kaart kwam. Twee menu’s, het menu Carte van 3 gangen (56) en het menu Gourmand van 7 gangen (123). En de kaart zelve. 7 gangen lukte echt niet, dus we namen het menu Carte. De kinderen zouden a la carte eten, want de voorgerechten van het menu leek ze niets en ook de desserts zouden wel wat uitgebreider konden dachten ze. Eendenborst was deze vakantie favoriet, dus kozen ze beide voor de Poitrine de Caneton cuit a l’os sauce au the vert (37), evenals rood fruit, dus het dessert werd la Gelee de miel au thym vanillee au fruits rouges (16).

De wijnkaart, die mooi is uiteraard werd bestudeerd en we kozen een Limoux (33), Chateau en jaar ben ik kwijt, vergeten op te schrijven. Wat niet wegneemt dat het een lekkere wijn was. Water voor de kinderen, halve litertjes Evian (5 flesjes a 28 euro?..).
De echte amuse kwam. Een gazpacho van tomaat met een sorbet van groene olijf en nog enkele druppeltjes balsamico. Een verrassing ! De gazpacho was goed, de sorbet van olijf was diep van smaak en ik vond het heel bijzonder om olijf zo bevroren te proeven.
Het brood kwam ook, diverse soorten in een perspex wijnkoeler. Lang, al dan niet gevlochten, brood meestal, allemaal erg lekker aldus mijn drie mannen. Alledrie broodliefhebbers.

Onze voorgerechten kwamen. Voor C. la Nage de carotte et saumon au gingembre, een soort soepje opgediend in een weckpot met wortel en zalm en gember, wat hij bijzonder smakelijk vond, voor mij le Croustillant de thon, sauce moutarde. Een bijzonder gerecht, rolletjes nori gevuld met tonijn en allerlei kruidjes die ik helemaal niet van naam ken, maar wel bijzonder smakelijk vind bij tonijn. Het geheel deed wat Japans aan en ik vond dit een uiterst verfijnd gerecht. Erg prettig ! De mosterdsaus paste er uitstekend bij. Erop wat gefrituurde juliennes van aardappel die prettig gezouten waren, waarvan de kinderen meesnoepten.
De hoofdgerechten arriveerden na een prettige pauze. Voor de kinderen dus de eend met de groene theesaus, geserveerd op een smal, langwerpig bord. Mooie stukken eend in een dieprode saus, erop de juliennes van gefrituurde aardappel, waarmee ze blij waren en ze smulden ervan. Nog een apart schaaltje met die minifrietjes voor de knapen erbij, gelukkig geen groente (wel een pittig gekruide mousse van appel/pruim) en het was goed. Lekker is eend toch he mam ? Ja schat, heerlijk.
Voor ons le Cabillaud en emulsion de tomate et citron confits. Kabeljauw dus met tomaat en gekonfijte citroen. Een mooi diep bord met mooie stukken perfecte kabeljauw, ingespoten als het ware met gedroogde tomaatjes (die zaten tussen de laagjes van de vis verwerkt), diverse soorten groente, de citroen en een uiterst prettig sausje. Heel licht allemaal, een perfect gerecht voor een zomermiddag dus.
Ik begon me wel af te vragen of ik toch niet beter het menu Gourmand had kunnen nemen, de manier waarop hier gekookt werd sprak me toch wel heel erg aan..Een volgende keer ga ik dat zeker wel doen.
Het werd tijd voor de nagerechten. Voor de kinderen dus de gelei van honing met gevanilleerde thijm en rood fruit. Een prachtig laagjes dessert in een groot, breed glas, erop nog iets flinterigs van caramel en wat gefrituurde tropisch fruit. Ze waren stil, dus was het goed. Voor C. le Cappuccino d’amandes fraiches a la peche. Een capuccino van verse amandelen met perzik. Eenzelfde glas als de kinderen met krachtige smaakjes. Ook hij was tevreden. Voor mij les Profiteroles d’abricots a la verveine citronelle.
Profiterolles van abrikozen dus met sorbetijs van verbena (ijzerhard). Bijzonder lekker, gekonfijte abrikooshelften met erutssen het sorbetijs, wat bijzonder krachtig van smaak was. Erbij nog een licht citroenerig sausje en ook mams was tevreden. Er wordt hier mooi gekookt. Verrassend ook.

Nog wat koffie voor ons, met uitstekende bonbonnetjes erbij en we waren tevreden. Ik keer hier zeker nog eens terug, het beviel me hier uitstekend. Uiteraard viel het me op dat ingredienten terugkeerden, wat niet helemaal de bedoeling is, maar ach. Het was goed allemaal en een kniesoor.

