De Watertoren in Rotterdam

Eethuis De Watertoren, zoals het officieel heet, op 24 september 2004. Mijn verjaardag en dat vieren we tegenwoordig met een etentje met het gezin. Nu wilde ik al wat langer naar De Watertoren, omdat ik er heel vroeger, toen alle sociale woningbouw en tramlijnen er nog niet waren, weleens was geweest en ik er goede herinneringen aan heb. Bovendien zijn ook de recensies op Lekker en Iens over het algemeen positief, in ieder geval over het eten.
Ik lees wel wat klachten over lange wachttijden, over de kaart, waarvan er maar twee exemplaren zouden zijn, over de stoelen en zo nog wat dingetjes, maar toch wilde ik het graag proberen.
Toen ik reserveerde vroeg men vriendelijk hoe laat ik wilde komen. Op mijn antwoord dat ik zo rondom 19.00 wel prettig vond, vroeg men of 19.30 een bezwaar zou zijn. Nee dus.
Keurig op tijd parkeerden we tegenover de ingang met nummer 180 erop, maar die deur bleek dicht. De ingang van De Watertoren ligt nl. aan de waterzijde en via een klein trappetje wandel je dan pardoes het restaurant in. De deur is keurig afgescheiden met een dik gordijn, natuurlijk voor eventuele tochtjes. De ontvangst in het goed gevulde restaurant was vriendelijk en met twee stappen waren we bij onze tafel. Slechts een tafel of 8 hier, met zicht op de keuken. Meubilair wat uit de recycling komt, maar waar natuurlijk niets mis mee is verder. Houten stoelen met kussentjes, bekleed met van die ouderwetse blauwgeruite theedoeken en kleurige wanden met niet ongeestige schilderingen.
Een apxc3xa9ritief wilden we ook wel. Voor de jongetjes een Ice Tea en een Cola, voor echtgenoot een oude jenever en voor mij een witte wijn. Geen knabbels en geen amuses, daar doen ze hier niet aan. Gewoon rechttoe-rechtaan op zijn Rotterdams. Na niet al te lange tijd kwamen de kaarten. Gewoon voor ons allevier een kaart en een wijnkaart. Alles handgeschreven en geplastificeerd.
De kaart is simpel: een stuk of 8 voorgerechten en een stuk of 8 hoofdgerechten. De keuze was ook simpel: De Watertoren is beroemd om hun vistoren (voor 2 personen 18 euro), dus dat kozen we als voorgerecht voor ons allevier.
De wijnkaart is zo mogelijk nog simpeler, maar er staan best leuke wijnen op. Zo ontdekten we gelukkig de witte Tour de Mirambeau, die wat ons betreft goed zou gaan passen bij de vistoren en een rode Rioja Crianza die de gekozen vleesgerechten vast wel eer aan zou doen. Beide flessen tegen zeer schappelijke prijzen, ik meen allebei zo rond de 20 euro). IJswater hebben ze hier ook, dus ook de jongetjes waren tevreden.

De vistoren kwam en zag er mooi uit. Per persoon 3 uitstekende oesters (wij hadden er dus 6 elk, want de knapen eten veel, maar niet alles), 1 sushi (rolletje nori, plakrijst, die nu eens niet zo akelig zwaar was, met erop wat wasabi en iets van kaviaar en nog iets van vis erin gerold, erg lekker eigenlijk gewoon, veel mooie verse stukjes tonijn, waarbij een schaaltje met sojasaus en een wasabidip werd aanbevolen, 2 gegrilde gamba’s per persoon, een salade met avocado en garnaaltjes, gekookte octopus in een bijzonder smakelijk sausje, iets gebakkens, maar ik weet niet meer wat en nog een kleinigheidje, wat ik helaas ook al ben vergeten. Erbij mooi boerenbrood met een knoflooksmeerseltje, wat iets weghad van axc3xafoli. Gewoon erg lekker, goed vers en leuk opgediend allemaal. Exc3xa9n vingerkommetje met een beker met extra servetten erin, zie hier het rechttoe-rechtaangebeuren van De Watertoren.
Na een prettige pauze kwamen de hoofdgerechten. De jongetjes hadden allebei gekozen voor de mul met gamba’s en waren zeer tevreden. Het mulletje was in zijn geheel gebakken en erop lagen alweer een vijftal van die lekkere gamba’s. De mevrouw van de bediening (erg vriendelijk hier allemaal !) gaf de jongens een vismes en deed kort maar krachtig voor hoe de mul te fileren en wenste ze een smakelijke maaltijd. Later kregen ze overigens nog een complimentje voor hun keuze, ze maken het toch niet vaak mee dat kinderen van die leeftijd dat soort dingen eten, dus de jongetjes vonden het helemaal top hier allemaal…
Constant had gekozen voor de ossenhaas met roquefortsaus en was ook tevreden. Een mooi stuk ossenhaas, lekker bloederig nog, met een prettige saus. Niet zo’n akelige kwak, maar gewoon een normale, prettige hoeveelheid.
Ikzelf had de lamshaasjes met rucola gekozen en was meer dan tevreden. Mooie stukken zeer mals lamsvlees, nog mooi rosxc3xa9 vond ik op mijn bord. Dat alles op een bedje van kort gesauteerde rucola, waardoorheen flink wat knoflook en parmezaanflinters geroerd waren. Een erg mooie combinatie. De lamshaasjes waren ook nog bedekt met een notencrisp, wat nu niet direct mijn voorkeur heeft, maar zelfs daarvan heb ik wat hapjes genomen en ook dat was lekker.
Erbij een flinke schaal met huisgemaakte frieten, die mooi drooggefrituurd en krokant waren, een schaaltje eigengemaakte mayonaise en een flinke bak met gemengde salade, waarvan ik dan weliswaar de vinaigrette iets te zoet vond, maar die alledrie de mannen zeer kon bekoren.
Dessert wilden we ook nog wel. Nu is er een aparte dessertkaart met een dessertje of 6 en keus uit twee dessertwijntjes. Echtgenoot had trek in de semifreddo en was tevreden en wij driexc3xabn wilden graag de desserttoren, die normaliter slechts voor 2 personen te krijgen is, maar in dit geval wel kon worden uitgebreid naar drie.
Wat kregen we….Een stukje semifreddo, een stukje notentaart, een stukje appeltaart, een chocolademousse, aardbeitjes gemarineerd in balsamico, een bolletje vanille-ijs en een hoorntje met een sorbetijsje. Verder nog wat chocolade-eitjes met een dekseltje van nootjes, gemarineerde lychees en nog een stukje taart met ik meen peer. Kortom, het duurde even voor dat alles in de buiken was verdwenen.
Voor de volwassenen nog twee espresso, die ook al goed was en tevreden verlieten we dit zeer gastvrije eethuis. Om zeker nog eens naar terug te gaan.
De rekening bedroeg slechts 180.40 en dat vind ik een zeer mooie prijs.
Geen creditcards hier overigens, wel pin.

De Librije in Zwolle, vierde bezoek (diner)

In februari ontstond de behoefte om te dineren bij De Librije. Een vriend van ons had daar dringend behoefte aan, evenals zijn vrouw. Ik zou wel even reserveren. Hun dochter zou op onze knapen passen en de vriend zou een hotelletje zoeken. Natuurlijk belde ik direct en vroeg opgewekt of wij op vrijdag de …een tafeltje zouden kunnen krijgen. Nou nee….de eerstvolgende mogelijkheid zou begin augustus worden op een vrijdag- of zaterdagavond. Ik viel even stil, maar herstelde me snel genoeg om naar mijn agenda te grijpen. 3 September was de eerste vrije avond en die stond ook nog open bij De Librije. Was dat even fijn…
Nu was ik voor het gemak vergeten dat ik op zaterdag de 4e vrijwel de hele dag bezig zou zijn met de viering van het 50-jarig bestaan van de bridgeclub en dat het de eerste middelbare schoolweek van Maurits was, waardoor hij wellicht nogal moe zou zijn, maar relatief rustig, alles weer eens ingepakt in de koffers en tassen, reden we richting Delft om de jongetjes af te leveren en de vrienden op te halen. Zij reden ons overigens richting Zwolle, wat ook wel eens prettig is.
De nodige files in- en later weer uitrijdend bereikten we iets te laat ons overnachtingsadres in Zwolle, Hotel Fidder, wat mij betreft een absolute aanrader. In tegenstelling tot Wientjes (vergane glorie) of het Campanileding (ronduit slecht) is het hier uiterst aangenaam toeven.
Ingecheckt, de kamers even bewonderd hebbend, liepen we het hotel weer uit en reden we naar De Librije. Eerdere ervaringen richting Zwolle hadden ons zo slim gemaakt ons al te kleden voor het diner namelijk. De valetparking werkt er perfect, dus wij liepen richting het terras, waar we ontvangen werden door een vriendelijke mevrouw. Ja, wij wilden het aperitief wel gebruiken op het terras, het was tenslotte prachtig weer nog steeds. Een glaasje champagne natuurlijk, nog steeds Moxc3xabt & Chandon hier, overigens wat knullig en eigenlijk te laat ingeschonken, leidde ons grote genieten hier in. Erbij wat knabbels en cocktailtjes: koekjes met oude kaas en koekjes met kaantjes. Erg lekker heel gewoon, vooral die met kaantjes, maar ik hou dan ook veel van kaantjes. Ik krijg ze wel vrijwel nooit, want dat is niet echt meer comme-il-faut, helaas, maar hier dus wel !
Drie glaasjes met cocktailtjes erin: eentje met geitenkaas, tomaat en olijven, wonderbaarlijk zacht van smaak, maar erg mooi van structuur, eentje met gerookte bietjes, maggiplan en zure room, die ik aan de simpele kant vond en eigenlijk ook te dun. Dat eet namelijk bijzonder lastig met een klein lepeltje en eentje met mierikswortel, komkommer en komkommergelei. Deze laatste deed bij mij een belletje rinkelen, want hij kwam me bekend voor, alhoewel de vorm waarin deze werd gepresenteerd geheel anders was. Deze keer lag de komkommer er in juliennereepjes gesneden namelijk bovenop, terwijl ik de vorige juist zo enthousiast werd van de uiterst fijn gesneden minieme stukjes komkommer die onderin lagen. Ook de komkommergelei was deze keer minder vol van smaak en wederom, naar mijn smaak dan, maar misschien eet ik wel heel onhandig, dat kan natuurlijk ook, iets te dun. Maar: allemaal natuurlijk behoorlijk lekker !
Het was heerlijk toeven daar op het terras. We zaten met onze rug naar de Xenos, dus niets kon de rust bederven. Tijdens onze Athenetrip kregen we van een inwoner van Zwolle nog wat informatie over de plannen van de familie Boer met het complex, maar nog niets schijnt in kannen en kruiken te zijn, dus we wachten nog even af. De kaarten werden ons overhandigd door mevrouw Boer, die deze avond zeer toegankelijk was, wat alleen maar extra meewerkte aan de feestvreugde eigenlijk. We waren er vrij snel uit, ook onze vrienden zijn genieters: we zouden vragen naar het tiengangenmenu en wel zien wat er uit zou rollen. Op onze vraag of dat mogelijk was, antwoordde mevrouw Boer dat er wel een gangetje of 8, 9 uit de keuken zou kunnen komen.
Ook de wijnkaart wilden we graag zien, die hier nog steeds mooi van opbouw is en naar mijn idee iets aangepast is. We kozen een witte (dat is ie altijd namelijk) Pacherenc du Vic Bilh, Chateau Montus, A. Brumont, 2000 en een rode Madiran, Chateau Montus, A. Brumont, 1997. Exc3xa9n van ons drinkt namelijk geen alcohol, waardoor het wijnarrangement xc3¡ 10 euro per gang geen optie werd en deze wijnen zijn zeer favoriet bij me.
Tijdens het bekijken van de wijnkaart bracht de heer Boer, charmant als altijd, ons zijn lolly van gekonfijte eend en eendenlever en die was weer geweldig lekker.

Na enige tijd werden we aan tafel genood en we kregen een vriendelijk rond tafeltje met zicht op het hele restaurant. Het viel me op dat kunst aan de muur vervangen was door wat kleurrijker en moderner aandoende kunst, wat zeker niet misstaat.
De tafeltjes werden gebracht voor de tasjes, de servetten werden op de diverse schoten gedrapeerd en de echte amuse werd gebracht: sardine met verveine en granitxc3xa9 van gebrande paprika. Geweldig zeg ! Een mooi klein stukje, erg mooi smakend, sardine met ijzerkruid vonden wij en in een apart schaaltje twee lepeltje granitxc3xa9 van zeer vol en tegelijkertijd heel zacht smakende paprika. Erg mooi.
De broodjes kwamen (gedurende de avond zijn er nogal wat broodjes gebracht, maar die heb ik allemaal niet onthouden), boter (!) stond al op tafel en in het schaaltje ernaast werd olijfolie uit een eerste persing ingeschonken, die mooi zacht was.

De wijn werd geproefd en goed bevonden, water werd ingeschonken en de eerste gang kwam op tafel.
Vier bereidingen van rund en lever, zo staat op het meegekregen menu, maar ik weet vrij zeker dat het er drie waren. En wat voor drie: een pittige tartaar van runderezel met wat ganzenlevermayonaise, die ik geweldig lekker vond; een marmer (?) van ganzenlever met vanille, wat betekent dat er een rondje werkelijk zuigend prachtige ganzenlever lag in een plasje (ook wel coulis genoemd) van vanille. De combinatie is wonderschoon in ieder geval. In een apart kopje lag een stukje merg en een stukje van een blaadje salie en daarop werd uit een alleschattigst theepotje runderbouillon geschonken. Maar mensenkinderen zeg, wxc3¡t voor een bouillon. Ook al weer zo geweldig lekker (en dat terwijl ik helemaal niet zo’n bouillonnetjes of soepjesliefhebber ben). Een waardig begin dus.
Onze tweede gang, kleine gerechtjes van Noordzeekreeftjes als “tapa’s” maakte ons een beetje stil. Wij vonden namelijk achtereenvolgens een tartaar van langoustines met schuim van tomaat, een gefrituurde langoustine met knoflookmayonaise, inktvis gevuld met varkenswang en langoustines en een rauwe langoustine met eendenlever en pata negra.
Vier supergerechtjes. De xc3xa9xc3xa9n eigenlijk nog lekkerder dan de andere en doodzonde dat ze zomaar opeens op waren. Ik kan nu wel langdurig uitwijden over alle smaaksensaties per onderdeel, maar dan wordt deze recensie helemaal zo onleesbaar, maar neem maar van mij aan dat dit ongelofelijk lekker was. De inktvis bijvoorbeeld was wel zo ontzettend boterzacht en spatte zo vreselijk mooi open tijdens het eten, waardoor de prachtig op smaak gebrachte langoustine opeens in je mond was; de rauwe langoustine combineerde wonderwel met de lever en de ham en zo kan ik nog wel even doorgaan….Maar dat doe ik niet, want er komt nog meer.

