Hotel du Sauvage in La Ferté-Gaucher

Nadat we Laguiole hadden verlaten, reden we in hoog tempo naar het noorden. Ons doel was de Galleria Continua in Les Moulins bij Boissy-le-Châtel, ten oosten van Parijs. Oude fabriekshallen die dienst doen als tentoonstellingsruimten. Het regende ongelofelijk op deze dag, wat vooral erg jammer was voor de diverse installaties die er stonden, want de fabriekshallen waren dusdanig oud dat het nogal inregende. Erg jammer, want er stonden zeer interessante objecten. We moesten natuurlijk ook slapen en niet te vergeten eten, dus ik had weer zo’n leuk Logis de Francehotelletje gereserveerd, natuurlijk met drie pannetjes en drie schoorsteentjes. Hotel du Sauvage in La Ferté-Gaucher. Na een allervriendelijkste ontvangst fristen we ons even op in de fijne kamer en vonden het daarna wel tijd om een hapje te gaan eten. Men kent hier verschillende menu’s, uiteraard ook het Menu Terroir, maar ons trok het Menu Gourmand (52) het meest. De eetruimte was ruim van opzet met behoorlijk comfortabele stoelen. Dat wil nog weleens anders zijn in Franse restaurants…

We begonnen maar eens met het aperitief van het huis: een crème de Mûre met cider. Erg lekker! Erbij twee keer drie aperitiefhapjes, die gewoon wel lekker waren.

We bekeken de kaart en kozen, zoals al gezegd, voor het Menu Gourmand. Ook de wijnkaart bekeken we en we maakten onze keus. Water stond al op tafel, brood kwam en een amuse verscheen. In een bakje een crème van mul met mul en een crème van chorizo en aalbes. Heerlijk, fris en compact en een leuk hapje.

De wijn, een Rully 1e Cru, Le Meix, Andre Delorme 2008 werd ingeschonken en de gekozen voorgerechten kwamen.

Terrine de foie gras met crumble en brood met kruiden. Op het bord een flinke plak uitstekende terrine, in het midden geen crumble maar een zeer frisse, lichte salade met diverse soorten fruit en rechts dan een behoorlijk groot broodje met vijgen. Ik at slechts de terrine en de salade, echtgenoot ontfermde zich over mijn broodje, wat hij lekker vond. Ik vond de terrine en de salade erg lekker.

Het volgende gerechtje was een fris pauzegerechtje ;-). In een glaasje een sorbet van peer met vanille met Calvados. Een zeer behoorlijke hoeveelheid Calvados zelfs, dus we deden er eventjes over om het heerlijke ijs op te eten en de Calvados op te drinken. Ook dit was erg lekker.

Mijn hoofdgerecht was kalfszwezerik met een saus van koffie. Een immens stuk prachtig gegaarde kalfszwezerik trof ik aan. Erom heen een mooie saus op basis van de jus met een flinke koffietoets, die perfect combineerde met de zwezerik! Verder op het bord diverse keurig beetgare groenten, wat stukken aardappel en een crème van aubergine. Ik was meer dan tevreden met dit gerecht, zeer smakelijk.

Ook het volgende gerecht kon me enorm bekoren, ik had het tenslotte niet voor niets gekozen: een rondje Brie. Drie stukken perfecte Brie kreeg ik, Brie de Meaux, Brie de Melun en Brie de Coulommiers. In het midden dan nog heel klassiek een frisse salade met noten. Volgens de vriendelijke mevrouw van het hotel, die uiteraard ook de bediening in het restaurant voor haar rekening naam, want dat is altijd zo in dit soort hotels, moesten we beginnen met de Brie de Coulommiers, die onderop lag. Daarna de Brie de Meaux, die bovenin lag en tot slot dan de Melun die rechts op het bord lag. Wat we deden en het was leuk om het enorme verschil in smaak tussen de drie kaasjes te proeven.

Als dessert had ik gekozen voor de grote makaron met frambozen en rozen uit Provins en ik kreeg inderdaad een hele grote makaron van framboos, gevuld met frambozen en een heerlijke, zeker niet zware, room. Bijna onnodig te vermelden dat de makaron perfect van structuur was: krokant aan de buitenkant, licht taai binnenin. Erbij losse frambozen en een coulis van frambozen en roos en ook hierover waren we diep tevreden. Een prima keuken hier!

We sloten af met  met Calvados en tevreden rolden we ons bedje in. Een aanrader dit hotel als overnachtingshotel, de bedden en het sanitair zijn goed en het restaurant is uitstekend.

© Carla van Schelven

Bras/le Suquet in Laguiole

Op de woensdag van ons weekje Frankrijk verlieten we de vrienden waar we genoeglijk gelogeerd hadden en reden we eerst maar eens naar Saint Pompon (op de kaart met een t, een rare administratieve fout) voor een bezoek aan Norbert Koreman en Carine van der Steen van de Culinaire Saisonnier. Een heel gezellig bezoek met een heerlijke lunch met allerlei lekkernijen uit Saint Pompon en uit de keuken van Carine. Aansluitend reden we via de meest kleine binnenweggetjes ooit naar Laguiole, want ‘s avonds zouden we dineren bij Bras. Ook wel Le Suquet genoemd, maar dat is eigenlijk de heuvel waarop het beroemde restaurant gebouwd is. Sinds een aantal jaren kookt de zoon van Michel, Sebastien hier, de drie sterren heeft hij op de een of andere manier mogen houden. Ik vermoed omdat vader Michel hier nog wel rondwandelt zo af en toe. 

We liepen de zeer steile weg op naar de ingang (onprettig steil zelfs) en liepen de lounge in, die behoorlijk druk was. Wat de reden was dat we ervoor kozen om het aperitief aan tafel te gebruiken. Via een lange gang met links de restaurantzalen en rechts de keuken – waar we even naar binnen moesten lopen om rond te kijken, wat we natuurlijk gehoorzaam deden – werden we naar de allerlaatste tafel in een wat kleinere zaal geleid. Een flinke ronde tafel was het met erop keurig damast. Damast in de vorm van een soort hoeslaken. Bijzonder praktisch, dat dan weer wel, maar wel vreemd om te zien. De restaurantzalen zijn gescheiden via een soort muur van klapdeuren die gewoon open staan, zodat er toch een beetje een geheel ontstaat. Op de tafel verder een bosje bloemen, een kaarsje, een messenlegger, wat glazen, een soort envelop met erin een Laguiole-mes, dat je gedurende de hele maaltijd blijft gebruiken en een geknoopte doek met iets erin. Oh en een standaardje met krokant brood, wat jammer genoeg naar niets smaakte.

Het spreekt vanzelf dat de zwarte brigade hier keurig en zeer Frans is. Later op de avond komt dan de vrouw van de chef de tafels langs voor het obligate praatje. Wij houden daar niet zo van en dat had ze gelukkig door, dus het waren beperkte praatjes. De verlichting is hier prettig: gewoon flink aanwezig, zodat je alles goed kunt zien. Hou ik van.

We kregen de aperitiefkaart uitgereikt, waaruit echtgenoot de kir koos, gemaakt met sprankelende Gaillac-wijn en wat kersen, waarvan hij niet bijzonder onder de indruk was. Ik koos voor de wijn met sinaasappelschillen en dat vond ik best aardig. Weer eens iets anders.

We kregen de kaart uitgereikt, er kwam boter uit de streek met het takje kruiden wat het kenmerk van het restaurant is op tafel en we bekeken de kaart. Men kent hier drie menu’s en een gedeelte kaart. Van de kaart zijn er 6 mogelijkheden om te kiezen. De drie menu’s zijn het menu Aubrac, zeven gangen, het menu Balade, 9 gangen en het menu Legumes, ook 9 gangen. (136, 215 en 164 euro, exclusief wijn).

We moesten er wel even over nadenken, want het zijn natuurlijk hele prijzen, maar uiteindelijk besloten we onder het mom van we zijn er toch, tot het menu Balade.

Inmiddels werd de geknoopte doek die op tafel lag losgeknoopt en kwam er een broodje te voorschijn waarin onze naam was gekerfd. Leuk en attent, want elke tafel heeft zo zijn eigen broodje.

We bekeken de wijnkaart. Wijnboek kan ik beter zeggen. Schitterend, schitterend, maar duur. Gelukkig ontdekten we een wijn die we heerlijk vinden en die redelijk betaalbaar was, namelijk een Coteaux du Languedoc, Clos Marie ‘Manon’  2011, waarvan er in onze kelder ook altijd wel eentje (of meer) te vinden is.

Waarmee we bij de amuses kwamen. Een eitje met banaan en courgette en erbij een soldaatje met kruiden. Aardig, heel zacht van smaak. Een plakje deeg met erop paddestoelen, die afgelakt waren met wat olie. Ook erg zacht van smaak.

Vervolgens kwam er een bakje met een koude consommé van eend met erop een toastje met wat rauwe vis, een dip van kerrie en wat gemarineerde rozijnen. Een wat vreemde combinatie die het wat mij betreft ook niet helemaal deed. Ik ontdekte geen samenhang en de consommé had eigenlijk wel erg weinig smaak.

