De Gieser Wildeman in Noordeloos

In juni zijn zowel Ole als echtgenoot jarig. De maaltijd om Ole’s verjaardag te vieren heb ik helaas moeten afzeggen vanwege een operatie, maar dat maken we eind augustus goed. De maaltijd voor de viering van de verjaardag van echtgenoot kon wel doorgaan en zo reden we deze zaterdagavond via de pont door de Vijfheerenlanden naar Noordeloos.
Ons doel was de Gieser Wildeman, inmiddels voorzien van twee SVH Meesterkoks! Het was alweer een tijdje geleden dat we er waren, dus we waren benieuwd.
Zoals bekend ligt het restaurant natuurlijk erg mooi langs het water met een schitterende tuin en een mooi terras, maar het weer liet niet toe om buiten iets te doen, dus we liepen naar binnen, waar een vriendelijke ontvangst ons wachtte. Jassen werden aangenomen en we kregen een fijne ronde tafel in het hoge gedeelte (hoog in de zin van plafond, want er is ook een deel met een verlaagd plafond) van het restaurant. De akoestiek is hier helaas niet heel briljant, dat heb ik een vorige keer ook al gemerkt. De tafel was mooi gedekt met broodbordje, glazen, een kaarsje, een bloemetje en een intrigerende perspex ring.
Een glaasje champagne wilden we wel, Ruinart hier. Erbij direct een hapje. Een cakeje van zwarte olijf met olijventapenade en ansjovis. Lekker! Niet heel olijverig, maar prettig licht van smaak.
We kregen de kaart, de wijnkaart en een uitleg over het Alliancemenu (5 gangen). Dat menu beviel ons, dus dat zou het worden. We bekeken de wijnkaart, die erg mooi is, maar wel aan de kostbare kant, dus we besloten tot een wijnarrangement voor drie personen, want één van de jongens was weer onze BOB.
Water wilden we ook wel, plat en bruisend, brood kwam, een keus tussen wit en bruin en boter stond al op tafel.
Hierna kwam er een amuse. Die op de perspex ring werd gezet, dus dat mysterie was opgelost. Gazpacho van groene tomaat met komkommer, steurgarnaal en zeekraal. Erg lekker! Mooi fris en een heerlijke garnaal.
De eerste wijn werd ingeschonken. Een Arthouse Chardonnay met een vleugje Viognier, Junowines, Zuid-Afrika.  Een fijne soepele, licht vettige wijn, die me erg beviel.
Erbij het voorgerecht. Zalm. Zalm als tartaar met erop zacht gegaarde wilde zalm met kaviaar, komkommer, mosterdzaad en structuren van radijs.  Een heerlijk fris en licht voorgerecht met verrassende smaakjes door het mosterdzaad en de zalm was smeltend zacht. Lekker!
De tweede wijn was een leuke Pinot Blanc uit de Bourgogne, wat ik verrassend vond. Een Haut-Côtes de Nuits, Domaine de la Douaix, 2009. Ook weer een erg fijne wijn.
Het eerste tussengerecht was tarbot. Gebakken tarbot met Hollandse witte asperges, courgette gevuld met venkel, confit van eend, sinaasappel en Hollandaisesaus. Een mooi stukje prima gebakken tarbot kregen we, omgeven met de genoemde ingrediënten als garnituur, waarbij ook nog een gedroogd krokantje van ik meen venkel kwam. Alweer een erg lekker gerecht, mooi op smaak en perfect van cuisson.
We gingen door met een Groebe 2011 Westhofener Riesling trocken. Een mooie, droge Riesling met de bekende benzine (ik moet petrol zeggen volgens iemand die elders heeft gereageerd, maar ik noem het liever benzine) geur.
Het tweede tussengerecht, Oosterschelde kreeft, paste er uitstekend bij. Prachtige stukken kreeft kregen we met compote van tomaat, een schitterende saus van kreeft, zwarte rijst en op de rand van het bord nog een krokant koekje van polenta. Alles perfect van bereiding en heerlijk op smaak. Mooi passend bij elkaar en wederom waren we allemaal erg tevreden.
Heel klassiek verscheen er toen een ‘spoom’. Maar wel een erg mooie spoom. In een bakje namelijk kregen we een sorbet van dragon met parfait van vlierbloesem en schuim van citroen. Prachtig van smaak, niet zuur en verrassend door de smaken van de dragon en de vlierbloesem. Leuk!
De rode wijn bij het hoofdgerecht was een Saint-Emilion Grand Cru, Chateau Fougueyrat, 2009. Weer een erg prettige wijn.
Het hoofdgerecht was Black Angus. Schitterend vlees met diverse groentjes, waaronder meiknol, spinazie, paddestoelen en aardappel. Een mooie jus maakte het geheel compleet. Wederom grote tevredenheid aan tafel.
Ik had begrepen dat men hier een kaaswagen heeft en vroeg of het mogelijk was het dessert te wisselen voor kaas en dat was geen enkel probleem.
In het glas voor bij het dessert een Tschida Angerhof Spätlese Sämling 88, 2012. Tschida krijg je tegenwoordig bijna overal, deze Sämling 88 kenden we dan nog niet. De mannen vonden hem lekker.
Evenals het dessert. Aardbei. Bosaardbeitjes, meloen, ijs van meloen en ijs van aardbei, structuren van vanille en mini-bitterkoekjes. Heerlijk fris en lekker licht.
Voor mij werd de kaaswagen voorgereden. Een fijne kaaswagen om te zien met voldoende keus. Ik koos vijf lekkere stukjes kaas, waarbij nog Kletzenbrood, ingelegde abrikoosjes, hazelnoten en rozijnen kwamen en ik was dik tevreden. Een glas DeLaire, Chenin Blanc 2011, Laurence Graff Wines, Swartland maakte het feestje compleet.
We sloten af met drie espresso en een Ice Tea voor de jongste zoon, waarbij heel leuk in een apart kannetje citroensap kwam. Voor bij de koffie kregen we een schaaltje met een heerlijke crème caramel en ook nog een mooi plateautje met heerlijke snoepjes.
Zeer tevreden verlieten we al handenschuddend met het uitstekende personeel en ook nog de chefkok, de Gieser Wildeman; gelukkig ligt het restaurant dicht bij ons in de buurt, dus we kunnen er nog vele malen naar toe rijden.

De Nieuwe Polderkeuken in Stolwijk

Het was de verjaardag van Ole, maar hij was er niet. Hij was een week met vriendinnen aan het vieren dat de examens voorbij waren en dat deed hij in Praag. Hij zou deze avond wel landen en zo tegen 22.30 thuis zijn.  Opeens bedacht ik dat het toch wel erg leuk zou zijn om nog even snel uit eten te gaan, de maandag erop zou ik voor een paar dagen het ziekenhuis in gaan voor een operatie waar ik bepaald niet naar uit keek. De Nieuwe Polderkeuken kwam als eerste in me op en gelukkig was er nog een tafel voor ons.
Maurits parkeerde om de hoek van het mooie terracottakleurige gebouw en met de lift gingen we naar boven waar de maître al op ons stond te wachten. We kregen dezelfde tafel als de vorige keer, prettig en met zicht op het hele restaurant, daar hou ik van.
Maurits nam vandaag het huisaperitief, Prosecco met wat biologische frambozenlikeur van distilleerderij Zuidam uit Baarle-Nassau en dat beviel hem. Echtgenoot wilde alleen Prosecco en ik wilde een glas huiswijn en dat werd een Leyda. Een Sauvignon Gris, die ik erg prettig vond, maar ik hou nu eenmaal van wijnen die het flink koud gehad hebben.
Erbij het bekende plankje met een potje met zoute stengels en onderin een mayonaise met heidehoning, een licht zoete toets dus. Ook een taartje met (uiteraard) Stolwijkse kaas en een laboratoriumbuisje met gazpacho. Lekker!
