Agli Amici in Udine, Italië

Ik had er geen idee van dat de restaurants in Slovenië zo goed zouden zijn, dus had ik alvast een ** in Italië gereserveerd. Eentje niet ver van ons verblijf. Agli Amici, gelegen in een klein dorpje dicht bij Udine. Het was een werkelijk bloedhete dag, het openbare parkeergebeuren bij het restaurant was helemaal vol, maar gelukkig kwam de vrouw des huizes naar buiten om ons een plekje op eigen terrein te wijzen.

Na een vriendelijke ontvangst werden we richting de dichte veranda geleid, waar we een prettige ronde tafel in een hoek kregen. Een erg prettige tafel zelfs, omdat de convectorputten daar liepen en die werkten deze dag als airconditioning.

Water wilden we wel, bruisend en plat en ook een aperitief natuurlijk. We kregen de aperitiefkaart en maakten onze keus. Voor echtgenoot werd het een Spumante Piè di Mont, Cuvee Millesimato en die beviel hem. Ik vond de Gin Basil Smash er wel interessant uitzien, zo vaak drink ik eigenlijk geen cocktail. Extra leuk vond ik het dat de zeer vriendelijke jongeman met de benodigdheden op een tafeltje kwam aangereden en pal voor onze neus de cocktail klaarmaakte. Voor mijn smaak was hij iets te zoet, maar toch lekker genoeg.

Bij de aperitieven kwamen direct wat hapjes. Vijf in totaal. Drie op een houten plankje met een steen en twee in twee houdertjes. Op het plankje van links naar rechts tomaat met burrata met het advies om het in een hap op te eten, want het ‘tomaatje’ zou openploppen in de mond en inderdaad, dat gebeurde. In het midden een balletje van parmezaanse kaas met aubergine in een cacao-jasje en rechts een zout biscuitje met azijn, kers en parmezaan. Alle drie zeer smakelijk. In de houdertjes allereerst een cornetje gevuld met mayonaise van forel met groenten, ook bijzonder lekker en een krokant shisoblad in een truffelaardappelchipje met rijst. Zeer bijzonder van smaak.

De kaarten werden ons uitgereikt. Men kent hier drie menu’s en uiteraard een kaart-gedeelte. Voor een nadere uitleg en prijzen, zie de website. Bij het grote menu ‘What is new is Unforgettable’ zijn drie wijnarrangementen mogelijk: wijn van het land (45), Italië of Frankrijk en dan magnums (50) en bijzonder (55). Omdat wij zeer gecharmeerd waren en zijn van de wijnen in de directe omgeving kozen we voor de wijnen van het land. Dat was bij nader inzien maar goed ook, want ik heb slechts een keer eerder meegemaakt dat er zo ontzettend lullig werd omgegaan met het inschenken van wijn. Een nogal humeurverziekende domper vond ik dat helaas. Ik hoef heus niet naar buiten te rollen, maar nog geen centimeter wijn in een glas per twee gerechten gaat me echt te ver.

De jongeman en zijn wagentje verschenen weer, deze keer met allerlei soorten brood, wat ter plekke werd gesneden. Ook hier werd dat keurig onder een doekje opgediend. Erbij een schaaltje met de bekende soepstengels, hoewel deze wel erg lekker waren, want ze waren gemaakt van polenta en daarna krokant gebakken. Op een stukje boomstam voor erbij een toef verse ricotta met kruiden.

De eerste wijn was een Vignai da Duline, Malvasia Istriana, een aardige wijn. Het gerecht erbij was oester, ijs van aardappel en zachte ricotta. In een schaaltje in de vorm van een oester kregen we een gehakte oester, waarop het ijs van aardappel lag. Op dat ijs lag schuim van ricotta. Om de oester was wat olijfolie geschonken en het gerechtje was afgemaakt met zoetzure bieslook en een oesterblad. Een zeer smakelijk gerecht.

De Malvasia werd doorgedruppeld bij het volgende gerecht. Omelet met groene asperge en kaviaar. Op een bord van Stockmans (!) een kleurrijk geheel. Allereerst de mooie groene crème van asperges en witte kruiden. In de crème de ‘omelet’. Geel van buiten, ietwat aan de harde kant. Binnenin het eiwit, wat heel zacht was. Op de omelet nog wat kaviaar en wat ricotta. Een verrassend en ook erg lekker gerechtje vond ik dit. Zeer elegant opgediend.

Een nieuwe wijn werd ingeschonken…Een Briach, een Riesling 2007 van Lascolo. Ook een lekkere wijn voor zover het te proeven was. Erbij geroosterde paling met gezuurde groenten. In het midden van het bord lag een stuk gebakken zeepaling met erop een framboos, wat biet, rode ui en shiso. De groenten waren lichtjes zoetzuur. Het bord was afgemaakt met een streep, die werd gepresenteerd als ketchup van zoetzure groenten met bessen. Een heerlijk licht gerecht vond ik dit, zelfs de paling was licht!

Als extra brood bracht men een net gemaakte focaccia met aardappelen. Verbazingwekkend licht was deze focaccia, werkelijk heerlijk. De aardappelen waren als chips bovenop verwerkt.

Ook de Riesling werd doorgedruppeld en daarbij kwam scampi, varkensbuik en soep van mierikswortel. Op het bord in het midden een stukje werkelijk perfect gebakken buikspek met aan weerszijden een stukje scampi, perfect gegaard. Om dat alles heen een minieme hoeveelheid soep van mierikswortel waar een druppel olie aan werd toegevoegd aan tafel.  Een mooi donkerrood Eucalyptus-achtig blad vervolmaakte het plaatje. Ook dit vond ik een uitstekend gerecht.

En weer kwam er wat Riesling in het glas, deze keer als begeleider van een meringue van zeewater, zeeslakken, citroen en zeewier. Op een groot glazen bord verscheen een intrigerend gerecht. Omgeven door kokkels kregen we een ‘meringue’ van gestold eiwit, lauw. Op de meringue zeekraal, poeder van zeewier en mosseltjes. In de meringue zat een soort ballonnetje gevuld met zeewater, waaraan een flink pepertje was toegevoegd. Een zeer verrassend en elegant gerecht dit!

Een nieuwe wijn kwam in het glas, een Bastianich Plus 2008, een erg mooie wijn. Erbij ravioli gevuld met melk, erwten en munt. Wederom een zeer kleurrijk bord. In een dunne crème van erwtjes met munt en poeder van munt lagen piepkleine ravioli, gevuld met melk. Ook waren er diverse toefjes schuim van melk. Persoonlijk was ik niet helemaal weg van dit gerecht, ik vond de ravioli en dan met name het deeg te dik en net niet al dente genoeg en de combinatie erwtjes/munt vind ik niet erg spannend. In zijn geheel eerlijk gezegd een nogal duffig gerecht.

De volgende wijn is speciaal gebotteld voor Agli Amici, een Merlot uit 2009, een Specogna en ik moet zeggen dat het een lekkere Merlot was. Het hoofdgerecht was rund gekarameliseerd met witte ham, rozenbottels, cacaobonen en rauwe amandelen. In het midden van het bord lag een perfect stukje gebakken rundvlees omgeven door ‘kunstig’ gespetterde peterselie-crème. Op het vlees krokantjes van brood, rozenbottels en stukjes rauwe amandel. Naast het vlees allereerst geplette aardappelen en daarop een witlofblad en een wortel. Alles nogal rauw. Ik vond dit een nogal saai gerecht.

Leuk vond ik het dat de ‘kaaswagen’ hier gepresenteerd wordt onder glazen stollen. Die kaas zag er wel geweldig aanlokkelijk uit….we besloten dat we de desserts wilden inwisselen voor kaas. Aldus geschiedde.

Bij de kaas kwam op mijn verzoek een droge witte wijn, een Verdicchio dei Castelli di Jesi, Podium 2003. We maakten onze keus onder de stollen vandaan en bij de kaas kwam nog wat getoast krentenbrood en in twee schaaltjes respectievelijk honing en gekonfijte kersen. Het waren – natuurlijk – prima kaasjes. De chef kwam nog even langs, hij bracht ons een lepel net vers gemaakte ricotta. Ik moet eerlijk zeggen dat het me weinig deed, eigenlijk smaakte het naar niets.

Nadat we klaar waren met de kaas verscheen er een glazen bakje met een servetje. Op dat servetje lag een vijftal gevriesdroogde kruidenblaadjes, bedoeld om de mond te verfrissen. We knabbelden de blaadjes dus gehoorzaam op, ze smaakten suikerig pepermuntachtig en verfristen inderdaad.

Nog voordat we espresso bestelden kwamen er friandises. Gepresenteerd in een glazen potje, op een stuk tak, op diverse schaaltjes. Een soort reis door de tijd. Ik vond het wel geinig, we startten met hele zachte smaakjes en eindigden met flink wat drank… Hierna kwamen de espressi en die waren uitstekend.

Na het betalen van de rekening verlieten we – met een boekje van een of andere restaurantorganisatie van Italiaanse restaurants – Agli Amici. Jammer dat ze zo zuinig doen met de wijn, de meeste gerechten zijn er creatief en innovatief en daar hou ik van. De bediening is verder vriendelijk en attent en de stoelen zitten erg prettig. De vloerairconditioning is een fijne toevoeging, zeker op dit soort erg warme dagen.