Webadres: www.aubergade.com

Opmerkelijk dat dit restaurant in 2004 van Michelin drie sterren kreeg: blijkbaar werd de inventieve keuken in Frankrijk eerder gewaardeerd dan elders…

La Table d’Hotes in Auch

gemaakt op 14-AUG-03

Ondanks de temperaturen, of wellicht wel dankzij, besloten we richting Hautes Pyrenees te rijden. Daar heb je de meeste kans op donderbuien en dus afkoeling. Natuurlijk vertrokken we weer veel te laat, we waren nu al ver in onze vakantie (4 augustus) en de avonden werden steeds langer en de ochtenden steeds korter. We waren dus nog niet zo lang op weg toen het een beetje lunchtijd werd.
Het departement Gers was inmiddels doorkruist en we kwamen in stukken terecht die ik wel kende van heel vroeger, maar waar we nooit gegeten hadden. Auch leek me wel een aardig plaatsje, vooral ook omdat ik wel trek had en we er niet zo ver vanaf waren.
Nu kan ik Auch aanraden voor een bezoekje. Niets bijzonders, maar wel een bijzonder aantrekkelijk deel rondom de bezienswaardige kathedraal, erg fotogeniek allemaal zal ik maar zeggen. Ik had een Bib Gourmand ontdekt waar je zou moeten reserveren, maar dat lukte even niet onderweg, geen bereik. We parkeerden bij de kathedraal, daar is altijd wel plek namelijk en tussen 12.00 en 14.00 is parkeren gratis buiten Parijs, misschien een tip en liepen via zeer steile straatjes richting restaurant. Handig toch die Michelingids met die stadsplattegrondjes.
Een piepklein restaurant ! Wat o.a. een zeer smalle deur betekent, een halletje waar je in je eentje nog niet inpast en slechts 5 tafeltjes, bijzonder dicht op elkaar. Erg donker ook. Maar wel een leuke kaart. En er was nog een tafeltje voor 4.

Erg Frans (op de manier zoals ik in de vroege jaren ?80 kennismaakte met restaurants in Frankrijk) is het hier. Een niet al te vrolijke mevrouw in de bediening en zoals later bleek, ook weer slechts een kok.
De kaart werd overhandigd, met een bord erbij op een aparte stoel met allerlei a la carte gerechten, en wilden we een aperitief ? Ja hoor, twee Orangina en twee Floc de Gascogne. Kende ik niet nl. en je wordt doodgegooid met reclames over dit drankje (in dit gebied dan, logisch want het wordt hier gemaakt). Zoetigjes, een beetje Pineau de Charentes-achtig, maar dan natuurlijk uit de Gascogne. Hoeft wat mij betreft niet, maar ik heb het nu wel geproefd. Er kwamen wat lekkere olijfjes, plakjes droge worst en wat warme kaaskoekjes op tafel en we bekeken de kaart.
Ze hebben hier wat menu’s, die staan me niet meer precies bij. Het goedkoopste menu is in ieder geval 16 Euro en het duurste 22. In elk menu zat wel iets waar ik geen trek in had, bovendien waren de a la carte-gerechten veel leuker. Dus we namen allevier a la carte en zouden nog wel zien of we dessert wilden. Dat laatste had ik erin gebouwd omdat ik de voorgerechten van de tafel naast ons, vanwege de afstand uitstekend zichtbaar, had gezien en die waren bijzonder ruim?.

