Miramón Arbelaitz in San Sebastian/Donostia

Op deze dinsdag begon ons culinaire avontuur bij Miramón Arbelaitz. Een * restaurant, gelegen in het Technology Park van Donostia, aan de rand van de stad. De taxi zette ons keurig op tijd voor de deur af en langs de rokersstoelen liepen we naar binnen. Een allervriendelijkste ontvangst door het alleen Spaans sprekende personeel en we kregen een tafel in het hypermodern ingericht restaurant op een soort entresol. Vrij donker was het er, veel grijstinten en moderne kunst. Het hele restaurant zou deze middag vollopen.
Vriendelijk personeel, keurig opgeleid en we begonnen met een Cava. Die niet aan tafel werd ingeschonken en mijn Spaans is onvoldoende om te vragen of ik even de fles mocht zien. In ieder geval een hele prettige Cava.
We kregen de kaarten uitgereikt, een toelichting op de menu’s werd gegeven en we bekeken alles. Uiteraard namen we het Degustatiemenu, 8 gangen. Voor de kaart en het andere menu verwijs ik naar de website. Ook de wijnkaart bekeken we, een arrangement kennen ze hier niet, althans niet volgens niet Engelstalige dame.
We begonnen met een fles Domaine Brana, Irouléguy 2010. Een wijn weliswaar uit Frankrijk, maar zeker uit de regio. Een verrassende wijn met iets ziltigs in de afdronk, wat wij bijzonder prettig vonden.
Twee amuses verschenen. In een glaasje tomatensoep met kaas uit de regio en in een schoteltje/bordje een crème van makreel met paprika. Allebei mooi van temperatuur, fijntjes van smaak en goed in de combinatie. Brood, olie en water kwamen ook op tafel.
Het eerste gerecht was oester met geroosterde en gemarineerde inktvis met een touch van gerookte curry. In een glazen schaaltje kregen we onderin ijs van curry, mooi fluwelig van smaak, mede omdat het een beetje ontdooid was al met erop een gigantische, erg lekkere, gerookte oester en daar weer op de perfect gebakken inktvis stukjes. Een verrassend en erg lekker gerecht. Zo’n gerecht waarvan je nog veel meer wil.
We gingen door met Noorse kreeft met een salade van gegrilde groenten.
In een schaaltje lagen onderin diverse gegrilde groenten met een zachte dressing van olie met een gerookte paprikasmaak. Daarop een schitterend dunne ravioli gevuld met groenten en vis, waarvan wij denken dat het makreel was en daarop een prachtig stuk perfect klaargemaakte kreeft met kruiden, waardoor hij mooi hoog op smaak was. Een werkelijk heerlijk gerecht.
Het volgende gerecht vonden we een verrassing. Zachte tuinbonen met kokkels. In een groot bord lag onderin zijdezachte puree van limabonen met olie, erop/omheen een vrij gegeleerde saus van het kookvocht van de tuinboontjes en daarin de mooie zachte met toch nog een fijne bite, tuinbonen. Erbij nog gesmoorde ui en selderij en de kokkeltjes maakten het geheel helemaal àf. In al zijn simpelheid een bijzonder smakelijk gerecht.
Hierna verscheen in een glazen schaaltje met venkel gestoomde coquilles en kruim van lam. Vreemd genoeg gaf mijn eerste hap een sensatie van thinner. Nu heb ik dat heel af en toe en ik ga er over het algemeen vanuit dat het aan mij ligt. De coquilles waren uitstekend van garing, de venkel proefde ik niet echt, behalve dan in de gesneden versie die onder de coquille in de uitstekende beurre blanc lag. Op de coquille en de beurre blanc kruim van lam, wat lekker hartig was. Een aardig gerecht. Heel misschien kan het nog wat verder uitgekristalliseerd worden.
De volgende wijn, een favorietje van ons, was een Pazo de Señorans, Selección de Añada, 2005, Albariño en die was precies volgens verwachting. Bijzonder lekker.
Het laatste vis gerecht was de vis van de dag, vandaag zeewolf, met crème van knolselderij en met basilicum gekruid tomatenvocht. Een perfect gebakken stukje zeewolf kregen we met erop heerlijke inktvisringen wat een mooie combinatie opleverde met het mooi hoog op smaak zijnde tomatenvocht en de knolselderijcrème. De basilicum had 0,5 seconde in hete olie gelegen.
Het vleesgerecht deze middag was duif. Geroosterde duif. Een prima stukje geroosterde duif kregen we met erop wat quinoa. Erbij eigen jus, wat jong blad van snijbiet en een crème van aubergine, die volgens echtgenoot geweldig lekker was. Ik ben zelf geen liefhebber van aubergine in welke vorm dan ook, dus mij zei het niet zo heel veel. De duif was uitstekend.
Het eerste dessert zou bestaan uit roomkaas, groene appel, ananas en guarana-ijs. We kregen, weer in zo’n glazen schaaltje, roomkaas, aardbei, sap van ananas, gekonfijte guarana en ijs van ananas en guarana. Een heerlijk fris dessertje, zelfs de roomkaas maakte het geheel niet zwaar. Prettig dus.
Het tweede en laatste dessert was een proeverij van chocolade en ijs van witte chocolade. We kregen een stukje chocoladetaart, ijs van pure chocolade, ijs van witte chocolade, karamelsaus, chocolademousse en een crunch van basilicum. Hier kan ik kort over zijn: geweldig lekker. Heel veel heel lekkere chocolade met een heerlijke karamelsaus en een heerlijke crunch. Een hele fijne afsluiter.
Bij de zeer goede café solo kwam nog een kletskopje en een chocoladetruffel per persoon en zeer tevreden verlieten we Miramón Arbelaitz. Een waardige aftrap voor ons culinaire weekje.