Het derde gerecht, tarbot met Noordzeekrab geserveerd met een apart uitgeschonken sausje van citroengras, kokos en iets van Kerrie, was ook alweer zo mooi. Gewoon heel mooie tarbot, met fijne stukjes krab in een prachtig sausje.
De vierde gang vond ik weer leuk, omdat ik die al eens eerder gegeten had hier en ook nu weer duidelijk kon zien hoe de gerechten hier evolueren. Het was namelijk zacht gegaarde kabeljauwrug met truffel, slakjes en saus van aardpeer. Mooie, wat heet mooie, prachtige schijfjes (volgens mij apart gegaard allemaal, dat kan bijna niet anders) kabeljauw, perfect gewoon in dat heerlijke sausje van aardpeer, op smaak gebracht met die hele mooie, soepele, boterzachte slakjes. Erbij dan nog flink wat plakken truffel, die dan weer wat weinig smaak hadden, maar dat
zal een algemeen probleem in restaurants zijn dit jaar.
Erg mooi weer !
De volgende gang, onze laatste gang met vis, bracht me weer in vervoering. Met laurier gegaarde ‘ verse’ paling en gerookte paling met opperdoezer-ronde en gebakken ganzenlever. Vooral het stukje met laurier gegaarde paling vond ik gewxc3xa9ldig ! Boterzacht, ontzettend vol van smaak en toch niet met dat vettige wat paling vaak heeft. Bijzonder knap alweer. De ganzenlever was erg mooi krokant en als ik heel eerlijk ben (er was al wat wijn doorheen tenslotte) weet ik niet meer precies hoe de gerookte paling met de opperdoezer eruit zag. Wel weet ik nog dat het heerlijk smaakte en daar gaat het uiteindelijk om.

De rode wijn werd ingeschonken en ook die was erg lekker, ondanks het niet al te beste jaar (ik had nog een leuk gesprekje met de sommelier, blijkbaar is er een extra sommelier aangetrokken over de Montus-wijnen, altijd leerzaam).
Het hoofdgerecht werd ons gebracht. Wilde kooieend met artisjokken, boterraapjes en een jus van gebrande koffieboontjes. Het borstje van de eend, uiteraard prachtig en het pootje van de eend, eveneens uiteraard, gekonfijt waren geweldig en combineerden erg goed met de leuke saus van koffieboontjes. De smaak van koffie kwam er goed in naar voren en voegde eigenlijk wel iets lolligs toe aan de mooie wildsmaak. De groentjes waren natuurlijk gewoon goed.
Na een keurige pauze kwam onze kaasgang. Gelukkig (gezien de voorgaande gerechten en de buikjes die toch wel wat vol begonnen te worden) niet de wagen, maar mijn favoriet, die ook al aangepast was, de gebrande Epoisses met groene appeltjes sorbet. Een schaaltje met gebrande Epoisses dus. Koud deze keer en er was iets met het laagje bovenop gedaan. Er zat een duidelijk zoetje in en dat combineerde wonderwel met de prachtig op temperatuur (en daarmee qua textuur dus prima in orde) zijnde kaas. Genieten weer dus. De sorbet was net als de vorige keer gewoonweg bewonderenswaardig vol van smaak, ik blijf het knap vinden.
Na een prettige pauze, waarin we de wijn uitdronken, kregen we een dessertamuse, waar ik om moest grinniken: een shake van rum en dragon, overigens zonder dessertwijn deze keer. Gewoon lekker weer.
Het dessert staat op het meegekregen menuutje omschreven als diverse Librije toetjes. We kregen een glas gevuld met yoghurtijs en iets van bramen meen ik, in ieder geval heel prettig fris en een souffleebakje met een caramelsoufflee, die weliswaar erg lekker was, maar eigenlijk te zwaar.
Erbij een glaasje dessertwijn, ik meen een Beerenauslese Burgenland, in ieder geval een vrij frisse dessertwijn, die naderhand nog eens ruimhartig werd bijgeschonken.

Waarmee we toewaren aan de koffie. Op de vraag of we er een chocolaatje bijwilden, antwoorden we bevestigend en moesten erg grijnzen om alle bakjes en schaaltjes met vreselijk heerlijke zoetigheden die uitgestald werden. Ook de chocoladelolly en die onwijs lekker bonbon met Bailey’s ontbraken gelukkig niet.
Erg tevreden verlieten we natuurlijk weer als laatsten dit zeer gastvrije restaurant en wederom moesten we bevestigen dat hier erg lekker gekookt wordt.

De Librije in Zwolle, derde bezoek(diner+groep)

De Librije, op vrijdag, 12 december 2003.
Met een gezelschap deze keer. Binnen het gezin Van S. heeft deze datum nog heel wat voeten in de aarde gehad, want ik had al in september samen met bridgepartner Jan ingeschreven voor de door onze bridgeclub voor de tweede maal georganiseerde Nachtdrive op deze datum. Niet heel lang geleden kwam ik er achter dat er dus ook gegeten moest worden….Gelukkig kon ik alles regelen, was er zelfs nog enig begrip bij zowel Jan als organisatoren en kon ik met een gerust hart richting Zwolle. Voor de logeeradressen van de kinderen was gezorgd. Natuurlijk kreeg Ole op de valreep nog even ruzie met het vriendinnetje met wie hij de kamer zou delen, maar nadat ook dat was opgelost, de overnachtingtassen waren ingepakt en waren bezorgd op de diverse adressen, kon ik me gaan opmaken voor de rit naar Zwolle. Ik had er zin in. Na een eerste maal een uitgebreide lunch en een tweede maal een uitgebreid en uitstekend diner te hebben gebruikt bij De Librije, was ik zeer benieuwd naar een maaltijd hier in een gezelschap van 20 personen. Hoe zouden ze dat aanpakken, zo gemakkelijk is het namelijk niet, zo is mijn ervaring.

Ruim op tijd, ondanks de toch wel zeer irritante files op de route, checkten wij in in het Hotel. Wientjes deze keer. Grandeur van buiten, van binnen, met name de kamers, vind ik het nogal tegenvallen. Minimaal comfort en uiteraard aan de warme kant. Zeker de bar is er bloedheet en dat vind ik onprettig (zelfs de Corsendonk is er niet koud genoeg, hoe krijgen ze het voor elkaar !). Dat nodigt me ook zeker niet uit om langdurig af te pilsen, wat dan de volgende ochtend, als je toch weer op tijd terug moet zijn vanwege afspraken van de kinderen, weer een voordeel is. Zo heeft ieder nadeel uiteindelijk zijn voordeel.
Na een glaasje wijn in de bar, waar iedereen zich verzamelde en het al snel erg genoeglijk was, reden onze taxi’s voor en werden we richting restaurant vervoerd. Ik vroeg nog even aan de taxichauffeur wat er nu waar was van alle berichtjes dat de familie Boer Zwolle wilde verlaten en volgens hem was er weinig aan de hand. De media bliezen alles nogal op en was het, volgens hem, een stormpje in een glas water. Okxc3xa9 dan, we zullen zien. Het plein voor De Librije is inmiddels geheel veranderd. Geen parkeerterrein meer, maar een aangelegd plein met rechte paadjes en wat omheinde beplanting. De parkeerplaatsen van De Librije zijn er nog wel, dat wel. De taxi’s stopten keurig voor de deur, de deuren werden opgedaan door personeel van De Librije en de heer Boer stond al in de mooi verlichte deuropening te wachten. Een hartelijk welkom toch altijd hier, ik stel dat zeer op prijs.
We werden direct naar boven geleid, want ons gezelschap zou in de Salon op de eerste verdieping (waar ook de toiletten zijn) de maaltijd gebruiken. Daar werden onze jassen aangenomen en via het relatief smalle gangetje liepen we richting Salon.
Een mooie Salon, een hele mooie zelfs. Balken zoals beneden in het restaurant, mooie gotische raampartijen, waar wel erg mooie gordijnen half voor hangen, voor elk raam op een sokkel een ouderwetse verzilverde emmer met een kleine kerstdecoratie, een eigen bar heeft men hier ook, waar het, dat neem ik maar even aan, speciaal voor deze avond aangenomen personeel, hun zaakjes regelt, de open haard nu helemaal in kerstsfeer en op de tafels geweldig mooie, boeketten met grote witte rozen en erg mooi zacht groen. Niet op ooghoogte, maar er precies boven, erg prettig ! Ook geen flikkerend kaarslicht in je ogen, dus niemand zag na een uur sterretjes. De speechers moesten er wel even aan wennen, uiteindelijk bleek dat het handiger was om te blijven zitten, want staand kun je precies degene die je toespreekt niet zien. Wat allemaal, wat mij betreft, tot extra genoeglijkheid leidde.

Staand kregen we een apxc3xa9ritief: een glas cava met gieterse besjes en streagalikeur. Nooit gehoord van streagalikeur, maar dat kan aan mij liggen, ik ben geen likeurliefhebber. Een korte uitleg door de mevrouw van de bediening leerde me dat het een likeur op basis van saffraan is. Een prettig glas was het zeker. Mooie frisse Cava en de besjes erin kleurden het geheel rood, feestelijk dus. Erbij de eerste amuse, die we nu wel kennen: lollie van eend en eendenlever met een madeleine met appelcompote. Ik vond hem alweer lekker, alhoewel de madeleine aan de droge kant was. Wel viel me het formaat van de lollie op, die was kleiner dan te doen gebruikelijk. Wat helemaal niets geeft wat mij betreft, de maaltijd was ook qua hoeveelheden perfect op elkaar afgestemd. Exc3xa9n van de dames had vooraf aangegeven vegetarisch te willen eten en kreeg een lollie met geitenkaas en groene kruiden, ik denk dat Gaby die lollie ook heeft geproefd. Grappig was, dat bij de uitleg van het menu toen we aan tafel zaten door de heer Boer, hem was opgevallen, dat nog twee andere dames ook vegetarisch wilden eten, maar dat ze al wel de lollie van eendenlever hadden opgegeven. Ik moest erg grijnzen om de manier waarop hij dat memoreerde.
Hierna gingen we dus aan tafel. Prettig deze keer xc3xa9xc3xa9n tafel voor het hele gezelschap. Meestal heeft deze club drie tafels en is het een heel gedoe met het changeren. Ook dat was deze keer prettig opgelost, na het tussengerecht schoven de mannen vier stoelen op, zo vertelde de voorzitter van het spul, zodat iedereen zich alvast kon voorbereiden op de nieuwe tafelgenoten;-).
Water werd ingeschonken, uit de door Bert al genoemde speciale Librijeflessen en ook de wijn werd ingeschonken. Door mevrouw Boer, die desgevraagd kort uitlegde wat voor wijn het betrof. Het was een Hazard Hill, Semillion-Sauvignon uit Australixc3xab. Ik vond hem prettig, terwijl ik meestal niet zo weg ben van nieuwe wereldwijnen, maar dat zal aan mijn onbekendheid ermee liggen.
De tweede amuse verscheen. In weer zo’n mooi bakje, wat ik toch alleen maar bij De Librije tegenkom, schuim van aardappel met gerookte heilbot en avocado. Op erg prettig, redelijk compact schuim van aardappel lag een pakketje lichtgroenerigs iets, wat dus de in avocado (?) ingepakte heilbot was. Erbij twee prachtige stengels uitgebakken spek, die erg krokant en droog waren. Een zeer prettig hapje !
Waarmee het menu een aanvang kon nemen. Op de op tafel geplaatste menukaartjes had ik kunnen lezen dat we zouden genieten van het Salonmenu. Omdat we deze avond afscheid namen van zowel een lid van het bestuur als van de voorzitter, waren er vele toespraakjes, die keurig werden ingepast in de gang van het menu. We hebben zelfs nog een lied gezongen richting voorzitter !
Het voorgerecht, geplette Sint Jakobsmossel met Jabugoham en gebakken wittebonencreme en peterselie-eitje (ik volg de namen zoals ze op het menukaartje staan…….)was mij bekend. Wat niet wegneemt dat het weer een perfect gerecht was. Ik zal niet verder uitweiden over het reeds tweemaal beschreven palet van de geplette coquille met de ham en ook het bakje met de wittebonencreme en de wederom perfect gebakken coquille onder het peterselie-eitje, met erbij het heerlijke stukje buikspek beschouw ik inmiddels maar als bekend. Ik vond het weer knap om voor zoveel mensen toch weer deze graad van perfectie te halen….
De wijnglazen werden verwisseld en ons werd een Bourgogne Blanc ingeschonken. Een vrij simpele wijn, wat ik raar vond na de smaakvolle Hazard Hill. Wat is dat toch om als tweede witte wijn een minder krachtige te nemen ? Mij schoot de zeer enthousiaste sommelier van La Rive te binnen met zijn Aligotxc3xa9… Deze wijn begeleidde het tussengerecht, tarbot met iets gerookte boter, boerenkool en aardappel. Een mooi stuk tarbot lag op een bedje van een mooie stevige aardappelpuree en dat geheel lag in een jus van boerenkool. Of zou het een boerenkoolsoepje geweest zijn ? . Een mooi gerecht, alhoewel ik persoonlijk aardappel en boerenkool wel erg simpele begeleiders vind van tarbot. Maar weer mooi op temperatuur en zoals gebruikelijk erg mooi van presentatie hier.
Hierna volgde het changement
, wat allemaal soepeltjes verliep, werden de witte wijnglazen afgeruimd en werd onze rode wijn van deze avond ingeschonken. Een Jane Ventura Merlot. Het zal al duidelijk zijn dat ik geen huizen en jaargangen heb opgekregen van de wijnen. Een zeer prettige wijn deze, zoals Merlot wel vaker erg prettig is. Hij begeleidde het hoofdgerecht, jonge wilde duif met knolselder en kaantjes en salade van gerookte duif en spitskool met een saus van bloedworst. Voor de verandering was dit vleesgerecht wat mij betreft de topper van de avond. Zelden heb ik zo’n prachtige duif gegeten. Boterzacht, maar heel heel diep van smaak, ook hier dat mooie leverachtige in de nasmaak, werkelijk erg mooi. Drie rondjes lagen er op de borden en het geheel lag in de saus van bloedworst. Die saus was erg bijzonder, als je de smaak van bloedworst niet kent denk ik dat het niet te herkennen is. Ik vond het perfect. Het ene rondje was een erg mooi stukje duif op de stevig gebakken knolselderij, het tweede rondje de salade, meer een soort puree van spitskool met de stukjes gerookte duif en het derde rondje een stukje borst van het duifje met erbij het uitgebeende boutje. Absoluut perfect en geweldig goed van temperatuur ook. Ik noem dat nog maar eens, de keuken zit hier tenslotte in de kelder (alhoewel er ook een kleine keuken op deze eerste verdieping is, maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat daar zo uitgebreid gekookt kan worden).
Een dessertwijn werd geserveerd, een Illbesheimer, Beeren Auslese, vrij nietszeggend vond ik die. Gewoon een lichtzoete wijn. Het dessert bestond deze avond uit een citroengrastaartje met een bonbon van after eight, een shake van rum en dragon en griesmeel met ananas en laurierijs. De door mij gevraagde crxc3xa8me brulee van epoisses was helaas niet leverbaar voor een groep van deze omvang….Wel aardig, deze dessertjes. Over de combinatie van het citroengrastaartje met de bonbon van after eight ben ik nog niet helemaal uit. Nu ben ik toevallig een liefhebber van after eight, echtgenoot dus helemaal niet, maar ik vond persoonlijk de delicate smaak van het citroengrastaartje wat wegvallen tegen het geweld (alhoewel het een zachte smaak was) van de pepermunt. De shake van rum en dragon, die ik tijdens de lunch hier at/dronk, ontlokte zuchten van bewondering van de rest van het gezelschap en ik vond hem wederom zeker niet onaardig, maar toch…En tot slot de griesmeel met ananas en laurierijs: dat vond ik aardig, alhoewel ik misschien wel een beetje vind dat het maar blijven zoeken naar combinaties waar ouderwetse ingredixc3xabnten in verwerkt zijn op een bepaald moment wel mag stoppen….Wat allemaal helemaal niet wegneemt dat het een zeer aardig dessert was.

