Dunya Lokanta in Rotterdam

Op deze vrijdagavond had ik geboekt voor een voorstelling van het Jeugdtheater Hofplein en wel voor de voorstelling “De Club van de Lelijke Kinderen”. Zoals op de website is te zien heeft het jeugdtheater een eigen ruimte, waar de producties worden opgevoerd. In de scholenbuurt, zoals wij dat onparlementair noemen. Achter het Hofplein, bij de Schiekade. Steek je de Schiekade echter over, dan kom je in de Provenierswijk terecht en daar zitten wel lollige eethuisjes. De voorstelling begon op een onchristelijk vroeg tijdstip, namelijk om 19.00 uur en zou ruim twee uur duren. Normaliter zouden we na afloop iets eten, nu echter niet, Ole zou dat absoluut niet gaan redden. Dus moest er iets gezocht worden, waar we zo tegen 17.30 al terecht zouden kunnen. Dunya Lokanta dus.
Verbazingwekkend snel bracht de bus de jongetjes en mij bij het metrostation Capelsebrug, waar echtgenoot ons al op stond te wachten. Zo rondom 17.30 liepen we het restaurantje binnen, nxc3xa9t op tijd overigens, want wij kregen zonder reservering het laatste tafeltje voor vier personen. Vele mensen die na ons binnenkwamen gingen teleurgesteld naar buiten.
De kaart is hier simpel: wat voorgerechten, warm of koud en een combinatie ervan, wat hoofdgerechten met niet al te veel visgerechten (verbazingwekkend genoeg ook rijsttafels, maar dat bleek later een soort menu te zijn) en uiteraard mierzoete desserts. Een zeer beperkte wijnkaart ook nog.
Het vriendelijke personeel adviseerde ons geen rijsttafel te nemen, dat zouden we in tijd gezien net niet gaan halen, maar raadde ons het hoofdgerecht van de rijsttafel aan: specialiteit van ons dorp. Goed.
Maar eerst een combinatie van koude voorgerechten, wat hier betekent een negental schoteltjes met diverse smeerseltjes (geroosterde paprika, tzatziki, iets met pompoen, iets met aubergine, iets met noot, iets met tomaat en zo nog wat) met erbij een flinke mand met Turks brood en stukjes Turkse pannekoek. Eigenlijk erg lekker allemaal.
Voor de kinderen een karaf water, leuk opgediend met metalen bekers, waarin een extra ijsklontje zat en voor ons een fles rode wijn, een Villa Doluca, een heel gewone fles Turkse wijn, waar niets mis mee is, maar die nu ook niet echt nodig is.
Allevier dus de specialiteit van ons dorp, wat hier betekent een rxc3xa9chaud vol met aan de ene kant rijst, aan de andere kant vierkantjes brood met yoghurt en een tomatendip erop en erom heen diverse soorten verbazingwekkend goed vlees. Lam, rund, kip en gehakt. Uitstekend gegrild en botermals. Boven verwachting lekker eigenlijk. Erbij nog een schaal gemengde salade, waarbij Maurits opmerkte dat ze in de keuken vast 10 kilo hadden klaarstaan, maar die best lekker was.
Tijd voor een dessert hadden we niet, ruimte eigenlijk ook niet en na het betalen van 91.60 (wat ik dan weer niet heel goedkoop vind) liepen wij richting Hofpleintheater om te genieten van de bijzonder aangename voorstelling.

