Quintana 30 in Madrid

Na een bezoek aan het Prado (uiteraard schitterend) werd het zo tegen 3 uur wel tijd voor een lekkere lunch. We kwamen uit op een Bib in een ander deel van Madrid. Quintana 30.
Een modern ingericht restaurant met een bar, niveauverschillen en verlichte glazen ramen waarop recepten in het Frans en Spaans gekalligrafeerd waren. We kregen een tafel voor vier op het derde niveau en begonnen met een Cava. Een fles Mistinguett Brut, een echt prettige Cava.
Erbij allereerst een schoteltje met echt lekkere olijven, gevuld met ansjovis, mijn favoriete olijf dus en nadat we de kaarten hadden bekeken en onze bestelling in het Engels hadden doorgegeven, wat tot nogal wat misverstanden leidde, want de bediening spreekt helemaal geen Engels, nog een schoteltje met stukje heerlijk gekruide worst.
De wijnkaart wilden we ook graag inzien. Die is aardig hier, vriendelijk geprijsd ook. We kwamen uit op een Godello sotre lias, een Valdesil, Vilamartin de Valdeorras. Een zeer prettige Godello.
Als voorgerecht wilde Ole graag de tartaar van rode tonijn geserveerd met een jus van tomaat en hij was erg tevreden over zijn mooie torentje van handgesneden tonijn, goed aangemaakt met erop nog haringeitjes, een mooie olie eromheen, wat kruiden en wat partjes kerstomaat. Op het torentje een soort koekje van gedroogde tomaat maakte het geheel compleet.
Echtgenoot wilde de salade van kreeft en kreeg lekkere gemengde salade met een fijne dressing en flinke stukken perfect gegaarde kreeft en ook hij was tevreden.
Over het gerecht wat Maurits had gekozen, op de manier van Bilbao geroosterde spinkrab, ontstond enorme verwarring. Ik geloof dat we wel drie andere gerechten aan tafel hebben gehad, maar uiteindelijk kwam het goede bord en dat bleek een soort soep met krab te zijn. Overigens wel heel smakelijk en met veel krab, dus ook Maurits was tevreden.
Ikzelf had gekozen voor de gegrilde coquilles met paprika en kreeg een flink bord met schelpen met die kleine coquilles, heerlijk gekruid en met een heerlijke saus. Gelukkig stond er voldoende lekker brood op tafel om de saus te dippen.
Als hoofdgerecht kreeg Ole de krokante beef lasagne geserveerd met romige wilde paddestoelen rijst en hij was zeer tevreden over zijn mooie gerecht. De ‘lasagne’ bestond uit aardappel, ertussen heerlijk krokante stukjes biefstuk, mooi gekruid en eronder de uitstekende risotto met een heerlijke romige saus.
Echtgenoot had de heek. In de pan gebakken heek met een schuim van geroosterde paprika. Het schuim was wat verdwenen toen het bord uiteindelijk kwam, ook hier was verwarring over, wat niet wegnam dat het prima heek was en dat hij ervan heeft zitten smullen. Erbij nog wat groenten in de vorm van aardappel en hij was tevreden.
Maurits en ik namen hetzelfde gerecht, omdat je dat per 2 personen moest nemen. Gegrilde zeeduivel met een velouté saus en lente-uitjes. Een flink stuk goed gegrilde zeeduivel kregen we met erop een kleine salade en er omheen de saus met wat lente-uitjes. De vis was lekker en perfect gegrild, de salade was ook lekker, maar de saus kon ons niet bepaald bekoren. Dun, niet romig en aan de vette kant.
Een dessert wilden we ook nog wel.
Twee van ons kozen maar weer eens voor de rijstepap (arroz con leche) en die vonden ze hier erg leuk. Mooi gepresenteerd ook in een leuk schaaltje.
De ander koos voor een soort boterkoek met een saus van bruine en een saus van witte chocolade en erop nog wat abrikoosgelei en een framboos en was erg tevreden.
Ikzelf wilde wel iets met chocolade en kreeg een veel te groot dessert bestaande uit een gigantische chocoladebrownie met ijs van donkere chocolade en ijs van witte chocolade, een plakkaat van witte chocolade met wat gelei van rood fruit en erop nog wat sorbet van chocolade en een schitterende framboos. Erg lekker, maar aan de ruime kant om het vriendelijk te zeggen.
We sloten af met een espresso, twee Irish Coffee en een Ice Tea voor Ole, hier erg leuk gepresenteerd in een gekoeld theepotje. Erbij een grote plak krokante koek, die erg lekker was en zeer tevreden verlieten we deze erg leuke Bib. Als we weer in Madrid zijn, gaan we hier zeker weer eten.

