Valuas in Venlo

Op onze eerste vakantiedag reden we naar Düsseldorf, daar zouden we ‘s avonds de autoslaaptrein naar Wenen pakken. Een prima gelegenheid natuurlijk om weer eens te lunchen bij Valuas. De reservering met de vermelding dat we graag gebruik maakten van het Valuas all in menu was snel gemaakt en zo tegen half twee arriveerden we bij het restaurant. Voor een overzicht van gerechten, menu’s en prijzen verwijs ik naar de website.
We waren de enige gasten deze middag. Na een vriendelijke ontvangst mochten we een tafeltje uitzoeken en wilden we wel een aperitief. Een gin/tonic voor ons beiden. Die werd buiten ons zicht ingeschonken, het bleek een Bombays gin te zijn, de tonic weet ik niet, aan botanicals doen ze hier niet.
Erbij direct drie hapjes. Op een plaatje een pizza van knolselderij met erop wat kalfswang: erg smakelijk. In een glaasje een shot van tomaatvocht met mascarpone: ook erg lekker en tot slot in een bekertje een soort ratatouille, gemaakt van diverse groenten, pesto en olijven: ook een fijn hapje, zeer vol van smaak. Leuk is dat deze hapjes ter plekke door een van de koks in het restaurant zelf gemaakt worden.
Het broodgarnituur werd neergezet, dat bestaat hier uit boter en een schaaltje met cream cheese met radijsjes, erg fris en ‘zomers. Peper en zout staan gelukkig gewoon op tafel.

De broodbak kwam langs en we maakten onze keus. Onderwijl werd de eerste wijn ingeschonken. Een Roccafiore bianco Fiordaliso 2015, een Grechetto uit Umbria. Altijd fijn wat mij betreft.
Erbij de amuse. Een Hollandse ceviche. Pommes soufflé, gefrituurd garnalenstaartje, garnaal, uitje, kokkeltjes en wat dille; dit alles in een lichte citrusdressing. Erg smakelijk!
Het eerste gerecht bestond uit twee delen. Als eerste een aspic met heilbot, bloemkool, komkommer en groene kruiden. Om te zien en om te proeven een heel zacht gerechtje. Perfect van structuur. Zowel de aspic als de vis waren heerlijk, erg zacht maar goed herkenbaar van smaak. De bloemkool en de komkommer gaven er wat structuur aan en het viel me op dat de temperatuur op deze zeer warme dag prima was.
Als tweede, gelijk geserveerd, een zilveren eitje. Het eitje was gevuld met een geprakt ei en afgedekt met haringkaviaar. Veel haringkaviaar, wat een heerlijke zilte toets gaf aan het zachte eitje. Door het eitje zaten nog piepkleine croutons van brood en wat groene kruiden. Een heerlijke combinatie in al zijn simpelheid.
Bij het hoofdgerecht kwam een Rosso di Montalcino, Fattoi 2014 in het glas, ook een fijne wijn. Het gerecht bestond uit runderlende, een bonbon van aubergine en boerenfrites. Het vlees was perfect van garing en heerlijk van smaak, de frietjes waren ongemeen lekker, ik had er zo wel meer van gewild eerlijk gezegd en de bonbon van aubergine met de oude kaas was ook erg smakelijk. Ook de quenelle auberginekaviaar was smakelijk en de jus verbond het geheel. Gelukkig bleef het juskannetje op tafel, want daar blieften we ook wel meer van…
Bij het dessert kregen we een glaasje Mademoiselle de Clos Dady, Sauternes 2010, een erg fijne wijn.
Als eerste dessertje kregen we blauwe bes, yoghurt en citroen. Een heerlijk fris dessert met wat zilverpapier en suikerstengeltjes met munt, yoghurtijs, mousse van yoghurt en citroen en wat gesauteerde bosbessen. Zoals gezegd: fijn fris en prettig licht.
Vervolgens verscheen er een kopje met een dessert bestaande uit abrikoos en witte chocolade. Onderin flink wat krokantjes van abrikoos en witte chocolade. Dan een quenelle abrikozenijs, waarop een laagje witte chocolademousse met abrikozenmousse en wat krokantjes van beiden het afmaakte. Ook dit was een heerlijk fris en licht dessert en gelukkig nauwelijks zoet.
Bij de goede espresso kwam het gouden ei van Valuas. Deze keer gevuld met spijs, schuim en gelei van amandel en framboos en ook dit was bijzonder smakelijk. Een waardige afsluiter van een fijne maaltijd.
Bij het afrekenen hoorden we dat de drankjes buiten het menu om voor rekening van de heer Swaghoven, die ons even kwam begroeten tijdens de maaltijd, waren, waarvoor nogmaals onze dank. Valuas is en blijft een geweldig fijn adres, heerlijk eten, fantastische wijnen en een zeer kundige zwarte brigade.

Zarzo/Valuas

Ook nog in oktober kwam er een mail van restaurant Valuas dat zij op 1 november 2015 tijdens een unieke samenwerking van restaurant Valuas, restaurant Zarzo en Epicure Wines een fantastische lunch zouden verzorgen. En wel een heerlijk uitgebreide 4-gangen lunch, begeleidt met Spaanse topwijnen van Franck Massard van Epicure Wijnen die speciaal voor deze lunch naar Nederland komt om zijn wijnen te presenteren.

Normaliter ben ik niet zo van dit soort bijeenkomsten, maar omdat we zo genoten hadden van onze lunch bij Valuas, wat voor ons niet echt dicht in de buurt ligt en omdat ik dringend weer naar Zarzo wilde, besloot ik dat we er naar toe zouden gaan.

Zo gezegd, zo gedaan. Parkeren ging bijzonder makkelijk, eigenlijk bijna op de stoep bij Zarzo en we wandelden binnen.

Een zeer hartelijke ontvangst door Marcel Swaghoven met een glas heerlijke Cava. Flink wat andere gasten waren er al en na enige tijd werden we aan tafel genood door Adrian Zarzo en Randy Bouwer, de begeesterde sommelier van Zarzo. Ik begreep van Adrian dat ik net Jimmy Szalai had gemist, hij had de dag ervoor afscheid genomen van Zarzo en zou gaan beginnen bij Avant Garde van Groeningen, ook in Eindhoven.

De opzet van de lunch was iets anders dan ik in eerste instantie had begrepen. Zo zat het hele gezelschap aan een lange tafel aan het begin van het restaurant. Valuas verzorgde niet de gerechten, maar nam een deel van de wijnen voor zijn rekening en Zarzo verzorgde alle gerechten van de lunch. Franck Massard zou telkens kort de geschonken wijnen toelichten.

Nadat we hadden plaatsgenomen viel me allereerst op hoe een andere gast, Maikel Ginsheumeris, inmiddels sommelier bij Amarone in Rotterdam, leek op Marcel Swaghoven. Zoveel zelfs dat het op mijn lachspieren ging werken, vooral ook toen bleek dat het regelmatig voorkwam dat als ze samen ergens waren men ervan uitgaat dat ze broers zijn.

In het glas kwam een Herbis DO Verdejo, een prettige lichte Verdejo, waarbij Adrian de balletjes gevuld met  ham van zijn grootmoeder presenteerde. Heerlijke balletjes, een mooi dun krokant laagje met een lopende binnenkant van Bellota ham! Verder op tafel op een bordje met op een crumble gepresenteerde tacootjes met rode peper, maïs en kaas, ook zeer smakelijk en leuk gepresenteerd.

Tot slot van deze ronde koolrabi-rolletjes gevuld met appel en feta en ook dit hapje was bijzonder smakelijk. Fris en een leuke combinatie zo met zijn drieën.

In het glas kwam vervolgens een Cava Mas Sardana ‘Brut Nature’, een Cava zonder toegevoegde suiker en ook dit was een bijzonder aangenaam glas.

Bij de Cava een eitje met onderin gepofte quinoa, erop een sabayon van sinaasappel met erin een bevroren pastille van wortel. Ook dit was weer een uitstekend gevonden en erg smakelijk hapje.

 Brood kwam op tafel, gepresenteerd in ruige kommen en alvast voorgesneden, boter gepresenteerd in een soort lange lepel, zout en olie stonden al op tafel.

Per persoon verscheen verder zo’n heerlijk verse, nog warme brioche, net uit de oven en even besprenkeld met wat zeezout…ontzettend lekker altijd!

Gepresenteerd in een mooie lange ‘schelp’ kwam vervolgens een gerechtje met scheermes, mosselen, Espelette, tomaat, appelkappertjes, chorizo, een emulsie van peterselie met yoghurt en haringkuit. Iets meer ingrediënten dan Zarzo gewoonlijk gebruikt, wat niet wegneemt dat ook dit gerechtje bijzonder lekker was en de diverse smaken kwamen behoorlijk elegant samen.

Als tussendoorwijntje kwam vervolgens een glas El Mago DO Terra Alta, een lichte Garnacha, verrassend zijde-achtig. Op het etiket een tekeningetje van het zoontje van Frank.

Bij het volgende gerecht werd een glas Humilitat DO Priorat, Decanter Bronzen Medaille geschonken, vrij hoog in het alcoholpercentage, namelijk 14.9 %.

Erbij een gerechtje met paling, cassoulet met spek, gerookte bietjes, bacon, zachtgegaard buikspek en afgemaakt met schuim van spek. Ook dit was weer een uiterst smaakvol gerechtje, de combinatie buikspek/paling is redelijk onovertroffen en het schuim van spek was verrassend vol van smaak. Erg lekker dus.

