Wijnspijswandeling Middelburg

Op deze 22e september reden we via de Grevelingendam en Neeltje Jans (want op NOS teletekst stond dat de A58 gedeeltelijk was afgesloten wat dus helemaal niet het geval was, bedankt NOS) naar Middelburg. We zouden daar gaan deelnemen aan een wijnspijswandeling. In 2012 hadden we daar aan meegedaan in Rotterdam en we wilden nu wel eens een andere stad. Ik was volgens mij nog nooit in Middelburg geweest, wat het dus extra leuk maakte.
Parkeren ging makkelijk, ook nog eens op een steenworp afstand van het restaurant waar we zouden eindigen, ideaal dus. De wijnspijswandeling werkt als volgt: je schrijft je in en je krijgt dan een strippenkaart met een wandelroute en per restaurant krijg je dan een gerechtje met een bijpassend glaasje wijn. Men vindt het prettig als je je aan de volgorde van de strippenkaart houdt. In ons geval liepen we via de achterkant van het stadhuis (denk ik) naar ons eerste restaurant, Peper en Zout.  Uiteraard had ik vooraf de menukaarten van de verschillende restaurants bekeken en de menukaart van Peper en Zout had toch nogal wat verwachtingen gewekt. De ontvangst was koeltjes, onze strippenkaart werd afgetekend en we mochten een tafeltje zoeken. Binnen, op het laatste restaurant na, het enige restaurant waar we binnen ons gerechtje hebben gegeten. Het was namelijk niet zonnig, zoals was beloofd, maar nogal mistig.
Er gebeurde een hele tijd niets en opeens kregen we een nogal lullig glaasje wijn, al ingeschonken, dus ik moest de nodige moeite doen om erachter te komen welke wijn het was. Het was een Picpoul de Pinet. Het gerechtje erbij verscheen na enige tijd en dat was (excuses voor de niet heel fraaie foto) een bouillabaisse. Geserveerd in een kommetje, flink gevuld met vis en schelpdieren, maar helaas een zeer flauwe bouillon en ook het afbakbrood erbij kon me nauwelijks bekoren. Bovendien miste ik een servet. Toen we vertrokken stond er een hele rij buiten, ik ben benieuwd of ze de achterstand nog hebben ingelopen uiteindelijk.
Ons tweede adres was Desafinado. Leuk gelegen aan de voet van Lange Jan en met een terras. De ontvangst was allervriendelijkst en heel correct. We kozen een tafeltje op het terras en gelukkig lag er een mooi servet op tafel. Ook een papier met erop de gerechten (de gewone en de vegetarische versie, wat je van tevoren moet opgeven).  Allereerst kregen we een glaasje water, heel attent vond ik dat. De allervriendelijkste ober schonk daarna een fatsoenlijk glas wijn in, met een mooie toelichting. Het ging om een Viña Tarapacá, Reserva Carmenère. Het gerechtje erbij zag er mooi uit. Het was boven turf gerookte zalm/ geroosterde kalfssukade/polenta/pompoentoffee en chips van Granny Smith.  Alle onderdelen waren goed en lekker en zelfs de heel krokante polenta vond ik heel erg lekker. Een geslaagd gerechtje dus, een lekkere wijn en een leuke ontvangst.
Bovendien hou ik van jazzmuziek, dus als ik weer in Middelburg kom, ga ik hier zeker heen.
We vervolgden onze wandeling en liepen via het historische centrum naar Restaurantje nr. 7. De patron twittert, dus dan lijkt een restaurant iets bekender. Ook hier een piepterrasje buiten, met lekkere kussens in de stoelen, een stoffen tafelloper en een stoffen servet, prima dus. Een heel hartelijke ontvangst en de wijn werd ingeschonken. Later kreeg echtgenoot nog wat bijgeschonken, prettig dus. De wijn was een Domaine d’Eole, Provence. Een lekkere wijn! Het gerechtje was noordzeekrab met quinoa, avocadomayonaise, curryschuim, haringeitjes, getoast zuurdesembrood en ijs van truffel. Ik vond op het ijs na alles erg lekker, mooi hoog op smaak en goed bij elkaar passend, echtgenoot had wel iets meer krab tussen de quinoa gewild. Wat betreft het ijs van truffel: een leuk idee, maar het ijs was licht korrelig en eigenlijk voegde het wat ons betreft niets toe. De patron herkende me van twitter en vroeg of ik nog even de kaart wilde inzien, wat ik natuurlijk wilde en die kaart is dusdanig leuk dat ik in het voorjaar zeker een weekendje Middelburg ga plannen.
