De Hooiberg in Schoonhoven

Echtgenoot kwam thuis uit Praag, Maurits had een jongenpartij met enge films en Ole wilde uit eten. Nee mam, ik heb vandaag geen trek in je ossenhaas, die eten we morgen dan maar, okxc3xa9? Okxc3xa9. En mam, ik wil naar Belvedxc3xa8re, want daar vond ik de chateaubriand wel erg lekker, vooral het sausje. Niet okxc3xa9. Ik blijf niet aan de gang met bij Belvedxc3xa8re eten namelijk, nu weet ik het wel. Ja maar…..Nee, we gaan naar De Hooiberg (Het Bestek had namelijk geen plek meer). Nou ja zeg, wat is nu weer De Hooiberg? Dat is best een leuk restaurant, ook in Schoonhoven.

Gedriexc3xabnlijk reden we dus naar Schoonhoven en toen ik melde dat het de Albert Heijn-afslag was, zei Ole: oh, dxc3¡t restaurant. Ja dat restaurant. De Hooiberg zit daar al zo lang ik er woon en stond vroeger niet als heel goed bekend. Ze zitten er wat lullig, althans dat vind ik, omdat de entree aansluit op het parkeerterrein van een flinke AH. Nu lijkt het of ze eigen parkeermogelijkheid hebben op het terrein, maar voorzover ik het kan zien kun je dat alleen met de fiets bereiken. Maar goed, we parkeerden dus gewoon op de AH-plekken en wandelden richting restaurant. Nu at ik er vroeger tenminste eens per jaar, omdat de bridgedames na het busuitje altijd een ongelofelijk goedkoop arrangement afspraken met de toenmalige eigenaar en dat was gezien de prijs altijd naar wens, vandaar dat ik me de ingang nog kon herinneren. Een vrij klein halletje kom je dan in, waar je ook je jas kwijt kunt. Een mevrouw kwam aangesneld, bijna op tijd om onze jassen op te hangen en we stonden wat onwennig te dicht op elkaar. Ik vertelde dus maar dat ik gereserveerd had en ze vroeg of we eerst nog iets wilden drinken aan de bar. Nee, we wilden graag direct aan tafel.
Voor Ole een Cola, voor echtgenoot een tomatensap en voor mij een witte wijn. Erbij geroosterde plakjes brood met olijventapenade die lekker was en de kaart.
Men kent hier twee menu’s, xc3xa9xc3xa9ntje van 28.50, het menu De Hooiberg – drie gangen, waarbij een wijnarrangement je dan 13.50 kost en xc3xa9xc3xa9ntje van 57.50, het Wijn en Spijsmenu, vijf gangen inclusief wijn. En xc3¡ la carte natuurlijk, waarbij de prijzen van de voorgerechten varixc3xabren tussen de 8.00 voor een soepje en 15.00 voor St. Jakobsmosseltjes. Hoofdgerechten doen tussen de 19.00 en 23.00. De kaart is na te lezen op de website, maar is niet meer helemaal up to date. Wij kozen voor het driegangenmenu omdat we nu eenmaal graag eerst de kat uit de boom kijken en omdat er nog een film gekeken moest worden thuis met Ole en hij niet al te laat naar bed moest.
Een karaf water was geen probleem, hoewel de bediening telkens maar aan Ole bleef vragen of hij misschien nog iets wilde drinken. Nu wil Ole dat niet, want hij is gewend water te drinken bij de maaltijd, maar ik vond het onprettig. Het kan niet zo zijn tenslotte dat kinderen altijd maar zoete frisdranken drinken bij een maaltijd.
