Imko Binnerts in Rijswijk

Inleiding (voornamelijk over het hotel en de ambiance van het restaurant).

Voor hen die het nog niet weten: Imko’s is opgehouden in IJmuiden. De gemeente IJmuiden kwam de afspraken niet na om het redelijk desolate gebied van de visafslag, waar Imko’s dus gevestigd was wat op te waarderen en Imko werd het zat. Nu was ik nooit bij Imko’s in IJmuiden, het zat wel in de pen, maar het is er nooit van gekomen, maar de beschrijvingen, ook op Smulweb, spreken voor zich. Imko Binnerts besloot een samenwerkingsverband aan te gaan met The Grand Winston. Dat samenwerkingsverband intrigeert me. Zo weet ik bijvoorbeeld niet wat een dergelijk samenwerkingsverband inhoudt. Betekent het bijvoorbeeld dat het beleid van het hotel wordt doorgezet in het restaurant ? Betekent het dat het restaurant volledig vrij is in het doen en laten ? Is er een quotum aan hotelgasten per maand afgesproken en gaat het hotel daar via arrangementen voor zorgen ? Dit alles vraag ik me af, omdat ik op de website van het hotel The Grand Winston bijvoorbeeld lees dat Imko ook verantwoordelijk is voor de maaltijden in The Grand Canteen, de brasserie van het hotel. Na mijn ervaring bij het restaurant van het Fortis Circustheater, waar Kranenborg dus medeverantwoordelijk voor is en alle opmerkingen (die ik overigens volledig onderschrijf) over Vermeer in Barbizon, boeit me dat immens.

