De Lindenhof in Giethoorn

Op deze prachtige lentemiddag reden we richting Giethoorn.  Echtgenoot was gelukkig net voordat het luchtruim sloot vanwege de aswolk van de vulkaan op IJsland in Nederland aangekomen, dus onze lunch kon gewoon doorgaan. Een deel van het gezelschap waarmee hij op reis was naar Kaapverdixc3xab had besloten een dag langer te blijven en dat werden dus heel wat meer dagen helaas.
Ons doel vanmiddag was De Lindenhof.
De ontvangst in de prachtig gelegen boerderij was uiterst vriendelijk en ons werd een mooi tafeltje op het terras aangeboden. Stel je eens voor zeg, op 18 april in het vriendelijke zonnetje met zicht op de prachtige tuin heerlijk lunchen. Op zich al een feest. De kok kwam net aan met een fluisterboot en ook hij begroette ons vriendelijk.
We begonnen met een glas champagne, een Robert Charlemagne, Blanc de Blanc, die ik erg lekker vond. De chef bombardeerde ons onder geweldige amuses, achtereenvolgens een krokant tomaatje met sesam en ijs van de marinade; tonijn met een koekje van wakamxc3xa9 en gepofte rijst; een bolletje schuim/mousse van zure haring met appel; een rolletje gepofte aardappel, gevuld met pata negra; een hazelino van ganzenlever en een kaassoesje. Behalve dat ze er prachtig uitzagen waren ze stuk voor stuk geweldig lekker. Het tomaatje was prachtig krokant en heel zacht van smaak en combineerde bijzonder mooi met het ijsje wat eronder lag; de tonijn was duidelijk te proeven, terwijl toch ook het koekje bijzonder geprononceerd van smaak was; de zure haring met appel vond ik opzienbarend lekker, echt zoxe2x80x99n hapje waarvan ik dan heel hebberig heel veel wil; dat geldt eigenlijk ook voor het rolletje van gepofte aardappel gevuld met de pata negra, geweldig van smaak en prachtig van structuur of liever gezegd de combinatie van structuren en tot slot dan het kaassoesje en de ganzenlever: ook lekker maar veel minder bijzonder. Het toastje met ganzenlever had ik trouwens enkele jaren geleden al gegeten.

De menukaart lag opgerold met een lief lintje al op tafel, we kregen er nog een toelichting op door de zeer doortastende en uiterst kundige gastvrouw en na niet heel veel overleg besloten we tot Martins Keuze, een verrassingsmenu van 12 kleine gangetjes. Ons werd gevraagd wat we niet wilden en we gaven aan dat echtgenoot lichtelijk allergisch is voor knolselderij en dat ik niet heel kapot ben van al te veel dessertjes.
Een wijnarrangement deden we niet, we waren tenslotte met de auto.
We kozen voor een flesje Terras Gauda, Rxc3xacas Baixas, Oxe2x80x99Rosal 2008 en aansluitend een geliefde Languedoc, ook een witte, een Palette, Chateau Simone 2000.
Nog een amuse verscheen, een kreeftensoepje met steranijs en ook dit was bijzonder smakelijk.
Broodjes kregen we, waaronder een werkelijk heerlijke brioche, boter met zeezout erop, bruisend water voor echtgenoot (Taunus, inkoop 2.75, wij betaalden 7.50….) en voor mij een karaf ijswater, wat dan weer een pluspuntje is. Dat water toch altijd…