Catch by Simonis in Den Haag/Scheveningen

Sinds enige tijd komen wij in ieder geval een keer per week in Den Haag, meestal rondom lunchtijd. Nu hadden we al een paar keer geluncht bij het welbekende Simonis aan de Haven of we hadden er broodjes gehaald en die lekker in het zonnetje opgegeten, maar eigenlijk was ik bijzonder nieuwsgierig naar het relatief nieuwe (het bestaat al weer even) Catch by Simonis. Aan de Haven van Scheveningen, vlakbij een parkeergarage, een hypermodern gebouw van maar liefst vier verdiepingen, waarvan de begane grond en de eerste verdieping restaurant zijn. In de kelder zijn de toiletten, op de bovenverdieping kun je een feestje geven.
Iedereen die van verse vis houdt kent Simonis en met Catch by Simonis wilden ze zich – zo te zien – op een wat breder publiek richten, want hier is sprake van een wat chiquer restaurant dan het afroeprestaurant aan de haven. De kaart had ik natuurlijk thuis bekeken en die sprak me zeer aan. Ook de wijnkaart is hier erg leuk en zeker voor Nederlandse begrippen bijzonder prettig van prijs.
Goed, de reservering was snel gemaakt en op deze niet heel zonnige dinsdag wandelden we tegen half 2 het restaurant in. In het halletje een uitstalling van schaal- en schelpdieren, dan de glazen deuren en dan sta je pats boem bij een lange bar en een kleine counter waar een mevrouw je op wacht en naar je naam vraagt. Vervolgens werden we naar een tafel in het restaurant geleidt. Om het restaurant heen – het is ovaal van vorm – ligt aan een kant een serre, waarnaast dan ook weer een terras is opgesteld met heaters, dus je kunt al vrij snel buiten eten. Aan de voorzijde van het gebouw is een lounge-terras opgesteld, waar je ongetwijfeld zeer prettig kunt borrelen en wat oesters kunt happen.
Van de inrichting moet je verder houden, wit leer, stoelen, ronde banken, lichtelijk bling-blingerig, maar wij kwamen vooral voor het eten.
Ik begon met een glaasje witte wijn, een Sémillon, Thuerry l’Exception blanc. Een flink glas lekkere wijn voor 3.95, een keurige prijs dus. Echtgenoot opteerde voor een glas tomatensap en ook dat werd keurig gepresenteerd met tabasco en dergelijke. De uitstekende jongeman die ons deze middag van eten en drinken voorzag vroeg of we brood wilden. Dat wilde echtgenoot wel. Minpuntje vind ik dat je ervoor moet betalen, ik vind dat van een onaanvaardbare flauwigheid. Het brood kwam, met een bakje met ongezouten boter en een bakje met tapenade, wat vandaag gemaakt was van zalm. Een vrij simpel smeerseltje vonden we het.
We kregen de kaart met een uitleg over het tweegangenlunchmenu, de catch of the day en over de mogelijkheden buiten de kaart om. Nu is de kaart zeer uitgebreid en we hadden ook wat moeite om te kiezen, maar uiteindelijk lukte dat natuurlijk toch. De kaart is dusdanig uitgebreid – voorgerechten, oesters, sushi, oesterplateaus, fruits de mer, kaviaar, hoofdgerechten etc. etc., dat je hier eigenlijk kunt eten wat je maar wil op visgebied. Er staan overigens ook een paar vleesgerechten op de kaart.
Water wilden we ook wel, voor mij een karaf (pluspuntje!) voor echtgenoot een klein flesje Pellegrino voor 2.85.
We bekeken ook de wijnkaart, die zoals al gezegd mooi, uitgebreid en ontzettend vriendelijk van prijs is en we besloten tot een Meursault van Louis Jadot van 2011.
Onze voorgerechten kwamen. Voor echtgenoot de Stellendamse garnalen; klassieke cocktail, geserveerd met romige cocktailsaus. De uitstekende – zeer klassieke – garnalencocktail werd geserveerd op een groot bord. Het rondje garnalen was licht aangemaakt met een lichte mayonaise, zeer fijngesnipperde sjalotjes en wat bieslook, ernaast lagen streepjes cocktailsaus. Echtgenoot was behoorlijk tevreden over zijn garnaaltjes.
Voor mij de langoustine; carpaccio van langoustines, geserveerd met appel, kaviaar en een langoustinecoulis. Ik kreeg een mooi rondje van niet te dun gesneden rauwe langoustine, die mooi vers en heerlijk zoetig was. Erop brunoise van groene appel, een miniem schepje kaviaar, wat zure room en wat groen spul. Eromheen de langoustinecoulis, die verdacht veel leek op oestersaus, maar wel goed combineerde met de langoustines, dus ook ik was tevreden. De langoustines waren uitstekend!
Na enige tijd kwamen de hoofdgerechten, waarbij zich een klein incident voordeed: de uitstekende jongeman schonk per ongeluk in ons glas, waar nog een bodem in zat, wijn van de tafel naast ons. Hij schrok ervan en loste het keurig op door ons nieuwe glazen te brengen en de prijs van de wijn op de rekening aan te passen en de tafel naast ons kreeg een nieuwe fles. Geruisloos en netjes opgelost dus, prima!
Echtgenoot kreeg zijn bestelde griet; gegrilde grietfilet, geserveerd met bospaddestoelen, romige truffelsaus en aardappelmousseline. Een zeer goed gegrild stuk grietfilet kreeg hij met eronder flink wat goed gebakken bospaddestoelen. De aardappelmousseline was geen mousseline, maar een puree en dat vond hij wat teleurstellend, maar teleurstellender was de truffelsaus, die als een dun laagje op het bord lag, maar omdat het bord zo warm was (wat natuurlijk moet) werd de saus wat hard op het bord. Wellicht dat de saus apart geserveerd een betere optie is. Maar zoals gezegd: de griet en de paddestoelen waren uitstekend.
Ik kreeg mijn tarbot; hele gebakken tarbot met gewokte asperges, lamsoren en een kruiden beurre blanc en ik was meer dan tevreden. De tarbot was perfect gebakken en bijzonder smakelijk natuurlijk, de groenten waren meer dan smakelijk, die waren echt geweldig. Prima van garing, mooi hoog op smaak, werkelijk een genot om te eten. De beurre blanc die apart in een pannetje werd geserveerd (ik zou het op tafel naast het bord zetten, maar een kniesoor) was ook erg lekker. Een schot in de roos dit gerecht.
We sloten af met goede espresso, waarbij zoals het hoort een glaasje water kwam en een chocolaatje en tevreden verlieten we Catch by Simonis. Goede gerechten, goede bediening en een stuk leuker – vind ik dan – dan Simonis aan de Haven.

