De Prins van Terbregge in Rotterdam

Groot was mijn verrassing toen ik een tweet kreeg van @MysteryDiningNL om hun concept eens te proberen. Het was geheel vrijblijvend, ik hoefde er niet over te schrijven en als ik er over wilde schrijven kon ik de inhoud geheel zelf bepalen. Nu vind ik dat niet meer dan logisch, want ik laat me niet sponsoren, maar toch, het klonk okee. Ik had nog nooit gehoord van MysteryDining, dus ik ging eerst eens op de website kijken. In het kort: MysteryDining verrast én ontzorgd. Bij MysteryDining staat niet het diner, maar de verrassing centraal. Op bijzondere wijze hoor je de dag voor je diner in welk kwaliteitsrestaurant je gaat dineren, wat de dichtstbijzijnde parkeergelegenheden zijn, het taxinummer en een eventuele dresscode. Voor een verdere uitleg verwijs ik graag naar de website, daar kun je ook boeken (of een cadeaubon cadeau geven).

Het duurde even voor ik gebruik kon maken van de bonnen die ik keurig kreeg toegestuurd en tot mijn verrassing konden we gaan eten bij De Prins van Terbregge. Een restaurant dat ik alleen nog maar van naam kende, ik was er nog niet geweest. In de mail die ik ontving stonden alle gegevens, tot en met een routebeschrijving, geheel compleet dus. Parkeren op eigen terrein stond er, nu is dat niet helemaal juist, maar we hadden wel het geluk dat er een plekje vrij was vlak bij de ingang van het restaurant. Het restaurant doet aan de buitenkant wat shabby aan, een beetje een noodgebouwidee eigenlijk. Wel ligt het mooi aan De Rotte en ze hebben er ook een terras bij, ideaal natuurlijk voor lange zomeravonden.

Een heel hartelijke ontvangst door de twee enorm vriendelijke dames van de bediening. We waren voor ons doen aan de vroege kant en daarom ook denk ik de eerste gasten. We mochten een tafeltje uitzoeken. Dat werd er eentje bij het raam, maar wel uit de zon. Later raakten er nog drie tafeltjes bezet, allemaal tweetjes en ook nog wat mensen die gewoon wat kwamen drinken. De inrichting is netjes, linnen op de tafels, houten stoelen met leer die best aardig zitten en een redelijk ruime opstelling.

Vrijwel direct kwam er een baksteen op tafel met er op een glaasje met onderin truffelmayonaise en blaadjes witlof (dat aten we al bij La Vilette toen het nog van Fred was), een kaasstengel met dragonmayonaise en gerookte en geroosterde pittige noten. De kaasstengel vonden we lekker, de witlofblaadjes met de truffelmayonaise bracht vooral herinneringen naar boven en de noten hadden uiteindelijk een nare nasmaak. Een aperitief wilden we wel. Echtgenoot een glas Cava, ik graag een gin/tonic, maar de gin was op, dus dat werd een tapbiertje, want daar had ik opeens erge trek in.

Of we brood wilden. Ja, dat wilden we wel. We wisten niet dat je daarvoor moest betalen overigens. Per persoon twee ronde broodjes (bruin of wit naar keuze) en een plaatje met een quenelle tomatentapenade en wat gezouten boter met sumak. Allebei redelijk gewoontjes.

Na enige tijd kwam er een amuse. Een pittige gazpacho met een gambastick met erop een crème van pijnboompitten. De gazpacho was veel dunner dan ik gewend ben van gazpacho, maar smaakte heel aardig. Misschien iets te pittig, waardoor het frisse van de groenten wat wegviel. De gambastick was lekker.

We bekeken de wijnkaart. Wijnboek liever en dat is schitterend. Werkelijk geweldig mooie wijnen, zeer betaalbaar en extra leuk: alles is per glas te krijgen! Een absoluut pluspunt vind ik dat. Het gaat wel om ruim 200 wijnen namelijk. Het duurde even voor we een keus konden maken, maar we kwamen uit op een wijn die we niet kenden, een blend van Marsanne, Grenache Blanc en Viognier, maar helaas was die niet meer voorradig. Waarmee het zoeken opnieuw begon. Wat wel vruchten afwierp, want de wijn die we nu kozen was werkelijk geweldig lekker! Om van te dromen zo lekker zelfs. Het was een El Puño 2011, een witte Viognier uit de regio Aragon in Spanje. Een fantastische wijn!