Waarmee we toewaren aan de laatste toespraakjes en het lied, een mooi moment dit om een lied te zingen overigens en de koffie. Gewone koffie werd geserveerd en het krijgen van een kopje espresso had wat voeten in de aarde. De koffie zal dus wel van beneden komen. Erbij had ik een glaasje erg prettige eau de vie Mxc3xbbre (bramen) en de friandises waren weer erg prettig. De bekende lollie van chocolade en zo nog wat prettige zoetigheden. Ook hier viel me op dat het formaal van met name de lollie kleiner was dan de eerste keer, waar wederom niets mee mis is natuurlijk.

Resumerend een uitstekend maal in een prachtige ambiance en zeker voor een gezelschap van deze omvang gewoon knap gedaan. De bediening was jong en naar ik denk, ingehuurd voor het gezelschap, maar ook dat kan ik me voorstellen. Tegen echtgenoot merkte ik later nog op dat het toch wel een heel gedoe is om topkok te zijn, je treedt toch als het ware elke avond en bij elke tafel even op. Mensen vinden het blijkbaar belangrijk om even je gezicht te zien, zo ook van mevrouw Boer. Zo stellen ze zich dus ook op. Wat niet wegneemt dat ik met name de ontvangst door Jonnie Boer altijd bijzonder prettig en ontspannen vindt en dat blijft de sfeer van dit zeer prettige en erg goede restaurant toch kenmerken.

De Librije in Zwolle, tweede bezoek (diner)

De Librije, op vrijdag, 13 juni 2003.
Mijn tweede keer, voor C. de eerste keer. Al dat voorproeven wat ik doe bevalt hem wel. Bovendien raakte hij wat aangestoken door mijn enthousiasme en was zeer benieuwd. Ik op mijn beurt was erg benieuwd wat hxc3xadj er nu van zou vinden.
Iets te laat (dat zijn we altijd als C. erbij is) arriveerden we, we reden sowieso te laat Zwolle binnen, de jongetjes hadden we naar de diverse logeeradressen gebracht en het verkeer werkte ook niet heel erg mee en we moesten nog inchecken in het met bijzonder slechte bedden uitgeruste hotel. Maar ik had getelefoneerd en het was allemaal geen probleem. “We zien u verschijnen mevrouw, haast u zich vooral niet”. Prettig !
We parkeerden zelf op de privxc3xa9parkeerplekken van het restaurant en nadat C. de mooie vleugel van het voormalige klooster waar De Librije in gevestigd is bewonderd had in de ondergaande zon, liepen we het piepkleine trapje aan de zijkant op en werden welkom geheten door Jonnie en Therese Boer. Vriendelijk, gastvrij en warm. We namen het apxc3xa9ritief op het terras, waarschijnlijk op dezelfde plek waar Gaby en Jan de vorige week hun drankjes dronken . Ik vertelde C. van het mooie vegetarische menu wat zij er aten, herhaalde nog eens wat ik er de vorige keer, met Tanja, Bert en Paul, allemaal gegeten had. C. had geen zin in champagne, ik wel, dus kreeg ik een glaasje Moxc3xabt, hij een glaasje witte wijn, volgens hem een Chardonnay.
Erbij in een hoog glas de middenbruine deegstengels, flinterdun, de ene soort met een wit kruidje wat behoorlijk scherp van smaak is, de ander met een zwart kruidje, een stuk minder scherp, maar allebei gewoon lekker. Geen filodeeg, geen aardappel, maar een eigen maaksel. Een mooi maaksel.
De kaart werd ons overhandigd die we uitgebreid bekeken. Het tiengangenminimenu ontbrak. Het vegetarische, Alliance en Librijemenu (of 5 of 6 gangen) niet.
Op mijn vraag of het tiengangenmenu nog mogelijk was, antwoordde Therese: eigenlijk hebben we dat niet meer, maar het is geen enkel probleem een gangetje of acht voor u te maken, wilt u dat ? Ja, dat wilden we wel. En dan graag zoveel mogelijk vis, en xc3xa9xc3xa9n gang vlees. Of we wel orgaanvlees wilden. Ja hoor, dat willen we best….Dessert wilden we liever niet, maar wel kaas.
De amuses arriveerden, de lolly van ganzenlever (zo staat het op mijn menukaartje, maar ik zelf zou zo denken dat het eendenlever is) met een madeleine met kardemom op een appelcompote. Ik kende die nog van de vorige keer en vond hem wederom bijzonder lekker, C. was verrast, vooral door de toets kardemom en begon te twinkelen. Dat is altijd een goed teken…
De presentatie was identiek aan de vorige keer, een rechthoekig glazen plateautje op een groenig bordje, in het kleine gaatje stak de lolly, in een ronde uitsparing lag de compote met de minimadeleine.
De wijnkaart kwam, vreemd dat dat tijdens de amuse plaatsvindt, ook dat was de vorige keer zo, dus ook wij rommelden er wat mee, tot ik me bedacht dat hij best even kon wachten, wel zo simpel tenslotte.
Toen we de amuse, een flinke is het, met veel smaak gegeten hadden, bogen we ons over de wijnkaart. Die nog steeds mooi is en eigenlijk ook heel vriendelijk. Wijn in alle prijsklassen, dat bevalt me. Voldoende keus ook en mooi samengesteld. De Amarone, de topper van de vorige maaltijd, was zelfs goedkoper geworden !
Wij besloten tot een Limoux uit 2000. Waarom ? Omdat wij de afgelopen zomervakantie voor het eerst een vreemd probleem hadden: we konden geen fatsoenlijke witte wijn vinden in de ons ruim omringende supermarkten. Met fatsoenlijke witte wijn bedoel ik een goede wijn waar we dan maximaal 14 euro voor willen betalen. Die was er niet. Maar op een bepaalde avond maakte ik een fles witte wijn open, waarvan we allebei bij de eerste slok zeiden: okee, dit is het, die drinken we de rest van de vakantie, want deze is werkelijk heerlijk. Dat was dus een Limoux. Alleen was die Limoux nergens te vinden (ja, xc3xa9xc3xa9n keer kwamen we hem tegen voor 28 euro). Dus hoe we aan die wijn kwamen is ons nog steeds een raadsel. Ikzelf vermoed dat Ole hem heel vriendelijk in ons winkelwagentje heeft gelegd…. Maar goed, we wilden graag de Limoux.
Voor bij het vlees kozen we een St. Emilion, Chateau de Peyrelongue, 1998 Grand Cru. Beide wijnen overigens behoren tot de open wijnen bij De Librije. Ik bedoel maar….
Jonnie Boer kwam nog even naar onze specifieke wensen vragen, maar die waren eigenlijk nogal simpel, vooral vis, xc3xa9xc3xa9n keer vlees en iets met kaas en geen dessert …. ‘Zal ik twee kaasgangetjes maken’ Ja, maak alsjeblieft twee kaasgangetjes .
De tweede amuse kwam. Wederom twee. Een kleine coquille met een schuim van aardappel en citroen en een mousse met mierikswortel en komkommer. Wat een smaakexplosie was dit. De vrijwel rauwe coquille lag prachtig in een hoge kom, tussen twee schelpen, waarop het vrij lobbige schuim gelegd was. Geweldig lekker, superzacht van smaak. De komkommer met de mierikswortel bracht me tot verbazing. De komkommer was, met schil (heet dat zo bij komkommer, nu ja) werkelijk ragfijn gehakt, lag onder in een cilindervormig glaasje, met daarop een gelei van mierikswortel en een vrij neutrale aspic daar weer op. Geweldig gewoon, fris, diep van smaak, ongelofelijk hoe je dat voor elkaar krijgt met komkommer.

Nog een beetje stil van toch wel hoge verwachtingen werden we naar binnen genood. De maaltijd zou een aanvang nemen. En dat deed het. De wijn werd ingeschonken, goed bevonden, het ijswater (nog altijd prettig hier) werd ingeschonken, het bruine boterhammetje met enerzijds de zouttipjes en anderzijds de speculaaskruiden in de korst werd op het plateautje gelegd, waar de olie werd ingeschonken en waar de boter al klaarstond en vol verwachting klopte ons hart.
De servetten werden op onze schoot neergelegd en we voelden ons helemaal in de watten gelegd. C. bekeek het interieur en zei dat hij dxc3xadt nu bedoelde als hij zegt dat ons plafond wat saai is. Okee, daar ga ik mee accoord, maar dan wel met deze oude standkleuren. Die deal maakten we…
Ons eerste voorgerecht, staartstuk van Roodbonte met een salade van kappertjes en bloemkool, lichtgerookte ganzenlever met zure bietjes en krokante aardappel, kwam op tafel.
Weer een gerecht in tweexc3xabn. Links twee driehoekjes van de Roodbonte, met eronder verse ganzenlever met tussen de twee driehoekjes de salade, nou ja salade, de mousse van bloemkool, met zure kappertjes en flinterdunne schijfjes biet en rechts de krokante bal (aardappel dus) van ganzenlever op een bedje van lauwe bietslierten, bovendien gevuld met een rondje zure biet. Weer van die prachtige smaken. Werkelijk elke hap was een genot, soms door het te laten smelten op de tong, soms door flink te kauwen, waardoor de smaak optimaal tot zijn recht kwam. Alweer zo mooi….
Hierna kwamen drie bereidingen van jonge makreel. Links in een diep bordje een jong makreeltje in een aan tafel geschonken worteljus (die kende ik van de vorige keer, maar was nu niet zuur, hij deed eerder zoet aan, zou JvD deze versie geproefd hebben dan, zoals hij klaagt in Lekker dat de zuurtoets ontbreekt ?). Het makreeltje zag er nog steeds uit alsof ie rauw was, prachtig toch, de smaakdiepte van de worteljus verbaasde me. Ik weet heel zeker dat er een flinke toets tomaat inzit, maar toch prevaleerde de wortel. Knap hoor ! Ernaast een bordje met rechtsboven twee kokkels met iets van makreel, geen idee wat, maar de smaak was intens en de presentatie was prachtig. Gewoon twee kokkelschelpen met dit soort heerlijkheden erin….Daaronder een rondje van gehakte makreel met erop een helft van een meiknolletje en een helftje van een schijfje wortel. Alweer een combinatie die ik bijzonder mooi gevonden vind.
Ik vergeet bijna te zeggen dat in elk gerecht er qua smaak een zuur- en een zoettoets te vinden is, soms ook een bittertoets,
maar ik vond het dit keer opvallend hoe knap met name de zuur- en de zoettoets te proeven was. Ik heb het idee dat ik dat redelijk kan beoordelen, omdat er wat gerechten waren die ik al eerder proefde. Wat ik ook bijna vergeet is dat er bij een aantal gerechten enkele zoutkorrels (zeezout natuurlijk) onder de warme delen lag. Nu maakte ik dat al mee bij Vermeer, maar ook hier vielen ze me op. Wat een leuke toets geeft dat toch ! Wat ik tenslotte bijna vergeet is het brood. Ik at er namelijk niet van, maar nadat ons bruine boterhammetje opgepeuzeld was kwam men langs met voor elk drie soorten piepkleine bolletjes, die C. met smaak verorberde gedurende de avond en bij elk broodje weer was hij verbaasd over de smaak. Ook kwam men tijdens de avond langs met een soort van lange dunne broodstengel, ook weer telkens met een andere smaaktoets. C. is een broodliefhebber en vond ze allemaal even lekker.
Maar goed. Ons volgende gerechtje kwam. Een St. Jakobsmossel geplet met Ibericoham en een gebakken Jakobsmossel op een aardappelmousseline, met een kwarteleitje en een tipje gerookt zoet buikspek. De mossel met de Ibericoham kende ik. Het zag er wederom opzienbarend mooi uit en smaakte dienovereenkomstig. De geplette rauwe mossel lag in een cirkel, met er tussen de ragfijne strepen ham, omgeven door een balsamicodressing. Ernaast dus de andere Jakobsmossel, perfect gebakken, met erop een kwarteleitje. Niet zomaar een kwarteleitje. Het eigeel wat perfect lopend was, was omgeven door mooi donkergroen eiwit. Ja, vraag me niet hoe, maar het was werkelijk zo. Erop dat heerlijke stukje gerookt zoet buikspek en eronder een krachtige, kruidige aardappelmousseline. Hier werden we stil van en we moesten even bijkomen.
Na een gepaste pauze arriveerde een schaaltje met Kabeljauw met zeekraal, Raalter asperges en agaatslakjes. Een en ander in een sausje. Alweer zoiets geweldig moois. De kabeljauwstukken (het waren flinke stukken, ze pasten precies op de lepel) waren perfect gepocheerd, de asperges, schuin in plakken gesneden, met de kopjes apart) waren beetgaar, de slakjes (ik ken deze soort niet, ik ken eigenlijk maar xc3xa9xc3xa9n soort, die gewone wijngaardslakken dus, die hun smaak vooral van de kruidenboter moeten hebben) waren wel zo ongelofelijk vol van smaak, dit zijn van die dingen waarvan ik dan zeg: mag ik er nog 50 alsjeblieft . Het sausje was krachtig en zacht tegelijk, ik weet niet precies wat er inzat, de basis is ongetwijfeld een mooie visfumet. De zeekraal, ziltig als altijd deed het er uitstekend bij. Wxc3¡t vonden we dit een mooi gerecht. Nu ik dit schrijf, proef ik het als het ware weer.
Eigenlijk voordat we waren bijgekomen van dit heerlijks kwam ons volgende visgerechtje. Rogvleugel gepaneerd met wortel, met een dragonjus en een bloemkoolzalf met Ijsselmeerpaling. Versierd met een poeder van wortel en bloemkool.
Wxc3¡t een smaken alweer. De rogvleugel was perfect en de wortelpaneer voegde heel duidelijk iets toe aan de toch heel zachte smaak van de rog. De dragonjus beviel C. uitstekend, want Bxc3xa9arnaise heeft als basis tenslotte dragon . Ook ik vond de volheid van de jus, want een jus was het werkelijk, weer opzienbarend. De bloemkoolzalf was zalvend zacht en vol van smaak. Het poeder vond ik eigenlijk vooral leuk om te zien, alhoewel dat weer leuk combineerde met de dragonjus.
De goede lezer telt nu 5 gerechten. Wij ook, na enig overleg, en we dachten dus, de twee kaasgerechtjes indachtig, dat we aan ons vleesgerecht toekwamen.
Dat was niet zo. Ons werd een stukje kreeft met gerookte boter gepresenteerd. Het mooiste stukje van de kreeft lag op een ovaal bord met aan de ene kant de aan tafel geschonken crxc3xa8me van aardappel en aan de andere kant de aan tafel geschonken saus van brandnetel. De brandnetelsaus, bijna zwart van kleur, vond ik persoonlijk erg straf, maar toen ik hem mengde met de prachtig zachte crxc3xa8me van aardappel ontstond er een prachtige smaak. Eigenlijk een smaak die ik niet ken, en die wonderwel combineerde met de werkelijk uitstekend bereidde kreeft. Een waarlijke verrassing !
Na weer een mooie pauze, waarin ons de rode wijn werd ingeschonken, kwam ons vleesgerecht. Wiedenlam met seizoensgroenten, limoenschilletjes en eigen jus. Eigenlijk weer een gerecht in tweexc3xabn. Links de T-bone (kende ik ook al niet) en het koteletje van het lam, met de aan tafel geschonken, zeer krachtige en erg mooie jus erover, rechts de seizoensgroenten, met van boven naar onder: gegratineerd aardappelstaafje met groene kruiden, tuinerwtjes, peultjes, meiknolletjes en een gevulde sjalot met het een of het ander, dat laatste ben ik even kwijt.
Nu is het vaak zo dat juist het vleesgerecht het tegen alle pracht van de visgerechten niet redt. Dat was nu niet zo. En dat kwam door de jus. Wat was die mooi. Krachtig, vol, echt heel mooi. Het vlees was gewoon zuigend, mooi meer dan rosxc3xa9, juist zoals ik het graag zie. De groentjes allemaal beetgaar, wederom een groot genot. De wijn, toch een vrij stevige, deed het er mooi bij.