De kinderen hadden gekozen voor de Carpaccio de Saumon d’Ecosse, parmezan et salade (7). Veel rauwe zalm uit Schotland in een prachtige, lichtzure marinade (iets te zuur voor de knapen helaas) met parmezaanflinters en een mooie salade erbij. Wij hadden het Assortiment de foie gras de Canard (mi-cuit, a la Fleur de Sel, poelee au cassis) (10) genomen. Dat was uitstekend. Leuk om eens eendenlever op drie manieren te proeven. Vooral de gebakken variant met het cassissausje was perfect, wel zwaar natuurlijk, maar dat mocht de pret niet drukken. De andere varianten konden ons ook zeer bekoren. Erbij hoorde nog een glaasje bijzonder prettige dessertwijn, geen idee welke, zoveel verstand heb ik er nu ook weer niet van en ik ben vergeten het te vragen en als ik eerlijk ben zou dit voor een lunch wel genoeg geweest zijn. Maar genieten hoor !
Na een behoorlijk lange pauze, logisch met een kok die alles ter plekke bereidt, kwamen onze hoofdgerechten.
Oh, ik vergeet te melden dat de wijnkaart hier piep is. De bekende Buzets, Duras etc. en verder niks bijzonders. En nog een Frontonnais(13), die namen wij dus. Die was gewoon in orde. En voor de knapen enkele karaffen ijswater. En lekker brood.
Ole had gekozen voor het Duo d’Aguillettes de Canard au cassis en mignon de porc a la moutarde de Gascogne (12) omdat hij dol is op eend en op mosterd en was zeer tevreden. Erg veel eendenvlees, ik kon niet goed traceren van welk deel nu eigenlijk) in een prettige bosbessensaus en nog een stukje varkenshaas met een mosterdsausje met verschrikkelijk veel bijgerechten. Die bijgerechten hadden we allemaal: een berg rijst, die goed was, een plak gebakken aubergine met erin gepureerde ratatouille, aardappelpuree en twee courgettetorentjes met gegratineerde ratatouille erop.. Niemand at zijn bord leeg.
Maurits en Constant waren eensgezind in de Supreme de Poulet Fermier, piperade aux pruneaux d’Agen. Kipfilet dus met lekkere dingetjes van pruim erbij. Zowel Constant als Maurits konden deze vakantie maar niet genoeg krijgen van pruimen. In alle maten en varieteiten zijn ze uitgebreid geproefd. Nu moet ik ook bekennen dat er hele lekkere bijzaten. En die bijgerechten. Ook zij waren zeer tevreden. Er zat een lekker kruidje in de kipfilet, C. meende kardemom, een moderne kok dus zal ik maar zeggen.
Ikzelf opteerde voor het Quarti de Veau poelee aux morilles (16). Een mooi stuk(je) kalfsvlees met morilles. Uitstekend was het, ook de bijgerechten overigens, gewoon alleen wat veel.
Dessert wilden we dus niet meer. Wel koffie en de rekening. De koffie kwam wel, met koekjes en bonbonnetjes, die we echt niet meer konden proeven, maar de rekening niet. Dat was vervelend, want we wilden door, we moesten, nou ja, wilden tenslotte nog een hele rit maken. En het duurde gewoon erg lang. Maar goed. Uiteindelijk konden we vertrekken na een goede maaltijd. 90 Euro sharp.
Verder dan Lourdes kwamen we niet overigens, wat een circus daar ! Geen donderbuien ook, dus via een andere route tuften we in de vroege avond weer terug naar het vakantiehuis..

Le Margoton in Agen

gemaakt op 12-AUG-03

Onze vakantie liep bijna teneinde.
Op de ochtend van ons vertrek uit Nederland, wat allemaal nogal chaotisch verliep (paspoort vergeten, waar we achterkwamen toen we al op de pont waren, dus we hebben uiteindelijk in een half uur tijd drie keer de pont gehad) ging de linkerrichtingaanwijzer van de auto kaduuk. Drie weken lang gaf het schermpje dus telkens aan dat de linkerrichtingaanwijzer weigerde. Erg irritant. En onprettig als je wilt opschieten op de autoroute, want dan moet je tenslotte je linkerrichtingaanwijzer aan laten staan, zodat iedereen weet dat je er langs wilt. Dus C. bedacht zich dat dat ding gemaakt moest worden. En ja, in Agen zat vast wel een Peugeot-dealer. Vroeger stonden in de Michelingids van Frankrijk per plaats de garages per automerk aangegeven, dat hebben ze een paar geleden laten vallen, erg irritant eigenlijk. Zoals altijd probeerden we er maar direct een uitstapje van te maken. We zouden bijtijds naar Agen rijden, even langs een garage dus en dan het oude centrumpje even bekijken. We waren nu tenslotte al ruim 2 weken op 14 kilometer afstand van de stad en hadden er alleen doorheen gereden naar het Office du Tourisme, naar het zwembad en naar de supermarkt. We zouden iets lichts eten en dan doorrijden naar het zwembad in Valence d’Agen, want in Agen kun je na 13.00 uur geen ligbed meer krijgen en ik kan niet tegen gras. Aldus gepland reden we bijtijds (dat is in vakanties half 11) richting Agen en vonden al snel een Peugeotgarage. Alleen deed ie niks met electronica, dan moesten we bij het vierde stoplicht rechts en dan langs het kanaal links. We mistten natuurlijk het derde stoplicht en gingen dus bij het vijfde stoplicht rechts en eindigden bijna in Bordeaux, want keren is een crime op dit soort wegen. Maar zo tegen half 12 hadden we hem dan toch gevonden. Deze deed wel van alles met electronica, maar we waren in Frankrijk en daar kicken ze op formulieren, dus het duurde een half uur voordat alle garantiebepalingen en weet ik veel rond waren. Bovendien bestaat er het een of andere systeem, waarmee alle Peugeots kunnen worden opgespoord, dat moest ook gebruikt worden. Ik begrijp daar niets van, die Peugeot stond tenslotte vlak voor hun neus. Jullie begrijpen, het humeur was niet meer geheel optimaal. Het was namelijk 38 graden in de schaduw en de garage/werkplaats was niet airconditioned, ik moest uiteraard buiten een sigaretje roken en de kinderen wilden in de auto wachten en zaten geen seconde stil en manlief vond alles geweldig interessant..Ik zal jullie niet vervelen met verhalen over lampjes die opgespoord moesten worden vanuit de bumpers enzo, het duurde gewoon eeuwig lang, bovendien bleek het een bug in de software te zijn (pffff, dit is een auto man !) en kon dus niet opgelost worden. Het grapje wat C. maakte voordat bleek dat het een bug was (kom schat, overmorgen mag je de hele dag met de richtingaanwijzer aan rijden) viel uiteindelijk dus wat in het water. Ik moest er wel weer om grijnzen natuurlijk. Toen de vriendelijke knaap die de bug niet kon vinden begon met het oppompen van de banden (ook de reserveband, zien jullie het voor je ?) was de maat vol. Genoeg is tenslotte genoeg. We konden weg. Het was inmiddels half een en dat is etenstijd voor mams, dus vroeg C. wat we gingen doen. Daarmee bedoelt hij: waar wil je eten.
Ik had nog steeds de pest in en wilde eten bij Le Margoton. Waarom bij Le Margoton (dat vroeg C. niet hoor, maar ik kan me zo voorstellen dat jullie je dat afvragen). Omdat ie maar 1 bestekje heeft. Dat zou wel helemaal niet in orde zijn, en een chagrijnig middagje leek me wel iets.
We reden toch de oude binnenstad in, schattig overigens, parkeerden en wandelden naar Le Margoton.