Het eerste gerecht werd opgediend. Aujourd’hui “classique”. Een klassieker, namelijk de Gargouillou van jonge groenten, kruiden en granen, afgemaakt met aan tafel erop geschonken advocaat. Dit gerecht was werkelijk fantastisch. Behalve een zeer kleurrijk bord hadden alle groenten – ik telde er wel 20 – hun eigen specifieke garing gekregen die ook absoluut perfect was. De tenminste 15 kruiden pasten er uitstekend bij en alle bloemetjes gaven het gerecht zijn kleurige uiterlijk. Her en der onder de groenten en kruiden allerlei moesjes van groenten en de granen waren op specifieke plekken neergelegd, zodat ze het allerbest combineerden. De advocaat die lichtjes lauw was verbond de groenten onderling en voegde dus ook werkelijk iets toe. Een zeer bijzonder gerecht, zo’n gerecht waar je heel erg blij van wordt!

Het tweede gerecht was De Riec sur Delon (ik doe het maar in het Frans, want het zijn dichterlijke vrijheden en die zijn nauwelijks tot niet te vertalen; zo kregen we ook een paar keer een papiertje met daarop de gedachten van de chef over een gerecht). Gegrilde kreeftenstaart met aubergine uit Toulouse en een vinaigrette van sansho en amandon. Sansho is een Japanse bes, te herkennen aan de fruitsmaak, een huwelijk van citrus, citronelle en munt met een uitgesproken pepersmaak. Amandon is zaad van de amandelboom, ontdaan van schil en shell. Op het bord twee halve kreeftenschaaltjes met erin de gegrilde staarten. Onder de schalen lag wat spinazie en crème van bisque van de kreeft. De aubergine uit Toulouse lag als een quenelle tussen de beide schalen in. De kreeft zat nog net iets te vast in de schalen helaas, dus dat was wat gedoe om ze eruit te krijgen. De garing was denk ik voor de meeste mensen net nog iets te rauw, maar ik hou daarvan, dus ik vond het in orde. Qua smaak was het allemaal lekker, maar bepaald niet spectaculair.

We gingen verder met Ni chaud ni froid, een plak gegrilde foie gras van gans met een brunoise van de handappel Akane en een vinaigrette van druiven met rau-ram. Rau-ram is Vietnamese koriander. Op mijn bord een stukje gegrilde ganzenlever, helemaal door en door gegrild, dus geen roze meer binnenin, met wat zeezout erop. Erbij de brunoise van de appel, flinterdunne reepjes appel, wat halfgedroogde druiven en onder de lever een gelei (vinaigrette genoemd hier) die onwaarschijnlijk en zeer onprettig zuur was. Ik hou heus wel van een zuurtje in mijn eten, maar hiervan trokken mijn kaken samen en dat kan de bedoeling niet zijn. Echtgenoot had een heel ander stukje lever, zijn exemplaar was nogal blubberig van binnen en bovendien trof hij helaas een zeer onappetijtelijke spier aan  in zijn lever. Op dit niveau vind ik het onaanvaardbaar dat er twee zulke verschillende bereidingen de keuken uitgaan en natuurlijk mag zo’n spier al helemaal niet.

Het volgende gerecht was d’inspiration méditerranéene. Julienne van courgette op ouderwets deeg met een vleugje gekonfijte citroen en een crème op basis van truffel uit Comprégnac. Op een platte steen gepresenteerd kregen we flinterdun deeg met erop langwerpige repen courgette, een takje rucola met erop de crème op basis van de truffel. Naast dit geheel lagen korrels van de gekonfijte citroen. Wij schoven die korrels zoveel mogelijk op de courgette, smeerden de crème , die opvallend weinig smaak had, zoveel mogelijk uit over de courgette en vonden het geheel best smakelijk. Niet heel hoog op smaak, een beetje zout had eigenlijk best gemogen, maar toch wel lekker.

Bij het vleesgerecht namen we een glas rode wijn, een Terrasses de Larzac, Mas Jullien, Coteaux du Languedoc, een aangename wijn.

Het vleesgerecht, De pure race Boeuf Aubrac, ossenhaas gebraden in rode boter met hazelnootcrème en een simpele jus met rode wijn. De ossenhaas was omwikkeld met spek. Dat spek smaakte akelig. Zuur en onaangenaam. De smaak was in het vlees getrokken, dus dat heb ik niet opgegeten. Het vlees was verder goed van cuisson, dat dan weer wel. De hazelnootcrème erbij vond ik veel te zwaar en niet passend. De jus was gewoon. Ook de groenten erbij waren gewoon, het rolletje wortel wat erbij lag, lag er waarschijnlijk al geruime tijd, want dat was helemaal uitgedroogd.  Het enige lekkere vond ik de chips van de truffelaardappel, waarop eindelijk een beetje zout was verschenen. Een uitermate teleurstellend gerecht dit.

Halverwege het eten van het gerecht verscheen er een grote schaal Aligot. Aligot is gemaakt van aardappelpuree, gemend met boter, room, knoflook en gesmolten kaas, liefst uit Laguiole, want die smaakt notig. Wij kregen op een schoteltje een flinke portie van de Aligot. Op zich vond ik de smaak aardig, maar wel aan de flauwe kant. Ook hiervan heb ik het meeste maar laten staan.

Waarmee we bij de kaas, d’ici et d’à côté waren beland. De kaaswagen met kaasjes uit de Aveyron verscheen en die is keurig, maar niet opzienbarend. Erbij een bakje gemengde sla met onderin een hele lichte vinaigrette. Je moest dus wel even de sla goed omroeren anders at je sla zonder iets. Lekkere sla, dat dan weer wel. Ook de kaasjes waren in orde, uiteraard goed op smaak. Sla bij de kaas vind ik overigens wel charmant en dat eet ik dus meestal wel.

Het eerste dessert verscheen. Sur une interprétation du coulant, originel de 81. Lauwe biscuit met een lopende vulling van bosbessen van de streek met een verfrissing van een sorbet en een reductie van kruiden en Banyuls. Op het bord een cilinder van lauw biscuitdeeg met erop een sorbet van bosbessen. Ernaast een cirkeltje gelei, gemaakt van Banyuls met kruiden. We legden de sorbet naast de cilinder van het deeg en tikten het deeg open, zodat de vulling er uit kon stromen. Wat het ook in ruime mate deed. Tot mijn verrassing was de vulling werkelijk bloedheet. Nadat het wat was afgekoeld was het een lekkere, licht rinse vulling, wel aan de zoete kant. Het deeg heeft op deze manier niet mijn voorkeur, ik vond het net iets te dik en teveel aanwezig, waardoor het een nogal zwaar dessert werd. De sorbet was fijn fris en de gelei had een lekkere smaak.

We gingen verder met Tout doux. Geroosterde reine-claude pruimen met karamel, gelei van pruimen, gelei van bramen en een sorbet van Kacinkoa 85%. Een gerecht in drieën gepresenteerd. Allereerst op een platte witte steen de geroosterde reine-claude pruimen met karamel. Erbij flinterdun deeg gevuld met een heerlijke room waarin ook de reine-claudes te proeven waren.

In een schaaltje erbij de gelei van pruimen met de gelei van bramen en erop de sorbet van de Kacinkoa-chocolade. Helemaal onderin het schaaltje zat nog een laagje griesmeel met gember en wat besjes. Op een standaardje een hele lange koek, gemaakt van oubliedeeg, flinterdun dus, met een lekkere sinaasappelsmaak. In het deeg zou ik persoonlijk wat zout gedaan hebben, dat zou de smaak zeker opgehaald hebben. In zijn algemeenheid kunnen de gerechten hier allemaal wel wat zout gebruiken.

Tot slot kwam men langs met de canailleries. Cornets gevuld naar het oordeel van onze verlangens… Een flinke wagen met heel veel cornetjes werd voorgereden. Erbij vijf soorten sorbetijs, waaruit gekozen kon worden. We kozen er elk twee, maar kregen er maar een. Je kon ook nog kiezen uit wat dipjes, ik koos voor de chocolade. Best lekker, zo’n cornet ter afsluiting van de maaltijd. Ze hoorden ook bij de espresso die echtgenoot nog wel wilde, ik vond het allemaal wel genoeg geweest. Ook de friandises die werden aangeboden sloegen we af, we hadden voldoende gegeten.

Nadat we om de rekening hadden gevraagd bleek dat we bij de ingang naar de kassa moesten lopen, alwaar de gastvrouw klaar stond met het menu wat we gekozen hadden en een blik met uiteraard homemade koekjes. Bij de kassa moest ook de rekening voldaan worden. Die rekening was natuurlijk zeer flink en geheel tegen onze gewoonte in hebben we deze keer geen fooi gegeven. Voor zoveel geld wil ik namelijk volledig gelukzalig naar buiten rollen en niet behoorlijk teleurgesteld het restaurant verlaten. Dat laatste was nu het geval en dat is heel gewoon erg vervelend. Het lijkt misschien nu net alsof ik het alleen maar jammer van het geld vind, maar dat is natuurlijk niet zo. Als ik bij een *** ga eten, verwacht ik behalve een uitstekende ambiance en bediening ook een maaltijd waar ik weken op kan terugkijken, die ik me jaren later nog kan herinneren. Dat is hier hooguit in negatieve zin het geval, het is erg lang geleden dat ik zo ontzettend teleurgesteld een restaurant heb verlaten. Onbegrijpelijk dat dit restaurant drie sterren heeft.