In het glas kwam vervolgens Finca el Romero DO Montsant 2011, 100% Carinena (Carignan), een erg mooie wijn.

Erbij entrecote Rubia Gallega met kaantjes, artisjok en een aan tafel geschonken jus met haringkuit. De combinatie van het werkelijk boterzachte en perfect gebakken vlees met de haringkuit vond ik opzienbarend lekker. De jus was heerlijk en ook de artisjokken pasten er goed bij.

Ergens tussendoor kwam er ook nog een glas Licis, Franck Massard, Ribera Sacra op tafel, ook al een uiterst prettige wijn…

Toen kreeg iedereen maar liefst vier glazen voor zich. In die glazen kwamen onder andere uit de kelder van Valuas zelf Huellas, DO Priorat, Decanter Bronzen Medaille. Vier jaargangen gingen we proeven. 2009, 2011, 2012 en 2013. Duidelijke verschillen waren er te proeven, interessant en grappig om mee te maken.

Op het bord verscheen wilde eendfilet, toffee van pompoen, eigen jus, paksoi en pompoen. Ernaast op een plank voor iedereen een flensje gevuld met het haasje van de eend met mierikswortel. Het flensje vond ik ronduit heerlijk, de vulling was vol van smaak en het flensje zelf was mooi dun. Het gerecht was net als voorgaande gerechten alweer een schot in de roos. Mooie malse eendenfilet, een heerlijke jus, een zeer smakelijk toffee van pompoen en fijne beetgare groenten, wat wil een mens nog meer. Erbij die opzienbarende glazen wijn…..Overigens mocht Franck Massard in het begin van zijn carrière de Huellas (2009) niet zo noemen en dit heeft hij toen opgelost door zijn vingerafdruk op het etiket te laten drukken. Geestig vind ik dat.

Op tafel kwam vervolgens een plank met stukjes Reypenaer, omdat die zo uitstekend bij de Huellas zou passen en inderdaad was dat werkelijk een uitstekende combinatie.

De buiken waren na deze zeer wijnige middag meer dan gevuld, waarmee we waren aangeland bij de uitstekende espresso.

Bij die espresso kwamen nog marshmallows met pindakaas,  die je zelf kon branden aan de vuurtjes die op tafel waren gezet. Astrid Schreuders, ook aanwezig met partner, heeft hierover op de social media geschreven. Verder nog een lolly met witte chocolade, fudge die ongelofelijk heerlijk was en een crunchy ijsbonbon.

Het was allang avond toen deze langdurige, wijnige, gezellige en zeer smakelijk lunch was afgelopen. 

Nadat we afscheid hadden genomen reden we zeer tevreden huiswaarts. Mooie wijnen, heerlijke gerechten en de ster die Zarzo niet lang erna kreeg van Michelin is natuurlijk zeer verdiend. Van mij had die ster er al veel eerder mogen komen.

© Carla van Schelven

Tout à Fait in Maastricht

Op 11 september in Maastricht moest er ‘s avonds natuurlijk ook gegeten worden en mijn keuze was deze keer gevallen op Tout à Fait. Beluga weet ik zo langzamerhand wel, Toine Hermsen – waar je pal langs loopt als je naar het restaurant wandelt – ook, dus wilde ik dit restaurant graag proberen.  Een vriendelijke ontvangst met de vraag of we een aperitief in de lounge wilden drinken. De lounge is ingericht met wat hogere ronde tafels met witte krukachtige stoelen en ligt op de begane grond. Via een trapje kom je op de tussenverdieping, waar de tafels om aan te eten staan. Geen linnen op tafel, wel stoffen servetten. Houten vloeren, houten tafels dus en stoelen die nogal lijken op kantinestoelen en eigenlijk ook zo zitten. Onze tafel stond op de volgende verdieping en lag vlak naast de keuken. Ik vind dat wel leuk, maar het is wel een warme tafel, want er is natuurlijk warmte die uit de keuken komt. Maar je hebt uitstekend zicht op de verrichtingen en dat is leuk.

Op de tafels een kaartje met de champagnemogelijkheden en erbij wat oesters per stuk, een boekje over de filosofie van de chefkok van Tout à Fait over de ingrediënten die hij gebruikt (bijzonder interessant) en het Allianceboekje. Zonder te vragen of we een aperitief wilden kwam er een standaard op tafel met prikkers waaraan aan de eerste prikker een stukje gefrituurde lokale hoender met kruiden zat. Ook een prikker met een gamba in een loempiadeeg en tot slot een prikker met wat spierinkjes. Erbij een dip van onder andere gepofte paprika. We besloten ze maar te gaan eten, want ze waren warm. En lekker! Toen de chef de kaart kwam brengen en ons een uitleg gaf over het menu, vroegen we om een aperitief. Een gin en tonic graag. Vreemd genoeg was het een gewone Gordon’ s gin met een Kinley tonic.

Men kent hier diverse menu’s, voor details verwijs ik naar de website, daar staat het allemaal prima uitgelegd. Wij kozen voor het zesgangendinermenu en wilden graag de wijnkaart bekijken. De wijnkaart is zeer uitgebreid, klassiek en wat mij betreft keurig van prijs. We kozen voor een Clos de Coulaine, Savennières 2011 en een Vacqueyras Vieux Clocher, Arnoux & Fils 2013.

Ik schat dat het restaurant zo’n 50 tot 60 couverts telt en gedurende de avond liep het volledig vol, wat een gezellig geroezemoes opleverde. De zwarte brigade is kundig, vriendelijk en attent.

Een amuse verscheen. In een glazen potje met een dekseltje een rondje zure zult met een gelei van appel, bijzonder smakelijk en op het dekseltje een sorbet van rode biet op een koekje. Ook erg smakelijk. Mooie volle aanwezige smaken, fijn klassiek.

Brood kwam op tafel, boter, peper en zout stonden er al en Valderrama Arbequina olie werd in bakjes geschonken.

De witte wijn werd ingeschonken en die beviel ons uitstekend en het eerste gerecht kwam.  Kalfstartaar met tomaat. Op een langwerpig bord 5 cirkeltjes. In het midden de kalfstartaar, die uitstekend was aangemaakt met een koekje van tijm en rozemarijn. De tartaar was bedekt met spruitgroenten en wat mayonaise met tomaat. Ernaast kalfsmuisplakjes met tomaat afgewisseld. De cirkels aan de beide uiteinden bestonden uit sorbet van tomaat en diverse bereidingen van tomaat. Tussen de cirkels nog dipjes crème van tomaat met paprika en het gerecht was daarmee compleet. Mooi zacht en rinse smaken, die goed bij elkaar pasten.

Het tweede gerecht was zachtgegaarde zeebaars met een saus van parmezaan. Op het bord een staand rolletje van uitstekend gegaarde zeebaars. De zeebaars was gevuld met ratatouille, die fijn zacht van smaak was, zodat de zeebaars helemaal overeind bleef. Ook de saus van parmezaan waarin de sjalotjes goed te proeven waren, was zacht van smaak, waardoor het een zeer gebalanceerd gerecht werd. De zeekraal erbij was natuurlijk heerlijk zilt en het koekje van parmezaan was zeer hoog op smaak, wat zowel een bite als een contrast opleverde. Erg lekker!

We gingen verder met de Vacqueyras, die ons ook zeer beviel. Erbij gemarineerd buikspek van het Livar varken met langoustinestaarten van de plancha. Op het bord gebeurde veel. Behalve het stukje zeer krokante buikspek troffen we paksoi aan, twee langoustinestaarten die ook perfect van garing waren. Verder wat topinamboer, een gegrild preitje en wat lamsoor. Het geheel werd afgewerkt met een vinaigrette van soja en sesam en dat verbond het gerecht op een uitstekende manier. Alles perfect van garing, heerlijk van smaak en prima in balans.

Het volgende gerecht was wilde eend. We hadden de eenden al zien hangen in de rotissoire, dat is dan weer het voordeel als je bij de keuken zit. Bij de eend zoetzure pompoen, een saus van de karkassen van de eenden en diverse groenten. De pompoenblokjes waren zoetzuur en zeer gekruid, wat ik lekker vond. Het waren nogal wat smaakjes op het bord en wat ik een beetje jammer vond was dat de eend erg dun gesneden was, waardoor het liflafferig werd en dat is jammer van zo’n mooie eend. Wel was het gerecht prettig hoog op smaak.

Waarmee we aan de kaaswagen toe waren gekomen. Die draagt men hier gewoon de trap of en af en dat gaat heel soepeltjes. De kaaswagen is niet heel erg uitgebreid, maar wel uitgebreid genoeg, want er is keus voor iedereen. Wij maakten allebei onze keuze, uiteraard weer te veel, want ik weet eigenlijk nooit van ophouden met kaas en de kaasjes waren erg lekker. Uitstekend geaffineerd. Erbij wat luchtig notenbrood en er was ook de mogelijkheid om een stroop te nemen, wat gemaakt wordt door een mannetje uit de grotten. Ik hield het bij de kaasjes en was erg tevreden.

Het dessert bestond uit bramen en chocolade. Op het bord sorbet, ganache, merengue, coulis en compote, allemaal gemaakt van bramen en her en der wat chocolade’druppels’. Redelijk simpel, maar natuurlijk goed uitgevoerd en gewoon lekker.