stadscafxc3xa9 De Zalm in Gouda

Het is herfstvakantie en alle dagen zijn tot op de minuut ingedeeld. Op maandag moest er gewinkeld worden. Naar mijn mening om dringend kleding te kopen voor allebei de jongetjes, naar hun mening om oeverloos lang alle mobiele telefoonaanbiedende winkels te bezoeken. Maar eerst moest er geluncht worden. Ole opperde V. en D. (La Place), maar daar had ik geen zin in, want ik krijg wat van dat gesjouw met bladen vol met voedsel, dus ik vertelde dat we bij De Zalm zouden gaan eten. Dat hier jaren geleden actie gevoerd is om het pand te behouden, interesseerde ze maar matig, maar dat is dan jammer. Ik ken De Zalm van een ontbijtje enkele jaren geleden en van wat glazen wijn op het terras en ben er nooit echt kapot van geweest, maar waar moet je anders heen op een maandagmiddag. Tout de horeca is vrij tenslotte.
Het was er flink gevuld, maar er was nog een niet al te krappe tafel voor ons. Of we iets wilden drinken. Jazeker: een Rivella, een sapje voor Maurits, want sinds er allerlei metaal om zijn tanden zit is koolzuur uit den boze en een glaasje witte wijn voor mij. Geen slechte wijn overigens. Op mijn vraag of we van het grote bord wat achterin het restaurant hangt konden bestellen, werd negatief geantwoord. Dat was voor het diner, we moesten van het geplasticificeerde menukaartje kiezen. Natuurlijk lag de leesbril thuis, dus de ene rij werd voorgelezen door Ole, de andere rij door Maurits.
Jammer wel, want op dat schoolbord stonden hele aardige gerechten, alhoewel ik het allemaal nogal aan de prijs vond (voorgerechten vanaf 7.50 – op soepjes na, die krijg je hier vanaf 4.50, hoofdgerechten rondom de 18 euro en desserts vanaf een euro of 8 ). Veel te duur eigenlijk dus.
Ole wilde die vieze kipnuggets maar weer eens, want er zat appelmoes en friet bij, Maurits had zin in Van Dobbekroketten en ik koos uiteindelijk voor de Orixc3xabntaalse vissalade.
Het duurde allemaal een beetje lang, dus nog een rondje fris/wijn en daar kwamen de borden. De jongens waren tevreden, de frieten waren uitstekend – dat was ook zo, want ik heb er xc3xa9xc3xa9ntje geproefd – en ook de nuggets en kroketten waren goed. Mijn salade bestond uit enkele blaadjes eikenblad en lollo rosso sla, daarop een gigantische berg taugxc3xa9, daarop wat plakken gemarineerde komkommer en wat tomaatpartjes en bovenop prijkte een hele berg alfalfa. Eromheen een soja- vandaar dat orixc3xabntaalse natuurlijk)dressing xc3xa9n een stuk of 6 flinke stukken gebakken vis. Diverse soorten vis, waarvan ik in ieder geval dorade en zalm heb kunnen traceren, de rest weet ik heel gewoon niet. Maar ik vond de salade lekker, omdat ik nu eenmaal helemaal wild ben (af en toe dan) van spruitgroenten en, zoals te lezen is, was dit xc3xa9xc3xa9n en al spruitgroente….

Je zit hier niet onaardig, de stoelen zijn wel prettig – veelal leuningstoelen met een lekkere diepe zitting -, het geheel doet wat donker aan, maar is zeker niet ongezellig en de diverse broodjes die ik voorbij zag gaan – waaronder uiteraard de clubsandwich – zagen er heel gewoon goed uit. Of dit een aanrader is, weet ik eigenlijk niet. Wat mij zelf betreft niet, maar ik denk dat hele volksstammen het hier heel prettig zullen vinden.

Bij Mette in Linschoten (derde bezoek)