En toen ging ik me verheugen op de kaasgerechten. Het is tenslotte nogal wat dat ik de kaaswagen aan me voorbij laat gaan…
Ons eerste kaasgerechtje kwam en ik werd blij. Paul had dit gerecht de vorige keer. De Munster met ganzenlever met een compote van onrijpe groene tomaat (op mijn vraag waarom er toch zoveel gebruik gemaakt wordt van onrijpe vruchten, antwoordde men dat juist hierdoor de smaakdiepte toeneemt) en erbij een weer prima getoast reepje brood. Smeltend, diep van smaak en eigenlijk onovertroffen, vond ik. Zo ook C. Wat een mooi gevonden combinatie !
En toen waren we toe aan ons laatste gerecht. Dat mocht ook wel, de buikjes begonnen tevreden te worden. Het laatste gerecht was een Crxc3xa8me brulde van Epoisse met een sorbet van Granny Smit en wat pulp van deze appel. Dus alweer een gerecht in tweexc3xabn.
Hiervan waren we stupxc3xa9fait. De crxc3xa8me brulee was geweldig. Machtig natuurlijk, maar qua hoeveelheid prachtig, niet te warm, mooi lopend en bijzonder vol van smaak. En dan juist Epoisse, mijn lievelingskaas ! De sorbet van Granny Smith bracht ons tot zwijgende bewondering. Ik heb werkelijk nog nooit een sorbet geproefd die zo ontzettend vol van smaak was. Geweldig knap om dat voor elkaar te krijgen. Bijzonder leuk ook dat juist het laatste gerecht zo top is. Een waardige afsluiting van deze zeer gedenkwaardige avond. Wat een smaken, wat een verscheidenheid, wat een kunst !

Eigenlijk kenmerkt mijn laatste opmerking onze indruk van de hele maaltijd. Helemaal alles was perfect, we hadden over helemaal niets een opmerking, geen moment het idee dat iets weliswaar mooi was, maar misschien met die en die toevoeging, of met dat temperatuurverschil toch beter had gekund. Alles was gewoon perfect.
Extra leuk vond ik het dat ik enkele gerechten al geproefd had en toch een vooruitgang (als ik dat mag zeggen) bespeurde. En wat voor een vooruitgang ! Ik vind De Librije waarlijk het beste restaurant van Nederland.

Uiteraard wilden we nog wat koffie, goede espresso hier. Met snoepjes, want ik herinnerde me (weliswaar vaag, maar toch) de chocoladelolly van de vorige keer nog, maar ook met een eau-de-vie. C. had de flessen zien staan en me erop gewezen en ja, dan willen we ze natuurlijk ook.
Een hele kaart heeft men hier met grappa’s, eau-de-vies, armagnacs, marc, cognac en whisky. Mooi hoor. Wij kozen voor een eau de vie Eglantine voor C. (rozenbottel) en voor mij de Mxc3xbbre Sauvage (wilde braam). Beide soorten kom je vrij weinig tegen en ze zijn geweldig lekker. Zo ook hier.
Diep tevreden vroegen wij de rekening, becomplimenteerden alles en iedereen en verlieten het pand. Ik hoop er snel terug te keren.

De Librije in Zwolle, eerste bezoek (lunch)

De Librije..
Op vrijdag, 6 december 2002. Een afspraak, al enige tijd geleden gemaakt. In eerste instantie wilden we het diner op 7 december, maar De Librije zit voor het diner, zeker in de weekenden, maanden en maanden volgeboekt. Dus een lunch, wat mij betreft prima. Ik lunch nu eenmaal liever…
Een grote stroomstoring in Rotterdam zorgde voor enige vertraging bij het ophalen van onze gourmand, die ik op zou halen bij zijn logeeradres. Maar de reis vanuit Rotterdam ging voorspoedig en wij snelden richting Zwolle. We waren zelfs zo vroeg, dat we bij een uitspanning even een kopje koffie gingen drinken. Bij binnenkomst in Zwolle is het een kwestie van de bordjes Centrum volgen en dan kom je heel snel op het grote parkeerterrein terecht, wat grenst aan het prachtige Librijerestaurant. Imposant, mooi beschilderde rode luiken. Onze tafelgenoten waren enige seconden voor ons gearriveerd en stonden nog net buiten, bij de jongeman van de valetparking. Dus gevieren gingen wij naar binnen. Zoals Gabriel9 zo mooi verwoordde in zijn recensie ‘de deur zwaaide open…’en wij botsten dan weliswaar niet tegen Jonnie Boer aan, maar werden uiterst voorkomend verwelkomd, we gaven onze jassen af en werden naar onze tafel geleid.
Een prettige ronde tafel. Tanja kreeg onder haar tasje een vriendelijk krukje, ik was ietsjes sneller (ik zat ook in een niet heel makkelijk bereikbare hoek) en zette mijn tasje op de grond .
Een mooie ruime vond ik het. Mooi, in de oorspronkelijke antieke kleuren geschilderd, balkenplafond, wat grove, maar erg warme kunst aan de wand, enkele gordijnen half gesloten, dus heel plezierig qua lichtval en niet te vergeten, uitstekend zittende stoelen, ruim van afmeting, mxc3xa9t armleuning.

Het feest kon beginnen. En dat deed het dan ook.
Wilden we een apxc3xa9ritief. Jazeker wilden we dat. Een ruim glas Champagne (Moxc3xabt hier) werd ingeschonken, (Riedelglazen, zo merkt Bert in zijn recensie natuurlijk heel terecht op) het lunchmenu werd ons toegelicht door de zeer charmante en toegankelijke Jonnie Boer, de kaart werden ons uitgereikt en als eerste hapje kregen we een vorkje met een flintertje ham van wild zwijn. Leuk en lekker. De kaart werd door ons uitvoerig bekeken en kort besproken, eigenlijk wisten we al wat we wilden. Het Tien Keer Mini Menu (zo heet het op de website: http://www.delibrije.nl). We vroegen de ook al zo charmante Therese of het wel mogelijk was zo tijdens de middag, maar als we enkele uren de tijd hadden, was dat geen probleem. Joepie dus !

Wat biedt de kaart nog meer…(behalve dan dat toppunt van genot van tien kleine gangen, waarmee je kriskras het lekkerste van de kaart tot je kunt nemen ).
Een vegetarisch menu (5 gangen), het Alliancemenu (4 gangen), het Librije menu (vijf gangen), het Gastronomisch menu (hierover hebben we, vooral Bert, wiens recensie de recensieminnende smulwebbers hier helaas moeten missen, het spijt me, jullie weten werkelijk niet wat je mist..;-), nog heel kort geaarzeld) en tenslotte dus het Tien Keer Mini Menu.

Nadat we dus helemaal blij het tiengangenmenu besteld hadden, werden de servetten op onze schoot gedrapeerd, leuk detail vind ik dat. Op tafel overigens (wederom gepikt van de recensie van Bert…) het modern vormgegeven plateautje voor het brood met erboven twee kleine schaaltjes voor de verse olijfolie en het kleine klontje boter dat hier per couvert op tafel staat en een hoog glas per twee personen met erin iets korreligs zoetigs, waarin gefrituurde vliesdunne aardappelschillen (dachten wij) staan met een kruidje erop. Leuk ook weer ! Op het modern vormgegeven plateautje voor het brood overigens lag al een bruine boterham, naar mijn zin iets te zoetig, maar dat zal gekomen zijn door het kaneelkorstje. Wat mij enigszins bevreemdde, schoot me later te binnen is dat er pas brood wordt bijgevuld (je kunt dan kiezen uit diverse bolletjes) als je die boterham hebt weggewerkt . Geen brood dus, maar dat is geen enkel probleem voor mij, zoals jullie weten ben ik geen broodliefhebber.

Het wijnarrangement bij het menu bestaat overigens uit (uiteraard) diverse glazen xc3¡ 7 euro per stuk. Omdat wij met zijn vieren waren besloten we om niet het arrangement te nemen, maar zelf iets te kiezen uit de wijnkaart. De wijnkaart is hier dik, mooi en zeer leesbaar. De heren, hoezo gexc3xabmancipeerd, overlegden, ook kort met ons en we besloten bij de amuse en de eerste gangen tot een 1999, Tokay Pinot Gris Hugel. Ons werd wat water aangeboden, plat, bruisend of ijswater…keurig hoor, dat ijswater, dat maak je vrijwel niet mee in sterrenrestaurants !

De amuse kwam. Op een mooi groenig bordje (ik weet niet meer alle kleurtjes en vormpjes van het moderne servies wat men hier gebruikt, wat nog in het hoofd zit zal ik erbij schrijven) met daarop een glazen rechthoek met een halfrond uitgeslepen bolletje (omgekeerd naar beneden dus) en een gaatje voor een lolly, vonden wij een gekonfijte eendenleverlolly en een appelcompote met daarop een minimadeleine (een madeleine is een cakeje van een bepaalde vorm). Erg fijn allemaal. De lolly was top, precies zoals ik mijn eendenlever (maar ook ganzenlever hoor) graag zie en gewoon ook wel grappig om hem van een stokje af te bijten. De appelcompxc3xb4te was prachtig fris met een mooi vleugje gember, zonder muffig aan te doen (dat vind ik namelijk toch wel regelmatig van gember) en de madeleine combineerde er prima bij. Ook de wijn was er goed bij (ik wijd niet verder uit over de diverse wijnen, dat ging allemaal uitstekend, mocht een opmerking nodig zijn, zal ik die maken).

De tweede amuse arriveerde. Een creme van schorseneren met een soepje van rode biet, met daarop een stengeltje van het een of het ander, wat volgens onze kritische gourmand nogal leek op de dingen die in de voornoemde glazen op tafel stonden. Het kruidje overigens wat hierin gebruikt was, was een stuk heter qua ‘afdronk’. Navraag leerde ons dat het chilipeper betrof. Van biet moet je houden, dat bleek maar weer eens. Erg lekker vond ik het weer, zowel de biet apart, als in combinatie met de schorseneren. Gewoon een leuke combinatie, een wat dikkere drab (creme dus) van schorseneren met erop dat bietenvocht, leuk !

Het eigenlijke menu nam een aanvang. Een krokante koude ganzenlever met zure appelcider en steranijs met daarbij een soepje van ‘hete bliksem’, zo staat op het menukaartje wat we allevier zo vriendelijk meekregen.
Een uitstekende ganzenlever in een jasje. Ik vond de ganzenlever ietsjes te koud, maar dat mocht de pret niet drukken, wederom werkelijk uitstekend. Over het soepje van de hete bliksem verschilden we nogal van mening. Ik vond hem zeker niet onaardig, ietsjes teveel appel, maar ach.
Hierna een tartaar van kalfsezel en mayonaise van noordzeekrab. Op een rechthoekig bord (geloof ik) twee rondjes met daartussen 2 toefjes van avocado met in ieder geval picallily. De tartaar van kalfsezel was gemengd met wat kappertjes en de noordzeekrab was romig gemaakt met ik meen een combinatie van room en iets zurigs. De twee toefjes met daarin dus o.a. de picallily (jeugdsentimen) smaakten er werkelijk uitstekend bij, een hele leuke combinatie.

De fles wijn was leeg en we besloten over te stappen op een 2000, Saint Aubin, Le Charmois O. Lefevre. Mij beviel de wijn goed, vooral de heren waren van mening dat hij te gesloten was en er werd verzocht om de wijn te decanteren. Ook toen waren ze niet geheel tevreden, maar dat schijnt een vaker voorkomend probleem bij deze wijn te zijn.

We gingen over naar het derde gerecht. Langoustines met scheermessen en olorosoroom. Een geweldig leuk gerecht. Het scheermes, of de scheermessen (want ik kende ze niet en weet dus niet hoe groot ze zijn) werden opgediend in de (lange) schelp, die je desgewenst als lepel kunt gebruiken, geweldig lekker zijn die scheermesse
n overigens en de olorosoroom deed het er goed bij, alhoewel ik daar maar enkele mespuntjes van heb geproefd, dit was tenslotte pas de derde gang….De langoustines waren als het ware gehakt, gewoon erg lekker (ik ben eerlijk gezegd hoe dit precies in elkaar stak, maar er komen nog meer recensies en het beeld wordt heus wel compleet ).