Bij de espresso – die de kwalificatie ‘senseo-achtig’ kreeg – en de goede thee kwamen nog allerlei heerlijke snoeperijen en na het betalen van de rekening verlieten we zeer tevreden Tout à Fait. Een fijne klassieke keuken, goede smaken, zeer prettig personeel en een fijne wijnkaart. Om naar terug te keren.

© Carla van Schelven

Derlon in Maastricht

Kerst 2014 kregen we een bijzonder leuk cadeau van iemand met een zeer goede smaak: een overnachting in een Premium kamer in het Derlonhotel in Maastricht, met een champagne-ontbijt en een driegangen lunch. Nu wilde ik dat cadeau graag begin december 2015 verzilveren, maar onvoorziene omstandigheden leidden ertoe dat ik dat moest vervroegen en zo kwam het dat voorafgaand aan ons weekje Frankrijk we op vrijdag 11 september in Maastricht waren. Met het hotel had ik geregeld dat we een kamer met een aparte douche kregen, want douchen in een bad vind ik afgrijselijk en zeker niet meer van deze tijd. Ook maakte ik de afspraak om voordat we zouden inchecken, we van de lunch gebruik zouden maken. Parkeren deden we in de grote parking en we wandelden het charmante Onze Lieve Vrouweplein op, waar alle terrassen flink bezet waren. Inchecken konden we al en we fristen ons even op in de bepaald kleine en zeker niet luxe kamer. Een van de weinig kamers met alleen een douche zo bleek. Een douche met een douchegordijn….Wat van de ‘grandeur’ van Derlon flink wat afhaalde. Lunchen deden we op het terras, waar een heerlijk zonnetje scheen. Ik moet ook zeggen dat de inrichting van het restaurant binnen – naast de receptie en de kleine lobby – bepaald niet uitnodigend is, dus ik was blij dat we op het terras konden eten. We begonnen met een witte wijn, een Sauvignon blanc, die niet heel veel indruk maakte. De zeer vriendelijke bediening gaf ons een toelichting op het menu en we bekeken de wijnmogelijkheden. Bepaald geen uitgebreide keus, we besloten tot een Laurent Miquel Père et Fils-Viognier, Languedoc en die beviel beter.

Het eerste gerecht kwam. Livarham. Met sla, rucola, blokjes peer en peultjes in tempura gefrituurd. De peultjes waren de ster van dit gerechtje, erg lekker en verrassend. Bij de sla nog wat halfgedroogde tomaatjes, waar ik persoonlijk niet van hou. Ik hou helemaal niet van gedroogde tomaten namelijk. De dressing was in orde, de peer vond ik te zoetig en de ham was verder prima. Best een aardig gerecht dus.

Het hoofdgerecht was entrecote. Entrecote, van varken overigens, die me goed beviel. Mals en sappig. Erbij truffelkroketjes, die gelukkig niet naar truffel smaakten, want dat zou truffelolie geweest zijn en dat blief ik niet. Verder diverse groenten, waaronder flink wat gele biet. Een jus van het beest maakte het gerecht compleet.

Het dessert bestond uit een crème brûlée met ernaast ijskoffie. De crème brûlée was gemaakt volgens de regels der kunst en de ijskoffie was meer een granita, maar ook die was best smakelijk.

We besloten koffie elders te drinken, want het mooie weer nodigde uit tot een leuke wandeling in het altijd charmante Maastricht. We namen afscheid van de bediening, die we de volgende ochtend weer zouden treffen bij het ontbijt in het museum van het hotel. Voordat we ‘s avonds naar ons dineradres gingen maakten we nog even een opmerking tegen de receptie over de wifi, die zeer slecht was, maar daar kon niets aan gedaan worden en hij had er nog nooit klachten over gehad…. Het eten vond ik aardig, de kamer en de bezetting aan het begin van de avond van de receptie vond ik absoluut ondermaats. Derlon is qua inrichting zeer gedateerd en moet het eigenlijk alleen hebben van de fantastische locatie aan het Onze Lieve Vrouweplein. Ik weet dat ik een gegeven paard niet in de mond mag kijken, maar in dit geval doe ik het toch: absoluut niet wat ik – en naar alle waarschijnlijkheid ook de gever – ervan verwacht had. En dat is heel erg jammer. Ook voor Derlon, want er is concurrentie genoeg in Maastricht.

© Carla van Schelven

Restaurant One in Roermond

Nadat we de mooie tentoonstelling van Miró in Düsseldorf hadden bekeken wilden we ook lunchen. We kwamen uiteindelijk uit bij restaurant One, omdat een paar andere restaurants nog niet terug waren van vakantie. One had niet direct mijn voorkeur omdat ik op de website had gezien dat de menu’s niet echt gewijzigd waren, wat bij nader inzien wel meeviel en omdat we er pas drie maanden geleden geweest waren, maar we bedachten dat we dan gewoon het andere menu zouden nemen. Voor een inleiding over het gebouw, de te verkrijgen menu’s en dergelijke verwijs ik graag naar mijn vorige recensie van restaurant One. Ook de website geeft natuurlijk informatie.

Parkeren gaat meer dan makkelijk en weer wandelden we de loopbrug over. Het duurde even voordat het uitstekende mannelijke deel van de bediening van buiten naar binnen kwam, maar de ontvangst was daardoor niet minder hartelijk. Of we het aperitief op het terras wilden. Dat wilden we wel, inmiddels is het terras voorzien van fijne grote parasols, dus we namen plaats op de blauwe loungebanken. We kregen de gin- en aperitiefkaart en maakten onze keus. Voor echtgenoot werd dat een G & T Exotisch, wat betekent dat het een gin Monkey 47 uit Schwarzwald werd met een Fever Tree Mediterranean tonic en voor mij een Bob’s your Uncle, mijn favoriete Bobby’s gin uit Schiedam met dezelfde tonic. Bij het aperitief kwamen 4 hapjes. Pinda’s met zeezout en zwarte peper, een aardappelpureeballetje met lapsang souchong, een hoorntje met limoencrème en kruiden en tot slot een cherrytomaatje gemaakt van cacaoboter wat wederom leuk openplopte in de mond, waardoor het uitlekvocht van tomaat in de mond loopt. Samen met het tomatenpoeder op het tomaatje krijg je een volle, frisse tomatensmaak. Lekker allemaal!

We beken de menukaart en besloten toch tot het Tasting menu met een kleine wisseling, die later wat komisch bleek te zijn. We besloten vooral tot het Tasting menu omdat daar dat lekkere eendenlevergerechtje in zit.

We werden aan tafel genood en kregen nog een hapje. In een glaasje schuim van kropsla met green juice, wat gemaakt is van komkommer en appel met erbij wat radijs. Heerlijk fris. Brood, boter, olie en een karaf water kwamen op tafel en de eerste wijn werd ingeschonken.

Een Sigalas 2014 Santorini. Erbij een bekend eerste gerecht, namelijk Langoustine; komkommer, bleekselderij, ponzu hangop. Een mooi opgemaakt bord met drie goed gebakken langoustines, diverse bereidingen van bleekselderij, heerlijk frisse hangop met ponzu en wat zoetzure komkommerblokjes kregen we. Erg lekker. Waarom de kaviaar, die er de vorige keer wel bij lag ontbrak, weet ik niet.

De tweede wijn was ook dezelfde als de vorige keer, een Altitudes Ixsir uit Libanon. Een bijzonder prettige blend van Muscat, Sauvignon, Viognier en Sémillon. De toelichting op de wijnen was door het vrouwelijke deel van de bediening – ik vermoed de eigenaresse van het restaurant – wat minimaal, wat nogal afstak tegen het erg leuke enthousiasme van de dame van de vorige keer. De jongeman in de bediening maakte dat als hij de wijn inschonk overigens weer ‘goed’. We waren zo ‘slim’ om het tweede gerecht met onder andere zeebaars, chili en avocado te wisselen voor de tartaar van rosé kalf; gepikkelde groenten, piccalilly, ijs van zoetzuur en toen dat op tafel kwam zagen we dat we dat de vorige keer ook hadden gegeten. We moesten er wel om grinniken. Op het bord een goede tartaar van kalf met gepekelde groenten, gefrituurde kappertjes en een oestertje, erg lekker allemaal. De tartaar was uitstekend aangemaakt en de gefrituurde kappertjes vond ik heerlijk. In een glaasje erbij een granité van zoetzuur met erbij gepekelde groenten. Ook dit was heerlijk, zeer hoog in de zuren, wat voor mij geen enkel probleem is. Extra blij werd ik van de crème van piccalilly die bij beide onderdelen aanwezig was.

De derde wijn was een mij onbekende. Een Chateau Símon, Grand Vin de Bordeaux, Graves, 2014. Een aangename wijn, maar voor mij iets te warm geserveerd. Het gerecht, lekkernijen uit de moestuin; nieuwe aardappel, olijfolie, crème fraîche zag er mooi uit. Op het bord onderop gebakken nieuwe aardappel, courgette, snijbiet, rode en roze biet, paksoi…en her en der een toefje crème fraîche was lekker, goed op smaak ook, maar toch wel een beetje simpel eerlijk gezegd. Ik herinner me de tien groenten van Vermeer van jaren geleden en de diverse manieren van klaarmaken ervan en daarom noem ik dit wat simpel. Wat niet wegneemt dat het smakelijk was.

