De Bokkedoorns in Overveen

Het was alweer ruim anderhalf jaar geleden dat we er voor het laatst waren. Ook toen voor zo’n heerlijke zondagmiddaglunch. Deze keer had ik gereserveerd in het kader van DWTS, maar daar kwam natuurlijk weer niets van terecht, maar daarover verderop in deze recensie. Na het parkeren van de auto op de behoorlijk gevulde parkeerplaats in de duinen, op deze regenachtige 16e november werd er klaarblijkelijk behoorlijk gewandeld, liepen we naar het restaurant – De Bokkedoorns dus –  waar we een vriendelijke ontvangst kregen en een tafel voor twee tegenover de ingang. Een vrij ideaal plekje wat mij betreft, want je hebt zicht op het hele restaurant en op de hal. De tafel was zoals altijd keurig gedekt en een broodje verscheen direct. De ruimte die normaliter gebruikt wordt voor gezelschappen was er deze middag bij getrokken en het restaurant raakte deze middag volledig vol. De heer Bruins herkende ons opeens en kwam een hand geven, altijd leuk en vriendelijk en we wilden wel een aperitief. Voor echtgenoot een glas champagne, Veuve Cliquot hier en die vond hij prima en voor mij een gin en tonic. Gin van G’Vine, tonic van Fever Tree, met erin jeneverbes en limoen, lekker dus. Erbij direct twee amuses. In een cocktailglas een cappuccino van ganzenlever, kweepeer en koffie, bijzonder smakelijk, niet in het minst door het schuim van steranijs wat bovenop lag. Leuk was de combinatie ganzenlevercrème met koffie!

Op een zwart plaatje twee rode parels van violet mosterd en witte chocolade. Verder waren er witte bonen in verwerkt en de kleur kwam uiteraard van rode biet. Allebei erg lekkere hapjes en zeker eetlustopwekkend, zoals tenslotte de bedoeling is. Dat de parel voor mij persoonlijk iets te veel mosterd had is geneuzel, want dat ligt natuurlijk puur aan mij. We kregen de menu’s uitgereikt. Natuurlijk konden we ons niet inhouden en we besloten tot het menu de Nos Délices, 6 gangen dus. Hierbij wilden we graag het wijnarrangement, maar ook de wijnkaart bekeken we even. Die is hier zeer uitgebreid en mooi en zeer vriendelijk van prijs ook nog eens. Nadat dit alles gedaan was keken we nog eens rond en zagen de nieuwe glaswand, waar vroeger volgens mij gewoon een wand met een decoratie was. Mooi vonden we het en ook prettig licht. Zeer attent kreeg ik van iemand van de zwarte brigade een groot blocnote, omdat dat volgens hem veel makkelijker schreef. Hij had me nl. aantekeningen zien maken. Inderdaad schreef het een stuk makkelijker ;-). De eerste wijn was een Albariño, een Pionero Maccerato Colleita 2012. Een zeer prettige Albariño. Erbij Noordzeekrab. Salade met dressing van groene kruiden en oesters, Oosters garnituur. Wederom was ik gulzig, dus de cirkel van de salade waarin de mooie groene dressing was geschonken is op de foto al aangetast, maar neem maar van mij aan dat het er prachtig uitzag. En nog belangrijker: ook heerlijk smaakte. Op de cirkel van de krabsalade troffen we rijstblokjes aan, tempeh, gepofte rijst, zoetzure rettich en zoetzure komkommer. Verder minikroepoekjes en diverse cressjes. De dressing met oesters en groene kruiden paste er uitstekend bij en de textuur van de tempeh, de groentjes en de kroepoek maakte het feestje compleet. Een uitstekend begin wat mij betreft.

In het glas de volgende ronde een Pouilly- Loché ‘les Mûres’ 2012, Frederic Trouillet. Een heerlijke Bourgogne!  Het gerecht was zeetongfilet. Met mosterdzaad, zoetzure prei, mosselen en krokante chipirones, sherrysaus. Een flink stuk perfect gegaarde zeetong kregen we, mooi nagezouten met wat krokantjes erop. Erom heen een heerlijke beurre blanc met sherry, zo lekker heb ik hem een tijdje al niet geproefd en een gelei van waterkers. Erop en ernaast de mosselen, ondermaatse garnalen en de gefrituurde chipirones. De zoetzure prei lag binnen de cirkel van de waterkers in de beurre blanc. Ook dit gerecht vonden we bijzonder smakelijk, ook de farce van mosterd die we aantroffen in het midden van de tong vonden we erg lekker. De gefrituurde chipirones gaven weer de nodige bite aan het geheel. Bijzonder smakelijk!

