Yama in Rotterdam

Op 24 september gingen we met de zonen ‘s avonds naar Yama in Rotterdam. We vierden er zowel mijn verjaardag, als de verjaardag van onze oudste zoon, die de 29e jarig is. Op die dag zouden we namelijk al heel vroeg in de auto stappen om hem via een leuke stop in Beieren naar Innsbruck te verhuizen, waar hij binnen een maand of vijf een tweede master zal gaan halen. Onze gezamenlijke verjaardagen zouden we dan het komende weekend voor vrienden en familie vieren.

De opstelling van de tafels bij Yama was wat anders dan de vorige keer, waarschijnlijk vanwege het aantal gasten stonden de tafels nu haaks op de counter, zodat er voor iedereen goed zicht op de keuken was. Chef Hiroaki Yamamoto, die ik kortweg chef Yama zal noemen stond samen met zijn rechterhand al allerlei heerlijkheden klaar te maken. De kaart is nog hetzelfde, bij reserveren geef je aan welk menu je wenst, zodat daar met de inkoop rekening kan worden gehouden. Voor details: zie website.

Na een hartelijk welkom kregen we een vierpersoonstafel en namen we een aperitief. Een sake, Tsuru Ume Suppai, uit de omgeving van Osaka. Een fijne zachte bloemige sake. Erbij vrijwel direct een amuse. Een bakje en een glaasje. In het bakje een salade van spinazie met enoki en aardappelchips en een geweldig lekker sausje, werkelijk heerlijk. In het glaasje wat zalm die licht aan het garen was in wat limoensaus met iets pittigs en erbij wat ui, peper en rijstnoedels. Ook nog wat limoenblad als cressje erop zag en proefde ik. Ook dit was erg lekker. Een fijn begin weer!

Vervolgens verscheen er voor elk van ons een theepotje. In het theepotje een zeer krachtige bouillon met erin paté van paddestoel en garnaal, stukjes garnaal en wat stukjes kip. In al zijn simpelheid een absoluut heerlijk gerechtje. Krachtige bouillon, heerlijke vulling! Nadat we de vulling eruit gegeten hadden, schonken we de bouillon in het bijgeleverde schaaltje en dronken dat heerlijk op. 

De volgende sake was een Honshu Ichi, volgens de vriendelijke bediening een bijzondere sake en dat waren we helemaal met haar eens.

Erbij een voor ons bekend gerechtje, voor de zonen, die er voor het eerst waren natuurlijk niet. Beefsashimi met kruiden en diverse groenten, waaronder radijs en tomaat, verder bloemetjes van borago, Oost-Indische kers en diverse Japanse bloemetjes. In een schaaltje erbij een dipsaus met yuzupeper. Het vlees was botermals en de dipsaus was heerlijk. Lekker pittig. De bloemetjes en groenten waren er heerlijk fris bij en wederom waren we meer dan tevreden.

We gingen verder met een Mutemuka sake, ook erg lekker, weer heel anders, deze had een licht rokerige smaak. Hierbij kwam een opzienbarend gerecht. We kregen namelijk een halve gebakken aubergine met erin eendenvlees, lotuschips, vijf, chips van kippenhuid, zijdetofu en een saus die mij deed denken aan hoisinsaus, alleen was deze stukken lekkerder. Het opzienbarende aan dit uitstekende gerecht was de aubergine. Het ‘vlees’ van de aubergine was heel zacht geworden en leek op halfzacht fruit en paste werkelijk perfect bij de uitstekend gegaarde eend. Ook de presentatie was – natuurlijk – een plaatje. Maar de aubergine en de combinatie met de eend op deze manier is fantastisch. We lepelden de aubergine uit de schil en aten het samen met de eend en  overige onderdelen op. Zeer gebalanceerd allemaal. 

Bij het volgende gerecht kwam een Junmai Ginjo sake. Een mooie frisse sake. Het gerecht was Gillardeau oester met ponzu, soja en jelly van yuzu. Erbij ook nog rauwe coquille met krabvlees, twee soorten radijs, wakamé en komkommer.  De oester was werkelijk fantastisch in combinatie met de ponzu, soja en de yuzu, heerlijk! De coquilles lagen op flinterdunne plakjes komkommer, je kon ze nauwelijks zien zo dun, waarop dan de plakjes coquille lagen, de radijs en de yuzu jelly. De wakamé gaf een fijne zilte toets aan het gerecht. Ook dit vonden we fantastisch lekker.

Waarmee we helaas al aan de laatste gang, de sushi, toe waren gekomen. Een Nabeshima (Dai) Ginjo sake begeleidde de heerlijk verse sushi. Ik herinner me sushi met zalm, met tonijnbuik, met omelet. Erbij heerlijk ingemaakte gember en een dipsaus en waren zeer tevreden. Het aanbod om nog wat meer sushi te maken moesten we helaas afslaan, we waren zeer voldaan en het was allemaal geweldig lekker.

Het kommetje misosoep wat werd geserveerd naast de sushi vonden we ook al erg lekker en we wilden daarna nog wel wat koffie en thee. Daarbij kwam een schaaltje met erin een stukje cheesecake van groene thee met framboos en een krokantje. Ook dit was weer verfijning ten top en bijzonder lekker.

We hebben weer uitstekend gegeten, heerlijke smaken, prachtige gerechten, prettig licht. Heerlijke sake ook, zeer vriendelijke bediening, kortom: grote tevredenheid. Tot de volgende keer!

© Carla van Schelven

The Raffles in Den Haag

In het kader van de AH/Iens-actie ontdekte ik dat in de regio Den Haag ook The Raffles meedoet. Nu ben ik een groot fan van The Raffles, dus de reservering was snel gemaakt. Ook zoon Maurits wilde wel mee, Ole had andere bezigheden. Parkeren gaat verbazingwekkend makkelijk in de Javastraat en we wandelden het knusse restaurant binnen. Het restaurant raakte trouwens deze avond geheel vol. Een vriendelijke ontvangst en we kregen een tafel voor drie. Keurig gedekte tafels hier, mooi bestek en allemaal servies van Wedgwood. Direct kwam er heerlijke emping op tafel en een aperitief wilden we ook wel. Een Bintang voor echtgenoot, een cola voor Maurits, hij zou terugrijden en een glas witte wijn voor mij. Een Sauvignon Sepia, verder niet omschreven. Een prima wijn, zoals alle wijnen hier goed zijn.

Het menu kregen we uitgereikt en er werd gevraagd of we ermee accoord gingen, wat zeker het geval was. Water kwam op tafel en er verscheen ook een amuse. Een garnalenhapje met koriander, limoen en wat sambal. Erg lekker en we kregen er vreselijke trek van.

Echtgenoot en ik wilden graag het wijnarrangement en het eerste glas was een Pinot Blanc, Villa Wolf, Pfalz 2013, ook een fijne wijn. Erbij het voorgerecht: Passar Klewer. Een kleine variatie van bijzondere voorgerechten. Op het bord in een bananenblad kleefrijst met een pikante vulling, een stokje sateh van kip, een loempia met een groentenvulling en een viskoekje. Ernaast sambal, atjar, een half limoentje en een baby-lombokje, dat verbazingwekkend scherp was. Stuk voor stuk heerlijke gerechtjes met bijzonder veel smaak. Geweldig lekker ook dat alle smaakmakers apart te proeven bleven, werkelijk heerlijk!