De volgende wijn kwam uit Portugal. Een Toucas Alvarinho, Vinho Verde DOC. Het gerecht erbij was gegrilde makreel; quinoa, tomaat. In een schaaltje een stukje gegrilde makreel met quinoa, tomaat, heldere bouillon van tomaat aan tafel bijgeschonken, kokkels, poeder van zwarte olijf, tuinbonen, artisjok en basilicum. Een uitstekend gerecht dat ondanks de veelheid aan smaken zeer gebalanceerd en verfijnd was. Alles was ook zeer goed van garing.

De wijn die me de vorige keer zo goed bevallen was kregen we bij het 5e gerecht, de Fleur du Cap unfiltered Semillon, Western Cape South Africa 2013. Erbij zwezerik; bloemkool, druiven, macadamia, longpepper.  Op het bord uitstekende krokante zwezerik, macadamianoten, druifjes, verschillende bereidingen van bloemkool: gebakken, crème en poeder en een jus met longpepper. Voor het zuurtje en de frisheid ook wat gebakken zilveruitjes. Een werkelijk heerlijk gerecht. De jus net pittig genoeg, de bloemkool zeer smakelijk en die zilveruitjes vind ik een prima vondst. En zoals gezegd: de zwezerik was uitstekend klaargemaakt.

We waren toe aan de geschaafde eendenlever; brioche, vijg, biet. Op ons verzoek schonk men de Fleur du Cap door en het glas verscheen. Onderin het glas de compote van vijg (de biet is me deze keer ontgaan), daarop een dun plakje krokante brioche waarop de heerlijke, geschaafde eendenlever lag met wat cressjes erop. Ik ontdekte wat extra zoutkorrels in de eendenlever en wederom vond ik dit absoluut heerlijk. Zowel in combinatie als apart. Om voor terug te keren, zoals we dus ook deden…

We besloten om deze keer geen zoet dessert te nemen, maar het bij kaas te houden. Voordat we zover waren kwam er nog een pré-dessert. Kokosgranité; ananas/gembercocktail. In een bevroren glaasje onderin een cocktail van gember en ananas, die heerlijk fris was. Daarop een laagje bevroren water, waarop ijs/granité van kokos met ananas en gember lag. Heerlijk fris, lekker en een mooie combinatie.

De kaas wordt hier betrokken van Bourgondisch Lifestyle. De jongeman was zo vriendelijk om de kaasjes voor me op te schrijven. Men heeft (nog) geen kaaswagen, dus we kregen 5 stukjes. Uit Italië een Robiola tre latti. Uit Frankrijk een Brillant Savarin. Uit Nederland een Remeker, uit Portugal een Cardus en uit Italië weer een Bleu Noce. Voor een beschrijving van de kaasjes verwijs ik naar de website van Bourgondisch Lifestyle. Bij de kaas dronken we op ons verzoek ook een glas Fleur du Cap, ik ben nu eenmaal een liefhebber van een mooie droge witte wijn bij mijn kaasjes. Bij de kaasjes nog vruchtenbrood, nootjes, stroop, een compote en wat druifjes, maar dat eet ik nooit bij mijn kaas, dus ik heb geen idee hoe het smaakte. De kaasjes waren erg lekker, ik vond het wel jammer dat het werkelijk piepkleine stukjes waren, dat mag best iets ruimer.

We sloten af met espresso en groene thee, waarbij friandises (keurig gevraagd) kwamen. Ik herinner me een makaron met drop, een after One, een ijsje van witte chocolade gevuld met vanille, een stukje citroentaart en dat alles was ook allemaal erg smakelijk. Echtgenoot werd gevraagd of hij nog een espresso bliefte, wat het geval was. Jammer genoeg stond deze tweede espresso gewoon op de rekening voor 3 euro, dat zijn we niet gewend bij restaurants op dit niveau…Na het betalen van de rekening namen we afscheid van de zeer vriendelijke jongeman en tevreden verlieten we restaurant One. Een paar kleine puntjes van kritiek, die voornamelijk met de beleving te maken hebben, want het eten is hier bijzonder lekker. We blijven fan.

© Carla van Schelven

Restaurant One in Roermond

Op de terugweg van ons zeer prettige verblijf in de Mittelrhein wilden we natuurlijk lunchen. Nu leek restaurant One me al enige tijd een bezoek waard, dus dat kwam weer eens goed uit. De reservering was snel gedaan en rondom 13.00 reden we het grote parkeerterrein bij de ECI-cultuurfabriek op. Voor informatie over de verbouwing van de Electro Chemische Industrie tot ECI-cultuurfabriek verwijs ik naar de website.

Via een loopbrug is het gebouw te bereiken en op de gevel schitteren de letters van het restaurant je al tegemoet. Tevens heb je een leuk zicht op het terras, wat volgens de uitstekende bediening nieuw is.

Een vriendelijke ontvangst met de vraag of we het aperitief op het terras willen gebruiken. Dat willen we wel. Heerlijke loungebanken in een prettige kleur blauw, zicht op de Roer en wat bosschages en heerlijk rustig. We willen graag een gin en tonic en krijgen de kaart ervan. Echtgenoot kiest voor de Glitz & Glam, Copperhead gin (die ik ken van Damier in Kortrijk, waar hij door de eigenaar gemaakt wordt), die hier geschonken wordt met Fever Tree Elderflower en ik kies voor de Zuiver, Fifty Pounds gin met Fever Tree. Zoals het hoort de tonic geheel apart, zodat je de gin nog eventjes kunt proeven en dat stel ik zeer op prijs. Mijn gin wordt geserveerd met appelbolletjes en komkommerschil en die van echtgenoot met botanicals. Beide gins zijn erg lekker.

Er bij direct vier hapjes. In een wit bekertje pinda’s met zeezout en zwarte peper. Zwarte kroepoek met een limoendip; cherrytomaatjes en een aardappeltje met Lapsong souchong. Alle hapjes verrassend lekker; de tomaatjes waren gemaakt van cacaoboter en ploppen leuk open in de mond, waardoor het tomatenuitlekvocht vrijkomt en je samen met het poeder wat het ‘tomaatje’ bedekt een heerlijke frisse tomatensmaak krijgt.

Omdat het toch wel behoorlijk warm wordt in de zon op het terras verkassen we naar binnen. De inrichting van het restaurant is verrassend ruim en doet  industrieel aan. De afscherming (en geluiddemping) door middel van hoog hangende gordijnen vind ik mooi en ik vind het ook bijzonder prettig dat er alleen ronde tafels zijn met stoelen die kunnen draaien.

We krijgen de menukaarten. Men kent hier een Jeunes Restaurateursmenu, verkrijgbaar in vijf- of viergangen (respectievelijk 69/43 of 59/38) te krijgen. Bij het dessert kun je kiezen uit kaas of dessert, de toeslag voor kaas en dessert weet ik niet. Verder kent men een Tastingmenu, zeven gangen (79/49). De prijs achter de /is de prijs van een wijnarrangement. Alle gerechten zijn ook à la carte te bestellen, de prijzen staan erbij. De wijnkaart is keurig en netjes van prijs ook. We spotten een droge Pacherenc, maar helaas was net de laatste fles verkocht, dus we switchten naar het arrangement. Als menu nemen we het Tastingmenu, dat lijkt mij net iets spannender. Een wijziging voor mij in het menu is geen probleem, dus het feestje – want dat wordt het – kan beginnen.

Eerst krijgen we nog twee amuses. Een kwarteleitje met asperges. Heerlijke stukjes asperges met schuim van asperges en een ongetwijfeld zachtgegaard kwarteleitje krijgen we. Mooi na gekruid en erg smakelijk. In een glaasje een aspergesoepje met bovenop schuim van peterselie. Ook zeer smakelijk en mooi in combinatie.

Heerlijk vers brood met boter, olie en zout komt op tafel en wordt gedurende de maaltijd telkens aangevuld. Verder nog een fles bruisend water voor echtgenoot en een karaf ijswater voor mij.

De uitstekende vrouwelijke sommelier schenkt de eerste wijn in, een Sigalas 2013, Santorini. Een wijn die we al kennen en die we op prijs stellen. Er bij het eerste gerecht. Langoustine; komkommer, bleekselderij, ponzu hangop, “Gold Label” kaviaar. Een fleurig opgemaakt bord kregen we met twee perfect gegaarde langoustines. Diverse bereidingen van bleekselderij troffen we aan: poeder, vocht, zoetzuur en gelei. Verder komkommer, gemarineerd en als kaviaar. De hangop met ponzu was heerlijk fris en de kaviaar gaf er een heerlijke zilte toets aan. Een fijn licht voorgerecht en een mooie start.

De tweede wijn kwam uit Libanon. Een witte Altitudes Ixsir, 2012. Een bijzonder prettige blend van Muscat, Sauvignon, Viognier en Sémillon. Hij paste perfect bij het gerecht. Gaandeweg de middag viel ons op dat alle wijnen uit het arrangement ontzettend goed pasten bij de gerechten. Dat is nog weleens anders, dus een compliment hiervoor was zeker op zijn plaats en dat gaven we dan ook.

Het gerecht was tartaar van rosé kalf; gepikkelde groenten, piccalilly, ijs van zoetzuur. Een gerecht wat in tweeën werd opgediend. Allereerst op het bord een cirkel van de perfecte tartaar van het kalf, erg lekker aangemaakt. Klein puntje mijnerzijds: ik heb mijn vlees in een tartaar graag wat grover, maar dat is persoonlijk. Op de tartaar een zeer kleurrijk garnituur van onder andere mini cornichons, bloemkool, bloemetjes, gepekelde groentjes, appelkappers en piepkleine croutons in verband met de bite. Een erg lekkere tartaar vonden we het. In een glas ernaast ook de gepekelde groentjes met erop een granité van zoetzuur, die verbazingwekkend vol van smaak was. Een mooi gerecht, fris en in balans.