Het wordt wat eentonig, maar ik was weer eens bij Bij Mette. Zomaar spontaan. Ik moest wat inkopen doen bij het ISPC en in een opwelling vroeg ik een vriendin die ik een tijdje niet gesproken had mee. Grappig detail van het bezoek aan het ISPC en de wijnkeuze bij Bij Mette is, dat ik zwaar heb staan aarzelen over een bepaalde wijn, maar omdat ik het niet zeker wist, hem toch maar had laten liggen. Dus moet ik snel weer naar het ISPC. Maar terug naar Bij Mette. We wilden niet te laat thuis zijn, vanwege allerlei kinderen die uit school thuis hun moeders verwachten, dus stapten wij om 12.00 uur Bij Mette binnen. Minder druk dan ik gewend ben, maar nog steeds aardig gevuld. We werden vriendelijk ontvangen door kok/eigenaar en sommelier/eigenaar en wilden als apxc3xa9ritief graag een witte wijn. En ijswater. De huiswijn is hier d’een of d’andere chardonnay, die niet onaardig is, maar het niet haalt bij wat er op de wijnkaart prijkt (en het zeker niet haalt bij wat er nxc3xadet op de wijnkaart prijkt).
De kaarten werden ons gebracht mxc3xa9t een uitleg van het lunchmenu. En ons werd verteld wat er allemaal nog voor andere lekkernijen in de keuken waren binnengekomen deze ochtend. Nu eet vriendin geen vis en de kok was zichtbaar teleurgesteld. Hij knapte enigszins op toen ik vertelde dat ik bij voorkeur vis eet, dus met het voorgerecht kon hij in ieder geval zijn gang gaan.
Wat kregen we nu?
Allereerst van de alleraardigste sommelier (ik weet nu inmiddels waar hij vandaan komt, hoe hij de horeca ingerold is, waar hij zijn opleiding heeft gevolgd en hoe zijn connecties met andere restaurants liggen) kregen we het advies, ook gezien het hoofdgerecht xc3xa9n onze wens het allemaal niet te gek te maken op deze middag, niet te kiezen voor de St. Romain of de Limoux, maar de Fumxc3xa9 Blanc Beringer 2001 te nemen. Hij wist zeker dat die ons zou bevallen. Wat absoluut het geval was. Een bijzonder knappe wijn uit Napa Valley, Californixc3xab, met een enorm aanpassend vermogen. Maar ook kregen we twee amuses: de bekende gekonfijte dadel, omwikkeld met spek en ook een amuselepeltje met wat ham uit Spanje, ik meen Iberico ham, op een bedje van afgekoelde gekonfijte paprika. Lekker allebei.
Vriendin kreeg een marbrxc3xa9 van serranoham met ganzenlever en was zeer onder de indruk. Het was dan ook een flinke plak. Ikzelf kreeg tartaar van zalm met coquilles en was erg tevreden. De zalmtartaar, waardoor ook veel Hollandse garnaaltjes gemengd waren, werd ook nog eens bedekt door garnaaltjes, erop een lekkere toef gemengde salade met veel kruiden en een aangename vinaigrette en ernaast maar liefst 4 perfect gebakken coquilles. Eromheen nog een streepje basilicumvinaigrette en een streepje ansjoviscrxc3xa8me en ik was erg tevreden.
Na een keurige pauze kwam ons hoofdgerecht, waar we eensgezind voor hadden gekozen: kalfstournedos. Een prachtig stuk wel erg mals kalfsvlees in een mooie jus vonden wij op ons bord, erbij lekkere knapperige groenten en wederom iets van sla (dat hoeft dan niet wat mij betreft, maar okxc3xa9). De wijn hield zich keurig bij dit mooie stukje vlees.
Kaas wilden we deze keer niet, maar ‘de dames hebben vast nog wel trek in wat dessertjes’. Dat hadden de dames inderdaad, dus we kregen een petit-grand dessert, met erbij, want dat moest van de aardige sommelier een half flesje Errazius Sauvignon-Blanc, 2000, late harvest. Een strogele dessertwijn met een uiterst prettig bittertje erin. Het petit-grand dessert bestond uit een kleine crxc3xa8me Brxc3xbblxc3xa9e, een mousje van het een of het ander, een stukje patisserie en nog iets, maar ik ben het even kwijt. In ieder geval allemaal erg lekker.
Toen nog was espressootjes met erbij wat koekjes en erg tevreden verlieten we dit zeer plezierige restaurant.

De Limonadefabriek in Streefkerk

Op zondagmiddag 5 september bedacht Maurits dat hij na zijn eerste overvolle week op de middelbare school, mxc3xa9t een logeerpartij er achteraan xc3xa9n een gemist bezoek, voor hem dan, aan een *** restaurant, wel recht had op een etentje in een restaurant. Het was natuurlijk prachtig weer, dus we bedachten dat we De Limonadefabriek wel konden bezoeken. Een telefoontje leerde ons dat er nog een tafeltje voor ons was. Waarom nu De Limonadefabriek? Omdat een aantal bekenden uit de Waard nogal enthousiast zijn over dit restaurant en omdat ze in ieder geval een aantal terrassen hebben.

