Victorian in Düsseldorf

Op de valreep had ik voor ons vertrek naar Düsseldorf nog een restaurant voor de zaterdagavond geregeld. Ik was eerst van plan om in de Altstadt wat te gaan eten, maar dat kon ook voor de lunch bedacht ik me en na een dag kunstkijken waren we waarschijnlijk wel toe aan een fijne maaltijd. Victorian werd het, 1 ster met een leuke kaart. Gelegen aan een zijstraat van de Kö, een vrij kleine entree, wat gelijk ook de rookplek is, bah! Als je je door de rookwalmen hebt geworsteld en langs de rokende mensen dus kom je in een ruimte terecht die gedomineerd wordt door een grote ovale bar en dan krijg je de aanwijzing dat het restaurant boven is. Daar is de ontvangst netjes, door wel wat veel personeel.

Wat erg attent was is dat men speciaal voor ons – zoals altijd heb ik gevraagd om een ronde tafel indien mogelijk – een ronde tafel had neergezet. De overige tafels zijn allemaal vierkant of rechthoekig. We zaten dus lichtelijk onwennig aan onze ronde tafel, want het viel iedereen wel een beetje op. Een keur aan champagnes heeft men hier, men noemde er tenminste een achttal. Wij kozen voor de Laurent Perrier en die was in orde.

Vrijwel direct verscheen er een kaviaardoosje. Niet gevuld met kaviaar, maar met tomaatmozzarellamousse met erop zwarte basilicumballetjes. Eerlijk gezegd smaakte het geheel naar helemaal niets…. Nadat we de kaart hadden bekeken – ook hier kun je naar hartelust de menu’s combineren – en we onze wensen kenbaar hadden gemaakt (we kwamen uit op voornamelijk het Frühlingsmenu met wat aanpassingen, maar die beschrijf ik wel bij de gerechten) kwam er een amuse.

Espuma van camembert met paprika-ijs. Mooi vol van smaak en prima bij elkaar passend. Erbij nog wat basilicumolie en een krokantje van paprika en een koekje. Een leuke amuse. De wijnkaart is hier redelijk uitgebreid en aan de zeer kostbare kant. We kwamen uiteindelijk uit op een Chardonnay “R“ Weingut Ökonomierat Rebholz.Brood en wat boter kwamen op tafel, water werd ingeschonken en de sommelier deed ons een voorstel om bij het eerste gerecht een witte port te drinken. Moest ik even over nadenken, maar ach, waarom niet. Het was een Casa de Sta Eufemia, José Viseu Carvalho & filos, Lda van een jaar erg lang geleden. Een mooie port, maar voor mij – zeker als begin van de maaltijd – te heftig, dat doe ik dus niet meer. Het gerecht erbij was gemarineerde ganzenlever, waarvan zie ik nu, geen foto heb gemaakt. In ieder geval een stukje ganzenlever met erbij kropsla, mispelgelei, diverse krokantjes en wat bijgeschonken gesmolten boter. Lekkere smaakjes bij elkaar. De wijn werd ingeschonken en die was in orde. Een boterige, maar niet te vette chardonnay.

Het tweede gerecht was Noorse kabeljauw. Kabeljauw met biet, mosterdvinaigrette, ei, augurk. Een op zich lekker gerechtje. Ook hier waren de schellen uit elkaar gehaald, rare gewoonte, de biet was ook lekker, het gerecht was wel lauw, maar dat kan de bedoeling geweest zijn. Ik vond het lichtelijk onsamenhangend eerlijk gezegd, maar daarom niet onprettig.

Het derde gerechtje bestond voor mij uit Bretonse sardine. Sardine als tartaar gemengd met pulpo en zeebaars, schuim van sardine, ijs van sardine en zeebaars en een spiesje erbij van pulpo wat flink maar erg lekker gekruid was. Een heerlijk gerecht vond ik, de topper van de avond.

Echtgenoot had gekozen voor de kwartel. Kwartel als stukje gelakt, als boutje samen met courgette, puree van topinamboer (aardpeer dus), eigen jus die heel hartig was en schuim van aardpeer. Hij was er tevreden over. Her en der lagen ook nog wat groentjes. Bij het hoofdgerecht haalde sommelier ons over tot een glas rode wijn. Een Priorat Lo Givot 2002. Een bijzonder lekkere rode wijn vond ik.

Erbij voor echtgenoot ree. Twee erg mooie stukjes ree uit de Eifel kreeg hij, goed van garing met gelei van kersen, biet, quenelles van gemengde granen, wat cantharellen en een piepklein beetje puree van aardappel. Hij was tevreden, hoewel we beiden van mening waren dat er wel iets hoger op smaak gekookt zou kunnen worden hier. Op de pulpo na bij het gerecht met de sardine en de jus bij de kwartel was het allemaal aan de flauwe kant.