We liepen een klein stukje door om te belanden bij ‘t Packhuys. Ook hier een – behoorlijk krap – terras, leuk aan het water gelegen, dus ook hier zijn we niet binnen geweest. De ingehuurde jongeman kwam ons een bodempje wijn inschenken en na- en doorvragen leverde op dat het om een Californische chardonnay ging. Dat het slechts een bodempje was vonden we niet erg, want hij was niet heel aangenaam.
Later kwam diezelfde jongeman nog een lullig snackbarservetje brengen, zo eentje waarmee je nooit je vingers schoon krijgt en ook het gerechtje Een torentje (zeg maar toren, want je moest hem in twee, liefst drie happen eten) van nori gevuld met een grote helft niet al te beste sushi-aandoende rijst en wat gemarineerde brokken tonijn met ernaast mosseltjes, in het midden een gamba in tempura en onder op het bord een spiesje met gerookte zalm. De mosseltjes waren aardig, de gerookte zalm was van zeer matige kwaliteit en de gamba, die ik tot het laatst bewaarde was in orde. Een nogal matig gerecht.
We liepen door, een flinke afstand deze keer, naar Hildernisse. Een vrij ruim restaurant met een allerschattigste binnentuin, mooi gedecoreerd.
De mevrouw van de bediening bracht direct een karaf water, zeer attent en vertelde over de wijn die ze ging schenken. Gelukkig mocht ik de witte versie ervan, wat ik heel prettig vond. Het ging om een Domaine dus Bosquet, voor mij de chardonnay en voor echtgenoot de cabernet sauvignon, een Pays d’Oc, waar weinig mee mis was. Jammer genoeg ook hier de snackbarversie van servetten.
Het gerechtje hier noemde men ‘strandwandeling’. Op het bord van rechts naar links een venusschelp, zand van gemalen tarwe, twee rolletjes rundermuis gemarineerd in dille en  gevuld met geitenkaas, onderin twee kwalletjes gemaakt van zeewater met nori, zeewier een toastje, schuim van zeewater en wat pommes allumettes. Ik vond het een heel aardig gerecht en het zag er ook charmant uit. Echtgenoot vond de geitenkaas te overheersend en dat was ook wel zo, maar heel toevallig hou ik wel van een forse geitenkaas, dus wat mij betreft was het gewoon lekker. Maar inderdaad proefde je erg weinig van de rundermuis.
We wandelden door en moesten even goed zoeken, maar uiteindelijk vonden we het. Het terras van Panneke. Gelegen op een allerschattigst, heel rustig, pleintje. Een rode wijn werd ingeschonken (persoonlijk zou ik een witte gekozen hebben), een Italiaanse Negro Amaro Nero Puglia, een stevige cabernet sauvignon. Mooie stevige servetten op tafel.
En na enige tijd verscheen het gerechtje. In een krokant wontonbakje gesneden Chinese kool met erop stukken gemarineerde pekingeend, crostini met zongedroogde tomaat gemaakt, Kantonese groenten en een rolletje van biet met rammenas. In aanleg een leuk gerecht. De groentjes vond ik erg lekker, die waren prima ingelegd. Ook het rolletje biet vond ik lekker. De crostini deden me niet zoveel en de eend had helaas eigenlijk wat weinig smaak. Ik proefde niet de marinade van teriyaki en sesam en dat is toch wel jammer. Maar Panneke is zeker een sympathiek restaurant, binnen staat ook nog een tafeltje met kannen koud en koel water wat je mag pakken (een waterbuffet) en dat is vriendelijk. En de plek aan dat leuke pleintje is schattig.