Het hoofdgerecht kreeg de begeleiding van een Mencia, Godelia, Bierzo 2010. Bijzonder lekker. Het gerecht, Persembahan Bagi Nyai Loro Kidul, rijsttafel volgens oude familietraditie, geserveerd met feestelijke rijst, werd opgediend in allerlei schalen en we kregen alle drie een bord met erop een flinke bol nasi kuning. De schaal met de rijst werd op tafel achtergelaten voor het geval we meer wilden. Op de warmhoudplaten stond van rechts naar links allereerst een in een bananenblad gegaarde rode snapper, die voor ons op het bord werd geserveerd. De snapper was gegaard in kokosmelk met Thaise basilicumblaadjes en hij was werkelijk perfect van garing. Zeer zacht en heel mals en heerlijk gekruid. Ernaast een wat pittiger gerecht van lamsvlees. Ik moet zeggen dat ik nog nooit zulk mals en toch fijn stevig lamsvlees heb gegeten. De kruiden waren ook hier nog zeer goed te proeven, ik blijf dat bijzonder vinden hier bij The Raffles. Bovendien was het vlees ook nog eens perfect van garing, zeker niet te lang gegaard, wat toch nog wel regelmatig voorkomt. Bij het lam werd je geacht wat heerlijke seroendeng te eten, wat we natuurlijk deden.

Op de andere plaat stond een kip (ajam) gerecht met petehboontjes en sperzieboontjes en ook dit gerecht was geweldig lekker. Mooie malse kip, heerlijke boontjes, een fijne saus en werderom alle onderdelen en kruiden goed te proeven. Ernaast de meest lekkere tempeh goreng die ik ooit gegeten heb. Knapperig, licht plakkerig en erg lekker. Voor die tempeh alleen al zou ik terugkomen.

In een aparte schaal kregen we nog een fijne zachte, maar zeer vol van smaak zijnde sajoer lodeh en we waren diep onder de indruk van de knappe smaken van de gerechten. Nog een woord over de nasi kuning: ook met stip de beste die ik gegeten heb. Licht plakkerig, de kruiden wederom zeer goed te proeven, maar keurig op de achtergrond. Erg, erg lekker. Alle schalen gingen schoon op…..

Waarmee we aan het dessert toe waren gekomen. Gastheer Frank Deuning – eigenaar en internationaal sommelier – schonk een glas Botrytis Semillon, Bimbadgen Riverina 2010 in. Een fijne frisse dessertwijn. Het dessert, Mangga Extravaganza, dessertvariatie op een thema van mango met sortbetijs kwam op tafel. En dat was nogal wat. Allereerst een prachtig geserveerde en al voorgesneden heerlijke mango. Erbij een rambutan, een schijf papaja, ijs van mango en maracuja, mangomousse, sterfruit, een plak mango en een verse lychee. Alles was even fris en lekker. Een echt zomers dessert.

We sloten deze meer dan heerlijke maaltijd af met uitstekende espresso waarbij ook nog allerlei lekkernijen kwamen. Bonbons en een Indonesisch aandoend stukje appeltaart. Uitermate voldaan betaalden we de rekening en we verlieten dit zeer gastvrije restaurant. Heerlijke gerechten, fijne wijnen, originele inrichting, uitstekend en heel vriendelijk personeel, kortom een aanrader!

© Carla van Schelven

Yama in Rotterdam

Al sinds Yama in Rotterdam is gekomen hoor ik er uitstekende berichten over, waardoor ik zeer nieuwsgierig was geworden. Reserveren moet eventjes van tevoren, je kunt dan aangeven of je aan de counter wilt zitten met zicht op de keuken, waar de koks werken of aan een tafeltje langs de muur. Tevens heeft men graag dat je aangeeft of je het drie- of het vijfgangenmenu wilt in verband met de inkoop.

Wij wilden een plekje aan de counter en we wilden ook het vijfgangenmenu. Nadat we wat geborreld hadden in de nog steeds gezelliger wordende Witte de Withstraat liepen we de hoek om naar Yama. Een zeer vriendelijke ontvangst en we kregen een prachtige plek aan de counter, ik kon vrijwel de hele avond genieten van de kunsten van chef Yama. Omdat wij wat later aten dan de andere gasten was hij regelmatig bezig met de laatste gang, de sushi. Mooi om te zien hoe handig hij die maakt! De tafels en de counter zijn gedekt met een oranje onderbord met een papieren servet, een steentje met een gevouwen papiertje, waarin de stokjes liggen en een lepeltje voor de amuse. Ook een waterglas staat erbij. Ik vind het grappig dat veel van het serviesgoed hier van plastic is. Het vijfgangenmenu kost overigens 56 euro, het sake-arrangement van 5 glaasjes 25 euro. Keurige prijzen wat mij betreft. We kregen een warm doekje voor de handen en het feest kon beginnen. 

We wilden nog wel graag een aperitief en nadat we de best uitgebreide wijnkaart hadden bekeken werd dat een glas Cava. Huis heb ik helaas niet genoteerd, maar het was een fijne Cava. Nadat we vervolgens hadden aangegeven dat we graag het sake-arrangement wilden bij het menu, kwam er een amuse.  Verse tofu, tomaat, wasabi, zalmeitjes en soja zo was de omschrijving. In een kommetje lag een laagje lichte sojasaus, waarin een blokje zijdezachte tofu lag. Op de een of andere manier was de tofu compact en toch luchtig met een zeer eigen smaak. Erop wat zalmeitjes, een tipje hele zachte wasabi en wat tomaat. Een tongstrelend begin wat me zeer nieuwsgierig maakte naar de rest.

Vanwege het sake-arrangement kwam er per persoon een schoteltje met een klein bekertje, later werden het glaasjes.

Het eerste gerecht, waar geen sake bij werd geschonken, was een heldere soep gemaakt van bonitovlokken en kelp op de traditionele Japanse manier. Erin een blokje tofu gemaakt met ei en maïs, onder het blokje in dezelfde vorm paté van garnaal en erop wat zoete maïs. Weer een bijzonder zachte en compacte structuur, waarin de smaken van de garnaal en het ei en de maïs goed te onderscheiden waren. De maïs bovenop was erg krokant, bijzonder smakelijk dus en de bouillon was behoorlijk hartig en toch ook weer zacht van smaak. Een intrigerend gerecht!

De eerste sake werd ingeschonken, extra leuk was dat de uitstekende bediening op een kaartje aanwees waar de sake vandaan komt. Het ging deze ronde om een Itoshima Sake, een heel zachte, gemaakt met onder meer zeewater.

