De Fuik in Aalst

De Fuik op 19 juni 2005. Constant verjaarde en dat moest met een mooie lunch gevierd worden. Nu had ik in april al bedacht dat het waarschijnlijk mooi weer zou zijn en dat we daarom dus maar naar De Fuik moesten, want daar heeft men een prachtig terras (schrijft men overal). De verbouwing zou inmiddels klaar zijn. Opgebeld dus en een meisje nam mijn reservering aan. “Ik wil graag op 19 juni met vier personen bij u lunchen, mijn man verjaart die dag namelijk…Dat kan mevrouw, hoe laat arriveert u ongeveer ? Wij zullen tussen 12.30 en 13.00 bij u zijn…”. We arriveerden keurig om 12.40, ik was wat verbaasd dat er nog geen enkele auto op het diepgelegen parkeerterreintje stond, maar goed. We klommen de heuvel op, waar zo ongeveer naar ons idee de ingang wel moest zijn, duwden de deur open en struikelden over de stofzuiger. De mevrouw des huizes keek ons wat gexc3xafrriteerd aan, dus ik vroeg redelijk bedremmeld of dit wel de ingang was? Ja, dat was de ingang wel ja…En toen gebeurde er niets….Ik vertelde dus maar dat we gereserveerd hadden onder de naam Van S. Hoe laat dan wel? Inmiddels was ook de maxc3xaetre/eigenaar gearriveerd en die vertelde ons dat het absoluut verboden is om voor 13.00 binnen te stappen. Ik pruttelde dat me dat niet verteld was bij reservering, want dan hadden wij ons daar uiteraard aan gehouden. Heel erg vervelend dus eigenlijk. Net toen ik op het punt stond om dan maar te vertrekken, konden we toch nog een tafeltje krijgen op het terras.

Een ontzettend vervelend begin dus. Nu geloof ik dat het wel duidelijk was, dat dit toch eigenlijk niet kon, want de maxc3xaetre ontdooide redelijk snel, maar onszelf koste het toch enige tijd om hiervan te herstellen. Bij thuiskomst heb ik natuurlijk direct de website gecheckt en inderdaad staat daar op zondag vanaf 13.00, maar ik blijf toch echt vinden dat me dat bij reservering, zeker als ik 12.30 ook noem, gemeld had moeten worden. Bovendien vind ik dat je tenminste een half uur voor opening van het restaurant klaar moet zijn. Maar goed, genoeg hierover.

De restaurantruimte is mooi rustig in grijs/antraciet/wit-tinten, het terras is een houten vlonder met rechthoekige en vierkante tafels, in dezelfde tinten. Op een breder stuk staat nog een mooie lichte bank met felgekleurde kussens, waarvan ik niemand gebruik zag maken. Het uitzicht op de rivier is mooi, alhoewel watersporters behoorlijk lawaaierig zijn tegenwoordig.

We bestelden frisdrankjes voor de kinderen en voor ons een glaasje champagne. Hier de bekende Moxc3xabt et Chandon, die bij alle Alliancerestaurants geschonken wordt. Gewoon in orde. IJswater was ook geen probleem, gelukkig maar met deze temperaturen.
De amuses kwamen. Tartaar van zalm met kappertjes en sesamzaadjes, mayonaise van gerookte olie en een korenaarasperge, wat bijzonder lekker was. Erg mooi op smaak gebracht met zeezout ook nog en de mayonaise was erg mooi luchtig, terwijl ik toch anders zou denken. Nu heb ik natuurlijk weer geen idee wat gerookte olie is, maar lekker was het wel. De korenaarasperge stond vooral mooi. Ernaast een flinke plak van een terrine van ganzenlever gevuld met duif. Erg, erg lekker, dit beloofde wat over de te verorberen gerechten!

De kaart met de erg dikke wijnkaart werd ons overhandigd, mxc3xa9t een uitleg van het menu van deze dag. Men kent hier op zondag een Alliancemenu, een Vegetarisch menu en een menu Elegance. Bovendien ook nog een feestmenu vanwege het 25-jarig bestaan, maar daar durfde ik helemaal niet naar te vragen….Voor de inhoud van de kaarten, zie de website. Het viergangenmenu, wat ons verteld werd, beviel ons trouwens goed, dus we besloten dat te namen. Voor de kinderen zouden we het tussengerecht wisselen en na het hoofdgerecht zouden we beslissen of we kaas of dessert wilden. Allemaal geen probleem, aldus de alweer vriendelijker mxc3xa2itre, wat mooi was. Wat dan weer minder mooi is, is dat er een flinke toeslag gerekend wordt….De wijnkaart hier is vooral dik. Duur en nogal beperkt eigenlijk. Weinig echt heel mooie wijnen, weinig zuidwest-Franse wijnen ook.