Devetak in San Michele del Carso, Italië

Zes jaar geleden waren we er met de zonen, tijdens onze zomervakantie in Friuli. Nu waren we op vakantie in het groene Slovenië. Omdat ik het idee had ook nog wat van Italië te willen genieten, had ik een fijne B&B op een steenworp afstand van de grens geboekt. Zo kwam het dat we op deze zondagochtend besloten te gaan lunchen bij Devetak. Alleen in het weekend en op vrijdag hebben ze er namelijk lunch. Voornamelijk op ons geheugen – de navigatie blijft problemen hebben met dit soort onherbergzaam gelegen locaties – bereikten we de top van de berg in de mooie Karstregio. Parkeren kan op eigen terrein en we wandelden binnen. Helemaal niets was er veranderd aan de inrichting en volgens mij ook niet aan het personeel. Ik herkende vader, dochter en ook de moeder. Oma was er volgens mij niet meer, wat helaas resulteerde in moderner servies zonder die schattige kanten kleedjes. Wel kreeg ik een tassentafeltje!
Zelfs de menukaart was nog hetzelfde. Behalve een a la cartegedeelte hebben ze drie degustatiemenu’s, al dan niet met wijnpairing. (38-40-42 euro; met wijn 50, 60, 62).
Nu hadden we het eerste menu zes jaar geleden dus al gegeten. Het derde menu bestond volledig uit gerechten met asperges en daar hadden we geen zin in, dus werd het het tweede menu: gerechten uit de Karstregio en mensen van de grote oorlog (de 1e Wereldoorlog), een behoorlijk boers aandoend menu.
Brood kwam direct op tafel, met water. Bruisend en plat zoals gevraagd en iets later kwam het aperitief, een Franciacorta die in orde was. Niet heel bijzonder eerlijk gezegd.
Ook kwam er een groet uit de keuken zoals ze dat hier zo vriendelijk noemen, een plak brioche met paté van varken. Lekkere paté, vrij droge brioche.
La Papa kwam de wijn inschenken. We begonnen met een  Gradis’Ciutta Collio Ribolla Gialla 2014 Robert Princic. Een zeer aardige wijn. De fles bleef op tafel, dat zou zo bij elke ronde zijn, net zoals zes jaar geleden.
Het gerecht was vegetarische Bramboraki met groententempura en huisgemaakte sojamayonaise. Geserveerd op een plank met een stukje bakpapier kregen we de aardappel met ui (Bramboraki, origineel hoort er ook spek in), een soort rösti en erbij voornamelijk courgette en wortel in tempurabeslag. Erbij een hoopje zout om naar smaak toe te voegen en een bakje met de genoemde mayonaise. In al zijn simpelheid best een lekker gerechtje. Aan de zware kant, dat dan weer wel.
Bij het volgende gerecht kwam een glas Vitovska Bajta Salez Mai Mik, 2015, Venezia, ook een fijne wijn. Het gerecht was verse salami met Josko Sirk-azijn op crème van kikkererwten met knoflook. Precies dat troffen we aan op het bord met nog wat losse kikkererwten op de salami. De crème van kikkererwten kon me niet heel erg bekoren, ik ben er geen fan van, echtgenoot wel. De salami echter was bijzonder smakelijk. Hoog op smaak en weinig vet.
In het glas kwam vervolgens een Radikon, Oslavje 2014 Bianco, Venezia-Giulia. Een erg lekkere wijn! Op het bord gekleurde spätzle met goulash. Onderin de smakelijke goulash, gemaakt met rode wijn en zonder paprika, zoals de vriendelijke bediening ons vertelde. Op de goulash de spätzle. Ik ben er al geen fan van en van deze helemaal niet, ik vond ze te gaar, waardoor ze extra melig werden helaas.
De volgende wijn kwam ook uit de regio, een OGrade Skerk Bianco 2014, een blend van Vitovska, Malvasia, Sauvignon en Pinot Grigio, zeer smakelijk! Het gerecht was Fusi pasta met lughanighe worst en Jamar. Lughanighe is een gekruide Zwitserse grilworst. Jamar is een kaas die vier maanden lang in een zeventig meter diepe grot wordt gelegd. Fusi pasta tenslotte is een traditionele Istrische pasta uit Kroatië. Dat alles kregen we op ons bord. Onderin de saus met de worst en de kaas, erop de pasta, afgewerkt met nog wat geraspte kaas. Hoe lekker kan een simpel pastagerechtje zijn! Nou, ontzettend lekker was dit, de topper van de middag wat mij betreft. Heerlijke pasta, perfect al dente, fantastische stukjes worst en erg smakelijk kaas. En een uitstekende combinatie.
Als rode wijn kregen we een glas Merlot, een Terčič Matijaz, Collio 2013, voor een Merlot zeer aardig. Het hoofdgerecht bestond uit gekookt vlees met mierikswortel en appels en erbij natuurlijke mosterd. Een nogal onappetijtelijk bord verscheen met drie stukken gekookt vlees. Tong, nek, sukade. Alles nogal smakeloos, maar dat kan denk ik bijna niet anders als je vlees kookt? Geen idee. Erbij mosterd, die ik niet geproefd heb, want ik hou niet van mosterd en spinazie. De spinazie was lekker. Gelukkig ontdekte ik geen mierikswortel met appel, want ik ben ook al geen fan van mierikswortel. Een nogal teleurstellend hoofdgerecht dus.
Het dessert bestond uit ricottataart met erbij witte pruimen en appels met grappa. Lekker, maar zwaar.
Bij de niet erg goede espresso, wat natuurlijk vreemd is in Italië kwamen nog twee snoepjes.

Ik weet het nu zeker: ik keer niet meer terug naar restaurants waar ik een hele goede herinnering aan heb. Het kan eigenlijk niet anders dan tegenvallen, sfeer, atmosfeer en je eigenste ik zijn gewoon anders en dat heeft invloed op de beleving.
Wat niet wegneemt dat Devetak een leuk adres blijft. Ik zou alleen niet dit menu nemen…..

Agrodolce in Imperia

Op een vrij regenachtige dag reden we aan het eind van de middag naar Imperia-Oneglia (wijzelf zaten boven Imperia-Porto Maurizio) omdat de ervaring ons leerde dat parkeren daar een absolute crime is.
Nu viel dat deze middag opeens zeer mee, dus dat was snel gepiept. Op onze zoektocht naar een bar met Wifi, die we niet vonden overigens, kwamen we wel in een paar erg leuke cocktailbars terecht, met ook hier heerlijke hapjes erbij.
Vandaar dat we iets later arriveerden in het restaurant van mijn keuze, Agrodolce. Een Jeune Restaurateur d’Europe en zoals later bleek in het bezit van een Michelinster. Wat ons helemaal niet verbaasde.

Een allercharmantste ontvangst door het geweldig Italiaanse personeel en ons werd gevraagd of we binnen of buiten wilden eten.
De regen was opgehouden en de temperatuur was prettig, dus kozen we ervoor buiten plaats te nemen, met zicht op een deel van de haven waar wat kapitale jachten ons uitzicht bedierven.

We begonnen met een prosecco, niet mijn voorkeur, maar deze was fijn fris. De kaart, die alleen al mooi is om te zien,
kwam en ook hier is het de bedoeling dat je een menu kiest, althans een aantal gangen en aangeeft waar je niet van houdt en dan maakt de chef fijne dingetjes voor je.
We kozen voor het menu met de lekkernijen en groeten uit de keuken, het menu Lasciateme fare.
Nadat we gekozen hadden kregen we een amuse.
Een soort kroketje, gevuld met groentjes en twee sardientjes en dat kroketje lag in een beetje gazpacho. Een vreemde, maar wel heel smakelijke combinatie. De sardientjes in het kroketje waren perfect van cuisson, erg knap vond ik dat.
We hadden alle tijd om rond te kijken, het restaurant is gevestigd in een hele rij restaurants, maar springt er duidelijk uit qua uiterlijk.
De andere restaurants zijn meer gericht op toeristen en voorbijgangers, Agrodolce verwacht dat je reserveert en is mooi geschilderd, de tafels zijn gedekt met dik linnen en de bediening is keurig gekleed in zwart/wit.
De wijnkaart is hier uitgebreid en gelukkig niet alleen Italiaans. Hoewel ik wel een wijn uit Friuli ontdekte en zoals bekend was ik erg te spreken over de wijnen uit die streek, dus daar begonnen we mee. Een Venica.
Mooi mineralig, fris en fruitig en toch ook vet met een fijne afdronk, een topwijn weer eens.
Agrodolce is visrestaurant en serveert alleen vis, vandaar ook de witte wijn.
Water kwam ook op tafel en ook brood, een soort van ciabatta wat erg lekker was en dus regelmatig werd bijgevuld.
Het eerste gerechtje zag er schitterend uit. Tonno tonnato.
Tonijn met tonijnsaus. Maar niet zomaar tonijn en ook niet zomaar tonijnsaus. De mooiste, meest gladde tonijnsaus ooit en de tonijn was volgens mij een half uur geleden uit de zee gehaald, wat was dit een verse tonijn!
Het tweede gerechtje kwam op een heel ander bord, ook erg mooi vond ik ondanks dat het flink bedrukt was. Calamari en rauwe gamba.
De calamari – ik vermoed pijlinktvis, maar ik haal de benamingen nog weleens door elkaar, zeker in het buitenland – was gevuld met groentjes en vis en lagen op een saus van verveine. Een heerlijke combinatie. De rauwe gamba’s die erbij lagen waren ook alweer kraakvers, geweldig lekker dus. Zo licht zoet van smaak, het leken wel langoustines.
Het volgende gerechtje was kabeljauw, perfect gebakken en het lag op een rondje van verse tuingroenten en erbij nog een bagna caudasaus waarvoor je me elke nacht mag wakker maken.
Wat een geweldige saus zeg en wat een mooi gerecht, zowel de afzonderlijke onderdelen als de smaken bij elkaar, echt heerlijk.
De Venica was op en we switchten naar een Franse wijn, een Marsannay en die was natuurlijk geweldig lekker.
Precies zoals een Marsannay moet zijn en hij paste ook uitstekend bij de visgerechten die nog kwamen. We vonden hem zo lekker dat er gelukkig nog een tweede fles van was, ideaal toch zo’n zoon als BOB.
Het volgende gerecht kwam op een glazen bord en was een stukje rode mul met couscous en een spicy saus.
Nu zijn de Italianen niet zo van spicy, dus voor ons was dit niet spicy maar licht gekruid. Maar wel dusdanig gekruid dat we het heerlijk vonden. Ook de couscous, gelukkig de mediumvariant, was erg lekker. Mooi op smaak gebracht en prettig in de mond. De mul was natuurlijk perfect, het berei
den van vis doen ze uitstekend hier.
Het vijfde gerechtje was inktvis met inkt in schuim van mozzarella gelegen in een saus van basilicum en tomaten.
In al zijn simpelheid (?) geweldig lekker. Mooie malse stukjes inktvis, heerlijk schuim van mozzarella en zo’n aardse saus, allemaal even lekker.