We hadden alledrie een ander voorgerecht. Ole had gekozen voor de diverse hamsoorten met meloen en port, maar dan zonder port en was redelijk tevreden. Twee van de hamsoorten, voor mij ook niet te traceren, vond hij smakeloos, alleen de serranoham kon hem bekoren. De meloen was goed, hoewel hij de stukjes te klein vond. Echtgenoot had de carpaccio van tonijn met nog iets en was tevreden, hoewel hij het obligate plukje sla wat in het midden lag te hard van smaak vond, waardoor de tonijn wat wegviel. Ikzelf koos de salade van warme geitenkaas met een dressing van port en honing en was redelijk tevreden. De geitenkaas was alleen de eerste hap lekker, daarna kreeg hij opeens iets taaiigs en de salade was in reepjes gesneden, met allerlei klein spul (ui, paprika, pijnboompitten) erdoor heen gemikt en dat heeft heel simpelweg mijn voorkeur niet. Geef mij maar in stukken gescheurde mooie sla met een fijne dressing en je hoort me niet meer. Erbij een glas witte wijn, een Viognier, die behoorlijk aangenaam was. Aan bijschenken doet men hier niet.
Erbij overigens een mandje met heerlijk donkerbruin brood en twee soorten boter: naturel en kruiden, allebei prettig op smaak gebracht met zeezout, wat dus weer een pluspuntje opleverde.
Na een prettige pauze kwamen de hoofdgerechten.
Voor Ole scholfilet op in boter gebakken witlof en een botersausje en hij was tevreden. Voornamelijk over de vis en over de erbij geleverde frieten. Voor ons allebei de hertenbiefstukjes in truffelsaus, die ons ook bevielen. Mooie rosxc3xa9 hertenbiefstukjes in een mooie saus, waarin de truffel duidelijk te proeven was. Niet dat het hier om verse truffel ging overigens, er was weer ruim gebruik gemaakt van truffelolie. Erbij een stoofpeertje, wat mooi zacht gestoofd was, maar naar mijn smaak iets te zoet was en iets teveel kaneel bevatte, wat broccoli en boontjes in spek gewikkeld en een onduidelijk stamppotje van het een of het ander, waarin dan weer wel een plakje gebakken bacon was gestoken.
De rode wijn, waarvan we een glas kregen, was een Corbieres en die deed het best goed bij de hertenbiefstukjes.
Voor het dessert binnen het menu kun je kiezen tussen het koffieservies of dessert de Hooiberg en wij kozen alledrie voor de laatste. Een petit-grand dessert zoals de vriendelijke bediening opmerkte. Dat klopte ook. We vonden op ons bord achtereenvolgens een glaasje met vers fruit, een mini crxc3xa8me Brxc3xbblxc3xa9e, een quenelle melkchocolademousse, een bolletje aardbeiensorbet en een plak die ik niet geheel thuis kon brengen, die de kleur had van chocolade, maar er niet naar smaakte. Erbij een glaasje dessertwijn, althans zo werd het ons gepresenteerd, een Pineau de Charentes, wat ik eigenlijk alleen maar ken als apxc3xa9ritief, maar goed. Zoet genoeg en best lekker.
Voor nadere informatie over De Hooiberg verwijs ik dus naar de website en naar de recensie van Marja, waarin nog veel meer te lezen is over de tapasavonden, de proeverijen, de kunstexposities en dergelijke.
Samenvattend: een zeker niet onaardig restaurant.

Foody's in Rotterdam

Foody’s is ronduit sexy en bijzonder, aldus SpecialBite 2005. Nu ben ik het wel vaker niet eens met de commentaartjes van deze club, maar goed. Ze hebben wel gelijk over het bruinwitte interieur (alhoewel ik een voorkeur heb voor de fauteuils en de bank liever mijdt) en de foto’s aan de muur. Ook klopt het dat Foody’s een Bib Gourmand heeft, maar of dat volgende week maandag nog zo zal zijn, dat weet ik dan weer niet.
Goed. Foody’s dus. In juni 2004 was ik hier met het gezin en dat was toen uitstekend bevallen. Mooie gerechtjes, mooie wijnen, zeer prettige en kundige bediening. Dat ging ik dus met wat culinaire vrienden nog eens proberen. Bij de borrel in het zeer roezemoezerige Westerpaviljoen merkte xc3xa9xc3xa9n van hen al op dat het bij Eten vxc3xa9xc3xa9l drukker was…maar dat vond ik toen nogal overdreven eigenlijk.