Het tweede gerecht bestond uit drie onderdelen. Allereerst kreeft met een zeewiersalade en spicy misoschuim. Gepresenteerd in een wit schaaltje met ook nog wat gember erbij was dit gerechtje heel erg lekker. Perfect gegaarde kreeft, heerlijk gekruid schuim,  prachtig zilt zeewier en de ingemaakte gember bracht nog een extra dimensie aan. Absoluut genieten dit! Verder op het bord in een schattig glaasje een viscocktail met gekonfijte zalm (op 40 graden) met krokante stukjes haringkuit en een crème van wasabi en sake. Ook nog wat avocado ontdekten we in dit werkelijk heerlijke gerechtje. De smaken pasten perfect bij elkaar en ook de sake was er perfect bij. Bij alledrie de onderdelen overigens. Het laatste onderdeel was aubergine met visgelei en paling in een zoete saus. In een laag rond glaasje allereerst de uitstekend op smaak zijnde gelei van vis. Erin eerst een stukje paling, wat ook vreemd genoeg geleiachtig van structuur was, maar wel erg lekker. Op de paling tenslotte een heel zacht stukje aubergine, wat hartig en nog iets anders tegelijk was. Een bijzondere smaaksensatie gaf dit gerechtje, heerlijk ook weer.

De volgende sake was een Mutemuka. Een organische sake, loepzuiver. Allereerst verscheen er een schoteltje met een geweldig lekker en zeer pittig dipsausje. Daarna kwam er een langwerpig bord met erop sashimi van vlees met onder andere bloemetjes van ui (zeer pittig), bieslook, radijs, ook witte radijs en piepkleine heel zoete tomaatjes. Het was de bedoeling de plakjes vlees met de dipsaus te eten. Ook dit gerecht was geweldig lekker. Het vlees was van uitmuntende kwaliteit, de dipsaus was een grote verrassing gezien de pittigheid wat ik op de een of andere manier niet had verwacht en de sake paste er uitstekend bij. Alweer een schot in de roos.

De volgende sake was een Azure, gemaakt met onder andere diepzeewater. Hij was inderdaad ziltiger dan de vorige sake’s. Leuk hoe de smaken hier opgebouwd worden, daar is natuurlijk over nagedacht. Het gerecht was kreeft, geserveerd op drie manieren. Gefrituurd, gegrild en chips. Op het bord linksboven de gefrituurde kreeft, die uit een nogal speciale oven kwam, die zichzelf – zo zagen we later op de avond – gewoon schoon wast. Het was een kreeftenschaal met een fantastische ragout van kreeft erin, afgedekt met gekruid panko, waardoor er een heerlijk korstje verscheen met eronder de zachte ragout, waarin de kreeft duidelijk te onderscheiden was. Ernaast de gegrilde kreeft met misomayonaise. Dit stuk kreeft smaakte behoorlijk rokerig wat perfect paste bij de misomayonaise, er ontstond een heerlijke branderige smaak en uiteraard was de kreeft  perfect van garing. De chip van kreeft had verbazingwekkend veel (kreeften) smaak, grappig vond ik dat. Verder vonden we nog een stukje gelakte aubergine, wat werkelijk heerlijk van smaak was, heel bijzonder met erop een chip van lotusbloemwortel. Zelfs het gemarineerde tomaatje met het een of andere blad eronder was geweldig lekker. Ook hierbij paste de sake weer uitstekend. Inmiddels werden we wat stil van bewondering: wat een fijne keuken is dit! Ik geloof wel dat we met onze neus in de boter vielen met dit gerecht, alleen in de zomer wordt dit af en toe geserveerd. Voor de volgende dag zag ik dat chef Yama octopus ging klaarmaken, mooi om te zien!

Waarmee we toe waren aan het laatste gerecht van deze verbazingwekkende avond: sushi van de dag met misosoep. Daar wordt elk menu hier mee afgesloten. Erbij een glaasje Nabeshima sake. Per persoon kregen we maar liefst 8 sushi met erbij sojasaus en ingemaakte gember om de mond schoon te maken. De sushi was geheel volgens de regels der kunst gemaakt, dat had ik tenslotte zelf kunnen zien. De rijst was perfect, nog lauw en de kruiding met wasabi was wat mij betreft perfect: licht en slechts in de verte aanwezig. Dat heb ik graag.

Het kommetje misosoep was ook al erg lekker. Heerlijke bouillon, prettig lichte vulling en een hele fijne afsluiting van dit geweldige diner.

We waren er nog niet. Er kwam nog een dessertsake…Een Tsuru ume Yuzu, de naam zegt het al: een Japanse yuzu-sake, die in de verte wat doet denken aan Limoncello als die tenminste niet te zoet is. Ook deze sake beviel ons uitstekend.

Het zal duidelijk zijn dat we enorm hebben genoten van alle gerechten en van alle sake. We maakten nog een praatje met chef Yama, betaalden de rekening, werden uitgeleide gedaan door de bediening en we zijn vast van plan terug te keren, want we zijn absoluut fan!

© Carla van Schelven

Umami by Han in Rotterdam

Umami – de meeste van de 5 restaurants die er zijn, heten al by Han, zo ook die in Rotterdam – stond al een hele tijd op mijn lijstje. HanTing is tenslotte een van mijn favoriete restaurants in Nederland en het kleine zusje van HanTing lonkte al enige tijd naar me. Nu hebben we de komende periode nogal wat restaurants te gaan, dus we besloten de verjaardag van echtgenoot deze keer wat rustiger te houden en dus werd het Umami by Han in Rotterdam. Parkeren in de omgeving ging op deze zondagavond erg makkelijk en we wandelden de Binnenrotte op. Het restaurant was redelijk gevuld en raakte bijna geheel gevuld deze avond. Een nogal industriële inrichting met leuke gekleurde zittingen op de stoelen en verder weinig toeters en bellen. Wel her en der de moderne Dyson ventilatoren (toevallig hadden wij er eentje aan Ole gegeven voor zijn verjaardag), die ook wel nodig zijn, want door het vele glas in de puien wordt het er als de zon schijnt snel erg warm.

We kregen een rechthoekig viertje (ronde tafels heeft men niet) en de uitstekende bediening vroeg of we een aperitief wilden. Dat werd voor echtgenoot een Cava, voor oudste zoon een biertje, voor jongste zoon een Ice Tea en voor mij een cocktail, een Watermelon Cosmo, bestaande uit watermeloenlikeur, wodka en lime. Helaas – mijn fout – een echt wijvendrankje, niet zo aan mij besteed dus. Te zoet, hoewel de lime er wel een klein frisje aan gaf. Maar goed, ik heb hem zelf besteld, mijn fout dus.

Ik had gereserveerd voor 4 maal het Gastronomisch menu van 4 gangen, er was namelijk een aanbieding van Heerlijk, waardoor dit menu 20.95 in plaats van 29.95 zou kosten. Het omzetten van de reservering naar een heerlijk-reservering was geen enkel probleem en dat vond ik netjes. Buiten het Gastronomisch Menu, te krijgen in 3 of 4 gangen, kent men in vier vestigingen ook het zgn. Social Diningprincipe. Voor 23.50 kan iedereen aan tafel per gang (drie gangen) 2 gerechtjes uitkiezen, die gerechtjes worden in het midden van de tafel gezet en kunnen dan gedeeld worden.

We bekeken de wijnkaart, die aardig is en redelijk uitgebreid, maar besloten toch tot driemaal het wijnarrangement, omdat we het lastig vinden om bij de Aziatische fushiongerechten een fles uit te zoeken. Water wilden we ook, helaas à 4.95 per fles, die overigens wel in een koeler staan, maar ik blijf het ergerlijk duur vinden. Zeker als je zoals wij flinke waterdrinkers bent, zodat de nodige flessen gedronken worden.