Voor mij US-beef. Ik kreeg een wat rommelig bord met in het midden een nogal dun stukje wel goed gebakken biefstuk. Erop veldsla en witte bonen en daar weer op een onappetijtelijke plak gelei met bbq smaak. Het zag er al smerig uit, maar bij het snijden werd het allemaal nog een beetje erger helaas. Erom heen nog wat artisjokken en paddestoelen en nog wat jus en puree van artisjok. Her en der ook nog wat croutons en spekjes. Door die plak gelei vond ik het geheel helaas gewoon niet lekker. Die gelei was trouwens ook nog eens bijzonder zout, waardoor alle smaken wegvielen. Een misser en dat werkt toch wel op mijn humeur. Na een erg lange pauze, waarin we ons verbaasden over hoe grof sommige Duitse mensen omgingen met het personeel, verscheen er een dessertamuse.

Bereidingen van wortel met vanille-ijs. Op zich mooi om te zien, maar ook dit smaakte weer naar bijzonder weinig. Zelfs het ijs was waterig, jammer hoor.

Echtgenoot had gekozen voor de Bananarama (alleen voor de naam zou ik die al niet nemen, maar goed) en kreeg diverse bereidingen van banaan, waaronder een bal in harde karamel, ijs, sorbet en wat nootjes en was tevreden.

Ikzelf wilde graag de meloen. Diverse structuren van watermeloen kreeg ik met erbij ijzerkruid, pecannoot, karamel, ijs en olie van hibiscus. Een fijn fris dessert. Mooi opgemaakt ook.

We sloten af met een goede espresso, waarbij nog een makaron met sinaasappel kwam en een frambozensnoepje, schrokken ons vervolgens naar van de rekening en omdat ze hier 10 euro voor een 0.75 l fles water rekenen en we er twee hadden gedronken vertrokken we zonder fooi te geven. We worstelden ons door de rokende mensen en walm heen en besloten dat Victorian ons adres niet is.