Nu is het hotel gloednieuw. Sinds april 2004 kunnen gasten er terecht en de officixc3xable opening van zowel hotel als restaurant heeft plaatsgehad op 30 juni j.l.. Het hotel staat in de wijk Plaspoelpolder van Rijswijk. Wat mij betreft een ronduit verschrikkelijke wijk. Veel hoogbouw, zeer ontoegankelijk allemaal en vooral ’s avonds heel gewoon geen lol aan. Geen woonhuizen, geen restaurants, kortom geen enkel leven op straat. Wij hadden, zelfs mxc3xa9t navigatiedame, de grootst mogelijke moeite het hotel te vinden. Wxc3xa9l stopt er een tram vlak voor de hoofdingang van het hotel. Juichende kritieken heb ik gelezen over de architectuur van het hotel, dus ik was bijzonder benieuwd. Zwart van buiten en hoog, dat was mijn eerste indruk. Nadat we via een grote omweg (ze hebben het ook nog gepresteerd allerlei xc3xa9xc3xa9nrichtingswegen te creexc3xabren) eindelijk de hermetisch afgesloten open parking van het hotel bereikten, bleek deze ook al niet open te gaan… Toen we eindelijk een knopje ontdekt hadden in een minipraatpaal hoorden we een stem. Nadat we hadden aangegeven gereserveerd te hebben in het restaurant, zwaaide de slagboom open en konden we parkeren. Opgewekt liep ik richting een glazen deur, die gesloten was. Erop hing een briefje met de mededeling dat hotelgasten gebruik moeten maken van de hoofdingang. Nog steeds opgewekt liep ik een hoek om, vele meters overigens, niet prettig, want zoals zo vaak met moderne architectuur bestaan dit soort parkeerplaatsen uit vooral veel tochtige plekken met her en der rukwinden, prettig voor je haar. Niets. Daar was dus niet de hoofdingang. Dus we liepen maar helemaal om het hotel heen en ja hoor, daar was de ingang.
De entree is donker. Veel zwart met af en toe een chromen detail. Een vriendelijke mevrouw vroeg ons of ze ons kon helpen. Jawel, graag zelfs, wij willen graag naar het restaurant. Een vast zeer overdachte houten trap, die nu overigens al slijtplekken vertoonde moesten we beklimmen en dat viel niet mee, want het was een zeer steile trap (bijna een zakkendragerstrap), waarmee we op niveau 1 kwamen, waar de lounge, de bar en de brasserie is gevestigd. En zo bleek later, de toiletten. Weggepropt in een nogal donker hoekje. Een immens wit gordijn bedekt ook hier de wand met de 3.000 lichtjes, waar de hele avond leven in zit, omdat er met het licht gespeeld wordt. Hier kom ik nog op terug. Nog zo’n steile trap moesten we op om in het restaurant te komen. Ik vroeg me af waarom we niet met de lift konden, maar ook dat werd later duidelijk: de lift van het restaurant gaat maar tot niveau 1 en dan moet je via de bar en lounge naar de andere lift wandelen om uiteindelijk weer bij de uitgang te komen. Hier zal ongetwijfeld over nagedacht zijn, maar de portxc3xa9e ervan ontgaat me volledig.
Goed, na die twee steile trappen nam de vriendelijke mevrouw afscheid van ons en werden we vriendelijk ontvangen in restaurant Imko Binnerts.
Bij het reserveren was me gevraagd of ik roken of niet-roken wilde zitten en ik wilde graag roken zitten. Nu is het restaurant als het ware in tweexc3xabn verdeeld. Rechts 30 couverts voor niet-rokers, links evenveel couverts voor rokers. Met ons waren twee tafels bezet aan de roken-kant. Het restaurant lijkt te ‘hangen’ en is hoog, tenminste drie meter hoog. Ook de hotelkamers schijnen die hoogte te hebben, wat ongetwijfeld een voordeel is. Ik ga proberen dat ‘hangen’ even toe te lichten…..Het restaurant is als het ware in tweexc3xabn gedeeld door een gigantische glazen wand, waarachter je vol zicht hebt op de keuken(activiteiten). Het personeel kan de keukens verlaten via twee loopbruggen, waaronder dus lounge, bar en brasserie gevestigd zijn en komt dan in een hangende bak, wat het restaurant is. Die indruk van hangende bak wordt versterkt door de hoge bruinlederen banken aan drie zijden, waarbinnen de tafels staan. Exc3xa9n of twee personen zitten dus op de bank, de anderen op stoelen. Tegenover de glazen wand, waarachter de keukens zich bevinden hangt dus dat witte gordijn voor die immense wand met de 3.000 lampjes. Het restaurant wordt in het midden gescheiden door een hypermoderne, zeer grote zwarte bak, die uiteindelijk dienst doet als buffetkast. Bestek, glazen en servetten worden daar opgeslagen. Erop een grote chromen bloemenvaas, champagnekoelers en glazen, waarin hier champagne geschonken wordt. Dat zwart komt terug bij de immense, nogal zwaar uitgevoerde, plafondplaat, waarin wat spotjes verwerkt zijn, precies op het formaat van de ‘bak’ van het restaurant. Waarom dat nu zwart moet zijn is me ook al een raadsel, een deel van de hoogte en belangrijker, het licht, wordt weggenomen.
Op de vierkante tafels (als je met vier eet, zijn het gewoon twee vierkante tafels), met zo’n lekker handige ronde chromen poot in het midden (ja, inderdaad, onze tafel wiebelde ook nu al, wat bezielt die architecten toch, hebben ze nog nooit gehoord van belevingseconomie ?) staat een piepklein lampje, klaarblijkelijk op batterijen, want het was snoerloos, wat bijzonder weinig licht verspreid. Onze eerste indruk was dat het nogal duister was. Nu waren op dat moment in het lichtspel van de wand de kleuren lichtblauw en lichtgroen aan de beurt, later die avond kwamen de wat warmere kleuren ook aan bod en dat scheelde werkelijk erg veel voor de sfeerbeleving. Op de vloer overigens een monsterlijk (vind ik) gestreepte vloerbedekking met de kleuren bruin, beige, oranje, donker oranje en wit….De vloerbedekking xc3xa9n de blauwe waterglazen zijn hier de enige kleurige accenten. Aan de kant waar gerookt kan worden heb je overigens dus ook zicht op de keuken, maar dat is dan wel de spoelkeuken. Echtgenoot vroeg zich op een bepaald moment af, waarom hij daar eigenlijk naar moest kijken . Omdat ik op een bepaald moment een beetje duizelig werd van het wiebelen van de tafel, zijn we toch maar gewisseld van tafel. Gedoe.. Zo rondom 22.30 werd het druk in de bar, die dus pal onder het restaurant ligt, ging ook de pianist spelen xc3xa9n moest er melk opgeklopt worden voor cappuccino en ik vroeg me af hoe een en ander zou gaan als er een voetbalwedstrijd op televisie zou worden uitgezonden. Ik ga dus niet dineren bij Imko Binnerts tijdens dat soort evenementen…

Tot zover was ik, zoals wellicht te lezen is, niet heel enthousiast. Over de ambiance zal ik ook verder niet enthousiaster te worden. Diep in mijn hart gun ik Imko een veel betere plek, ik vraag me af of hij nu werkelijk zo is opgeschoten met deze verhuizing……Zo vond ik het ook een teken aan de wand dat het aantal gasten op deze zaterdagavond toch wel erg klein was.