Keurig op tijd scheurden we de pont op (Streefkerk ligt hemelsbreed 2.3 km bij ons vandaan, maar De Lek ligt er tussen), zodat we niet al te laat aan tafel zouden kunnen. Aan de bedtijden worden momenteel zeer stringent de hand gehouden namelijk.
Een tafeltje buiten hadden we. De Limonadefabriek ligt op een ponton en bij elk binnenvarend bootje in de jachthaven dein je dus wat. Voordeel ook van buiten zitten is dat de stoelen een stuk prettiger zitten dan de wel heel simpele houten stoelen binnen.
Een vriendelijk meiske, met helaas niet al te veel verstand van zaken, vroeg of we een aperitief wilden. Maurits wilde water, Ole een Rivella, Constant een tapje en ik een glaasje witte wijn. Redelijke wijn. Het meisje vroeg of ze maar direct een karaf ijswater moest neerzetten en dat vonden we vriendelijk. Overigens kost zo’n karaf hier 2 euro en dat vind ik dan direct een stuk minder vriendelijk.
Achter ons bestelde een tafel ‘de vier van Limo’, dat is een viergangenverrassingsmenu xc3¡ 36 euro en het meisje vroeg of ze de gerechten al vast moest opnoemen. Dat was het geval, waarmee voor het hele terras direct de verrassing verviel. Men kent hier verder nog ‘de tien van Limo’, een tiengangenmenuutje voor 44 euro en een driegangenmenu voor 29.50.
En een kindermenu voor 15 euro, wat supersimpel is, real Dutch zal ik maar zeggen….

Na een behoorlijk lange tijd kwamen de kaarten, mxc3xa9t helaas twee exemplaren (het zijn nl. ook kleurplaten, maar kleurpotloden kwamen dan weer niet) van het kindermenu. We bekeken de kaart en besloten tot het driegangenmenu, want de gerechten uit het viergangenmenu bevielen ons niet. Het tiengangenmenu zouden we eventueel op een ander moment nog eens kunnen doen, zo bedachten we, want we waren niet helemaal zeker van wat ons te wachten zou staan.
Ole vond dat hij best nog eens het kindermenu kon nemen helaas (hij had tijdens een lange fietstocht met zijn vader die middag nogal ruim geluncht) en merkte op dat het kindermenu lekker maar tot 12 jaar ging. Vergetend dus dat Maurits nog steeds 11 is….Maurits ook niet te beroerd om eens lekker te zieken vond dus dat ook hij het kindermenu moest nemen…

Nu goed, dat moesten ze dan maar zelf weten vonden wij. De wijnkaart werd bekeken en we besloten tot een Kalura, een witte Siciliaanse wijn (24 euro). De wijnkaart is aan de simpele kant om zo maar te zeggen.
Een mandje met erg lekker brood (bruin en wit) werd neergezet met wat ongezouten boter, maar erbij dan weer wel een schaaltje met gekruid zout en iets van rozemarijn en dat brood was wel heel snel verdwenen. Een nieuw mandje kwam redelijk snel.
Na een vrij lange tijd kwamen de voorgerechten. Ole kreeg zijn uitverkoren garnalencocktail in een whiskyglas en was zeer tevreden. Wat ik me kan voorstellen, want een niet geringe hoeveelheid Hollandse garnaaltjes in niet al te veel saus met wat frisxc3xa9esalade zag er zeer smakelijk uit. Maurits had een salade van gandaham en was ook tevreden. Op een langwerpig bord lag een flinke hoeveelheid flinterdun (zijn voorkeur) gesneden ham uit Gent met erbij wat leuke gemengde slasoorten.
Constant had de gefrituurde minicoquilles met zoetzure cherrytomaatjes, krabsalade en karamel van zwarte peper en was ook al tevreden. Het zag er ook erg mooi uit en bijvoorbeeld de cherrytomaatjes waren geschild. Van die kleine dingetjes dus.
Ikzelf had eigenlijk ook de coquilles willen hebben (ik mocht er eentje proeven), maar had besloten tot de zacht gegaarde kalfsribeye, oosters gemarineerd met eiernoedels, shii-take en sojadressing. Zeer malse, dunne plakken kalfsvlees waren bedekt met de noedels en de paddestoelen en erbij dus soja. Een erg smakelijke combinatie, leuk gevonden! En het zag er alweer mooi uit.