El Vagón de Beni in Hoyo de Manzanares

Nadat we een lange ochtend Madrid hadden verkend onder andere met de Hop on – Hop of-bus (wij vinden dat een prettige manier, zeker omdat ik nog geen hele lange afstanden kon lopen) zochten we een adres buiten de stad om te lunchen. Alle sterrenrestaurants zijn de hele maand augustus gesloten, de meesten overigens de hele zomer, ze sluiten gewoon op 9 juni en gaan 2 september weer open.
We kwamen uit op een restaurant wat ik tijdens mijn zoektochten thuis ook al had gespot: El Vagón de Beni. Gelegen in een dorpje in het uitgestrekte natuurgebied waarin ook ‘ons’ dorp ligt.
Bijzonder geestig om mee te maken is de aankomst. Je kunt parkeren op het eigen terrein, loopt de hoek om en je waant je dan op een station. Een schitterend treinstel staat er op je te wachten met authentieke trappen, je kunt zelfs naar boven! De ontvangst – we waren de eerste en enige bezoekers – was heel vriendelijk door een man in werkkleding en hij vroeg ons of we op het terras of binnen wilden eten. Hij opperde overigens zelf dat binnen koeler zou zijn in verband met de airco, maar los daarvan wilden we wel zo’n Oriënt Express-ervaring meemaken.
We mochten plaatsnemen aan een ruime tafel voor vier aan het begin van de wagon, waarvan alle tafels keurig gedekt waren en na korte tijd kwam dezelfde man, nu keurig in pak, ons vragen of we een aperitief wilden. Dat wilden we graag, een Cava uiteraard. Ik weet niet meer welke, maar lekker was hij in ieder geval! Erbij een amuse. Een schitterende gazpacho met erin flintertjes gedroogde Ibericoham. Erg lekker en heerlijk fris.
We bekeken de kaart, voor een impressie verwijs ik naar de website, en maakten onze keus. We besloten à la carte te eten, de menu’s leken leuk, maar de gerechten op de kaart vonden we leuker.
De wijnkaart is niet heel uitgebreid, maar wat wel heel leuk is, is dat uit vrijwel elk gebied van Spanje een wijn op de kaart staat. Deze middag namen we wat flessen uit Navarra en wel de Nekeas, een chardonnay uit 2008. Een wijn om te onthouden wat mij betreft, hoewel ik hem nergens kon vinden in Spanje, dus ik zal hier eens op zoek gaan.
Ole besloot als voorgerecht een favoriet van hem te nemen, de carpaccio van Iberico filet met pickles en parmezaanse kaas en hij was bijzonder tevreden over het mooie vlees, de lekkere augurkjes, ingelegde bloemkoolroosjes en de kaas. Her en der ook nog een flinter sla maakt het geheel compleet. Aan pijnboompitten doen ze hier gelukkig niet.
Maurits was benieuwd naar de ansjovis uit Cantábrico met gekonfijte tomaten en ook hij was dik tevreden met zijn bord, gevuld met flink wat licht gezouten ansjovisjes in olie (bijzonder lekkere olie) met erbij een quenelle gekonfijte tomaat, die mooi zoet was, en een quenelle gemaakt van zwarte truffel, die perfect paste bij zowel de visjes als de tomaat.
Echtgenoot en ik waren toe aan de eendenleverterrine met gedroogde abrikozen, sinaasappelpuree en een reductie van PX.  Drie flinke stukken terrine kregen we, bijzonder lekker! Erbij de gedroogde abrikozenpuree, eronder de sinaasappelpuree, die heerlijk fris en toch zoet was en de reductie van de PX. Prima bij elkaar passende smaken en zoals gezegd: heerlijke eendenlever. Het geheel werd afgemaakt door een heerlijk krokant koekje met leuke kruiden.
Bij de hoofdgerechten koos Ole voor de secreto van het Iberico varken met stroganoff en weer was hij erg tevreden over zijn (immense) portie. De stroganoff vond hij erg lekker en het vlees was geweldig zacht en mals. Het zag er niet heel aantrekkelijk uit zo op het bord, maar de smaak maakte volgens hem alles helemaal goed.
Maurits wilde op dit niveau wel graag de cochinillio de Segovia proberen. Het speenvarken uit Segovia dus met geroosterde zoete aardappel, zuurkool en saus van mandarijn. Hij was meer dan tevreden over zijn schitterende stuk vlees met apart erop het heerlijk krokante vel van het varken. Erbij de saus van mandarijn, die hij verrassend lekker vond, groentjes, de zuurkool en de aardappel die verwerkt was tot puree. Tevredenheid alom dus.
Echtgenoot had trek in de duif uit Navaz, twee keer klaargemaakt, met texturen van wortel, getruffeerde baby-uien en jus. Ook hij was bijzonder tevreden met zijn hele duif, keurig in delen gepresenteerd. Twee mooie pootjes, een malse borst, heerlijke baby-uien met truffel en een schitterende jus. Ook nog wat wortels her en der en zijn feestje was compleet.
Gezien de omvang van de voorgerechten had ik bedacht als hoofdgerecht ook een voorgerecht te nemen. Ik was benieuwd naar de gegrilde inktvis met lichte knoflookroom en aardappeltjes klaargemaakt met ras el hanout. Ik kreeg een ongelofelijk vol bord met echt heerlijk malse inktvis, perfect gegrild en gezouten, heerlijke knoflookroom en fantastische aardappeltjes, maar ik heb nog niet de helft kunnen opeten, het was echt veel en veel te veel. Wel geweldig gastvrij natuurlijk, maar echt te veel van het goede.
Ook de mannen hadden meer dan genoeg gegeten, dus we namen geen dessert, maar wel koffie. voor twee van ons, die erg lekker was en erbij kwamen nog koekjes en heerlijke koude truffels, waarmee we deze gedenkwaardige maaltijd in een hele leuke omgeving afsloten.
Bij vertrek keken we nog even rond op het emplacement en stapten daarna de echte wereld weer in. Een aanrader dit restaurant mocht je ooit in de omgeving zijn!