Brood verscheen, ciabatta met tomaat en mooie zoute boter en dat was, zoals bekend met mijn mannen, snel verdwenen. Nieuw brood was een probleem. Na herhaalde malen vragen lukte dat uiteindelijk zo tegen het hoofdgerecht. Ook het inschenken van water en wijn verdient hier verbetering. Weinig attent personeel, waar ik begrip voor zou hebben als het hele restaurant gevuld zou zijn, maar dat was niet zo. Een tafeltje of 8 waren bezet deze middag.

Het voorgerecht, gebakken neustongfilet op een salade van Hollandse garnaaltjes en ratatouille met gekonfijte tomaat met olijfjes en krullen parmezaanse kaas en een gazpachodressing verscheen. Een plaatje om te zien en bijzonder smakelijk. Veel smaakjes bij elkaar, maar wonderbaarlijk combinerend. Vanwege de tomaatjes deed het geheel Mediterraan aan en dat is heel prettig als het zulk mooi weer is in Nederland. De tongfilet was perfect gebakken, dat wil nog weleens niet helemaal in orde zijn. Erbij dronken we een Grxc3xbcner Veltliner, waarvan ik jaar en huis (heet dat zo in Oostenrijk) kwijt ben. Zoals bekend een prettige, lichte wijn, redelijk prettig voor een warme lunch. De wijn werd helaas iets te warm geserveerd, waardoor we hem ook maar doordronken bij het tussengerecht.
Dat tussengerecht verscheen na een prettige pauze. Voor ons was dat een combinatie van gebakken en gemarineerde ganzenlever, compote van rode ui en nectarines, jus met Pedro Ximenez en witte perzik en we vonden het bijzonder lekker. Prachtig opgemaakt ook, maar zowel de gemarineerde als de gebakken ganzenlever waren boterzacht en vol van smaak. De compote deed het er prima bij. De jus was mooi geconcentreerd en zeker niet te zoet. Een erg mooi gerecht. De kinderen hadden aangegeven geen ganzenlever te willen, maar iets van vis. Zij waren erg blij met hun gegrilde heilbotfilet op Brabantse asperges met zeekraal en lamsoor en een champagnesaus met verse kappertjes. Alle onderdelen konden hen zeer bekoren. De champagnesaus was trouwens, want ik mocht een mespuntje proeven, bijzonder mooi vol van smaak. Wat zo gemakkelijk nog niet is met sausen waarin champagne verwerkt is. Koken kan men hier dus!

De witte wijn was op, de rode wijn werd opengemaakt. Ter voorbereiding op de aanstaande vakantie hadden we een Italiaanse rode gekozen, een Ronchi di Manzano, 2001, die me goed beviel. In eerste instantie behoorlijk stroef, maar met wat hapjes erbij mooi toegankelijk.
Het hoofdgerecht kwam. Gegrilde jonge ossenhaas op gebakken groene asperges, jus met ossenstaart en een roomsaus met verse laurier, een bitterballetje van kalfszwezerik op groenterxc3xb6sti en sugarsnaps. Hier vielen we gevierenlijk stil van. Het gebeurt niet vaak dat juist het hoofdgerecht de topper is en dat was hier wel degelijk zo. En weer zag het er prxc3¡chtig uit, wat een zorg besteed men hier aan de opmaak…
Links op het bord – rechthoekig, ook aan het servies besteedt men veel aandacht – de perfecte sugarsnaps met erop een dun rondje groenterxc3xb6sti en daar weer de flinke bitterbal met de kalfszwezerik op. Ernaast de jus van de ossenstaart, gevuld met wat sjalotjes en kleine stukjes paddestoel. Prachtig! Rechts op het bord de gebakken asperges met erop een mooi stukje ontzettend mals gegrilde ossenhaas, waarnaast de roomsaus met de mooie lauriertoets. Waarlijk een kunststukje en ontzettend lekker.