Langs het mooie stadhuis wandelden we vervolgens naar de Gespleten Arent, een vrij klein restaurant en via de keuken konden we plaatsnemen op het leuke terras met zicht op de achterkant van allerlei woningen, een leuk plekje. De wijn werd ingeschonken, een Arco de la Vega, een Verdejo Viura 2012, niet de allerbeste Verdejo, maar dat verwacht ik ook niet. Een iets betere kwaliteit servetten hier, maar zeker niet stevig.
Het  gerechtje erbij zag er spectaculair mooi uit. Zeeuwse paella noemde men het. Paella dus – de rijst dan – met  mosseltjes met een avocadocrème (de groenteboeren in Middelburg hebben goede zaken gedaan deze dag met avocado’s), kokkeltjes, schuim en crème van paprika en een gebakken stukje harder. De rijst was in orde, de mosselen en de kokkels ook, hoewel ik niet persé avocadocrème bij mijn mosselen hoef, maar de harder was bijna koud en aan de taaie kant. Heel jammer.
We waren bijna klaar met onze wandeling en liepen binnen bij restaurant Scherp. Linnen op tafel, zware papieren servetten en een kan water. De ontvangst was redelijk vriendelijk. De wijn werd ingeschonken, een Portugese Proeza, arinta/chardonnay. Ik vond hem lekker. Na enige tijd kwam het gerecht (excuses voor de niet al te beste foto’s). In een hamburgerdoosje met een Zeeuws meisje erop een burger met kreeft en garnalen. Het broodje gemaakt van 100% met zeewier, onder de burger lamsoor, tomaten en een pittige mayonaise. In een flesje ernaast bisque van Europese kreeft en in een puntzakje frietjes met zeekraal. Alles uit Zeeland uiteraard.
We vonden dat de kok er flink werk van had gemaakt, vooral de presentatie was leuk. Nu houden we best van dit soort ‘grapjes’, ik herinner me nog goed de McOester van Sergio Herman bijvoorbeeld, maar dan moet het wel tot in perfectie uitgevoerd zijn. Helaas was de burger nauwelijks warm en was de lamsoor lastig te eten, de frietjes waren niet à la minute gebakken en de bisque was bloedheet, maar wel erg lekker nadat we hem wat hadden laten afkoelen. Ik kwam de kok nog tegen in het halletje en deed hem de groeten van iemand op twitter, waarna we naar onze auto wandelden, die zoals gezegd vlakbij stond geparkeerd.
Ik vond het een leuke kennismaking met Middelburg, een leuke plaats met vriendelijke mensen en behoorlijk wat horeca.

De Lindehof in Nuenen

Op deze 6e september reden we weer eens vol verwachting naar Nuenen. Naar De Lindehof, onze favoriet. Soenil had weer een leuke tastingavond bedacht, deze keer stonden kruiden en specerijen centraal in een achtgangenmenu. We weten inmiddels hoe prettig hoog op smaak hij kookt, dus de verwachtingen waren hoog gespannen. Ook naar de wijnkeuze van Iete waren we erg benieuwd.
De ontvangst was weer allerhartelijkst en we kregen een fijne tafel in de erker. Iete schonk een schitterend glas champagne, gelukkig weer van Serge Mathieu, maar deze keer een Extra Brut en die was zo mogelijk nog lekkerder dan de ‘gewone’. Gezien het bombardement aan amuses werd de hele fles leeggeschonken.
Als eerste kregen we in een glaasje een shot van yoghurt, komkommer en munt, heerlijk fris en er zat een lekker pepertje in. Een leuk begin!
De bekende broodsoldaatjes kwamen gelukkig ook weer. Deze keer met tonijn en onderin een emulsie van kerrie. Heerlijk en ze gaan nooit vervelen!
De chef kwam zelf zijn bonbon presenteren, die hele lekkere, gemaakt van zoete aardappel, witte chocolade, ras el hanout en espuma van chili. Ook erg lekker weer.
We gingen door met ‘Strand’. Op een donker bord met allerlei stenen lagen per persoon drie hapjes. Phulauri met crème van tandoori: heerlijk hoog op smaak en dus geweldig lekker; een stukje krokant buikspek (gepekeld en gemarineerd en daarna krokant gebakken) met kroepoek van groene curry: fantastisch, zowel het spek als de volle smaak van de groene curry in de kroepoek en tot slot een zwart kroketje (brioche) van doperwten met een emulsie van sinaasappel: heel bijzonder van smaak en door de citrus lekker fris.