Méson Maito in Miraflores de la Sierra

Na een dag of anderhalf te hebben doorgebracht in het redelijk comfortabele vakantiehuis werd het tijd om het dorp waar in het lag te verkennen. Een vriendelijk dorp met behoorlijk wat horeca. Puur op het zicht kozen we ervoor te lunchen bij Méson Maito, niet in de laatste plaats omdat Michelin ze noemde vanwege hun grillades.
Het restaurant bestaat uit drie verdiepingen, maar ze hebben ook een terras en natuurlijk kozen we daarvoor. Het lag heerlijk in de schaduw, dus we zaten bijzonder prettig.
Het restaurant ligt aan een plein, waar flink wat terrassen zijn, althans voor een dorpje van deze omvang vond ik het aan de ruime kant. Bovendien is er een stukje verderop een nog groter plein met nog veel meer terrassen.
Als aperitief namen we een biertje, want we hadden dorst.
De kaarten werden ons overhandigd. In het Engels, terwijl het personeel geen woord Engels sprak, dus bij het bestellen kwam de Spaanse kaart erbij, zodat er geen verwarring zou ontstaan.
Tijdens het bekijken van de kaart kwamen er een soort van wantanpakketjes, die verrassend lekker waren. Erna ook nog een schaaltje met wat ter plekke gemaakt wafelchips en balletjes gevuld met vis. Water wilden we wel, met en zonder bubbels en een flesje wijn natuurlijk ook. Een Albariño, een Bicos. Een zeer aangename wijn, bijzonder goedkoop, maar dat gold eigenlijk alle wijnen in de restaurants. Ze doen hier niet aan vier keer over de kop (gelukkig).
Brood kwam op tafel, mét kuipjes boter, een unicum volgens mij in zuidelijke landen….
De inrichting binnen is rustiek, mij vielen vooral de mooie tegeltjes op waarmee de traptreden waren afgewerkt.
Ole had zin in vis en koos voor de pulpo. Pulpo, flink wat overigens met appelmoes en heel veel pikant paprikapoeder. De portie was aan de ruime kant, dus hij heeft niet alles opgegeten, maar lekker was het wel.
Maurits ging weer voor de entrecote, maar was enigszins teleurgesteld in de kwaliteit, zeker na het feest in Bouliac. Hier zat naar zijn mening toch wel wat veel vet in wat niet helemaal goed gegrild was, zodat het weggesneden moest worden en er eigenlijk wat weinig vlees overbleef.  Erbij lichtelijk slappe frieten en een geroosterde groene paprika. Licht teleurstellend dus.
Echtgenoot en ik deelden een streekgerecht, cochinillo, in het Engels Suckling Pig en in het Nederlands speenvarken. Een flinke schaal kregen we met een in stukken gehakte poot van het beestje en erbij slappe frieten. Het vlees was mooi mals en smaakvol, het velletje was mooi knapperig, dus wij waren tevreden.
Na enige tijd wilden we eigenlijk toch nog wel een dessertje, we zaten tenslotte heerlijk op dat fijne terras. De mannen waren bijzonder eensgezind: arroz con leche: rijst met melk, rijstepap dus. Een flink bord kregen ze met heel lekkere rijstepap met flink wat cacao en een koekje en ze waren erg tevreden.
Ikzelf wilde de chocoladetaart wel proberen. Die was ongelofelijk lekker. En machtig. Maar vooral heel erg lekker.
We sloten af met prima espresso en tevreden verlieten we Méson Maito. Het is overigens het enige restaurant geweest wat we hebben bezocht in Miraflores de la Sierra, alle andere restaurants bezochten we als we onderweg waren of in een naburig gelegen dorp, waar iets meer parkeergelegenheid was.