© Carla van Schelven

l’Atelier in Périgueux

Tijdens onze logeerpartij in de Périgord lunchten we ook nog in Périgueux en wel bij restaurant l’Atelier, gelegen in het mooie oude centrum van de stad. Helaas liet het weer het niet toe om op het leuke terras te lunchen, maar binnen zaten we ook erg prettig aan de enige ronde tafel die het kleine restaurant rijk is. Ik herinner me twee menu’s en natuurlijk a la carte en wij kozen met zijn vieren voor het menu Gourmet van 38 euro.

We begonnen met een fles Jaubertie Mirabelle, volgens mij de huiswijn van Bruneaux in Brussel. Een prettige wijn.

Nadat we onze wensen over het menu kenbaar hadden gemaakt kwam er een amuse. In een glaasje een heerlijk luchtige mousse van wortel met komijn. De komijn gaf een leuke smaak aan de wat zoete mousse en we vonden het erg lekker.

Mijn voorgerecht, een ‘taartje’ van krab en roze garnalen met verse kruiden en kaffir lime, kwam op een groot wit bord. Het was een behoorlijk flink ‘taartje’, boordevol met krab en gehakte garnalen en veel kruiden met een heerlijke vinaigrette. Er bovenop wat roze grapefruit, een grote garnaal en een takje kruiden, mooi om te zien en natuurlijk ook erg lekker. Eromheen allerlei dipjes van ratatouille, pesto en basilicum, die allemaal uitstekend van smaak waren. Last but not least ook nog een heerlijk gemarineerd en ontveld kerstomaatje. Ik was zeer tevreden met dit gerecht.

Bij mijn hoofdgerecht nam ik een glas Chateau Coucheroy 2012 Pessac-Léognan en ook die beviel me goed.

Mijn hoofdgerecht was zwezerik in boter gebakken met gereduceerde kalfsjus. Op een cirkel van flinterdunne, erg lekkere, aardappelplakjes lag het grootste stuk zwezerik wat ik ooit heb gezien. De garing van dat grote stuk was werkelijk perfect, ik heb genoten van elke hap. De jus was ook uitstekend en de groenten erbij, te weten wortel, schorseneer en venkel, waren ook heel erg lekker. Een absoluut schot in de roos dit gerecht.

Het dessert tenslotte, zeldzame chocoladelekkernijen uit Mexico, knapperige pistache en amandel, kersensorbet en Amarenen, was een plaatje om te zien. De flinke punt chocoladetaart met een korstje van pistache en amandelen was smeltend zacht en geweldig van smaak, wat een chocolade zeg! De sorbet van kersen was perfect van structuur en ook erg lekker. Verder nog krokantje van pistache, een coulis van keren en her en der wat Amarenen. Ook op dit bord allerlei dipjes, nu allemaal van kers. De combinatie chocolade – kers is toch wel geweldig lekker altijd.

We sloten de lunch af met een goede espresso, waarbij een mini-bitterkoekje kwam en zeer tevreden verlieten we l’Atelier. Een zeer prettig en erg verzorgd restaurant. Een aanrader als je in Périgueux bent!

© Carla van Schelven

Bistrot de la Place in Trémolat

Na onze overnachting in Issoudun spoedden we ons naar Bressac, waar vrienden van ons vakantie hielden en waar we een paar dagen zouden logeren. Ik had weer eens verwarring gesticht over onze aankomst, zodat ze heel vriendelijk een lunch hadden gepland op deze zondagmiddag. Dat gingen we zeker halen dachten we en dat was ook zo. Keurig op tijd arriveerden we bij hun riante vakantiewoning en nadat we al bijpratend met de auto naar Trémolat waren gereden kwamen we bij het restaurant van hun keuze. Bistrot de la Place. Toen ik de buitenkant zag dacht ik al dat het me erg bekend voorkwam en binnen wist ik het zeker: hier waren we jaren geleden al eens geweest toen we elk jaar met de zonen Frankrijk aandeden. Het was ons toen prima bevallen.

We kregen een tafel voor 4, twee op de bank en twee op de stoelen en gaandeweg de lunch liep het restaurant geheel vol. Gezellig toch altijd die zondagmiddaglunches in Frankrijk.

We besloten tot het menu van 29 euro. We begonnen met een fles witte wijn, een Pierre Blanches Chardonnay 2014, een niets aan de hand wijn, gewoon lekker. Men schenkt hier water van Abatilles, bijna net zo lekker als Chateldon-water. Een mandje brood kwam op tafel met erbij wat heerlijke rillette van eend. Na enige tijd verscheen het voorgerecht wat we gekozen hadden (per gang heb je hier keus uit twee). Foie gras de canard maison. Eendenleverterrine dus met vijgencompote, een kleine salade en een bergje zout. Erg leuk dat bergje zout, zo kun je helemaal zelf bepalen hoeveel korrels je op je foie gras wilt. Die foie gras was volgens de regelen der kunst gemaakt en dus erg lekker. De vijgencompote deed het er goed bij. De salade had een lekkere vinaigrette en ik was dus erg tevreden met dit voorgerecht.

Bij het hoofdgerecht kwam een fles Madiran, Domaine Labranche Laffont, Christine Dupuy 2011 en ook deze wijn beviel goed.

Mijn hoofdgerecht, confit de canard, met gebakken aardappelen en een eenvoudige jus was ook uitstekend klaargemaakt en dus erg lekker. Ik mag graag snoepen van zo’n heerlijke eendenpoot en ook de aardappeltjes erbij vind ik altijd erg lekker.

Het dessert tenslotte was een Palet Breton. Het bestond uit een ongelofelijk lekkere bodem van zanddeeg met erin zo mogelijk nog lekkerder geklopte room met pistache waarop wat nootje lagen en eromheen aardbeien uit de Périgord. Verder een coulis van rood fruit en een bolletje sorbet van aardbeien. Een werkelijk fantastisch lekker dessert! Ik ben dol op dat brosse zanddeeg!

Koffie deden we elders en erg tevreden verlieten Bistrot de la Place. Een zeer betaalbare aanrader. Er tegenover zit Le Vieux Logis, gezegend met een ster, en ik begreep dat de keukens in ieder geval samenwerken.

© Carla van Schelven

Porte 12 in Parijs

Na een zeer voorspoedige reis, een hartelijk welkom in het schitterende appartement wat we huurden voor deze week en zo nog wat begin-van-een-week-Parijs-activiteiten was het tijd om af te reizen naar het restaurant van mijn keuze voor deze eerste avond. Porte 12 was dat. Voor een overzicht waar de kok zijn ervaring heeft opgedaan verwijs ik naar de website. Ik had er goede berichten over gelezen zo her en der en ondanks mijn lichte angst dat het me net zo slecht zou bevallen als destijds het zo bejubelde (en nu geloof ik nog steeds) Le Chateaubriand, had ik besloten het toch te proberen. Wie niet waagt tenslotte.

Een allervriendelijkste ontvangst in het piepkleine restaurant kregen we. Een fijne ronde tafel in het midden voor ons vieren met voor mij zicht op de zo mogelijk nog kleinere keuken. In de keuken 5 personen, in de bediening 4. Het restaurant liep geheel vol deze avond. Er werd niet gevraagd of we een aperitief wilden, wel of we water wilden. Plat en bruisend, zoals altijd. Hier van Castalie in mooie flessen speciaal voor Porte 12 gemaakt. We kregen het menu uitgereikt. Nou ja, menu. Een blauw dubbelgevouwen karton waarin de twee mogelijkheden staan. Een 5-gangenmenu voor 58 en een 7-gangenmenu voor 65. Met vanavond de mogelijkheid om twee gangen ervan te verrijken met zwarte truffel à 15 € per persoon.De truffel in rijst werd eventjes op onze tafel geplaatst en de geur sloeg er werkelijk vanaf. Ole en echtgenoot besloten om de truffel erbij te nemen, Maurits en ik sloegen het af. De wijnkaart kregen we ook, we hadden bedacht deze avond maar eens geen arrangement te nemen. De wijnkaart is klein, redelijk vriendelijk van prijs voor Franse begrippen en op zich wel voor iedereen iets te kiezen. Onze keus viel op een VDP Collines Rhodaniènnes Viognier 2012 en die beviel ons goed.

Nadat de wijn was ingeschonken verscheen er een amuse. Per twee personen een mousse van mosterd met erop krokante knoflook. In een zakje erbij dunne tapasachtige broodstengels. De mannen genoten van de dip, ik schrok me een hoedje van de enorme mosterdsmaak. Ik ben helaas geen mosterdfan en vond de dip dan ook bepaald niet lekker. Maar dat is dus geheel persoonlijk. Die vier flinters waren natuurlijk in een vloek en een zucht op en vrijwel direct verscheen er lekker bruin brood in een papieren zak, wat de gehele maaltijd keurig werd aangevuld.

Het eerste gerecht verscheen. In een zwart kommetje. Onderin een heerlijke koude risotto met vis. Erop plakjes rauwe zeebaars, erom heen een heerlijke emulsie van krab en het geheel was afgemaakt met een lichte Japanse vinaigrette. Op de zeebaars nog een vierkantje uitstekende brioche met een stukje gefrituurde vis. Een werkelijk heerlijk gerecht. Zeer verrassend van smaak en met hele verse smakelijke ingrediënten.