Het voorgerecht verscheen. Zalm, rauw en gerookt. Een rechthoek tartaar van rauwe en gerookte zalm kregen we met erop hangop, crème van mosterd, een koekje van sesam, radijs, komkommer, haringeitjes en een krokante gamba. Een deel van de groente was zoetzuur. De tartaar was in orde, het smaakverschil tussen rauw en gerookt valt wat mij betreft weg als er gerookt bij zit. De groenten waren ook in orde, het koekje van sesam vond ik aan de dikke kant en de gamba was erg goed. Nog mooi krokant, dus pas op het laatst op de tartaar van de zalm gelegd.

Na een redelijke tijd kwam het tussengerecht, een extra verrassing van MysteryDining, hun concept gaat tenslotte uit van een driegangenmaaltijd en wij kregen er vier, waarvoor mijn hartelijke dank. Die extra verrassing schijnt regelmatig voor te komen, sympathiek vind ik dat. Het tussengerecht bestond uit asperges met een rouleau van parelhoen. Goed gekookte asperges troffen we aan. Op de asperges een rouleautje van vlees van parelhoen, wat redelijk was. Op de rouleau een gebakken kwarteleitje en naast de rouleau een krokantje van Iberico ham. Aan tafel werd een velouté van asperges bijgeschonken. Ik vond dit een mooi klein gerechtje, op zich goed klaargemaakt, zeer zacht van smaak en wat wel jammer was, was dat de velouté niet fluwelig was, maar eerder naar het waterige neigde. De gerechten hier zijn in zijn algemeenheid niet heel hoog op smaak.

Het duurde helaas een hele lange tijd voordat het hoofdgerecht arriveerde. Iberico en beurre rouge. Flink wat iets te ver gebraden Ibericovlees kregen we, wat aan de flauwe kant was, maar een beetje zout bracht uitkomst. Erbij een beurre rouge, compote van ui, die wat mij betreft nog tenminste een half uurtje langer op het vuur had mogen staan, kaviaar van aubergine (geweldig, die jaren 70 gerechtjes) en stukjes haricot verts met spek. Het geheel was afgewerkt met doperwtjesblad. We waren niet heel erg onder de indruk van dit gerecht.

Het dessert tenslotte bestond uit kokos en aloë vera. Op het bord spongecake van kokos, er op een quenelle ijs van aloë vera, bramen(een halve), mango(gelei en tartaar), kokosnootreepjes en mini-passievrucht. Oh en een crumble van het een of het ander. Niet onaardig, maar nauwelijks een geheel te noemen. Het ijs bracht een associatie met crème voor de handen naar boven. 

We sloten af met goede espresso, waarbij een home made spritsje kwam, wat ik erg lekker vond en ook nog een verrassend goede crème brulee! Ik denk dat als de kok zich beperkt tot bistro-achtige gerechten hij meer tevreden gasten heeft, want het kan dus wel.

Grote pluspunten van het restaurant zijn de wijnkaart en het feit dat je alle wijnen per glas kunt bestellen, het heerlijke terras in de zomer met de fijne ligging aan De Rotte  en last but not least zijn de dames van de bediening pareltjes: vriendelijk, attent, uitstekend op de hoogte van de wijnkaart en van wat er uit de keuken komt!

Ik bedank graag MysteryDining voor de gelegenheid om kennis te maken met hun concept. Ik hoop voor hen dat er snel heel veel maaltijden verkocht gaan worden en dat heel veel mensen het leuk vinden om leuk verrast te worden met fijne restaurants en extra verrassingen. 