Waarmee we aan de desserts toewaren. Uiteindelijk was Maurits de enige die het dessert van het menu nam: gekarameliseerde patisserie van citroen, sorbet van vlierbloesem en limoen, verse frambozen met eigen mousse en sinaasappelkoekjes, frambozensaus en hij was er erg tevreden over. Prachtige frambozen overigens. En heerlijk fris. Ole had geen trek in frambozen (?) en ook niet in kaas, dus hij moest even denken. Aardbeitjes wilde hij wel. Die kreeg hij dan ook. gemarineerde aardbeien met drie sorbets en dat kon hem bekoren. Wij wilden toch wel dekaas, alhoewel men hier – net als bij De Bokkedoorns – vanwege het afstapje naar het terras, niet de kaaswagen kan tonen.
Bij De Bokkedoorns wandel je dan even naar binnen en maakt je keuze, hier mag je je voorkeuren aangeven. Wat wij deden en dat resulteerde in maar liefst 7 stukjes erg goede kaas. Ik had – uiteraard – geit, blauw en roodschimmel en Constant had ook blauw en roodschimmel en nog wat camembertachtig spul. Mooie kaasjes waren het. Perfect op temperatuur ook, maar daar zal de buitentemperatuur ook aan hebben bijgedragen. Erbij wat notenrozijnenbrood.

Voor ons het koffieservies, zoals dat hier heet: espresso dus, die allebei gewoon gerekend worden, met erbij kletskoppen en patisserie gemaakt van yoghurt, bosbesjes en sauzen van meloen en mint. Lekker en fris en weer mooi opgemaakt.

Het duurde even voor de rekening kwam en die was helaas niet in orde, er was 3x mineraalwater xc3¡ 6 euro de fles gerekend en wij hadden ijswater…..Dat werd uiteindelijk gecorrigeerd waarna we vertrokken.
Samenvattend: er wordt hier uitstekend gekookt…..

De Hermitage in Rijsoord

Er moesten weer allerlei mensen uitgegeten worden, deze keer met een club die voor het eerst met partners samenkwam. In het geliefde restaurant van echtgenoot en de voorzitter van de Raad, die er zo ongeveer om de hoek woont.
Nu ken ik het restaurant wel, eerst gevestigd in Zwijndrecht en sinds enkele jaren in Rijsoord op dat mooie plekje aan het Waaltje. Het duurt natuurlijk even voor het hele gezelschap (uiteindelijk 18 personen) compleet is, maar die tijd brachten we genoeglijk keuvelend door bij de ingang van de laag gelegen bar. Met wat drankjes en wat knabbeltjes. Rondom 19.00 werden we naar boven genood, waar volgens mij behalve de zaaltjes ook de brasserie – Corneille heet die – gevestigd is. De brasserie ken ik niet, ik hou niet van brasseriexc3xabn bij restaurants al dan niet met *. Voor een blik op het gebeuren verwijs ik naar de website, waar ook de menu’s en wijnkaart te zien zijn.
Nu had ik me wel bemoeid, voor de verandering overigens, met het menu, maar niet met de wijnen, dus daar was ik benieuwd naar. We begonnen met een Viognier uit Zuid-Afrika, die ik erg aangenaam vond. Als amuse verschenen een loempia gevuld met gemarineerde zalm in ras el hanoutkruiden, met erbij zeekraal en aspergemayonaise, wat ik weliswaar prettig vond, maar ik vond de kruiden iets te kanelerig aanwezig. Daar schrok ik van, want bij het hoofdgerecht zouden dezelfde kruiden gebruikt worden. De zeekraal was als altijd erg lekker, zo ook de aspergemayonaise. Erbij een tweede amuse, crxc3xa8me van bloemkool met garnaaltjes, Hollandse nieuwe met een mousse van rode biet. Dit alles in een glaasje. Lekker, maar natuurlijk te veel smaakjes in xc3xa9xc3xa9n glaasje…