Het menu werd ons uitgelegd terwijl we de kaarten kregen. Tot mijn teleurstelling waren de eerste drie gerechten zo ongeveer hetzelfde als wat we de vorige keer gegeten hadden, maar overleg met de maître leverde een ander leuk menu op. We besloten deze keer het wijnarrangement te nemen, hoewel de wijnkaart ongeveer verdubbeld is en er erg leuke wijnen op staan, maar dat doen we dan een volgende keer weer.
Brood – ter plekke afgebakken en afkomstig van de bakker uit het dorp – kwam op tafel met boter, olie, peper en zout en een bakje – dus geen tubetje meer – saffraanmayonaise.
Vervolgens werd het water – plat en bruisend – ingeschonken en kregen we een amuse.
In een glaasje blokjes asperge met schuim van asperge, een eitje en erop krokant gebakken panko. Erg lekker!
De eerste wijn was een lichte gekoelde rode Valpolicella. Een Classico, Vigne Alte van Zeni.  Een prettige duidelijke Valpolicella, waarbij ik het vooral fijn vond dat hij licht gekoeld was.
Erbij het eerste gerecht, waarnaar ik erg nieuwsgierig was. Terrine van speenbig, dragonmayonaise, Hollandse asperges, aardappel espuma en een gefrituurd eidooiertje in panko. Precies dat kregen we ook op het bord. Fantastische terrine, mooi hoog op smaak met heerlijke mayonaise met dragon. Perfecte asperges, heerlijk aardappelschuim en een leuk gefrituurd eidooiertje. Verder nog wat kropsla met vinaigrette en we waren het erover eens dat dit een mooi gerecht was.
De volgende wijn was een Vouvray. Cuvée Clos de Vaux, Vigneau-Chevreau. Een mooie Chenin Blanc, waar ik van hou.
Erbij zeebaars van de plancha met romige rijst, schuim van piccalilly en sjalotjes gegaard in balsamico. Een flinke toef zeekraal maakte het gerecht helemaal compleet. De zeebaars was prima, de rijst en de sjalotjes ook en zoals bekend word ik altijd erg blij als piccalilly op wat voor manier dan ook is verwerkt in een gerecht, dus dat was hier ook zo. Weer een fijn gerecht!
We gingen verder met een verrassende blend met flink wat Pinot Noir uit Oostenrijk. Een Cuvée Bertrand van Schloss Gobelsburg 2010. Een verrassend lekkere wijn!
Erbij een mooi stukje gegrild Ierse lamsrack met een stukje gebakken lamsfilet met een krokant kruidenkorstje met onder andere mosterd, puree van knolselderij, bitterbal van mosterdfruit, tuinboontjes, asperges en jus van gepofte knoflook. Alweer waren alle onderdelen erg lekker en pasten ze prima bij elkaar.
De vierde wijn was een Australische Shiraz. Thorn-Clarke Shotfire Barosso 2010. Een mooie, volle Shiraz die prima paste bij het hoofdgerecht. Ossenhaas. Ossenhaas met eekhoorntjesbrood, saus van eekhoorntjesbrood, puree met truffel, diverse groentjes, een aardappelrastertje, erwtjes en een quenelle van ratatouille. Ook dit gerecht vonden we erg lekker. Prima vlees, leuk garnituur, lekkere jus en een mooie combinatie. En gelukkig genoeg groenten, altijd fijn.
Bij het kaasplateau schonk de maître-sommelier een Chateau de Stony, Muscat de Frontignan, Soleil d’Hiver, een friszoete wijn.  Vier leuke kaasjes uit de regio kregen we, allemaal erg lekker met erbij nog allerlei heerlijkheden in de vorm van druifjes al dan niet gemarineerd en/of gedroogd, brood en jam. Lekker!
Bij het dessert kregen we een glaasje Zuid-Afrikaanse dessertwijn uit de regio Robertson: 2011 Red Muscadel van Rietvallei. Altijd erg lekker vind ik.
Het dessert was een toren van Lambada-aardbeien opgebouwd met lange vingers, banketbakkersroom, panna cotta van sinaasappel en vanille en ijs van verveine. Precies dat, met een coulis van aardbeitjes, kregen we en het was heerlijk fris. Een mooie afsluiting van een fijne maaltijd.
We hadden nog net tijd voor prima espresso waarbij nog drie heerlijke huisgemaakte snoepjes kwamen en na het betalen van de rekening verlieten we erg tevreden De Nieuwe Polderkamer en weer waren we blij met dit restaurant zo prettig dicht bij ons in de buurt.
Niet lang na ons kwam Ole thuis en zo konden we toch nog even zijn verjaardag vieren.

HanTing in Den Haag

Op deze donderdagavond van de DWTS-periode reden echtgenoot en ik naar Den Haag. HanTing was ons doel. Het was al weer een hele tijd geleden dat we er geweest waren en we wilden wel weer eens zien hoe de keuken zich ontwikkeld had.
De ontvangst was vriendelijk en we kregen een klein tweetje in de omgeving van de bar. Dat mensen het nodig vonden om via de hele smalle ruimte tussen ons tafeltje en een scheidingswandje richting het toilet te lopen kon het restaurant niets aan doen, maar raar vond ik het wel.
We kregen direct een aperitief, wat ik jammer vond, want ik herinnerde me een leuk glas schuimwijn uit Moldavië en die had ik nog weleens willen proeven. Men schonk deze avond een drankje wat ik niet kende, Long Fossic als ik het goed heb: limoncello, vlierbloesem en mousserende witte wijn. Aardig, maar niet helemaal mijn smaak vanwege te zoet.
Erbij drie hapjes. Een macadamianoot in tempura, een makaron van rode biet met o.a. wasabi en een crostini met crème van tonijn en gefrituurde kappertjes.
Het DWTS-menu stond op tafel met wijnsuggesties per glas/per gang en met flessen wijn als suggestie. Ook hier deed men mee aan de speciale selectie Rieslingweek, waar wij voor een deel gebruik van maakten, omdat we sinds kort weer helemaal fan zijn van Riesling.
Speciale wensen of allergieën hebben we niet en het menu sprak ons aan.
Water werd ingeschonken en een mandje met gestoomd Chinees brood met sjalotjes kwam op tafel.
Een amuse verscheen. Zalm gemarineerd in rode biet, aspic met wasabi en groentjes, ijs van sojaboontjes en een schuimpje van radijs. Eronder wat sojasaus. Lekker!
De eerste wijn werd ingeschonken. Domaine des Maels, Pays d’Oc. Een aardige, typische Pays d’Oc wijn, dus breed inzetbaar.
Het gerecht was kingkrab. Kingkrab – mais – truffel – kokos, garnaal, limoen. Een flinke truffellucht waaide ons tegemoet toen het bord werd neergezet en daar word ik altijd achterdochtig van, want ik heb dit jaar nog geen truffel mogen proeven met gigantisch veel smaak en geur. De krab alleen was lekker en mooi zacht, maar viel helemaal weg tegen het geweld van de andere ingrediënten. Die overigens wel leuk bij elkaar pasten. De kokos was gebrand wat een soort seroendeng-effect gaf en wat ik erg lekker vond. De truffelolie had wat mij betreft er niet bij gehoeven. * De heer Han heeft mij via mail uitgelegd dat datgene wat ik meende te ruiken geen truffelolie was, maar zomertruffel met gefermenteerde eidooier van eend; een onmisbaar ingrediënt in de Chinese keuken.
Voor we verder gingen kwam er een bakje met rijst. Een soort Chinese spoom noemde de bediening het. Rijst aangemaakt met azijn, munt en andere kruidjes, een beetje sushirijst-achtig dus. Op zich lekker.
De volgende wijn in het arrangement zou een rosé zijn en er zijn heus wel goede rosé-wijnen, maar ik drink ze toch liever niet. We schakelden dus over naar de speciale Riesling, een Weingut Hain, Piesporter Goldtröpchen *** Trocken, Mosel. Een fijne wijn, mooi droog, geen restzoetje, lekker benzine, kortom goed. En toch krijg ik de pest in als ik al googelend zie dat een fles maximaal 11.50 kost (consument, dus voor restaurants minder) en wij per glas 9.50 hebben betaald. Dat gaat me te ver en ik ben heus geen zeurneus wat dat betreft, want ik begrijp best dat er verdiend moet worden. Maar wel graag binnen normale grenzen….. *aanvulling: na een sympathieke mailwisseling met de heer Han heb ik begrepen dat het restaurant de wijnen niet direct van het huis Hain betrekt, maar elders koopt. Voor een prijs die een stuk hoger ligt dan ik hier noem, waarmee een deel van de kritiek dus vervalt.