Vier broodjes kwamen op tafel met een Oosterse dipsaus. Lekkere broodjes en een lekkere dipsaus. Volgens ons de saus die je ook elders krijgt bij de Peking-eendpannenkoekjes (in ieder geval Hoisin dus en waarschijnlijk nog wat soja en hier denk ik ook nog wat olie).

De eerste wijn werd ingeschonken. Gelukkig niet van die kleine hoeveelheden zoals je nog weleens meemaakt bij wijnarrangement helaas. Hier normale hoeveelheden. Het ging om een Fernão Pires, Quinta do Casal Branca, Ribatejano, Portugal. Een lichte wijn. Erbij twee kleine gerechtjes. Op een bord tartaar van tonijn met peperolie, wasabimayonaise en mosterdsaus en in een glas in tempuradeeg gebakken bundelzwammen met munt en peperolie. Allereerst de tonijntartaar. Fijne botermalse tartaar van tonijn lag in het midden van het bord, flink aangemaakt met peperolie en erop lagen kleine toefjes wasabimayonaise. Verder piepkleine blokjes mango en rettich, plakjes radijs, peperolie en erom heen nog een saus van en met mosterdzaadjes. Erg lekker, zowel in combinatie als apart.

In een glas vervolgens de in tempuradeeg gebakken bundelzwammetjes. Het tempuradeeg was vederlicht en samen met de zwammetjes heerlijk! Erbij ook radijs en wat mangocrème. Onderin een kleine salade met een heerlijk frisse Thaise dressing, die ook geweldig combineerde met de zwammetjes. Een elegant en licht gerecht. Erg verfijnd.

Bij de tweede gang kwam een glas Domaine de Pajot, Sud-Ouest Gascogne. een blend van 4 druiven. Zeker aangenaam. Weer twee gerechtjes deze ronde. Allereerst eendenborstfilet met komkommer in sjalotvinaigrette. Op een bord plakjes perfect klaargemaakte eendenborstfilet met diverse kruiden. In het midden zeewier en daarnaast komkommer met een soort lichte chili-olie. Verder erbij Chinese paddestoelen, wat gesnipperde lente-ui en vier toefjes sjalotvinaigrette. Ook dit was een heerlijk licht gerecht met toch zeer uitgesproken smaken. Het combineerde allemaal wonderwel.

Ernaast op het bord getrancheerde kippendijfilet met Japanse Teriyakisaus. De kip was perfect van garing en heerlijk krokant bovenop. Erbij sojaboontjes, paddestoelen, pepers, lente-ui en diverse andere groenten en dat alles werd omgeven door een heerlijke Teriyakisaus. Ook dit vonden we een bijzonder smakelijk gerecht. Wederom erg licht en daarmee erg prettig.

In het glas kwam een Pinot Noir, Viña Leyda, Leyda Valley, Chili. Een hele lichte Pinot Noir met erg veel kers. Erbij wederom twee gerechtjes. Allereerst gebakken heilbot met cocossaus en mintgel. Een prachtig – om te zien – stukje gebakken heilbot kregen we, perfect van garing. Eronder de koude cocossaus, die niet heel veel toevoegde wat mij betreft. Verder sojaboontjes, erwtjes, paddestoelen, wortel, maïs, pepertjes, courgette en toefjes muntgel, die uitstekend combineerden met de heerlijke heilbot. Normaliter ben ik niet zo weg van heilbot, maar dit stukje vond ik heerlijk.

Op het andere bord in sesam gepaneerde ossenhaas met selderijpuree en kumquat. Flink wat plakken perfect gebakken ossenhaas kregen we. Erbij wat biet, wat kumquat en eronder Teriyakisaus en selderijpuree. De smaak van de ossenhaas vond ik niet lekker. De sesam proefde ik helaas niet en het andere kruid wat erop zat vond ik niet aangenaam, vooral omdat de smaak van de ossenhaas erdoor teloor ging. Ook de selderijpuree vond ik niet lekker. Duffig van smaak eigenlijk en de combinatie met de saus was niet lekker.

Erbij kregen we nog een bakje met witte rijst en groenten, gepresenteerd als nasi. De rijst was prima in orde, zo ook de groenten en de stukjes omelet die door de rijst zaten.

We sloten af met een glaasje Moscatel, Bodegas Corellanas ‘Sarasate’, Navarra. Erbij gekonfijte ananas met yoghurt-bosbessenijs en selasih siroop. Behalve dat onder het ijs nog wat koekkruim en dit vond ik een heerlijk dessert. Zowel de gekonfijte ananas als het ijs vond ik heerlijk en de siroop bracht beide componenten op een plezierige manier samen.

We sloten af met een uitstekende espresso, waarbij een koekje kwam en tevreden verlieten we Umami by Han. Uitstekende bediening, lekkere gerechten – op de ossenhaas na dan – en eigenlijk vooral leuk om eens mee te maken. Ik keer zeker nog eens terug voor de Social Dining.