Het gerecht erna vond ik vreemd. Ik verstond ook niet goed hoe men het noemde. Ik kom uit op cappelletti, gevuld met groenten, een crèmerige basilicumsaus, waarin ik behoorlijk wat mosterd proefde en erbij een soort van gnocchi van witvis.
Vreemd dus, maar wel erg lekker. Op de een of andere manier had ik geen pastagerechtje meer verwacht, dus wel weer grappig.
Het zevende gerecht, de vangst van de dag, was vandaag een stukje witvis met aardappelmousseline, groentjes en een saus van ansjovis met kruiden.
Hierover kan ik kort zijn: zalig. Geweldige mousseline, heerlijke groentjes, uitstekende vis en over die saus van ansjovis ben ik nu nog lyrisch.

We waren toe aan het dessert. Pannacotta van lavendel met crème van fruit van het seizoen.
Precies dat kregen we, erbij nog een streep chocolade en een lekker koekje en we waren diep tevreden. Wat een fijn restaurant is dit.

Uiteraard sloten we af met de nodige perfecte espresso, waarbij per persoon nog werkelijk heerlijke friandises kwamen en diep in de nacht reed Maurits ons naar het vakantiehuis.
Een memorabele avond was dit. Met stip de beste maaltijd van deze vakantie.

Hotel-restaurant Terme in Pigna

Pas aan het eind van de eerste week van de vakantie waren we klaar met ons te vergapen aan de schitterende vergezichten vanaf het huis naar de kust en besloten we een uitstapje te maken.
Ons doel was het gedeelte van Ligurië boven Ventimiglia, tegen de Franse grens aan. Daar zouden we ieder geval het bejubelde Dolceacqua passeren en ik ontdekte in Pigna, waar thermen zijn, een bib gourmand.
Langs de drukke kustroute, die wel prachtige vergezichten over de zee biedt reden we naar Ventimiglia, alwaar we de bergen indoken. Maurits reed ons weer en in de drie weken in Italië heeft hij meer geleerd dan hij in een jaar tijd op les zou kunnen leren.

Geweldig natuurschoon hier zo achter de drukke kust. Woeste bergen, mooie haarspelden, grote afgronden en verstilde dorpjes.
Dolceacqua was leuk om even te zien, maar de magen speelden op, dus we reden redelijk snel door naar Pigna. Een piepklein dorpje, tegen de berg aan geplakt met een geweldig modern thermenhotel met een zwembad van Olympische afmetingen, licht bizar om te zien. Het hotel, waarin het restaurant zit wat we wilden bezoeken, lag erboven. Hotel/restaurant Terme.

Heerlijk oubollig, met heel veel oude gasten, veelal alleen aan een tafeltje.
We besloten binnen te eten, het was een warme dag en er was weliswaar een windje, maar dat was aan de warme kant.
De bediening, uiterst geroutineerd hier, sprak Italiaans, Frans en Engels en we kregen een Franse kaart.
De prijzen hier zijn ontroerend laag.
Wijnen van rond de 11 euro per fles, hoofdgerechten idem. We kozen voor het degustatiemenu, 30 euro. Erbij een Vermentino en een Rosesse. Water uiteraard, bruisend en plat. 
Twee bakjes met tapenade kwamen op tafel, een geweldig lekkere met tomaat/paprika en eentje met olijf. Erbij telkens twee zachte worstjes en heerlijk brood.
De witte wijn werd neergezet in een icebag, voor mij nieuw en ik vond hem grappig.
Het eerste gerecht was/waren hors d’oeuvres tipique Terme.
Vier gefrituurde hapjes en een stukje focaccia belegd met tomaat, ui en olijf. In de gefrituurde hapjes een veelvoud van smaakjes: artisjok, spinazie, kaas en tomaat. Lekker, maar aan de zware kant voor een voorafje.
Het tweede gerecht kwam in een grote schaal voor de hele tafel, uitgeserveerd door de ober.
Ik hou daarvan, zo heerlijk ouderwets vind ik het. Het was pansotti a la sauce aux noix. Een tortellini-achtige pasta met een saus van walnoten. Weer eens een heel ander smaakje dan gebruikelijk en we vonden het lekker, hoewel het er bij nader inzien uitziet of het al een keer gegeten is….
Aansluitend weer een schaal voor onze tafel, wij dachten eigenlijk dat we hadden moeten kiezen tussen de pasta’s, nu met tagliatelles vertes sauce tomates et cèpes.
Groene tagliatelle dus met een tomatensaus met paddestoelen. Ook alweer prima in orde.
Ole had gekozen voor het hoofdgerecht van het menu, agneau de lait aux herbes au four en er kwam een rollende tafel (hou ik ook veel van) met daarop veel aardappeltjes uit de oven (lekker!) en een hele lamsbout!
Prachtige plakken zuiglam werden er voor hem afgesneden en hij heeft ervan gesmuld. De andere drie, waaronder ikzelf dus hadden gevraagd of het mogelijk was om als hoofdgerecht de lapin au Rosesse et olives noir te krijgen en dat was mogelijk.
We kregen een mooie schaal vol met konijnstukken, gegaard in de Rosessewijn, die uit Dolceacqua komt, met erbij die lekkere aardappeltjes en ook wij waren diep tevreden. De olijfjes in deze regio zijn overigens allemaal die lekkere Taggiasche olijfjes, heerlijk!
Op zijn tijd hou ik veel van de boerenkeuken en zeker als er dan nog zo’n geestige ambiance en leuke bediening bij is.
Bij het dessert konden we, zoals gebruikelijk, kiezen.
De mannen kozen alledrie voor de tiramisu en ze waren tevreden. Ikzelf koos voor de trifle, ik ben nogal weg van een echte trifle en nam me direct voor om zelf weer eens een mooie trifle in elkaar te knutselen, want het is toch wel een erg lekker dessert.

Na nog wat uitstekende espresso verlieten we Hotel Terme om onze reis te vervolgen door het mooie binnenland.
Anderhalve week erna kwamen we nog een keertje in Pigna, nu via de andere (berg)kant en toen hebben we er xe0 la carte gegeten.
Ole was er toen niet bij, hij wilde liever bij het huis blijven.
Deze keer aten we buiten, op het geheel overdekte terras. Voor een indruk van het terras zie de link naar het restaurant boven. Het was eigenlijk iets te winderig, maar wel lekker fris.
Maurits koos opnieuw voor de groene tagliatelle met de tomatensaus en paddestoelen, die was hem uitstekend bevallen,
wij kozen voor de raviolis aux herbes au beurre en sauge, huisgemaakte prachtig dunne ravioli, gevuld met kruiden en een sausje van boter en salie, uiterst klassiek en geweldig lekker.
Als hoofdgerecht koos Maurits de sanglier en salmis met friet en kreeg een mooi schaaltje met heerlijke stukken gestoofd wild zwijn en hij was zeer in zijn nopjes.
Zo zeer, dat hij direct na afloop zei dat hij nog wel een keer terugwilde, maar dat ging niet gebeuren, want er stonden nog andere restaurants op mijn lijstje….