Hierna kregen wij St. Jakobsmossel geplet met Ibericoham en Jakobsmossel met witte bonencreme en zoet buikspek. De Jakobsmossel met de witte bonencreme en het zoete buikspek was gegrild, perfect natuurlijk, de witte bonencreme was gewoon lekker (wat ik knap vind voor witte bonencreme, want wat kun je nu in godsnaam maken van witte bonen ? behalve nepamandelspijs) en het zoete buikspek vond ik leuk, ik kende dat namelijk ook al niet. Wel zwaar ! De Jakobsmossel geplet met Ibericoham was een plaatje. De rauwe, in dunne plakjes gesneden Jakobsmossel lag in een rondje tussen een cirkeltje van balsamico met daarbinnen een cirkeltje van iets met basilicum en erop lag in mooie dunne repen de Ibericoham. Geweldig om te zien en heerlijk om te proeven.

Toen werden wij verrast met een langzaam gegaarde (nee nee, niet geaard..;-)) jonge makreel met sjalot en een saus van wortel. Hierover waren de meningen zelfs ernstig verdeeld. Ik meen dat ik de enige ben die dit gerecht naar waarde kon schatten De wortelsaus was veel minder zoetig dan ik had verwacht, de makreel en de sjalot waren behoorlijk zurig. Ik ben nu eenmaal voor zuurtjes en vond dit dus een erg leuke combinatie. De makreel overigens zag er prachtig uit, dat zal gekomen zijn door het langzame garen, maar hij zag er eigenlijk nog rauw uit, mooi om te zien !

Het einde van de visgerechtjes kwam in zicht. Wij hadden inmiddels om iets meer pauze tussen de gerechten gevraagd, het tempo ging iets te snel voor ons.
We kregen na enige tijd een noordzeetongfilet, gegaard in gerookte boter, zoetzure prei met ansjovis en een saus van citroengras. Helaas was de tong niet geheel gaar aan de onderkant, wat een licht taai effect gaf. Het garnituur vond ik dan wel weer erg leuk en lekker, wederom aan de zure kant.

Een gerechtje waarover ik dan wat minder enthousiast ben dan de anderen (maar dat mag ook wel met 10 gangen) was het volgende: kaviaar met aardappel. Een cirkeltje van aardappelpuree met erop kaviaar (ik ben vergeten, ja ook al, welke kaviaar het was, hij smaakte goed. De combinatie met aardappelpuree hoeft wat mij betreft heel gewoon niet, hoe leuk gevonden dan misschien ook. Maar goed, dat is dan zo.

We stapten over op de rode wijn. Een 1994, Beausejour-Becot, Saint Emilion Grand Cru.
En ons vleesgerechtje kwam op tafel. Polderhaas met munster, aardappel en geweekte kersen. Met een jus die aan tafel over de borden werd geschonken, met chocolade en bloed van de haas erin natuurlijk. Zuigend zachte polderhaas en een leuk toefje munster met daarop een geweekte kers. Leuk om ook thuis na te maken ! Waar de aardappel precies was ben ik ook even kwijt….

Hierna hebben we wat langer gepauzeerd, dat was ook echt wel even nodig. We konden kiezen uit kaas van de wagen, geaffineerd door kaasmeester van Tricht (het valt me op dat vooral in restaurants in het oosten en in het zuiden kaasmeester van Tricht veelvuldig in beeld komt, en terecht, uitstekende kazen heeft hij) of het dessert van het menu: munsterkaas met ganzenlever. Drie van ons namen kaas van de wagen, waaronder ik. Vijf stukjes hadden we (geloof ik, ik in ieder geval wel). Nu weet ik niet meer alle soorten, in ieder geval een Epoisses en een Pont l’Eveque, een blauwe kaas en de andere twee ben ik geheel kwijt. Wat niet wegneemt dat alle kaasjes werkelijk uitstekend waren. We dronken hierbij overigens een 1997, Amarone Raimondi, een Valpolicella. De ontdekking van de maand december wat mij betreft. Wxc3¡t een wijn, geweldig !!!
Exc3xa9n van ons nam het dessert en we mochten een stukje proeven. Buitengewoon lekker, de combinatie van de munsterkaas met de ganzenlever, opmerkelijk !

Toen was het tijd voor het dessert, wij waren inmiddels de laatst overgebleven gasten in het zeer behoorlijk gevulde restaurant, gebrande ananas met een shake van rum en dragon. De ananas was lekker, de shake vond ik bijzonder lekker, een hele leuke combinatie van iets hangoperigs met rum erdoor (wat ik nauwelijks proefde, maar dat zal een andere reden gehad hebben) en erop een aan tafel erop geschonken dragondrankje. Een werkelijk geweldig leuke combinatie ! Hierbij dronken we een glaasje 2001, Kracher Beerenauslese.

Omdat het al laat geworden was dronken wij onze koffie op verzoek op de bank bij de jukebox, die zo’n beetje als lounge dienst doet, men moest voorbereidingen treffen voor de avondzitting. De koffie was in orde, de friandises/mignardises (dit wordt nog uitgezocht, of er verschil is, bedoel ik) waren erg lekker. Een lolly van truffelchocolade heb ik in ieder geval geproefd en verder lagen er nog wat lekkernijen en we kregen nog een lepelhapje, een soesje gevuld met iets van citroensorbet.

En dit was dan De Librije. Een unieke ervaring vond ik het. Ik ga niet vergelijken met Vermeer of met Parkheuvel. Dat heeft Bert gedaan. Ik zal een manier zoeken, ik heb zijn toestemming daarvoor, om zijn recensie te plaatsen xc3xa9xc3xa9n dezer dagen en dan is daar te lezen hoe hij denkt over de drie beste restaurants van Nederland.
Ik vind het in ieder geval terecht dat Lekker 2003 (en ook 2002) De Librije op nummer 1 zet. Niet dat ik enige waarde hecht aan Lekker, maar het wordt nu eenmaal veel gelezen.

Beluga in Maastricht

Beluga.
Al eeuwen op een niet al te hoge plaats op mijn wensenlijstje, want in het achterhoofd had ik ook altijd een stemmetje, wat me belette actie te ondernemen. Waar dat stemmetje nu precies vandaan kwam, weet ik nog steeds niet. In ieder geval had ik blijkbaar weinig behoefte om bij een dan weliswaar erg goed kokende, maar veel te popiejopie chef veel geld te gaan brengen. Daar kwam het stemmetje namelijk op neer. Een niet zo aardige inleiding, ik besef het, maar ik vertel maar hoe het lag…
De kinderen waren een week op scoutingkamp en we zijn inmiddels gewend dan enkele hapjes te eten. Deze keer zouden we naar Maastricht afreizen, dat vonden we en leuk en het was handig in verband met een dringende afspraak verband houdend met bezigheden van echtgenoot.
Na een bliksembezoek aan de erg mooie Dom van Aken (leuke stad !) maakten we ons klaar in het hotel en vertrokken we richting Centre Cxc3xa9ramique. Een architectonisch ‘wonder’ van ik meen Jos Coenen. Laat ik ook daar maar duidelijk in zijn: ik hou niet van open pleinen met blokkendozerige gebouwen zonder leven. Na een weekje La Dxc3xa9fense, we hebben daar ooit eens een appartement gehuurd, word ik altijd direct ongelukkig van die open ruimtes, die ongetwijfeld goed bedoeld zijn, maar waar een normaal mens voor zijn plezier toch echt niet gaat lopen. Dat geldt overigens in nog grotere mate voor het complex aan gebouwen waar het Bonnefantenmuseum van Aldo Rossi staat. Gigapleinen met niets moet je oversteken, bij elke hoek dreigt een enorm orkanerige tochtwind je enkele meters vooruit te zetten, dus rillerig bereik je uiteindelijk je doel, terwijl je altijd even moet checken of je tasje of je stropdas niet is weggewaaid. Niets voor mij dus.
We parkeerden in de parkeergarage, die ligt onder het Plein 1992, het officixc3xable postadres van Beluga. Met een liftje kom je uit op dat plein en omdat ik wist dat het restaurant aan De Maas ligt, liepen we richting water. Leuk was dat we daarmee ook rechtstreeks op een groot wit gebouw afliepen, waar achter een glazen deur met een B-tje al vriendelijk naar ons werd gelachen. De deur zwaaide open en we kwamen terecht in de lounge, met rechts een garderoberuimte en een bar en links de zitjes met bruine stoelen en een oranjeachtige (maar dat zal terracotta heten) loungebank. Nu was alleen die bank nog vrij, dus we vleiden ons daar maar op. Half liggend overigens, wat ook al niet mijn voorkeur heeft. In diezelfde ruimte staat een soort halfhoge boekenkast met leuke tijdschriften en allerlei kookboeken en een humidoir met sigaren. Vrij duistere verlichting hier met wat blauwtoetsen, die me helaas deden denken aan die toiletten waar veel verslaafden gebruik van maakten en die dus geweerd moeten worden. De ontvangst was overigens allervriendelijkst. We wilden wel een apxc3xa9ritiefje. Oude jenever, ik weet niet welke. Maar lekker. Erbij een amuse, die direct de toon zette voor deze avond. Een crostini met auberginekaviaar, lekker hoor en, en dat was dus top:een in het zuur ingemaakt Frans tomaatje met parmezaancrxc3xa8me. Wow….wxc3¡t een smaakexplosie was dit. Een tomaatje, wat als het ware ontploft in je mond met een zeer sterk, zeer licht en luchtig schuim, waarin de parmezaanse kaas zeer overheersend (heerlijk!) aanwezig is. Behoorlijk warm en een absolute bom in je mond. Erop nog een blaadje heel jonge basilicum, die ronde soort, waarvan ik even de naam kwijt ben. Absoluut geweldig! We werden er stil van….
De kaart werd ons overhandigd door Hans van Wolde met de jolige vraag of we lekker lagen. Blijkbaar snapt hij heel goed dat die bank weliswaar mooi staat, maar dat er niet op te zitten is. Nu goed, na zo’n amuse kun je je ook wel wat permitteren vind ik. We kregen een toelichting op de diverse menu’s en hij wenste ons een zeer plezierige avond. Twee menu’s kent men hier (er zal ongetwijfeld een lunchmenu zijn, maar dat heb ik niet gezien). ‘Zeven impressies van de zomer’, te verkrijgen in 4, 5, 6 of 7-gangenuitvoering (gek genoeg staan op de website Beluga wel alle zeven gangen, op de kaart die wij kregen ontdekte ik er slechts zes) en een Prestigemenu, verkrijgbaar in 4, 5 of 6-gangenuitvoering. Omdat ik een aantal ingredixc3xabnten ontdekte in het impressiemenu, waar ik geen zin in had of waar ik niet van hou, kozen we voor het Prestigemenu in zesgangenuitvoering. De wijnkaart is hier imposant, duidelijk van opzet en opbouw, dus ook die bekeken we uitgebreid. Ook nu weer kozen we voor een wijnarrangement, de gerechten vonden we te lastig om daar flesjes bij uit te zoeken. Bovendien waren we ook heel gewoon benieuwd.
We werden aan tafel genood en volgden de vriendelijke ober naar een zeer ruime, heel lichte ruimte, die met trapjes en een blauw dressoirachtig ding in open compartimenten verdeeld is. Het marmer op de vloer gaat over in hout. Rechts een lange zeer hoge leren bank met rechthoekige tafels en stoelen ervoor, enkele treden lager dan voornamelijk ronde tafels. Zeer licht allemaal, prettig ! Een riante trap voert dan nog naar beneden waar de keuken en de toiletten zich bevinden. Dat alles in crxc3xa8metinten, met drie beeldjes onderaan de trap, die leken op de beelden van Niki de Saint-Phalle (klik hier voor haar website), waar ik zeer van hou. Niet dat ze van haar zijn overigens, deze leken uit de verte lichtjes op opblaasbeeldjes, dus ik moest ze even aanraken. Maar wel heel kleurig en vriendelijk allemaal dus.

We kregen een plaats op de leren bank. In eerste instantie stonden de borden naast elkaar. Nu zie je in Frankrijk regelmatig mensen naast elkaar zitten tijdens de maaltijd en ik begrijp ook wel waarom men daar hier voor kiest. Op die manier heb je namelijk een prima zicht op de rest van het restaurant. Nu hebben wij elkaar altijd veel te vertellen en ben ik niet heel dol op het zitten op dergelijke banken, dus ik koos voor de stoel. Geen probleem uiteraard. Of we -water wensten. Ja, plat graag. Hier in ronde Beluga-flessen uit d’een of d’andere pleistocene bron xc3¡ 3.50 de fles. Tja, lekker water hoor, dat wel. Boter, gezouten stond al op tafel.
Champagneglazen werden neergezet en de leuke sommelier, die het deze avond erg naar zijn zin had, want hij moest vreselijk om van alles en nog wat lachen, vertelde ons dat ze bij Beluga nu eens iets anders wilden en dus hadden ze bedacht dat een amusedrankje wel een leuk idee zou zijn. We kregen een flink glas Green Point, Vintage brut rosxc3xa9, 1998, Yarra Valley, Victoria Australixc3xab-Moxc3xabt et Chandon-champagne. Wat uiteraard geen champagne mag heten, maar wel is aangeplant door Moxc3xabt et Chandon. Geweldig leuk en, net zo belangrijk, erg lekker. De champagne begeleidde een rechthoekig bordje met daarop de tekst “Beluga’s Vega Amuses”. Vier op een rij.
Geheel links een gazpacho van watermeloen met tomaat, gemberolie en dropplant met een wasabitoets, bijzonder fris en fruitig en dus erg lekker. Daarnaast wasabicreme met een snijbonengelei, een plaatje om te zien, de witte crxc3xa8me met het diepe groen van de snijbonen, erop trouwens nog wat gekonfijte rettich. Ook al bijzonder lekker. Ertussen dan weer een zuurdesembroodje met olijven, wat ik nogal gewoon vond, maar wat echtgenoot als broodliefhebber kon bekoren. Tot slot in het zuur gemarineerde groentjes met wasabimayonaise, het was de bedoeling de groentjes te dippen en dat deden we dus. Geweldig lekkere amuses en voorzover de toon nog niet gezet was met die waanzinnige parmezaancrxc3xa8me, dan was dat nu volledig gebeurd. Dit beloofde wat….