De Maaltijd

Nadat we hadden plaatsgenomen
wilden we wel een apxc3xa9ritief. Voor mij een glaasje champagne en voor echtgenoot, want hij zou terugrijden, een tomatensap. Groot was mijn verbazing xc3xa9n mijn teleurstelling toen de champagne werd ingeschonken in een glas, waarin ik normaal gesproken port zou krijgen. Ik begrijp daar helemaal niets van. Doe zoals bijvoorbeeld De Librije: neem lekkere ruime glazen en schenk nog eens bij….Men schenkt hier overigens Veuve Clicquot Brut Carte Jaune en die is gewoon lekker. Maar dat zuinige gedoe bevalt me slecht. Ik zag ook dat er zeer zuinig werd geschonken aan de andere tafel aan onze kant, zij hadden een wijnarrangement. Wat overigens wel weer een leuk gesprek opleverde met echtgenoot over de diverse onderzoeken die inmiddels gehouden zijn over beleving en over hoe de economie in al zijn gradaties daarop af te stemmen is. Het is allemaal zo simpel eigenlijk: geef mensen het gevoel dat ze verwend worden, dat scheelt 80 %.
Boter stond al op tafel, evenals een fles goede olijfolie, vier nogal harde broodjes werden gebracht. En de amuses. Drie hier. Een bitterbal van garnalen met grove mosterd, die erg lekker was, alleen hoeft die mosterd wat mij betreft niet. Ik begrijp wel dat de bal dan beter blijft liggen, maar toch. Een kaasstengel, die ik bijzonder lekker vond. Nu zul je denken: wat een enthousiasme over een kaasstengel, maar de ervaring leert dat een simpele kaasstengel nog zo gemakkelijk niet is. Hoe vaak tref ik tenslotte geen taaie, te koude of smakeloze kaasstengel ? En een stukje tonijn met wasabicreme met erop nog wat extra zoutkristallen. Een flink stuk overigens, het moest werkelijk in tweexc3xabn gegeten worden. Erg lekker, alhoewel de wasabi iets te overheersend was, want de (uitstekende) tonijn viel wat weg en ik had lichtjes de (mij bekende) ‘chloorreactie’ in de neus, maar dat ligt geheel aan mij, zo reageer ik nu eenmaal af en toe op mierikswortel.
Maar: lekkere en goede amuses !

De kaart werd ons overhandigd met daarbij de opmerking dat hier uitsluitend gewerkt wordt met zxc3xa9xc3xa9r verse vis en dat we de kaart dus meer als leidraad moesten zien. Het Marktmenu werd ons uitgelegd en we gingen er eens voor zitten.
Men kent hier behalve het Marktmenu (in drie- of viergangen-uitvoering te krijgen) een Lunchmenu (in twee- of driegangen te krijgen) ook nog een Verrassingsmenu (5 gangen). Bij elk menu is een wijnarrangement mogelijk.
Nu klonk het Marktmenu zeer aantrekkelijk en gezien de overvloedige lunch van de middag besloten we dus dat te nemen. Bij nader inzien was ik daar erg blij om, de porties zijn hier wxc3xa9l zeer ruim.
De wijnkaart is mooi, op sommige onderdelen aan de kostbare kant en ik vind dat er opvallend veel rode wijnen opstaan, terwijl hier geen enkel vleesgerecht te krijgen is. Natuurlijk gaat rode wijn met een aantal visgerechten heel goed, maar toch. Voor de liefhebbers verwijs ik naar de website Imko Binnerts, daarop zijn zowel de kaart, de menu’s als de totale wijnkaart te bewonderen.
Uiteindelijk besloten wij tot een flesje 1999 Saint-Joseph “Le Paradis St. Pierre”, Domaine Coursodon, want de St. Romain en de Condrieu vonden we heel simpel te kostbaar. De Saint Vxc3xa9ran vonden we dan weer te simpel. IJswater heeft men hier dan weer wel, een pluspuntje nog steeds.