Café de l’Espérance in Bouliac

We waren heel vroeg vertrokken, want we vinden het altijd leuk om de eerste vakantiedag lekker uitgebreid te lunchen ergens onderweg. Zo vroeg zelfs dat we nog alle tijd hadden om La Rochelle aan te doen, waar ik goede herinneringen heb aan het restaurant van Richard Coutanceau, waar we overigens geheel toevallig nog even langsreden. Na een drankje met zicht op zee reden we vervolgens naar een piepklein dorpje ietsjes boven Bordeaux, waar een leuke BIB zou zitten. En inderdaad, die zat er. Café de l’Espérance. Een bistrot met een schitterend – gelukkig overdekt, want het was al bloedheet – terras.
Voor de lunch heeft men op weekdagen een menu voor 15 euro, maar wij kozen ons hoofdgerecht van het schoolbord. Een voorgerecht hoefde niet, we zouden later bekijken of we een dessert wilden. Voorgerechten en desserts zijn hier in buffetvorm. Een klein bladerdeeghapje kwam en een mandje brood en we konden beginnen.
De bediening gebeurt hier door de eigenaar, een typisch Franse man, die gewoon voor alles zijn tijd neemt, ik mag dat wel, want het vakantiegevoel is er dan ook direct.
We namen een flesje rood van de kleine wijnkaart, uiteraard een heel aardige Bordeaux,  gekoeld water in een karaf kwam en we gaven onze keus door.
Maurits en echtgenoot waren eensgezind in hun keus voor de entrecote. Met stip volgens Maurits, onze vleeseter, de beste entrecote ever. Perfect klaargemaakt op de grill binnen en erbij goede frieten en voor ons vieren een bak groene salade met een lekkere dressing. Meer moet dat ook niet zijn tenslotte.
Ole had zin in varkensvlees en kreeg een flink hammetje op zijn bord met ook van die perfecte frieten.
Ik had onglet – longhaas – ontdekt en kreeg een gigantisch stuk longhaas. Perfect gegrild, boterzacht en mooi rood van binnen. Alles afgewerkt met lekker zeezout en weer die frieten. Smullen!
Van het dessertbuffet vervolgens, want dat konden we toch weer niet weerstaan, kozen we allerlei heerlijkheden. De baba, waar ik meestal niet zonder kan heb ik deze keer laten staan en ik heb me beperkt tot een fantastische chocoladetaart, een tiramisu en wat fruit. Een heerlijke maaltijd en een geweldig begin van onze vakantie. Een aanrader dit restaurant als je toevallig in de buurt bent en tijd hebt om te lunchen.