We gingen door met de merengue op de hand, deze keer van vadouvan met compote van bakbanaan en papaja. Ook lekker natuurlijk.
Er verscheen een bekertje met wat dingetjes onderin, die ik niet direct herkende. Niet zo vreemd, want het ging om Karhi en mijn kennis van de Surinaamse keuken is nogal beperkt. Aan tafel werd er een schitterende bouillon die heerlijk naar kerrie geurde bij geschonken en konden we genieten van de heerlijke Karhi. Weer een voltreffer.
Het volgende hapje bleef in Surinaamse sferen, we kregen namelijk Teloh. Gebakken cassave met bakkeljauw. Heerlijke cassave, fantastisch krokant en mooi zacht binnenin met erbij heerlijke bakkeljauw en wat toefjes kerriemayonaise. Alweer heel erg lekker.
We eindigden de parade aan amuses met rendang met gefermenteerde witte kool en poeder van miso, gepresenteerd in een mooi bekertje. Zo lekker, dat iedereen ernstig verlangt naar meer…
Voordat we aan het echte werk zouden beginnen verscheen er op het nieuwe servies een heerlijke warme brioche met gezouten boter en werd er wat van die heerlijke Masia el Altet olijfolie in het schaaltje geschonken. Hoe lyrisch kun je worden van een verse, warme brioche? Nou, heel lyrisch!
Iete kwam de eerste wijn inschenken en lichtte hem op de haar bekende, zeer enthousiaste, maar niet opdringerige manier toe. Het ging om een Grüner Veltliner, een Friendly 2011 van Laurenz V. Een erg lekkere Grüner Veltliner, die perfect paste bij het eerste gerecht. Schol – Medina – Citrus.  Een mooi bord verscheen met erop een stukje dubbele scholfilet met een croûte van medina en een stukje paling, wat groentjes, wat granen en een ‘dooier’ van avocado, guacamole en een vinaigrette van citrus en sancho-bes. En flink wat – lekker! – Szechuanpeper. Een schitterend gerecht. De schol was perfect, de paling erbij lekker, de groentjes en granen ook en de ‘dooier’ ontplofte in je mond en was eerst heerlijk zacht en romig en daarna kwam de peper erdoor, waardoor je weer wist waarom je aan dit menu bezig was ;-).
De volgende wijn was een Grauer Burgunder ‘vom Kalkstein’, 2012, Seehof. Een zeer aardige Grauer Burgunder vonden we.
Het gerecht erbij was Hamachi – Tandoori – Tonijn. We kregen de hamachi op twee manieren, kort aangebakken en als tartaar, zo ook de tonijn. Erbij een heerlijke crème van tandoori en gebrande knolselderij, espuma van tandoori en sinaasappel, zoetzure komkommer (als rolletje, maar ook in de vorm van ijs) en een pastille van appel.
Iete vervolgde met een favoriet van me, een Limoux, Toques & Clochers. Ik ben erg dol op  deze rijke chardonnay, dus een schot in de roos.
Het gerecht erbij was Hoender – Pomtayer – Piccalilly. Een mooi bord verscheen met twee heerlijk malse stukken hoender (ik denk zo parelhoen) met erbij pomtayer, tayerblad, tomaat en een fantastisch ijsje van piccalilly. Ik word altijd erg blij van o.a. piccalilly, dus dit was voor mij een heerlijk gerecht. De smaken pasten weer perfect bij elkaar. De aan tafel erop gelepelde vinaigrette van sesam en soja maakte het gerecht helemaal compleet. Alweer een erg lekker gerecht dus. De Limoux kon de smaken, incl. de piccalilly met gemak aan natuurlijk.
Hij werd doorgeschonken bij het volgende gerecht. Saotosoep – Kingkrab – Aardappel. Allereerst verscheen er een mooi schaaltje met daarin een gepocheerd kwarteleitje, krokante aardappel, gel van soja en een pakketje van taugé en kingkrab. Vervolgens werd aan tafel een schitterende, zeer geurige bouillon – de saoto – in het schaaltje geschonken en konden we genieten van de heerlijke smaken. Zowel afzonderlijk als bij elkaar. Ik ben zeker geen voorstander van soep in een menu, maar voor deze ‘soep’ mag je me wakker maken.