Hemels Rembrandt in Amsterdam

Ik was uitgenodigd om de perslunch mee te maken van Hemels Rembrandt 2015. Die lunch werd gehouden in de Rembrandttoren in Amsterdam. Een snelle lift bracht me razendsnel naar de 32e verdieping, waar iemand van de organisatie al klaar stond om me te ontvangen en ik werd naar de ontvangstruimte gebracht. Uiteraard viel me direct het prachtige uitzicht op: Amsterdam, maar ook Almere en zelfs Rotterdam waren te zien. Even in het kort een kleine toelichting op het evenement. Via een samenwerking tussen de Rembrandt Tower Boardroom en Museum Het Rembrandthuis is het mogelijk om van 21 september t/m 4 oktober – de sterfdag van Rembrandt –  tussen reproducties van naaktstudies van Rembrandt en van zijn leerlingen te dineren op een hoogte van 150 meter. De tentoongestelde werken vormen een unieke preview van de expositie ‘De Naakte Waarheid’, die vanaf februari 2016 plaatsvindt in het Rembrandt Huis. Onder leiding van chef Wilco Berends (restaurant De Nederlanden in Vreeland) hebben vijf souschefs een menu samengesteld wat is geïnspireerd op de werken van Rembrandt en zijn leerlingen.

Tijdens de lunch kon ik de gerechten proeven en werd het me duidelijk dat van elke betalende gast van de diners 30€ zou worden gebruikt voor de aanschaf van een schilderij van Rembrandt. Tijdens de lunch mochten wij als eersten genieten van dit schitterende schilderij. Voor prijzen en andere wetenswaardigheden rondom de diners verwijs ik graag naar de website.

In de ontvangstruimte stonden drankjes klaar. Champagne, wijn, sherry, water en sapjes. Ik koos voor een glaasje sherry deze keer. Men liep rond met tableautjes met canapé’s. Ik proefde er twee. Het hoorntje gevuld met parmezaancrème en truffelolie en de meringue met bloedworst. Allebei zeer smakelijk.

Nadat we nog een andere zaal bezochten vanwege het uitzicht liepen we door naar de ruimte waar de lunch zou plaatsvinden. Diverse tafels voor 5/6 personen stonden klaar en we namen plaats. De menu’s stonden al op tafel, evenals brood en boter. Water werd ingeschonken en telkens keurig aangevuld en ook de eerste wijn, een Greywacke Sauvignon Blanc 2013, Greywacke, Marlborough, werd ingeschonken. Een fijne stuivende Nieuw Zeelander!

Het eerste gerecht was gemaakt door de souschef van restaurant Basiliek in Harderwijk, Danny Bissot. Het gerecht was een cilinder van uien met een vulling van kreeftensalade en gekonfijte ganzenlever, compote van groene appel en luchtige mousse van cêpes met aardappelkaantjes. Op het bord een flinterdunne, zeer krokante cilinder met een duidelijke uiensmaak met daarin een heerlijke kreeftensalade met erop een luchtige mousse van de paddestoelen, afgewerkt met een paar aardappelkaantjes voor de bite. Uiteraard ook wat groen en een bloemetje. Verder een uitstekend gegaard stukje kreeft en een quenelle compote van groene appel. De kreeft en de salade in de cilinder vond ik erg lekker, evenals de mousse van de paddestoelen. De appelcompote vond ik wat detoneren, hij was nogal zuur.

De tweede wijn, een Quintaluna Verdejo 2014, Ossian, Rueda, een mij bekende wijn die ik erg lekker vind, werd ingeschonken en we gingen door met het tweede gerecht. Dit tweede gerecht was gemaakt door de souschef van restaurant De Burgemeester in Linschoten, Tommy Janssen. Langoustine met mousse van geitenmelk, crème van topinamboer, geschaafd rundermerg, mirabel, bacon, haringkaviaar en pompoenpit. Gepresenteerd in een wat groot uitgevallen kaviaarblikje lag op de deksel een kroepoekje van langoustine, gevuld met tartaar van langoustine met wat cress. De kroepoek was licht taai geworden door de vulling, maar dat nam zeker niet weg dat het bijzonder smakelijk was bij elkaar. In het blikje ook stukjes – maar dan groter – rauwe langoustine, heerlijk zilt en zoetig met erbij de mousse van geitenmelk, die mooi zacht van smaak was. Ook de crème van de aardpeer was zacht van smaak, zodat de geschaafde rundermerg goed te proeven bleef. Verder dus een mirabel, wat krokantjes van spek, her en der wat toefjes haringkaviaar die prettig zilt was en wat pompoenpitten. Veel smaakjes, maar uitstekend in balans.