Na bijna een uur (dat was wel een beetje vreemd hier, ‘stootsgewijs’ kwamen de gerechten uit de keuken, met soms wel erg veel tijd ertussen; bovendien liepen wij ‘achter op de andere tafels, wij waren pas rond 20.15 gestart) kwam ons voorgerecht. Langoustines met salade caprese, salsa verde en compote van aubergines. Gewxc3xa9ldig lekker ! Vier uitstekende langoustines met wat rucola erop lagen op een bedje van auberginecompote, met ertussen erg lekkere tomaatplakjes en prima buffelmozzarella (licht gemarineerd allebei). De salsa verde was van rucola en combineerde erg mooi.
Het tussengerecht, Jakobsschelpen met mousse van gepofte sjalot en taartje van rode biet met appel en panceta, zeekraal en cipolini beviel ons ook uitstekend. Absoluut prachtige Jakobsschelpen (vier !) lagen in de mousse van gepofte sjalot, die wonderbaarlijk zacht van structuur en smaak was. Het taartje van rode biet met appel beviel me ook uitstekend, want ik krijg thuis nooit biet, dat blieven de mannen niet namelijk en ik ben er dol op. Zeekraal en pancetta (zo schrijf je het volgens mij, ik neem in recensies altijd de letterlijke meegekregen tekst over) vind ik altijd erg lekker en de cipolini (kleine gekonfijte uitjes) waren ook al erg lekker. Weer een mooi gerecht dus. Wel raakten de buikjes flink gevuld, want zoals gezegd: de portionering is hier gul.
Naar het hoofdgerecht waren we benieuwd. We hebben namelijk ooit eens de meest prachtige wilde zalm ooit gegeten in Magesc en waren dus erg nieuwsgierig hoe deze hier zou zijn. Wilde zalm met groene asperges, Opperdoezer ronde uit de oven, cantharellen en een jus van eekhoorntjesbrood vonden wij op ons bord. Een flink stuk perfect gebakken zalm (voor zalm aan de lichte kant, wilde zalm is nu eenmaal een stuk minder vet dan gekweekte) op behoorlijk wat cantharellen in een prachtige jus van eekhoorntjes brood. Erbij wat stukjes opperdoezer en wat artisjokhartjes en wederom waren we zeer tevreden. Hier wordt absoluut op niveau gekookt.
Ook de bediening is overigens gewoon goed. Attent, vriendelijk, niet opdringerig, gewoon goed. Nadat alle hoofdgerechten uitgeserveerd waren kwam de chefkok ons even gedag zeggen. Hij vond het genoeg voor vandaag en ging lekker naar huis. En gelijk had hij.

Het dessert had ik gewisseld voor kaas, wat ook hier gelukkig geen enkel probleem is. Een aardige wagen hebben ze hier. Uiteraard een aantal Nederlandse kazen, maar toch ook wel aardige niet-Nederlandse. Ik koos voor epoisses, livarot, bleu de gers (kende ik niet, maar hij haalt het niet bij roquefort), cabrales (een erge mooie was dit, ik begrijp eindelijk waarom sommigen zo dol zijn op cabrales) en een crottin. Ook weer ruime stukken, dus ik heb er een flinke tijd van gesnoept. Erbij een glaasje 2002 Elysium Black Muscat, Madera, Californixc3xab en ik was tevreden. Over de maaltijd.
Constant kreeg het dessert. Feuillantine van caramelgalettes en witte chocolademousse met frambozen, cremeuse en granitxc3xa9 van frambozen. De granitxc3xa9 kon hem zeer bekoren, de cremeuse was volgens hem niet helemaal gelukt, er was teveel gelatine gebruikt en de witte chocolademousse was aan de flauwe kant, maar dat is meestal zo met witte chocolade tenslotte.

Nog wat espresso voor ons, hier van Palombino ook, dus de hoge kopjes hebben een dekseltje, erbij wat lekkere snoeperijtjes, met weer veel framboosjes (heerlijk) en tevreden verlieten we het restaurant. Met de lift….;-)

Een samenvatting lijkt me eigenlijk overbodig. Hier wordt uitstekend gekookt en daar gaat het in essentie om in een restaurant, alhoewel ik ook ambiance en ‘prettigvoelen’ belangrijke factoren vind. Ik denk dat ik nog eens terugkeer voor een lunch, wellicht zijn er dan meer gasten in de toch wel erg grote ruimte.