Het tweede gerecht kreeg de truffel mee. Gekonfijte Jeruzalem artisjok met een witte uienemulsie en witte truffel. Voor echtgenoot en Ole nog extra de zwarte truffel er over heen. Mooie zachte grondsmaken bij elkaar, en met de witte truffel erbij perfect in balans. De witte uienemulsie gaf het gerecht iets zachts, iets zoets en dat paste perfect bij de heerlijke aardpeer.

Het volgende gerecht was een mooi poezelig bolletje. In het midden van het bolletje een perfect gebakken coquille met erom heen kaviaar van citroen, grapefruitgelei en schuim gemaakt van een kruid wat in de Alpen voorkomt. Behalve de mooie presentatie was het ook een heerlijk gerecht. De warme krokante coquille combineerde uitstekend met de andere hele zachte componenten. Een heerlijk gerechtje dit!

We gingen verder met voor mij de topper van de avond. Kabeljauw, butternutpompoen, wortel, tandoori. Een flink stuk gepocheerde kabeljauw met tandoorikruiden erop kregen we. De tandoorikruiden waren dusdanig afgewogen dat ze perfect pasten bij de delicate vis. Eronder lag crème van de butternutpompoen, ook met wat tandoori erdoor, ernaast jus gemaakt van bouillon van vis en kalf en nog een lekker zoet worteltje. Een zeer gebalanceerd gerecht, werkelijk geweldig lekker!

Waarmee we toe kwamen aan het vleesgerecht. Duif. Duif met biet, crosnes en kerrie. Voor Ole en echtgenoot met de zwarte truffel erbij. Een prachtig stuk duif kregen we, zeer wild. Gelakt en wat granen erop, heerlijk! Erbij de crosnes en de crème van crosnes, gelei van biet en een heerlijke jus van de duif zelf. Alweer een gerecht wat zeer in balans was en een genot om te eten.

In het menu paste nu de kaas. Op een bordje verschenen twee stukjes. Een stukje Saint Nectaire, in het midden wat chutney van exotisch fruit en daarnaast een stukje  Abondance. Abondance is een Franse kaas, uit de vallei van de Abondance, de Chablaisvallei, onder het Meer van Genève. In eerste instantie dacht ik dat ik het wel erg weinig kaas vond, maar na het eten van de voortreffelijk geaffineerde kaas was ik zeer voldaan. Ogen groter dan de buik-gevalletje dus.

Bij de dessertamuse kwam de vraag (eigenlijk het aanbod, maar gezien de rekening hou ik het maar op een vraag) of we een glaasje Poiré, Eric Bordelet Authentique wilden en dat wilden we. 9 € per glas en zo heel lekker vind ik Poiré nu ook weer niet. Maar goed, we waren een avondje uit, het was allemaal erg lekker en leuk, dus een kniesoor. De dessertamuse bestond uit een kokosbal in het midden met erom heen heerlijke mousse van mandarijn, citroen en limoen, waardoor het een heerlijk fris dessertje werd, wat we erg waardeerden.

Het dessert tenslotte bestond uit twee soorten lauwwarme chocolademousse, kardemomspongecake, sorbet van biet, limoencress en crunchy chocolade bovenop. Mijn sponge was licht verbrand, maar verder was het een heerlijk licht dessert. Verrassend licht eigenlijk, vooral de mousse verbaasde me qua lichtheid. Heerlijk dus, want om te vertrekken met zo’n akelig vol gevoel is onprettig en dat was hier absoluut niet het geval. Over werkelijk alles is goed nagedacht en alles is hier perfect in balans. Ideaal. 

Thee is hier vreemd genoeg niet mogelijk, dus we sloten af met espresso, waarbij nog voor elk van ons een heerlijke financier kwam en zeer tevreden verlieten we Porte 12. Een absolute aanrader in Parijs wat ons betreft.

SaQuaNa in Honfleur

Honfleur wilden we eigenlijk maar heel kort even aandoen tijdens ons verblijf in Normandië, wij zijn niet zo dol op die geweldig toeristische stadjes. Vooral niet omdat heel veel – lees teveel – andere mensen er ook willen zijn en ik haat mensenmassa’s. Maar het liep anders, want ik had al wel gezien dat SaQuaNa een geweldig leuk menu had, wat me zeer intrigeerde, maar overleg met C. leverde op dat we het deze keer niet zouden doen. We zouden een simpele vakantie hebben met landelijke etentjes. Ik had dus niet gereserveerd. Echter…toen we spraken met Sofie en Matthieu (Table d’Amis) raadden ze ons het restaurant ten zeerste aan, we moesten en zouden er zeker gaan eten. Dat was nog even spannend, want wij arriveerden op dinsdag in ons hotel en zouden alleen op donderdag nog kunnen lunchen in Honfleur en het restaurant is open van donderdag t/m zondag. Donderdagochtend rond 10.00 uur werd gelukkig de telefoon opgenomen – reserveren kan hier alleen telefonisch – en er was nog een tafeltje voor ons om 13.30. Prima dus.
Parkeren was een lichtelijke crime maar lukte uiteindelijk en via het haventje liepen we naar zo ongeveer het meest drukke stukje van Honfleur. Onderwijl wel de mooie gevels van de huizen bewonderend, dat dan weer wel. Het restaurant is klein en ligt aan de drukke Place Hamelin, een klein soort plein met allerlei kleine winkeltjes, schattig natuurlijk.
Een zeer correcte, vriendelijke ontvangst en we kregen een ruim tweetje in het midden van de kleine ruimte. Het restaurant is opgedeeld in een voorste deel – daar zaten wij – en een soort verhoging met nog drie tafeltjes links en dan rechts de toiletten. Na weer een verhoginkje is dan de keuken, waar je nog precies kan zien hoe de chef de laatste hand aan de gerechten legt.
In totaal zijn er 11 tafels met 28 couverts. De tafels zijn zeer on-Frans prettig ruim, vierkant natuurlijk en zijn bedekt met camelkleurig leer. Het enige andere restaurant wat ik ken wat ook lederen tafelbedekking heeft is l’Air du Temps. Hier echter zijn de randen omgeslagen onder het blad, omdat de beperkte ruimte van het restaurant wel heel erg slim is gebruikt, maar daar kom ik later nog op terug. In ieder geval is er zeer goed over nagedacht.
Aan een aperitief waren we wel toe en dat werd een coupe champagne, van Michel Genet hier, heerlijk!
Erbij direct vier hapjes. Op een houten plankje allereerst twee rijsthapjes, eentje bestond uit gegrilde rijst in sushivorm met een plakje kerstomaatje en een heerlijk fris kruidje erop. De verrassing bestond uit de krokante rijst met de frisheid van het tomaatje en het kruid, erg lekker vonden we het. Ernaast ook gegrilde rijst, maar hierop een klein stukje kort gegrilde sardine met ook heerlijke kruiden erop. Ook geweldig lekker. Echt zo’n hapje waarvan je veel en veel meer wilt eten.
In een bekertje een Japanse flan waarin ik in ieder geval enoki, citroen en iets van vis proefde. Ook een erg lekker hapje, leuk dat de lepeltjes werden opgediend in een apart kommetje. Tot slot nog in een glas twee stengels meringue met koffie, die verrassend lekker waren.
Een veelbelovend begin vonden we het.
Men kent hier een vast menu. In twee uitvoeringen. De uitgebreide uitvoering is de Vert Olive en kost 115 euro, de minder uitgebreide uitvoering is de Rouge Cerise en die kost 75 euro. Verder is er een Violet Prune menu, maar dat is een kindermenu voor 25 euro. We moesten vreselijk overleggen, maar waren voor de verandering eens verstandig en kozen toch maar voor de Rouge Cerise variant, want daarin zaten voldoende gerechten die interessant genoeg waren om ons een beeld te geven van het kunnen van de chef.