Echtgenoot en ik hadden als hoofdgerecht cotes de boeuf grillées en kregen op een aparte tafel een gigantisch stuk ossenhaas, perfect geroosterd wat aan tafel werd gesneden.
Erbij voor ons alledrie weer die heerlijke aardappeltjes uit de oven en wederom smulden we ervan.
Als dessert voor mij deze keer rood fruit met vanille-ijs, erg lekker ook en voor Maurits weer de tiramisu.
Echtgenoot had de vorige keer al schuin naar mijn trifle gekeken en nam hem dus deze keer en ook hij vond hem erg lekker.
Na weer prima espresso verlieten we dan voor de laatste keer hotel Terme. Een aanrader als je toch in de buurt bent.

Lokanda Devetak in San Michele del Carso

Lokanda Devetak 1870. Een oeroud familiebedrijf, waar momenteel nog 12 familieleden samen het restaurant en cafxc3xa9-gedeelte runnen. Geweldig op elkaar ingespeeld, maar la Papa is duidelijk de baas, hoewel La Mama uiteraard altijd het laatste woord heeft. De dochter spreekt goed Engels, wat erg fijn is, want men spreekt hier niet eens Friulaans, maar een dialect wat half Italiaans-half Sloveens is. Niet verwonderlijk, want het bedrijf (want dat is het, hoe lieflijk het ook gelegen is, ze hebben nl. ook nog hotelkamers en voorzien voor het belangrijkste deel in hun eigen groenten) ligt in de heuvels van San Michele del Carso, de prachtige Karstregio, die voor het grootste deel doorloopt in Slovenixc3xab en waar ook heerlijke ham (Karst uiteraard) vandaan komt. Maurits at er een gerecht mee bij Topli Val in Kobarid en was er zeer over te spreken.
Devetak is voor de lunch alleen geopend in het weekend, dus op de tweede zondag van onze vakantie belde ik rondom 11.00 of er misschien nog een tafel voor 4 vrij was voor een uurtje of half 2. Dat was – gelukkig – het geval en we reden de schitterende weg naar het goed aangegeven restaurant, op slechts 10 km van ons vakantiehuis.
Parkeren kan op eigen terrein en we kregen een mooie tafel in het koele gedeelte van het grote gebouw. Men heeft ook nog een geombreerd terras en wat zaaltjes her en der en in de zaal waar je doorloopt als je vertrekt staat de tafel met de grappaxe2x80x99s. Enige honderden. Ik kom er nog op terug.
Direct na binnenkomst werd ons een schuimwijn uit Slovenixc3xab ingeschonken, heerlijk gewoon. Erbij een amuse.
Een stukje ricotta met een kerstomaatje en wat olie. In al zijn simpelheid best lekker. De kaart kregen we. Men kent hier 2 menuxe2x80x99s van 42 euro, eentje ervan is geheel vegetarisch. Een wijnarrangement – uiterst opvallend in Italixc3xab – kost 18 euro. Verder is het a la carte gedeelte heel regionaal gericht en staan er vreselijk leuke gerechten op. Ook hier zijn ze lid van de Piatti en heel vriendelijk mocht ik ondanks dat ik het gerecht niet wilde, want we namen het menu, het bord voor een zacht prijsje kopen. Waar ik erg blij mee was.

Het menu dus. Dat begon met het inschenken van een Malvasia van het huis Rubbia,
een veel aangeplante druif hier in Friuli en deze kwam nog eens specifiek van de berg waar we op zaten en was bepaald erg aangenaam. De fles blijft hier op tafel en het is volkomen normaal dat je je glas nog eens vult. Waar maak je dat nu mee? De jongens kregen er op de duur de slappe lach van, wat wel weer heel komisch was.  Het eerste gerechtje was vegetarisch.
Een mousse van courgette met een saus van courgettes met aubergine, een soort coulis, maar dan eroverheen gedrapeerd met saffraan en een bergje paddestoelen. Heerlijk aards.
De tweede wijn was een Vitovska,
xc3xa9xc3xa9n van mijn favorieten deze vakantie, van hetzelfde huis, maar vaker aangeplant in Slovenixc3xab dan in Italixc3xab. Deze wijn begeleidde een bord met Karstham met erbij een klein stukje geitenkaas.
Bijzonder lekker. Minder zacht dan de San Daniele maar heel specifiek qua kruidigheid en textuur. Een fijne ham.
De derde wijn was een echte Sloveense.
Een sauvignon, die smaakte als een kruising tussen een chardonnay en een viognier aldus het geweldig vriendelijke meisje – de dochter. En zo was het precies. Een wijn naar mijn hart dus. Erbij een opvallend gerecht.
Spelt en gerst met een tomatensaus en diverse groenten en kruiden met wat Montasio kaas erover (dxc3xa9 kaas van Friuli) gelegen op een soort van pappadum. Erbij nog wat spruitgroentjes en we vonden het heerlijk.
Het volgende gerechtje werd begeleidt door weer een Sloveen. Een rode.
Een Vipaska Dolina en die vonden we geweldig. Erg naar gezocht, maar niet gevonden. Wel een vergelijkbare qua etiket, maar die was duidelijk minder. De zoektocht zet zich overigens hier thuis voort, want vinden zal ik hem. Het gerechtje dus.
Gnocchi – maar niet van aardappel maar van brood! – met een gehaktsaus en flinters parmezaan. In al zijn simpelheid ook alweer geweldig heerlijk. En die gnocchi waren verrukkelijk licht, echt een genot om te eten.
Als tussendoortje kwam een bolletje citroenijs met wodka, wat eigenlijk ook gewoon heel lekker was, ondanks dat ik helemaal niet hou van dat soort dingen midden in een maaltijd. Maar het was hier allemaal zo leuk en zo gezellig en lekker, dat speelt natuurlijk ook een rol.
Ik had het al op voordat ik een foto kon maken, dus dan maar het lege schaaltje…..

Het hoofdgerecht was een rol van konijn, omwikkeld met spek en gevuld met het minder mooie vlees van konijn, maar op een dusdanige manier verwerkt dat het allemaal weer bijzonder lekker was.
Erbij polenta, wat me gewoon niet kan bekoren en wat groentjes en we waren weer helemaal blij. Zeker ook met de erbij geschonken wijn, Castelvecchio uit de Carso-regio.
Om precies te zijn uit dat schattige dorpje Sagrado; een cabernet-sauvignon.
Het dessert was huisgedraaid amandelijs met bolletjes gemarineerde meloen,
zeer smakelijk en de dessertwijn Gradisxe2x80x99ciutta, uiteraard ook uit de regio.
Er zit een verhaal achter de vijf -letters op het etiket, maar de details daarvan ben ik helaas vergeten. Alweer een heerlijke wijn trouwens.

Bij de koffie nog wat heerlijke lekkernijen, vooral voor de mannen,
want ik kon geen pap meer zeggen zo langzamerhand en de dochter bood ons een grappa aan. Ik had toen die geweldige tafels vol flessen grappa nog helemaal niet gezien, dus vroeg ik mijn onschuld welke ze zoal hadden. Ze keek me aan of ik gek geworden was, wat ik op dat moment niet begreep, dus ik vroeg maar snel naar een grappa uit de Karstregio (het barst in Friuli natuurlijk van de grappa, want het wordt er zo ongeveer overal gemaakt) en we kregen, heel verrassend, een grappa van selderij.
Zacht groen van kleur, zacht van smaak en duidelijk een selderijtoets. Erg lekker.
Na het betalen van de rekening liepen we dus langs al die grappaxe2x80x99s en Papa stond ons op te wachten en nadat we vader en dochter de hand geschud hadden en ze uitgebreid gecomplimenteerd en bedankt hadden kreeg ik nog een miniatuurtje van het Devetak-bord. Zo schattig.
De jongens vonden wel dat we hier tenminste nog 3x moesten gaan eten, ik was het daar diep in mijn hart wel mee eens, maar er stonden ook nog andere adressen op het programma. Ik keer hier zeker terug als we in de omgeving zijn, een absolute aanrader is het.

Zomervakantie Friuli 2010

Na een slopende rit de eerste dag –
met wel een lekkere lunch ergens onderweg, dat dan nog wel – bereikten we een uur of 6 later dan verwacht ons overnachtingshotel in het mooie Beieren.
We wisten dat we op de zaterdag gigantische files konden verwachten voor de Tauerntunnel, dus we hebben heel Oostenrijk maar binnendoor gereden, wat tijd kost, maar dat hadden we genoeg en erg veel mooie vergezichten opleverde.
Altijd weer leuk dat moment dat je Italixc3xab dan binnenrijdt en eigenlijk waren we in no time op de plaats van bestemming. De schoonmakers waren net klaar, dus de sleutels werden ons overhandigd, we pakten onze spullen uit en doken eerst eens in het zwembad.
Waarvan het water overigens een vieze 32 graden was, wat jammer was. Diezelfde avond barstte er een ongelofelijk onweer los, wat vele graden scheelde, waardoor het de dag erna een heerlijke 29 graden was. Ook het zwembadwater was, mede doordat we de slang met ijskoud water er enige tijd in hadden gehangen, op een veel fijnere 25 graden uitgekomen.