Grand Palace in Rotterdam

Op deze zeer regenachtige zaterdag hadden we al afscheid genomen van Maurits, die in de stromende regen van Oudewater naar Apeldoorn ging fietsen om daar een week met de andere Verkenners allerlei spannende dingen te gaan doen. Bij thuiskomst troffen we Ole nog slapend aan, niet zo heel raar gezien het tijdstip. Na het ontbijt pakten we ook zijn tassen in, nam hij afscheid van de poezen en gingen we nog even naar Rotterdam alvorens ook hem uit te zwaaien. Hij gaat een weekje naar Almere om leuke dingen met de andere Welpen te doen. Er moesten even schoenen gepast worden, zodat de bestelling definitief geplaatst kon worden. Dat was redelijk snel gepiept en Ole rook zijn kans: ‘Ik heb wel zin in een sateetje !’, en wandelde zeer beslist richting Raya-satxc3xa9huis. Ik had al gezien dat het anders altijd dichte Italiaanse restaurant op het Stadhuisplein opeens open was, maar wist nog niet waarom. Nu, dat werd duidelijk toen we Raya inwandelden: er was een bridgedrive gaande op het Stadhuisplein…Nu doe ik dat zelf ook een aantal malen per jaar en weet hoe storend het kan zijn als er niet-bridgende gasten binnenwandelen. Dus er moest een alternatief gevonden worden.
Tai Wu leek ons wel iets en ook Ole had wel trek in een chineesje. Dus we keerden om, keken even naar alle bedrijvigheid op het Schouwburgplein, waar allerlei gospelgroepen verschrikkelijk veel herrie maakten en werden overvallen door een immense stortbui. Nu had ik me ’s ochtends vroeg al helemaal kunnen omkleden en had weinig zin om nog wat uurtjes in wederom natte kleren te moeten lopen, dus ondanks de slechte recensies op Smulweb, vluchtten we Grand Palace in.

Groot is het er binnen. De ruimte is als het ware in tweexc3xabn gedeeld en in totaal is er wel plek voor ik schat 100 couverts. Ook een aantal inmiddels bekende ronde tafels met die leuke draaiplateaus staan er, maar de vriendelijke bediening vroeg ons of we niet liever bij het raam wilden zitten. Dat wilden we wel. Of we iets wilden drinken ? Dit alles overigens in zeer gebrekkig Nederlands, maar dat vind ik geen enkel probleem, want het doet tenslotte lekker authentiek aan. Veel Chinezen waren al aan het eten trouwens en dat levert altijd een prettig gekwetter op. Twee biertjes en een Fanta en de kaart. Een plaatjeskaart, een schrijfblokje met een pen en of we de nummertjes maar op wilden schrijven.
Grand Palace is een dim sum restaurant, waar je tot diep in de nacht je dimsummetjes kunt bestellen, handig ! Veel dim sum dus, wat de keus niet echt gemakkelijk maakte. We besloten eerst maar eens een soepje te nemen. Voor de mannen een soi kau soep, volgens Constant de sjiekere versie van mijn keus, de wan tan soep. Nu, dat zal best, maar mijn soepje was prima en ook van de mannen hoorde ik geen klachten. Gelukkig niet zo bloedheet, dus we konden het zo weg lepelen.
Uiteindelijk besloten we tot een aantal dim sum, maar omdat we natuurlijk weer niet echt konden kiezen, werden het er nogal veel. We kozen chak ha kau, fan kor zechau, chin po chan, chin. har kau, vietnamese loempia, si tja pei kwa, chinese loempia, tja soi, kau en ham shiu kok. Kau is garnaal en dat is een favorietje bij ons, vandaar dus. We kregen dus twee verschillende loempiaatjes, eentje met groenten en eentje met een erg lekkere garnalen/krabvulling, twee gestoomde dingetjes, eentje met garnaal en de ander met een ontzettend lekkere groentevulling met een smaakje wat ik nog niet kende, wat pangsit, want dat vindt Ole lekker, wat gestoomde eendenpootjes in oestersaus, vierkante stukken met iets van rundvlees en groenten en nog iets licht gefrituurds met kip en groenten, pannenkoekjes met ook al zo’n lekkere vulling en de laatste ben ik vergeten. Bestek krijg je hier niet, wat ik prima vind, zo oefenen we nog eens met stokjes tenslotte. Dim sum kost hier gemiddeld 4 euro, enkele gaan per stuk, zoals de oesters, de sint jakobsschelpen en de scheermessen, maar daar kozen we deze keer maar niet voor. Ook kun je hier hoofdgerechten bestellen, die zoals we zagen, gigantisch van omvang zijn.
Erg lekker allemaal, erg veel ook en met de maaltijd die we die avond nog zouden gaan krijgen, hebben we dus lang niet alles opgegeten. Maar lekker vonden we het.
Dit alles, met nog wat biertjes en wat fanta, koste ons 68.65. Of hier iets veranderd is de afgelopen tijd, weet ik niet. In ieder geval kan Grand Palace wat mij betreft de vergelijking met bijvoorbeeld Kee Lun Palace uitstekend hebben…