Bij het derde gerecht kwam een Le G Bordeaux Blanc Sec 2013, Chateau Guiraud, Bordeaux in het glas en het derde gerecht was gemaakt door de souschef van restaurant Het Koetshuis in Bennekom, Niels van Dooijeweert. Het waren twee bereidingen van Sint Jakobsschelpen met tomatenstructuren, gepofte wilde rijst, verveine en kaffirlimoenen.  In het midden van het bord lagen drie gebakken coquilles, waar aan tafel een thee van verveine en kaffirlimoenen werd bij geschonken. Ook werd er wat limoenzest aan tafel op de gerechten geschaafd. De coquilles, met erop wat gepofte wilde rijst, waren heerlijk. De thee was zeer hoog op smaak, voornamelijk de limoenen waren zeer goed te proeven. Ik hou persoonlijk wel van een zuurtje in mijn eten, maar ik denk dat dat niet voor iedereen zo is. Op de rand van het bord diverse bereidingen van tomaat, waaronder gebrand, crème, miniminitomaatjes en een kerstomaatje gevuld met rauwe coquille. Erg lekker en heerlijk fris. Ook een goed gerecht.

Bij het hoofdgerecht schonk men een Nero di Troia di Lupe 2012, Luigi Carpentiere, Puglia, die men erg lekker vond. Ik hield het deze lunch bij wit en keerde terug naar de Quintaluna.  Het hoofdgerecht was gemaakt door de souschef van restaurant de Vrienden van Jacob in Santpoort, Frank Bakkenes. In het hooi gerookte tamme konijn met bereidingen van wortel, krokante prei en rozijnen met een saus van konijn en kummel. Op het bord een rolletje zeer mals konijn met erop wat krokante prei, wat in de verte aan hooi deed denken, leuk! De aan tafel erbij geschonken saus was heerlijk pittig en hoog op smaak en combineerde mooi met de olie die al op het bord lag. Bij de diverse bereidingen van wortel trof ik nog een beetje rillette van het konijn aan, heerlijk ook en verder nog wat cantharellen. De groenten tot slot waren allemaal mooi beetgaar. Een heerlijk gerecht vond ik het.

Bij het dessert kwam een glas Riesling Spätlese Oestrich-Lenchen 2002, Wegeler, Rheingau, ook een zeer smakelijke wijn. Het dessert was gemaakt door de souschef van restaurant De Nederlanden in Vreeland, Otto Genz en het was pannacotta van eucalyptus met gerookte crumble van earl grey thee, verschillende bereidingen van Rembrandtappel, gemarineerde venkel, dragon en sorbet van Granny Smith. Op tafel kwam eerst een ‘Rembrandt-bord’. Het ging om een bord gemaakt door Norman Trapman en het bord bevat een deel van Rembrandts Sitting half dressed beside a stove van 1658.  De Rembrandtappeltjes werden rondgedeeld uit een kratje van De Nederlanden en midden op het bord gelegd, waarna de bovenkant van de appel schuin werd neergelegd, zodat we de inhoud konden zien. Een prachtige presentatie dus. Het appeltje was werkelijk beeldschoon om te zien. Het appeltje was gemaakt van witte chocolade en alle genoemde onderdelen, dus de panna cotta van eucalyptus en de gerookte crumble, de verschillende appelbereidingen zaten in het appeltje. De gemarineerde venkel was samen met de dragon verwerkt tot een soort krokante spongecake met een zeer duidelijke smaak. Ook de sorbet van Granny Smith was erg lekker en heerlijk fris. Een waardige afsluiter van een mooie lunch.