We gingen verder met een zeer smakelijke Chenin Blanc uit Zuid-Afrika, Lazanou, Wellington 2012. Een mooie elegante wijn. Het volgende gerecht was kreeft. Gepocheerd en flan, knolselderij, ‘blue skin’ radijs, extract van kreeft geparfumeerd met drop. In het midden van het donkere bord een flinke flan van kreeft met ernaast lekkere gepocheerde stukken kreeft. Erop een ‘dropje’ gemaakt van appel en steranijs, wat natuurlijk een leuk effect geeft, omdat je een heel andere smaak verwacht. Drop proefden we overigens wel, maar dan in de saus, die erbij lag en die zoals gezegd was gemaakt van extract van kreeft en geparfumeerd was met drop. Paste mooi! Verder puree van knolselderij en wat radijs. Alweer een bijzonder lekker gerecht.

De heer Bruins schonk vervolgens een rosé in. Op mijn opmerking dat ik bepaald niet weg ben van rosé zei hij dat deze wijn me zeker zou verrassen, vooral in combinatie met het gerecht. Het ging om een Le Pas du Moine, Chateau Gassier 2012, Cotes de Provence. Dat gerecht was kalfszwezerik. Krokant gebakken met ‘boemboe’ van sojabonen en oerwortel. In het midden van het bord een flink stuk zeer krokant gebakken zwezerik waar aan tafel nog een behoorlijke hoeveelheid pure chocolade werd geschaafd. Onder de zwezerik door liep over het hele bord een kronkel van spaghetti van groenten, verder troffen we tuinboontjes, blaadjes van spruiten en crème van tuinbonen aan. Ernaast lag een fantastische crème van rode curry met koriander, maar de hoofdpersoon was de werkelijk fantastische zwezerik. Met stip de lekkerste zwezerik ooit. Het leuke van de chocolade was dat het een fijn bitter toontje aan het gerecht gaf, erg mooi gevonden. De jus de veau was natuurlijk ook heerlijk en verbond alle componenten van het gerecht. Alweer een geweldig goed gerecht dus. En ik moest de heer Bruins volmondig gelijk geven: de wijn paste er werkelijk perfect bij!

Bij het hoofdgerecht kwam een glas Crozes Hermitage 2010, Scea Chave en die was ook al erg lekker. Mooie wijnen deze middag, eigenlijk zoals zo vaak hier. Het hoofdgerecht was hazenrugfilet. Gebraden met rode kool, voorlopertje, wafeltje gevuld met stoofvlees, koolrabi en ‘sauce royale’. Een perfect op het karkas gebraden hazenrug kregen we met erbij een voorpootje en een werkelijk fantastische sauce royale. Verder erbij pomme paolo, een torentje van spitskool en rode kool, een stroopwafeltje gevuld met stoofvlees van de haas en nog wat spruitblaadjes. Ook bij dit gerecht bleef het sauskannetje op tafel en ook bij dit gerecht ging de saus volledig op. Geweldig genieten ook weer. Werkelijk heerlijk gerechten worden hier neergezet!

De bijzonder mooie kaaswagen werd voorgereden door een zeer attente dame van de zwarte brigade, die deze middag vaker aan onze tafel kwam gelukkig en zij verdient zeker complimenten door de attente, vriendelijke en uitstekende manier van omgaan met de gasten, in ieder geval met ons. Een toppertje, zoals wij dat noemen…. De kaaswagen is beeldschoon, eigenlijk ook zoals altijd hier en dat bemoeilijkt eigenlijk alleen maar het maken van een keus. Wat er toe leidde dat we ondanks de ruime porties die hier geserveerd worden toch uitkwamen op maar liefst 7 stukjes kaas. Zeven stukjes kaas, die allemaal even goed geaffineerd waren en dus perfect van rijping en van smaak. Ook dit was weer enorm genieten. Erbij nog wat noten- en vruchtenbrood. Voor echtgenoot een glas Coteaux de Layon Saint-Aubin, Domaine Delesvaux, Vendanges 2012, Passerillé, dé allemansvriend bij kaas, maar echtgenoot was er zeer tevreden mee. Ik had het liefst een glas van die heerlijke Zuid-Afrikaanse Chenin Blanc die we dronken bij  de kreeft en die kreeg ik ook. Heerlijk! Paste ook uitstekend wat mij betreft bij mijn gekozen stukjes kaas.