Monkey’s West in Düsseldorf

Op de 15e juni reden we op ons gemak naar Düsseldorf, daar zouden we twee nachten gaan doorbrengen en onze geliefde musea daar weer eens bekijken en uiteraard ook een bezoekje brengen aan het relatief nieuwe Medienhafen. Na een lunch onderweg kwamen we ergens in de middag nogal luiig aan in het hotel, gelegen om de hoek van Kö en we besloten even een uiltje te knappen en daarna wat te gaan winkelen en borrelen. Aldus geschiedde. Na een leuke wandeling en een langdurig bezoek aan een fijne wijnbar in de Kö-galerie wandelden we naar het restaurant van mijn keuze voor deze avond, Monkey’s West. Gelegen in een modern gebouw (Monkey’s Plaza, voor verdere informatie zie website), herkenbaar aan de aap bij de ingang. Geweldige apen vind ik het, gemaakt door Jörg Immendorff, een kunstenaar waarvan ik graag objecten en schilderijen zie. Ik kon mijn hart ophalen binnen, want er staan aapjes genoeg. Ook veel bijzondere lampen hangen er. De opzet is erg ruim. De ingang in in het midden. Links is dan het bar/loungegedeelte, rechts het ruime restaurantgedeelte met veelal banken en een paar stoelen. De bediening is kundig en vriendelijk. We kregen een fijne plek op een hoekbank. De tafels zijn hier aan de kleine kant, allemaal rechthoeken en vierkanten en gedekt met rietachtige kleedjes, niet heel bijzonder wat mij betreft. Wel stoffen servetten overigens en goed glaswerk. Brood kwam alvast op tafel, drie soorten, waarvan de ene met aardappel en spek was gemaakt, erg lekker en wat smeerseltjes en boter. Een aperitiefje wilden we nog wel, voor echtgenoot een Prosecco, voor mij een Aperol Spritz en dat was een goede hier. Erbij kregen we de kaart, die bestaat uit twee menu’s en maandelijkse aanbevelingen. Hiertussen kun je wisselen zoveel als je maar wilt. We waren er vrij snel uit, wij opteerden voor het Kunstwerkmenu van juni 2012 en dan de zeven eerste gangen, dus zonder dessert. Ook dit was mogelijk, wat je toch niet vaak tegenkomt. De wijnkaart is indrukwekkend en zeer vriendelijk geprijst. We hadden een leuk gesprek met de sommelier, die ons adviseerde aan de hand van onze voorkeuren. We kwamen uit op een Wittman Morstein Riesling GG 2009 en die voldeed inderdaad helemaal aan wat we lekker vinden. Vol, lange afdronk en fijn droog. Een amuse verscheen. In een glaasje tomatenessence en op een plaatje bereidingen van boontjes en peer met wat kruim van chili. Opmerkelijk hoog op smaak en leuk als combinatie. De tomatenessence vond ik bijzonder lekker. Het eerste gerechtje was terrine van Elzasser ganzenlever. Op een vierkante plaat kregen we diverse bereidingen van ganzenlever (terrine, gebakken, gekonfijt) met mango en watermeloen en wat getoaste brioche. Fantastisch was dit allemaal. Geweldig qua smaak en prima passend bij elkaar. Het gebakken stukje was een feestje, precies goed, niet dat enge lillerige wat je af en toe krijgt en toch een heerlijk krokant jasje. Het tweede gerechtje was ook al zo’n feestje. Bretonse kreeft. Fantastische stukken kreeft kregen we op heerlijke zoetzure groentjes, ragfijn gesneden. Erbij heerlijke mayonaise, gelei van krab, een gepocheerd kwarteleitje wat perfect was en een stukje gefrituurde krab. Alweer een schot in de roos. Het derde gerechtje was Noorse Jacobsmossel met garnalen. Een uiteraard – want van de kookkunsten van de chef waren we inmiddels wel overtuigd – perfect coquille kregen we. Erbij asperges, ham, bolognesegroentjes en Hollandaise crème. Verder nog worteltoefjes met citrus, die het plaatje vervolmaakten. Wederom waren we erg tevreden. We vervolgden met gebraden wilde zeewolf. Een schitterend opgemaakt bord met een mooi stuk, iets te droog, zeewolf. Erbij een stukje kardemombrood, olijvenmayonaise met citrus, diverse groentjes waaronder venkel met een kruidenkorstje, piccalilly-ingrediënten her en der, asperges en kruim van olijf. Wederom een mooi gerecht. Niet zo spectaculair als de drie voorgaande gerechten maar nog steeds erg goed. De wijn was gedaan en ik had een favoriet van me op de kaart zien staan. Een Condrieu. Van Guigal. Die moest het natuurlijk worden en die was weer net zo fantastisch als altijd. Heerlijk! Op het bord kwam vervolgens roodbaars. Een mooi stuk perfect gebakken roodbaars uit Bretagne met erbij tomaten, artisjok, een broodsoldaatje, kruiden en een heerlijke olijvencrème. Een zeer Mediterraan-aandoend gerechtje wat ik alweer erg lekker vond. Mooi qua portionering ook, fijn dat daar zo goed over wordt nagedacht in de keuken. Het laatste visgerechtje was uit elkaar gehaalde kabeljauw (wat we raar vonden, maar ook de avond erna kregen we kabeljauw op die manier gepresenteerd), wat jammer was wat mij betreft, omdat het juist zo heerlijk is om zelf de schellen van de kabeljauw los te maken, waardoor je kunt zien dat de vis perfect van garing is. Kabeljauw dus met inktvis, linguine, artisjokkencrème (die Barigoul waar je opeens overal mee wordt doodgegooid) en diverse kruiden. Qua smaak een heerlijk gerechtje, prima klaargemaakt ook weer, alleen die uit elkaar gehaalde kabeljauw vond ik jammer. Het vleesgerecht van deze avond was Mieral parelhoen. De borst dan, die in stukken gesneden op het bord kwam. Perfecte parelhoen weer, nog heerlijk sappig en erg vol van smaak. Erbij citroenzest, mango, olijven en een crème van popcorn. Op zich ben ik niet heel dol op fruit in mijn eten, maar hier paste het wonderwel. Mooie smaken, zowel apart als bij elkaar. Ook nog wat amandeltjes erop en een klein toefje gebakken ui, heerlijk als accentje. Waarmee we klaar waren met ons menu. We waren erg tevreden en we begrijpen volkomen waarom dit restaurant op de lijst staat om een Michelinster te gaan krijgen. Hier wordt uitstekend gekookt, de bediening is erg goed, de ambiance is leuk, kortom: de totaalbeleving is in orde. We wilden nog wel wat espresso en zelfs die is hier verbazingwekkend goed, dus we namen er twee. Erbij tot onze grote verrassing een immense wagen met de meest heerlijke friandises, waaruit we een keuze maakten en die we nog heerlijk hebben zitten opsnoepen. Bij vertrek keken we nog even rond naar de aapjes en moesten we grinniken om het blije aapje bij de uitgang. Absoluut een aanrader dit fijne Monkey’s West!