Natuurlijk waren er tijdens de lunch wat onderbrekingen voor toespraken en we eindigden de lunch met een zeer hartelijke applaus voor alle souschefs, want de gerechten waren bijzonder smakelijk.

Het programma was natuurlijk wat uitgelopen, dus ik kon helaas niet meer blijven om te genieten van een kopje thee of espresso, ik heb nog wel foto’s gemaakt van alle lekkernijen die nog op tafel kwamen. Zo kwamen er prachtig rode bonbons, makarons, bananencakejes met room en nog allerlei andere heerlijkheden. Allemaal prachtig om te zien en ongetwijfeld erg lekker, want koken kunnen deze chefs allemaal als de beste.

Er zijn nog plaatsen beschikbaar voor de diners, dus wie zich geroepen voelt kan hier reserveren. Ik kan het in ieder geval aanraden. 

In ieder geval mijn hartelijke dank voor de uitnodiging en voor de heerlijke lunch. Ik vond het een interessante bijeenkomst en ik ben een groot fan van Rembrandt, dus het was dubbel genieten voor me. Bij het vertrek kregen we nog een tas mee, waarin onder andere een exemplaar van het Rembrandtbord zat, ik heb nummer 96. Ook daarvoor mijn grote dank, complete verwennerij deze bijeenkomst!

© Carla van Schelven

De Nieuwe Polderkeuken in Stolwijk.

Werd ik toch opeens uitgenodigd voor een perslunch! Nu gebeurt me dat niet vaak, dus ik vond het eigenlijk wel heel erg leuk. Ook nog eens bij De Nieuwe Polderkeuken in Stolwijk, nog leuker dus. Het was heerlijk weer, dus ik pakte de fiets en binnen een kwartiertje wandelde ik het ruime restaurant binnen. Een vriendelijke ontvangst door de patron cuisinier, Frank Streefland en we gingen naar boven, want daar is het restaurant gevestigd. Voor mensen die wat slechter ter been zijn is er een lift, ideaal! Op de benedenverdieping zit de Polderkamer, een ruimte voor partijen, seminars, cursussen en dergelijke. Ook doet Frank met sous-chef Anner Sluijter aan Poldercatering, dus hij heeft zijn handen vol. Aan de inrichting van het restaurant – het landelijke keukenidee – is niets veranderd, het enige wat me opviel is dat er meer tafel staan en dan vooral ronde tafels. Alleen maar leuk dus. De voor mij nieuwe sommelier, Laura Franke, schonk alvast wat water in en al spoedig waren de andere gasten ook aanwezig. In totaal waren we met vijf mensen, erg gezellig.

Een glas champagne van Delot Père & Fils Brut werd ingeschonken en dat was een fijne champagne wat mij betreft. Erbij het bekende amuseplankje, inmiddels bedekt met gras. Erop voor ons vijven een buisje met een soepje van wortel en sinaasappel, afgedekt met gemberolie. In één keer opdrinken was het advies. Verder een krokante stengel met oude Stolwijker en pompoenpitten en een heerlijke frisse dip (in een emmertje) van geitenyoghurt met kummel, heerlijk! En tot slot een hartige madeleine met crème van Bleu de Graven, kaas uit Bodegraven. Alledrie erg lekker.

Een amuse verscheen. In een houten bakje met stenen een ‘steentje’ van zwarte kerrie, gevuld met een crème van maïs en yoghurt en erop een emulsie van snijboon. Opmerkelijk veel smaakjes, maar erg goed bij elkaar passend en alweer zeer smakelijk.

Op tafel stonden al schoteltjes met drie rondjes boter. Geitenboter, gezouten boerenboter en gerookte boter. Vooral de gerookte boter vond ik bijzonder lekker. Goed passend ook bij het heerlijke verse brood wat geserveerd werd en wat ook gretig aftrek vond.