Na een keurige pauze, waarin ook de broodjes, ijswater en dergelijke op tafel kwamen, verscheen het voorgerecht. Gewelde Oosterscheldekreeft op tagliatelle van gerookte asperges met een saus van jonge doperwtjes. Een goed gerecht, alhoewel zowel de asperges als de doppertjessaus wel iets meer pit zouden mogen hebben wat mij betreft. De kreeft was erg mooi (erg veel ook).
Het tussengerecht, gebakken zeebaars met saffraan-vanillevinaigrette was uitstekend. Erg mooie zeebaars met een mooie diepe saffraansaus, waarin duidelijk – maar niet te duidelijk – de vanille te proeven was. Een mooie portie ook.
Hierna wat speeches, dat hoort er nu eenmaal bij en daarna het hoofdgerecht. met Ras el Hanout gelakte Anjouduif, gebakken ganzenlever, taartje van risotto en gewelde zuidvruchten. Een Marokkaans aandoend gerecht, niet alleen door de kruiden, maar ook door de zuidvruchten, die ruim door de risotto verwerkt waren. Het kon een ieder erg bekoren, mij zelf iets minder, omdat ik nu eenmaal niet erg dol ben op vruchten door mijn eten. De duif was uitstekend, twee mooie borstjes per persoon en ook de gekonfijte pootjes vond ik erg lekker. Het/de kaneel uit de kruiden kwam hier wat minder uit de verf, wat ik alleen maar plezierig vond. Het plakje ganzenlever was perfect, nog bijna lopend van binnen, dus ook daar was ik blij mee. Erbij rode wijn, een Bourgueil, die niet onaardig was. Men schenkt hier overigens prettig door, dat wil nog weleens anders zijn met gezelschappen. Dat hangt dan overigens natuurlijk meestal van het gezelschap af en niet van het restaurant, want het is maar wat je afspreekt uiteraard.
Weer een ronde speeches, want degenen waarvan afscheid genomen wordt, moeten natuurlijk wel iets terugzeggen en we sloten af met rozet van gesneden met aardbeien met sinaasappel en mint, roomijs van kardemom en rode pepertjes. Gewoon goed dit nagerecht, lekker ijs, prima aardbeitjes en lekker fris.

Tot slot nog allerlei soorten koffie, thee, snoepjes en wat digestieven en tevreden verlieten we redelijk laat dit sympathieke restaurant.

Imko Binnerts in Rijswijk (verslag 2e bezoek)

Nadat ik bijna mijn tafelgenoten van de sokken reed, terwijl ik keerde op de trambaan en ik na een kwartier eindelijk het Grand Winston kon binnenwandelen – om maar aan te geven dat het parkeren hier een drama blijft – laafde ik me in de bepaald niet gezellige bar waar the Grand Canteen – het andere restaurant hier, maar dan zonder * – aan een biertje. Tafelgenoten vonden het nodig om nu al aan de champagne te gaan.
Allerhande cadeautjes werden overhandigd, waar ik erg blij mee ben en de magen begonnen te knorren, in ieder geval die van mij. Dus bestegen we de trap om het zwevende restaurant van Imko Binnerts te betreden.
De ontvangst was vriendelijk en we kregen, zoals ik ook gevraagd had, een tafeltje aan de rokerskant.

Nu wilde ik wel een glaasje champagne, nog steeds Veuve Clicquot Brut Carte Jaune , die nog steeds lekker is en ook de amuse beviel me goed. Licht gerookte, gepekelde kabeljauw met truffelsalsa, wat zeker niet onaardig smaakte en een spicy soepje van Cavaillonmeloen met Hollandse garnalen, rode peper en mosterdzout, wat me zeer kon bekoren. Een soepje met een bite, niet in het minst door de peper en het zout. Brood stond al op tafel, boter en olijfolie ook en een karaf ijswater was geen probleem.
De kaarten werden ons overhandigd door het bijzonder attente personeel met erbij een toelichting op het Marktmenu. Dat menu trok ons aan, dus we waren snel klaar. De wijn vergde iets meer tijd en uiteindelijk gingen we op de suggestie van de sommelier in en dronken bij voor- en tussengerecht een mij onbekende wijn, nl. een 2000 Arbois Chardonnay ‘En paradis’, Jura. Een wat rare wijn, die vooral met wat eten erbij niet onaardig is. Niet echt mijn wijn overigens.
Het voorgerecht, terrine van jonge tarbot met aardappel en artisjok, een salade van Hollandse peultjes en korenaarasperges met een truffelvinaigrette viel mij wat tegen. De terrine, die er overigens prachtig uitzag, miste bite, waardoor het een wat zachte aangelegenheid werd en dat vind ik niet prettig. Erbij mooie artisjokjes, twee peultjes en wat korenaarasperges. De truffelvinaigrette lag er in streepjes naast.
Het tussengerecht, halve kreeft met getomatiseerde venkelbxc3xa9arnaise, venkel van de bbq en Zeeuwse lamsoren beviel me beter, alhoewel ik niet goed snapte waarom de getomatiseerde venkelbxc3xa9arnaise over het kreeftje heen moest liggen en ook niet waarom niet al het kreeftenvlees was losgesneden. Maar lekker was het wel.