Proeverij Amuse in Rotterdam

Proeverij Amuse. Ik aarzelde tussen Nostra en Proeverij Amuse, maar toen we langs Nostra wandelden zag ik dat het terras niet was opgesteld, waarmee de keus snel gemaakt was. Proeverij Amuse moest geprobeerd worden. Hier zat vroeger een winkeltje met wat onduidelijk plexiglas-trendachtig spul, altijd leuk om naar te kijken door de zeer grote ramen, gevat in mooi donker hout. Proeverij Amuse heeft dankbaar gebruik gemaakt van het licht wat de ramen biedt, zodat het nu een, weliswaar wat armoedig, maar dat is geloof ik modern, prettige lichte ruimte is. Alhoewel ik me afvraag of het er niet bloedheet wordt als de zon enkele uren op de ramen staat. Een terras is inmiddels opgesteld. Alles zwaar aan de ketting natuurlijk, maar met prettig zicht op de Mauritsweg. Dat zicht wordt overigens zeer regelmatig versluierd door hevig piepende tramwielen van de trams die juist hier de bocht omgaan.

Bij binnenkomst is er rechts een kleine vitrine waar wat ‘amuses’ klaarstaan, er hangen twee krijtborden met de amuses van de dag en bij de ingang staat nog een krijtbord met klassiekers voorzover je daarvan kunt spreken, want Proeverij Amuse zit hier nog niet zo lang. De eigenaar-uitbater is, zo vertelde hij ons, nog telkens op zoek naar leuke nieuwe combinaties voor zijn lepelhapjes, alles overigens binnen een bepaalde prijs. Zo zul je hier geen oesters gaan aantreffen, heel gewoon omdat dat te duur zou gaan worden (wat me verbaast, want op de Markt kun je zeer regelmatig oesters voor slechts 1.00 vinden). Ook met haring gaat hij niets doen, versheid is dan niet gegarandeerd namelijk.
Behoudens de amuses die dus apart te krijgen zijn met een kopje koffie of een drankje kent men hier een lunchmenu (7.50), 4 amuses inclusief een drankje; een dinermenu (15.00), 15 amuses met een drankje en koffie en een 5-gangenamusediner (20.00) waaronder dan een welkomstamuse, 3 verschillende visamuses, een hoofdbordje met diverse vleesamuses, 2 kaasamuses en koffie of thee met 2 zoete amuses verstaan wordt. Ook kent men hier een Plateau Royal (15.00), 14 amuses (op het krijtbord stond 12, maar de kaart zegt 14).
Wij kozen voor het Plateau Royal, maar wilden eerst wel een glaasje wijn. Een aantal wijnen zijn hier per glas te krijgen, de goedkoopste kost 2.00. Wij namen een Bourgogne AC Chardonnay (4.50) en die was aardig.
Na enige tijd kwam ons bord eraan. Servetten staan hier op tafel in zo’n akelige chromen servettenhouder, wat van die in driexc3xabn opgevouwde dunne papieren servetjes oplevert. Het bord zag er leuk uit, enkele amuses op lepels, een aantal gewoon op het bord. Achtereenvolgens vonden wij een lepel met gerookte zalm en dragon-creme-fraxc3xaeche; pasteitje met zomergroenten; quiche lorraine, vistaart met sesam, pitabakje met rucolahazelnootcreme, vol-au-vent met Kernhem en een lepel met bali-kipsatxc3xa9.
Eigenlijk allemaal heel aardig. We wisten natuurlijk al dat hier helemaal niet gekookt wordt, maar dat met assemblageproducten hapjes gemaakt worden, die al dan niet worden opgepiept in de magnetron of worden afgebakken in het oventje.
Wel vond ik dat het niet zozeer amuses zijn hier, want amuses zijn tenslotte bedoeld om de trek op te roepen, waarmee de kok dan tevens alvast laat zien wat hij/zij kan, maar veeleer partyhapjes, die je wel krijgt op al dan niet uitgebreide recepties. Wat niets afdoet overigens aan het feit dat het lekker was en dat het gewoon leuk toeven is hier.