 

Rojo & Negro in San Sebastian

Nadat we ons hadden geïnstalleerd in het zeer prettige hotel waar we onze week in San Sebastian zouden doorbrengen wandelden we in het zonnetje richting de oude stad. Het was gezellig druk op straat, in Italië zouden we spreken van de pantoffelparade. Overal waren de terrassen flink bezet en ook binnen, aan de bar, waar de hoog opgestapelde pinxtos lagen, was het druk. De meeste Spanjaarden nemen 1 of 2 pinxtos en een drankje en vertrekken dan weer. Nu vind ik die pinxtos vreselijk leuk om te zien, maar er kleven voor mij twee onoverkomelijke bezwaren aan. De eerste is dat er vaak – gelukkig niet meer altijd zoals een aantal jaren geleden wel het geval was – een flinke snee stokbrood onder zit en dat vind ik niet lekker en de tweede is dat de pinxtos al in de ochtend worden klaargemaakt en ik vind het idee om iets te eten wat de hele dag op een bar heeft gestaan niet prettig. We hadden inmiddels wel een beetje trek gekregen, de lunch in Bouliac van eerder deze dag was allang vergeten. We liepen maar weer wat terug richting het hotel. Een echte maaltijd wilden we eigenlijk niet, we zochten iets anders. Om de hoek van ons hotel lag een bar/restaurant Rojo & Negro en de kaart die buiten hing zag er leuk en vooral anders uit. Men noemt het hier ook pinxtos, maar het zijn eigenlijk gerechtjes. Gerechtjes die je ook makkelijk kunt delen. Ook de pinxtos op de bar zagen er aantrekkelijk(er) uit. We liepen naar binnen – het uit vier tafels bestaande terras was vol – en namen plaats aan een tafeltje bij de bar. Achterin de pijpenla waren vier tafel gedekt met linnen en bestek, dat was het restaurantgedeelte.
We bestelden een glas witte wijn, een Rueda en die was lekker, zeker toen we de onwaarschijnlijk lage prijs zagen, namelijk 1.70! Op tafel stond de kaart en die bekeken we wat uitgebreider en onze trek werd groter. We besloten om wat gerechtjes te bestellen en die te delen.
We begonnen met een ración – portie – ham. Van die fantastische, boterzachte, hele malse, glimmende, licht notige ham. Ontzettend lekker! Geen foto van gemaakt, vergeten.
De wijn was op, dus we bestelden een fles. Aardig wat keus heeft men hier en wij gingen door met de Rueda en besloten tot een Blanco Nieva, Propietario Martúe, Verdejo 2013 voor de prijs van 9.70…
Nadat de ham opgegeten was bestelden we wat gerechtjes.
Capricho de txangurro, ergens in mijn achterhoofd zat nog dat txangurro krab is. In ieder geval kregen we een rol gemaakt van rijstvel gevuld met een heerlijke warme krabsalade, perfect gekruid en zeker niet flauw. Erbij toefjes yoghurt en een heerlijke kruiden olie en erop wat gefrituurde aardappelsliertjes, die mooi nagezouten waren. Een zeer verrassend en heel lekker gerechtje.
De brocheta de langostino y Emmental en tempura leek ons ook lekker. Zoals verwacht kregen we aan een stokje stukjes langoustine met Emmentaler omwikkeld met deeg. Het deeg was geen tempura, maar veel dikker. Hierdoor viel de smaak van de inhoud nogal weg en viel het gerechtje ons dus tegen.
We gingen verder met de taco de bacalao con cebolla confitada, een stukje gebakken kabeljauw met gekonfijte ui. Dit was weer een erg lekker gerechtje. Prima gebakken kabeljauw met erop heerlijke zachte ui, mooi gekruid allebei en eronder nog wat lekkere olijfolie.
Ook de magret de pato y hongos, eend met paddestoelen, vonden we erg lekker. Mooie stukken goed gebakken eendenborst kregen we met een heerlijke, wat zoetige, jus en ook de paddestoelen waren in diezelfde jus gebakken samen met wat uien. Echt lekker allemaal.
De chipirón a la plancha con aceite de ajo (verbazingwekkend altijd hoe makkelijk Spaans eigenlijk is) konden we niet weerstaan, dus ook die bestelden we.
Perfect gegrilde inktvis kregen we, zoals zo vaak in Spanje geserveerd op een plak aardappel met erbij heerlijke olie met knoflook, waar we ons brood in doopten. Ook de aardappel aten we gewoon op, veel te lekker om te laten liggen tenslotte.
Inmiddels raakten we behoorlijk volzet, maar nog een gerechtje moesten we proeven vonden we zelf en dat was ensalade templada de foie. Een werkelijk heerlijke salade kregen we met een fijne vinaigrette aangemaakt en wat zelfgemaakte croutons erop. Daarop een plakje uitstekend gebakken ganzenlever, afgemaakt met een zoetige stroperige saus waarin ik in ieder geval aceto balsamico proefde. De kok in het kleine keukentje, want groot kan die keuken nooit geweest zijn, vonden we een ware kunstenaar, alle gerechtjes – op de tempura na dan – waren uitstekend, mooi hoog op smaak en prima van cuisson.
We sloten af met een goede gin-tonic op het terras en wandelden terug naar het hotel.
Later deze week hebben we nog een keertje aan een van de restauranttafeltjes een hoofdgerecht gegeten en ook die waren prima in orde. Nergens in San Sebastian hebben we ‘s avonds na onze copieuze lunches zo lekker nog een klein hapje kunnen eten als bij Rojo & Negro, dus wat ons betreft is het zeker een aanrader. Voor meer informatie en prijzen: zie de website.