Na een flinke pauze, waarin het overigens nogal afkoelde buiten, kwamen de hoofdgerechten. Ole had (tja, ik kan er ook niets aan doen) de kipnuggets en riep dat ze van de Lidl waren (hoe hij dat nu weer weet, is me een raadsel, want ik koop ze niet). Erbij een bakje friet, een bakje mayonaise en een bakje appelmoes. Tja. Maurits had hetzelfde, maar dan met kipvleugeltjes en volgens hem moesten die wel uit een pakje komen, want normaal gesproken hebben kipvleugeltjes niet allemaal dezelfde grootte en vorm. Wederom tja.
Constant had de zeebaars met wortelpuree, knoflookspinazie en een botersaus met saffraan en een vleugje vanille en was er over te spreken. Een mooi stuk op de huid gebakken zeebaars met de hierboven genoemde bijgerechtjes dus. Gewoon lekker. Ikzelf had de gebakken grietfilet met in roomboter gesmoord krabvlees, champignons en een schuimige saus van kerrie en champignons en was ook tevreden. Twee mooie en goed gebakken stukken griet met xc3xa9cht krabvlees (restjes uiteraard, maar altijd stukken beter dan surimi) en de andere al genoemde ingredixc3xabnten. Ook wij kregen er een bakje friet bij.
Gewoon lekker.

De kinderen kregen de nagerechten uit hun menu, van die voorverpakte schatkistjestroep, die ze opeens blijkbaar weer lekker vinden, Constant koos de tiramisu van sinaasappel met een compote van nectarine en een sorbet van abrikoos en was tevreden. Ik mocht een hapje proeven en vond het zeer, zeer zoet.
Ikzelf had het kaasbordje, waarbij notenbrood en perenkumquatjam geserveerd werd. Vijf soorten niet heel indrukwekkende kaas kreeg ik, maar best aardig.

We wilden nog een espresso en dat was een grote fout, want we moesten een half uur wachten, waarmee ons hele schema dus in de war liep. Bovendien zie ik net op de rekening dat er drie keer een driegangenmenu gerekend is, tel ik daarbij de trage bediening op, dan gaat de score van dit restaurant toch echt iets omlaag. Het eten was goed, daar heb ik niets op aan te merken, maar de overige puntjes verdienen toch echt verbetering wat mij betreft.

Le Centenaire in Les Eyzies de Tayac (Fr.)