© Carla van Schelven

Mooi Zeist in Zeist

Op deze 28e januari reden we vrij vroeg naar Zeist. De avond zou starten om 18.00. Op de site van Astrid Schreuders had ik gelezen dat deze avond er zou zijn en omdat echtgenoot – ik overigens ook – een grote fan is van de Indonesische keuken wilden we graag proeven van de Makanan Berbintang – vrij vertaald: maaltijd op weg naar een ster.  Onder andere Pascal Jalhay zou ons deze avond een innovatieve Indonesische maaltijd voorschotelen, dus we waren erg benieuwd.
Het restaurant waar dit alles zou plaatsvinden was Mooi Zeist, vreemd genoeg waren we er nog nooit geweest. Parkeren kan op eigen terrein en via een trap liepen we naar boven, waar de ontvangst was. We kregen een ruim tweetje in de vrij ruime eetzaal, ingericht op een koloniaal aandoende manier. De ruimte tussen de tafels is beperkt, waardoor er nauwelijks privacy is, dat is wel een beetje jammer.
Men was nog bezig de tafels klaar te maken, op elke tafel kwam een houten plateau te staan met vier soorten zout. Zout met koriander, met basilicum, met limoen en met chili. Over het zout met basilicum was nogal wat verwarring – sommige leden van de bediening spraken niet allemaal even goed Nederlands en grepen ook bij het uitleggen van de gerechten regelmatig naar het menu wat op elke tafel stond. De een zei dat het basilicum was, de ander noemde het bieslook, de eigenaar vertelde dat het sinaasappel was. Echtgenoot dacht dat hij heel licht sinaasappel proefde, ikzelf hield het op bieslook…
De sommelier kwam langs en vroeg of we het wijnarrangement wilden, wat zeker het geval was, want we waren erg benieuwd welke wijnen men zou gaan schenken. We begonnen in ieder geval met een glaasje Cava. Loxarel Vintage Reserva 2010. Een prettige Cava! Erbij in een puntzakje heerlijk lichte kroepoekachtige chipjes.
Een tijdje later – de wachttijden tussen de gerechten waren lang deze avond, te lang – kwam er een bord met drie broodjes. Een pandanbroodje, gevuld met vlees, een bapao gevuld met garnaal en een broodje van/met rijst. Erbij een bakje met heerlijke groene sambal en een bakje met sambalolie. De groene sambal was lekker scherp!
Voordat het menu begon bracht men een amuse. Eentje in drieën.  Een bitterbal van babi kecap op atjar, soto met specerijen en schuim en sateh lillit met tapiocakaviaar.
De bitterbal vond ik lekker, de atjar eronder nog veel lekkerder. Mooi fijn gesneden, prettig fris met een pittige toets. De soto kregen we in een glaasje in geleivorm – allemaal blokjes – met erop schuim van specerijen en koriander, ook erg lekker en de sateh lillit was uitstekend klaargemaakt (toevallig kenden we die nog van onze vakantie op Bali).
De eerste wijn werd ingeschonken. Valpolicella Classico 2012, die goed paste bij het eerste gerecht. Daging ‘carpaccio’.
De carpaccio lag onderop en was smeltend zacht en uitstekend van temperatuur. Erop de rendang, die prettig pittig was en bedoeld was om samen met de sla te eten. Daarop een soort millefeuille, maar dan van twee enkele krokante koekjes gevuld met gemengde salade. Eromheen nog gepofte rijst. We vonden het een lekker gerecht. Leuk qua combinatie en mooi om te zien.
Bij het volgende gerecht kwam een glas – de sommelier schonk overigens flink bij, waardoor de wachttijden wat prettiger werden – Gavaisson Inspiration 2011. Een vrij lichte witte wijn. Het gerecht was sateh udang. Sateh Udang met gado gado van kousenband, risotto van taugé, ei, spaghettini van komkommer en tempura van pinda’s en cassave chips.
De garnalen waren perfect gebakken, lauw en goed gekruid. De kousenband was ragfijn gesneden en was lekker.  De risotto van taugé is me eerlijk gezegd ontgaan, de spaghettini van komkommer vond ik natuurlijk erg lekker, zeker in combinatie met de sambalsaus die er nog bij lag en de tempura van pinda’s vond ik ook erg lekker. Opzienbarend vond ik de gedroogde eidooier die in het midden lag. In de mond was hij nog nét licht lopend.
Vele slokken wijn verder kregen we een volgend glas. Een Valtea Albariño Rias Baixas 2012 en die vond ik zeer lekker. Erbij – we hadden nogal trek, dus de foto doet niet geheel recht aan het gerecht omdat ik er al van gegeten heb, het waren namelijk drie ravioli met erop mooi schuim van gember – ravioli van gerookte makreel met een schuim van milde gember, geroosterde amandelen en tomatensalsa.
Om te beginnen met de tomatensalsa: die vonden we ondanks de duidelijke Indonesische toets die eraan gegeven was, simpel. Te simpel. De geroosterde noten vonden we lekker, de ravioli vond ik erg lekker, althans de vulling. Het deeg was weliswaar mooi dun, maar op sommige plekken – wellicht door wachttijden in de keuken – hard geworden. De vulling van pittige makreel was erg lekker. Het schuim stond mooi, maar de gember was dusdanig mild dat ik hem nauwelijks proefde. Wederom een heel aardig gerecht, maar wel aan de simpele kant.
De volgende wijn was een Dehesa de Luna 2011. Hij paste goed bij het hoofdgerecht, Tiga Domba kerrie. Drie bereidingen van lamsvlees: zachtgegaarde filet, lemper van lamstoofschotel met gele curry en gebraiseerde lamsbout in een krokantje en kangkung met een crème van kangkung.
Heerlijk malse filet troffen we aan. Hierop heb ik het zout met limoen geprobeerd en dat smaakte uitstekend. Ernaast het rolletje kleefrijst gevuld met het stoofvlees van lam met een lik gele curry voor op het bord en tot slot een stukje lamsbout in iets wat op kataifi leek en erg lekker was. Ernaast nog de kangkung = waterspinazie met onder al het vlees door een streep crème van de waterspinazie. Een erg lekker hoofdgerecht, goed van kruiding en aantrekkelijk gepresenteerd.
Bij het dessert werd een glaasje After 3 Dulce Naturel Monastrell 2009 gepresenteerd, een niet al te zoete dessertwijn. Er was ook een wisseling van de servetten. Van papier hier helaas.  Het dessert zelf was een plaatje. Dessert Archipel staat op mijn menu en dat houdt in spekkoek, verse mango, gedroogde ananas, savarin in een siroop van jeruk, karamelijs, mascarpone, koffie en pompoenpitolie. Al die onderdelen troffen we aan op het bord. Alles was erg lekker waarbij de savarin met de siroop van citrus en de gouden bal gevuld met mascarpone en koffie eruit sprongen wat mij betreft.
Het was al ruim na elf uur en na de lange zit besloten we om geen koffie meer te nemen, maar huiswaarts te gaan. Na het betalen van de rekening vroeg de eigenaar of we Pascal Jalhay kenden en toen ik aangaf vele malen bij Vermeer en ook bij Chatillon te hebben gegeten stond hij erop hem even uit de keuken te halen. Dat leverde een aangename kennismaking op met een kort gesprek over de innovatieve mogelijkheden van de Indonesische keuken.
Ik vond het – op de wachttijden na, maar die begrijp ik wel gezien de bezetting van het restaurant en het beperkte aantal koks in de keuken – een zeer geslaagde maaltijd met fijne, moderne gerechten en prettige wijnen.
Ik hoop dat Mooi Zeist het aandurft vergelijkbare innovatievere gerechten op de kaart te zetten. In dat geval zullen we zeker terugkeren.