Het tweede gerecht was coquille & tonijn. Coquille & tonijn – oestersaus met Chinese azijn – bloemkool – soja. Een kort met peper aangeschroeid stukje tonijn kregen we. Twee coquilles met erop gedroogde tonijn en coquille, een bitterbal van schaaldier en gember, een pastille van bloemkool en jelly van bloemkool en sojaboontjes en dat alles omgeven door een XO-saus. Een goed gerecht. Alles mooi uitgevoerd en prima van smaak.
We vervolgden met nog een glas van de Riesling en na enige tijd kwam het laatste tussengerecht. Kabeljauw – selderij – augurk – tomaat en schaaldieren – wakame. Een mooi stukje kabeljauw, gelakt met oestersaus en gember kregen we met erbij een salade met onder andere knolselderij, rivierkreeft en radijs. Erbij nog een saus van tomaat en schaaldieren. De wakame is me ontgaan, maar dat kan volledig aan mij liggen, waarschijnlijk was het verwerkt in de bitterbal. De augurkstukjes gaven een frisse toets, zo ook het friemeltje botersla. Door de saus kreeg de kabeljauw een lichte toets van babi pangan wat natuurlijk helemaal niet kan, maar dat was meer het idee. Of ik daar nu zo kapot van ben, weet ik eerlijk gezegd niet. Apart was het in ieder geval wel en dat is positief bedoeld.
Bij het hoofdgerecht schonk de kundige sommelier een Barbera d’Asti, La Vigna Vecchia, Piemonte, een hele aardige rode wijn.
Het hoofdgerecht was ossenhaas. Ossenhaas – kalfssukade – pistache – kikkererwten – gefermenteerde tofu. Twee mooie plakken prima ossenhaas kregen we, erbij schuim van komkommer, stoof van kalfshaas, een koekje van ui, kikkererwt en crème van ui en kikkererwt met een saus van gefermenteerde tofu. Verder nog diverse groentjes, pistachenootjes en wat paddestoelen.
Mooie ossenhaas! De combinatie overtuigde me niet helemaal, maar ik vond het zeker smakelijk genoeg.
Als dessertwijn kwam er een glaasje Bimbadgen, Botrytus Semillon, Hunter Valley. Een lekkere dessertwijn. Het dessert deze avond bestond uit aardbei – granité – aalbes – rijst – yoghurt – citrus.  Op het bord zagen we groene rolletjes Thaise rijstcake, pareltjes van witte chocolade, ijs van rijst en granité van aalbessen en van aardbeien, yoghurt en citrus, bolletjes van meloen, poeder van koffie en kokos. Een lekker fris dessert vond ik het.
We sloten af met goede espresso waarbij nog wat snoepjes kwamen en na het betalen van de rekening – die zeer meeviel omdat de maaltijd vooraf al betaald was met 10% korting vanwege dat vooraf betalen, wat me overigens zeer bevalt (een prima idee dus van Bert van Buschbach van De Compagnon in Amsterdam) – verlieten we HanTing.
Zeker een goed restaurant, maar ik miste de (eerdere) verrassing op deze avond.

Can Fabes in Sant Celoni

Op deze mooie, niet te warme dag checkten we uit bij het hotel in Girona en reden via het ruige noorden van Spanje naar het schattige dorpje Sant Celoni. Mooie pleinen en pleintjes, vriendelijke mensen en ook nog een parkeerplaats voor de huurauto om de hoek van het restaurant.
Can Fabes was ons doel deze middag. De ontvangst in het in een klein straatje gelegen restaurant was allervriendelijkst. De maître vroeg of het ons eerste bezoek was en toen we daarop bevestigend antwoorden vroeg hij of we het leuk vonden een rondleiding door keuken en restaurant te krijgen. Natuurlijk vonden we dat leuk! Zo zagen we de schitterende keuken, de nieuwe moderne kant van het restaurant waarboven ook 5 logeerkamers zijn en de nieuwe heel lange eettafel waar men elke dag een driegangenmenu kan eten (lunch of diner) voor een zeer schappelijke prijs, geplaatst in een erg mooie hoge ruimte. Alles erg mooi en op het culinaire gericht, ingericht. Hierna werden we naar het oude deel van het restaurant geleid en we kregen een mooie ronde tafel in de eerste ruimte met muren van oude stenen, gewelven en waarin een – vond ik – mooie rode lamp domineerde. Later tijdens de lunch ontdekten we telkens andere leuke details in deze ruimte.
Men kent hier twee menu’s, een seizoensmenu en een verrassingsmenu en uiteraard à la carte. Voor alle verdere informatie over restaurant (ook hun nieuwe restaurant in Sant Celoni: Elements), historie, menu en wijnkaart verwijs ik naar de website.
Wij kozen deze middag voor het seizoensmenu met wijnarrangement. Wel bekeken we nog even de wijnkaart en die is hier bijzonder mooi, maar naar mijn indruk wel aan de kostbare kant.
De vriendelijke en goede sommelier schonk een glas Cava voor ons in, van Rimarts hier, een Gran Reserva en die vond ik erg lekker, bijzonder droog en mooi fris. Erbij direct twee hapjes. Grissini – soepstengel dus – omwikkeld met lardo di Colonnata  (ik blijf het leuk vinden dat we dat leuke dorpje ooit eens bezocht hebben) en een krokantje met ham en crème van kaas.
De tafels zijn ook hier ‘teruggetrokken’ gedekt, wel stond hier een mooi onderbord met ‘Can Fabes’ erop, net zoals de plaat boven de deur.
De sommelier schonk de Cava wat bij, schonk ook water in en een tweede hapje verscheen. Biet met mascarpone. Crème van biet, plakjes biet en romige mascarpone troffen we aan en het was erg lekker zo bij elkaar. We moeten dit vast al tientallen keren hebben gegeten, maar op de een of andere manier was dit wel heel erg lekker.
Ernaast kwam een glaasje met groentjes. Een lentesalade als het ware met prei, asperge, witlof, radijs, botersla, rucola met een dressing en onderin een heerlijke olijventapenade. Alweer erg lekker.
We gingen door met nog twee hapjes. Een blini met zalmkaviaar, zure room en wat dille. In al zijn simpelheid erg lekker, vooral de blini was mooi licht van structuur, prettig. Ernaast een koekje gevuld met peer en gember met erop inktvis en piment d’Espelette.
Hierna kwam er een mand met drie gigantische broden langs, net gebakken, waaruit we konden kiezen. Daarna rouleerden de sneetjes, die telkens werden aangevuld. Een fantastische olie werd in de mooie kommetjes geschonken en met name echtgenoot wist daar wel weg mee. Maar lekker was hij, ook ik vond hem erg lekker.
De goedlachse sommelier schonk de eerste wijn in, een Aidon Nou ’12. Celler Laureano Serres Montagut. Een licht gekoelde zeer prettige rode wijn. Een verrassende keus, want het eerste gerecht was oesters. Oesters met Bloody Mary. Drie heerlijke oesters kregen we, zonder enkele toevoeging gelukkig, gelegen in heerlijke Bloody Mary, waarin de wodka duidelijk te proeven was.
De volgende wijn was Kaldatz Fiñ Mahats Berantiarra ’11. Een nauwelijks te vinden wijn on line, maar ik weet in ieder geval wel dat het een Txakoli was, een lekkere Txakoli, want lang niet allemaal kunnen ze me bekoren. Het gerecht erbij was tartaar van baby-kalfsvlees met sinaasappel. Op een ronde salade van selderij kregen we het gesneden kalfsvlees, waarin een duidelijke sinaasappeltoets te proeven was. De salade vond ik lekker, het vlees ook, alleen vond ik het te grof gesneden naar mijn smaak. Dat vind ik onprettig eten.  Erop nog een kruidje, ernaast nog wat druppels sinaasappelessence en dat was het tweede gerecht.