Café l’Espérance in Bouliac

Afgelopen zomervakantie waren we terecht gekomen in Bouliac voor een simpele, doch zeer smakelijke lunch bij l’Esperance. Zeer Frans, een leuk terras en binnen meer een café met tafeltjes. Ook deze zondag na een overnachting in Azay-le-Rideau passeerden we rondom lunchtijd Bouliac – het ligt iets oostelijk onder Bordeaux (niet boven Bordeaux dus zoals ik eerder vertelde), dicht bij de autoroute.
We reden het keurige fleurige dorpje in, vonden een parkeerplaats tegenover de ingang en wandelden binnen. Een vriendelijke zakelijke ontvangst en we kregen een tweetje bij de bar. Het terras was weliswaar afgedekt en tijdelijk achter schermen bereikbaar, maar dat vonden we toch echt nog te fris.
Echtgenoot wilde een half flesje rood, een Chateau de Rochemorin, 2007, Pessac Leognan, ik een karaf witte wijn, ik meen een Viognier. Badoit voor hem, een karaf voor mij.
Brood stond al op tafel met erbij een heel klein schaaltje met wat goede rillette.
We bekeken de schoolborden die her en der hangen en staan en waren vrij snel klaar met onze keus.
Echtgenoot wilde als vooraf(je) de Boudin Noir en kreeg een gigantische hoeveelheid uit een blik (maar vast wel zelf gemaakt), alle voorgerechten – op het buffet na – gaan hier per 200 gram. Erbij wat sla en wat cornichons en meer hoeft dat ook niet te zijn. Het was een lekkere worst/rillette-achtig voorgerecht, ik mocht ook proeven. Wel aan de ruime kant.
Ik wilde de huisgerookte zalm en kreeg 200 gram zalm met drie kwarten van een citroen.
De zalm was lichtgerookt, boterzacht en ik vond hem erg lekker. 200 gram zalm is goed te doen wat mij betreft.
Als hoofdgerecht koos echtgenoot voor de tartaar van rund, steak tartare dus. Hij kreeg goed aangemaakte met de hand gehakte steak tartare met erbij goed gebakken frieten en wederom was hij tevreden.
Ik gaf de onglet, longhaas dus, die ik afgelopen zomer ook had gegeten een herkansing en kreeg een redelijk stuk onglet met dezelfde goede frieten erbij. De onglet was in orde, hoewel er meer zenen in zaten dan ik me herinner van de vorige keer. De erbij gevraagde mayonaise was lekker. Lekker Frans zuur. Ook de bak groene salade met fijne vinaigrette ontbrak niet.
Bij de prima espresso kwam een cannelé. Nu krijgen we die wel vaker en ik vond er nooit iets aan. Deze echter was geweldig. Mooi krokant van buiten, mooi zacht van binnen met een heerlijke smaak. Hiervan zou ik er wel meer blieven…Puntje erbij voor l’Esperance dus.
Het blijft een vrij ideaal adresje voor een simpele lunch als je op doorreis bent, ik vermoed zo dat we aanstaande zomer hier weer zullen belanden, want dan rijden we deze route alweer. En de zonen zijn nogal weg van vlees van de grill.