De eerste dagen komen we altijd bij, wat betekent dat we wat zwemmen, wat slapen, wat lezen, wat eten, wat drinken, wat spelletjes doen, kortom: lekker lui zijn. Daarna begint het altijd te kriebelen, zo ook nu, dus er werden allerlei ritjes in de omgeving gemaakt.
We gingen eerst eens de directe omgeving bekijken, zo lag op slechts 2 km afstand in Ruda een sterrenrestaurant, maar nadat we het bekeken hadden besloten we dat het niet nodig was het te bezoeken. We zouden ons deze vakantie trouwens richten op de Jeune Restaurateurs en op de restaurants met de xe2x80x98bordenxe2x80x99 – de Piatti del Buon Ricordo, omdat ik het eigenlijk toch wel leuk vind om de verzameling wat aan te vullen en ze op te hangen in de keuken.
Na Ruda reden we met een omweg, zodat we het mooie Friuli, wat zo heerlijk niet toeristisch is, naar het op slechts 4 km van onze tijdelijke woonst gelegen Aquilea waar we uiteraard de basiliek met de mozaxc3xafeken bekeken.
Ook reden we via de weg door de lagune naar Grado, maar dat was vreselijk toeristisch en zo overdag voor ons niet aantrekkelijk. Terugrijdend bleek dat veel restaurants gesloten waren, dus we hadden een wat rare lunch in een restaurant op loopafstand van het huis, in de Ragno dxe2x80x99Oro, waar het in ieder geval wel veel goud was wat blonk,
maar de kwaliteit was matigjes.
Ook Udine moest natuurlijk bezocht worden en dat is een heerlijke stad.
Prachtige winkels, mooie dingen om te bekijken, allervriendelijkste mensen en zoals overal in Friuli, geweldig schappelijke prijzen.
Op de terugreis bezochten we o.a. Cividale del Friuli en Cormons, beide plaatsen (en ook Gorizia en het schattige Sagrado) kwamen we nog vaak tegen op onze ritten.
Ook Slovenixc3xab trok erg, wat een ongelofelijk natuurschoon kregen we daar voorgeschoteld.
Ik had een adresje gekregen van een restaurant in Kobarid en dat bezochten we, Topli Val.

Tijdens weer een ander ritje kwamen we een stukje noordelijker uit, in de stad van die heerlijke ham, San Daniele del Friuli. Waar we in een Enoteca een heerlijk glas wijn dronken met een bordje van die boterzachte ham. 

Toch een heel andere kwaliteit  dan de San Daniele ham die je hier koopt. Echt een aanrader voor een simpele lunch, zoxe2x80x99n Enoteca overigens.
We kookten natuurlijk ook regelmatig zelf, althans de mannen dan, ik kook nooit in vakanties en ook die maaltijden waren niet te versmaden.
Ook de barbecue hebben we nog gebruikt, die het uitstekend deed. Maar het hele huis was uitstekend geoutilleerd.
Het eerste Piatti restaurant werd in alle gidsen genoemd, maar los daarvan was ik er bijzonder nieuwsgierig naar, zoxe2x80x99n familierestaurant en dan zeker in Italixc3xab moest volgens mij wel charmant zijn. En dat was het. Ik recenseer dit restaurant apart, het was een van de culinaire hoogtepunten van de vakantie. 
Het gaat om restaurant Devetak 1870 in San Michele del Carso, gelegen op een prachtige berg op slechts enkele meters van Slovenixc3xab, welke invloed je ook duidelijk zag in het eten. Wat mooi uitkwam, want ik wist het al wel weer met de pastaxe2x80x99s, de fritto misto van vis of van vlees etc etc.
Ook Trieste moest natuurlijk bezocht worden en
de eerste keer reden we erheen via de prachtige kustweg (Duino en Sistiana zijn een bezoek waard, met name voor de mooie rotskusten daar).
Parkeren is geen probleem in deze erg mooie en heel vriendelijke stad, dus we hebben het hele centrum belopen, ons erg verlekkerd aan alle erg mooie winkels en gingen uiteindelijk lunchen in Muggia, bij Lido
ook een Piatti restaurant.
Het eten daar was maar zozo, maar ik had mijn bord….Muggia is ook zeker een bezoek waard, een mooi oud centrum en prachtige vergezichten op de zee en op de bergen.

Op een wat regenachtige dag (een voordeel van Friuli vind ik persoonlijk, het wordt er niet zo ongelofelijk heet als in andere delen van Italixc3xab) reden we naar Cormons, waar we ons derde Piatti restaurant bezochten, Al Giardinetto.
Ook een JRE overigens, wat niet geheel bleek,
hoewel het zeker niet slecht was. Voor de borden verwijs ik naar de site van de Piatti, wel zo makkelijk voor mij tenslotte. Dit is overigens wel een heel mooi bord  (vind ik).
Een ander culinair hoogtepunt was ons bezoek aan een Jeune Restaurateur in Slovenixc3xab. Pikol in Nova Gorica.
Een blokhut gelegen aan een allerlieflijkst meertje en eten….wow!
Ook Pikol zal ik apart recenseren, dat verdienen ze zeker. Maar een absolute aanrader is het!

Grado bezochten we nog eens op een avond, gewoon om te kijken of het dan wat lolliger was. Nog steeds erg druk (het barst er van de campings met 1200 staanplaatsen), maar gezelliger dan overdag.
Ik at er ergens in het oude gedeelte een heerlijke vissoep.
Op een andere avond reden we naar Venetixc3xab, we wilden de stad weleens in de avond meemaken. Nou, dat was,
op het prachtige avondlicht bij aankomst na, een teleurstelling. Er is nauwelijks iets verlicht, ik kreeg van die griezelfilmassociaties in sommige steegjes zelfs.
Ook de maaltijd die we ergens aten was zeer matig en uiteraard duur.  En eerlijk gezegd was het San Marcoplein een beetje zielig, nog steeds van alles in de steigers, meer al die goedkope plastic stoeltjes, die nauwelijks bezet zijn vanwege de prijzen doen ook wat triestig aan.
Zo ook de Rialtobrug, die zoals altijd zwart zag van de toeristen, maar ook viezig aandeed door allerlei graffiti.
Op een van de laatste dagen besloten we met de boot vanaf Grado nog eens naar
Trieste te gaan, deze keer niet perse vanwege de stad, maar om met het trammetje naar Opicina te gaan, met onderweg nog een stop bij de Grotta Giganta.
Terug weer beneden hadden we een niet briljante lunch bij Tomasseo
aan de haven.

Ik kan nog uren vertellen over alle mooie, lekkere dingen die we in Friuli hebben gezien, geproefd en gedaan, maar ik hou het hier bij. Het is wat mij betreft een gebied wat zeker eens bezocht kan worden als je van kleinschalig houdt. Veel bezochte restaurantjes heb ik niet genoemd, dat is ook geen doen, maar we hebben een paar keer erg lekker gegeten. Ook een paar keer erg gewoontjes, maar dat gebeurt wel vaker in Italixc3xab wat mij betreft.
Op de terugweg, geheel zonder files, maar dat zal komen omdat we om 1.00 in de nacht zijn vertrokken, hadden we nog wat stops, onder andere bij die mooie Moezel
en op een keurige tijd reden we ons dorp weer in, waar we toch enkele dagen moesten afkicken om weer in het xe2x80x98normalexe2x80x99 ritme te komen.

Emilia Romagna 2007

Emilia-Romagna, zomervakantie 2007.

Spannend vond ik het. Naar een gebied in Italixc3xab wat ik helemaal niet kende. Verder dan Bologna was ik niet geweest in deze regio. De Adriatische Zee had ik zelfs nog nooit gezienxe2x80xa6.

De eerste reisdag verliep volgens planning, we waren zelfs iets eerder in Zwitserland dan gepland. Een lunch dus. Omdat we via Duitsland hadden gereden vond ik het wel geestig om in Frankrijk iets te eten. Handig ook omdat we dan in Basel (e.o.) niet perse iets hoefden te zoeken naar iets waar je met creditcard kunt betalen. We kwamen uit xe2x80″ op deze snikhete dag xe2x80″ in Hesingue. Bij de Auberge au Cheval Blanc. Met een typische Elzasser kaart. We namen het lunchmenu xe2x80″ patxc3xa9, salade, tournedos, kabeljauw, chocoladedessert xe2x80″ en waren tevreden. Keurig op tijd voor de Lotschbergtrein van 17.40 waren we, dus om kwart voor 7 reden we Domodossola binnen, waar het hotel (Eurossola ) keurig aangegeven was. Voor niet-autoreizigers: pal tegenover het stationxe2x80xa6

Een prettig hotel met een afgesloten parking en een fijn restaurant. Wederom een prettige maaltijd bestaande uit pizza voor de kinderen en voor ons een pasta en een stukje vlees. Kundig klaargemaakt, fijne Piemonte-wijn erbij. Espresso en grappa toe. En nog wat grappa, want het was nog steeds onbehoorlijk heet, dus slapen was nog geen optie.

De zaterdag erop moesten we de drukke A1 hebben. Ik ben redelijk verslingerd aan broodjes langs de snelweg (pita met mozzarella, tomaat, salami en rucola, even onder de grill), dus dat ontbeten we. Het was lang zo druk niet als we wel verwacht hadden. Nu waren wij vrij laat gestart, de Italianen daarentegen enkele uren eerder. We reden dus als het ware achter de files aan, ideaal.