De derde wijn was een wijn uit de Savoie. Een Roussette de Savoie, Marestel Altesse, een fijne vettige wijn. Erbij rivierkreeft in een open ravioli. Perfecte pasta kregen we met een heerlijke crème van sjalot, die mooi zoet aansloot bij de perfecte rivierkreeft. Ik denk dat wij dit een langoustine zouden noemen. Alweer een erg mooi gerecht, schitterend op smaak en perfect van cuisson.
De wijn die volgde was er eentje uit San Sebastian. Heel verrassend een cider. Een Malus Mama’ 09. Mooie friszoete cider. Voor ons des te verrassender, want wij drinken nooit cider en al helemaal niet uit Spanje. Erbij romige rijst met morilles. Geen risotto, want de rijst was heel anders, veel harder. Maar prettig hard. De smaak van de jus van de morilles was fantastisch en ook de kleingesneden stukjes morille waren heerlijk. Alweer een gerecht waar we erg tevreden over waren.
De vijfde wijn kwam uit dezelfde kelders als de eerste wijn. Een mooie witte deze keer. Berntaxta blanca de la meva comarca Mendall.
Erbij een erg mooi gerechtje.  Vis van de markt van Blanes met cannelloni van en met courgette. Rode mul was vandaag de vis van de markt en die was perfect gebakken. Erbij de cannelloni van de plakjes courgette, gevuld met gekonfijte knoflook en crème van courgette, dichtgeplakt met een klein streepje deeg. Heerlijk in al zijn eenvoud, wat overigens maar schijn is, maar toch.
We waren toe aan het hoofdgerecht. De sommelier schonk ons een glas Sotorrondero ’11, een wijn uit de omgeving van Toledo. Het hoofdgerecht deze middag hadden we moeten kiezen. We konden kiezen uit lam of speenvarken en we kozen allebei voor het speenvarken. En wat voor speenvarken!  Een stukje schouder, perfect van cuisson met een heerlijk krokant velletje erom heen en een stukje nek. Verder heerlijke snijbiet, gevuld met andere groentjes, een gekonfijt sjalotje en een heerlijke jus van varken. Wederom grote tevredenheid bij ons aan tafel.
Bij het heuse kaasplateau schonk de sommelier een wijn uit Madrid, heel attent, want we hadden hem verteld dat we de komende zomer daar in de omgeving zouden rondbrengen. Een Cantocuerdas, Moscatel de Bernabeleva, San Martin de Valdeiglesias, 09. Een fijne Moscatel met verbazingwekkend (vond ik) wat zuren – gelukkig!
Vijf stukjes perfecte kaas – uit de regio –  kregen we, erbij nog wat jam van rood fruit en verder gelukkig geen toeters en bellen en we genoten van de fijne kaasjes en de leuke moscatel.
Een nieuw servet werd gebracht en de laatste wijn werd ingeschonken. Eentje volgens de Soleramethode. De Muller Garnacha, Solera 1926. Een zeer hoog in zijn alcohol zittende rode zoete wijn. Mooi in balans!
Erbij een pre-dessert.  Chocolade, ijs van passievrucht, framboosjes, karamel, een schuimpje wat men french madam noemt en gekarameliseerde citroenschil. Mooi fris en leuk bij elkaar passend.
Het echte dessert, aardbeien, basilicum en citroengras, verscheen snel erna. Op een krokantje vonden we aardbeitjes, crème van basilicum afgedekt met eetbaar zilver. Verder nog mangojelly en ijs van citroengras. Ook heerlijk fris dit en de combinatie aardbei/basilicum is natuurlijk een erg mooie.
We sloten deze gedenkwaardige maaltijd af met uitstekende espresso, waarbij nog een plateau met huisgemaakte heerlijke zoetigheden kwam en het menu, inclusief de genoten wijnen (bijna allemaal dan), heel attent en na het betalen van de rekening en het bedanken van met name de sommelier en de uitstekende maître verlieten we Can Fabes. Een uitstekend restaurant waar bijzonder goed gekookt wordt. Om naar terug te keren.

Helaas sluit het restaurant per 31/8/2013. Een groot verlies voor de Spaanse culinaire wereld.

El Celler de Can Roca in Girona

Het had heel wat voeten in de aarde om een tafel te bemachtigen, maar toen dat was gelukt konden hotel en vlucht en andere restaurants worden geregeld. Op deze mooie zonnige dag zette de taxi ons keurig op tijd voor de deur van El Celler de Can Roca af. Met een zekere trots sprak de taxichauffeur over de drie broers, waarvan het verhaal en de opmars ongetwijfeld bij iedereen bekend zijn. De entree van de gastronomische tempel – want zo beschouwde ik het toch wel – is aan de buitenkant mooi, dan volgt er een nogal nauwe gang en dan opeens sta je in een schitterende binnentuin met terras en serre en wordt je het geweldig mooie restaurant in geleid. Heel rustig ingericht, telkens 2 tafels per ‘compartiment’. Per twee compartimenten ‘eigen’ bediening, uitgebreid met de sommelier en dames die de gerechten komen brengen en de tafels afruimen. Een geweldig geoliede machine, zoals je wel vaker ziet op ***niveau, hoewel het hier tot in de perfectie is doorgevoerd. Onze tafel had een schitterend zicht op het glazen middenstuk waarin prachtige grijze boomstammen staan met grijs grind.
De compartimenten zijn afgeschermd met witte kasten voor de zwarte brigade, waarop zij alles kunnen vinden wat ze nodig hebben en ook dat loopt allemaal als een trein.
De ronde tafels zijn ook heel rustig gedekt met mooi wit damast, witte borden, wat glazen, stenen en dat is het. Alle aandacht is hier voor het eten en voor de borden waarop het gepresenteerd wordt.
Er wordt veel gebruik gemaakt van de creaties van Andreu Carulla, tenminste van vier van zijn ontwerpen is gebruik gemaakt tijdens onze lunch en uiteraard van de erg mooie ‘Roca on Wheels’, een mooie ‘locomotief’ met snoepjes, waarvan je bij de koffie kunt kiezen.
We kregen een Cava ingeschonken, van Albet i Noya hier en dat was een schitterende Cava. Mooi zuiver en prettig fris.
We kregen de kaart en die bestaat uit twee menu’s. Een tasting- en een feastmenu. Uiteraard kozen wij voor het meest uitgebreide menu, het Feestmenu.
Vrijwel direct verscheen het eerste hapje. Een – inmiddels erg bekende – ‘reis om de wereld’, verpakt in een grijs-zwarte lampion op een stammetje, die opengaat via de strik die door de uitstekende bediening wordt opengetrokken. Een klein wedstrijdje bood ze aan te spelen: we mochten raden uit welk land welk hapje kwam. Gelukkig noemde ze wel de landen op, waardoor we er van de vijf toch drie goed hadden.
Het ging om de volgende hapjes. Japan: miso en dashicrème in nyinyonyaki-tempura. Mexico: guacamole met tomaat (zaad en vocht) en koriander. China: zoetzure groente met een saus van pruim in een hoorntje. Peru: cevichebouillon en Marokko: couscous met honing, geitenyoghurt, roos, saffraan, amandel en ras el hanout.  Stuk voor stuk schitterende hapjes, fantastisch van smaak en erg mooi om te zien.
Hierna volgde nog een erg bekend hapje. In het bonsai-olijfboompje heerlijke gevulde olijven – ansjovis – met eromheen een lekker plakkend karamellaagje ook gemaakt van olijf. Heerlijk weer!