Het werd al bijna donker toen we aan de koffie toe waren. Voor ons allebei de nodige espresso, waarbij alweer allerlei heerlijkheden kwamen. Speculaas, een brownie met limoen, een savarin met kastanje, iets van en met passievrucht, een zure mat van mandarijn en de Bokkedoorns bubble-gum. Alles even lekker. Zeer voldaan en enorm tevreden verlieten we De Bokkedoorns. Als altijd zeer zeer goed, geweldig lekker, ontzettend goed en vriendelijk personeel, een genot om er te eten. We wachten in ieder geval niet meer zo lang voordat we weer gaan.

Brasserie Manhattan in Rotterdam

Opeens zag ik op Facebook dat Iens een leuke actie had: on line stond een wildmenu van Brasserie Manhattan in Rotterdam. Als je nu aangaf welk gerecht je graag zou willen eten en waarom je dat zou willen kon je een compleet verzorgde maaltijd – dat wildmenu dus – , inclusief wijn winnen bij Brasserie Manhattan. Ik bekeek het menu en besloot dat de roodpootpatrijs met stamppot van gekonfijte zuurkool en morillesaus mijn voorkeur had, omdat ik nu eenmaal erg dol ben op (goed klaargemaakte) zuurkool en ook op morilles. Onder het mom van ‘ik win toch nooit wat’ plaatste ik het bij de reacties. Tot mijn enorme verbazing bleek ik de winnaar te zijn. Via Iens werd de reservering gemaakt en om half 8 wandelden we de Brasserie binnen. Ruim van opzet met een soort van receptie bij binnenkomst, wat tegelijkertijd de afscheiding is tussen het restaurantgedeelte en de bar. Flink wat tafeltjes waren bezet. We kregen een tweetje bij het raam met zicht op het plein voor het Centraal Station. Zo’n echt Nederlands plein waar helemaal niets gebeurd, in tegenstelling tot pleinen in Zuid-Europa, waar het altijd gonst van de activiteit. Dat dat een beetje te maken heeft met het klimaat geloof ik best, maar het contrast is wel enorm.

De verlichting in het ronde restaurant is op zich goed geregeld, alleen hing er heel toevallig boven ons tafeltje geen spotje, waardoor het geheel wat donker werd.  De vierkante tafel was gedekt met een loper, stoffen servet, uiteraard bestek en glazen en in het midden stond een schaaltje met gerookte amandeltjes. Verder peper en zout, boter en olie en azijn. Het duurde even, maar toen kwam iemand een glas Cava voor ons inschenken. Van Pere Ventura, een zeer aardige Cava. Ook werd gevraagd of het menu ons beviel, wat het geval was. Op de vraag of we water wilden, antwoordden we bevestigend. Bruisend voor echtgenoot, plat voor mij zoals altijd en de twee flessen werden keurig in een koeler gezet, prettig!

Al vrij snel verscheen opeens het eerste gerecht. Huisgemaakte wild zwijn pastrami met salade van knolselderij, rucola en walnotenvinaigrette. Echter, de wijn was nog niet ingeschonken, dus deden we de nodige moeite om de aandacht van het personeel te vangen en dat lukte na enige tijd. In het glas kwam Cervoles Colors Blanc – Costers del Segre, Spanje, een prettige wijn. Op het bord troffen we de pastrami van wild zwijn aan met erop wat rondjes knolselderij, daarop weer wat rucola en ernaast een streepje vinaigrette met walnoten. We vonden de pastrami in orde en de walnotenvinaigrette paste er bij. Wel een beetje weinig vinaigrette vonden we het.