Rondom twee uur waren we niet heel ver meer van het vakantieadres en daarmee werd het dus tijd voor een lunch. We passeerden Imola en daar wilde ik graag lunchen in de Trattoria Trifiglio bij Castel San Pietro Terme. Een creatieve keuken, volgens Michelin. .Nu kwam het creatieve niet geheel uit de verf, maar het was absoluut een goed restaurant. De pasta was perfect en ze hadden al heerlijke paddestoelen hier. De kinderen namen maar weer eens hun eeuwige pizza.

Enkele afslagen verder gingen we landinwaarts naar het huis. Op een berg xe2x80″ 18 %!  Geweldig gelegen met prachtige vergezichten en een heerlijk zwembad. De eerste dagen waren om te acclimatiseren, ook gewoon nodig, want de temperatuur was hoog, erg hoog. Daarna begon het te kriebelen en startten we met de uitstapjes. Ik ga niet alles noemen hier, maar we hebben genoten van de mozaxc3xafeken van Ravenna, van Italia in Minatura, van Venetixc3xab, van San Marino, van Rimini, van Cesenatico, van Santa Sofia, van het nationale park, van de Apennijnen, van alle dorpjes in de omgeving en van het landschap. Echt een prachtig gebied, met heerlijk eten, echt geweldige wijnen, aardige mensen, ontzettend mooie natuur.

Zeer regelmatig aten we ook in restaurants. Een aantal ervan zal ik noemen, allemaal aan te raden vanwege de kwaliteit van het eten en allemaal met iets bijzonders qua uitzicht of zo.

Laat ik beginnen met Titon. In Cesenatico, bij het haventje. Een beetje sjiekerig, net iets duurder dan de andere restaurantjes hier. We aten er het xe2x80x98antieke bordxe2x80x99, wat resulteerde in een ontzettend lekkere frito misto di pesce, waarbij in hetzelfde beslagje ook strepen courgette en wortel gefrituurd waren. Toe sjieke toetjes van ijs, chocolade en rood fruit en als verrassing xe2x80″ omdat we dat antieke bord bestelden xe2x80″ vier borden, speciaal beschilderd voor Titon. Nu ken ik die borden wel. Van 1986 namelijk, toen waren we in Umbrie en ik heb ze hier nog liggen: Taverne del Lupo in Gubbio, een of ander ding in Sinalunga en een geweldig restaurantje in Assisi (in 2008 ga ik ze allemaal nog eens bezoeken). Leuk vond ik dat dus.

In Cesena zelf aten we een keertje bij de oudste Osteria van de streek, de Osteria Michiletta. Dat was meer geluk dan wijsheid overigens, ze waren gewoon het enige open restaurant hier op maand. We aten er van dat heerlijke simpele osteria-eten. Een pasta, een stukje vlees en een dessertje. Erbij heerlijke rode wijn uit de streek en we waren tevreden, erg tevreden.

Omdat de jongens Cesenatico zo gezellig vonden xe2x80x99s avonds gingen we er later in de vakantie nog eens heen en aten toen bij Nero di Seppia xe2x80″ aan de overkant van het haventje. Een slag minder dan Titon, zowel wat betreft kwaliteit als wat betreft kosten, maar nog steeds een aanrader. Gewoon lekker eten, als je met een grote groep bent bestel je gewoon een superpizza als voorafje en dan krijg je een bord zo groot als een karrenwiel met allemaal verschillende punten pizza. Neem vooral geen karaf wijn, die is echt een stuk minder lekker dan die in flessen. Wij aten er wat vis en een ouderwetse carpaccio.

Waar we in Ravenna, Comacchio en Venetixc3xab gegeten hebben, weet ik niet meer. Als het zo weinig indruk maakt is het tenslotte het vermelden ook niet waard. Ravenna vind ik trouwens een absolute aanrader, wat een leuke stad. En prachtige mozaxc3xafeken natuurlijk.

Onderweg van  San Marino xe2x80″ 24 km van het vakantiehuis slechts, dus we waren er heerlijk vroeg, een paar uur voor alle bussen met toeristen werden gelost xe2x80″ aten we heerlijk bij een van de vele Bibxe2x80x99s die dit gebied kent: Albergo Ristorante del Turista da Marchesi in NovaFeltria. Helaas waren een aantal dingen van de kaart niet voorradig, maar we genoten hier van een perfecte Fiorentina en een heerlijke streekwijn (voor slechts 6 euro de flesxe2x80xa6).

Nog 1 restaurant wat je niet moet missen als je in dit gebied bent. In Bertinoro (bovenop een heuvel, geheel gerestaureerd en het is prachtig) Il Belvedxc3xa8re. Je weet niet wat je ziet als je via de redelijk onooglijke ingang naar het terras wordt gebracht. (wel xe2x80x99s avonds gaan). Miljoenen lichtjes liggen in het dal, adembenemend mooi. En de keuken mag er ook zijn. Ze hebben zelfs een dubbele kaart. Links traditioneel, rechts creatief. Uiteraard namen we het creatieve menu. Dat was goed, met als kanttekening dat er erg veel munt verwerkt was. Zowel in het tussengerecht (ravioli) als in het dessert overheerste de munt en dat is teveel van het goede. Ik denk dat de kok beter uit de verf komt bij de traditionele gerechten. Maar dat uitzicht: wonderschoonxe2x80xa6

En dan tot slot het restaurant wat we de laatste avond bezochten. In Longiano xe2x80″ ook zoxe2x80x99n prachtig dorp xe2x80″ Il Ristorante dei Cantoni. Je zit er heerlijk, buiten onder een gigantische parasol met waaiers. Heerlijk brood, heerlijke pasta, heerlijk vlees (ik had een tournedos met een waanzinnige balsamicosaus), heerlijke wijn. Gewoon helemaal goed.

Ik krijg acuut zin om terug te gaan. Maar er zijn nog meer plaatsen te bezoeken. Ik weet wel zeker dat ik nog eens terugga naar dit stukje van Emilia Romagna/Marken.

Alloro in Buti (PI)

We hadden hier in 2005 ook al eens gegeten, maar omdat het toen niet direct om over naar huis te schrijven was, is het niet gerecenseerd. Des te groter was de verrassing toen we hier, op aandringen van de kinderen, die zich nog heerlijke pizza wisten te herinneren, uiterst verwend werden.  ’s Middags was ik even binnengelopen om te kijken of er voor deze eerste maandagavond van onze vakantie nog een tafeltje voor 4 zou zijn en dat was zo. Nog wel geestig: onze achternaam is niet te doen voor Italianen, dus de tafel werd gereserveerd voor signora Carla…

Rondom 21.00 schoven we aan op het terras, waar het nog steeds bloedheet was. Heel Europa zuchtte toen onder de hitte, wij dus ook. Eerst maar een een prosecco, altijd prima tenslotte – alhoewel er natuurlijk wel heel duidelijk kwaliteitsverschillen zijn. Voor de kinderen wat frisdrank en een flinke mand met pizzabodem in stukken kregen we. Met een beetje zout erop best lekker trouwens. De kaart is hier klein. Een stuk of 6 voorgerechten, evenzoveel hoofdgerechten (3 vlees en 3 vis), een hele lading pizza en een stuk of 7 nagerechten. De wijnkaart is evenzo klein, bovendien is lang niet alles wat erop staat voorradig, dus we kwamen uit op een witte Friuli  die aangenaam was – niet aangenaam genoeg om te noteren overigens, excuses daarvoor. Aqua natuurlijk ook, naturale en frizzante en het feest kon beginnen.

Even in het kort: Buti is een piepklein plaatsje in Noord Toscane in de Monte Pisane, beroemd vanwege de prima olijfolie die er vandaan komt. Als je de website bezoekt denk je bijna dat je met Firenze te maken heeft, zo wordt het opgehemeld, maar dat is wel geestig. Er zijn een stuk of 8 restaurants xe2x80″ allemaal bezocht de afgelopen 2 jaar overigens xe2x80″ maar alleen Alloro is wat ons betreft het vermelden waard.

Ole had deze avond gekozen voor het het plankje met de huisvoorgerechten en was zeer tevreden. Hij had salami, pancetta, prosciutto, olijfjes, wat crostini, een taartje van groente, wat salade en wat visrillette. Maurits vond de vissoep aantrekkelijk en was ook erg tevreden. Mooi gevuld en prima van smaak. Echtgenoot had iets met inktvis, gevuld met kalfsvlees en was zo mogelijk nog tevredener, maar ik spande de kroon met mijn ravioli a la Francesco: subliem gewoon! Heerlijke spinaziepasta, gevuld met een mengsel van witvis met flink wat kruiden, erbij wat pancetta en een heerlijk vissausje. Erg lekker.

De kinderen kozen hierna voor de pizza Diavolo, die ze minder lekker vonden dan vorig jaar. Het moge dus duidelijk zijn dat er gewisseld is van kok en aangezien ik toch niet kapot ben van pizza, vond ik dat alleen maar prima. Als het hoofdgerecht zo goed zou zijn als het voorgerecht zouden we er vaker gaan eten…

Echtgenoot had de bistecca fiorentina met erbij gegrilde groenten en was wederom tevreden. Een mooi, mals stuk vlees met het bekende prettige jus-tje en ook de groenten (zoals altijd en overal courgette, wortel en aubergine, heel soms met nog wat venkel erbij) vond hij in orde.