l’Escu de Rohan in Rochefort-en-Yvelines

We hadden besloten te gaan rijden naar San Sebastian, dat vinden we namelijk leuk en we zijn vrijwel direct op vakantie dan, want een fijne lunch en een leuke overnachting, uiteraard met een fijne maaltijd geven dan direct het vakantiegevoel.
Bij het zoeken naar een lunchadres – het was de bedoeling ietsjes na Parijs te lunchen en dan nog een paar uurtjes te rijden naar een hotel voor de nacht – kwam ik opeens een restaurant tegen wat me heel erg bekend voorkwam. Wat bleek? Ooit, tenminste 10-15 jaar geleden kwamen we hier met de jongens terecht nadat we behoorlijk lang in de file hadden gestaan op de terugweg naar huis vanuit Zuid-Frankrijk. Het was hun eerste keer dat de tong aan tafel werd gefileerd en dat ze een warm lopend chocoladetaartje aten, dus ook zij wisten het nog. De groene luiken herinnerde ik me als de dag van gisteren. Het restaurant, l’Escu de Rohan, ligt midden in het charmante dorpje Rochefort-en-Yvelines, op slechts 45 km van Parijs. Aan de inrichting is helemaal niets veranderd, wel aan het personeel. Waren het destijds waarschijnlijk de ouders, de vader in de keuken, de moeder in de zaal, nu nam de kok de bestellingen op – de zoon – en zijn vrouw nam de zaal voor haar rekening. Hard werken zo met zijn tweetjes. We waren zeker niet de enige gasten deze zaterdagmiddag, op een grote tafel na die al klaarstond voor de avond, waren alle tafels uiteindelijk bezet. Wij kregen een leuk rond tweetje met zicht op het hele restaurant en ik herkende in de hoek bij het raam naast de deur de tafel waar we destijds met zijn vieren hadden gegeten.
Tot zover deze wat lange inleiding, maar dat komt omdat ik het eigenlijk gewoon zo heel erg leuk vind.
Geheel onFrans namen we als aperitief een glaasje witte wijn, Gascogne hier en we bekeken de kaart, die we overhandigd kregen door de chef. Ook kregen we een uitleg over het menu van de dag.
Een amuse arriveerde. Twee rolletjes lekkere gevulde ham, een fijne appetizer, want we kregen er trek van.
Nadat we onze wensen kenbaar hadden gemaakt bekeken we de wijnkaart. Een zeer aardige, prettig geprijsde wijnkaart. We besloten tot een Domaine de Fenouillet, Faugères, les Hautes Combes, 2012, voornamelijk omdat het een ons niet bekende wijn was. Hij was erg lekker.
We hadden als voorgerecht allebei gekozen voor de terrine de foie gras met toast en confiture van ui. De terrine was zoals hij hoort te zijn, erg lekker dus, de toast was prima in orde en de confiture van ui was ook lekker. Typisch zo’n gerecht wat altijd lekker is, mits goed uitgevoerd natuurlijk en dat was het hier.
Als hoofdgerecht had echtgenoot gekozen voor de zeeduivel met gevulde Amandes en saus van kabeljauw. Hij kreeg een flink gevuld bord – de porties zijn hier ruim, zo niet zeer ruim – met puree van aardappel en pastinaak waarop de goed gebakken zeeduivel lag. Ernaast drie Amandes in de schelp met wat kruiden, saus van kabeljauw en geroosterde tomaatjes. Hij was zeer tevreden over het gerecht. Zonder fratsen gewoon lekker.
Ik had gekozen voor een gerecht uit het menu van de dag, een stoofpotje van kabeljauw en ik kreeg een schaaltje met een heerlijke vissaus, eigenlijk dikker dan een saus, maar nog net geen crème, waarin wat groenten (ook aardappel) en kruiden lagen, een heerlijk stuk gestoofde kabeljauw en twee plakjes stokbrood met rouille. Ook dit gerecht was gewoon erg lekker. Goed klaargemaakt, geen toeters en bellen, maar prima in orde.
We hadden ook nog besloten – onze ogen waren weer eens groter dan de buik – tot een kaasgerechtje, omdat we het zo leuk vonden dat ze hier in plaats van een plateau twee kaasgerechtjes op de kaart hebben staan. We zouden halverwege delen.
Echtgenoot koos de brick van Camembert met karamel met Banyuls en een salade en hij kreeg twee stukken Camembert, gebakken in filodeeg met de genoemde karamel en een klein slaatje. Erg lekker, maar – natuurlijk – wel zwaar.
Ikzelf wilde graag het andere aangeboden gerechtje, de terrine van Roquefort met een kleine salade met noten en gekonfijte abrikozen en ik kreeg een mooie plak terrine, waarin gelukkig de Roquefort overheerste met erbij een leuk slaatje en wat fijngehakte noten met fijngehakte gekonfijte abrikozen en ook iets van karamel. Mooie smaakjes bij elkaar.
Beide kaasgerechtjes vonden we erg lekker. We besloten wel dat als we hier weer zouden eten – je weet het niet tenslotte – we ons zouden beperken tot drie gerechten.
We hadden namelijk ook nog een dessert besteld – tja, die grote ogen – .
Echtgenoot nam natuurlijk de crème brûlée met geflambeerde appels, krokante appel en een sabayon met Calvados en hij was meer dan tevreden over de perfect uitgevoerde brûlée, de heerlijke krokante appel en de zijdezachte sabayon.
Ik was zeer benieuwd naar de baba met rum, crème van mandarijn en carpaccio van ananas en ik kreeg een gigantische, maar heerlijk lichte baba met eronder de crème van mandarijn en erop stukjes ananas. Iets anders van uitvoering dan ik had verwacht, maar dat lag vast geheel aan mij. In ieder geval verbazend licht en erg lekker.
Bij de uitstekende espresso kwamen nog twee snoepjes per persoon en na het betalen van de rekening verlieten we zeer tevreden l’Escu de Rohan en het erg charmante dorpje.
Zo charmant vonden we het er dat we tijdens onze vakantie besloten op de terugreis te overnachten in Rochefort-en-Yvelines en ons avondeten bij het restaurant te gaan gebruiken.
Zo gezegd, zo gedaan. Tegen achten wandelden we naar het restaurant, onze B&B lag om de hoek namelijk en we kregen hetzelfde tafeltje. Deze avond liep het restaurant volledig vol.
We begonnen weer met een glas witte wijn, aperitieven als pastis en Suze zijn aan ons niet besteed, dat drinken we liever op een terras.
Het menu werd ons uitgelegd, we bekeken de wijnkaart en we kregen een amuse. Twee gevulde gebakken tomaatjes met tapenade, een lichte crème en wat bieslook. Lekker!
Als wijn kozen we voor een Condrieu 2011, Guigal. Altijd goed en zo ook deze.
Deze avond besloten we het aangeboden menu te volgen, op één uitzondering na dan.
Dat betekende dat we als voorgerecht een krokante kwartel kregen, gevuld met foie gras met erbij een salade van asperges en een beurre blanc met balsamico. Een zeer smakelijk  gerecht. De kwartel was in stukjes gesneden, hij was mooi krokant en de vulling was erg lekker. De asperges waren beetgaar en samen met de saus en de andere ingrediënten bevielen ze ons zeer.
Het hoofdgerecht was St. Pierre met saffraansaus, prei en een salade van linzen. Precies dat kregen we ook. Op de salade van goed klaargemaakte linzen (weer zwaar) lag een goed gebakken stukje zonnevis. De saffraansaus was er lekker bij. De prei was gestoofd in boter en ook die was lekker en ook de beide kort gestoofde tomaatjes pasten er goed bij. In al zijn simpelheid een goed gerecht.
Echtgenoot had gekozen voor het dessert van het menu, gegratineerde peer met ijs van passievrucht en dat was uiteraard precies wat hij kreeg. Gegratineerd fruit is altijd aan de zware kant, zo ook deze peer, wat niet wegneemt dat hij wel erg lekker was. Het ijs paste er goed bij en gaf door het zuurtje goed weerwerk aan de peer, waardoor het een mooi uitgebalanceerd geheel werd.
Ik had iets van de kaart gekozen, namelijk een krokante zandkoekje met chocolade, crème praliné en een coulis van karamel. Ik kreeg een flinke plak chocoladekoek, niet helemaal zoals verwacht van zanddeeg, want het was niet krokant maar plakkerig (lekker hoor) met erop een gigantische hoeveelheid crème praliné met twee kletskoppen en eronder flink wat karamel. Erg lekker, maar zeer zwaar.
Ook deze keer bij de goede espresso weer twee snoepjes en voldaan verlieten we l’Escu de Rohan weer. In ieder geval een adres om te onthouden als je op doorreis bent wat ons betreft. In het dorp is nog een zeer charmante B&B, waar wij in ieder geval heerlijk geslapen hebben.