We begonnen met het konijn. Helaas een voor mij al bekend gerecht, maar niet minder lekker daardoor. Konijn met ganzenlever, olijfjes en rozemarijn. Drie blokjes konijn, mooi vol van smaak met ernaast blokjes ganzenlever en ertussen de olijvencrxc3xa8me, eronder nog wat piepkleine ringetjes olijf en erop gespoten de romige ganzenlever en wat kleine blaadjes diverse sla.
Het tweede gerecht was behalve een plaatje ook ontzettend lekker. Krab, appel, radijs, komkommer. Een vierkantje krabsalade met erin dus onder andere de appel, komkommer  en de radijs, afgedekt door een flinterdun koekje met daarop een wat kleiner koekje waarop een gelei lag die wel zo vol van smaak was (appel en radijs) dat ik er stil van werd. Zo knap vind ik dat toch altijd.
Het derde gerecht was gamba met coquille, een zoetzure dressing, rettich en krokante aardappel. Nu ben ik erg dol op aardappel en vind het dus ook erg leuk dat Martin Kruithof gewoon aardappel gebruikt in zijn gerechten. Hier een hol, uiterst knapperig cilindertje. De gamba was heerlijk gekruid en de coquille was perfect. De dressing en de sla waren uiteraard uitstekend. Alweer een heel fijn gerechtje.
De wijn, de Terras Gauda, ging overigens prima bij alle gerechten. Toch wel het voordeel van die lichte, stuivende noordwestelijke Spaanse wijnen.
We vervolgden met de zeebaars. Zeebaars met asperges en een Rieslingsaus. Op aardappelmousseline. De zeebaars was opzienbarend. Dat kwam omdat het velletje op het eerste gezicht nogal grijzig was, dus niet bepaald krokant leek, maar bij het aansnijden bleek het velletje sensationeel krokant, dus ik vermoed dat er iets met gloeiend hete olie is gedaan xc3 la Berasategui, waar we er ook van hebben mogen genieten. In ieder geval een uiterst aangenam
e verrassing. Behalve het velletje was de rest van de zeebaars perfect. Zo ook de flinke stukken asperge, de mousseline en het heerlijke Rieslingsausje. Een mooi, klassiek gerecht met een kleine moderne toets. Dat zie ik graag.
Het vijfde gerechtje van deze middag bestond uit kreeft. Lasagne van kreeft met eigen aroma. Een plaatje weer. Tussen flinterdunne lapjes pasta lagen heerlijke stukken kreeft, omgeven door volaromatische kreeftenjus met erop wat kruidjes. Het uitsteken van het ene schaartje van de kreeft geeft wel aan met hoeveel toewijding hier gekookt wordt. Heerlijk was het.

We waren toe aan de Palette en dat is toch echt mijn wijn. Zo vol, zo aromatisch, zo prettig. Over enkele weken zijn we in die streek en we gaan zeker op zoek naar dit soort wijnen.
We vervolgden met de zeetong. Zeetong met ganzenlever en morieltjes. Op een bedje van knolselderij (waarvan de gastvrouw eigenlijk schrok, maar echtgenoot vond het geen enkel probleem, hij hield gewoon zijn bordje). Ik kan hier eigenlijk kort over zijn: alweer een geweldig gerecht. Prachtige zeetong, erop smeltende ganzenlever, een heerlijke jus van morilles en dat alles op een klein bedje van knolselderij. Erop nog piepkleine vierkantjes krokantjes van aardappel, heerlijk! Absoluut heerlijk.
Even tussendoor: hier wordt hoog op smaak gekookt, wat wij zeer op prijs stellen en wij hebben nog even zitten gniffelen om gasten achter ons, die het nodig vonden om tegen de gastvrouw te zeggen dat veel zout in het eten niet nodig is als je maar gebruik maakt van goede producten. Je moet maar durven in een restaurant als dit….
Het laatste visgerechtje was tarbot. Tarbot met specerijenjus. Een uitstekend stukje tarbot, omgeven door hoogaromatische jus, op een bedje van sliertjes snijboontjes en er op weer die cilindertjes van krokante aardappel. In al zijn simpelheid weer ontzettend lekker.

Het achtste gerechtje was zwezerik. Zwezerik met risotto, truffeljus en parmezaan. (ik had al een hap genomen voordat ik de foto nam, het zag er heus mooier uit). Wederom kan ik kort zijn: uitstekend, absoluut uitstekend. Geweldige zwezerik, prachtige risotto, waarin je duidelijk de parmezaanse kaas proefde en een heerlijke jus, waarin ik niet de truffel proefde, maar dat vind ik, zoals bekend, geen enkel probleem.
Het volgende vleesgerechtje was zuiglam. Zuiglam met saffraan en citroengras. Heerlijke plakjes lam, een mooi schuimend sausje met saffraan, een piepklein beetje aardappelmousseline, wat sjalotjes en nog wat groentjes en we waren tevreden. Niet opzienbarend, maar gewoon heel goed.
Zoals zo vaak in restaurants van deze klasse lijken koks toch veel meer te (kunnen) doen met de amuses en de visgerechtjes. De vleesgerechtjes zijn vaak een stuk minder verrassend.
Het laatste vleesgerechtje was IJsselrund. IJsselrund met rodewijnjus en bietjes. Een prachtig stukje perfect gebakken vlees met wat groentjes erop (snijboontjes), ernaast wat torentjes van aardappel, een volle jus van rode wijn waarin blokjes biet te vinden waren en we waren tevreden.