Netwerkstoringen mochten niet verhinderen dat uiteindelijk de club compleet was en zoals altijd was het weer direct enorm genoeglijk en gezellig. We besloten tot een vijfgangenmenu, zonder kaas en zonder dessert, want we hadden er erg veel zin in en wilden eens lekker verwend en verrast worden. De wijnen werden gekozen, kraanwater kwam op tafel (we hadden deze keer geen behoefte aan de speciaal gebottelde flessen) en het feest kon beginnen. Een mooi geschenk van xc3xa9xc3xa9n van de tafelgenoten maakte het nu al tot een feestje overigens !
Ik beperk me tot een opsomming van de gerechten en de wijnen en zal kort commentaar geven, er zullen nog wel meer recensies verschijnen namelijk, vermoed ik zo.
Het voorgerecht was rauwe zalm met sjalottendressing en dat was goed. Mooie zalm, mooie dressing die ook daadwerkelijk iets toevoegde en erbij nog wat boontjes (haricots verts) en kruidensla. Gewoon goed.
Erbij overigens een Rioja uit 2003, die ik erg lekker vond, alhoewel hij in afdronk iets te wensen overliet, geloof ik.
Het volgende gerecht was een soepje met mosselen en coquilles. Op het feit na de coquilles vervangen waren door gamba’s, een mooi, romig kerriesoepje. Ook nog wat prei ontdekten we geloof ik. Mooi soepje dus.
Het derde gerecht, tonijn met spinazie, viel tegen. Suffe, behoorlijk smakeloze tonijn met wat aardappelchips in een tonijngambasaus, die ik me eigenlijk niet goed herinner, en dat was het. De spinazie stond stijf van zout/knoflook, waardoor de tonijn nog eens extra wegviel, voorzover mogelijk dan…. Zonde ! Wel waren we meen ik inmiddels overgeschakeld op een mooie donkergele Ravenswood, een Californische chardonnay en die maakte veel goed.
Het vierde gerecht, waarbij we inmiddels niet meer allemaal synchroon liepen qua vlees en vis, was voor mij kabeljauw met linzendressing. Erbij ook lente-ui en bietenchips. De kabeljauw was niet vers, maar dat werd ontkend door de keuken en dan houdt het een beetje op, want het is tenslotte wat onwijs om te gaan kiften over dat soort zaken en de bietenchips was taai. Linzen kunnen erg lekker zijn, maar ik raak er nooit zo van door het dolle heen. Jammer ! Maar de wijn was nog steeds wel erg lekker…. Enkele anderen van het gezelschap hadden eendenborst waar ze niet heel blij van werden, met erbij onder andere lardo en ik moet toch wel grinniken als ik dan lees wat lardo is: in een kalkgrot gerijpt spek. Tja dus.
Het laatste gerecht was voor de vleeskiezers weiderund, waar ze erg over te spreken waren en voor de viskiezers, waaronder ik griet met hutspottaartje, met erbij gevogeltejus en peterselie-olie. Het hutspottaartje vond ik erg lekker.
Zoals te lezen is, ben ik niet tevreden over deze maaltijd. Erger nog: ik ben teleurgesteld en had dit ook niet verwacht. Ook de bediening vond ik deze keer een stuk minder kundig dan de vorige keer. Het was een allerliefst meisje, maar ik heb toch liever een iets minder liefs en een iets meer kundige bediening. Vooralsnog ga ik er vanuit dat dit een off-avond was voor de crew van Foody’s, maar jammer vind ik het wel.
De rekening bedroeg iets van rond de 80 euro per persoon.