Ikzelf had deze avond gekozen voor de reuzenscampi, die ik dus ook kreeg. Perfect gegrild, alvast opengemaakt en erbij een potje met huisgemaakte mayonaise. Zeer on-Italiaans volgens mij, maar ik was dik tevreden. Erbij wat gefrituurde groenten, want ik ben dol op het beslagje altijd en ook die waren prima.

Als dessert kozen de mannen de tiramisu, eentje met aardbeien, de andere twee met koffie en die werd ook goed bevonden, ikzelf ging voor het chocoladetaartje en dat was precies zo lopend als ik had gehoopt. Erbij een bolletje sinaasappelijs en mijn avond kon niet meer kapot dus.

Uiteraard nog wat prima espressi, met wat limoncello van het huis en heel tevreden gingen we onze berg weer op.

De volgende keer dat we hier aten kozen de kinderen voor het plankje met de huisvoorgerechten en wederom de pizza. Echtgenoot nam mijn ravioli en vond hem ook bijzonder lekker. Ikzelf koos de salade a la Francesco en kreeg heerlijke gemarineerde inktvisringen met erbij veel rauwe groenten (Romaine-sla, artisjokblaadjes en zo nog wat spul) en vond het heerlijk. Als hoofdgerecht namen we deze keer allebei de manzo en ook die was perfect. Heerlijk malse, lekker bloederige ossenhaas, erbij wat peperkorrels, prima gewoon. Als dessert xe2x80″ we waren deze avond wat later, dus er was al het een en ander niet meer te krijgen, zo goed loopt dit restaurant blijkbaar xe2x80″ kozen we voor het appeltaartje en ook dat was eigenlijk heel gewoon prima de luxe. Weinig filodeeg, gevuld met gehakte appel, op smaak gebracht met honing. Heel gewoon goed. Weer de espressi en de limoncello en wederom een erg tevreden gezin.

Dus: wie ooit in Buti op vakantie gaat, zeker Alloro aandoen. Wel even van tevoren informeren of Francesco nog kookt….

Gambero Rosso in San Vincenzo – Italixc3xab

Gambero Rosso. Volgens de toonaangevende Italiaanse restaurantgids ‘Gambero Rosso’ het beste restaurant van het hele land. Maar liefst 96 van de 100 punten krijgen ze daar, waarvan er 56 van de 60 voor de keuken gegeven zijn. Michelin geeft ze drie zwarte bestekjes en 2 sterren.
Daar moesten we dus heen.
Het reserveren ging wat lastig, maar dat kwam vooral omdat we op onze berg soms geen bereik hadden, maar toen dat eenmaal gelukt was, liep het verder soepel. Of we op de ochtend zelf nog even onze komst wilden bevestigen. Ja hoor…
Keurig op tijd reden we San Vincenzo binnen, een wat slaperig stranddorpje waar je de oude mensen in de schaduw van de bomen ziet zitten, maar ook meisjes in bikini ziet rondlopen. Het restaurant is gevestigd aan het haventje, uitzicht op wat bootjes dus en aan de andere kant aan een pleintje waar we keurig onze auto kwijt konden. Ole was wat teleurgesteld, die had gerekend op een groots gebeuren xc3¡ la Guxc3xa9rard, maar daar doen de Italianen niet zo aan. ‘Weet je zeker dat dit het is, mam? Ja schat, er staat toch Gambero Rosso ? Ja, hallo zeg, we hebben al 3000 restaurants gezien die zo heten . Ja, maar deze is het echt, heus !’ Goed.
We wandelden naar binnen, waar de ontvangst vriendelijk was. Rechts kon je de keuken zien, pal voor ons een bureautje waar de vrouw des huizes de nieuwe reserveringen aanneemt en allerlei andere handelingen verricht en daarnaast een trapje naar de eetzaal, dat is afgeschermd met een marmeren balustrade. Die balustrade is weer bedekt met een mozaxc3xafeken sjabloontje, wat terugkeert in de kappen die de gordijnroeden maskeren. Een kleine eetzaal trouwens met slechts 22 couverts, verdeeld over een tafeltje of 7. In het midden een tafel, waar het personeel zijn handelingen kan verrichten. Ook de kok kwam even de zeer warme keuken uit om ons een handje te geven, toch altijd leuk (de kinderen vonden hem op een dirigent lijken, vanwege zijn wat woeste haardos en verbaasden zich over zijn spijkerbroek) . Op xc3xa9xc3xa9n tafel na was alles al bezet en de kinderen vonden het leuk dat er nu eindelijk eens andere kinderen waren. Vier zelfs, waarvan xc3xa9xc3xa9n baby, die het later op de middag wat slecht naar de zin kreeg helaas. Wat me wel dan wel weer opviel was dat de kinderen zo onder de 14 geen eigen menu kregen of namen, maar met een klein bordje mee aten van de porties van de ouders. Dat lukt toch echt niet bij onze kinderen . De inrichting is hier heel licht, veel ronde tafels, veel loopruimte en toch erg genoeglijk. We kregen een ruime ronde tafel bij het raam, mooi gedekt met mooie zware kleden en antiek zilver. Ik moest even nadenken wat de FP op de onderborden en het bestek zou kunnen betekenen, maar was er vrij snel achter: Fulvio Pierangelini natuurlijk !
Tot mijn verrassing kwam een van de obers direct aangesneld met een kruktafeltje om mijn tas op te plaatsen. Zouden ze bij De Librije geweest zijn ?
Een aperitief wilden we natuurlijk wel. Voor ons een Spumante, waarvan ik de naam niet meer weet en dat is jammer, want het was een erg lekkere spumante. Iets met Santa Catherina-Magdalena erin…. De kinderen wilden een Cola en kregen dat ook, maar vreemd genoeg kregen ze een blikje…Ze kregen er een beetje de slappe lach van, want ook al waren ze inmiddels wel gewend aan het krijgen van een blikje in Italixc3xab, in een restaurant als dit vonden ze het toch wel erg raar.
Erbij twee amuses: brandade met truffel, een flinke hoeveelheid brandade, die zalvig lekker was (de structuur ervan was boterzacht, zo mooi heb ik hem nog niet eerder gezien) en erop flink veel plakjes witte truffel. Eromheen ruim olijfolie. Dat zouden we hier vaker zien trouwens. En wortelbavarois. Een prachtig rondje heel zachte knaloranje wortelbavarois, keurig op kamertemperatuur met eromheen warme worteljus, die zeer diep van smaak was en erop een toefje piccalilly. Waar ik helemaal blij van werd, want ik vind piccalilly nu eenmaal ontzettend leuk. Dit beloofde wat.
Of we water wilden. Ja graag, ijswater als dat mogelijk is? En dat was mogelijk. Erbij broodjes, warm uit de oven, die overigens telkens als ze op waren werden aangevuld, dus alle mannen blij. Op tafel drie soorten olijfolie, die allemaal als erg lekker uit de bus kwamen.
De kaart werd ons overhandigd, met het wijnboek. De menukaart is hier relatief beperkt en op een enkele uitzondering na, volledig gevuld met visgerechten. Mooie gerechten, die het ons zeer moeilijk maakten te kiezen. Gelukkig kent men hier ook een menu. ‘I Classici del Gambero Rosso’. 5 Gangen voor 90 euro, eventueel uit te breiden met een vleesgang tot 6 gangen voor 110 euro. Wij vonden 5 gangen wel voldoende, zeker nu we met zijn vieren aan tafel zaten.
De wijnkaart is omvangrijk, mooi geordend en ontzettend keurig geprijsd. Nu had ik op de menukaart gezien dat er een aantal suggesties gedaan werden bij het menu, waarvan xc3xa9xc3xa9n ervan me wel wat leek. Een Viognier namelijk, uit San Vincenzo en speciaal gebotteld voor Gambero Rosso. We besloten dat we die in ieder geval bij de voorgerechten zouden kunnen proberen. Die wijn kost dus slechts 22 euro per fles. Hij beviel ons overigens zo goed, dat we hem gewoon hebben doorgedronken bij het hele menu.

Ons eerste gerecht, de insalata di trigliette was een verrassing. Niet eens zozeer door de prettige soorten sla, maar veel meer vanwege de boterzachte zeekraal met bite die eronder lag. Wat ontzettend leuk dat ze hier met zeekraal werken. Op de salade xc3xa9xc3xa9n van de vele soorten gamba’s die ze hier kennen en wat stukjes perfect gebakken zeebarbeel. Erg lekker.
Het tweede gerecht, passatina di ceci con crostacei, kon vooral echtgenoot zeer bekoren. Hij is dan ook een fervent liefhebber van kikkererwten en ik wat minder. Ik kook het meest thuis, dus vandaar. Grote bewondering had ik wel voor de structuur van de puree. In een laag pastabord lag een flinke laag van de zacht glanzende, lichtolijfgroene boterzachte crxc3xa8me van kikkererwten, met erin gouden cirkels van een bijzonder mooie extra vierge olijfolie. Precies in het midden lagen een viertal uitstekend gegrilde gamba’s – een ander soort dan die van het eerste gerecht. En ja, ik zal me gaan verdiepen in alle soorten….
Een absoluut erg mooi gerecht. De kinderen waren ook zeer te spreken over de schaaldiertjes en pap ontfermde zich over een flink deel van hun passatina.
Na een keurige pauze, die vooral voor echtgenoot goed van pas kwam, kregen we ravioli di pesce alla crema di frutti di mare. Een, uiteraard, huisgemaakte ravioli, gevuld met kreeftenvlees en omgeven door de allermooiste schaaldieren-met-veel-kreeft-crxc3xa8me ooit geproefd. En gezien trouwens, wat zien de gerechten er hier prachtig uit. Maurits vond dit met ster het lekkerste wat hij ooit gegeten heeft en vond het jammer dat hij slechts xc3xa9xc3xa9n ravioli kreeg. En dat terwijl hij eigenlijk geen pasta liefhebber is.
Het hoofdgerecht, Il pesce del giorno con carciofi was vandaag een perfect stukje vis (ik meen luvaro = haanvis, maar ik kan er verder geen gegevens over vinden) met een mooie kalfsjus, perfecte artisjokjes en flink wat groentjes. Op de een of andere manier wat gewoontjes na het eerdere geweld, maar natuurlijk toch nog steeds erg goed en erg lekker.