Een andere, ook zeer vriendelijke, ober kwam langs en vroeg of we wellicht wat olijfolie bij ons brood wilden (de broodjes werden hier natuurlijk telkens aangevuld, althans die van echtgenoot). Op een bord had hij drie soorten en een balsamico-azijn. Toen ik vertelde dat ik ze eigenlijk graag allemaal wilde proeven, was dat geen enkel probleem. Een keurig bordje met vier schaaltjes werd neergezet en van elke soort kregen we flink wat. Erg leuk dus weer, op deze manier konden we erg goed het verschil in smaak proeven. Nog leuker trouwens om de diverse soorten eens te proberen met
wat balsamico. Nu had hij beloofd de diverse soorten voor me op te schrijven, maar dat is er in het culinaire geweld van deze avond niet meer van gekomen,
Onze eerste wijn werd ingeschonken. Een Newen, Sauvignon blanc/Semillon ’03, Patagonia, Argentina. Lekker. De wijn, waarmee men overigens kwistig omgaat hier, begeleidde het eerste voorgerecht, wat in tweexc3xabn werd opgediend. Drie bereidingen van kammossel. De eerste twee bereidingen kwamen op tafel: Kammossel (St. Jakobsmosseltjes dus) gemarineerd met kaviaar: de ongelofelijk zachte plakjes kammossel lagen in een mooie cirkel op het bord met eromheen flink wat Oscietrakaviaar, wat ik nu dus eens lekker kon laten ploppen. Heerlijk, heerlijk ! Erbij een zachte soep van kammossel met zomertruffel en ijzerkruid. Ook al ongelofelijk lekker. Mooi zacht met een licht anijzerige toets, die dacht ik zo van het ijzerkruid afkomstig moest zijn. Een werkelijk wonderschone combinatie.
Na enige tijd kwam de derde bereiding: rustig gegaarde kammossel met crxc3xa8me artisjok, saus van wortel en sjalot en wat boter. Hier vielen we stil van. Ik ging me voelen zoals destijds tijdens de maaltijd bij De Librije, ook met echtgenoot. Ook toen vielen we regelmatig stil en moesten we elkaar in opperste verwondering aankijken….
En dit was dus nog maar het eerste voorgerecht…
De tweede wijn, Domaine Zind Humbrecht, Riesling-Gueberschwir, ’01 vond ik een verrassende keus, want ik heb het wel een beetje gehad met de Elzassers inmiddels eigenlijk, maar hij was uitstekend gekozen bij het tweede voorgerecht, krokante zwezerik onder gesmolten ganzenlever in een antiboise van Hollandse pomodori-trostomaat. Alweer ongelofelijk lekker. Prxc3¡chtig krokante zwezerik met geweldig mooie lopende ganzenlever met die heerlijk frisse tomaatjes erbij. Ontzettend mooi. Erbij nog een salade van biologische groenten, ik weet niet meer welke, en een licht romige saus van knoflook. Ontzettend mooi, zoals al gezegd….
Waarmee we aan het derde voorgerecht kwamen. Hierbij een mooie Chardonnay, Domaine de Gourgazoud, ’02, die ons goed beviel. Niet zo vettig gelukkig. Het derde gerecht was jonge tarbot op de graat gebakken onder marmelade van Marokkaanse kerrie-uitjes. Geweldige tarbot natuurlijk met die erg leuke toets van die kerrie-uitjes. Erbij een lichtzure jus met een prachtige risotto van basmatirijst, waarin we allerlei specerijen proefden. Alweer geweldig mooi, ik kan er niets aan doen….

De rode wijn kwam. Een Guelbenzu, Navarra ’01. Navarrawijnen maken me meestal blij, zo ook deze. Veel hout, veel vanille en mooi diep. De wijn deed het ook uitstekend bij het hoofdgerecht, Australisch Waygu rundvlees op dunne peentjes. Mooie dunne peentjes, ja je zult denken wat kletst ze nu over peentjes, maar heel toevallig hou ik erg veel van peentjes en zeker van die dunne….met een gewoon mooi en uitstekend klaargemaakt stuk vlees. Erbij nog een stukje rustig gegaarde middenborstspier (?), zeg maar sukade dus, met grove knoflookspinazie: lekker hoor: hele grote bladeren spinazie, die ternauwernood de pan beroerd hebben en uiteraard een volle vleessmaaksaus (letterlijk overgetypt van mijn menuutje). Een mooi gerecht. Niet zo hemelbestormend speciaal als de voorgerechten, maar gewoon goed.

Twee portglaasjes werden voor ons neergezet, maar eerst werd de rode wijn nog eens bijgeschonken, want we wilden wel even pauzeren eigenlijk. Na een keurige tijd werden de glaasjes volgeschonken. Het ene glaasje met een vintage port, die niet voor me is opgeschreven en die ik dus niet heb onthouden, het andere glaasje met Carcardos, Portugal ’87 Lekker, lekker !
De kaasplateaus kwamen. Vanwege de trapjes hier grote bladen, die erg handig op de tafels geplaatst kunnen worden. Voor een deel wordt de kaas hier betrokken bij Van Tricht in Antwerpen, maar omdat hij maar xc3xa9xc3xa9n keer per week levert, betrekt Beluga ook nog wat kaasjes van elders. Nu kozen we allebei een soort of zeven en natuurlijk ben ik vergeten die op te schrijven. In ieder geval een Epoisses, een Livarot, een prachtige oude geit en nog wat anders lopends kan ik me herinneren en de rest niet. Maar neem maar van mij aan dat ze stuk voor stuk prachtig waren. Erbij nog wat huisgebakken zuurdesembrood, wat ongetwijfeld in orde zal zijn. Ik eet nooit brood bij mijn kaas, dus ik weet het niet.

Als klap op de vuurpijl kregen we een dessertamuse. En niet zomaar eentje, drie schalen/glazen/potjes werden neergezet. Eentje bevatte gebrande rietsuikermousse met limoen en schuim van kokos, erbij een grote schaal met gebrande marshmallows en in een soort vaasje op een flinke laag geschaafde kokos nog twee witte ijsbonbonnetjes aan een stokje. Mensenkinderen zeg. De mousse was ontzettend lekker, de marshmallows vooral leuk om naar te kijken, met al die leuke kleurtjes en het ijsbonbonnetje geweldig. Heerlijk koel in de mond ook. Wat een verwennerij hier !!
Bij het echte dessert kwam een glas Banyuls Rosxc3xa9 par Perlxc3xa9, die ik niet kende, maar waar ik behoorlijk weg van ben en het dessert was een hulsje en crxc3xa8me van witte chocolade onder gelei van passievrucht en kleine negerzoen. En deze beschrijving dekt volledig de lading. Een flinterdun hulsje van witte chocolade omvatte prachtige chocoladecrxc3xa8me. Erop die prettig frisse passievruchtengelei en dat erg geestige negerzoentje met een vulling van behoorlijk pure chocolade. Erbij nog een jus van vanille en bosaardbeitjes en een quenelle van sorbet van geitenmelk, waarop aan tafel nog wat bosvruchtencoulis gelepeld werd. Ultiem genieten !!

Espresso natuurlijk nog. Ook daarbij weer buiten de friandises een verwennerijtje: bombe van pure chocola met een gelei van frambozen. Leuk detail: de melk verschijnt hier warm en opgeklopt op tafel.

Samenvattend: Absoluut geweldig hier. Het verwenniveau is 100 %, de sfeer is uitstekend, het personeel is uitstekend, wij vinden Beluga volkomen vergelijkbaar met De Librije en een ieder weet hoe enthousiast we daarover zijn. Waar ik nog erg om moest lachen gedurende de avond, om maar aan te geven hoe een en ander ligt: de muziek die hier gedraaid wordt doet nogal rockerig aan. Normaliter zou ik dat storend vinden, maar ondanks het fikse geluidsniveau doet de muziek dus helemaal niets af aan het algehele gevoel van welbevinden.

Da Vinci in Maasbracht

Da Vinci in Maasbracht. Ons tweede bezoek hier. Destijds op de terugreis uit Kassel, waar we de Documenta hadden bezocht, nu vanwege ons bezoekje aan Maastricht. We hadden ons er zeer op verheugd omdat het er ons de vorige keer zo bijzonder goed was bevallen. Dat was ook de reden dat ik ervoor had gekozen om dit tot slotavond te maken van ons verblijf in Maastricht, want van het restaurant wat we de avond ervoor bezocht hadden was ik toen nog niet helemaal zeker.

Na een zeer regenachtige dag in het Maastrichtse (nog een leuk licht lunsje in een jeneverrestaurant en prettig gewinkeld xc3xa9n geslaagd in xc3xa9xc3xa9n van de vele Maastrichtse winkeltjes) reden we in de volle zon naar Maasbracht. Parkeren is hier geen probleem. Het restaurant ligt aan de haven en oogt nog steeds aantrekkelijk aan de buitenkant. Het geheel doet nautisch aan, niet zo gek zo bij een jachthaventje. Naast het restaurant ligt overigens een bouwvallig huisje, waaraan een mooi billboard hing met afbeeldingen van Margo Reuten en het restaurant. Natuurlijk was ik van plan even te informeren naar eventuele uitbreidingsplannen, maar dat ben ik helemaal vergeten omdat we per gang langdurig met zowel Petro Kools als de andere, geweldig vriendelijke, sommelier van gedachten hebben gewisseld over de wijnen.
De entree was attent. De deur zwaaide open voor we hem konden aanraken, men herkende ons blijkbaar nog, dus kregen we direct een tafeltje in de apxc3xa9ritiefruimte. Een apxc3xa9ritief wilden we wel. Oude jenever, hier van Rutte, dus lekker. Erbij de gemarineerde olijfjes, die ik nog kende van de vorige keer. Heerlijke, boterzachte olijfje met een mooie zachte smaak. De kaarten werden ons overhandigd, met een toelichting op het viergangen Alliancemenu en keurig vroeg men wie zich over de wijnkaart zou buigen. Die eindigde natuurlijk in het midden, want echtgenoot is gelukkig (en uiteraard) niet zo macho dat hij vindt dat alleen mannen verstand van wijn hebben….
Men kent hier een lunchmenu, een viergangen Alliancemenu, een ‘proeven van bekwaamheidmenu’, gexc3xafnspireerd uiteraard op het ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van het restaurant verschenen kookboek en een Margo’s meesterlijk menu. Om de menu’s na te lezen verwijs ik naar de website: Da Vinci. Uiteraard kozen wij voor Margo’s meesterlijk menu, Tijdens het bestuderen van de mooie, uitgebreide, maar wel duurder geworden wijnkaart kregen we de amuses. Drie hier. Een korstdeegstengel kunstig door het oortje van het glaasje waarin de andere amuse werd opgediend gelegd, maar lastig eruit te pulken, maar lekker knapperig, een plakje aubergine met een parmezaankletskop en wat pata negra: lekker, maar de kletskop was aan de taaie kant, wat wellicht niet vermijden is, ik weet dat niet, maar een onprettig mondgevoel geeft. De aubergine was boterzacht en erg lekker gemarineerd in iets behoorlijks pittigs en pata negra is eigenlijk altijd goed. En tot slot een rillette van witvis met een espuma van champagne. Iets te koud, maar na enige tijd erg smakelijk. Prachtige espuma overigens, misschien moeten we toch de aanschaf van zo’n apparaat maar eens overwegen. (is het overigens esPuma of esCuma ? Op het menukaartje staat namelijk esCuma…Of is escuma nog doorzichtiger en fijner dan espuma wellicht ?

We bekeken de wijnkaart. Die is hier zeer uitgebreid, keurig op land, gebied en dergelijke geclassificeerd maar besloten toch, gezien de zesgangen die ons te wachten stonden tot het wijnarrangement.
Na enige tijd werden we aan tafel genood en daalden de trap af naar het restaurantgedeelte. Hadden we de vorige keer gezeten in het wat lagere deel (plafondlaag bedoel ik dan) van het restaurant, deze keer zaten we aan de kant waar de vide ophoudt wat een zeer ruimtelijk effect geeft. Het geluid zingt dan ook wat minder rond, wat erg prettig is in dit altijd zeer gevulde, gezellige restaurant. Water stond al op tafel, hier Aqua Forte Tavino, zo ook een flesje erg lekkere olijfolie en wat ongezouten boter. Een grote mand met allerhande broodjes komt zeer regelmatig langs, waarvan vooral echtgenoot erg blij wordt altijd.
De eerste wijn werd ingeschonken. Een Sauvignon Blanc Simonsig. Erbij een hele toelichting, maar helaas, ik ben allerlei details heel gewoon vergeten. Gewoon een erg lekkere wijn. Aan de lichte kant, maar dat is natuurlijk normaal, gezien de opbouw. Al snel zag men dat wij liefhebbers zijn, dus de diverse flessen en karaffen bleven net als de vorige keer gewoon bij ons aan en op tafel staan.
Het eerste gerecht, Atlantische Kingkrab met bieslookomeletje verscheen. Een mooi rondje vonden wij op ons bord. Allereerst een mooi flinterdun bieslookomeletje, daarop een salade (met gelukkig erg weinig mayonaise) van Kingkrab, prachtig zacht van smaak, daarop een kletskopje met wit en zwart sesamzaad, wat een mooie smaaktoets gaf en dat geheel werd nog eens herhaald, waarbij het torentje werd afgesloten met nog een bieslookomeletje en erop een wat kleiner sesamzaad kletskopje. Een erg mooi, zacht gerecht. Bijzonder gevuld met die overheerlijke krab.
De tweede wijn volgde. Een Roero Arneis Cornarea, gemaakt van een verloren gewaande druif uit Sicilixc3xab, heraangeplant door een slimmerik in Piemonte, speciaal uitgezocht hier bij het tweede gerecht. Inderdaad een erg lekkere wijn, zo eentje die behoorlijk in de richting komt van wat ik lekker vind. Het tweede voorgerecht, rode mul in een krokant jasje van lavendel en briochebrood met tomaat kwam ter tafel. Alweer zoiets moois en lekkers. In een sausje met ijzerkruid (grappig, want ook de avond ervoor was ik zeer verrast door het gebruik hiervan) lagen heerlijke snijboontjes, met erop een boterzachte antiboise van tomaatjes. Erop het perfecte stukje mul in het lekkere krokante jasje en we waren dieptevreden. Wxc3xa9l constateerden we op een bepaald moment dat de keuken van Da Vinci duidelijk ‘vrouwelijker’ is dan die van mannelijke chef-koks. Een loze kreet zul je nu denken en zo klinkt hij ook inderdaad, maar toch: we vonden het opvallend dat hier met hele zachte smaakjes gewerkt wordt, terwijl de laatste ervaring(en) ons le(ren)ert dat stevige smaakcombinaties steeds vaker voorkomen. Wat allemaal niet wegneemt dat ook zachte smaakjes ons zeer kunnen bekoren.
De derde wijn, die ik xc3xa9rg lekker vond, was gedecanteerd. Hij deed me zeer denken aan een Condrieu of een St. Romain, maar ik had het helemaal fout aldus de sommelier, want hier zat geen hout in. Tja, dan maar niet, maar geweldig knap hoe dan toch tot die smaakontwikkeling te komen. In ieder geval was het een Lou Coucardie, Costieres de Nimes, waarvan iedereen natuurlijk de rosxc3xa9 wel kent. Een mij volstrekt onbekende wijn in ieder geval, waarnaar ik direct op zoek ga morgen. Men zag hoe enthousiast ik over deze wijn was en hij werd zo mogelijk nog ruimer bijgeschonken dan de andere wijnen. De wijn vergezelde ons laatste voorgerecht, zacht gebakken Noordzee tarbot met geschaafde zomertruffel. Alweer een heel zacht, xc3xa9rg mooi gerecht. De perfecte tarbot lag op een geweldig lekkere risotto van basmatirijst met erbij een beurre blanc met een kruidje en veel heerlijk cantharellen. Heel gewoon genieten dus.
Ons hoofdgerecht, dxc3xa9 reden dat we hadden gekozen voor dit menu en niet voor het proeven van bekwaamheidsmenu, Bresseduif met gebakken ganzenlever in een rode wijnsaus werd begeleid door een Shiraz Mitcheltown. Nu drink ik wel vaker Australische Shiraz en ik vind hem over het algemeen wel aardig, een stuk aardiger in ieder geval dan Chileense, maar van deze werd ik blij. Ook deze wijn werd uiteraard besproken met de sommelier en hij deed ons de leuke tip aan de hand om een wijn eens 18 uur open te laten staan. Na die 18 uur weet je dan eigenlijk direct wat een wijn doet. Simpel natuurlijk, maar we hebben het de zaterdag na terugkomst uitgeprobeerd en inderdaad, sommige wijnen houden het, sommigen worden zelfs beter en anderen vervlakken. Het vleesgerecht, waarvan we de avond ervoor nog hadden geconstateerd, dat hoe goed en lekker het vaak ook is, vleesgerechten halen het vaak niet bij alle mooie visbereidingen
(de eerste kok die voor ons een zeer verrassend vleesgerecht gaat maken, heeft nu al een streepje voor), maakte ons (ook al) blij. Op ons bord vonden we namelijk een zeer krachtige rode wijnsaus met erin een uiteraard huisgemaakte ravioli met een uiencompote erin. Erbij dubbelgedopte tuinboontjes en peultjes, het pootje van het duifje, geweldig lekker. Ook erbij een soort koekje met flink wat nxc3xa9t gesmolten ganzenlever, heerlijk. Verder een flinke plak precies goed gebakken ganzenlever met daarop dan een erg lekker borstje van het duifje. Puur genieten dit. Lekker klassiek, precies goed klaargemaakt allemaal, zo zie ik het graag.