The American Dreamcafxc3xa9 in Rotterdam

Wat doe je als je oudste zoon voor de eerste keer met een vriendinnetje naar de bioscoop gaat? Juist, je zorgt voor vervoer, want ze zijn echt nog te jong om alleen in de stad te lopen. De keus was Gouda of Rotterdam, waarmee Maurits dus snel klaar was: Rotterdam natuurlijk. Keurig op tijd ging echtgenoot met Maurits het meisje ophalen om ze af te zetten op het Schouwburgplein. Ole en ik arriveerden ietsjes later. Ik had op deze zaterdag namelijk een bridgedrive en de tijden liepen niet helemaal synchroon. Op mijn vraag eerder die week of ik Floor maar zou reserveren, werd negatief geantwoord: ze wilden Chinezen. Wij zouden namelijk gaan eten, terwijl Maurits met vriendinnetje naar de film zouden kijken.
Na afloop van de film zou er even telefonisch contact zijn en dan zouden ze zich bij ons voegen om gezamenlijk nog even iets te drinken. Daarmee viel Tai Wu af, want dan zouden ze namelijk via een nogal duister steegje langs de Pauluskerk moeten wandelen en dat leek me geen succes op een donkere zaterdagavond. Grand Palace dus. Die was vol. De Griek was geen optie voor Ole, de Pizzahut voor ons niet. Het American Dreamcafxc3xa9 dan maar ? Tja…okxc3xa9..
Een nogal duistere entree leid je naar een nog veel duisterder cafxc3xa9 op de begane grond, waar je dus niet kunt eten. Eten doe je boven. En boven kom je via een trap die langs een heuse Indiana Jones-achtige rots-met-water gaat. Met een bordje waarop staat dat je even moet wachten en dat er snel iemand naar je toe zal komen. Dat gebeurde ook. Of er nog een tafeltje voor drie was. Ja, dat was er wel. Nu was het redelijk gevuld in de bizar donkere ruimte en werden wij helemaal naar achteren geleid. Grappig: aan de ene kant zat relatief jeugdig publiek, aan de andere kant de 40-50-ers en wij zaten er ergens tussenin, maar dat kwam natuurlijk door Ole.
De kaart wordt direct meegenomen als je naar je tafel wordt gebracht en ja, we wilden wel iets drinken. Bij dat drinken kwam fabrieksafbakstokbrood met bijna lopende cajunkruidenboter, wat allemaal zeer matigjes was. Een dergelijk mandje kost overigens heel gewoon 2.50.
Het was weer een hele toer om te lezen wat er zoal te eten viel hier, maar uiteindelijk waren we eruit. Alleen een hoofdgerecht wilden we overigens, want we rekenden – terecht – op Amerikaanse porties. Op de kaart uiteraard ook de megaburger van 1.250 gram. Die kost 54.00, echter als je die binnen een half uur wegstouwt krijg je xc3xa9n een plek op de internetsite (Dreamcafxc3xa9 xc3xa9n je maakt kans op een vliegticket naar Florida. Ole overwoog heel kort of hij het zou proberen, maar nadat wij nog korter en behoorlijk krachtig duidelijk maakten dat er vrijwel niets zo wanstaltig is als het verorberen van dergelijke hoeveelheden vlees koos hij voor een Dream Burger mxc3xa9t bacon. Ook gigantisch. Met een broodje, lichtgeroosterd, veel saus, plakken bacon die niet echt crispy waren en allerlei soorten kaas. Het vlees vond hij wel lekker, de rest niet echt heel bijzonder.
Constant koos de tenderloin van 200 g (je kiest hier op gewicht….) met uiteraard bxc3xa9arnaisesaus en was niet ontevreden en ikzelf had de fish in a bag, een kunstig mandje van aluminiumfolie met daarin veel groenten (vooral paprika en mais) en een flinke moot vis. Geen idee welke vis, een stevige witvis in ieder geval. Best aardig. Erbij gebakken paddestoelen, wat hier simpele witte champignons zijn, die me erg aan de stuiterende potjeschampignons deden denken en die ik dus alleen geproefd heb. Bovendien nog frieten erbij, die niet onaardig zijn en wat veel te zoete mayonaise.