Le Centenaire in Les Eyzies-de-Tayac. In 1984 waren echtgenoot en ik er eens min of meer per ongeluk verzeild geraakt en ik was toen nog niet zo heel veel gewend op culinair gebied. Mijn ogen keek ik er uit toen. Ten eerste door de strikte hixc3xabrarchie die heerste in de eetzaal, wat een hoop medelijden opleverde met een arme stagiaire die al sissend door de maxc3xaetre werd toegesproken telkens. Gelukkig liet diezelfde maxc3xaetre mijn stukje rabarbertaart vallen bij het opdienen, wat me destijds heel gewoon deugd deed. Ten tweede was ik zeer onder de indruk van de drie verdiepingen tellende kaaswagen en de eveneens drie verdiepingen tellende dessertwagens, maar liefst twee stuks. Hele verhalen had ik de kinderen hierover verteld, dus zij vonden dat we hierheen moesten. En wel voor een diner.
Het reserveren was geen punt, dus keurig om 20.30 wandelden we op deze dinsdag, 27/7/04 via het parkeerterreintje de serre in. Voor ons was in diezelfde serre een tafel gereserveerd, wat ik eigenlijk wel zo prettig vond, de eetzaal doet naar huidige normen toch wat klassiekerig aan en de serre is mooi licht met uiteraard een echte boom erin. Voor een indruk verwijs ik naar de website: le Centenaire. De gerechten op de daar getoonde menu’s komen niet helemaal overeen met de gerechten waar wij uit konden kiezen overigens.
We bestudeerden de kaarten, uiteraard met een ruime vertaling voor de kinderen en gezien de klassieke inslag van het restaurant besloten we simpelweg tot het menu La Mouthe, vier gangen.
Een apxc3xa9ritiefje wilden we ook wel, een Ricard voor ons, en voor de kinderen iets van frisdrank. Knabbels kwamen: iets van bladerdeeg met een zacht gekonfijt tomaatje en wat pesto, nog iets van bladerdeeg met wat romerigs-groen erin en een pizza-achtig dingetje. Niet onaardig.
Na enige tijd arriveerde het echte werk: de amuses: een romig drankje met monbazillac en iets van kardemom, een gamba met wat groene atjar en een kruidenkoekje erbij en een tomatenijsje met iets romigs erbij met een lichte kaassmaak. Lekker en bijzonder mooi gepresenteerd.
Het menu La Mouthe kent per gang een keus uit drie en toevalligerwijs hebben we deze avond gevierenlijk dus alle gerechten uit het menu gegeten.
Ole en Constant kozen als voorgerecht voor filets de rougets poxc3xaales, tartare de tomate aux huxc3xaetres hachxc3xa9es, calamars au curry de Madras, lie de vin au pinceau. Poon dus, met gehakte tomaat met oesters, een lichte inktvisstreep met wat kerrie en het laatste ben ik vergeten. In ieder geval zeer naar wens van beide heren. Erbij een flesje Croze Hermitage Blanc ’99, die ons goed smaakte. Maurits had gekozen voor de risotto bien crxc3xa9meux aux brisures de truffes noires du Pxc3xa9rigord et blanche d’xc3xa9te, zeer romige risotto dus met zwarte xc3xa9n witte (zomer)Pxc3xa9rigordtruffel. Een werkelijk prachtige risotto dit. Het was iets te zwaar voor Maurits, dus wij mochten wat lepeltjes meeproeven. Ikzelf had uiteraard zou ik bijna zeggen, gekozen voor de vinaigrette de poireaux, copeaux de foie gras, une rxc3xa2pxc3xa9e de truffes d’xc3xa9txc3xa9 – un granitxc3xa9 xc3¡ la truffe, des cebes en condiment. Op een soort terrine van prei, waarin een zuurtje verwerkt was, wat weer in een preivinaigrette lag lagen drie mooie krullen ganzenlever. Erbij op een lepeltje een truffelsorbet, die wel iets sterker van smaak had gekund wat mij betreft en eroverheen nog erg veel geschaafde witte zomertruffel. Een mooi gerecht, niet geheel samenhangend helaas, maar de foie gras maakte erg veel goed. Wel weer mooi qua presentatie. Er lagen trouwens ook nog wat goed gebakken paddestoelen bij, schiet me nu te binnen. Het gastronomisch woordenboekje brengt wat mij betreft duidelijkheid over condiments: kruiden, specerijen, m.n. knoflook, uien, gewone mosterd, mierikswortel, sjalotjes, bieslook enz. Ook: zachte mosterd. Maar in dit geval waren het de specerijen.
We dronken op ons gemak de witte wijn uit, intussen gezellig keuvelend met de kinderen, die inmiddels de kaaswagen al voorbij hadden zien gaan. Mam, hij is maar xc3xa9xc3xa9n verdieping…Tja, jonk, tijden veranderen, ik denk ook dat het nogal kostbaar is om zoveel kaas telkens maar op een goede manier te bewaren. Jammer hxc3xa9 ? . Denk je dat ze nog wel die dessertwagens hebben ? Eerlijk gezegd niet, lieverd, op de menukaart stond dat je uit twee dingen kunt kiezen, waaronder een bord met allerlei taartjes. Oh, dan doen we dat !