Een bordje met kaas was onze volgende gang. Erbij een Late Bottled Vintage Port, waarvan ik het jaar vergeten ben, maar die gewoon in orde was. Ook de kaasjes (jammer dat ze hier geen wagen hebben) ben ik voor een deel vergeten. In ieder geval een Livarot, een geit in as en een Reypenaar herinner ik me, de andere twee ben ik helaas vergeten.
Waarmee we aan het dessert toekwamen. Een glas Uby, Gros Manseng Gascogne begeleidde een soepje van seizoensfruit met sorbet van aardbeien. Een lekkere, frisse dessertwijn, die ik ook al niet kende. Niet zo vreemd, want in de wereld van dessertwijnen is nog veel te ontdekken voor mij. Maar, lekker. Het soepje van seizoensfruit was gegratineerd en ik was even bang dat het te zwaar zou zijn, maar nee, precies goed. Lekker fris. Ook de aardbeiensorbet, in een apart glaasje opgediend, was lekker licht en erbij troffen we nog een glaasje met hangop met een bramen/aardbeiencoulis. Ook gewoon erg lekker. Nu ben ik een fan van hangop, dus dat trof.
Ter afsluiting nog wat goede espressootje met friandises xc3xa9n een kopje met lekkere crxc3xa8me brxc3xbblxc3xa9e en we waren dik tevreden.

Samenvattend: een uiterst gastvrij restaurant, waar goed wordt gekookt en waar bijzondere aandacht aan de wijn wordt geschonken. Zeer prettig personeel ook.

Imko Binnerts in Rijswijk

Inleiding (voornamelijk over het hotel en de ambiance van het restaurant).

Voor hen die het nog niet weten: Imko’s is opgehouden in IJmuiden. De gemeente IJmuiden kwam de afspraken niet na om het redelijk desolate gebied van de visafslag, waar Imko’s dus gevestigd was wat op te waarderen en Imko werd het zat. Nu was ik nooit bij Imko’s in IJmuiden, het zat wel in de pen, maar het is er nooit van gekomen, maar de beschrijvingen, ook op Smulweb, spreken voor zich. Imko Binnerts besloot een samenwerkingsverband aan te gaan met The Grand Winston. Dat samenwerkingsverband intrigeert me. Zo weet ik bijvoorbeeld niet wat een dergelijk samenwerkingsverband inhoudt. Betekent het bijvoorbeeld dat het beleid van het hotel wordt doorgezet in het restaurant ? Betekent het dat het restaurant volledig vrij is in het doen en laten ? Is er een quotum aan hotelgasten per maand afgesproken en gaat het hotel daar via arrangementen voor zorgen ? Dit alles vraag ik me af, omdat ik op de website van het hotel The Grand Winston bijvoorbeeld lees dat Imko ook verantwoordelijk is voor de maaltijden in The Grand Canteen, de brasserie van het hotel. Na mijn ervaring bij het restaurant van het Fortis Circustheater, waar Kranenborg dus medeverantwoordelijk voor is en alle opmerkingen (die ik overigens volledig onderschrijf) over Vermeer in Barbizon, boeit me dat immens.

Nu is het hotel gloednieuw. Sinds april 2004 kunnen gasten er terecht en de officixc3xable opening van zowel hotel als restaurant heeft plaatsgehad op 30 juni j.l.. Het hotel staat in de wijk Plaspoelpolder van Rijswijk. Wat mij betreft een ronduit verschrikkelijke wijk. Veel hoogbouw, zeer ontoegankelijk allemaal en vooral ’s avonds heel gewoon geen lol aan. Geen woonhuizen, geen restaurants, kortom geen enkel leven op straat. Wij hadden, zelfs mxc3xa9t navigatiedame, de grootst mogelijke moeite het hotel te vinden. Wxc3xa9l stopt er een tram vlak voor de hoofdingang van het hotel. Juichende kritieken heb ik gelezen over de architectuur van het hotel, dus ik was bijzonder benieuwd. Zwart van buiten en hoog, dat was mijn eerste indruk. Nadat we via een grote omweg (ze hebben het ook nog gepresteerd allerlei xc3xa9xc3xa9nrichtingswegen te creexc3xabren) eindelijk de hermetisch afgesloten open parking van het hotel bereikten, bleek deze ook al niet open te gaan… Toen we eindelijk een knopje ontdekt hadden in een minipraatpaal hoorden we een stem. Nadat we hadden aangegeven gereserveerd te hebben in het restaurant, zwaaide de slagboom open en konden we parkeren. Opgewekt liep ik richting een glazen deur, die gesloten was. Erop hing een briefje met de mededeling dat hotelgasten gebruik moeten maken van de hoofdingang. Nog steeds opgewekt liep ik een hoek om, vele meters overigens, niet prettig, want zoals zo vaak met moderne architectuur bestaan dit soort parkeerplaatsen uit vooral veel tochtige plekken met her en der rukwinden, prettig voor je haar. Niets. Daar was dus niet de hoofdingang. Dus we liepen maar helemaal om het hotel heen en ja hoor, daar was de ingang.
De entree is donker. Veel zwart met af en toe een chromen detail. Een vriendelijke mevrouw vroeg ons of ze ons kon helpen. Jawel, graag zelfs, wij willen graag naar het restaurant. Een vast zeer overdachte houten trap, die nu overigens al slijtplekken vertoonde moesten we beklimmen en dat viel niet mee, want het was een zeer steile trap (bijna een zakkendragerstrap), waarmee we op niveau 1 kwamen, waar de lounge, de bar en de brasserie is gevestigd. En zo bleek later, de toiletten. Weggepropt in een nogal donker hoekje. Een immens wit gordijn bedekt ook hier de wand met de 3.000 lichtjes, waar de hele avond leven in zit, omdat er met het licht gespeeld wordt. Hier kom ik nog op terug. Nog zo’n steile trap moesten we op om in het restaurant te komen. Ik vroeg me af waarom we niet met de lift konden, maar ook dat werd later duidelijk: de lift van het restaurant gaat maar tot niveau 1 en dan moet je via de bar en lounge naar de andere lift wandelen om uiteindelijk weer bij de uitgang te komen. Hier zal ongetwijfeld over nagedacht zijn, maar de portxc3xa9e ervan ontgaat me volledig.
Goed, na die twee steile trappen nam de vriendelijke mevrouw afscheid van ons en werden we vriendelijk ontvangen in restaurant Imko Binnerts.
Bij het reserveren was me gevraagd of ik roken of niet-roken wilde zitten en ik wilde graag roken zitten. Nu is het restaurant als het ware in tweexc3xabn verdeeld. Rechts 30 couverts voor niet-rokers, links evenveel couverts voor rokers. Met ons waren twee tafels bezet aan de roken-kant. Het restaurant lijkt te ‘hangen’ en is hoog, tenminste drie meter hoog. Ook de hotelkamers schijnen die hoogte te hebben, wat ongetwijfeld een voordeel is. Ik ga proberen dat ‘hangen’ even toe te lichten…..Het restaurant is als het ware in tweexc3xabn gedeeld door een gigantische glazen wand, waarachter je vol zicht hebt op de keuken(activiteiten). Het personeel kan de keukens verlaten via twee loopbruggen, waaronder dus lounge, bar en brasserie gevestigd zijn en komt dan in een hangende bak, wat het restaurant is. Die indruk van hangende bak wordt versterkt door de hoge bruinlederen banken aan drie zijden, waarbinnen de tafels staan. Exc3xa9n of twee personen zitten dus op de bank, de anderen op stoelen. Tegenover de glazen wand, waarachter de keukens zich bevinden hangt dus dat witte gordijn voor die immense wand met de 3.000 lampjes. Het restaurant wordt in het midden gescheiden door een hypermoderne, zeer grote zwarte bak, die uiteindelijk dienst doet als buffetkast. Bestek, glazen en servetten worden daar opgeslagen. Erop een grote chromen bloemenvaas, champagnekoelers en glazen, waarin hier champagne geschonken wordt. Dat zwart komt terug bij de immense, nogal zwaar uitgevoerde, plafondplaat, waarin wat spotjes verwerkt zijn, precies op het formaat van de ‘bak’ van het restaurant. Waarom dat nu zwart moet zijn is me ook al een raadsel, een deel van de hoogte en belangrijker, het licht, wordt weggenomen.
Op de vierkante tafels (als je met vier eet, zijn het gewoon twee vierkante tafels), met zo’n lekker handige ronde chromen poot in het midden (ja, inderdaad, onze tafel wiebelde ook nu al, wat bezielt die architecten toch, hebben ze nog nooit gehoord van belevingseconomie ?) staat een piepklein lampje, klaarblijkelijk op batterijen, want het was snoerloos, wat bijzonder weinig licht verspreid. Onze eerste indruk was dat het nogal duister was. Nu waren op dat moment in het lichtspel van de wand de kleuren lichtblauw en lichtgroen aan de beurt, later die avond kwamen de wat warmere kleuren ook aan bod en dat scheelde werkelijk erg veel voor de sfeerbeleving. Op de vloer overigens een monsterlijk (vind ik) gestreepte vloerbedekking met de kleuren bruin, beige, oranje, donker oranje en wit….De vloerbedekking xc3xa9n de blauwe waterglazen zijn hier de enige kleurige accenten. Aan de kant waar gerookt kan worden heb je overigens dus ook zicht op de keuken, maar dat is dan wel de spoelkeuken. Echtgenoot vroeg zich op een bepaald moment af, waarom hij daar eigenlijk naar moest kijken . Omdat ik op een bepaald moment een beetje duizelig werd van het wiebelen van de tafel, zijn we toch maar gewisseld van tafel. Gedoe.. Zo rondom 22.30 werd het druk in de bar, die dus pal onder het restaurant ligt, ging ook de pianist spelen xc3xa9n moest er melk opgeklopt worden voor cappuccino en ik vroeg me af hoe een en ander zou gaan als er een voetbalwedstrijd op televisie zou worden uitgezonden. Ik ga dus niet dineren bij Imko Binnerts tijdens dat soort evenementen…

Tot zover was ik, zoals wellicht te lezen is, niet heel enthousiast. Over de ambiance zal ik ook verder niet enthousiaster te worden. Diep in mijn hart gun ik Imko een veel betere plek, ik vraag me af of hij nu werkelijk zo is opgeschoten met deze verhuizing……Zo vond ik het ook een teken aan de wand dat het aantal gasten op deze zaterdagavond toch wel erg klein was.

De Maaltijd

Nadat we hadden plaatsgenomen
wilden we wel een apxc3xa9ritief. Voor mij een glaasje champagne en voor echtgenoot, want hij zou terugrijden, een tomatensap. Groot was mijn verbazing xc3xa9n mijn teleurstelling toen de champagne werd ingeschonken in een glas, waarin ik normaal gesproken port zou krijgen. Ik begrijp daar helemaal niets van. Doe zoals bijvoorbeeld De Librije: neem lekkere ruime glazen en schenk nog eens bij….Men schenkt hier overigens Veuve Clicquot Brut Carte Jaune en die is gewoon lekker. Maar dat zuinige gedoe bevalt me slecht. Ik zag ook dat er zeer zuinig werd geschonken aan de andere tafel aan onze kant, zij hadden een wijnarrangement. Wat overigens wel weer een leuk gesprek opleverde met echtgenoot over de diverse onderzoeken die inmiddels gehouden zijn over beleving en over hoe de economie in al zijn gradaties daarop af te stemmen is. Het is allemaal zo simpel eigenlijk: geef mensen het gevoel dat ze verwend worden, dat scheelt 80 %.
Boter stond al op tafel, evenals een fles goede olijfolie, vier nogal harde broodjes werden gebracht. En de amuses. Drie hier. Een bitterbal van garnalen met grove mosterd, die erg lekker was, alleen hoeft die mosterd wat mij betreft niet. Ik begrijp wel dat de bal dan beter blijft liggen, maar toch. Een kaasstengel, die ik bijzonder lekker vond. Nu zul je denken: wat een enthousiasme over een kaasstengel, maar de ervaring leert dat een simpele kaasstengel nog zo gemakkelijk niet is. Hoe vaak tref ik tenslotte geen taaie, te koude of smakeloze kaasstengel ? En een stukje tonijn met wasabicreme met erop nog wat extra zoutkristallen. Een flink stuk overigens, het moest werkelijk in tweexc3xabn gegeten worden. Erg lekker, alhoewel de wasabi iets te overheersend was, want de (uitstekende) tonijn viel wat weg en ik had lichtjes de (mij bekende) ‘chloorreactie’ in de neus, maar dat ligt geheel aan mij, zo reageer ik nu eenmaal af en toe op mierikswortel.
Maar: lekkere en goede amuses !