Iete kwam met een andere wijn, een Vernaccia di San Gimignano, Riserva, Palagetto.
Een heel aardige Vernaccia, over het algemeen ben ik er eerlijk gezegd niet heel kapot van, maar deze vond ik lekker.
Erbij Zeebaars – Roti – Pompoen. Een perfect gebakken stukje zeebaars kregen we met erbij een rolletje roti gevuld met aardappel, kousenband, gepofte appel en pompoen. Verder op het bord structuren van pompoen en aan tafel gelepeld schuim van kokos, verveine en sereh. Het wordt saai, maar alweer waren we erg tevreden over dit heerlijk gerecht. Alles perfect uitgevoerd en mooi bij elkaar passend.
Als rode wijn kregen we een glas Enguera, Valencia, Reserva. Een fijne, zachte, crianza. Lekker!
Het hoofdgerecht als je daarvan kunt spreken in zo’n uitgebreid menu was vanavond Lam – Pesto – Paprika – Vadouvan.  Op een mooi bord kregen we een mooi stukje lam met pesto, crème van gebrande paprika, gekonfijte paprika, barra, chutney van gebrande tomaat en een aan tafel geschonken saus van vadouvan. Alweer een heel erg lekker gerecht. Wederom mooie smaken, alles perfect klaargemaakt, dus alweer waren we erg tevreden.
Voor het eerste dessert kregen we een glas Riesling Auslese Pfannebecker 2011.  Een lekkere, frisse Riesling.
Het dessert was voor een deel een tafelbereiding, via stikstof namelijk werd het kokosijs gemaakt. Het dessert bestond uit Yuzu – tropisch fruit – yoghurt – roze peper.
Allereerst werden er twee bakjes voor ons neergezet. In het linker bakje een heerlijke crème brûlée van yuzu, in het rechter bakje structuren van tropisch fruit en kokos, ijs van yoghurt en rode peper en ter plekke bereidt door een van de koks nog heerlijk ijs van kokos, omwikkeld met chocolade. Een heel lekker dessert.
De volgende dessertwijn, tevens de laatste, vond ik een verrassing. Een Scheubere namelijk, een Auslese 2011, Steinchen, Clemens Honrath. Wederom een zeer prettige, frisse wijn.
Erbij Kwetsen – Citrus – Groene Appel. Een heerlijk kwetsentaartje kregen we met structuren van kwetsen en citrus, crumble van groene appel en ijs van Chartreuse en groene appel. De merengue van witte chocolade vervolmaakte dit heerlijke dessert.
Een geweldige maaltijd vonden we het, bijzonder om mee te maken hoe gebruik gemaakt is van kruiden en specerijen (wat natuurlijk de opzet van de avond was).
Bij de uitstekende espresso kwamen natuurlijk nog heerlijke snoeperijen. Een lolly van karamel, een tartaar van bramen en gelei van perziken, granita van groene appel, Cointreau en sinaasappel, panna cotta van zwarte kersen en een bonbon gevuld met wasabi en zoetzure komkommer. Allemaal even lekker.
Na het betalen van de rekening en het gedag zeggen en bedanken verlieten we zeer, zeer tevreden De Lindehof. Eens te meer is onderstreept dat hier fantastisch wordt gekookt en dat er hele fijne wijnen worden geschonken.

De Molen in Kaatsheuvel

Op deze laatste dag van augustus reden we naar Kaatsheuvel, naar De Molen, om daar nog eens dunnetjes de verjaardag van onze jongste zoon te vieren. Hij is weliswaar jarig op 8 juni, maar door allerlei omstandigheden moest ik de eerder geplande afspraak op 15 juni verzetten naar 31 augustus. 31 augustus is ook de laatste mogelijkheid om gebruik te maken van de bon die ik kreeg toen we er de vorige keer waren tijdens de restaurantweek. Die ons uitstekend bevallen was, vandaar de reservering. Die bon overigens houdt in dat je met 2 personen voor 99 euro kunt genieten van een 6-gangenmenu, een schitterende aanbieding dus.