Twee grote glazen ramen met ertussen een glazen deur markeerden het restaurant. Een huiskamerrestaurant. Met 6 tafeltjes, waarvan er nog eentje vrij was. Schattig zag het eruit. Mooi linnen op tafel, mooie glazen, vriendelijke jonge bediening, kortom een verrassing. Direct een karaf ijswater op tafel. Niks chagrijnig middagje dus ! Ik deed nog even een poging, want ik besloot dat we het goedkoopste menu zouden nemen allevier, dat van 14.50. Drie menu’s zijn er hier, die van 14.50 dus, eentje van 20.50 en eentje van 23.50.

Omdat ik vis wilde en C. nog maar een keertje parelhoen namen we een fles rose (ik heb het helemaal gehad met rose, dit was de eerste en enige keer dat we rose gedronken hebben in deze vakantie?.). Een Cotes de Provence, gewoon wel lekker fris. De jongetjes hadden hun karaf ijswater, die gewoon werd vernieuwd als ie leeg was, want dorst hadden we allevier wel.
Het voorgerecht kwam, huisgerookte zalm met salade. Hoe simpel. Maar hoe lekker ! Werkelijk prima zalm, een mooie hoeveelheid ook, mooi dun gesneden en een heerlijke gemengde groene salade met een notenvinaigrette. Hoe lekker kan zoiets simpels toch zijn.
Na een prettige pauze kwamen de hoofdgerechten. Voor Ole en C. een parelhoenfilet met een boutje, wat rijst erbij, diverse groentetjes en een blank sausje. Voor Maurits en mij gegrilde makreel met een identiek garnituur als bij de parelhoen.
En kijk aan, alweer zo lekker. Drie prima makreelfilets, mooi krokant gegrild, lekkere rijst, heerlijke beetgare groenten (broccoli, zo?n klein groen bloemkoolding, iets nieuws, geen idee hoe het heet, courgette, partjes gepelde verse tomaat), echt erg lekker. Ook de parelhoen viel uitstekend in de smaak. Iedereen zat te smullen. En het werd ook weer gezellig, dat werd het bij de zalm alweer..
Bij het opdienen van de hoofdgerechten meldde het meisje van de bediening dat de borden gloeiend heet waren en bedankte me toen ik het even vertaalde voor de jongetjes. Om aan te geven hoe prettig het er hier aan toe gaat.
Het dessert was een fromage blanc met verse aardbeien en het wordt saai, maar ook dat was weer gewoon lekker. Voor de jongetjes een slag uit de suikerpot eroverheen, voor ons natuurlijk niet. Gewoon goeie fromage blanc !

Nog koffie voor de grote mensen en toen moesten we toch wel heel dringend naar het zwembad vonden we. En dat deden we dus. Het siste toen we in het water sprongen, maar oh, wat waren we tevreden over dit eenbestekje restaurant !
De dag erna zocht ik enthousiast opnieuw een eenbestekjes-restaurant op, we hebben drie keer het straatje waarin het gevestigd zou moeten zijn doorgelopen, maar we konden het niet vinden. Toen hebben we maar op een terrasje in dat straatje mosselen gegeten. Ook lekker !

79.70 waren wij kwijt voor 4 menu’s a 14.50, een fles rose en 2 koffie.