Bij het volgende gerecht kwam allereerst een sneetje stokbrood en daarna werd de wijn ingeschonken. Een glas Louis Jadot Couvent des Jacobins Chardonnay, Bourgogne, Frankrijk en die was, zoals vrijwel alles van Jadot, zeer aardig. Erbij crème soep van topinamboer met gestoofde eendenbout. Behalve de zeer aardige crèmesoep van aardpeer met de lekkere stukjes gestoofde eendenbout troffen we ook nog wat flinters krokante kippenhuid aan. Helaas waren sommige flinters verbrand, waardoor er een lichte brandsmaak ontstond die niet heel goed combineerde met de rest van het gerecht. Maar op zich een goed gerecht dit. Jammer genoeg werd het brood niet aangevuld, dus wederom deden we wat pogingen om de aandacht van het personeel te trekken, wat uiteindelijk natuurlijk wel weer lukte en toen kwam er nog een sneetje lekker warm brood. Ook het inschenken van het water lukte niet helemaal, daar moesten we telkens om vragen helaas. In het glas kwam vervolgens een Barbera d’Asti Superiore La Quercia – Piemonte, Italië. Een mooie volle wijn. We bekeken overigens de wijnkaart eventjes tussendoor en ik moet zeggen dat die heel aardig is. Voor ieder wat wils en keurig van prijs. Het gerecht deze ronde was filet van wilde duif met gepofte rode biet, crème van peterseliewortel en een reductie van aceto balsamico en appel. Zonder enige toelichting werd het bord op tafel gezet. Precies datgene wat op het menukaartje stond troffen we aan op het bord. De gepofte rode biet lag in de crème van peterseliewortel en beide waren lekker. De reductie van aceto met appel, wat erg leek op Luikse stroop paste bij de duif, die voor mij iets te ver gegaard was, waardoor hij wat droog was. De duif was al getrancheerd en smaakte redelijk. Iets meer reductie of iets meer peterseliewortelcrème was niet vervelend geweest.

Waarmee we toe kwamen aan het gerecht wat mijn voorkeur had en waarmee ik deze maaltijd dus gewonnen had, de roodpootpatrijs met stamppot van gekonfijte zuurkool en morillesaus. De wijn erbij was een Delaire Shiraz – Stellenbosch, Zuid-Afrika en dat was een prettige Shiraz.Op het grijzige (niet mooi wat ons betreft) bord in het midden allereerst een rondje aardappelpuree, waarin flink wat gekonfijte zuurkool lag. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik het gekonfijte ervan niet kon proeven, wat mij betreft smaakte het gewoon naar zuurkool. Maar best lekker. Erop wat plakjes van de patrijs en ernaast een minimale hoeveelheid saus met blijkbaar morilles. De saus was goed van smaak, maar veel te weinig helaas, waardoor er geen samenhang ontstond in het gerecht en het geheel eigenlijk wat droog werd. Ondanks het feit dat de patrijs goed van garing was en nog mooi mals. In aanleg dus een goed gerecht, maar het behoeft echt veel meer van de saus. Excuus voor de bepaald niet mooie foto.

Bij het hoofdgerecht kwam een glas J. Lohr Paso Robles Cabernet-Sauvignon –Californië, Verenigde Staten. Ook een zeer aardige wijn. Het hoofdgerecht was gebraden hertenbiefstuk met geglaceerde hertensukade, pommes dauphine, gebakken spruiten en wildjus. Laat ik beginnen met de gebakken spruiten. Die waren lekker. De ene pomme dauphine was ook in orde en de jus was ook goed. Wederom veel te weinig jus helaas, dat dan weer wel. Het hert was te hard gebakken en daardoor te ver gegaard en daardoor dus droog. De sukade heb ik laten liggen, omdat er vreemd genoeg bij de eerste hap een raar hard stuk in zat en dat gaf een vreselijk vervelend mondgevoel, dus besloot ik om het niet te eten. Jammer, want het kan een mooi gerecht zijn dit.

We waren toe aan het dessert, waarbij een glas Château de la Peyrade, Muscat de Frontignan – Languedoc, Frankrijk kwam. Een lekkere frisse dessertwijn. Het dessert bestond uit amandelcake met hazelnotenmousse en chocoladeroomijs. De cake was aan de droge kant, het chocoladeroomijs had een leuke crunch maar smaakte naar vrij weinig, eigenlijk was alleen de hazelnootmousse lekker.