De rode wijn, een Cotes de Bergerac, Masburel 2000 werd geproefd en in orde bevonden, waarna de hoofdgerechten kwamen.
Ole en Constant gingen eensgezind voor de lapin de cabane laquxc3xa9 xc3¡ la poudre de cepes, ses garnitures autour du cepe. Konijn, gelakt met eekhoorntjesbroodpoeder en een garnituur van hetzelfde paddestoeltje. Zeer naar wens van de heren.
Maurits koos voor enchine de cochon fermier et ses garnitures basse-cour pxc3xa9rigourdine. Scharrelvarken dus. Maar wat voor xc3xa9xc3xa9ntje, botermals, mooi rosxc3xa9 gebakken en een gigantisch stuk. Ook het sausje kon hem bekoren, mij ook, want ik mocht ervan proeven. Erbij nog een mooi rondje erg donkere bloedworst, die Maurits qua smaak wel lekker vond, maar qua structuur niet. Wat ik begrijp want hij was, zoals het hoort, licht korrelig. Na xc3xa9xc3xa9n hapje vond ik het ook wel weer goed. De andere heren eten in ieder geval geen bloedworst.
Ikzelf had bij het bestuderen van de menu’s opeens erge trek in cxc3xb4te de veau de lait de Correze cuite au beurre mousseux, accompagnxc3xa9e d’un morceau du ris et du rognon, lxc3xa9gumes de saison. Melkkalf dus uit de Correze, waar de Limousinrunderen vandaan komen tenslotte. Prachtige stukken kalf (het zijn, zoals ik al verwacht had, flinke porties hier) vond ik, erbij een behoorlijk grote nier. Te groot voor mij, ik hou best van niertjes, maar dit was werkelijk een nier en ook de smaak was voor mij te sterk, maar ik kan me zo voorstellen dat de werkelijke liefhebber lyrisch wordt. Ook de rijst was hier uitstekend, daar wil het nog weleens aan mankeren in Frankrijk (in Nederland trouwens ook). Kortom: een mooi gerecht.
De seizoensgroentetjes ben ik even vergeten, maar ze smaakten me wel.

Waarmee we aan de kaaswagen toewaren. Een mooie wagen hier met uiteraard prachtige kazen. Allevier kozen we vier stukjes, wat hier dus direct stukken zijn. Ik weet niet meer precies (tja, excuses) wat we hadden, Maurits in ieder geval Tomme en Camembert, Ole vier verschillende soorten geit, die hem zeer bevielen, behalve de cabxc3xa9cou in wijnbladeren (dat smaakte ook zurig trouwens), Constant de wat bekendere roodschimmelkazen en ikzelf geit en bleu. Prima kazen. Erbij allerhande brood, maar dat hebben de mannen vooral gegeten, dus daar kan ik niets over schrijven.
Na een prettige en ook zeer nodige pauze kwamen de desserts. Voor Constant de soupe de fruits rouges au lait de coco, die naar wens was, hoewel de kokosmelk wat hem betreft niet echt iets toevoegde en voor ons uiteraard het assiette des pxc3xa2tisseries maison. Een bord met huisgemaakte patisserie dus. Wel zeven stukjes gebak en mousjes vonden wij op ons bordje, waarvan me die met aardbeitjes en die met framboosjes nog het meeste bijstaan, hoewel ik me ook een hele prettige met munt en pistache herinner. De kinderen waren behoorlijk tevreden en vonden dat dit het ontbreken van de wagens wel weer goed maakte.
Als afsluiting namen de volwassenen nog wat espresso, die ik wel eens beter heb gedronken, waarbij we alweer een flinke schaal met vreselijk lekkere zoetigheden kregen, maar dat konden we toch echt niet meer aan.

Samenvattend: een goed restaurant op klassieke basis. De bediening laat hier en daar wat steken vallen, wat wat mij betreft niet kan in een restaurant als dit. Op de weg naar huis besloten we dat we de week erop de tocht richting Puymirol, naar l’Aubergade zouden maken. De reservering was snel gemaakt, maar gezien de hoge temperatuur de week erop en nog wat andere omstandigheden hebben we overigens besloten
dat niet te doen, waarvan we nog steeds geen spijt hebben.