De wijn was op, echtgenoot hield het verder bij water, ik nam nog een glaasje witte wijn en dat werd een heerlijk glas Auxey-Duresses.
De kaasgang bestond uit een spiesje met om en om getoaste brioche en gesmolten Comtxc3xa9 en ook dit was heel gewoon heel erg lekker. Bijzonder lekker zelfs.

Het dessert, het 12e gerechtje dus, bestond uit koffie met kerrie en pruimencompxc3xb4te.
Drie groenig-gelige bolletjes met erop wat rozijntjes, verbonden door de pruimencompxc3xb4te en nog wat streepjes lekkers troffen we aan en we waren aangenaam verrast door de volle koffie/kerriesmaak. Bijzonder knap en heel erg lekker weer. Een fijn dessertje.

We sloten af met de prima espresso van Palombini, waarbij we een bombardement aan lekkernijen kregen. Chocoladetruffels, een bakje met heerlijke bonbonnetjes met bv. de smaak van kaneel of van koffie, een plak fudge waar we stukjes van af konden snijden, een zakje met kaneelschuimpjes, die smolten in je mond. Ongelofelijke verwennerij allemaal. Alsof het nog niet genoeg was kwam de gastvrouw bij het tweede kopje nog langs met een trommeltje met kniepertjes en gemberkoekjes, ook al zo lekker.
Na afscheid te hebben genomen van de chef en zijn vrouw verlieten we diep tevreden deze gastvrije boerderij. De zon ging al bijna onder op het terras en we hebben genoten van een heerlijke middag.

De Polderkeuken in Stolwijk

Na veel te lange tijd – maar dat zeggen we altijd – hadden we weer een afspraak om elkaar te zien en lekker te gaan eten. De keuze van het restaurant had nog wat voeten in de aarde, want een der tafelgenoten had bedacht dat het een restaurant moest zijn wat we alledrie nog niet kenden. Na een rondreis tussen onze woonplaatsen kwamen we uit op De Polderkeuken in Stolwijk. Mac van Dinther had daar – vond ik – een nogal vreemd kritische recensie over geplaatst, terwijl ik toch van diverse kanten hier uit het dorp uitstekende geluiden hoorde over het restaurant, dus ik vond dat ik zelf zeker eens moest gaan kijken. De beide mannen wilden dat ook, wat dus prima uitkwam.
Ze kwamen me heerlijk luxe ophalen, dus ik hoefde niet op de wijn te letten deze avond, ook weleens plezierig.
Het restaurant ligt in het oude centrumpje van Stolwijk, op een hoek. Een hoog terracottakleurig gebouw met onderin een zaal (De Polderkamer) voor feesten en partijen en hun ingang ligt aan de pleinkant en zij zijn gevestigd op de eerste verdieping.
De garderobe is redelijk, het restaurant toont ruim en lijkt op een keuken. Vandaar de naam natuurlijk ook. Het personeel is vriendelijk, maar niet heel ervaren, wat ook wel zijn charme heeft. Welwillend zijn ze in ieder geval en dat is al prettig.
Geen ronde tafels hier, ik schat dat er een tafel of 8, 9 staan, waarvan er deze avond toch 5 bezet waren. De akoestiek was even wennen, maar als je je geluidsniveau aanpast (dus wat harder spreekt dan gewoonlijk) is het goed te doen en uiteindelijk wat mij betreft ook niet storend.
Op tafel stond al een bakje zeezout, pipetjes met olijfolie en een rondje gezouten boter. Brood kwam al snel. Lekker brood. Robuuste borden als onderbord met PK erop en een kaart (het Polderkookboek) in een multomapje.
Daarin het Polderkeukenmenu van ik meen 42.50 voor 4 gangen 62.50 incl. passende wijnen en 52.50 met BOB-wijnen en een pagina met koude, lauwe en warme gerechten, geprijsd tussen de 12.00 en 19.00 euro (een bisque ook nog voor 8.50), waaruit je een keus kunt maken.
Een aperitief wilden we wel, een prosecco (Casa Bianca) voor de ene heer; hierbij hoorde eigenlijk een oester, die ik ook wel wilde, maar de bedienende meneer kwam vertellen dat bij het openmaken van de oesters gebleken was dat ze niet bepaald in orde waren, dus de oester verviel, een witte wijn (een Les Gres Chardonnay) voor de andere heer en mijzelf.
IJswater kwam desgevraagd en ook de boter werd een aantal malen bijgevuld.