Golden River in Laren

We waren weer eens in Blaricum voor een controle en na afloop hadden we trek. We wilden eigenlijk gaan lunchen bij de Spandershoeve maar de reviews op Iens zijn bedroevend, dus toen we aan onze linkerhand een Chinees restaurant zagen liggen besloten we daar te gaan eten, ook gezien de weinige tijd die we hadden om te lunchen. Golden River heet het restaurant en de inrichting is jaren 70 Chinees-Nederlands.
Ondanks dat er op de deur een papier hing dat men pas om 16.00 open ging, duwde ik toch maar de deur open, want alle lichten waren aan en direct werd me verteld dat het restaurant gewoon geopend was. Wat er natuurlijk wel in resulteerde dat we de enige gasten waren.
We begonnen met een biertje voor echtgenoot en een glas witte wijn voor mij, een lekkere wijn, ik vermoed een Sauvignon. Water wilden we ook graag, dus er verschenen twee flessen water, bruisend en plat.
We bekeken de kaart, die hier zeer uitgebreid is en we besloten na ampel overleg tot het FER-menu (Fine Eastern Restaurants).
We begonnen met een drietal gefrituurde dimsum met het bekende zoetzure sausje. We vonden ze wel aardig, we hebben wel betere gegeten. Met name de vulling van de pangsit was hier aan de minieme kant.
Hierna verschenen de gestoomde dimsum met het bekende chilisausje en die vond ik lekker. Ik vind de gestoomde altijd wat lekkerder dan de gefrituurde trouwens.
We gingen door met de pekingeend in ijsbergsla. Alles komt hier keurig op een tafel aan gereden en door de zeer correcte bediening op een bord gepresenteerd met erbij een uitleg.
In een flink blad van een krop ijsbergsla werd een mooie hoeveelheid gesneden gebakken pekingeend met groenten en dergelijke geschept en dat kregen we op het bord. Gewoon met de handen eten was het advies. Dit gerechtje vonden we erg lekker.
Hierna konden we kiezen voor een Szechuan Hot-Sour soep of een glas Cava (moest ik om grinniken) en natuurlijk wilden we de soep. Die was lekker, maar bepaald niet hot. Het eten hier is nogal aangepast aan de Nederlandse smaak. Niets mis mee, maar wij hebben een voorkeur voor een wat meer authentieke maaltijd.
Als ‘hoofdgerecht’ kregen we vier gerechten op een grote schaal gepresenteerd: lemon chicken; krokante pekingeend in ananassaus, bief in Mongoolse chilisaus en Chinese garnalen in knoflooksaus. Erbij voor mij import bami (mihoen is dat hier) met taugé en voor echtgenoot nasi goreng.
De mihoen en de nasi werden keurig op het bord geschept, van de gerechten op de schaal pakten we zelf. Ik moet zeggen dat ik de citroenkip erg lekker vond. Mooi fris en nog mooi sappig vlees. Ook de combinatie van de pekingeend met ananas, waar ik zelf nooit op zou komen, was lekker. De Chinese garnalen stonden stijf van de stukjes knoflook, lekker, maar voor mij net iets teveel van het goede en de Mongoolse chilisaus vond ik heerlijk. Het vlees was schitterend mals.
We sloten af met een kleine ouderwetse Dame Blanche (geen foto, vergeten) en behoorlijk tevreden vervolgden we onze weg. Een aardig adres om even snel te lunchen als we in de buurt zijn.

Four Seasons in Rotterdam

Op de dag voordat we naar Bali zouden vliegen kwam er een aanbieding in mijn mailbox via Iens die ik niet kon laten lopen. Een viergangendiner met een amuse bij Four Seasons voor slechts 29.50. Ik ging dus direct reserveren voor de 2e augustus ‘s avonds, de eerste avond van de aanbieding en er was nog plek. De mannen druppelden binnen en hadden er ook wel zin in.

Parkeren is geen punt daar in de omgeving en we wandelden via de brug over het water naar Four Seasons. Het aperitief wilden we wel op het leuke terras gebruiken. Een glaasje Sake-prosecco, lekker met erbij wat kroepoek en hoisinsaus. Gewoon lekker. Na enige tijd verscheen de amuse.

Een gestoomde oester met zwarte bonen en wat pepertjes. Heerlijk! Een gelukkig niet zo heel grote oester, perfect gestoomd met heerlijke zwarte bonensaus waardoor wat pepertjes zaten. Precies goed. We bekeken de wijnkaart en besloten tot een Wirra Wirra, The 12th Man, een ons bekende stevige witte wijn uit Adelaide.

Ook op het terras kwam de sharing plate. Twee Bentoboxen gevuld met sashimi van diverse soorten vis en schelpdieren en per persoon een flensje met pekingeend en hoisinsaus. En nog wat salade. Ook al weer erg lekker. Vooral het flensje was heerlijk. Zo ook de gemarineerde rauwe zalm, die we al kenden van de wijnspijswandeling, maar die wederom erg lekker was door de fijne Spaanse marinade.

Hierna wilden we de maaltijd graag binnen voortzettend, het werd toch wel wat fris op het terras wat inmiddels ook bijna geheel in de schaduw kwam te liggen. Rechthoekige tafels hier vooral, niet heel veel trouwens met lopers, niet bijzonder prettig zittende stoelen en aan de krappe kant, wat jammer is.

Het tussengerecht waren gegratineerde coquilles met avocadomousse, peper-roomsaus en Parmezaanse kaas en werden geserveerd in de schelp. Erg lekker en perfect van garing. De avocadomousse viel gelukkig wat weg tegen de peperroomsaus en dat vond ik eigenlijk wel zo prettig. De Parmezaanse kaas maakte het fijn hartig. Waarmee we aan het hoofdgerecht toe waren.

Dat ging om de klassieke bereiding van pekingeend, roergebakken pekingeend met zwarte bonen en Canard à l’orange in sinaasappel-contreausaus. Erbij wat witte rijst en wat noedels. De eend was eerlijk gezegd niet om over naar huis te schrijven. De klassieke bereiding vond ik aan de droge kant,

de roergebakken pekingeend met zwarte bonen vond ik een wel erg bekend gerecht en ook niet heel bijzonder en de saus van sinaasappel en Contreau was veel te veel gebonden, waardoor het melig en onprettig in de mond werd.

Niet echt een succes wat mij betreft. Ook de presentatie was nogal simpel, alles gewoon een beetje op borden gelegd en dat was het. Een beetje jammer. Het dessert was een mix van Koekela en gekarameliseerde ananas en dat was lekker.

Wel heel erg veel en zwaar. Mooie flan, lekkere citroentaart, meloen en gekarameliseerde ananas met sesam. Ik kreeg mijn bordje niet leeg, maar de mannen hielpen me. Na nog een goede espresso verlieten we toch redelijk tevreden Four Seasons. Jammer van de pekingeendgerechtjes, de rest was in orde, zeker voor het te betalen bedrag. En je zit er gewoon heerlijk op het terras.

Asian Glories in Rotterdam

Nog maar een paar uur thuis uit Düsseldorf en we moesten alweer op pad. Vanwege vaderdag zouden we met mijn vader gaan eten. Bij Asian Glories. Via twitter had ik gereserveerd bij Jenny en de ontvangst door haar was weer uiterst vriendelijk. We kregen een mooie ronde tafel achterin het geheel gevulde restaurant, op de bovenverdieping (= straatniveau) waar ik het liefst zit.

We namen een aperitiefje en besloten dat we het vijfgangenverrassingsmenu graag wilden, maar dan alsjeblieft wel met de pekingeendpannenkoekjes. Water en wijn – een heerlijke Albariňo met dat typische etiket wat ik al eerder ergens gezien heb – kwam op tafel en niet lang erna verscheen het eerste gerecht.

Op een groot bord wat in het midden van de tafel werd gezet een salade met pekingeend, veel julienne gesneden groentjes, gember, duizendjarige eieren en sesam. Geweldig lekker en een heerlijk licht begin van een fijne maaltijd. In het midden nog een glas met zoetzuur gemarineerde ontvelde kerstomaatjes, ook heerlijk fris.

Als tweede ronde – volgens mij zijn we bijzonder extra verwend deze avond – verschenen er allerlei heerlijke dimsums. Allereerst zachte loempiaatjes met bosui en sesam. Gevuld met een heerlijk mengsel. Erbij een zacht en een behoorlijk pittig sausje en ernaast een dimsum die ik nog nooit gegeten had: een rolletje paling gevuld met pittige rijst. Ontzettend lekker vond ik ze.