De wijnkaart is hier gigantisch, maar gelukkig ontdekten we een Savennières uit 1999, ‘les Genêts’ , Domaine Damien Laureau en dat werd hem. De vrouwelijke sommelier vroeg zich of de wijn niet te oxidatief zou zijn, maar nadat we checkten of hij zou samengaan met de gerechten, wat het geval was, besloten we toch hem te nemen en dat was voor ons een prima keus, want het was een heerlijke, aparte, bijzondere wijn.
Voordat het menu een aanvang zou nemen kwam er een soort lege taart op tafel, waaruit een behoorlijk sterke truffelgeur naar boven kwam. Die geur rook ik ook bij binnenkomst. Het bleek te gaan om een Pascade. Een Pascade is een traditioneel gerecht uit de Aveyron, wat daar vroeger alleen met Pasen werd gegeten, maar inmiddels veel vaker op tafel verschijnt. Het gaat dan om een soort pannenkoek, waarin kruiden worden verwerkt. Onze Pascade leek nog het meest op een crêpe met bieslook en heel veel truffel en je wordt geacht het met de hand te eten. Gewoon stukken afscheuren en heerlijk opknabbelen. De rand was licht zoet, de bodem was ronduit hartig, wat een heerlijke combinatie was. Voor mij was de truffel iets teveel aanwezig, echtgenoot is echter dol op truffel, dus deze Pascade was voor hem een schot in de roos. Ik vond het vooral bijzonder gastvrij.
Brood, lekker brood kwam op tafel met erbij zelfs gezouten boter en een ingenieus botermesje wat je gewoon op de achterkant kunt neerzetten, zodat je niet zit te rommelen om het weer op de juiste plek neer te leggen. Handig!
Het eerste gerecht werd opgediend. Gefrituurde zalm met Pet-saï en een crème van schaaldieren.
Pet-saï is een soort paksoi. De stelen ervan lagen bij het gerecht, goed afgemaakt met zout, waardoor ze prettig hartig waren. De zalm was perfect van garing, wat ik bijzonder knap vind, omdat ze gefrituurd was. Heerlijk krokant door een flinterdun korstje met Japanse kruiden. De peultjes waren schitterend beetgaar en ook mooi hoog op smaak, de crème van schaaldieren had een zeer diepe smaak en paste prima bij zowel de vis als bij de groenten en zelfs de bladeren van de kropsla, die licht lauw waren, waren op smaak gebracht met iets van kruiden. Op elk detail was gelet en dat resulteerde in een werkelijk bijzonder gerecht.
Uit de keuken kwamen twee langwerpige pruimencakes, die later gebruikt werden als onderdeel van de friandises bij de koffie. Ze zagen er heerlijk uit en zoals later bleek waren ze ook heerlijk.
Het bestek werd opnieuw ingedekt, behalve dan het mes (Laguiole uiteraard) wat we de hele maaltijd bleven gebruiken. Ook dat vond ik leuk. Ik vond alles leuk geloof ik ;-).
Het volgende gerecht was gestoomde koolvis met gemarineerde komkommer met nori, sanshõ, jonge prei en bouillon en schuim van knoflook/soja en gember.
Precies dat ook troffen we aan op het bord. Wat ons opviel was dat de vis nog bijna rauw was, wat erg lekker was. Erop de sanshõ, een soort Japanse peper met een flinke citroensmaak en crunches gemaakt van waarschijnlijk garnaalschillen, heerlijk! Verder buiten de heerlijke komkommer en prei, die prettig krokant/beetgaar waren nog hele kleine besjes, wat zeer jonge gemarineerde jeneverbes bleek te zijn. Weer een intrigerend gerecht met erg mooie smaken.
De Savennières was op en helaas bleek dat het de laatste fles was (dat hebben wij helaas toch wel regelmatig, jammer). Op advies van de sommelière werd de volgende wijn een Arbois, Savagnin 2010, Bénédicte & Stéphane Tissot, een mij volledig onbekende wijn, maar wel eentje die ons beviel.
Het hoofdgerecht was Iberisch varkensgebraad, aardappelen en peterselie, kokkels, rauwe porcini & peper Madagascar.
Schitterend zalvige aardappelpuree met peterselie kregen we. Erop een mooi stukje varkensvlees, uitstekend van garing, een paar kokkels die een erg leuk accentje gaven en heerlijke rauwe plakjes eekhoorntjesbrood met veel peper. Afgewerkt met peterselie en een heerlijke jus van het varken was ook dit een heel prettig gerecht.
Grappig vond ik het dat tijdens het hoofdgerecht een vrij grote schaal met sla op tafel kwam. Je kon zelf kiezen of je de sla at bij je hoofdgerecht of dat je hem bewaarde voor bij de kaas. In ieder geval was het werkelijk heerlijke sla met een bijzonder lekkere vinaigrette en heel veel vers geschaafde truffel erin. Ontzettend gastvrij vond ik het weer.
Toen de kaas kwam – op een plateau – werden uit de zijkant van de tafel twee ronde stangen getrokken waarop het plateau keurig paste. Eén van de slimmigheden hier in de inrichting.
Even een woordje over de bediening hier: die is excellent! Uitstekend op de hoogte van wat er in de keuken gebeurt, vriendelijk, attent en niet al te stijf. Zeer prettig dus.
Goed, de kaas. Een erg mooi plateau vond ik het met al die kaasjes die perfect van temperatuur waren en allemaal precies goed om nu te eten. We maakten onze keus, vier stukjes koos ik, want de hoeveelheden zijn hier niet kinderachtig en er zou nog een dessert volgen ook en die vier stukjes waren heerlijk. De sla erbij was erg lekker!
Waarmee we toe kwamen aan het dessert.
Een schitterend bord kregen we met erin bovenop een erg mooie plak zachte chocolade gemengd met zoute karamel en dan ben ik al verkocht, zoals bekend, want als je me ergens blij mee maakt is het met zoute karamel. Eronder fantastisch vers gedraaid roomijs met passievrucht en heerlijke mousse van karamel en chocolade. Een echt verwendessert wat ik dan ook tot op de bodem heb opgegeten. Heerlijk!
Bij de niet heel briljante espresso (het viel me op dat op de een of andere manier de espresso in Frankrijk is veranderd. Vroeger vond ik de espresso er altijd lekker, tegenwoordig niet meer. Een te grote hoeveelheid krijg je en hij is ook bepaald niet sterk van smaak. Of ik ben verwend in Portugal en Italië, waar de espresso geweldig is of Frankrijk heeft een andere standaard gekregen, ik weet het niet) kwam een heel plateau met lekkere hapjes.
Allereerst de taart die we al gezien hadden. Twee keurige stukjes taart met reine claudes, lekker fris en mooi licht. Verder in een potje speciaal voor ijs cappuccino-ijs met chocoladeganache, crunch van nootjes en slagroom. In een klein bekertje vervolgens een panna cotta met bosbessen en tot slot een schaaltje rood fruit om te snacken. Alles even lekker en vooral het rode fruit was heerlijk fris.
Bij het tweede kopje koffie kwamen nog chocolaatjes – amandelpraliné met citrus – van Pierre Marcolini en het feestje was compleet.
Onnodig te vermelden dat we meer dan tevreden waren over de maaltijd, over de bediening, over de wijnen, over de inrichting, dus over alles. Een absolute aanrader, dit SaQuaNa!