We hadden nog wel trek in koffie, twee espresso hier (1.70 per stuk) en daarbij wilden we ook nog wel twee zoete amuses (1.00 per stuk). Goede espresso kregen we, met erbij een glaasje water en de twee zoete amuses waren korstdeegje met aardbeienbavarois en chocoladebrownie. Lekker allebei ! De brownie was gigantisch en dus zeer machtig, maar wel erg lekker.

Dit alles ( met nog wat extra wijn) kostte 40.40 en dat was het waard. Een leuk adres dit, ook voor een borrel met een hapje erbij.

De Watergeus in Noorden

Na mijn verwikkelingen in Frankrijk en bijna aansluitend in Athene en de op handen zijn vakantie van Marja vonden we het tijd om weer eens wat bij te kletsen en een datum was snel gevonden. Een restaurant uiteindelijk ook, want Marja kwam met de suggestie om De Watergeus in Noorden eens te proberen. Nu had ik nog nooit gehoord van het restaurant, maar des te leuker eigenlijk. De website van de Watergeus zag er aanlokkelijk uit en de reservering was snel gemaakt.
Nu kende ik Noorden en het Woerdense Verlaat wel, mijn ouders hebben daar familie wonen en als kind mocht ik weleens mee als de palingfuiken geleegd werden en ik heb ook nog met een klompje in mijn hand bij de draaisluis gestaan. Een waterrijk gebied in ieder geval met zeer smalle wegen, die eigenlijk bedoeld zijn voor fietsers, maar waar, bij gebrek aan beter, ook auto’s mogen rijden. Volgens mij geen pretje als het donker is…
Enigszins hilarisch was onze rit erheen, want ik wist wel hoe we er zouden moeten komen….. Laat ik het er maar ophouden dat we nog steeds op tijd arriveerden.
Over een (ophaal)bruggetje kom je op het parkeerterrein van De Watergeus (ja natuurlijk weer kiezels) en het gebouw ziet er aan de buitenkant provinciaals nieuw uit. Daarmee bedoel ik veel glas, maar ook veel donkerbruin hout. De ontvangst door, zoals later bleek de enige bediening, was vriendelijk, hoewel er een wat vreemde chemie tussen de mijnheer en Marja op gang kwam, maar daar rept ze misschien zelf nog over. Dat alles ter meerder amusement van mij natuurlijk !
Veel bloemen binnen, mooie rozen en uitbundige, kleurrijke schilderijen van bloemen. Een verder nogal saaie inrichting, gelig/bruinig en helaas was het terras niet gedekt. Logisch, want tussen de felle zonneschijn door waren er evenzo felle buien. Het terras ligt prachtig aan de weidse Nieuwkoopse plassen en het zal er zonder twijfel zeer prettig toeven zijn als het weer het toestaat.
Een aperitiefje wilden we wel, een glaasje witte wijn. De huiswijn hier is goed. Een Domaine de St Lonnes 2003, Vin de Pays de Cxc3xb4tes de Gascogne. Erbij wat olijfjes en twee schaaltjes. Eentje met olijfolie en de andere met kruidenzout. Niet veel later kwamen de kaarten, met een toelichting op het lunchmenu en broodjes.
Men kent hier een aantal menu’s. Buiten de lunchmenu’s (waarvan ik de prijs kwijt ben), die in twee, drie of viergangenuitvoering te krijgen is, met de sterke aanbeveling overigens het Carrousel te nemen en daarna de salade met kreeft, een menu Grand Chef, driegangen voor 33.50, een menu Relais du Centre voor 42.50 (vijfgangen) en het menu Lady Chef wat in drie, vier, vijf, zes of zevengangen te krijgen is, oplopend in prijs van 32.50 naar 40.00 en dan telkens met 5.00 verhoogd, waarbij je voor zeven gangen dus 55.00 kwijt bent. Dit menu Lady Chef zou bestaan uit lichte gerechtjes die dagelijks worden samengesteld uit de ingredixc3xabnten die voorhanden zijn.
Na kort overleg, met name over de kaas en het toetje, besloten we het vijfgangenmenu Lady Chef te nemen, waarbij we in ieder geval kaas xc3xa9n dessert wilden. Genieten is tenslotte genieten. We gaven ook nog even aan dat we beslist geen soep in ons menu wilden, we hadden namelijk wat soepjes gezien her en der…
De wijnkaarten, men kent er hier twee, werden ons gebracht en de bediende mijnheer, die soms wat kort door de bocht was, maar uiteindelijk wat toegankelijker werd, vertelde ons desgewenst de hoofdzaken van het menu.
We besloten bij het voorgerecht, wat als enige vis zou bevatten heel gewoon nog een glas witte huiswijn te nemen en bij de rest zouden we een lekkere stevige rode nemen. De algemene wijnkaart is prettig van opbouw met werkelijk voor ieder wat wils en ook in prijs aangenaam, het wat kleinere kaartje, genaamd Wijnen van een ander kaliber, biedt de wat duurdere wijnen aan. Overigens voor een belangrijk deel ook prettig geprijsd, zo vond ik er een Saint Romain voor slechts 42.50.
We besloten tot een Peppoli Chianti Classico Antinori 2001 en die beviel ons uitstekend. Erbij ijswater en we waren er klaar voor.