Toen ik mijn tweede glaasje witte wijn bestelde (we moesten het natuurlijk rustig aan doen, alle auto’s waren tenslotte in gebruik), werd er een hele fles voor me neergezet. In eerste instantie bedacht ik dat dat best eens heel vriendelijk bedoeld zou kunnen zijn, maar navraag leerde dat het gewoon een foutje was. Wat overigens keurig werd opgelost.
Dessert wilden we niet meer, we waren het geroezemoes ook een beetje zat en vroegen ons af of dit nu wel een juiste plek was om Maurits te ontmoeten. Dat was niet zo, concludeerden we en dus vertrokken we na uiteraard het betalen van de rekening richting Doelencafxc3xa9. Daar was een jazzy nieuwjaarsconcertje gaande en met wat espresso hebben we toen gewacht op de filmgangers. Gezamenlijk nog een drankje genomen en daarna gingen echtgenoot en Ole richting huis en heb ik het meisje even naar huis gereden. Maurits was erg te spreken over de avond en daar ging het allemaal om tenslotte.

Het zal duidelijk zijn dat ik dit geen aanrader vind, maar ik kan me zo voorstellen dat het voor een groep jongeren heel genoeglijk kan zijn hier. Het vlees (ook de vis, althans de vis die ik had) is van goede kwaliteit. En het is veel. Het is maar wat je wilt. Er is overigens ook een driegangenmenu voor ik meen 27.50

Warisan in Rotterdam

In de kerstvakantie moet er altijd een keertje naar de bioscoop gegaan worden, zo ook deze kerstvakantie dus. Nu was er iets aan de hand met de tijden, een beetje raar, dus in plaats van in Pathxc3xa9 Schouwburgplein kwamen we terecht in Pathxc3xa9 De Kuip. Van buiten al ernstig desolaat, van binnen nog vele graden erger. Ten eerste ben je verplicht langs de counters met gigabakken en -bekers popcorn en cola te lopen, dus daar kom je met kinderen nauwelijks voorbij zonder tenminste een kleine beker frisdrank te kopen, ten tweede verzandt je dan ergens bij een trap die alle kanten op schijnt te gaan, behalve richting zaal 5, die wij moesten hebben en ten derde is het er bloedheet. Bovendien twijfel ik ernstig aan de brandveiligheid, maar ging er maar vanuit dat dat toch wel in orde zal zijn. Gelukkig bleek zaal 5 de zaal te zijn die het dichtst bij de uitgang ligt, wat iets scheelde in de beleving. Dat de deuren anderhalve seconde voor aanvang van de film opengingen, waardoor er een nogal irritante stroom verlatende-bioscoop-bezoekers zich langs de met ons wachtenden moesten wringen namen we ook op de koop toe. We zaten overigens goed tijdens de film. En de film was ook best aardig. Gelukkig wist ik dat we erna nog zouden gaan eten, ik had tenslotte zelf gereserveerd. Bij Warisan, het Thaise loungerestaurant van Dewi Sri. Dewi Sri is een begrip in Rotterdam, dus daar zal ik niet verder over uitweiden.
Warisan, volgens de website, is de nieuwe versie van de voormalige Kudus Bar en is gevestigd op de begane grond van het pand aan de Westerkade. Ervaar casual dineren bij Warisan, restaurant en loungegelegenheid met een unieke, tweeledige uitstraling; Oost ontmoet West. Naast het verschil in uitstraling en aankleding is vooral de nieuwe Aziatische keuken opvallend. Revolutionaire moderne Aziatische maaltijden op designborden in plaats van de authentieke rijsttafel. Warisan’s vindingrijkheid heeft geresulteerd in uitstekende maandelijks wisselende combinatiemenu’s van Thaise gerechten.