Parkeren gaat uitstekend op het eigen terrein van de mooie graanmolen, die nog in gebruik is, want het brood op tafel wordt van zelf gemalen meel gemaakt.
De ontvangst was vriendelijk en toen begon de ‘narigheid’, onze reservering was blijkbaar niet doorgekomen. Of we maar even plaats wilden nemen in de bar/lounge, dan zou het vast allemaal wel in orde komen.
Niet leuk zoiets, maar het kan gebeuren.
Nu moet ik bekennen dat ik de inpandige bar/lounge bepaald onprettig vind. De tafeltjes zijn klein, staan dicht op elkaar en de verlichting is indirect maar wel bijzonder aanwezig en ik heb de lichte afwijking dat als ik geen ramen zie ik een benauwd gevoel krijg. Een glaasje champagne wilden we wel. Champagne van Pasquier hier. Net nieuw heb ik begrepen, maar hij beviel ons goed. De champagne werd niet gepresenteerd, maar navraag leverde toch zo’n beetje de naam op.
Erbij vrijwel direct twee hapjes, gepresenteerd op stenen. Allereerst een schitterend groen hapje met heel veel ingrediënten, waaronder in ieder geval op een gezouten tuile een puree van erwtenpuree lag, wat citroen en iets van alg. Erg lekker vonden we het. Op een ander stenen plaatje vier ‘pizzaatjes’ met als basis een chips van kip met parmezaan, een emulsie van tomaat en wat lamsoren. Bijzonder smaakvol en een leuk begin.
We vervolgden met een steen gedompeld in stikstof, zodat hetgeen wat erop ligt min of meer bevriest. We kregen dan ook het advies om het snel te eten. Het ging om een vierkantje Galiameloen met erop crème van paling met citroensalie en dashi. Bijzonder fris en lekker vonden we het.
Inmiddels wilde ik wel erg graag de lounge/bar verlaten en op mijn vraag of dat mogelijk was kregen we een rechthoekige tafel bij het raam. Altijd jammer als we geen ronde tafel krijgen, maar die voorkeur had men blijkbaar niet onthouden. De molen is uitgerust met dubbel glas, er zit nogal wat ruimte tussen de buitenkant en de binnenkant, zodat een paar keer tijdens het opdienen, wat altijd persé links moet (ik maak er nooit zo’n punt van) het glas werd geraakt. Een van de nadelen van rechthoekige tafels wat mij betreft.
De tafel was verder keurig gedekt. Aan tafel kwam er nog een amuse in een mooi zwart schaaltje met op het deksel haring met wat Granny Smith, krab, zuring, peterselie en ui, bijzonder lekker en in het schaaltje ook twee mooie stukjes haring met schuim van de ingrediënten zoals ze bovenop lagen. Een erg lekkere amuse.
Water kwam op tafel, bruisend en plat, heerlijk brood, boter en olie en de eerste wijn werd door de vriendelijke sommelier ingeschonken.
Een Pouilly-Fumé, Domaine Cédric Bardin, Cuvée des Bernadats. Een typische Pouilly-Fumé, lekker fris en uitstekend passend bij het eerste gerecht.
Dat gerecht overigens was met recht een plaatje. Omdat zoveel mensen zeggen dat hun bord wel een schilderij lijkt had de chef deze keer een echt schilderijtje op het bord gelegd.
Tartaar van langoustine, gekleurd met inktvisinkt, gelei van inktvis, krokantje van inktvisinkt, diverse bietrolletjes, waarvan de gele gevuld was met een emulsie van langoustine en Jalapenopeper en de Chioggiabiet met geitenkaas uit de regio en verder nog wat schuim van schaaldieren. Ik vond het een heerlijk gerecht, veel smaakjes, maar wel smaakjes die erg lekker waren en goed bij elkaar pasten. En het zag er natuurlijk erg mooi uit.
De volgende wijn kwam uit de Nahe, een Dönnhoff Riesling Trocken 2011. Een zeer aangename Riesling, zoals we die de laatste tijd weer heel graag zien.
Het gerecht was een raviolo gevuld met buffelricotta met aan tafel geschonken saus van schaaldieren met citrus en schuim van Noordzeekrab. In al zijn eenvoud een heerlijk gerecht.