Vermeer in Amsterdam

Vlak voordat we ons zouden gaan laven aan Baskische grootheden in de keuken gingen we nog even dineren bij Vermeer. Een Iens-deal maar weer eens. Een viergangendiner, incl. aperitief.
Valetparking hebben ze hier nog steeds en het blijft leuk om te zien hoe je auto na afloop omhoog komt. Een zeer vriendelijke ontvangst en we kregen een mooie ronde tafel in de hoek met zicht op het hele restaurant. Het restaurant is gerestyled, wat je vooral merkt aan de stoelen en een beetje aan de aankleding. Wanden en vloeren zijn gebleven zoals ze zijn.
Het was alweer wat jaren geleden dat ik hier was en ik was zeer benieuwd naar de ontwikkelingen van chef Naylor. Zijn groentenbord van de laatste keer vond ik opzienbarend, om te zien, maar zeker ook om te proeven en ik had gezien dat het palet van groenten zoals het momenteel heet onderdeel zou uitmaken van ons menu.
We zaten nog maar net toen er al een aperitiefwagentje werd voorgereden. We mochten een keus maken uit een Cava met wat magnolia, gin met tonic en dan was er de keus uit twee soorten gin. Ole, onze BOB, koos voor de Cava met de magnolia en vond hem erg lekker. Echtgenoot ging voor de Franse G’Vine gin met Fever Tree tonic (onze favoriete tonic) en ik was benieuwd naar de Engelse Tangueray gin, een kruidige gin. In mijn glas wat schil van een citroen erbij, in het glas van echtgenoot wat sinaasappelschil. Grappig was hoe goed je het verschil in beide gins kon proeven. Een zeer leuk begin!
Op tafel direct een punt brood, zo te zien focaccia met olijf. Lekker in ieder geval. De tafelaankleding is hier netjes en eenvoudig, zodat alle aandacht uitgaat naar het eten. Wel zo prettig.
Op een leistenen plaatje kwamen twee hapjes. Een stengel van rabarber, gedoopt in rietsuiker en peper. Geweldig lekker, de rabarber was mooi beetgaar en door de suiker en de peper kreeg het zuurtje een mooie ondergrond. Ook nog een brokje spongecake met vadouvan en uitgebakken spekjes kregen we en ook dat was erg lekker.
De amuse die hierna verscheen was een tafelbereiding van een mojitosorbet in die zin dat er in het glas Bacardi en meloenpuree werd gedaan, terwijl met stikstof ijs werd gemaakt (met die lollige rookontwikkeling inderdaad) van Lapsang Souchong Thee wat een mooi rokerig effect gaf aan de cocktail.
Water kwam op tafel, voor de heren hun geliefde Badoit, voor mij een karaf.
Nog een amuse kregen we. In een mooi laag glaasje geprakte nieuwe aardappel, lavascrème, zalmeitjes, licht gerookte makreel, groene kruiden en wat mierikswortel. Een zeer smakelijk hapje.
We bekeken de wijnkaart en besloten tot het arrangement. De wijnkaart is mooi, wel aan de prijzige kant. Nederland is daar eigenlijk sowieso wel een uitschieter in wat ons betreft, in de ons aangrenzende landen en de landen bij de Middellandse Zee zijn de wijnen over het algemeen een stuk vriendelijker geprijsd. Het brood wordt hier telkens aangevuld en het is leuk om te zien dat het telkens weer ander brood is.
Bij het eerste gerecht kwam er een Tokaji Furmint, Dobogó in het glas. Een aardige wijn.
Het gerecht was rode poon, krokant saliebrood, ansjovis & knoflook puree, citroen & artisjok. Op een vrij kaal bord lag een prima gebakken stukje poon, krokant door het saliebroodkruim. erbij ansjovis en knoflook mayonaise, citroen, gekonfijte artisjok, oesterblad en Salty Fingers. Een lekker gerecht, mooi licht.
Bij het groentengerecht kregen we een glas Vin de Savoie, Saint Jeoire Prieuré, waarvan ik niet heel erg onder de indruk ben. Wel een heel bloemige wijn, je proeft de weiden als het ware.
Het gerecht: groentencasserole; palet van groenten, individueel bereid: rauw, gegaard & gemarineerd kwam op tafel. Het ging hier om groenten van het seizoen, erbij crumble van zwarte olijf, saus van rode biet, saus van kropsla. Bovenop heel veel takken van kruiden en blaadjes en ik vond het een uiterst rommelig bord. Ik herinner me van de vorige keer een geweldig uitgebalanceerd bord met groenten die stuk voor stuk hun eigen bereidingswijze hadden gekregen en dat stond in schrille tegenstelling tot wat ik nu op het bord aantrof. Zeer teleurstellend wat mij betreft. En ook wel een beetje heel veel groenten. Nu ben ik echt een liefhebber van groente in al zijn facetten, maar dit bij elkaar gekwakte geheel sprak me echt niet aan.
De crumble van olijf, die voor het zoutje zou moeten zorgen, was grof en behoorlijk smakeloos, dus een beetje zout had waarschijnlijk wonderen gedaan voor de diverse groenten.
We gingen door met een rode Portugees uit de Alentejano. Een Duas Pedras. Een fijne wijn!
Het gerecht, Kalfswang, gebraiseerd & geglaceerd met abrikoos, rodekool & ponzu, zoetzure jus, zag er mooi uit. Een beetje veel was het wel. Naast de kalfswang, die wat mij betreft ietsjes langer gegaard had mogen worden nog twee dumpling gevuld met groene kool. Verder nog flink wat koolsoorten als groente erbij, wat biet en een leuk gefrituurd blad van groene kool. Het zuurtje door de ponzu en de jus was prettig.
We waren inmiddels behoorlijk volzet, met name door de laatste twee gerechten.
Er kwam nog een dessertamuse. Een crème van witte chocolade en passievrucht, croutons, karamel, jeneverbes en olijf. Lekker! Fris en niet te zwaar ondanks de chocolade en de karamel. De jeneverbes en de olijf gaven een leuke toets.
Bij het dessert nog een glas Moscatel. Delgado Zuleta, Jerez. Een leuke dessertwijn die ik nog niet kende. Prettig fris zonder dat vreselijke zware van de PX. Het dessert was Chocolade taart met rum ijs,” The Chocolate Makers Amsterdam”. Het rumijs werd apart aan tafel geserveerd. We troffen aan een lauwwarm chocolade/custardtaartje, bevroren chocoladespongecake (waarvan me de zin wat ontging, maar ik ben bepaald geen liefhebber van spongecake, al dan niet bevroren), ijs van chocolade met rum en een krokantje van chocolade. Veel chocolade, maar wel heel erg lekker!
Bij de goede espresso nog allerlei snoeperijen, waaronder makarons van drop, kruiden en een zoete, petit-four en allerlei stengeltjes om te knabbelen.
Na het betalen van de rekening gingen we lekker buiten staan om te aanschouwen hoe onze auto omhoog kwam zetten uit de parkeergarage. Ole had dat nog nooit gezien en vond dat uiteraard behoorlijk spectaculair.
Samenvattend was het eerste gedeelte van de maaltijd zeker aanbevelenswaardig, het groentegerecht ronduit teleurstellend en bij het dessert kwam het wel weer in orde. Of ik snel zal terugkeren weet ik nog niet. Er is nogal wat concurrentie…