De entree is de entree van Dewi Sri, alleen ga je nu niet linksaf de glazen deur door en de trap op naar het met veel koloniaal hout ingerichte Indonesische restaurant, je gaat rechtsaf de andere glazen deur door naar het moderne Thaise restaurant. Een lange bank met niet al te grote tafeltjes, nog wat losse tafeltjes en een tafel aan de bar met hoge krukken. Vriendelijk personeel hier !
Het bestellen duurde even, maar we hadden wel drankjes. Na bestudering van de kaart besloten we niet het driegangenmenu (xc3¡ ik meen 29 euro) te nemen, maar om xc3¡ la carte gaan.
Qua voorgerechten waren we eensgezind: echtgenoot en Maurits kozen de Koong chup pang thot, in kurkuma gemarineerde kipsatxc3xa9; Ole en ik kozen de thot man plaa, traditionele viskoekjes met een pittige zoetzure saus. Voor Maurits was de satxc3xa9saus apart gevraagd, maar hij vond de keurig in een apart potje geserveerde saus erg lekker, er zaten zelfs echte nootjes in ! Verder was de satxc3xa9 zeer naar wens, alhoewel echtgenoot de sterke indruk had dat de satxc3xa9 van boven kwam…Over de viskoekjes kan ik kort zijn: bijzonder lekker. Lekker heet wat keurig geblust kon worden met het zoetzure sausje, wat in afsmaak ook flink pittig was. De volgende keer neem ik de garnalentempura, waarvan ik deze keer afzag, omdat ze worden geserveerd op een salade van mango en ik hou nu eenmaal niet van fruit in mijn maaltijd, maar dat kan vast wel aangepast worden.
Over de hoofdgerechten waren we minder eensgezind: echtgenoot koos de Moe Pat Thua, (varkenshaas met pittige kruiden en kouseband) maar kreeg uiteindelijk de Neua Phat nam man hoi, gebakken runderhaas met bosuitjes en shiitake, die zijn goedkeuring kon wegdragen, maar het op xc3xa9xc3xa9n na minst gekruide gerecht bleek. Maurits ging op safe door de Kai phat metmamuang, kipfilet met cashewnoten en peultjes, te kiezen en vond het erg lekker. Ole was niet erg in zijn hum, dus koos uiterst recalcitrant voor het heetste gerecht van de kaart, de Choe Chie Koeng, grote garnalen in een pittige saus van kruiden en groene basilicum. In eerste instantie deed hij net of hij het verrukkelijk vond, maar tegen de tijd dat de stoom uit zijn oren kwam, ruilde hij toch maar liever met zijn vader. De garnalen mxc3xa9t saus waren overigens xc3xa9rg lekker. Ikzelf koos Keng Ped Neua nau-mai sai, een vuurpotje gevuld met pittige rode rundercurry en ik was erg tevreden. Mooi mals, lekker heet, maar alles nog wel proefbaar en een gigaportie. Erbij witte rijst en we waren tevreden.
Het was onprettig warm in het restaurant, uiteraard werd dat niet beter toen we de fiks gekruide gerechten aten, dus we zagen af van een dessert. Het was ook allemaal ruim voldoende verder.
Of het nu authentiek Thais is kan ik niet goed beoordelen. Ik had altijd het idee dat de Thaise keuken meer op de Vietnamese leek, qua lichtheid bedoel ik en mijn eerdere ervaringen met Thaise restaurants droegen daar eigenlijk aan bij. Hier waren de gerechten eigenlijk, hoe lekker dan ook, aan de zware kant en ik meende toch zeer regelmatig Indische trekjes te proeven. Maar goed, het wxc3¡s lekker. Niet goedkoop overigens. Voorgerechten kosten tussen de 6.50 en 9.75, soepjes 6.75 en 7.50, salades 9 en 11 euro. Hoofdgerechten 16.50 – 21 euro, bijgerechten 3.50 – 9.50, desserts 5.50 – 6.50. Vegetarisch kookt men er ook, je kunt een menu van viergangen samenstellen, voor vergelijkbare prijzen.