Ons eerste gerechtje was een tartaar van gerookte Nieuwkoopse paling en komkommer met een jam van basilicum en limoen en was verrassend lekker. Een keurig rondje, waarin volgens mij ook heel sporadisch iets van aardappel en kropsla verwerkt was, vonden wij op ons bord, met een mooie palingsmaak, erop wat prettig aangemaakte slasoortjes en in drie streepjes de lichtzurige, mooi diepe basilicum/limoenjam. Her en der wat pijnboompitten, die wat mij betreft niets toevoegden. Een prettig gerecht dit.
Na een keurige pauze kwam ons tussengerecht, een krokant gebakken zwezerik met risotto en een romige cantharellensaus werd ons gebracht en rook verrukkelijk. De zwezerik was mooi krokant, maar het waren wel erg dunne stukjes, de risotto was veel te gaar en flauw van smaak, maar de cantharellensaus met de mooi gebakken cantharellen erbij maakten weer veel goed.
Het hoofdgerecht was dan weer een verrassing. De bedienende mijnheer had al verteld dat het wild zou zijn en dat vind ik dan weer opmerkelijk zo midden in de zomer, maar dat is het natuurlijk helemaal niet uiteindelijk.
Een wilde eendenborstfilet en -pootje met saus van gedroogde veenbessen, sperziebonen en stroaardappeltjes. De eend was top ! De saus ook. De sperziebonen, waarbij we ook iets van spekjes en nog iets tomaterigs vonden waren wel erg beetgaar, maar ik vond ze niet onprettig en de stro-aardappeltjes, wat het ook moge zijn, zijn me geheel ontgaan, dan wel ontschoten, want ik heb er geen enkel beeld meer bij. (correctie: ik weet het weer: hele dunne sliertjes aardappel, eigenlijk gewoon erg lekker…)Maar een mooi gerecht dus.
We kregen even een time-out, de mijnheer vroeg ons of we een eindtijd in gedachten hadden, wat het geval was. Het is me een raadsel overigens waarom hij dat vroeg, maar goed, het zal attent bedoeld zijn.
De kaas wordt hier geleverd door Van Tricht, dus ik had me er zeer op verheugd. Groot was mijn teleurstelling dan ook eigenlijk (maar ik bedacht me later dat ik dan ook wat duidelijker had moeten zijn in mijn wensen) dat onze kaasgang bestond uit gemarineerde verse vijg met een gorgonzola-mascarponecrxc3xa8me. Twee halve gemarineerde vijgen (ik zei al tegen Marja, poeh zeg, begint dat gedonder met die vijgen nu al) en een bolletje magor dus eigenlijk. Zeker niet onsmakelijk natuurlijk, maar als je kazen van Van Tricht verwacht is dit toch wel andere koek.
Voor het dessert kregen we alletwee iets anders. Lichtelijk komisch vond ik dat wel. Marja kreeg meloensoep met yoghurtsinaasappelijs en was tevreden en ik kreeg Citrus Crxc3xa8me Brxc3xbblxc3xa9e met vanilleijs en was ook tevreden.
Daarna nog wat Palombini-espresso, niet in de wit met gouden kopjes, maar in veel kleurrijker kopjes, overigens wel weer met een dekseltje met erbij een flink glaasje muntijs met flinke chocoladestukjes en ook nog een cognacbonbon en we waren behoorlijk tevreden toch. Gewoon een goed restaurant, geen top en ook niet verrassend, maar degelijk en vriendelijk en dat is ook wat waard. En het terras is in de zomer een absolute lokker volgens mij.