 

 

&Samhoud Places in Amsterdam

In eerste instantie was ik het niet van plan, maar uiteindelijk werd ik toch erg nieuwsgierig naar de gerechten van Moshik Roth bij &Samhoud Places (what’s in a name?). De reservering voor een zondagmiddaglunch was snel gemaakt en zo tegen 14.00 wandelden we het moderne restaurant binnen. Op de begane grond fingerfood en een bar, op de eerste verdieping het restaurant. We kregen een mooie ronde tafel bij het raam, waardoor we een fijn uitzicht hadden. Zonwering heb ik niet gezien, ik kan me zo voorstellen dat tijdens warme zomers het prettig is als er wat schaduw is. De tafels zijn niet gedekt met linnen, maar in een bronzen kleur geverfd. Wel liggen er mooie servetten op tafel, wat tafelspul van Stockmans uiteraard en een broodbordje. Per gang wordt het bestek ingedekt.
We waren de enige gasten deze middag, waardoor we de volledige aandacht van het uitstekende personeel hadden, toch ook wel eens leuk. Over het algemeen vind ik het onprettig om alleen in een restaurant te zitten, deze middag had ik daar helemaal geen last van.
We begonnen met een glas champagne. Billecart-Salmon, een bijzonder prettige champagne.
Erbij direct een eerste amuse. Crêpe Suzette, Noordzeekrab. Een minuscule crêpe kregen we, gevuld met krab en kreeft met erbij cognac, citrus en een bijzonder fris kruidje. Ontzettend lekker en zeer de eetlust opwekkend!
Hierna volgden vier amuses in een keer.  Op een witte steen couscous, biologische kip, gezouten citroen. Dit alles tussen twee krokantjes en afgemaakt met een viooltje. Ongelofelijk mooi om te zien en zo lekker, dat je er gewoon een slecht humeur van krijgt omdat het zo klein is. In een zwart schaaltje kwam een Zeeuwse platte, yuzu, shiso sap, Japanse vinaigrette. Een zeer bijzondere combinatie door de oester, de lichtzure yuzu, het shiso sap en de Japanse vinaigrette. Smaken die ik eigenlijk nog niet kende.
Op een amuselepel een bonbon van haring, rode biet, groene appel. De rode biet was verwerkt tot poeder. Een werkelijke smaakexplosie dit hapje en wederom veel te klein, omdat ook dit ontzettend lekker was. Het hapje was afgewerkt met wat bladzilver.
Tot slot een old fashioned cocktail, witlof, Angostura bitter. In een cocktailglas proefden we ijs van witlof, meringue van witlof, iets van mandarijn, Angostura bitter en helemaal onderin een klein laagje lekker ouderwetse advocaat. Alweer een schot in de roos, wat een smakelijke combinatie weer!
Inmiddels hadden we de kaarten bekeken. Men kent hier één menu, te nemen als 4 of als 7 gangen en uit te breiden met wat gerechten, die eronder staan. Je kunt dan kiezen uit 5 gerechten.
De wijnkaart is uiteraard erg mooi, aan de kostbare kant, dat dan weer wel. Omdat wij de 7 gangen kozen, wilden we ook graag het wijnarrangement.
De eerste wijn was een schitterende Savennières, Clos de Saint Yves, Domaine des Baumard. We zijn enorme liefhebbers van Savennière, een prima keus van de zeer enthousiaste sommelier dus.
Op tafel verscheen een enorm grappige placemat. De maître vertelde dat de chef de placemats speciaal laat ontwerpen. Voor elk nieuw menu wordt er 1 placemat ontworpen. Hij was zo vriendelijk om me de drie placemats die gebruikt waren in de periode dat het restaurant open was mee te geven, erg leuk!
Duidelijk was in ieder geval dat we de Collectie Pompoen zouden krijgen..
Een gerecht in drieën. Op een mooi standaardje een krokante cornetto gemaakt van wortel, gevuld met ganzenlever en 5 spices. Alweer een smaakbom! Ontzettend knap om zo’n klein hapje zoveel smaak mee te geven. Ook dit hapje liet ons weer verlangen naar veel meer.
In een wit bord kleine gnocchi gevuld met ganzenlever en pompoen, plakjes zoetzure pompoen, waarbij het geheel was afgedekt met gesmolten Taleggio en geschaafde truffel. Een gerecht om van te dromen en op zijn minst om voor terug te keren. Normaliter ben ik helemaal niet zo weg van gnocchi, maar deze waren vederlicht en zeer, zeer smakelijk. De Taleggio had precies de goede smaakverhouding en de plakjes zoetzure pompoen gaven het geheel iets fris’. Verbazingwekkend lekker.
Het derde gerechtje was een schaaltje gevuld met stukje paling, met erop kwark en daarop ijs van pompoen. In al zijn (relatieve) simpelheid alweer ongelofelijk lekker. De combinatie was prachtig, de onderdelen apart zeer bijzonder. Je moet er maar op komen!
De volgende wijn, een Pinot Gris, Cuvée Réserve 2011, Martin Schaetzel, beviel ons uitstekend.