Le Relais des Dalles in Sassetot le Mauconduit

Een paar dagen naar Normandië zo in het najaar leek ons wel heel aardig, dus ergens in mei boekte ik een allerschattigst (op papier dan) hotelletje van de Logis de Franceketen in het dorpje Sassetot le Mauconduit. Ik wilde niet aan zee zitten, want dat leek me veel te toeristisch en daar houden wij niet van. Het hotel had drie schoorsteentjes en drie pannetjes, de hoogste kwalificatie van Logis de France, dus qua comfort en keuken moest het allemaal in orde zijn. Dat was het ook, meer dan dat zelfs.
Gelegen aan een rustige weg, aan de rand van het slaperige dorpje met zicht op Chateau de Sissi, ook een hotel, waarvan de gasten ontbijten en dineren bij Le Relais de Dalles, zoals ons hotel heet.
Een fijne parking achter de tuin, niet ver van de ingang naar restaurant en receptie. De kamers – slechts 4 – liggen achter het restaurant en hebben alle hun eigen tuintje. Onze kamer was prima ingericht met een lits-jumeaux, twee fijne stoelen en een tafel, voldoende kastruimte met voldoende hangertjes en een heerlijke badkamer met een fijne grote douche, lekkere toiletspulletjes en voldoende ruimte om onze toiletbenodigdheden kwijt te kunnen. Apart nog een toilet, ook iets wat ik erg prettig vind. De kamer was dus zeer naar tevredenheid. Leuk was ook nog dat de kerk van het dorpje om het half uur liet weten hoe laat het is. Dat ben ik thuis ook gewend en ik vind het heerlijk om de weinige keren dat ik wakker word ‘s nachts via de kerktoren te horen hoe laat het is. Hoort echt bij een dorp in mijn opinie. Ook ligt het dorp Sassetot le Mauconduit zeer gunstig als uitvalbasis voor onze uitstapjes. Allemaal pluspunten dus.
Het ontbijt hier is overvloedig, zeer overvloedig zelfs. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is te krijgen. Op tafel in ieder geval croissants, stokbrood, broodjes, gezouten en ongezouten boter, honing, jam, chocoladepasta en de zeer vriendelijke madame komt vragen wat je wilt aan muesli, yoghurt, fruit, vleeswaren, kaas, eigerechten en ga zo maar door. Heerlijke yoghurt hier, van een boerderij in de buurt en ook de ham was fantastisch lekker.
Maar: deze recensie gaat over de avondmaaltijden, want voor het eerst in ons leven hadden we gekozen voor halfpension. Voornamelijk omdat we het prettig vinden om uitgebreid te aperitieven en om dan daarna nog in de auto te stappen om een restaurant te zoeken, nee, daar hebben we dan lang niet altijd zin in en we vinden het ook niet echt verstandig, want bij de maaltijd drinken we dan toch weer wijn en dan moet er toch weer gereden worden. En om nu alles met taxi’s te doen, ik weet niet of dat in dit soort stukjes Frankrijk wel mogelijk is. Vandaar dus halfpension en de drie pannetjes, want dat betekent dat het een zeer goede regionale keuken is.
En dat was het inderdaad.
Het restaurant was klein. 8 Tafels slechts. Zeer traditioneel, maar wel smaakvol ingericht in beige met mintgroen, tafelkleden op tafel, stoffen servetten en een leuk klein bloemstukje. Perfect georganiseerd allemaal, want de eigenaresse deed de hele bediening in haar eentje en dat liep als een trein. Opvallend vond ik de zeer mooie waterglazen en de coupes waarin de champagne werd geschonken.
De eerste avond kregen we bij onze coupe met champagne een schaaltje met olijfjes en een bordje met een mini-caprese en een warme bladerdeegstengel met kaas. Leuk en lekker.
Het menu werd deze avond even kort met ons doorgesproken, alles leek ons even lekker, dus we waren tevreden. Een tafel verderop zat een aantal Belgen die nogal wat wijzigingen in het menu hadden aangebracht, waarbij ook hele gangen leken te vervallen. Niet heel vriendelijk richting gastvrouw en kok, die erg hun best deden.
Als amuse – sowieso leuk dat er een amuse kwam – kregen we een kleine salade met gemarineerde mosseltjes met wat kerrie door de vinaigrette en ook dit was bijzonder smakelijk. De combinatie mosseltjes met kerrie vind ik over het algemeen een goede.
Van de mooie en zeer betaalbare wijnkaart kozen we voor deze avond een fles Beaune du Chateau, 1e Cru, Domaine Bouchard, 2008 en dat was een zeer prettige Pinot Noir. Voor mij vroegen we een karaf water, C. had op de kaart Chateldon zien staan en dat is na Badoit een favoriet van hem, dus hij koos voor de Chateldon.
Het voorgerecht kwam na een prettige pauze en dat was een (soort) quiche met eend en paddestoelen, een salade erbij, ingelegde sjalotjes en een frambozenvinaigrette. Verrassende en lekkere smaken bij elkaar. De sjalotjes waren flink zuur, zo ook de vinaigrette, waarin de framboosjes goed te proeven waren, wat weer werd gelijk getrokken door de vulling van de quiche. De salade vond ik nogal obligaat, maar het stond wel op het bord.
Het hoofdgerecht hadden we niet helemaal verstaan, dus het was een enorme verrassing om de geweldig malse kalfswangetjes te proeven met erbij een heerlijke saus met cider en diverse lekker hartige beetgare groenten. Echt een erg lekker gerecht.
Nog een verrassing volgde: er kwam een kaasgerechtje. Blijkbaar vindt men in dit deel van Frankrijk dat een maaltijd niet compleet is zonder kaas. Men noemt het gewoon niet, maar je krijgt het wel. Leuk!
Op een slaatje lag een toastje met erop Neufchâtel (kaas uit de omgeving) met erop flink wat kummel. De kaas was even onder de gril geweest en was gesmolten. Ook dit was erg lekker, de kummel deed het erg goed bij de Neufchâtel. Op de sla een zeer prettige vinaigrette.
Het dessert was adembenemend. Een gigantische makaron stond rechtop op het bord. Ernaast nog een halve makaron ook. Gemaakt van en met framboos en een vulling van framboos, was hij ontzettend lekker. Knapperig aan de buitenkant, tegen lopend aan in de binnenkant, heerlijk! Erbij een coulis van rood fruit en wat doormidden gesneden aardbeitjes. Een heel prettig dessert.
Bij de koffie, die niet heel erg lekker was, kwamen ook nog snoepjes. Een gekonfijt reepje citroen gedoopt in pure chocolade, een cakeje met gekonfijt fruit erin en een meringue gevuld met rood fruit. Alledrie ook al erg lekker. Deze snoepjes kregen we elke avond overigens.
Zeer voldaan waren we deze eerste avond.
De volgende dag bij het ontbijt kregen we het menu voor de avond te horen en ook daarover waren we erg tevreden. De lunch hielden we daarom nogal klein. Buiten de toeristische boulevards vonden we een allerschattigst restaurantje waarover ik misschien nog wel apart wat schrijf, want ook daar hebben we heerlijk gegeten.
We gingen ‘s avonds pas tegen half 9 aan tafel, we waren laat terug van onze uitstap de hele dag en wilden ook nog even rusten.
Bij de champagne kwamen dezelfde borrelhapjes als de dag ervoor.
Als amuse in een glaasje een soort salade-achtig iets met in ieder geval ei, aardappel en gerookte zalm erin. Smakelijk, maar wel aan de zeer hartige kant.
We kozen deze avond voor de witte versie van de Beaune du Chateau, 1e Cru, Domaine Bouchard, 2009 en ook deze beviel ons uitstekend.
Het voorgerecht was millefeuille met groene asperges en een beurre blanc met bieslook. Ook dit was weer bijzonder smakelijk. De boter in het deeg was goed te proeven, lekker dus. De asperges waren mooi beetgaar en de beurre blanc was perfect van consistentie. Wel een beetje een zwaar voorgerecht vonden we het, maar zoals gezegd: ook weer erg lekker.
Het hoofdgerecht was kabeljauw met tapenade, diverse groenten, gekookte aardappels en een saus met boter en cider. Het wordt saai, maar ook dit gerecht viel goed in de smaak. De tapenade op de vis zag er niet supersmakelijk uit, maar paste er wel erg goed bij. Het gaf een flinke hartige toets. De kabeljauw was perfect van garing, de schellen lieten mooi los, maar waren gelukkig nog licht glazig. De groenten waren weer prettig beetgaar en met een gekookte aardappel op zijn tijd doe je me een groot plezier. De saus was erg lekker!
Deze keer konden we kiezen uit het kaasgerechtje van de dag ervoor, het kaasplateau of een salade en natuurlijk lieten we ons weer verleiden tot het plateau. Gelukkig kregen we maar drie stukjes. Drie stukjes die prima waren en ook weer erg lekker dus.
Het dessert bestond uit een kletskop die was gevormd tot een tuile, waarin een lichte gembertoets verwerkt was. Erin ijs van nougat en gekonfijte vijgen. Erop nog reepjes gekonfijte citroenschil. Het was een ontzettend lekker dessert. Het ijs was fantastisch lekker, zo ook de vijgen. Helaas waren we behoorlijk volzet, dus we hebben het niet helemaal opgegeten. Altijd jammer, zeker als de kok zo ontzettend zijn best doet. C. sloot af met een koffie, ik was wel toe aan een Calvados en koos een 8 jaar oude, die heerlijk zacht was.
Onnodig te vermelden dat we wederom erg tevreden waren.
Bij het ontbijt de derde dag kregen we het menu van de avond weer te horen en alweer vonden we het prima. De madame vond het wel erg prettig dat ze gasten had die eindelijk eens alles aten ;-).
Nu hadden we voor deze dag een lunch afgesproken bij SaQuaNa **, die ik nog apart zal recenseren, dus ‘s avonds gingen we tegen 21.00 pas aan tafel.
Bij de champagne kwam wederom de bladerdeegstengel met kaas, maar nu ook een toastje met een soort spread, wat niet heel veel smaak had. De olijven waren alle drie de avonden dezelfde. Deze avond namen we een fles Saint Aubin van Louis Latour, 2011. Ook een prima wijn.
Als amuse kregen we een klein weckpotje met een pannacotta van olijfolie met erop ingelegde groenten. Erg lekker! Helaas al opgegeten voordat ik er een foto van kon maken, dus nu maar een foto van het lege potje…
Het voorgerecht was terrine de foie gras met rabarbercompote. Erbij twee licht getoaste bruine boterhammen, die ik heb laten liggen. Ik eet mijn foie graag met een klein beetje zout erop en verder niets. De rabarbercompote was lekker, gelukkig niet al te zoet. De terrine was uitstekend verder, smeltend van smaak, precies zoals ik hem lekker vind.
Het hoofdgerecht was gebakken rogvleugel met een saus van kokos en kerrie en quenelles van butternutpompoencrème. De rog was heerlijk, perfect van garing en de saus met kokos en kerrie paste er verrassend goed bij. De butternutpompoen was ook bijzonder smakelijk, maar wel wat zwaar, dus dat hebben we helaas voor een belangrijk deel moeten laten liggen.
Wederom koos C. voor het kaasplateau. In eerste instantie had ik het kaasgebeuren afgewezen, maar ik kon een stukje Roquefort toch niet weerstaan en ook die kaas vond ik hier weer erg lekker. Perfect rijp!
Het dessert vervolgens was weer ongelofelijk lekker. Veel te lekker en ook eigenlijk te zwaar, maar oh oh oh, wat lekker. Een taartje met een amandelvulling en erop abrikozen kregen we. Erbij saus van abrikozen en in een apart bakje heerlijk ijs met abrikoos. Zo lekker was het dat we het toch maar helemaal hebben opgegeten.
Hierna konden we geen pap meer zeggen en we sloten af met een Calvados.
Na het ontbijt de volgende dag betaalden we de rekening, bedankten we de mevrouw voor haar goede zorgen en voor het heerlijke verblijf en de fijne keuken en reden we nog een keertje door het Normandische landschap. Een enorme aanrader dit leuke kleine fijne hotelletje, waar geweldig lekker – zeer traditioneel – wordt gekookt.