De eerste wijn werd ingeschonken, een Le Pinada 2014, Marsanne uit de Pays d’Oc, een prettige frisse wijn. Met een korte, to the point-toelichting, erg prettig! Het gerecht erbij was Langoustines & Meloen; bieslook, appel, kroepoek. Een erg mooi opgemaakt bord kregen we met mooie frisse kleuren. Het ging om een aantal bereidingen van langoustine (gebakken, tartaar en kroepoek) met erbij Cantaloupe Meloen, bieslook en appel. De gebakken langoustines waren heerlijk zoet en vol van smaak, de tartaar was erg fris en lekker pittig. De frissigheid kwam van kaffir, zo werd me verteld. De kroepoek was prettig krokant, de stukjes appel met de bieslookcrème en de bloemetjes en cressjes waren fris en licht. In zijn geheel een licht zomers gerecht met fijne smaken. Een schot in de roos wat mij betreft.

We gingen verder met een Pinot Blanc van Michel Fonné 2014. Ook zeer prettig. Het gerecht, Asperge & Bellota; beurre noisette, doperwt, eidooier, werd geserveerd in een kommetje. Onderin lag een boterzachte cremeux van asperges, erbij dubbelgedopte erwtjes, eidooiercrème, kruim van beurre noisette, gekookte asperges, ingelegde asperges en natuurlijk de Bellota ham. Ook dit was weer een fijn licht gerecht, ondanks de cremeux en de eidooier. De frisheid van de ingelegde asperges was erg prettig, de garing ervan en ook die van de gekookte asperges was perfect. Het kruim van de beurre noisette gaf structuur en bite aan het gerecht. Kortom: zeer tevreden.

Bij het derde gerecht kwam een glas Grüner Veltliner, Schloss Gobelsburg, Steinsetz 2013. Ook een fijne wijn. Op het bord Polderkalf & Cantharel; aardappel, tuinbonen, aubergine. Een heerlijke stuk kalf troffen we aan, met eigen jus. Ernaast espuma van aardappel en een chipje van aardappel, zoetzure aubergine, wat dubbelgedopte tuinbonen en wat cantharellen. De espuma en het chipje van aardappel vond ik allebei bijzonder smakelijk, zo ook de tuinboontjes en de paddestoelen, de aubergine was naar mijn smaak iets te zuur. Wat niet wegneemt dat ook dit een goed gerecht was.

Waarmee we bij het hoofdgerecht waren aangekomen. In het glas een rode wijn, een Pinot Noir 2012, Wairau River, Marlborough. Een erg prettige lichte Pinot Noir wat mij betreft. Het gerecht was Lamsnek & zwarte bonen; voorjaarsgroente, aardappelkaantjes, lamsjus.  Opnieuw een zeer kleurrijk bord. In het midden de zeer malse, perfect gegaarde lamsnek, afgedekt met de bijna gekarameliseerde lamsjus en erop de aardappelkaantjes. Erg lekker! Erbij rondjes crème van zwarte bonen, zwarte bonen, mini-mais, mini-courgette, kerstomaatjes en wat cressjes. De groenten vond ik allemaal erg lekker, alleen kan de hoeveelheid zwarte bonen wat mij betreft wel iets minder. Het lamsvlees is om voor om te rijden!

Voordat we aan het dessert zouden beginnen kwam er nog een dessertamuse. Gepresenteerd in een bloempotje. Een hoorntje gemaakt van honingkletskop, gevuld met honingijs en erop een cress met een honingsmaak. Alweer heerlijk fris en fijn licht, leuk!

Bij het dessert kwam een glas Pacherenc du Vic-Bilh, Chateau Lafitte-Teston 2012. Een prettige dessertwijn. Het dessert bestond uit Yoghurt; honing, pecannoot, karnemelk. Op een mooi opgemaakt bord troffen we aan crème van karnemelk met in het midden ijs van yoghurt, gekarameliseerde pecannoten, kruim van honing, gelei van honing en zeer opmerkelijk een tweetal spongecake-achtige ‘blokken’, die, zo legde de sous-chef ons uit, gemaakt waren van yoghurt. De krokante versie komt uit de oven op een lage temperatuur, de zachtere, maar wel heel compacte versie uit de magnetron. Ook dit vond ik weer heerlijk fris en prettig licht voor een lunch.