De kaart werd ons overhandigd met daarbij de opmerking dat hier uitsluitend gewerkt wordt met zxc3xa9xc3xa9r verse vis en dat we de kaart dus meer als leidraad moesten zien. Het Marktmenu werd ons uitgelegd en we gingen er eens voor zitten.
Men kent hier behalve het Marktmenu (in drie- of viergangen-uitvoering te krijgen) een Lunchmenu (in twee- of driegangen te krijgen) ook nog een Verrassingsmenu (5 gangen). Bij elk menu is een wijnarrangement mogelijk.
Nu klonk het Marktmenu zeer aantrekkelijk en gezien de overvloedige lunch van de middag besloten we dus dat te nemen. Bij nader inzien was ik daar erg blij om, de porties zijn hier wxc3xa9l zeer ruim.
De wijnkaart is mooi, op sommige onderdelen aan de kostbare kant en ik vind dat er opvallend veel rode wijnen opstaan, terwijl hier geen enkel vleesgerecht te krijgen is. Natuurlijk gaat rode wijn met een aantal visgerechten heel goed, maar toch. Voor de liefhebbers verwijs ik naar de website Imko Binnerts, daarop zijn zowel de kaart, de menu’s als de totale wijnkaart te bewonderen.
Uiteindelijk besloten wij tot een flesje 1999 Saint-Joseph “Le Paradis St. Pierre”, Domaine Coursodon, want de St. Romain en de Condrieu vonden we heel simpel te kostbaar. De Saint Vxc3xa9ran vonden we dan weer te simpel. IJswater heeft men hier dan weer wel, een pluspuntje nog steeds.

Na bijna een uur (dat was wel een beetje vreemd hier, ‘stootsgewijs’ kwamen de gerechten uit de keuken, met soms wel erg veel tijd ertussen; bovendien liepen wij ‘achter op de andere tafels, wij waren pas rond 20.15 gestart) kwam ons voorgerecht. Langoustines met salade caprese, salsa verde en compote van aubergines. Gewxc3xa9ldig lekker ! Vier uitstekende langoustines met wat rucola erop lagen op een bedje van auberginecompote, met ertussen erg lekkere tomaatplakjes en prima buffelmozzarella (licht gemarineerd allebei). De salsa verde was van rucola en combineerde erg mooi.
Het tussengerecht, Jakobsschelpen met mousse van gepofte sjalot en taartje van rode biet met appel en panceta, zeekraal en cipolini beviel ons ook uitstekend. Absoluut prachtige Jakobsschelpen (vier !) lagen in de mousse van gepofte sjalot, die wonderbaarlijk zacht van structuur en smaak was. Het taartje van rode biet met appel beviel me ook uitstekend, want ik krijg thuis nooit biet, dat blieven de mannen niet namelijk en ik ben er dol op. Zeekraal en pancetta (zo schrijf je het volgens mij, ik neem in recensies altijd de letterlijke meegekregen tekst over) vind ik altijd erg lekker en de cipolini (kleine gekonfijte uitjes) waren ook al erg lekker. Weer een mooi gerecht dus. Wel raakten de buikjes flink gevuld, want zoals gezegd: de portionering is hier gul.
Naar het hoofdgerecht waren we benieuwd. We hebben namelijk ooit eens de meest prachtige wilde zalm ooit gegeten in Magesc en waren dus erg nieuwsgierig hoe deze hier zou zijn. Wilde zalm met groene asperges, Opperdoezer ronde uit de oven, cantharellen en een jus van eekhoorntjesbrood vonden wij op ons bord. Een flink stuk perfect gebakken zalm (voor zalm aan de lichte kant, wilde zalm is nu eenmaal een stuk minder vet dan gekweekte) op behoorlijk wat cantharellen in een prachtige jus van eekhoorntjes brood. Erbij wat stukjes opperdoezer en wat artisjokhartjes en wederom waren we zeer tevreden. Hier wordt absoluut op niveau gekookt.
Ook de bediening is overigens gewoon goed. Attent, vriendelijk, niet opdringerig, gewoon goed. Nadat alle hoofdgerechten uitgeserveerd waren kwam de chefkok ons even gedag zeggen. Hij vond het genoeg voor vandaag en ging lekker naar huis. En gelijk had hij.

Het dessert had ik gewisseld voor kaas, wat ook hier gelukkig geen enkel probleem is. Een aardige wagen hebben ze hier. Uiteraard een aantal Nederlandse kazen, maar toch ook wel aardige niet-Nederlandse. Ik koos voor epoisses, livarot, bleu de gers (kende ik niet, maar hij haalt het niet bij roquefort), cabrales (een erge mooie was dit, ik begrijp eindelijk waarom sommigen zo dol zijn op cabrales) en een crottin. Ook weer ruime stukken, dus ik heb er een flinke tijd van gesnoept. Erbij een glaasje 2002 Elysium Black Muscat, Madera, Californixc3xab en ik was tevreden. Over de maaltijd.
Constant kreeg het dessert. Feuillantine van caramelgalettes en witte chocolademousse met frambozen, cremeuse en granitxc3xa9 van frambozen. De granitxc3xa9 kon hem zeer bekoren, de cremeuse was volgens hem niet helemaal gelukt, er was teveel gelatine gebruikt en de witte chocolademousse was aan de flauwe kant, maar dat is meestal zo met witte chocolade tenslotte.

Nog wat espresso voor ons, hier van Palombino ook, dus de hoge kopjes hebben een dekseltje, erbij wat lekkere snoeperijtjes, met weer veel framboosjes (heerlijk) en tevreden verlieten we het restaurant. Met de lift….;-)

Een samenvatting lijkt me eigenlijk overbodig. Hier wordt uitstekend gekookt en daar gaat het in essentie om in een restaurant, alhoewel ik ook ambiance en ‘prettigvoelen’ belangrijke factoren vind. Ik denk dat ik nog eens terugkeer voor een lunch, wellicht zijn er dan meer gasten in de toch wel erg grote ruimte.

Grand Palace in Rotterdam

Op deze zeer regenachtige zaterdag hadden we al afscheid genomen van Maurits, die in de stromende regen van Oudewater naar Apeldoorn ging fietsen om daar een week met de andere Verkenners allerlei spannende dingen te gaan doen. Bij thuiskomst troffen we Ole nog slapend aan, niet zo heel raar gezien het tijdstip. Na het ontbijt pakten we ook zijn tassen in, nam hij afscheid van de poezen en gingen we nog even naar Rotterdam alvorens ook hem uit te zwaaien. Hij gaat een weekje naar Almere om leuke dingen met de andere Welpen te doen. Er moesten even schoenen gepast worden, zodat de bestelling definitief geplaatst kon worden. Dat was redelijk snel gepiept en Ole rook zijn kans: ‘Ik heb wel zin in een sateetje !’, en wandelde zeer beslist richting Raya-satxc3xa9huis. Ik had al gezien dat het anders altijd dichte Italiaanse restaurant op het Stadhuisplein opeens open was, maar wist nog niet waarom. Nu, dat werd duidelijk toen we Raya inwandelden: er was een bridgedrive gaande op het Stadhuisplein…Nu doe ik dat zelf ook een aantal malen per jaar en weet hoe storend het kan zijn als er niet-bridgende gasten binnenwandelen. Dus er moest een alternatief gevonden worden.
Tai Wu leek ons wel iets en ook Ole had wel trek in een chineesje. Dus we keerden om, keken even naar alle bedrijvigheid op het Schouwburgplein, waar allerlei gospelgroepen verschrikkelijk veel herrie maakten en werden overvallen door een immense stortbui. Nu had ik me ’s ochtends vroeg al helemaal kunnen omkleden en had weinig zin om nog wat uurtjes in wederom natte kleren te moeten lopen, dus ondanks de slechte recensies op Smulweb, vluchtten we Grand Palace in.

Groot is het er binnen. De ruimte is als het ware in tweexc3xabn gedeeld en in totaal is er wel plek voor ik schat 100 couverts. Ook een aantal inmiddels bekende ronde tafels met die leuke draaiplateaus staan er, maar de vriendelijke bediening vroeg ons of we niet liever bij het raam wilden zitten. Dat wilden we wel. Of we iets wilden drinken ? Dit alles overigens in zeer gebrekkig Nederlands, maar dat vind ik geen enkel probleem, want het doet tenslotte lekker authentiek aan. Veel Chinezen waren al aan het eten trouwens en dat levert altijd een prettig gekwetter op. Twee biertjes en een Fanta en de kaart. Een plaatjeskaart, een schrijfblokje met een pen en of we de nummertjes maar op wilden schrijven.
Grand Palace is een dim sum restaurant, waar je tot diep in de nacht je dimsummetjes kunt bestellen, handig ! Veel dim sum dus, wat de keus niet echt gemakkelijk maakte. We besloten eerst maar eens een soepje te nemen. Voor de mannen een soi kau soep, volgens Constant de sjiekere versie van mijn keus, de wan tan soep. Nu, dat zal best, maar mijn soepje was prima en ook van de mannen hoorde ik geen klachten. Gelukkig niet zo bloedheet, dus we konden het zo weg lepelen.
Uiteindelijk besloten we tot een aantal dim sum, maar omdat we natuurlijk weer niet echt konden kiezen, werden het er nogal veel. We kozen chak ha kau, fan kor zechau, chin po chan, chin. har kau, vietnamese loempia, si tja pei kwa, chinese loempia, tja soi, kau en ham shiu kok. Kau is garnaal en dat is een favorietje bij ons, vandaar dus. We kregen dus twee verschillende loempiaatjes, eentje met groenten en eentje met een erg lekkere garnalen/krabvulling, twee gestoomde dingetjes, eentje met garnaal en de ander met een ontzettend lekkere groentevulling met een smaakje wat ik nog niet kende, wat pangsit, want dat vindt Ole lekker, wat gestoomde eendenpootjes in oestersaus, vierkante stukken met iets van rundvlees en groenten en nog iets licht gefrituurds met kip en groenten, pannenkoekjes met ook al zo’n lekkere vulling en de laatste ben ik vergeten. Bestek krijg je hier niet, wat ik prima vind, zo oefenen we nog eens met stokjes tenslotte. Dim sum kost hier gemiddeld 4 euro, enkele gaan per stuk, zoals de oesters, de sint jakobsschelpen en de scheermessen, maar daar kozen we deze keer maar niet voor. Ook kun je hier hoofdgerechten bestellen, die zoals we zagen, gigantisch van omvang zijn.
Erg lekker allemaal, erg veel ook en met de maaltijd die we die avond nog zouden gaan krijgen, hebben we dus lang niet alles opgegeten. Maar lekker vonden we het.
Dit alles, met nog wat biertjes en wat fanta, koste ons 68.65. Of hier iets veranderd is de afgelopen tijd, weet ik niet. In ieder geval kan Grand Palace wat mij betreft de vergelijking met bijvoorbeeld Kee Lun Palace uitstekend hebben…

Proeverij Amuse in Rotterdam

Proeverij Amuse. Ik aarzelde tussen Nostra en Proeverij Amuse, maar toen we langs Nostra wandelden zag ik dat het terras niet was opgesteld, waarmee de keus snel gemaakt was. Proeverij Amuse moest geprobeerd worden. Hier zat vroeger een winkeltje met wat onduidelijk plexiglas-trendachtig spul, altijd leuk om naar te kijken door de zeer grote ramen, gevat in mooi donker hout. Proeverij Amuse heeft dankbaar gebruik gemaakt van het licht wat de ramen biedt, zodat het nu een, weliswaar wat armoedig, maar dat is geloof ik modern, prettige lichte ruimte is. Alhoewel ik me afvraag of het er niet bloedheet wordt als de zon enkele uren op de ramen staat. Een terras is inmiddels opgesteld. Alles zwaar aan de ketting natuurlijk, maar met prettig zicht op de Mauritsweg. Dat zicht wordt overigens zeer regelmatig versluierd door hevig piepende tramwielen van de trams die juist hier de bocht omgaan.

Bij binnenkomst is er rechts een kleine vitrine waar wat ‘amuses’ klaarstaan, er hangen twee krijtborden met de amuses van de dag en bij de ingang staat nog een krijtbord met klassiekers voorzover je daarvan kunt spreken, want Proeverij Amuse zit hier nog niet zo lang. De eigenaar-uitbater is, zo vertelde hij ons, nog telkens op zoek naar leuke nieuwe combinaties voor zijn lepelhapjes, alles overigens binnen een bepaalde prijs. Zo zul je hier geen oesters gaan aantreffen, heel gewoon omdat dat te duur zou gaan worden (wat me verbaast, want op de Markt kun je zeer regelmatig oesters voor slechts 1.00 vinden). Ook met haring gaat hij niets doen, versheid is dan niet gegarandeerd namelijk.
Behoudens de amuses die dus apart te krijgen zijn met een kopje koffie of een drankje kent men hier een lunchmenu (7.50), 4 amuses inclusief een drankje; een dinermenu (15.00), 15 amuses met een drankje en koffie en een 5-gangenamusediner (20.00) waaronder dan een welkomstamuse, 3 verschillende visamuses, een hoofdbordje met diverse vleesamuses, 2 kaasamuses en koffie of thee met 2 zoete amuses verstaan wordt. Ook kent men hier een Plateau Royal (15.00), 14 amuses (op het krijtbord stond 12, maar de kaart zegt 14).
Wij kozen voor het Plateau Royal, maar wilden eerst wel een glaasje wijn. Een aantal wijnen zijn hier per glas te krijgen, de goedkoopste kost 2.00. Wij namen een Bourgogne AC Chardonnay (4.50) en die was aardig.
Na enige tijd kwam ons bord eraan. Servetten staan hier op tafel in zo’n akelige chromen servettenhouder, wat van die in driexc3xabn opgevouwde dunne papieren servetjes oplevert. Het bord zag er leuk uit, enkele amuses op lepels, een aantal gewoon op het bord. Achtereenvolgens vonden wij een lepel met gerookte zalm en dragon-creme-fraxc3xaeche; pasteitje met zomergroenten; quiche lorraine, vistaart met sesam, pitabakje met rucolahazelnootcreme, vol-au-vent met Kernhem en een lepel met bali-kipsatxc3xa9.
Eigenlijk allemaal heel aardig. We wisten natuurlijk al dat hier helemaal niet gekookt wordt, maar dat met assemblageproducten hapjes gemaakt worden, die al dan niet worden opgepiept in de magnetron of worden afgebakken in het oventje.
Wel vond ik dat het niet zozeer amuses zijn hier, want amuses zijn tenslotte bedoeld om de trek op te roepen, waarmee de kok dan tevens alvast laat zien wat hij/zij kan, maar veeleer partyhapjes, die je wel krijgt op al dan niet uitgebreide recepties. Wat niets afdoet overigens aan het feit dat het lekker was en dat het gewoon leuk toeven is hier.

We hadden nog wel trek in koffie, twee espresso hier (1.70 per stuk) en daarbij wilden we ook nog wel twee zoete amuses (1.00 per stuk). Goede espresso kregen we, met erbij een glaasje water en de twee zoete amuses waren korstdeegje met aardbeienbavarois en chocoladebrownie. Lekker allebei ! De brownie was gigantisch en dus zeer machtig, maar wel erg lekker.

Dit alles ( met nog wat extra wijn) kostte 40.40 en dat was het waard. Een leuk adres dit, ook voor een borrel met een hapje erbij.