We gingen verder met de Kung Fu Riesling van Charles Smith, 2013, Washington State, een ons bekende wijn die we prima vinden. Erbij  het gerecht. Aardappelcrêpe; coquille, scheermes, groene curry, taugé. Een zeer luchtige crème met een behoorlijk heftige (lekker!) groene currysmaak kregen we met erbij een gebakken coquille en een scheermes. Verder citroengras, taugeh,  gepofte rijst, een aardappelblini en nog wat chilipoeder. De wijn werd nog eens bijgeschonken, ook daarin is men hier zeer attent en ook dit vonden we een uiterst aangenaam gerecht.

Bij het volgende gerecht liepen onze wegen uiteen. In het menu was namelijk lam opgenomen, maar ik had in het andere menu buikspek gezien, wat me zeer aantrok en een wisseling was gelukkig mogelijk. In het glas voor mij deze ronde een Fleur du Cap 2013, een unfiltered semillon, Western Cape South Africa, die me zeer beviel. Voor echtgenoot kwam er een Montefalco Rosso 2011, Plani Arche en ook hij was tevreden.

Echtgenoot kreeg lam; asperges, mint, courgette, Hollandaise. Een flinke plak perfect gegaard lamsvlees kreeg hij met erbij wat stukjes asperge, rolletjes asperge waarin de prima Hollandaisesaus zat. Verder rolletjes courgette gevuld met auberginekaviaar en een lamsjus met mintolie. Hij was erg tevreden.

Ik kreeg uit het JRE-menu buikspek; bloemkool, druiven, macadamia, “long pepper”. Op het bord een prima gegaard stukje buikspek met erbij diverse bereidingen van bloemkool (crème, poeder, gebakken en dergelijke), jus van long pepper, rozijnen en wat macadamianoten, die licht geschroeid zijn. Een prima gerecht, mooi in balans.

We gaan verder met een rode Panamera, Cuvée California 2012, ook al een erg smakelijke wijn. Erbij het hoofdgerecht als je dat zo kunt noemen. Anjou duif; filetje met rijfkoek van koolrabi, kweepeer, biet, crème fraîche en ragout van het boutje met linzen en knol. (ik had alweer een hapje genomen voordat ik aan de foto dacht, excuses daarvoor) Een gerecht in tweeën weer. In een kommetje heerlijk stoofvlees van het boutje van de duif met wat linzen, afgedekt met een zeer luchtige knolselderijmousseline. Heerlijk! Op het bord een wederom perfect gebraden stukje duivenborst, wat bedekt was met gepofte pistachenoten en quinoa. De noten en de quinoa waren gepoft in het vet van de duif. Erbij jus van het beestje en links op het bord een ring gemaakt van koolraap met crème fraîche met bietenpoeder en erin een reibekuche, die zeer smakelijk was. De wijn paste weer perfect bij dit mooi afgewogen gerecht.

Bij het volgende gerecht kwam een Bugey Cerdon, Méthode Ancestrale, Bernard Rondeau in het glas, een frisse sprankelende rosé met een licht zoetje. Erbij geschaafde eendenlever; brioche, biet, vijg.  Geserveerd in een groot Martiniglas. Onderin compôte van rode biet en vijg, die en aards en zoet was, erg smakelijk. Op een zeer dunne cirkel van krokante brioche lag bovenin een flinke hoeveelheid erg lekkere geschaafde eendenlever. Een werkelijk heerlijk gerecht!

Een pré-dessertje verscheen. In een bevroren glas met een dekseltje een cocktail van cranberries met op het dekseltje sorbet van limoenblad. Heerlijk verfrissend!

In het glas kwam een Red Muscadel, Rietvallei, Robertson 2014, een zeer prettige rode dessertwijn uit Zuid-Afrika. Erbij pure chocolade; watermunt, vanilleroom. Precies dat troffen we aan op het bord. Een nog warm chocoladetaartje met een sorbet van waterkersmunt en een quenelle room van vanille. Heerlijk, vooral het warme chocoladetaartje was verrassend.

En nog waren we er niet. Een nieuw glas kwam en werd gevuld met Sweet Melodies, Vino de la Terra Cumbres del Guadalfeo (omgeving Granada, zie hier extra informatie over de streek en de wijnen), een dessertwijn met slechts 9% alcohol.  Erbij rijstemelk panna cotta; mango, citrus, passievrucht, roos. In een Martiniglas wederom panna cotta van rijstemelk, sorbet van roos, kiwi, mango, een merengue van limoen, granaatappel en passievrucht. Een uitermate fris dessert, waarbij met name de uitgesproken smaak van roos opviel tussen alle frisse fruitsoorten. Wederom erg lekker!

Bij de uitstekende espresso, die we dronken op het terras, de zon was een beetje weg namelijk, kwamen nog allerlei heerlijkheden. Ik herinner me een toffee met vanille en zeezout, een truffel met hazelnoot, een Baileys-bal met knettersuiker, boterkoek en een glaasje met heerlijke chocolade en karamel afgedekt met een mousse van passievrucht. Geweldig lekker allemaal.

Volkomen voldaan en zeer tevreden verlieten we restaurant One. Een middagvullend programma hier met uitstekende gerechten, een prima wijnarrangement – het is lang geleden dat wijnen zo goed bij de gerechten pasten -, erg goede bediening, een fijne omgeving, kortom: wij zijn fan!

© Carla van Schelven

Valuas in Venlo

We gingen een paar dagen naar de Mittelrhein en natuurlijk wilden we onderweg graag nog even lunchen. Erg leuk vond ik het dat restaurant Valuas op onze route lag, dus de reservering was snel gemaakt. Valuas ligt langs de Maas aan een vrij rustige weg en behalve het *restaurant is er een brasserie, een bar, je kunt er trouwen, ze hebben een terras en nog veel meer. En ook nog de Valuaskroketten natuurlijk. Voor alle informatie verwijs ik naar de website. Wat ze ook hebben is het Valuas-menu. Ook in all-in versie. Voor 69.50 krijg je dan drie gangen, inclusief aperitief, amuses, drie glazen wijn, ijswater en koffie of thee met een friandise. Een keurig aanbod en een leuke manier om kennis te maken met de keuken en het restaurant van de broers.

Parkeren kan op eigen terrein en we wandelden binnen. Een hartelijke ontvangst en we werden voorgegaan naar het restaurant. Enkele opstapjes, waarvoor we telkens werden gewaarschuwd (zo’n 600 keer per dag zullen ze het wel noemen hier) en we liepen het knusse restaurant binnen. Eye-catcher is de Bron van het Genieten, een langwerpige tafel met een waterbron en allerlei laden waarin bestek, servetten en andere benodigdheden keurig zijn opgeborgen.  Slechts 7 tafels, allemaal rond, in het restaurant en deze middag was er nog een andere tafel bezet. Keurig gedekte tafels, prettig zittende stoelen en zicht op een loungeruimte en de bar. En op de Brontafel.

Als aperitief stelde de uitstekende en zeer vriendelijke bedienende broer een Sekt Royal voor en dat bleek een Kir met Franciacorta te zijn, die ons goed beviel.

Erbij direct vier hapjes. Op een plaatje voor elk van ons een bokkepootje met oude kaas en tuinkers, heerlijk van smaak en lekker licht. Verder in een schaaltje op voet op een lepeltje mousse van paranoot met rasp van de noot, ook verrassend lekker en wederom licht. Op een vierkant bordje een houten lepeltje met aspic van asperge met ham en ei en een plakje asperge. Ook een fijn hapje. Tot slot nog de Valuas-bitterbal en ook die was zeer smakelijk.

Het menu voor deze middag werd aan ons voorgesteld en het klonk allemaal perfect.

De eerste wijn werd ingeschonken. Een Roccafiore, R, Bianco fiordaliso 2014, Todi, Umbria. Ik ben nogal te spreken over de wijnen uit deze streek, dus het was een schot in de roos.

Brood kwam op tafel met erbij olie, zout en boter met sterrenkers en citroenrasp en een bloemetje. De boter werd verrassend lekker door de toevoegingen.

Ook verscheen er nog een amuse. Op een plaatje in de lengte onderop een donkere crouton met gerookte paling uit Sevenum (passie voor vis) en een glaasje met erin citroenjenever. Een verrassend hapje en drankje. Ook weer heerlijk fris en licht.

Waarmee we toe waren aan het eerste gerecht. De wijn werd bijgeschonken, men is daarmee niet flauw hier en het gerecht kwam op tafel. In een blikje. Kreeft met meloen, basilicum, tomaat en in een apart houdertje (Maassteentje) een croutonnetje. Dat croutonnetje was een flinterdun krokant boterhammetje, knap om het zo dun te krijgen! Onderin het blikje flink wat stukje tartaar van kreeft, gelei van tomaat, balletjes van meloen, blokjes gelei van basilicum, wat in combinatie werkelijk heerlijk was. De groene toefjes bovenop het gerecht waren gemaakt van erwt, ook erg lekker. Het stuk kreeft wat uit het gerecht stak was de kers op de taart. Een heerlijk, fris en alweer licht gerecht.