Bij het volgende gerecht schonk de sommelier een witte Bourgogne, een F. Buisson 2010, uiteraard 100% Chardonnay. Al googelend vind ik niets van Francois Buisson, dus de link loopt naar een Meursault. Wat niet wegneemt dat het een bijzonder prettige bourgogne was.
Het was een gerecht in tweeën. Op een rond wit bord langzaam gegaarde heilbot met filet americain van chorizo bedekt, verder wat groentjes, wat Bouchot mosseltje, peterselie en een heerlijke saus op basis van mossels. Erg lekker, de chorizo kwam mooi uit de verf en was zeker niet te overheersend bij de zachte heilbot.
Ernaast in een schaaltje met stenen een crostini met filet americain van chorizo en een crème van mosselen. Weer heel anders van textuur, maar ook weer bijzonder smakelijk.
De volgende wijn was een Pinot Noir uit Nieuw Zeeland, een Saint Clair Family Estate, Vicar’s Choice, Marlborough 2011. Een zeer prettige Pinot Noir.
Erbij het eerste vleesgerechtje. Lamsnek, zeer langzaam gegaard, met een mousseline van doperwt, wat knolselderij, tijm, meiknol en een kroepoek van de tijmplant.
Het vlees was boterzacht, erg lekker en de bijgerechten pasten er prima bij. Mooi van textuur, fijn van smaken, dus wederom waren we tevreden.
We gingen door met een Chateau Paveil de Luze 2007, Margaux. Een elegante Margaux en een fijne blend.
We waren toe aan het hoofdgerecht. Eend van de Veluwe, een bitterbal gevuld met de eend, diverse groentjes, wat risotto, wat crème van mais en aan tafel geschonken jus van de eend. Weer een mooi gerecht, mooi op smaak en prettig veel groenten erbij, dat stel ik op prijs.
Als dessertwijn kregen we een glaasje Recioto di Valpantena van Bertani. Een schitterende rode dessertwijn, een Valpolicella.
Eerst kwam er nog een dessertamuse.
In een vrij ruime cilinder onderin een koude dunne crème van Granny Smith met erop een warme sabayon van verveine. Met het advies het in één keer op te drinken. Wat we deden. En het was lekker, erg lekker, het frisse van de appel combineerde mooi met de sabayon van verveine. Bovendien ‘voelt’ verveine altijd gezond vind ik.
Het dessert kwam na niet al te lange tijd. Links een pakketje wat bestond uit chocolade en Himalayazout, de chocolade was een geweldig mooie mousse. Aan tafel werd er wat olijfolie over gedruppeld en dat was een heerlijke toevoeging. Erop nog wat bladgoud, maar dat smaakt zoals bekend naar niets en is aan de taaie kant. Maar het staat leuk. Eronder wat chocoladesaus, wat crunch van Oreo en gevriesdroogde framboosjes, die een heerlijke zure toets gaven. Rechts een Oreo met erop een heerlijk frisse sorbet, die de  mond weer helemaal schoonmaakte. Een uitstekend dessert.
Bij de prima espresso kwamen nog allerlei snoeperijen, waarvan ik me de nougat herinner,  een donut met een heerlijke vulling en een soort klein apart dessertje, wat heerlijk fris was.
Ze waren allemaal even lekker en dus een waardige afsluiting van een fijne maaltijd.
Tijdens het schrijven van deze recensie zie ik dat men de champagne en de koffie niet heeft gerekend, een geweldig vriendelijke geste, waarvoor mijn hartelijke dank. Overigens zal dat niet de reden zijn om terug te keren naar De Molen, want hier wordt heel gewoon uitstekend gekookt en ook de wijnen bevallen me prima.

Bibelot in Waddinxveen

We hadden nog een avondje vrij en ik had gezien dat het restaurantweek was. Nu maken we daar eigenlijk nauwelijks nog gebruik van, maar ik zag ook dat Bibelot in Waddinxveen nog ruimte had. Ik had goede verhalen gehoord over dit restaurant, dus we wilden het weleens proberen.
De aanrijroute was licht problematisch vanwege wat wegopbrekingen, maar keurig op tijd parkeerden we op eigen terrein en liepen om het gebouw heen om plaats te nemen op het keurige terras. Slechts één andere tafel was bezet, ook op het terras en ik moet bekennen dat ik niet binnen ben geweest, dus over de entourage kan ik verder niets vertellen. Wellicht dat de website uitsluitsel geeft.