We waren overigens blij dat we het vleesgerecht niet genomen hadden, de buiken waren al behoorlijk gevuld. Maurits overwoog nog even er toch voor te kiezen, maar dat kwam omdat aan een tafel naast ons xc3xa9xc3xa9n der gasten wel een portie kreeg en het ging om woudduif met rozemarijn. De portie was zo miniem, dat hij dacht dat hij dat nog wel aankon. Maar we waren streng dit keer, dus wachten we heel gewoon op het dessert. Eerst nog een dessertamuse: een flink glaasje met koffieparfait met erop wat mokkaroom.
Het dessert werd aan tafel bereid, wat wel weer spectaculair was voor de kinderen. Crxc3xaapes calde agli agrumi wat heel g
ewoon crxc3xaapes Suzette is, maar dan met ook nog limoen in plaats van alleen met sinaasappel. Erg lekker, erg goed en heerlijk fris was het. Erbij nog een bolletje ijs, waarvan ik het parfum vergeten ben, maar uiteraard heel gewoon erg lekker.

We sloten af met uitstekende ristretto met allerhande erg lekkere snoeperijtjes, namen afscheid van het personeel, de chef en zijn vrouw, vroegen om een kopietje van het menu, wat zomaar uit een la getoverd werd en reden langs de romantische kustweg naar het noorden, waar we nog een bezoekje brachten aan Livorno. ’s Avonds hebben we slechts wat kaas gegeten

Quattro Gigli in de provincie Pisa – Italixc3xab

Het is een beetje traditie geworden om de laatste vakantieavond gevierenlijk leuk ergens te gaan eten. Nu hadden we zo’n beetje alle restaurantjes in de directe omgeving al gehad en er was er niet eentje bij waarvan ik dacht ‘okxc3xa9, die kan nog wel een keertje’, dus greep ik naar de gidsen. Zowel de Gambero Rosso als de Michelin noemde er een tweetal die in aanmerking kwamen en ik koos voor Quattro Gigli, omdat beide gidsen spraken van een ‘cucina tipica con specialitxc3¡ rinascimentali carta’, wat zoveel wil zeggen als klassieke gerechten in een nieuw jasje.
Het dorpje had ik op xc3xa9xc3xa9n van onze rondreisjes al eens gezien en het leek me wel iets. Parkeren was gemakkelijk, dus we wandelden keurig om 20.30 naar binnen. De ontvangst was allervriendelijkst en via allerlei gangetjes en drietredige trapjes (mam, het lijkt wel een kasteel hier!) werden we naar buiten geleid. Naar een allerschattigst overdekt terras met een prachtig uitzicht. Alle tafeltjes waren al bezet, wat altijd wel een goed teken is.

Vrijwel direct kregen we een glaasje prosecco met erbij een amuse, een geweldig krachtige bonbon van tomaat met wat kruidjes. Licht bevroren gazpacho-achtig, omwikkeld met plakken gekonfijte tomaat. Erg leuk, want ik had iets dergelijks nog niet gezien. Voor de kinderen geen prosecco natuurlijk, ook zij kregen iets van het huis: een zoetig drankje (knalgeel) wat licht notig smaakte en hen zeer beviel. Ook nog olijfjes en brood en we waren nu al erg tevreden. Water natuurlijk en een tweetal soorten olijfolie.

De kaarten werden ons overhandigd en we waren wel eventjes zoet met kiezen.
Maurits koos de vaporata di gamberi en kreeg een flinke hoeveelheid mooie gamba’s, die perfect gestoomd waren. Echtgenoot en Ole namens eensgezind de antipasto misto Toscano – salumi eccezionali, allerlei hapjes (bruschetta, olijfjes, vleeswaren), met een nadruk op een aantal mooie salami-varianten, wat er in ieder geval toe zal leiden dat we het volgend jaar langs fattoria’s zullen gaan die gespecialiseerd zijn in salami. Ikzelf had nog geen wild zwijn geproefd deze vakantie, dus koos ik voor de terrina di cinghiale, con confettura en ik was erg tevreden. Twee mooie plakken terrine van wildzwijn, een niet te zoet jammetje erbij (van kweepeer) en wat geroosterd brood, maar dat heb ik laten liggen.
Erbij dronken we een Viognier uit de omgeving (ik weet niet meer welke), die ons erg beviel.

Het tussengerecht was voor de jongens een gedeelde maccheroncini sul maialino della “Cinta Senese”, minimacaroni met een saus van speenvarken. Ze wilden weleens een gerecht uit de 15e eeuw proeven tenslotte. Het beviel hen zeer, vooral het vlees vonden ze erg lekker.
Echtgenoot koos de spaghetti al vino, wat voor zich spreekt en ook hij was tevreden. Ik mocht een hapje proeven en vond het erg lekker, beetje vreemd wel, maar erg leuk.
Ikzelf wilde graag de ribollita proeven hier en ik was erg tevreden. Een heerlijke zogenaamde restjessoep, keurig aan tafel nog een scheutje olijfolie toegevoegd en gelukkig ook niet al te zwaar. Een leuke keuken hier.
We schakelden over naar de rode wijn. Een Vino Nobile, waarvan ik de gegevens niet meer heb helaas. In ieder geval eentje die erg lekker was en naar meer smaakte.
Ze hebben een leuke wijnkaart hier, het is dan behalve restaurant (en hotel) ook nog een enoteca (de wijnkelder kom je tegen onderweg naar het toilet; het is dat er een grote glasplaat overligt, anders stort je zo in een gigantisch gat met heel veel flessen wijn). Vast leuk om hier wat glazen te proeven op een prettige zomermiddag, dus ook dat staat op het programma voor volgend jaar. Helaas is de wijnkaart niet zichtbaar op de website.
De hoofdgerechten.
Ole wilde graag vis en koos de coda di rospo con passata di fagioli en was erg blij toen het zeeduivel bleek te zijn. Lekker dus, goed gebakken en een flink stuk. De gezeefde saus van de boontjes kon hem ook bekoren, alhoewel hij wel verzuchtte dat hij nog nooit zoveel bonen had gegeten als deze vakantie .
Maurits had gekozen voor de gallinella con patate ed erbe aromatiche, in de stille hoop overigens dat hij kip met friet zou krijgen. Niet zo gek gedacht van hem trouwens, want behalve (rode) poon is gallinella wel degelijk een kippetje. Een hennetje eigenlijk meer. Zijn poon was trouwens ook goed. Hij vond het een heerlijk visje, de frieten erbij waren ook goed en zelfs de kruiden die over zowel de vis als de frieten gekruimeld waren vond hij lekker.
Echtgenoot koos de cinghiale del conte -tradizione Toscana en was erg blij met zijn stoofpotje van wildzijn. Erbij voor hem wat polenta di ceci fritta, want hij is nu eenmaal een fan van kikkererwten en zijn feestje was compleet.
Ik wilde graag de piccione all’uva proeven, in de verwachting dat het duif zou zijn. Maar nee, het was een stuk rundvlees, gewikkeld in druivenbladeren en omgeven door een sausje van druiven (zeer beslist geen wijnsausje namelijk) en het was heerlijk. Weliswaar moest ik even omschakelen, maar dan is het toch ook wel heel leuk om iets heel onverwachts op je bord te treffen.

Om de avond in stijl af te sluiten vonden we dat we nog wel een dessertje konden proeven hier.
De jongens kozen eensgezind voor de biancomangiare e cioccolata da bere, blanc manger dus met een zeer vloeibaar chocoladesausje en wederom waren ze erg tevreden. Erbij mochten ze een glaasje Vin Santo proeven, maar dat vonden ze geen beiden lekker. Wat betekende dat ze onze dessertwijn (een erge mooie, maar ik ben de naam helaas kwijt) plunderden..Die dessertwijn begeleidde ons dessert, de zaletta di pere e crema calda, een soort tarte tatin, maar dan koud met een warme roomtoef eroverheen. Ook gewoon erg lekker.

We sloten af met espresso met erbij voor ons allevier nog een klein glaasje met een koffiecremetje en de nodige snoeperijtjes en erg tevreden verlieten we dit zeer sympathieke hotel-restaurant. Als ik oud ben, ga ik hier een paar weken logeren.