We sloten de maaltijd af met uitstekende espresso, waarbij nog een aantal snoeperijen kwam. Leuk gepresenteerd in een glazen toren. Het ging om stroopkoekjes, fudge (goddelijk lekker), een bonbon van en met chocolade en ananas en een kokosmakroontje. Stuk voor stuk erg lekker, maar zoals te lezen is, springt de fudge er voor mij uit.

Tot mijn verrassing kregen we nog een mooi ingepakt pakket met daarin een fles Polderappelsap (rosé!), een potje balsamicohoning uit Ouderkerk en een fles olijfolie: Extra Vierge Olijfolie van het beroemde huis Naturvie uit de West-Spaanse Extramadura. Een perfect einde van een heerlijke maaltijd, wat een verwennerij! Ook hier nogmaals mijn grote dank. Ik was al zeer te spreken over De Nieuwe Polderkeuken zoals te lezen is in mijn vorige recensies, maar de gerechten van deze middag vond ik stuk voor stuk erg smakelijk, dus mijn enthousiasme is nog groter geworden. Om voor om te rijden dus dit restaurant, ik vind het een grote aanrader!

© Carla van Schelven

De Compagnon in Amsterdam

Tot mijn grote verrassing werd ik uitnodigd om het jaarlijkse truffeldiner voor de pers bij De Compagnon bij te wonen. Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen, hoewel ik het wel spannend vond, want een avond met alleen maar onbekenden kan tenslotte tegenvallen. Een heel vriendelijke ontvangst kreeg ik in het pas verbouwde en geheel opnieuw geverfde restaurant en langs de piepkleine keuken liep ik naar beneden, want daar zou het diner plaatsvinden. Een aantal genodigden was er al, op tafel stonden al heerlijke olijven klaar, later zouden daar de verse broodjes bij komen. Een glas Copperhead Gin met koriander, orangepeel en Fever Tree tonic kregen we als aperitief. Twee glazen werden het uiteindelijk…

Eenmaal aan tafel werd water ingeschonken en ook de eerste wijn. Een heerlijke Verdicchio dei Castelli di Jesi Classico Superiore, L’Agresto 2013. Een eerste amuse verscheen. Een panna cotta van truffel met peer en truffel. Perfecte panna cotta, prima van stevigheid met een fijne truffelsmaak kregen we, erbij wat gemarineerde peer en flink wat geschaafde truffel. Een erg lekker begin. Hierna kregen we nog een tweede amuse. Eentje die ik persoonlijk heel erg lekker vond door de eidooier. Het was een salade van bloemkool met een eidooiertje, pomme soufflé en natuurlijk ook truffel. De salade van bloemkool was heerlijk fris, het eidooiertje smolt open in de mond en een pomme soufflé vind ik altijd erg lekker, maar gaf hier ook de nodige crunch aan het gerechtje. De geschaafde truffel maakte het geheel compleet.

Om de mond ‘schoon’ te maken kregen we tot hilariteit van de aanwezigen een kommetje thee. Witte butterflythee met een beetje kamille. Inderdaad werd het zalvige van het eidooiertje hierdoor opgelost, waardoor de smaakpapillen bij de volgende gerechten beter hun werk konden doen, een leuk en goed idee dus.

Het eerste gerecht, zilte aardappel / octo / zwezerik, kwam op tafel. De zilte aardappel die geteeld wordt op Texel in speciale grond waar zeewier doorheen is gewerkt was verwerkt tot schuim en smaakte inderdaad heerlijk zilt. Door het schuim was wat peterselie en truffel verwerkt. De peterselie kwam terug in een toefje peterseliemayonaise, die ook erg lekker was en uitstekend paste bij de heerlijk krokante stukjes kalfszwezerik. Verder lagen er wat chips van de truffelaardappel op het bord en heerlijke stukjes goed gegaarde octopus. Ik vond het een leuk gerecht en met name de zwezerik en de zilte aardappel vond ik erg lekker. Uiteraard ontbrak ook hier de geschaafde truffel niet.