le Saint James in Bouliac

Nadat we rond middernacht waren vertrokken – we rijden tenslotte alle vier en vinden het geen enkel punt om wat in de auto te slapen onderweg – waren we keurig rondom 13.00 in Bouliac, waar ik deze keer had gereserveerd bij de grote broer (of zus) van l’Espérance, le Saint-James. Om precies te zijn in het restaurant van het hotel. Een keurige entree met veel bloemen, zoals je altijd wel ziet in de rijkere Franse dorpen en een schitterend terras met zicht over Bordeaux en wat wijngaarden en een deel van het moderne, glazen restaurant.
Op het terras dronken we ons aperitief, driemaal een glas witte wijn, een Sainte Marie 2013 uit de omgeving en een frisdrank voor de BOB, die ons het laatste stukje na de maaltijd naar het overnachtingshotel van deze reis zou rijden.
Erbij wat hapjes.
In een houten bakje met kunstgras per persoon een tomaatje met mozzarella en krokante basilicum. Hoewel bekend, toch verrassend omdat de basilicum deze keer zeer krokant was, leuk dus. Verder in het bakje een krokantje met een vulling van krab en lemongrass. Ook verrassend vanwege de pareltjes lemongrass. De keuken leek moderner dan ik had gedacht en dat is altijd leuk, zeker in La France.
In een ander, ook van hout, bakje een stukje foie gras met gelei van abrikoos, afgedekt met sesam. Ook al verrassend lekker, de foie was mooi stevig en de gelei van abrikoos bleef goed te proeven, wat ik knap vond.
Verder een lolly van geitenkaas, omwikkeld met gelei van biet en erop een stuk macadamianoot. Ook erg lekker.
We werden gevraagd naar binnen te gaan en kregen een erg mooie ovale tafel voor 4, keurig gedekt in zwart/wit/brons, lekker ruim en met zeer prettig zittende stoelen. Het uitzicht ook hier is werkelijk schitterend. Nu was het ook een bijzonder mooie dag moet ik zeggen. Het restaurant was behoorlijk gevuld en deed me in de verte enigszins denken aan Les Jardin des Sens in Montpellier (waar ik overigens niet diep enthousiast over was), hoewel dat meer ‘terrassen’ heeft en veel minder uitzicht.
In een leuk zilverkleurig mandje verscheen brood. Leuk brood, klassiek en met olijf, maar mooi vers en nog warm, dus de mannen wisten er wel weg mee. Heerlijke olijfolie stond op tafel.
We bekeken de kaarten en besloten tot het menu waarvoor we hier waren gekomen: het menu le ‘Tour de Magie’. 49 euro p.p. en dat houdt in een voorgerecht, een hoofdgerecht (vis of vlees), een dessert, twee glazen wijn per persoon, mineraalwater, koffie en friandises. Voor de andere menumogelijkheden gaan we nog wel eens met zijn tweetjes terug…
Bij het voorgerecht kwam een Sauvignon Blanc uit Bordeaux in het glas, een F. Thienpont 2012. Een lekkere Sauvignon Blanc, overigens met een kwart Semillon, fris en licht en goed passend bij het gerecht.
Dat gerecht was Baskische paprika met zalm.
Op het bord een stukje rauwe zalm, die boterzacht en smeltend was. Erbij de kleine paprikaatjes, die gevuld waren met een lekkere roomkaas met veel verse kruiden. Verder krokantjes van olijf, bieslook, ui, kappertjes, rucola, diverse kruiden en tartaar van zalm met een zalige dressing, die sommigen waarschijnlijk te hoog in de zuren zouden vinden, maar die ik bijzonder lekker vond. Een zeer geslaagd gerecht en eigenlijk waren we nogal verrast, omdat we dit niet hadden verwacht.
Na een keurige pauze werd er rode wijn ingeschonken. Maurits zou rijden en nam voor zijn moeder nog een glas witte wijn…
Die rode wijn kwam verrassend genoeg uit de Languedoc..Domaine d’Aupilhac, Lou Maset 2012. Een fijne, stevige wijn.
We hadden mogen aangeven of we vlees of vis wilden. Maurits had als enige voor de vis gekozen en kreeg een mooi stuk kabeljauw, perfect van garing met erbij diverse zomergroenten, een raviolo gevuld met mosselen, waarbij opviel dat het deeg fantastisch mooi dun was en dus doorzichtig en bouillon met gember. Het geheel was afgedekt met schuim van mosselen. Hij was zeer te spreken over alle onderdelen van het gerecht, vooral de vulling van de raviolo kon hem zeer bekoren.
Wij kregen het vlees van deze dag en dat was kalkoen. Voor het allereerst overigens dat ik in Frankrijk kalkoen als hoofdgerecht kreeg en ik vond het leuk.
Kalkoen met foie gras, aardappel, saus gemaakt van de jus van de kalkoen met foie gras. Verder rondjes aardappel en rondjes groente erbij, die perfect al dente waren. Ook hier ontbrak de rucola niet. Gelukkig wel rucola met smaak! Ik vond het een zeer lekker gerecht en gelukkig lang zo zwaar niet als het klinkt.
Dit in tegenstelling tot het schitterende dessert wat we kregen. ‘Snickers’ met ijs met gember en pinda en een vulling die aldus de uitstekende bediening was gemarineerd in onder andere azijn. De ‘Snicker’ was afgedekt met heerlijke pure chocolade, er lagen nog wat losse pinda’s bij en erop stond een soort pastille van karamel, ook aan twee kanten afgedekt met chocolade. Heerlijk, heerlijk!
Bij de uitstekende espresso kwamen nog wat snoepjes. Per persoon een plaatje met een marshmallow van bosbessen, op een lepeltje een gelei met rood fruit, in een glaasje een Mojito en een cakeje met limoen en chocolade. Stuk voor stuk bijzonder smakelijk.
We vonden het een heerlijke lunch, een zeer aantrekkelijk restaurant en als we in de omgeving zijn keren we hier zeker terug, want er wordt hier uitstekend gekookt. De bediening is ook zeer goed en heel attent, parkeren kan op eigen terrein en het terras is schitterend.