Bij het tweede gerecht kwam voor mij – ik had namelijk gevraagd om voor mij bij witte wijn te blijven – een Esser Chardonnay,, 2012 Monterey, California in het glas, een prettige wijn. Echtgenoot kreeg een Humilitat* 2011, Catalonië en hij was tevreden. Erbij het hoofdgerecht. Kalfswang, snijbiet, pompoen en een saus op basis van Chai-tea. Op het bord een mooie plak zeer malse kalfswang, perfect van garing en kruiding. Erop soldaatjes van aardappel, rauwe plakjes champignon, wat uitjes, een flan van pompoen en snijbiet. Het geheel werd afgemaakt met een heerlijke jus, kruidig door de Chai-tea. Wederom waren we erg tevreden.

Bij het dessert hadden we de keus uit zoet of kaas en we kozen allebei voor de kaas. Het kaasplateau werd klaargezet in de loungeruimte. Maar liefst 20 soorten lagen er. De jongeman van de kaas gaf ons een toelichting op de diverse kazen en we maakten onze keus. Ik koos voor de Livarot, de Robiola Rosso, de Pierre Robert, Gorgonzola piccante, de Fontina en de Lingot. Stuk voor stuk perfect geaffineerde kaasjes. De volgorde van eten werd keurig aangegeven en op tafel kwam er nog van alles bij. Allereerst crackers. In een schaaltje op een voet mascarpone zeer verrijkt met nootjes en rozijnen. Verder nog in twee bekertjes jelly van Chai black tea en een frisse salade. En nog waren we er niet, want we kregen ook nog een theekopje met witte thee en een rond bakje met een crème brûlée van kaas, heerlijk! Desgevraagd kregen we een glas droge witte wijn bij de kaas, dat heeft nu eenmaal mijn voorkeur bij roodschimmel, blauw en geit en dat werd een Ekam, 2011, Castell d’Encus, een wijn uit de Pyreneeën en die beviel me uitstekend.

Espresso wilden we ook nog graag en men vroeg keurig of we daar nog een friandise bij wilden. Dat wilden we wel en dat bleek een gouden ei te zijn. Een gouden ei gevuld met abrikoos, sinaasappel, witte chocolade, amandel en kokos. Heerlijk en een fijne afsluiter van een bijzonder fijne lunch. Valuas is een absolute aanrader wat mij betreft. Heerlijke gerechten, zeer prettige bediening, een fijne ambiance en mooie wijnen. Wat wil een mens nog meer…..

© Carla van Schelven

Beluga Loves You in Maastricht

We zouden deze zaterdagavond met vrienden gaan eten in Opglabbeek en hadden nog even iets te doen in Maastricht. Een lunch bij het veranderde Beluga (loves you) leek me wel wat, ik was wel nieuwsgierig hoe Hans van Wolde die verandering vorm had gegeven, temeer omdat hij van Michelin wel zijn twee sterren mocht houden.
Het pand is aan de buitenkant natuurlijk nog steeds schitterend, binnen is er vooral iets veranderd in de kleurstelling. De lounge is wat hipper geworden, de eetruimte heeft iets meer kleur gekregen met onder andere loveseats in het lichtblauw op het verhoginkje. En onderin staan meer tafels en een aantal stoelen is vervangen door ronde banken. Meer tafels is trouwens licht ergerlijk, want ik ben herhaalde malen aangeraakt door langslopende zwarte brigade en dat vind ik onprettig. Ik vind een beetje ruimte om de tafels helemaal niet erg.
De lounge was redelijk gevuld toen we binnenkwamen, waardoor we besloten aan tafel het aperitief te nemen. De deur zwaait overigens nog steeds voor je open als je aan komt wandelen en dat blijf ik leuk gastvrij vinden.
Nog steeds gelukkig de draaistoelen en de gladde tafels met erop de mooie onderborden van Stockmans.
Als aperitief kozen we een glaasje Cava van Vilarnau. Een frisse Cava. Erbij een hapje in een schaaltje. IJs van grotchampignons met een krokant koekje van bloemkool. Erg lekker! Eronder crème van bloemkool met een beetje piccalilly en wat zonnebloempitten, ook een erg leuke combinatie. Op een plateautje verder nog voor ons allebei een bladerdeeghapje met grotchampignons. Warm en smakelijk.
We bekeken de kaarten. Allereerst een klein kaartje, waarop het lunchmenu stond, incl. de al gepresenteerde amuse. Vier gangen voor 45 euro, all inclusive (incl. Cava, 3 glazen wijn, water en koffie) 75 euro.
Daarna het kaartje met daarop het tiengangenmenu. 100 euro of all inclusief maar dan zonder aperitief 150 euro. Het tiengangenmenu staat rechts, links op het kaartje staan 8 starters voor 12.50, waarvan drie met een supplement; vervolgens 8 gerechten onder de noemer ‘to follow’ voor 17.50 en daarna 5 gerechten ‘to share’ voor 45 euro per stuk. Tot slot nog sharing desserts voor 17.50 p.p..
We moesten diep nadenken, want meestal opteren we wel voor het uitgebreide menu, maar gezien de afspraak ‘s avonds besloten we heel verstandig tot het lunchmenu met een uitbreiding uit het lijstje ‘to follow’.
De eerste wijn werd ingeschonken, een Borsao Blanco Seleccion, 100% Macabeo. Niet onaardig, maar aan de lichte kant.
Erbij het eerst gerechtje. Coquille/komkommer/dashi/spinazie. Twee plakjes rauwe coquille kregen we en een souffleetje van coquille, rettich, groene asperge, krokante aardappel in de vinaigrette van komkommer en poeder van spinazie. De dashi is me ontgaan, maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen. In ieder geval vond ik het een heel aardig gerechtje met prettige structuren, want het gaf behalve een fijne smaak ook een fijn mondgevoel.
De tweede wijn vond ik lolliger, ook omdat hij mij volledig onbekend was. Een Erath Pinot Gris 2010 uit Oregon.
Het tweede gerecht was Hollandse rivierkreeft/kool/mousseline. Aan tafel werd in de gepresenteerde kom een bouillon van rivierkreeft geschonken. Ik vond dit gerecht niet onaardig, maar van mij had het iets warmer mogen zijn (de wachttijden waren soms aan de lange kant, het leek alsof er iets niet helemaal soepel liep in de keuken) en ook wat hoger op smaak. Ik vond het wel een mooi gerecht om te zien.
De derde wijn was een Côtes du Rhône, een Parallèle 45. Een wat mij betreft zeer smakelijke blend. Jammer genoeg duurde het wachten op het gerecht lang, waardoor het glas bijna leeg was toen het eindelijk kwam. Ook was de wijn te warm toen hij werd ingeschonken en dat werd er natuurlijk niet beter op.  Aan bijschenken wordt kennelijk niet meer gedaan.
Het gerecht was zeebaars/geroosterde sjalotten/krokante bloemkool/peperolie. Een prima stukje zeebaars kregen we met erbij tempura van bloemkool, krokantjes van schorseneer, een quenelle met bolletjes die leken op couscous, maar gemaakt waren van bloemkool (aldus de vriendelijke meneer aan wie ik het vroeg), waarin ook curry te proeven was. De saus zou gemaakt kunnen zijn van bloemkool met sjalotjes, in ieder geval was hij smakelijk, maar het had iets meer saus kunnen zijn wat mij betreft.
Bij het extra gerechtje liepen de wensen van echtgenoot en mij uiteen. Hij wilde er graag een glas rode wijn bij, ik een witte.
Hij kreeg een glas Lapostolle Carmenère Grand Selection 2012 Rapel Valley, waar hij tevreden over was.
Ik kreeg een glas Bramìto del Cervo, Castella della Sala, Chardonnay, 2012, Umbria.  Een zeer lekkere wijn.
Het gerecht was kalf uit de regio/zuurkool/rozijnen. Een stukje mals kalf kregen we met erop wat rozijnen, die waarschijnlijk geweekt waren in het een of het ander. Erbij verder wat pompoen, een aardappeltje, wat zuurkool en een aantal tafel bijgeschonken beetje jus met  boleten. Ik proefde her en der ook nog wat rozemarijn. Een heel aardig gerecht vond ik dit.
Bij het dessert lieten we ons verleiden tot een glaasje Chateau du Haut Mayne, Sainte-Croix-du-Mont 2012.
Het dessert was een klassiek perentaartje. Inderdaad kregen we een heel klassiek perentaartje gepresenteerd, wat ontzettend lekker was. Alles klopte aan dit gerechtje. De peren was heerlijk, het deeg was perfect, de siroop met onder andere yuzu die er overheen werd gegoten was prachtig lobbig en licht fris en het ijs van gember, steranijs en munt wat erbij lag was ook al erg lekker. Een erg fijne afsluiter!
De espresso kwam in weer zoiets moois van Stockmans (ik miste deze maaltijd wel de perfect passende borden die speciaal voor Beluga zijn ontworpen destijds, ik hoop toch maar dat die nog wel te voorschijn komen regelmatig). Niet heel praktisch, want het kopje was natuurlijk bloedheet, dus dat moesten we eerst even laten afkoelen.Toen we de koffie bijna op hadden kwam er voor ons allebei nog een bordje met drie hapjes gebaseerd op champagne: een makaron, een truffel en een taartje. Alledrie lekker.
Na het betalen van de rekening verlieten we Beluga Loves You.
Ik persoonlijk – maar we gaan nog wel een keertje terug om het tiengangenmenu te proberen als het zo uitkomt – vond het vroegere Beluga prettiger. Ik vind het namelijk helemaal niet vervelend om in de watten te worden gelegd met amuses, friandises, een extra slokje wijn als dat zo uitkomt en meer van die dingen. Het moge duidelijk zijn dat ik niet helemaal kapot ben van de veranderingen. Het lijkt me toch net iets teveel op een bezuiniging. Wat overigens niet erg is, maar noem het dan ook zo.
Het juichende gevoel van de laatste keer had ik deze keer helaas niet en dan vind ik altijd erg jammer. Het kost dan weer even wat tijd om daar overheen te komen.