Bij het hoofdgerecht besloten we tot een 2003 Fiano di Avellino Feudi di San Gregorio Campanixc3xab Italixc3xab en dat was een prettige wijn.
Twee van ons hadden het hoofdgerecht van het Marktmenu, gegrilde zeebaars met paddestoelen, Hollandse kapucijners en zeekraal, en een crxc3xa8me van cantharellen, gewisseld. Ik heb wel een hapje geproefd van de zeebaars met aanverwanten en naar mijn idee was het een mooi, zacht gerecht.
De andere tafelgenoot had gekozen voor de gegrilleerde rode mul met risotto ‘al vongole’, groene asperges en krokante pijlstaartinktvis, jus van Hollandse garnalen met madraskerrie en maagdelijke hazelnootolie en kreeg een zeer ruime portie. Nu geloof ik dat alleen de omvang van het gerecht er al toe bijdroeg dat hij er niet al te veel van gegeten heeft. Wat ik ervan geproefd heb beviel me overigens uitstekend, vooral de risotto en de pijlstaartinktvis konden me erg bekoren.
Ikzelf wilde graag de gezouten kabeljauwrug in lichtgebonden soep van doperwten, ravioli met brandade en tempura van gerookte Oosterschelde paling proeven en ik was zeer tevreden. Sterker nog: ik vond het geweldig lekker, zowel de combinatie als de afzonderlijke onderdelen. Dit is zo’n gerecht dat ik nog eens wil eten. Zelfs de doperwtensoep vond ik geweldig lekker. De ravioli was perfect: mooi dun en de vulling goed proefbaar en de gefrituurde palingstukjes waren ook uitstekend en mooi vol van smaak.

Het dessert van het menu hadden we alledrie gewisseld voor kaas en bij de diverse goede stukjes kaas (ze zijn me ontschoten….) dronken we een 2002 Brolio Chianti classico Toscane Italixc3xab.

De heer Binnerts kwam ons nog even de hand schudden en een babbeltje maken en we sloten af met koffie en nog wat Zinfandel.
Weer een goede maaltijd.

Wereld Eethuis Bazar in Rotterdam

Het was weer eens zover, Ole moest winkelen. Op zondagmiddag….Dat kwam me deze keer wel heel slecht uit, want de zaterdagavond ervoor had ik een mooie maaltijd in Rijswijk en natuurlijk was ik laat thuis. Maar beloofd is beloofd, dus sprongen we om 11.30 in de auto om om 12.00 in het centrum van Rotterdam te zijn. Parkeren lukt altijd in de Witte de Withstraat (ja bij Roodkapje) en we hadden trek. Bazar mam ? Okee jongen…

Druk was het er en warm. Wel was er nog een tafeltje voor ons en we bestelden eerst maar eens een Cola Light en een glaasje witte wijn. Italiaanse witte huiswijn hier in een klein Hemaglaasje xc3¡ 2.30.
We bekeken de kaart en Ole dacht dat ik wel voor het gezonde ontbijt zou gaan, maar na overleg besloten we de Nahxc3¡r, de samengestelde lunch, bestaande uit zaaloek, haydari, humuz, sarma, sigara bxc3xb6regi, felafel, gefrituurde inktvisringen, merguez, Turkse pizza en gemarineerde olijven, voor twee personen (9.90 p.p.) te nemen.
Een bord met de vier smeerseltjes – niet heel indrukwekkend -, wat dolma en de olijfjes verscheen, samen met een plastic mandje met heel veel Turks brood. De Turkse pizza ontbrak, wat ik eigenlijk pas naderhand jammer vond. Na enige tijd kwam eenzelfde plastic mandje met de warme gerechtjes en die bevielen ons goed. Het koste nog enige moeite om een bord te pakken te krijgen waarop we o.a. de merguez konden snijden, maar ook dat kwam in orde.
De warme gerechtjes gingen schoon op, de smeerseltjes bleven grotendeels op het bord. De olijfjes verdwenen ook, maar allebei zijn we geen dolma-liefhebber, dus ook daar bleven er drie-en-een-half van liggen.

Wil je nog yoghurt mam ? Ja, jij ook ?
Yayla dus, Turkse yoghurt met honing en slagroom. Voor mij zonder slagroom, want dat vind ik nu helemaal niets toevoegen, voor Ole met.

Flink gevuld verlieten we het inmiddels nog drukkere restaurant – er stond zelfs een rij voor de deur – en we waren redelijk tevreden.