l’Escu de Rohan in Rochefort-en-Yvelines

We hadden besloten te gaan rijden naar San Sebastian, dat vinden we namelijk leuk en we zijn vrijwel direct op vakantie dan, want een fijne lunch en een leuke overnachting, uiteraard met een fijne maaltijd geven dan direct het vakantiegevoel.
Bij het zoeken naar een lunchadres – het was de bedoeling ietsjes na Parijs te lunchen en dan nog een paar uurtjes te rijden naar een hotel voor de nacht – kwam ik opeens een restaurant tegen wat me heel erg bekend voorkwam. Wat bleek? Ooit, tenminste 10-15 jaar geleden kwamen we hier met de jongens terecht nadat we behoorlijk lang in de file hadden gestaan op de terugweg naar huis vanuit Zuid-Frankrijk. Het was hun eerste keer dat de tong aan tafel werd gefileerd en dat ze een warm lopend chocoladetaartje aten, dus ook zij wisten het nog. De groene luiken herinnerde ik me als de dag van gisteren. Het restaurant, l’Escu de Rohan, ligt midden in het charmante dorpje Rochefort-en-Yvelines, op slechts 45 km van Parijs. Aan de inrichting is helemaal niets veranderd, wel aan het personeel. Waren het destijds waarschijnlijk de ouders, de vader in de keuken, de moeder in de zaal, nu nam de kok de bestellingen op – de zoon – en zijn vrouw nam de zaal voor haar rekening. Hard werken zo met zijn tweetjes. We waren zeker niet de enige gasten deze zaterdagmiddag, op een grote tafel na die al klaarstond voor de avond, waren alle tafels uiteindelijk bezet. Wij kregen een leuk rond tweetje met zicht op het hele restaurant en ik herkende in de hoek bij het raam naast de deur de tafel waar we destijds met zijn vieren hadden gegeten.
Tot zover deze wat lange inleiding, maar dat komt omdat ik het eigenlijk gewoon zo heel erg leuk vind.
Geheel onFrans namen we als aperitief een glaasje witte wijn, Gascogne hier en we bekeken de kaart, die we overhandigd kregen door de chef. Ook kregen we een uitleg over het menu van de dag.
Een amuse arriveerde. Twee rolletjes lekkere gevulde ham, een fijne appetizer, want we kregen er trek van.
Nadat we onze wensen kenbaar hadden gemaakt bekeken we de wijnkaart. Een zeer aardige, prettig geprijsde wijnkaart. We besloten tot een Domaine de Fenouillet, Faugères, les Hautes Combes, 2012, voornamelijk omdat het een ons niet bekende wijn was. Hij was erg lekker.
We hadden als voorgerecht allebei gekozen voor de terrine de foie gras met toast en confiture van ui. De terrine was zoals hij hoort te zijn, erg lekker dus, de toast was prima in orde en de confiture van ui was ook lekker. Typisch zo’n gerecht wat altijd lekker is, mits goed uitgevoerd natuurlijk en dat was het hier.
Als hoofdgerecht had echtgenoot gekozen voor de zeeduivel met gevulde Amandes en saus van kabeljauw. Hij kreeg een flink gevuld bord – de porties zijn hier ruim, zo niet zeer ruim – met puree van aardappel en pastinaak waarop de goed gebakken zeeduivel lag. Ernaast drie Amandes in de schelp met wat kruiden, saus van kabeljauw en geroosterde tomaatjes. Hij was zeer tevreden over het gerecht. Zonder fratsen gewoon lekker.
Ik had gekozen voor een gerecht uit het menu van de dag, een stoofpotje van kabeljauw en ik kreeg een schaaltje met een heerlijke vissaus, eigenlijk dikker dan een saus, maar nog net geen crème, waarin wat groenten (ook aardappel) en kruiden lagen, een heerlijk stuk gestoofde kabeljauw en twee plakjes stokbrood met rouille. Ook dit gerecht was gewoon erg lekker. Goed klaargemaakt, geen toeters en bellen, maar prima in orde.
We hadden ook nog besloten – onze ogen waren weer eens groter dan de buik – tot een kaasgerechtje, omdat we het zo leuk vonden dat ze hier in plaats van een plateau twee kaasgerechtjes op de kaart hebben staan. We zouden halverwege delen.
Echtgenoot koos de brick van Camembert met karamel met Banyuls en een salade en hij kreeg twee stukken Camembert, gebakken in filodeeg met de genoemde karamel en een klein slaatje. Erg lekker, maar – natuurlijk – wel zwaar.
Ikzelf wilde graag het andere aangeboden gerechtje, de terrine van Roquefort met een kleine salade met noten en gekonfijte abrikozen en ik kreeg een mooie plak terrine, waarin gelukkig de Roquefort overheerste met erbij een leuk slaatje en wat fijngehakte noten met fijngehakte gekonfijte abrikozen en ook iets van karamel. Mooie smaakjes bij elkaar.
Beide kaasgerechtjes vonden we erg lekker. We besloten wel dat als we hier weer zouden eten – je weet het niet tenslotte – we ons zouden beperken tot drie gerechten.
We hadden namelijk ook nog een dessert besteld – tja, die grote ogen – .
Echtgenoot nam natuurlijk de crème brûlée met geflambeerde appels, krokante appel en een sabayon met Calvados en hij was meer dan tevreden over de perfect uitgevoerde brûlée, de heerlijke krokante appel en de zijdezachte sabayon.
Ik was zeer benieuwd naar de baba met rum, crème van mandarijn en carpaccio van ananas en ik kreeg een gigantische, maar heerlijk lichte baba met eronder de crème van mandarijn en erop stukjes ananas. Iets anders van uitvoering dan ik had verwacht, maar dat lag vast geheel aan mij. In ieder geval verbazend licht en erg lekker.
Bij de uitstekende espresso kwamen nog twee snoepjes per persoon en na het betalen van de rekening verlieten we zeer tevreden l’Escu de Rohan en het erg charmante dorpje.
Zo charmant vonden we het er dat we tijdens onze vakantie besloten op de terugreis te overnachten in Rochefort-en-Yvelines en ons avondeten bij het restaurant te gaan gebruiken.
Zo gezegd, zo gedaan. Tegen achten wandelden we naar het restaurant, onze B&B lag om de hoek namelijk en we kregen hetzelfde tafeltje. Deze avond liep het restaurant volledig vol.
We begonnen weer met een glas witte wijn, aperitieven als pastis en Suze zijn aan ons niet besteed, dat drinken we liever op een terras.
Het menu werd ons uitgelegd, we bekeken de wijnkaart en we kregen een amuse. Twee gevulde gebakken tomaatjes met tapenade, een lichte crème en wat bieslook. Lekker!
Als wijn kozen we voor een Condrieu 2011, Guigal. Altijd goed en zo ook deze.
Deze avond besloten we het aangeboden menu te volgen, op één uitzondering na dan.
Dat betekende dat we als voorgerecht een krokante kwartel kregen, gevuld met foie gras met erbij een salade van asperges en een beurre blanc met balsamico. Een zeer smakelijk  gerecht. De kwartel was in stukjes gesneden, hij was mooi krokant en de vulling was erg lekker. De asperges waren beetgaar en samen met de saus en de andere ingrediënten bevielen ze ons zeer.
Het hoofdgerecht was St. Pierre met saffraansaus, prei en een salade van linzen. Precies dat kregen we ook. Op de salade van goed klaargemaakte linzen (weer zwaar) lag een goed gebakken stukje zonnevis. De saffraansaus was er lekker bij. De prei was gestoofd in boter en ook die was lekker en ook de beide kort gestoofde tomaatjes pasten er goed bij. In al zijn simpelheid een goed gerecht.
Echtgenoot had gekozen voor het dessert van het menu, gegratineerde peer met ijs van passievrucht en dat was uiteraard precies wat hij kreeg. Gegratineerd fruit is altijd aan de zware kant, zo ook deze peer, wat niet wegneemt dat hij wel erg lekker was. Het ijs paste er goed bij en gaf door het zuurtje goed weerwerk aan de peer, waardoor het een mooi uitgebalanceerd geheel werd.
Ik had iets van de kaart gekozen, namelijk een krokante zandkoekje met chocolade, crème praliné en een coulis van karamel. Ik kreeg een flinke plak chocoladekoek, niet helemaal zoals verwacht van zanddeeg, want het was niet krokant maar plakkerig (lekker hoor) met erop een gigantische hoeveelheid crème praliné met twee kletskoppen en eronder flink wat karamel. Erg lekker, maar zeer zwaar.
Ook deze keer bij de goede espresso weer twee snoepjes en voldaan verlieten we l’Escu de Rohan weer. In ieder geval een adres om te onthouden als je op doorreis bent wat ons betreft. In het dorp is nog een zeer charmante B&B, waar wij in ieder geval heerlijk geslapen hebben.

l’Atelier de Marc Meurin in Lens

Op de zondag van ons weekendje met vrienden in België reden we na het ontbijt Frankrijk binnen om een bezoek te brengen aan Het Louvre in Lens. Met de navigatie waren we er in een uurtje en we wandelden het hypermoderne gebouw binnen. De collectie is er eentje in de categorie ‘leuk dat we het gezien hebben’, het gebouw is er eentje in de categorie waar je van moet houden. Ik vraag me af hoe het met de temperatuur zal gaan als de temperaturen in de zomer hoog zijn….
We hadden gereserveerd in het zeer nabijgelegen restaurant, l’Atelier de Marc Meurin, een mij onbekend restaurant, maar wat ik op de website had gezien zeker een aantrekkelijk restaurant. Het blijkt een soort denkadres te zijn van Marc Meurin, wij hebben ooit eens voor de verhuizing nog bij hem in Bethune gegeten. Een rond, glazen restaurant, passend bij het museum en de omgeving ervan.
Het was maar goed dat we hadden gereserveerd, want op deze zonnige zondagmiddag was het volledig afgeladen. Hele families, zoals gebruikelijk in Frankrijk, gebruikten met zijn allen de lunch en zo te zien naar volle tevredenheid.
Wij kregen een viertje recht tegenover de open keuken, wat leuk was omdat het er een bedrijvigheid van jewelste was.
We bestelden water en een flesje wijn, een simpele Touraine Sauvignon, Pointe d’agrumes, Complices de Loire 2012, FX BARC. Niets mis mee als je nog een heel stuk moet rijden.
Het menu sprak ons niet aan, dus we besloten à la carte te eten en ons te beperken tot een voor- en een hoofdgerecht. We waren een klein beetje uitgegeten voor dit weekend eerlijk gezegd…
Terwijl we dat alles besloten kwamen er twee hapjes. Voor ons alle vier een glaasje met een crème van butternutpompoen met een crème erop, behoorlijk smakelijk en vier stukjes  getoast stokbrood met een dip van kaas. Ook lekker.
Een mandje stokbrood kwam op tafel mét wat boter erbij, dat maak je toch niet vaak mee in La France.
Eén van ons had als voorgerecht de tartaar van tonijn met kaviaar van aubergine en een dressing van kokos en limoen.  Precies dat kreeg hij op zijn (mooie) bord voorgeschoteld, erbij nog een kleine salade en een dip balsamico. Hij was erg te spreken over de kakelverse vis, die mooi was aangemaakt en goed was gesneden.
De drie anderen, waaronder ik dus, hadden gekozen voor de terrine van ganzenlever met gekonfijte verse vijg en gelei geparfumeerd met witte port. Drie plakken terrine kregen we maar liefst, keurig afgezouten met wat korrels zeezout, precies zoals ik het graag heb. Lekkere terrine was het, ietsjes te koud, maar nadat ik het even had laten staan was het prima in orde. Erbij de gelei, waarin ik geen port proefde, het was eerlijk gezegd nogal smakeloos en de gekonfijte vijg, die ik lekker vond.
Bij de hoofdgerechten liepen de keuzen uiteen. Beide vrienden kozen voor de vis van de dag, wat deze dag zonnevis/St. Pierre was. Die zou geserveerd worden met in boter gebakken groenten en een saus van tomaat met basilicum.
Maar liefst drie mooie stukken vis kregen ze, uitstekend van bereiding met eronder en erop de groenten en de saus en ze waren meer dan tevreden. In een apart bakje nog een geweldig romige aardappelmousseline en beide heren waren stil.
Echtgenoot wilde graag de gegrilde ganzenlever met rode kool, zure Granny Smith appel en gereduceerde jus met Banyuls azijn. Precies dat kreeg hij ook. Prima rode kool lag op het bord, waarop een flink stuk gegrilde ganzenlever lag wat een goede cuisson had. Erop lucifers appel en wat jus erom heen. Erbij wat vijg en sinaasappel en ook hij was tevreden.
Ikzelf wilde graag de gekarameliseerde coquilles uit Boulogne met de Carnoli risotto die klaargemaakt was met witte wijn. Maar liefst vier keurig geschroeide coquilles kreeg ik met een heerlijke beurre blanc en veel groenten in blokjes gesneden. Apart erbij uitstekende risotto die heerlijk smaakte naar witte wijn en basilicum en ook ik was in mijn sas.
We sloten deze uitstekende maaltijd af met goede koffie, namen afscheid van onze vrienden en reden naar huis, waarbij we terugkeken op een heerlijk weekend met culinaire hoogtepunten. l’Atelier de Marc Meurin is, mocht u in de buurt zijn, zeker een bezoek waard. Heel Frans, heel erg in orde.