De Leuf in Ubachsberg

Het was Open Dag op de Universiteit van Maastricht en Ole dacht wel dat hij nog even een opleiding zou moeten bekijken. We wilden er wel een weekendje van maken en dus ergens leuk dineren. Bij De Leuf deze keer, want daar waren we nog niet geweest.
Een hotel in Heerlen was zo geboekt en de 23e maart naderde snel. Inmiddels had Ole zijn studiekeuze al gemaakt, maar we gingen natuurlijk toch, want een fijne maaltijd laten we ons niet door de neus boren.
‘s Middags maakten we een mooie rit door het Zuid-Limburgse landschap, waarbij we bij toeval ook Ubachsberg aandeden, wat dan weer een foto opleverde van het pand.
Tegen 8 uur reden we de parkeerplaats op, die al flink gevuld was, het was natuurlijk TEFAF-weekend. Ook het restaurant, met een mooie entree overigens, was geheel gevuld.
Een mooie ruimte, ruime tafels, mooie kunst aan de muur, mooie verlichting en schitterende bloemstukken her en der. Goede bediening onder leiding van de vrouw van de kok, die duidelijk het overzicht heeft en ook bewaard.
We kregen een ronde tafel in een soort nisje met zicht op de binnenplaats, waar je waarschijnlijk bij mooi ook kunt dineren, dan wel het aperitief kunt gebruiken, maar het vroor nu, dus er was niets opgesteld.
Een glaasje champagne wilden we wel, Ruinart hier. Vrijwel direct verscheen er een plateau met diverse chips: eentje van spinazie, eentje van rode biet, eentje van bataat en eentje van truffelaardappel. Erbij in een schaaltje een dip van Japanse yoghurt (?) met koriander en mint. Lekker, maar niet heel uitgesproken. Per twee personen ook een cornetto met zalmmousse van Schotse wilde zalm en zalmeitjes: lekker.
Vervolgens in een zwart ronde diep bord een oester. Een gepocheerde Gillardeau oester met sneeuwijs van gin-tonic, komkommerzoetzuur, citroen en Jalapenopeper. Ook lekker.
We kregen de kaart die we bestudeerden voorzover mogelijk, want die kaart ziet er mooi uit van buiten (glasplaat en losse inlegvellen, wat ik dan persoonlijk weer minder vind), maar is lastig te hanteren op een gevulde tafel. We besloten tot het menu Verwondering, waarbij ik er pas later achterkwam dat we bij het eerste gerecht een keuze moesten maken, maar ik zal er overheen gelezen hebben.
Hierna een min of meer bekende amuse voor echtgenoot en mij, maar dan in de uitvoering van Hertog Jan: crème van aardappel, vanille, mokka, oude Beemster. Flink wat hele zachte aardappelcrème met eromheen wat koffie en vanille en erop wat geraspte oude Beemster. Aardig, maar in mijn beleving ietsjes te zacht van smaak, waardoor de diverse componenten niet helemaal uit de verf kwamen en zeker niet samenkwamen.
Het slot van de amuses was een eitje gevuld met een op lage temperatuur gegaarde eidooier met knolselderij, haringeitjes, lavas en Hollandaise saus. Lekker!
Ergens tussendoor waren er twee krokante crackers op tafel gezet met allerlei noten en ras el hanoutkruiden, erg lekker en nu kwam er een biologisch zuurdesembroodje met lijnzaad, boter – gezouten en ongezouten – op tafel.
We bekeken ondertussen de wijnkaart en kozen uiteindelijk voor de Saint-Romain, Frederic Magnien. Uiteraard een erg prettige wijn. Water wilde we ook wel, plat en bruisend en nu dan toch een wat ernstiger puntje van kritiek: de avond duurde lang, er zaten flinke pauzes tussen de gerechten dus we hebben in totaliteit 7 flessen water gedronken, waarbij de bediening alleen bij de laatste fles vroeg of we nog een nieuwe wilden.Ik ging er op de een of andere manier van uit dat ook hier sprake zou zijn van een waterarrangement – hoe stom ik die naam ook vind… Op de rekening prijkt dus het schrikbarende bedrag van 49 euro voor het water. Ik begrijp best dat er iets gerekend moet worden, maar op de een of andere manier vind ik dit niet meer leuk.
Het eerste gerecht was dus een keuzegerecht. Beide zonen kozen voor de Sint Jacobsvrucht. Coquilles dus. Eentje gebakken en eentje rauw in plakken gesneden. Erbij schuim van eekhoorntjesbrood, macadamiapoeder en diverse structuren van aardpeer.  Ze vonden het erg lekker.
Echtgenoot en ik hadden gekozen voor de zee-egel. Zee-egel met avocado en bleekselderij staat op het menu. In een zee-egeljasje troffen we zee-egel aan in al zijn hoedanigheden met ijs van komkommer en garnaaltjes. Op een apart bord diverse structuren van komkommer, waaronder bijvoorbeeld ijs van komkommer met dille, diverse structuren van avocado, poeder van tomaat en ook garnaaltjes.
Een lekker fris gerecht, met name de zee-egelcomposities vond ik bijzonder smakelijk.
Mevrouw Van der Bunt zag me af en toe schrijven en wat foto’s maken en kwam even een praatje maken en zij vertelde me van hun reis door Europa langs de ***sterrenrestaurants. Ik mocht het boek – Reis naar de sterren – even inkijken en uiteraard hebben we dat bij het afrekenen gekocht. Erg leuk!
Het volgende gerecht bleek een extraatje van de kok te zijn, een geweldige verrassing dus. Een van zijn signaturedishes. Een mooi bord met allemaal schelpjes en andere dingen uit de zee kregen we met erop een oesterschelp gevuld met garnalen, mosselen, oester, kokkels, citroen op diverse manieren, zeekraal en een schitterende saus met limoen. Aan tafel werd er vloeibare stikstof in het bord geschonken zodat dat leuke mistige effect ontstond. Het gerechtje overigens was schitterend van smaak, perfect in balans en mooi in de zuurtjes. Echt erg lekker!
Het tweede gerecht van het menu waren langoustines. Langoustine, ganzenlever, rode biet, venkel. Brioche troffen we aan met een aan tafel geschonken bouillon van dashi, waarin een fijn pepertje te proeven was. Verder een schitterende geroosterde langoustine, een cilinder ganzenlever, quinoa en diverse structuren van biet. Een erg mooi gerecht weer.
Na enige tijd verscheen ons volgende gerecht, het derde van het menu dus, wintertruffel. Wintertruffel, ossenstaart, knolselderij, peterselie. Voor echtgenoot was de knolselderij gewisseld met spinazie, zeer attent.
Weer in een mooi zwart kommetje/bordje troffen fantastische zachte ossenstaart aan, mooi hoog op smaak, bedekt met peterselie en knolselderijcrème, waarover flink wat truffel was geschaafd. Alweer erg lekker.
Bij het hoofdgerecht kwam na de twee flessen Saint-Romain een glaasje Brunello di Montalcino, Torre Terza 2005. Een erg mooie Brunello. Perfect passend bij het Anjou-duifje. Anjou-duif, broccoli,pastinaak, vloeibare bloedworst, Amsterdamse ui…Op een ‘plakje’ vloeibare bloedworst en crème van pastinaak lag de schitterende duivenborst. De vloeibare bloedworst overigens was prachtig van smaak en voegde werkelijk iets toe aan de duif. Erbij verder een quenelle van gehakte broccoli en een drumstickje van de duif en een mooie saus van Amsterdamse ui, wat precies het benodigde zuurtje aan het gerecht toevoegde. Wederom erg mooi, mooi hoog op smaak en een leuke, aparte combinatie.
Ook hier een bijzonder mooie kaaswagen, die werd voorgereden. We maakten alle vier onze keus en ik kreeg een stukje Brie de Meaux, Roquefort, Epoisses, Vacherin, Cabecou en Munster met erbij een lepeltje met een chutney van Griekse vijg. Op tafel verder een bord met walnoten, met notenkraker, en geroosterd notenbrood. Dat notenbrood was zo ontzettend lekker dat ik geheel tegen mijn gewoonte in de hele halve boterham heb opgegeten…
Het dessert was zo tegen middernacht in aantocht, dus ik nam nog een glaasje Coteaux du Layon Rochefort 2010, Chateau Pierre-Bise, die me beviel.
Het eerste dessert was selderij. Selderij, blad, bleek, knol. Op een mooi bord kregen we ijs van bladselderij, crème van bleekselderij en merengue van knolselderij. Het klinkt heel simpel, maar het was verrukkelijk en ik vond het extra leuk dat alle drie de smaken uitstekend te herkennen waren.
Echtgenoot kreeg een dessert gebaseerd op aardpeer. Crumble en gel van yuzu en ijs van aardpeer met erop nog een krokantje van aardpeer. Ook hij was erg tevreden met zijn dessertje.
Het volgende dessert waren lychees. Lychee, Ylang Ylang, kokos, gember.  Laat ik het kort houden en vertellen dat van alle vier de genoemde ingrediënten allerlei structuren op het bord lagen, die prima bij elkaar pasten en die ook erg lekker waren.
We sloten af met goede espresso, waarbij mooie friandises kwamen. Allereerst een plateautje met onder andere een glaasje met advocaat en chocolade waarin een suikerspinnetje stond, een lemoncurdtaartje, een Werthers Original en een makaron met vanille.
Bij het tweede kopje kwam de patissier met een prachtig plateau met allemaal bonbons langs en konden we onze keus maken. Ik koos voor een witte met een vlierbloesemvulling, een melk met een vulling van rood fruit, allebei erg lekker en een rode van kimchi met chocolade was en daarmee was ik iets te enthousiast geweest, want ik was even vergeten dat ik kimchi eigenlijk helemaal niet lekker vind, maar dat ligt dus helemaal aan mij.
Als allerlaatste afsluiter kwam er een bonsaiboompje met vier witte druiven geïnjecteerd met grappa en gedoopt in witte chocolade en toen waren we volledig voldaan.
Na het betalen van de rekening  namen we afscheid van de zwarte brigade en reden tevreden naar het hotel.