Hierna volgde een heuse wagen met wijnboeken. Zoiets heb ik nog nooit gezien. In hetzelfde hout als waarmee de rest van het restaurant is uitgevoerd drie werkelijk gigantische wijnboeken. Eentje voor wit en mousserend, eentje voor rood en rosé en eentje voor digestieven en likeuren. Om uren in te kijken. Ik heb de witte bekeken en die is schitterend, nergens heb ik nog zoveel keus gezien. Opmerkelijk vriendelijke prijzen voor de Spaanse wijnen, waarvan ik de meeste helemaal niet ken. Schitterend dus.
We gingen echter voor het wijnarrangement, want met zoveel gangen – 14 – excl. de amuses en friandises – is het onmogelijk om goede flessen te kiezen en we waren tenslotte niet voor niets bij de gebroeders Roca.
Het volgende hapje was al opgegeten voordat ik mijn fototoestel pakte. Een Carpano (lees: Martini) bonbon gemaakt met o.a. cacaoboter aan de buitenkant, maar erin grapefruit en sesamzaad. Een klein bommetje in de mond met heerlijke bittertjes erin.
Op een plankje ook van Carulla op een visnetje twee krokantjes met een werkelijke fantastische vissmaak en dat bleek dus krokante garnaal te zijn met nog een toefje waarvan de vissmaak zo mogelijk nog geconcentreerd was. Heerlijk licht en fantastisch van smaak.
Hierna volgden twee hapjes met champignons. In een uitgeholde marmeren schaal lag wat groen met erin twee nagemaakte paddestoelen ook van o.a. cacaoboter met erin een vloeibaar geheel met een hele diepe paddestoelen en truffelsmaak. Mooi aards en perfect van uitvoering.
Op een lepel ernaast St. George paddestoelen omelet met truffel. Zo’n verfijnd omeletje heb ik nog nooit gezien en ook niet geproefd. Flinterdun qua omhulsel en qua inhoud wederom een bommetje in de mond. Truffel, paddestoel, fantastisch weer!
Het laatste hapje kwam op een bijna kitscherig maar net niet en dus heel mooi zilveren plateau, wat leek op een boterham. Het was een brioche met zomertruffel. Met stip de allerlekkerste brioche ooit. Wat een smaken!
Hierna werd ons brood aangeboden uit de mooie, geheel in stijl, brooddoos. Schitterende soorten brood, waaronder brood met rode wijn, brioche met olijf, gewoon brood, ciabatta etc. etc. Mijn keus viel op de brioche met tomaat en die was goddelijk lekker, dus geheel tegen mijn gewoonte in heb ik best een aantal broodjes gegeten bij deze toch al omvangrijke maaltijd.
De eerste wijn, ingeschonken door de sommelier – nee niet Josep, die kwam later even langs – was een Els Bassots 09, D.O. Conca de Barberà. Een erg lekkere wijn vond ik het.  Een beetje hout, een beetje citrus, ik hou daar van.
Het gerechtje was St. George paddestoelenconsommé met miso en eigeelgnocchi. Allereerst verscheen er een schaaltje met wat paddestoelen, wat gnocchi van eigeel en wat bloemetjes en truffel en aan tafel werd er een consommé over geschonken. Koud, verrassend wat mij betreft. Schitterend diep van smaak, weer heel aards en de consommé was bijna gegeleerd, ook bijzonder vond ik dat. Mooi weer!
De tweede wijn was een Marfil Generós Sec Solera 76, D.O. Alella. Een opmerkelijke wijn, want de wijngaard ligt ten noorden van Barcelona en ze maken er deze wijn volgens de Soleramethode (al vanaf 1976). Een zoete wijn dus maar met een opmerkelijke frisheid.
Het gerechtje wat kwam was olijvenpasta. Gazpacho met onder andere zwarte olijf, mousse van gekruide Gordal olijven, zwarte olijf. En verder op het schitterende bord een krokantje van brood met olie, gel op basis van venkel en gel op basis van groene kool en een sorbet op basis van groene olijf en Manzanilla. En ik proefde her en der een flinter gedroogde tonijn, wat de boel geheel vervolmaakte. Een schitterende gebalanceerd gerecht, vooral door het prachtige gebruik van de olijfolie onder andere in de zeer smakelijke gazpacho.
De derde wijn was een Duitse wijn. Een Joh. Jos. Prüm Wehlener Sonnenuhr Kabinet 09 V.D.P. Mosel-Saar-Ruwer. Mooi zomerfruit met licht diesel in de neus, zoals het hoort. Perfect passend bij de Viennetta van witte asperge en truffel. Een heuse Viennetta kregen we, gemaakt van parfait van asperge afgewisseld met truffel met eroverheen en ernaast nog poeder van truffel. Ernaast een bordje met de meeste fantastische aspergepunten ooit, waarop nog een toefje zwarte knoflook zat. Wederom subliem van smaak, van presentatie en van creativiteit. Erg mooi!
Voor de vierde wijn gingen we naar Frankrijk. Een mij zeer geliefde Domaine Valette 09, A.O.C. Viré-Clessé. Een geweldig mooie Chardonnay, heerlijk! Erbij een erg mooi gerecht om te zien, wel licht moeilijk om te eten, ondanks ook hier de prettige tang om alle sliertjes en dingetjes naar de mond te brengen. Ik blijf het een geweldige uitvinding vinden.
Het gerecht was zee-anemoon met scheermessen. In een schitterend schaaltje troffen we langwerpige repen scheermes en zee-anemoon aan. Verder zeekomkommer, zeekraal en zeewier en onderin nog lamsoor en een geweldige gereduceerde zee-egelsaus. Waarmee ik overigens schandalig heb zitten knoeien, maar gelukkig was ik de enige niet. De repen anemoon en scheermes lagen namelijk aan de onderkant in die prachtige saus, dus ja, dan gaat er wel eens een drupje naast. De smaak was fantastisch. Helemaal zee! De cuisson was perfect en de smaken bij elkaar geweldig. Ik heb enorm genoten van dit mooie gerecht. De wijn deed het er erg mooi bij.
De volgende – vijfde dus – wijn was een Rioja. Een Viña Tondonia 98, D.O. Ca. Rioja. Een absoluut fantastische wijn, vol van smaak en zeker nog niet over zijn top heen.
Het gerecht was deze ronde een hele koningsgarnaal. Grote garnalen uit Palamós zijn kort gegaard boven houtskool, de sappen zijn vermengd met zeewier en daarna gereduceerd zodat je een zeer geconcentreerde smaak krijgt. Erbij verder nog het krokante karkas en spongecake van plankton. De garnaal werd verder begeleidt door een dikke bisque-achtige saus, ongelofelijk diep van smaak en ook de poten van het beest waren gefrituurd en heerlijk hartig en krokant van smaak. Verder nog wat ‘zand’ van zeewier wat het plaatje compleet maakte. Wederom een schitterend gerecht.
De zesde wijn werd in het gerecht verwerkt. Amontillado gestoomde langoustine. Links op een plaatje een bakje met erg warme stenen erin, erop een bakje met een rooster waarin de langoustines lagen. Op de stenen werd een scheutje Amontillado geschonken, waarna de deksel enige minuten dichtging, zodat de langoustines licht gestoomd werden. Hierna konden we ze met de tang eten. Ernaast een kopje met een heerlijke bisque van langoustine en op het lepeltje daarnaast een zoetigheidje gemaakt van Amontillado, maar met een flinke zilte toets. Weer fantastisch hoe de zoete langoustine perfect smaakte bij de Amontillado.
We gingen door met een wijn uit de Duitsland. Een Peter Jakob Kühn Beerenauslese 02 VDP Rheingau. Een vrij zoete wijn.
Het gerecht heette velouté van artisjokken met Cynar.  Op een mooi plateautje troffen we diverse bereidingen en vormen van artisjok aan, incl de bloem. Verder stippen crème van kaneel, sinaasappel en parmezaan, mayonaise van artisjok en tempura met artisjok. Alweer bijzonder mooi, alles combineerde schitterend en haalde het beste uit de artisjokbereidingen. Vooral de parmezaan en de sinaasappel vond ik geweldige vondsten. De zoete wijn paste er prima bij.