Erbij een signature dish van de chef: het perfecte ei/boleten/parmezaan. In een mooi glazen schaaltje kregen we een op lage temperatuur gegaarde eidooier (62 graden gedurende 1 uur en een kwartier). Erop werkelijk geweldige crème van boleten, hele dunne plakjes rauwe boleet met wat cress. Op een krokantje tenslotte een dun laagje crème van Aceto Balsamico met Sambuca, gemalen bloemkool, parmezaanse kaas en gemalen cress. Een verbazingwekkend gerecht. Prachtig in de smaken, schitterend in combinatie en last but not least heel mooi om te zien. We vielen werkelijk van de ene verbazing in de andere en dat hebben we graag!
De derde wijn was van Charles Smith uit Columbia Valley, Washington 2012, een Riesling deze keer. Ik schrijf deze keer omdat we tijdens onze laatste restaurantbezoeken opeens wijn van deze wijnmaker krijgen, voordien heb ik de wijnen nooit gezien. Overigens altijd zeer prettige wijnen. Zo ook deze Riesling.
Het gerecht, Anna Golds Oscietra Kaviaar/Sint Jakobsschelp/‘Mer et Terre’, was schitterend! De basis van het gerecht was een rondje platgeslagen Sint Jakobsschelp met olie. Aan de rechterkant het Terre-gedeelte: biet en passievrucht in de vorm van onder andere ijs en meringue. In het midden de kaviaar en de crème fraîche, welke geweldig goed combineerden zonder afbreuk te doen aan het hartige van de kaviaar. Links dan het Mer-gedeelte: ongelofelijk lichte meringue van zeewier, oesterblad, Salty Fingers en wat radijs. Alweer een gerecht om stil van te worden. Zó ontzettend uitgebalanceerd en bijzonder…
We gingen verder met een glas Maçon, la Roche Vineuse, Vieilles Vignes 2010. Alweer een erg mooie wijn met de specifieke Bourgognekenmerken.
De Noordzee Zeetong/vinaigrette Tanaisie/Zee-egel – Mona Lisa – Blue Mountain Koffie bracht ons weer in vervoering. Links op het bord een perfect gebakken stukje zeetong met erop gedroogde kappertjes, krokantjes van gedroogd brioche en hazelnoot, wat een bijzonder mooie combinatie was. In het midden de saus van Tanaisie (boerenwormkruid), een flink scherpe, zure smaak, die prachtig combineerde met de tong en met de crème van de zee-egel en Mona Lisa aardappel. In het midden van die crème een toefje koffiecrème van de Blue Mountain Koffie, wat in combinatie met de zee-egel/aardappel een zeer sterke karamelsmaak gaf. Ontzettend bijzonder weer!
In het glas kwam een licht gekoelde Spätburgunder, Shelter Winery, 2011. Een wel erg mooie Pinot Noir.
Souvenir van Seoul was het gerecht. Een gerecht in twee gedeelten. Bovenop licht gemarineerde makreel met diverse groenten waaronder paksoi, rettich, tamarillo (boomtomaat), peulen met een fantastische mayonaise met soja en Japanse piment. Alweer een geweldige combinatie van smaken en texturen.
Onderin in het bord dumplings gevuld met kimchi, schuim van citroengras en thee van shii-take. Een op het oog eenvoudig gerecht, maar ook hier pasten de toch moeilijke smaken naadloos bij elkaar. Niets overheerste, alles vulde elkaar alleen maar aan. Knap!
Bij het hoofdgerecht, voorzover je daarvan kunt spreken, kwam een Juan Gil, Jumilla 2011. Ook deze wijn werd door de kundige sommelier gekoeld en dat was zeer prettig.
Duif/rode kool/macaron kregen we. Op een apart wit steentje twee makarons gemaakt van Braziliaanse chocolade en gevuld met mousse van lever van wild. Bijzonder heftig van smaak, maar wederom een zeer aparte en goede combinatie.
De Anjou-duif kwam op een vlammend rood bord. Een – uiteraard – perfect stukje duif kregen we met erbij een Sauce Royale, die zeer diep van smaak was, verder wat quinoa, wat vijg, wat schorseneer en uiteraard de rode kool. Ook een goed gerecht, maar als zo vaak met de vleesgerechten op dit niveau niet zo verrassend als de voorgaande gerechten.
Bij het dessert kregen we een glas Seewinkel Beerenauslese 2008, Velich Apetlon, Burgenland. Wederom een uitstekende wijn.
Het dessert – Inka: Alpaco chocolade/bananen/limoen/kokos – kon ons zeer bekoren. Een flinke plak geweldig lekkere chocolade, mooi afgewerkt op zijn Inka’s, kregen we. IJs van banaan, meringues en gelei van kokos, kruim van yuzu. Wederom uitstekend in de combinaties!
Bij de prima espresso tot slot kwamen nog wat lekkere snoepjes.
Het duurde even voordat we klaar waren om te vertrekken, we wilden zo lang mogelijk nagenieten van deze prachtige maaltijd, gebaseerd op de reizen van de chef tussen Parijs, Casablanca, Amsterdam, New York en Kyoto. Deze maaltijd benaderde voor ons zo ongeveer de perfectie die we altijd zoeken. Om vaak terug te keren dus wat mij betreft. Met een speciaal woord van dank voor de twee heren van de zwarte brigade van deze middag, die ons werkelijk aan alle kanten in de watten heeft gelegd en die uitstekend op de hoogte waren van alle ins en outs van de gerechten. Complimenten! En ook dank voor het meer dan mooie wijnarrangement!