Een glaasje champagne wilden we wel. Niet aan tafel ingeschonken helaas, maar navraag leerde dat het van het huis Nicolas Feuillatte was. Een aardige champagne, die wellicht al iets langer had opengestaan. Geen knabbels erbij.
Na enige tijd (de wachttijden hier, ongetwijfeld vriendelijk bedoeld, waren telkens net een tikkie te lang) kregen we het restaurantweekmenu uitgereikt. Zoals bekend bestaat het menu uit drie gangen, maar meestal zijn er wel uitbreidingen mogelijk. Zo ook hier, een extra tussengerecht en een extra kaasgang behoorde tot de mogelijkheden.
We kregen de wijnkaart, een overzichtelijke kaart en we besloten tot een Margaret River, Heyetesbury Chardonnay, die ons beviel. De meeste wijnen van Margaret River bevallen ons.
Een amuse kwam. Een uit elkaar getrokken gazpacho op de manier van de kok, hetgeen resulteerde in tomaat, komkommer, gepofte kaas en poeder van olijf. Zeer smakelijk overigens met leuke texturen. Zo was de komkommer licht bevroren en de gepofte kaas mooi krokant. Een leuk begin.
De wijn werd ingeschonken, brood – vers uit de oven – met boter en olie kwam op tafel en na enige tijd kwam het voorgerecht. Terrine van Noordzee schol met pangsit van zoete ui en kappertjes, kruidensla en kerriemayonaise.
Erbij nog wat kwartjes olijf en olijfkomkommer (nooit van gehoord en nog nooit gezien, maar smakelijk).
De terrine was meer een mousse en viel eigenlijk nogal weg tegen de prima kerriemayonaise en de leuke kruidensla, waar ook nog een gefrituurd blad van Romaine sla in zat. De pangsit was bloedheet, dus die heb ik tot het laatst laten staan, waardoor de onderkant niet meer krokant was. Overigens wel lekker deze pangsit. In zijn geheel een nogal onsamenhangend gerecht eerlijk gezegd.
Als extra tussengerecht kregen we allebei risotto van gepofte puntpaprika, gepresenteerd als tomatenrisotto. Voor echtgenoot met gemarineerde gamba’s, die hij erg lekker vond en erop een koekje met wat gefrituurd groen. Voor mij met gedroogde Spaanse ham, wat werd gemeld als Serranoham en het bleken rolletjes ham te zijn, weliswaar gedroogd, maar mijn verwachting was anders, ik had gedacht dat het een soort crunch van in de oven gedroogde ham zou zijn. De ham was verder smakelijk, maar voegde niets toe aan de risotto, die niet was gemaakt van risottorijst, maar van andere, niet nader te detecteren rijst. Wel smakelijk, maar te droog. Het koekje, wat ook mijn bord sierde, smaakte naar niets.
Het hoofdgerecht, gegrilde Diamanthaas met mousseline van tuinboontjes, violette crumble, ingelegde artisjok en saus van groene peper was lekker. Het vlees was zoals het hoorde, de mousseline van tuinboontjes was iets te compact, maar wel lekker en de groentjes die er bij lagen waren mooi beetgaar. De saus was mooi pittig en sterk van smaak en maakte het gerecht compleet.
Het assortiment van drie binnen- en buitenlandse kazen lieten we voor wat het was en we gingen over tot het dessert.
Uitgehangen Griekse yoghurt met foam van lavendelhoning, snoepjes van mango en pistache crispy. De kok zelf kwam het dessert brengen met een toelichting en dat is altijd charmant.
Het was een lekker dessert, hoewel de uitgehangen yoghurt wat frisheid miste, maar de mango maakte veel goed. Leuk dus.
We sloten af met goede espresso in Palombini-kopjes, waarbij nog wat snoepjes kwamen en na het betalen van de rekening verlieten we Bibelot.
Wat ons betreft niet echt voor herhaling vatbaar, maar we zijn dan ook lichtelijk verwend denk ik.

Inmiddels is het restaurant gesloten.