Vrij snel erna verschenen er twee stoommandjes met gestoomde dimsums (logisch ja). Eentje gevuld met vlees en garnalen met spinazie en eentje met zeebaars en garnalen. Het wordt saai, maar ook deze waren heel erg lekker.

Vervolgens verschenen de pekingeendpannenkoekjes. Twee per persoon. Perfect gestoomde pannenkoekjes met de reepjes groenten, de hoisinsaus en heerlijk knapperige pekingeend. Oprollen en gewoon met de handen afhappen. Heerlijk! Zoals gewoonlijk zou ik wel 10 van die pannenkoekjes willen, maar gezien de rest van het menu is dat natuurlijk helemaal niet handig.

Het volgende gerecht was kwartel. Kwartel met een vijfkruidenzout erop. Ook alweer geweldig lekker. Jenny zag dat we zaten te smikkelen en liet ons nog een extra kwartel brengen, ook die was in no time op. Heerlijk, heerlijk weer. We namen een kleine pauze, kregen een nieuwe fles wijn van het huis, geweldig vriendelijk en na enige tijd vervolgden we met een geweldig leuk gerechtje.

Een McJenny! Een soort hamburger – brood gemaakt van getoast bapaodeeg – met krokant buikspek, sesam en groenten. Fantastisch om te zien, erg geestig en belangrijk: ontzettend lekker alweer. Een heel leuk idee vonden we het. Het volgende gerecht kwam weer op een groot bord wat in het midden van de tafel werd gezet.

Per persoon een mooi blad kropsla gevuld met gebakken eendenvlees met bosui, pijnboompitten en sesam. Wederom oprollen en afhappen. Het wordt saai, maar alweer heerlijk. En ook zo heerlijk licht! We waren toe aan de finale, het werd ook de zevende ronde al, wat een verwennerij toch. Een finale in drieën.

Allereerst een groot bord met melkkoe (kalf dus lijkt me) met allerlei gebakken groentjes, alweer fantastisch van smaak en het vlees was boterzacht, terwijl de groentjes nog heerlijk krokant waren en een flinke bite hadden. Ernaast een groot bord met allemaal stukken gebakken kreeft.

We kregen er gereedschap en vingerkommetjes bij, wat wel nodig was, want we hebben heerlijk zitten kluiven en peuren. De kreeft was ook alweer uitstekend klaargemaakt en perfect van garing.

Tot slot een groot bord met mooie stukken Iberico schouder met weer allemaal heerlijke krokante groentjes, ook heel erg lekker. Erbij voor iedereen nog een schaaltje witte rijst en we waren diep en diep tevreden. Wat een fantastische maaltijd en wat een verwennerij. We sloten af met espresso en koffie, bedankten Jenny en de andere erg prettige bediening voor de geweldige gastvrijheid en ontzettend tevreden verlieten we Asian Glories. Om heel snel weer naar terug te keren!

TandjongPriok in Arum

Nadat we lekker hadden geborreld op een leuk terrasje in Harlingen – wat overigens verbazingwekkend weinig terrasjes heeft vonden we – en ons hadden opgefrist in de hotelkamer bracht een taxi ons naar Arum. In Arum namelijk ziet een uitstekend authentiek Indonesisch restaurant. Echtgenoot is geboren in Djakarta en erg weg van de Indonesische keuken en daarom had ik via twitter gereserveerd bij TandjongPriok.

Voor een uitleg over de naam en het idee achter het restaurant verwijs ik naar de website, maar ook de inrichting wijst duidelijk naar de betekenis van de naam: de toegangspoort tot Indonesië, uiteraard met name de nautische onderdelen. Extra leuk vonden wij dan weer dat ook de ouders van echtgenoot met De Oranje in Djakarta waren aangekomen in 1951. Goed. De ontvangst was vriendelijk, men herkende alleen mijn naam niet omdat Sicco – de mede-eigenaar en ook actief op twitter – mijn twitternaam had opgeschreven en ik mijn eigen naam noemde, maar alles kwam goed. Sicco kwam ons een hand geven en we kregen een fijne tafel – de tafels zijn heel breed hier – naast de saté-gril. Het restaurant was bijna helemaal gevuld en dat schijnt altijd zo te zijn in de weekenden. Verbazingwekkend wat mij betreft in zo’n piepklein dorpje. Er hangt een heerlijk ontspannen sfeer, iedereen keuvelt wat, eet heerlijk en is duidelijk aan het genieten. Op de tafels, op de zijkanten, zitten koperen (nautisch) naamplaatjes van de vaste gasten, ook al zo leuk, want overal zit natuurlijk een verhaal aan vast. De kokkin, de vrouw van Sicco, was vanavond helaas afwezig, maar dat mocht onze pret niet drukken. We begonnen met een glaasje witte wijn, een Nyakas, Muller Thurgau, Budai. Een fijne, frisse wijn. De wijnkaart, die net nieuw is, is opgesteld in overleg met Miranda Beems en Sicco is duidelijk trots op zijn mooie wijnkaart. Die er wat mij betreft ook mooi uitziet, zowel qua inhoud als qua uiterlijk.

Erbij een mandje met kroepoek en emping. De kaart werd ons gebracht, zie de website. Op tafel stond een kaartje met de diverse sambals die mogelijk zijn. Die sambals worden aan tafel klaargemaakt en kun je eten bij het hoofdgerecht; wat over is krijg je in een bakje mee naar huis. We besloten elk tot twee saté, uiteraard tot het hoofdgerecht en daarna zouden we nog wel zien.

De wijn had even wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk besloot echtgenoot tot een rode wijn, een Papa Luna Calatayud en hij was er erg over te spreken. Ikzelf bleef bij mijn geliefde wit, een Bourgogne Aurélien Verdet.

We kozen twee sambals, waarvan er eentje aan tafel werd klaargemaakt. De andere, zo vertelde de vriendelijke mevrouw ons, zou in de keuken worden klaargemaakt, omdat de bereidingstijd tenminste 20 minuten zou zijn. We vonden het prima.

We hadden gekozen voor de Badjak, die dus in de keuken werd klaargemaakt en voor de Trasi Bakar Gendaria en na enige tijd verscheen er een grote platte vijzel met daarin de ingrediënten die langzaam werden geplet, zodat er een heerlijke kruidige eenheid ontstond. We hebben ervan gesmuld. De sateetjes kwamen, we konden de bereiding ervan op de voet volgen op de gril die naast ons stond.

Vier soorten op een schaaltje met vier verschillende sausjes erbij, en een keurige uitleg welk sausje bij welke saté te eten. We hadden gekozen voor de saté van lam, van hert, van kip en een Balinese versie (we gaan tenslotte naar Bali), de lilit ayam, kipgehakt aan een serehstengel. Ik kan kort zijn: alle saté waren geweldig lekker, zowel zonder als met sausje. Heerlijk geroosterd (vrij zacht), niet te grote brokken (heb ik een hekel aan) en eigenlijk is het een keer leuk, zo zeiden we later, om eens alleen alle saté hier te proberen als maaltijd. Gaan we dus nog een keer doen.