We bogen ons over de kaart en deden eigenlijk vrij lang over het maken van een keus. We hadden ook verschrikkelijk veel bij te praten, uiteraard het meest over hun huwelijk op 3 mei a.s., waar ik helaas vanwege verblijf in het buitenland niet bij kan zijn.
Het menu sprak ons niet echt aan eigenlijk, skrei weten we zo langzamerhand wel en bij het eerste gerecht zou de oester waarschijnlijk ontbreken, dus besloten we tot drie gerechtjes, eventueel nog uit te breiden met dessert of kaas.
De eerste gerechtjes verschenen.
Voor de ene heer Spaanse ham met krullen (14.00); pata negra, Spaanse ham met eendenleverkrullen en hij was tevreden. Een flinke portie ham, die uiteraard mooi zacht was met erop wat sla, wat kaas, drie eendenleverkrullen en drie quenelles van iets van vijg wat hij niet prettig vond. Maar op de vijgenchutney na was hij tevreden. De andere heer had gekozen voor De Drie Kleine (12.00) drie kleine vegetarische culinaire hoogstandjes
en trof tapenade van tomaat, salade van noten en pastinaak en een mousse met truffel aan. Ook hij was tevreden. Erbij dronken we overigens een Rueda Verdejo Oro de Castilla (24.50), die lekker mineralerig en fris was.
Ikzelf had deze ronde Jakobsschelpen met krokantjes; Jakobsschelpen met gebakken spekjes en witlof.
Drie goed gebakken coquilles trof ik aan, de nodige groentjes waaronder nogal bittere witlof (had ik even niet op gerekend) en wat spekjes, die helaas niet krokant, maar taai waren. Een aardig gerecht.

De tweede ronde kwam na een prettige pauze. Voor de ene heer de Ierse pracht met allure (14.00). Ierse ossenhaas met een ragout van truffel en prei, voor de andere heer de Jakobsschelpen en voor mij de Luxe rosbief met pit; langzaam gegaarde ossenhaas met eendenlever (14.00). En hier raakte ik in de war, want ik trof dan weliswaar veel mooie plakjes ossenhaas, die uitstekend waren aan op mijn bord, maar de eendenlever heb ik toch echt niet gezien. In plaats daarvan lagen er twee bitterballen van Old Amsterdam met truffel in het midden en het geheel werd afgemaakt dan wel begeleidt, het is maar hoe je het bekijkt, door een wat onduidelijk sausje met pijnboompitten en ik vermoed ook truffel, maar die proefde ik niet. Ook nog wat sla lag erbij. De rosbief was prima, de bitterballen verrassend hoog op smaak en daardoor lekker, want eerlijk gezegd zagen ze er wel wat rommelig uit.
De Ierse ossenhaas was qua vlees in orde, maar het hele bord zag er nogal rommelig uit. Erbij in ieder geval een berg puree en wat obligate groentjes.

De derde ronde bevatte voor de ene heer de Ierse ossenhaas, voor de andere heer en mijzelf de Kreeft en kalf; krokant gebakken zwezerik in combinatie met kreeft (19.00). Drie mooie stukken zwezerik troffen we aan, een paar mooie delen kreeft en nog wat groentjes (wortel en sugar snaps) en een puree van het een of het ander, maar ik kon niet goed detecteren wat het nu was. In ieder geval waren de zwezerik en de kreeft prima.

We sloten af met 1x Zoete Polderkeuken en 2x Polderkoningen. De Zoete Polderkeuken betekent hier 5 kleine dessertjes, waaronder chocolademousse, crxc3xa8me brulee van tonkabonen, mandarijnenbavarois en ananascompote met citroenijs. Polderkoning is hier het kaasbordje, deze avond bestaand  uit een belegen geit met aardappelschillen, Friese nagelkaas, Doruvael, Romero (met rozemarijn dus) en een Bleu de Grave. Erbij wat puntjes vijgenbrood. Aardige kaasjes, hoewel de stukjes aan de krappe kant waren en ik graag gezien had dat de korsten daar waar nodig eraf gehaald waren.

Tot slot wat dubbele en enkele espresso waarbij we wat snoeperijtjes en een smoothie van mango en mint kregen.
Een aardig restaurant, vreemde naamgeving aan de gerechten, maar dat is persoonlijk natuurlijk, vriendelijke maar onervaren bediening, een leuke ambiance, helaas wel te duur voor wat er geboden wordt wat mij betreft. Of ik er terugkeer? Niet persxc3xa9, maar het zou ook niet met tegenzin zijn.