De achtste wijn (ook hier gewoon proefbodempjes natuurlijk) kwam uit de Jura. Jean Francois Ganevat, Cuvée Oregane 07 A.O.C. Côtes du Jura. Ook een erg fijne wijn.
Het gerechtje was morilles met melk ‘huid’ en walnoten met kerrie. Schitterende morilles kregen we met eromheen een soort ‘huid’ van zuivel en eronder en ertussen wat walnoten met een lichte kerriesmaak. Eronder verder nog een heerlijke jus van morilles en erop een mooi blauw bloemetje. In al zijn ‘simpelheid’ een werkelijk schitterend gerecht met alweer perfect passende smaken.
De wijn hierna was een Pedra de Guix 10 D.O. Qa. Priorat.  Een bijzonder prettige witte wijn, mooi diep en fijn fris. Het gerechtje erbij was van onnavolgbare perfectie. Gegrilde tong met zwarte en witte knoflook, peterseliesap en citroen. Een absoluut perfect stukje gegrilde tong kregen we met erop een mooi wybertje van de crispy huid van de tong met wat peterselie. Erachter een schitterend patroon met sap van peterselie en zwarte en witte knoflook en elders op het bord nog wat gelei van citroen. Alles perfect in balans en schitterend in combinatie.
We gingen door met een rode wijn, de tiende in de reeks. Uit Murcia. Een Escombro 10 Vino de mesa Monte Arabi.  Het gerecht was op houtskool gegrilde lamsborstfilet en zwezerik met aubergine, wat leuk gepresenteerd werd op een klein grilletje. Ernaast op een plateautje apart een saus waarin we koffie en zoethout aantroffen. Een erg mooi gerecht. De zwezerik was erg mooi en paste goed bij de aubergine, de lamsfilet was perfect gegrild en leek qua structuur een klein beetje op buikspek, zo krokant was de huid geworden, heerlijk dus.
We gingen door met een Idus 07 D.O.Q. Priorat. Eén van de favorieten van Josep en dat begrijp ik volkomen. Ik ga me direct wat meer verdiepen in de Prioratwijnen, want dat zijn pareltjes. Het gerecht erbij was duivenlever en ui. Terecht als naam duivenlever, hoewel er ook iets van de borst in het gerecht was verwerkt. Onderin de kom ontzettend zachte en bijna vloeibare, romige duivenlever waarop een laagje saus lag met heerlijke karameltoetsen in de smaak. Verder in de kom diverse texturen van ui, een lapje duivenborst en kleine stukjes met kerrie gekarameliseerde walnoot. Her en der ook nog een toets van sinaasappel vervolmaakte dit uiterst uitgekristalliseerde en tegen perfectie aanhangende gerecht.
Waarmee we toe waren aan de kunsten van Jordi, de patissier.
Het glas wat nu werd ingeschonken bevatte Sake Katsuyama Gozenshu Gen. Nu heb ik beslist weinig verstand van sake, maar deze vond ik toch wel heel erg lekker. Het gerecht erbij was het allervreemdste gerecht ooit. Vooral door de licht enge ‘steen’ waarop het lag, die bewoog. Het leek of hij in- en uit ademde. Bizar om te zien en een beetje raar om te eten ook, maar uiteindelijk wel geestig. Het gerechtje was zuurdesemijs met pulp van cacao en sherry-azijn. Ontzettend vreemd van smaak, maar wel heel erg lekker ook. Zachte smaakjes die in de mond eigenlijk steeds lekkerder werden.
Hierna kwam een glaasje Càligo Esencia Vi de boira. Weer een bijzondere, friszoete wijn. Perfect passend natuurlijk bij een van de geurdessertjes van Jordi. Naam van het gerecht: een aangepaste geur: Shalimar van Guerlain. Een papieren driehoekje kwam op tafel met het advies er pas aan te ruiken na het eten van het dessert. Dat dessert was geweldig om te zien en bevatte chai crème met bloedsinaasappel, vanille, mango en rozen. En iets flinterdun gelei-achtigs wat prachtig was om te zien, maar wat ook uiterst smaakvol paste in het geheel van de genoemde smaakjes. Een genot om te eten. De geur vond ik persoonlijk te sterk en te zoet, maar het dessert was geweldig.
De laatste wijn was van het huis Frans Haas. Moscato Rosa 11 D.O.C. Alto Adige. Een mooie rosé met een complex aroma, erg leuk om te proeven. Uiteraard waren alle geschonken wijnen absolute topwijnen en dat zie ik graag. Het dessert erbij was Viola. Een hamburger kregen we – de broers hebben in ieder geval humor genoeg -. Een hamburger met sferen van kaneel, viool, kokosnoot en honingtoffee.  Eronder nog wat heerlijke bosaardbeitjes en weer waren we enorm onder de indruk van de schitterende smaak van dit dessert.
Inmiddels was Josep even langs geweest voor een babbeltje en waren wij toe aan de koffie.
Uitstekende espresso natuurlijk en de Roca on Wheels werd voorgereden. We vroegen de inmiddels iets minder attente bediening – de maître had de zaal verlaten helaas – om een sortering voor ons te maken en zo genoten we nog even van wat heerlijke zoetigheden en van de prima espresso.
Op de wijnkaart hadden we ook een hele paragraaf met Manzanilla’s zien staan, één van onze favoriete drankjes en we vroegen een vriendelijke mijnheer van de zwarte brigade of hij voor ons een erg mooie Manzanilla kon inschenken. Dat werd een la Bota de Manzanilla, Equipo Navazos.  Een heel lekkere zilte Manzanilla. Ik heb een foto van de Manzanillaparagraaf gemaakt en ga eens op mijn gemak googelen naar al die lekkernijen.
Het koste enige moeite om de rekening te bemachtigen, maar uiteindelijk lukte dat en met een door de drie broers getekend menu verlieten we bijzonder onder de indruk en erg tevreden El Celler de Can Roca. Ik kan nog uren uitweiden over hoe het reserveren hier loopt, hoe ontzettend veel aanvragen ze krijgen en hoeveel mensen ze moeten teleurstellen, hoe divers het publiek is, maar ik beperk me tot het hierboven geschrevene. Wij zijn er geweest en wij waren tevreden. Het is tegen het perfecte aan, iets minder geolied spreekt mij persoonlijk wat meer aan, maar zoals gezegd: dat is persoonlijk. Een bijzondere ervaring in ieder geval.

Massana in Girona

Na een uiterst voorspoedige vlucht van Maastricht naar Girona (1.35) plus het zeer snel kunnen ophalen van de huurauto, checkten we in bij het gereserveerde hotel. Een smaakvol en comfortabel hotel, waar we nadat we hadden uitgepakt en opgefrist ons laafden aan wat gin-tonics, want ze hebben hier een heuse gin- en tonickaart. Erbij heerlijke olijven en net toen we wilden gaan wandelen naar het restaurant van onze keuze, waar we om 21.00 werden verwacht ging het regenen. Een taxi was er snel en keurig om 21.00 waren we bij Massana. Gelegen aan een niet heel breed straatje met een onopvallende buitenkant, die overigens wel in de kleuren van het interieur is meegenomen. De chef stond buiten om de gasten te verwelkomen en liep mee naar binnen, attent!
We kregen een fijne ronde tafel in het nog maar gedeeltelijk gevulde restaurant, wat in de loop van de avond tot de nok toe gevuld zou raken.
Mooie rustige aankleding hier, prettige stoelen, de tafels iets te laag voor ons, maar we zijn dan ook wat groter dan gemiddeld hier.
We kregen de kaart uitgereikt en de vraag of we een glas Cava wilden. Dat wilden we zeker, want we waren erg nieuwsgierig naar de Cava in de restaurants hier.  Het was een Cava Freixenet Cuvée DS 2007, Caves Freixenet, D.O. Cava. Een erg aangename Cava.