De volgende wijn werd ingeschonken door de vrouw des huizes, een Saint Véran ‘Les Terres Noir’, Domaine des Valanges 2012. Een typische Saint Véran, waar ik in ieder geval veel van hou. Het tweede gerecht was tarbot. Tarbot, perfect van garing met een crème van pompoen en kastanje, een werkelijk schitterende Hollandaise saus, plakjes rauwe champignon en uiteraard geschaafde truffel. Ergens proefde ik opeens een toefje augurk en dat was een hele prettige frisse toets. De Hollandaisesaus vond ik zo lekker omdat hij mooi zurig was en perfect in balans met de tarbot. Een uitstekend gerecht wat mij betreft.

Vervolgens kwam er bier in het glas. Een Nevada Sierra Bigfoot Barley Wine. Gebrouwen overigens door de min of meer nieuwe chef hier: Frank Schipper. Een vrij bitter biertje vond ik. Erbij een signatuurgerecht van patron/cuisinier Bert van Buschbach: aardappelschuim. Daar had ik al eens van mogen genieten en dat deed ik nu weer. Onderin het glas duxelles, erop heerlijk aardappelschuim, daarop zeer krokante aardappelkaantjes en uiteraard geschaafde truffel. Aan tafel werd er nog thee van paddestoel overheen geschonken. Net als de vorige keer vond ik dit ook nu weer erg lekker. Ik ben nu eenmaal dol op aardappel en de combinatie met de truffel, duxelle, kaantjes en de thee is perfect.

Waarmee we waren aangeland bij het hoofdgerecht. In het glas kwam Puydeval Cabernet Franc, Jeff Carrel, Languedoc, een fijne rode wijn. Op het bord Wagyu rib-eye uit Australië. Een flinke portie zeer zeer mals Wagyu rib-eye trof ik aan met erbij ook nog een stukje skirt. Verder, behalve de geschaafde truffel, polenta, snijboontjes, een heerlijk groene koolrolletje en jus van het Wagyuvlees. Alweer, wat mij betreft, een heerlijk gerecht. Een flinke portie trouwens ook.

Bij het kaasgerechtje kwam een Côtes de Provence Ugni Blanc, Clos de la Procure 2010. Het kaasgerechtje zelf was een lepeltje Brie de Melun met heel veel geschaafde truffel. Helaas was de kaas net iets te ver, maar leuk bij dit gerechtje was dan weer dat de truffel ingevroren was geweest om de smaak sterker te maken en door de geschaafde truffel zat deze keer wat poeder van walnoot. Bij het kaasgerechtje schoof Bert van Buschbach gezellig aan en later kwam ook chef Frank Schipper aan tafel.

Bij het pré-dessert, de verrassing van de avond, kwam een glas Kerner Spätlese, Geil, Rheinhessen. Dat pré-dessert, gepresenteerd op een blokje eikenhout bestond uit eikenhoutijs met geitenyoghurt, kruim van yoghurt en uiteraard geschaafde truffel. Vooral de smaak van het eikenhoutijs riep verbazing en verwondering en uiteindelijk bewondering op. Heerlijk was het!

Het dessert zelf, truffelsoufflé, was wat mij betreft ook geweldig lekker. Niet alleen was de soufflé bijzonder goed gelukt, maar de zoete risotto met truffel die erbij lag vond ik opzienbarend lekker. Verder trof ik nog roomijs gemaakt met truffel aan en ik was meer dan tevreden over dit dessert.

Bij de koffie en thee, die geloof ik door de meeste aanwezigen, in ieder geval door mij,  werd overgeslagen, kwamen nog leuke buisjes met een cocktail van peer met roze peper en schuim van amandel en daarna heb ik nog een hele tijd leuk zitten praten met Sara van Buschbach, een bevlogen sommelier en ik moet dan ook zeggen dat ze bij de Compagnon een werkelijk schitterende en heel betaalbare wijnkaart hebben.

Het was bijna middernacht toen ik iedereen gedag zei, Bert, Frank en Sara bedankte voor alle heerlijkheden en zeer tevreden ging ik huiswaarts. Een gedenkwaardige avond met heerlijke gerechten. Nogmaals mijn grote dank.