Fin de Siecle in Brussel

Fin de Sixc3xa8cle. Zomaar opeens.
We waren namelijk naar Roncq geweest omdat de jaarlijkse wijnfeesten weer waren losgebarsten bij de diverse supermarktketens in Frankrijk. We moesten ook nog vreselijk vals gif kopen om het onkruid wat welig tiert de kop in te drukken, dus we hadden redenen genoeg. We wilden zeer vroeg vertrekken, maar dat mislukte omdat we heel gewoon allevier doorsliepen, maar waren redelijk op tijd in Roncq. Nu kost het altijd enige tijd, dat boodschappen doen en ook de rit naar Brussel koste wat tijd, dus eigenlijk hebben we de hele dag niet veel meer gedaan dan boodschappen en in de auto gezeten. Helemaal niet leuk geluncht, ook het stripmuseum niet bezocht, kortom: van alle plannen kwam weer helemaal niets terecht. Maar dat maakte allemaal niets uit, het was heel gewoon gezellig.
We zouden even gaan borrelen in Brussel en daarna richting huis rijden. We hadden natuurlijk kunnen weten dat die borrel uit de hand zou lopen en dat ook van dat plan dus niets terecht zou komen…
Uiteraard was de borrel erg genoeglijk en al snel was het laat. Er moest gegeten worden vonden we allezes. Resource leek ons erg leuk, maar daar was op deze zaterdagavond geen tafel meer beschikbaar, logisch. Ook bij De la Vigne…a l’assiette zaten ze niet echt op ons te wachten, dus liepen we enkele blokken in het nog prettig op temperatuur zijnde Brussel naar Fin de Sixc3xa8cle.
Nu is dit eetcafxc3xa9 al voldoende besproken, maar ik vond het erg leuk er eens te zijn. Het deed me qua atmosfeer een beetje denken aan Schlemmer in Den Haag, alhoewel er op de muurbekleding (die bij Schlemmer dan weer blauw is of was, want het is al weer een tijdje geleden dat ik er was en hier meer terracotta-achtig) na eigenlijk weinig overeenkomsten zijn..
We kregen een ronde tafel, dat was prettig en bestelden eerst maar eens wat wijn. Huiswijn, een rode en een witte. Ik weet niet meer wat alles kost, maar beslist niet veel in ieder geval, we waren uiteindelijk per persoon 20 euro kwijt en dat is toch geweldig keurig.
Geen kaarten hier, gewoon een groot bord aan de muur, waar je je gerechten kunt lezen en kunt kiezen.
Het duurde even voor iedereen had gekozen, maar uiteindelijk lukte ook dat. Maurits had spareribs zien staan en bestelde dat, Ole ging voor de merguez, Constant en de gastheer voor het beenhammetje, de gastvrouw voor de onglet, want ze had trek in veel bloed en ikzelf koos de gamba’s.
De onglet beviel uitstekend, ik mocht proeven en vond het erg lekker, de beenhammen, want dat zijn het namelijk, bevielen ook uitstekend, de gamba’s waren ook erg lekker, de merguez beviel volgens mij ook wel, alhoewel de erbij geleverde tabouleh niet helemaal naar wens was, maar dat is meer onbekendheid volgens mij en de spareribs vielen tegen. Niet dat er iets mee mis was, het was meer dat ze hier niet gegrild waren, maar meer gestoofd. Gelukkig kregen de puberhormonen vrij baan deze avond, wat op zich heel jammer was vooral voor het ventje zelf. Zelfs een dessert wilde hij niet meer. Maar goed, de schade is de volgende dag gewoon ingehaald, dus geen man over boord. De borden zijn hier dus vol: naast de genoemde gerechten ligt er op elk bord een flinke hoeveelheid goed verse sla en bij de meeste gerechten ook nog een flinke gepofte aardappel. Bij de gamba’s verder keurig een vingerkommetje, kortom: prettig allemaal.
Ole en ik wilden nog wel een dessertje. Nu weet ik niet meer wat Ole had, het is al weer even geleden namelijk, maar ikzelf had de tiramisu en die was goed. Naar mijn persoonlijke smaak iets te compact, ik hou meer van een dunne, maar erg lekker.
Nog wat espresso voor enkelen van ons en tevreden liepen we weer terug in het inmiddels donkere, maar nog steeds lekker warme Brussel. Een genoeglijke maaltijd dus !