Da Vinci in Maasbracht

We pikten Ole op op station Echt, waar hij naartoe was gereisd uit Maastricht en reden naar ons enigszins gedateerde hotel in Thorn, mooi gelegen tegenover de verlichte abdij. We fristen ons op en hebben nog wat zitten kaarten in de lounge en zo tegen half 8 reden we naar Maasbracht, waar ik een tafel had gereserveerd bij Da Vinci. Beluga, De Leuf en Slagmolen waren helaas complet deze avond.

Parkeren kon niet meer voor de deur en we wandelden binnen, terwijl de deur gastvrij voor ons werd opengehouden. De jassen werden aangenomen en we werden naar een tafel voor vier in de lounge, in het nieuw aangebouwde gedeelte geleid. Veel glas, veel staal en zicht op de keuken.

Een aperitief wilden we wel, champagne voor ons allevier, van Moët & Chandon van het blauwe label hier. Vrijwel direct verscheen er een bakje met zonnebloempitten en gemarineerde olijven op tafel en na enige tijd kwamen er langwerpige bordjes met drie hapjes.

Aan een stokje een gelei van kardemom en kweepeer, een kroepoek van soja met bieslook en een marshmallow van bier met kriek (heren Bok) en kruiden. Lekkere hapjes, vooral de kroepoek vond ik erg lekker.

Ook kwam er een schaaltje waarin vier ijshoorntjes van filodeeg stonden, gevuld drie keer bloemkool en hazelnoot, ook smakelijk. Ondertussen bekeken we de kaart. Men heeft een aantal mogelijkheden hier, allen gebaseerd op Margo’s Meesterlijke Menu. Een Culinair Arrangement bestaande uit 5 gangen, incl. aperitief, wijnen, water en koffie met friandises en Margo’s Meesterlijke Menu in 3, 4, 5, 6 of 7 gangenuitvoering. Drie van ons kozen voor het Culinaire Arrangement en eentje – de BOB – voor het menu in de 5 gangenuitvoering. Puur uit nieuwsgierigheid bekeken we ook nog even de wijnkaart, die uiteraard erg mooi is. Iemand van de goede, maar wel wat geroutineerde, zwarte brigade vroeg of we een rondleiding door de keuken wilden, wat het geval was en dus daalden we een trapje af en stonden we plots in de keuken, waar we eigenlijk alleen maar doorheen liepen zonder enig woord van toelichting. De chef riep ons nog even toe dat we ‘zodadelijk erg lekker zouden gaan eten’ en we werden naar onze tafel geleid. Water werd ingeschonken, brood kwam, boter, peper en zout stonden al op tafel en ter plekke werd een Italiaanse olijfolie in bakjes geschonken. De eerste wijn, een Ronco dei Folo, Friulano, Folonari 2010, werd ingeschonken en die beviel me uitstekend. Ik ben nu eenmaal een groot fan van de wijnen uit Friuli.

Hij begeleidde in eerste instantie een amuse. Eentje in drieën. Op het vrij drukke onderbord wat al op tafel stond een zo mogelijk nog drukker kopje met erin een heerlijk soepje van prei met piccalilly, een makaron van bietjes, ook lekker en een bitterbal met aubergine. Het soepje was heerlijk, de rest vond ik gewoontjes. Het eerste gerecht was in tweeën.

Op het – rustige – bord een taartje van coquille met citroen en een parel van olijfolie en in het glas een cocktail van Atlantische Koningskrab. Het taartje van coquille vond ik lekker, erop nog wat Granny Smithreepjes en die best leuke parel, wat een suikerbolletje was gevuld met citroenolijfolie.. In het glas lekkere krab met ook wat Granny Smithreepjes en ik meende ook iets van aardappel te proeven. In ieder geval een fris gerechtje. Jammer dat ze hier zulk lelijk bestek hebben, dat viel me echt op. De tweede wijn was een Domaine Mourgues du Gres, Terre d’Argence, Gard. Een wijn die me bijzonder beviel, mooi diep van smaak en uitstekend passend bij het tweede gerecht.

Dat gerecht was zeebaars, briochelaagje met lavendel, citroenrisotto, saffraanbouillon en gekarameliseerde kreeft. Wederom op een vrij druk bord waar de saffraanbouillon aan tafel werd bijgeschonken een rondje citroenrisotto met erop wat tomaat. Daarop de zeebaars en het briochelaagje met lavendel. Op een apart plateautje een salade met venkel en een krokant koekje, een bakje met een mayonaise-achtige rouille en aan een grote prikker een stukje gekarameliseerde kreeft. Het vreemde is dat dit ongetwijfeld ingenieuze gerecht erg weinig herinnering heeft achtergelaten. Ik vermoed echter dat we het vast smakelijk vonden. De volgende wijn kwam uit Portugal. Een Quinta de Religães, M Chardonnay, Vinho regional Minho, Castelo de Paiva, ook al eentje die ik erg lekker vond.

Het derde gerecht kwam op een bord wat in kleur was met het gerecht…Noordzeetarbot met gepocheerd ei, Hollandaise saus en peultjes. Onder de vis lag wat aardappelmousseline met wat worteltjes, daarop dus de tarbot, die perfect was. Erop de mooie Hollandaise saus, het gepocheerde ei wat verstopt was in krokante noedels, die zorgden voor een mooie bite. Erbij nog een gevulde courgettebloem en een courgettetorentje en daarmee was het gerecht compleet. Goed uitgevoerd en lekker. Vooral het gepocheerde ei met de krokante noedels vond ik leuk. De rest is – excuse me – toch behoorlijk bekend, hoe goed uitgevoerd dan ook. We waren toe aan de rode wijn. Een glas Casa de la Ermita, Petit Verdotree met witlof, ravi werd ingeschonken, een zeer prettige wijn moet ik zeggen.

Helaas werden de glazen van mij en echtgenoot weer meegenomen, want de Casa de la Ermita moest gedronken worden bij het ree met witlof, ravioli met rode biet, kersen en een rode wijnsaus. Beide zonen hadden voor het ree en ze waren tevreden met de genoemde onderdelen, waarbij ook nog wat groentjes, zoals snijboontjes en een groene asperge lagen.

Bij het gerecht werden apart nog een kers en een ijsje van ganzenlever gepresenteerd en ook dat vonden de zonen erg lekker. Wij kregen een glas Musar Jeune, 2008, Libanon ter begeleiding van de krokant gebakken kalfszwezerik met sjalot, soja en artisjok.

Ook hier wat aardappelmousseline, een aantal nogal klein uitgevallen stukjes zwezerik, wat groentjes en een tempura van zwezerik. Waarmee we toe waren aan het dessert. Op de kaart had ik in het menu een leuk gerechtje zien staan met kaas, namelijk geitenkaas Saint Mauré, rucola, dressing van sherry en honing en volgens mij heb ik aangegeven dat ik dat graag wilde.

Ik kreeg echter een bordje met vijf – mooie – stukjes kaas gepresenteerd met erbij een glaasje Tawny Port van Graham’s. Ook geen straf natuurlijk, maar wel vreemd.

Erbij een garnituur van vruchtenbrood, een stroopje en iets zoetigs met waarschijnlijk abrikoos of kweepeer, maar ik eet mijn kaasjes altijd zonder iets, dus daar heb ik niet van geproefd.

De mannen kregen een dessert in drieën. Een soufflé van citroen en speculaas, gepresenteerd in een schaaltje op een bord; een Mandarin Napoleon met vanilleijs in een gekleurde beker met een zilverkleurige binnenkant en hangop in een glas. Erbij nog een glaasje dessertwijn, een Viu Manent, Valle de Colchagua, Chili en ze waren tevreden.

De espresso dronken we weer in de lounge boven. Erbij nog wat snoepjes en na het betalen van de rekening verlieten we Da Vinci. Niet ontevreden, maar ook niet juichend en dat verwacht ik toch eigenlijk wel op **niveau. Nu ligt dat niet alleen aan het restaurant, het ligt ook aan mij. Ik vind het er te routineus, te afstandelijk en het is gewoon niet mijn restaurant.