En een leuke sommelier en uitstekende bediening. Grappig vond ik het om te zien hoe de chef werkelijk alles, maar dan ook alles in de gaten hield en ik moet zeggen: het liep als een trein! Ik ken er nog zo eentje in Nederland 😉
We kregen de kaart. Men kent hier een à la carte gedeelte en een menu. Uiteraard gingen we voor het menu, inclusief de voorgestelde wijnen. We wilden wel nog even de wijnkaart bekijken en die is hier mooi en fantastisch van prijs. Veel (onbekend) Spaans maar ook behoorlijk wat Frans en zelfs nieuwe wereldwijnen.
Water wilden we ook wel, olie kwam op tafel en huisgebakken bruin brood.
En toen een bombardement aan hapjes.
Te beginnen met een focaccia met Iberico en Parmezaanstengel met paprika ‘La Vera’.  Op een vierkante steen heel krokante ‘kussentjes’ van focaccia met erop heerlijke ham en tomaat, afgemaakt met werkelijk ontzettend lekkere olijfolie. Hoe blij kun je worden van zo’n mooi hapje. De stengels van parmezaan waren net niet krokant, maar heel vol van smaak en de lichtzoete gerookte paprika matchte prima met de kaas.
Hierna werd er een sierlijke tang neergelegd en verschenen er drie hapjes.  Allereerst gemarineerde mosselen met citroen en koriander. Fantastisch lekker in al zijn eenvoud en ook zo makkelijk te eten met die geinige tang, die we overigens vaker zouden tegenkomen in restaurants, maar de eerste keer is altijd het leukst tenslotte. Naast de mosselen een plateautje met op het moment (het werd gebracht met een glazen cloche erover waarin de rook zat) gerookte zalm met bloemetjes en kruiden en een saus met ponzu. Ook dit was heel makkelijk te eten met de tang en erg lekker. De rooksmaak kwam goed naar voren, maar was zeker niet overheersend. En tot slot van dit trio op een lepel een halve bol – zoals zij het noemen, ik zou gaan voor een pastille – gepekelde tonijn met zand van tomaat en dit was een ware smaakbom. Heerlijke tonijn, waarbij het poeder van tomaat erg goed paste.
Mooie, mooie hapjes!
We waren er nog niet, nog twee hapjes verschenen. Een flinterdun wantandeegje gevuld met garnaal, prei en spek, werkelijk heerlijk van smaak en ernaast op een apart bordje een beignet gevuld met vloeibare paddestoel die als het ware ontplofte in je mond. Absoluut erg mooi allemaal en een geweldig begin!
De sommelier schonk de eerste wijn in, een Prince de St. Aubin 2007, AOC Sauternes. Een mooie, breed inzetbare wijn. Zoet uiteraard, maar met voldoende zuren.
Erbij het eerste gerecht. Yoghurt Foie Gras met jelly van Muscat en een crunch van gepofte mais, toffee en gepofte rijst. Fantastisch! Dit is nu zo’n gerecht waarvoor je blijft terugkeren naar een restaurant. Alles was heerlijk, paste perfect bij elkaar en ook de wijn werd een droom bij dit gerechtje, geserveerd in een afgesloten potje.
De tweede wijn was gelukkig wel een Spaanse en wel een Caminante 2011, Celler Terra Remota, D.O. Empordà. Een mij onbekende, maar wel schitterende wijn, dus deze wordt onthouden. Erbij een adembenemend lekker gerecht. Wilde paddestoelen, gemarineerde garnalen, truffel en pijnboompittenvinaigrette. Een schitterende cirkel op het bord met onderop de flinterdun gesneden rauwe paddestoelen, erop de truffel en de (heerlijke) gemarineerde, rauwe garnalen, afgemaakt met nog meer truffel en de vinaigrette. Geweldige smaken, zowel apart als bij elkaar, dit was ontzettend genieten. Ook zo’n gerecht dat je jaren en jaren onthoudt.
Het begon ons op te vallen dat men in Spanje de smaken combineert. In Nederland heeft men meer de neiging om alles naast elkaar te leggen, hier meer op elkaar. Een grappig en significant verschil wat ons betreft….
Ontzettend enthousiast en vol verwachting waren we inmiddels en de derde wijn werd ons gepresenteerd. Een Pedralonga 2011, Bodegas Pedralonga, D.O. Rias Baixas. Een fijne, elegante Albariño. Erbij sashimi van coquilles. Met een bijna klassieke Waldorfsalade met zout en citroen. De salade was hier vervangen door de sashimi van coquilles en ik vond dat eerlijk gezegd een enorme verbetering van de klassieke Waldorf. Wederom een zeer uitgekristalliseerd gerecht. Mooie smaken, mooie ingrediënten en mooi gepresenteerd en de wijn paste er uitstekend bij.
Er verscheen een schaaltje met een gepocheerd eigeel, een bolletje van het een of het ander, wat truffel en wat kruidjes. Hierna kwam de wijn, deze ronde een Contino 2010, Bodegas Viñedos del Contino, D.O.C. Rioja. Een zeer prettige witte Rioja. Het gerecht bleek een Tijmsoep te zijn. Het bolletje was een gestoomde getruffeerde brioche en over al de genoemde ingrediënten werd aan tafel een bouillon geschonken. Een bouillon van tijm. Schitterend van smaak en heel knap dat de tijm niet erg overheersend werd, integendeel zou ik bijna zeggen, de tijm ondersteunde de smaak van de rest. Het enige kleine puntje van kritiek is dat het krokantje briochebolletje door de bouillon uiteraard niet meer krokant was, maar verder vonden we het alweer een erg mooi gerecht, vooral vanwege de uitstekend bij elkaar passende smaken.
De volgende wijn was een La Chablisienne 1er Cru Fourchaume 2010, A.O.C. Chablis en ook dit was weer een heerlijke wijn.
Het gerecht was tonijn. Op een ‘hutspotje’ van linzen met een salade van wakame lagen drie schitterend aangebakken stukjes kraakverse tonijn met erop nog een bel van schuim van 100% zeewater. Er lag een sausje bij waar in ieder geval iets van soja in verwerkt was. De tonijn was geweldig zacht en het zeewater kon je heel duidelijk proeven. Een mooie, klassieke combinatie.
Met de rode wijn keerden we terug naar Spanje, we kregen een Sant Bru 2008, D.O. Montsant, een mooie volle blend, die ons ook al beviel. Voor de goede orde: gezien de omvang van het menu kregen we per gang natuurlijk geen heel glas, maar een paar kleine slokjes en dat was maar goed ook…
Het gerecht was schouder van konijn – in ons geval een pootje – gelakt met kruiden en appelrozemarijn. Erbij nog wat appelcompote, enoki en een bloemetje en weer waren we helemaal tevreden. Het pootje was mooi van smaak, perfect van garing, de compote ging er prima bij en de enoki zorgde voor de broodnodige groente. Prima dus weer.
Waarmee we bij het hoofdgerecht voorzover je daarvan kunt spreken waren. De wijn erbij was een Gran Claustro 2005, Bodegues Castell de Perelada, D.O. Empordà. Een schitterende, fruitige, stevige rode wijn, die ons ook al beviel. Alles beviel ons deze avond dus eigenlijk gewoon…
Het hoofdgerecht dus. Runderwang uit Galicië met een Bordelaise saus en geglaceerde groentjes. Wat we uiteraard op het bord vonden en wat geweldig lekker was. Ontzettend mals vlees, heerlijke saus en lekkere worteltjes. Ook nog een quenelle erbij gemaakt van olijf en aardappel en het feest was compleet. Genieten dit!
Het dessert vervolgens was een plaatje om te zien. Kokosnoot, guacamole van banaan, suikerriet en ijs van piña colada. De kokosnoot was perfect nagemaakt en bestond uit een laagje chocolade met heel licht vanille-ijs. Eronder de guacamole van banaan, die mooi groen van kleur was, maar toch echt naar banaan smaakte, ernaast een spongecake gemaakt met suikerriet, een heerlijk hard koekje en op de kokosnoot een quenelle ijs van de piña colada. Schitterend om te zien, maar ook heel erg lekker van smaak. Heerlijk fris en zeker niet zoet en zwaar.