Na enige tijd kwam het hoofdgerecht. De Coba-Coba, zoals dat hier heet. Beslist geen rijsttafel, maar vier of vijf op elkaar afgestemde gerechten met witte rijst. Telkens wisselend, dus telkens weer een verrassing. Een leuke mand met witte kleefrijst en vijf gerechtjes kregen. Udang soos tiram, ayam betutu, semor kerbau, gado-gado en sambal goreng kouseband. Nu heb ik natuurlijk geen idee wat wat is, maar in ieder geval kregen we kip in een pandanblad, gesmoorde waterbuffel, gadogado en iets met garnalen. Ook hier kan ik erg kort over zijn: we hebben nog nooit zo fantastisch lekker Indonesisch gegeten. Heerlijk gekruid, maar niet zo heet dat de smaakpapillen doodslaan, perfect van garing, niet te droog, mooi mals en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Wat was dit allemaal lekker zeg. We kregen het natuurlijk lang niet allemaal op, deze keuken is altijd zeer genereus en gastvrij en hier zeker.

We hebben nog lang na zitten kletsen met onze wijntjes en sloten uiteindelijk af met een goede espresso. Nadien kregen we nog een rondleiding van Sicco door het hele restaurant – er is ook nog een gedeelte voor groepen, slim!

Ook heeft hij een BOB-service, waar we uiteraard met graagte gebruik van hebben gemaakt en zo bracht hij ons naar ons hotel in een geweldig leuke oude Londense taxi. We hebben genoten van deze avond in dit zeer gastvrije restaurant. Als we weer in Friesland zijn gaan we er zeker weer eten, het was allemaal even lekker.

The Raffles in Den Haag

Op deze zevende april hadden we het druk. Eerst moesten we langs de juwelier, de ring die Ole gaat krijgen voor zijn 18e verjaardag was klaar en aansluitend zouden we naar een vernissage gaan bij Pulchri van Jaroslawa Dankowa(bekend van o.a. het Indisch monument in Den Haag). Uiteraard moest er ook gegeten worden, dus ik had gereserveerd bij The Raffles. Echtgenoot is een groot liefhebber van de Indonesische keuken en veel verder dan Garuda waren we eigenlijk nog niet gekomen, dus we moesten nu maar voor het echte werk gaan vond ik. Nu was alles wat eerder gepiept dan we dachten, dus vanwege jeugdsentiment dronken we nog wat biertjes bij De Posthoorn en reden daarna iets te vroeg naar The Raffles.

De inrichting doet – denk ik, nog niet geweest nl. – Indonesisch aan, met name de Ikat-draperiën spraken me aan, op die manier creëer je toch wat privacy in het vrij kleine restaurant. De mannelijke bediening (een wat oudere man en twee wat jongere mannen) zijn zeer vriendelijk en met name de oudere man is uitstekend op de hoogte van de wijnen die men er schenkt. De vrouwelijke bediening is ernstig niet aanwezig en fluistert naar mijn mening ietsjes te veel, dat mag wel wat duidelijker. Maar vriendelijk is het allemaal wel. We bekeken de kaart, zie de website voor een uitgebreide indruk en we besloten – uiteraard zou ik bijna zeggen – voor het menu Raffles met wijnarrangement.

Een flinke bak emping kwam op tafel. Nu vind ik emping persoonlijk altijd veel te zoet, zo ook deze, maar een snufje zout – doe ik thuis ook nl. – bracht uitkomst. Zo was hij wel lekker en paste goed bij de aperitiefjes. Voor echtgenoot een biertje en voor mij een droge witte wijn. Een Verdejo, een lekker allemansvriendje.

Op de tafels verder nog wat kunst, een kandelaar, peper en zout en onderborden van Wedgewood. Het viel me op dat bijna al het serviesgoed wel een butsje ergens had. Op de een of andere manier niet storend trouwens, het past wel bij de hele sfeer. Ook het Yogya-zilver werkt daaraan goed mee. Bij het voorgerecht kregen we een Marsanne – Louis Chèze –   Pays des Collines Rhodaniennes 2010 en dat was een bijzonder prettige wijn, die zich ook uitstekend hield bij het gerecht.

Popiah Singapura; Papierdunne rijsteflensjes gevuld met crab en vis. Inderdaad een flinterdun rijstflensje kregen we, ruim gevuld met heerlijk gekruide krab en stukjes vis. Bijzonder smakelijk en perfect gekruid. Erbij een limoentje en wat flinterdun gesneden kool voor de frissigheid en ook dat paste perfect. Een mooi gerecht vonden we het, wel aan de ruime kant… Het tweede gerecht was minstens zo lekker.

Sop Benkulu; Sumatraanse vissoep, pikant en geurig! Op de foto ziet de bouillon lichtelijk uit als afwaswater, maar dat komt vooral omdat er behalve diverse vissoorten en gesneden kleine maiskolfjes ook wat rijstnoedels in zaten. Die gaven het gerecht een wat vreemde kleur, vooral op de foto. In het echt was het een mooie heldere bouillon met wat lekkere rode ‘oogjes’. Wederom een heerlijk gerecht, geweldig fijn gekruid, niet te heet, maar toch aanwezig. En de diverse visjes waren perfect van cuisson, niets was taai geworden. In het glas vervolgens een Schiefer Riesling – van Volxem – Qualitätswein – Trocken – Saar 2010, een echt lekkere Riesling, bijzonder mineralig en heerlijk droog. Eén van de weinige Rieslings – volgens de meneer – die echt uit de Saar komt. Erbij

Udang Pantung Kuning; Kreeft met een saus van kunjit, citroengras en tomaat en dat was de topper van de avond. Geweldige stukken kreeft in een absoluut heerlijke saus. Wederom flink gekruid, maar wel dusdanig dat de smaak van de kreeft nog goed te proeven was. Echt zo’n gerecht waar je nog wel een bordje van zou willen. Het hoofdgerecht kreeg als begeleiding in het glas een Cabernet Riserva – Alois Lageder – Alto Adige 2007, een prettige rode wijn. Het hoofdgerecht was

Domba Kare Batak; Stukjes lamsfilet in een donkere curry uit de Batak landen met nasi goreng. Mooie stukjes lamsfilet, rosé gebakken in een fijne donkere curry met wat aardappeltjes en gesneden basilicum en ernaast een flink torentje nasi goreng, gevuld met onder andere stukjes kipfilet en cashew-noten. Alweer lekker, maar niet heel opzienbarend. En nogal veel, dus ik moest iets laten staan. Bij het dessert kwam een glas Maury – Mas Amiel en dat is gewoon een wel prettige dessertwijn.

Het dessert zelf was Es Merapi; Gekruid ijs besprenkeld met pure chocolade saus. Drie gigantische bollen ijs kregen we met op het bord heel veel strepen en kringels chocoladesaus. Erbij nog een mooi schenkbekertje met warme chocoladesaus. Het ijs had drie smaken: aardbei met rode lombok, kokos met kaneel en banaan met gember. Alledrie werkelijk erg lekker, maar mede door de warme chocoladesaus en de hoeveelheid echt te zwaar, ik moest meer dan de helft laten staan.

Bij de goede espresso waarmee we afsloten kwamen nog wat lekkere bonbonnetjes en tevreden verlieten we The Raffles. Een aantal gerechten is werkelijk bijzonder lekker hier, om dus nog eens naar terug te keren.