Een glaasje dessertwijn werd ingeschonken. Garnatxa, Anubis Ambre Res. 96, een heerlijke dessertwijn, friszoet en mooi in de zuren. Wat ook wel nodig was, want het laatste dessertje was chocolade, noot en citroen.  Samengevat ging het om romige chocolade, gesuikerde noten en sneeuw van citroen. We moesten absoluut alle drie de onderdelen bij elkaar eten, anders zou de citroen teveel gaan overheersen aldus de enthousiaste chef, die een paar keer aan onze tafel kwam om een klein praatje te maken, en dat deden we dus ook. Schitterende smaken ontwikkelden zich op deze manier. Eerst de romige chocolade, dan de textuur van de gesuikerde pinda’s en tot slot het lichtzurige van het behoorlijk stevige schuim met citroen. Wederom erg mooi!
We sloten af met uitstekende  espresso – daar hoef je in Spanje gelukkig niet bang voor te zijn – waarbij nog wat snoepjes kwamen, we kregen nog een kleine rondleiding door de schitterende wijnkamer van de sommelier, die ons een paar van zijn grootste schatten liet zien en we namen afscheid van de chef met een dubbele handdruk en met diepe tevredenheid. De koffie en het water waren voor rekening van de chef ook nog…..Wat een fijn restaurant is Massana, ik vind het een aanrader voor iedereen!

De Vlindertuin in Zuidlaren

Voor de zaterdagavond van ons korte weekendje Groningen had ik gereserveerd bij De Vlindertuin. De taxi zette ons bij de voordeur van de mooie hoeve af en de ontvangst was allervriendelijkst. We kregen een leuke ronde tafel in een van de hoeken van het zeer ruim opgezette restaurant, wat mooi gedecoreerd en praktisch ingericht is. Het restaurant was al geheel gevuld en er heerste een gezellige sfeer.
Een glaasje champagne wilden we natuurlijk wel, van Moët & Chandon hier, lekker. Erbij vrijwel direct een parel van oester met wasabi, wakame en zoetzuur van komkommer. Erg mooi. Om te zien maar zeker ook qua smaak, waarmee het dus een uitstekend begin was.
Erna op een leuk plaatje een mousse van gerookte haring in een jasje van Amsterdamse ui op een makaron van rode biet. Ook erg lekker en uiteraard een geweldig leuke combinatie.
Hierna verscheen de zeer hartelijke gastvrouw met een tweetal vlinders. Gemaakt van parmezaan met erop een tapenade van olijf met wat knoflook. Ook al lekker!
We bekeken de wijnkaart, die is hier mooi en vriendelijk qua prijs. We besloten tot een Auxerrois Rotleibel de Roschwir, Rolly Gassmann, 07. Een lekkere Elzasser, maar voor ons iets te zoet. Maar goed, we hadden hem zelf gekozen en hij was in orde dus hupsakee.
Er verschenen twee echte amuses zoals de goede bediening zei. Links een taartje van langoustines, schuim van sereh, sorbetje van sinaasappel en wortel en popcorn met gember: erg lekker! Rechts asperges, spek van lam, zwezerik van lam, truffelsaus, schuim van honing en tijm. Ook bijzonder smakelijk.
Men kent hier een Alliancemenu wat in 5, 6, 7 of 8 gangen te krijgen is. Gezien de lunch bij ‘t Nonnetje vroegen we of het mogelijk was om 6 gangen te krijgen, zonder hoofdgerecht en zonder dessert, maar wel met kaas en dat was mogelijk.
Water kwam, broodjes en boter ook, olie stond al op tafel, evenals peper en zout en het menu nam een aanvang.
En wel met Zeeduivel- Couscous- Augurk- Kappertjes- Ui- Bieslook
 Dragonmayonaise. Een mooi stukje zeeduivel in tempura kregen we. Dat lag op wat couscous aangemaakt met – heel leuk vond ik dat – gefrituurde kappertjes en stukjes cornichon. Erbij verder een appelkappertje gevuld met ansjoviscrème, een quenelle van ui met dragon en stippen gelei van dragon. Verder nog een kwarteleitje en wat heerlijke mayonaise. Ravigotte in een andere vorm dus zo werd ons met een glimlach verteld. Leuk en lekker!
Het volgende gerecht was Italië op het bord qua kleuren. Kabeljauw- Spinazie- Tortellini- zwarte Knoflook croutons – Paprika saus. Precies dat troffen we ook aan op het bord. Perfect gebakken spinazie met zwarte knoflook en heerlijke croutons, spinazie, spongecake van spinazie, saus van paprika, tortellini met geitenkaas, beurre blanc en basilicum. Alweer erg lekker!
Het derde gerecht was zo lekker dat ik het al bijna verorberd had voordat ik er achter kwam dat ik geen foto had gemaakt. Dorade- Quinoa- zoete Aardappel- Artisjok- Chorizo – zwarte Peper – Crème Fraiche. Perfect gebakken dorade, puree van zoete aardappel, artisjok, uitgebakken chorizo, quinoa en we waren erg tevreden over dit gerechtje. Erg lekker en mooi bij elkaar passend.
We waren toe aan een volgende wijn, een Saint Romain Sous le Chateau, Christophe Buisson 09. Een erg lekkere Saint Romain!
Het volgende gerecht was Langoustine- Koolrabi- Lente ui- Radijs- Meiknol- Venkel- Langoustine jus. Heerlijke langoustine kregen we met lekkere koolrabi, crème van venkel, radijs, krokante maiskorrels en lente-ui. Dit geheel werd afgemaakt door een mooie jus van langoustine en weer waren we erg tevreden. Een erg fijn gerecht.
Het volgende gerecht werd ons gepresenteerd als hoofdgerecht, wat betekende dat de kok het gerecht iets had uitgebreid. Het gerecht was Kwartel- Parelhoen- Doperwten- Zoethout Champignon- Morilles saus. Een heerlijke rouleau van parelhoen en kwartel kregen we, erbij erwtjes en puree van erwtjes, een bloemetje van bonen, heerlijke morillejus, iets (ik weet niet precies wat) met een zoethoutsmaak, macadamianoten en paddestoelen. Dit lag op het ene bord. Erg lekker, de morilles pasten perfect bij de zachte smaak van de kwartel en parelhoen, leuk!
Op een bordje ernaast kregen we een perfect stukje gebakken eendenlever met asperges uit Drenthe, een krokantje van peterselie, een aardappeltje en wat gepofte zwarte knoflook. Ook bijzonder smakelijk, echt verwennerij!
We vervolgden met de kaasjes van Michel van Tricht. Geen kaaswagen hier, maar per persoon een zeer uitgebreid bord met heerlijke kaasjes. Ik telde er maar liefst 10! Erbij allemaal lekkernijen, waarvan ik me vooral de muskaatdruiven gedrenkt in grappa herinner, maar ook de nootjes en de rozijntjes en het vruchtenbrood waren erg lekker. Niet alles ging op – de kaasjes natuurlijk wel – want de buiken waren inmiddels meer dan gevuld.
Voordat we aan de koffie toekwamen kwam er eerst nog een cupcake van sinaasappel en pistache en genereus als ik ben heb ik die aan echtgenoot gegeven ;-).
De espresso is hier goed en erbij kwamen nog vijf erg lekkere snoeperijen. In een glaasje mousse van kers van vanille, een bonbon met tiramisu, boterkoek met boerenjongens, krokante witte chocolade met citrus en een bonbon met koffie.
Na al dit heerlijke geweld waren we geheel tegen onze gewoonte in wel toe aan een digestief. Echtgenoot ging voor de Grappa van Traminer. Traminer di Poli. Ik wilde erg graag een eau de vie, het is al tijden geleden dat ik er eentje had. Het werd een Kirsch Grande Réserve, Hubrecht. Erg lekker. Nog een espresso kwam en de glazen werden wat bijgeschonken en zo eindigde een memorabele avond in een heel prettig en gastvrij restaurant waar erg lekker wordt gekookt.
Het digestief overigens nam het restaurant voor haar rekening en dat is bijzonder vriendelijk, waarvoor nogmaals mijn dank.
Als we weer in de omgeving zijn gaan we hier zeker terug!