We besloten geen koffie meer te nemen en omdat het weer niet lukte om de aandacht van het personeel te trekken – de bar was inmiddels ook vol gelopen – liepen we naar de counter om te vragen wat men van ons kreeg – niets – en om iedereen vriendelijk te bedanken voor de avond en daarna verlieten we de Brasserie Manhattan. Je mag een gegeven paard niet in de mond kijken, ik weet het en ik denk ook zeker dat hele volksstammen hier erg lekker zullen eten, alleen vonden wij het jammer genoeg net iets teveel van een net/niet-gehalte. Wat niet wegneemt dat we het leuk vonden om mee te maken en nogmaals iedereen zeer bedankt voor de maaltijd!

&Samhoud Places in Amsterdam

Zomaar op een donderdag reden we naar Amsterdam, we gingen lunchen bij &Samhoud Places. Zoals altijd had ik er vreselijk veel zin in, want de ervaring leert dat het er altijd geweldig lekker is. Parkeren ging wat lastiger dan op de zondagen, maar uiteindelijk hadden we toch een plaats en we wandelden binnen. Een hartelijke ontvangst boven en we kregen, zoals gevraagd, een ronde tafel bij het raam. Het DwTS-menu lag al op tafel, erbij hoorde ook nog een achterkant met extra gerechten, wat ons in eerste instantie ontging. We hadden trek in champagne en kregen een glas Charles Heidsieck. We bekeken het menu, wat er uitstekend uitzag en we bekeken ook de extra gerechten, die er ook tongstrelend uitzagen en besloten om Salvador Dali toe te voegen aan het menu. Amuses verschenen. Op een lepel een bonbon van ceviche van garnaal, omwikkeld met poeder van zeewier en erbij een crème gemaakt van bouillabaisse. Een IJslandse garnaal maakt het hapje àf. Erg, erg lekker. Vervolgens op een steen een éclair gevuld met ganzenlever en op de éclair een streep pure chocolade. De combinatie ganzenlever/pure chocolade vonden we erg goed gevonden, want het smaakte uitstekend. Tot slot in een glas Bretagne: peer, ijs van gin, galette van peer en yoghurt. Heerlijk fris en zoals ook de andere hapjes: een plaatje om te zien.

De eerste wijn werd ingeschonken, een Pinot Blanc 2013 van Andreas Schönlaub, Pfalz en die wijn beviel ons uitstekend. Erbij Sint Jacobsschelp. Coquillage / zilte plantjes / haringei / sinaasappel / angostura / mandarijn / kumquat. Zoals zo vaak hier gepresenteerd als twee gerechtjes. Links de rauwe, dun gesneden plakjes coquilles met in ieder geval sinaasappel en angostura. Erop kumquatijs en radijs. Een absoluut schitterende combinatie, die het prachtig deed bij de wijn. Zeer knap om hier een passende wijn bij te vinden, maar dat lukte de onderscheiden Yoshiko van Dobben geweldig goed. Niets voor niets wijn-spijsspecialist volgens Gault Millau! Rechts coquillage (coquille, mosseltjes, kokkeltjes) met diverse zilte plantjes en meringue van zeewier. Erbij een heerlijk toefje van de crème van bouillabaisse, zoals we die ook aantroffen bij de amuses. In het midden tenslotte een flinke streep haringeitjes, die zeer prettig zilt waren. We waren het er volmondig over eens dat dit een schitterend begin was. De volgende wijn was een Bourgogne, Cuvée Saint-Vincent 2011, Meursault en ook dit was een bijzonder fijne wijn.

Erbij kabeljauw. Kabeljauw / mousseline / limoengel / Beurre Noisette / radijs / dillevinaigrette. Een schitterend stuk perfect gegaarde kabeljauw kregen we met erop flink wat gehakte hazelnoten met boter, wat werkelijk uitstekend combineerde met de vis! Erbij een behoorlijk stevige mousseline met op het ene toefje wat radijs. Heerlijk zachte en toch zeer aanwezige limoengel verbond de mousseline met de vis met de hazelnoot. Alweer een enorm uitgebalanceerd gerecht! Ook hier paste de wijn naadloos bij.

We gingen verder met een Ximénez-Spínola, hand-selected in 2013. Een werkelijk schitterende sherry! Erbij Salvador Dali. Sofa Bocca lippen van ganzenlever en framboos / roos / amandel / lychee. Een prachtig kleurrijk bord kwam op tafel met tweemaal de lippen van Mae West, gemaakt van ganzenlever en geheel omwikkeld met heerlijke frambozengelei. Eronder in een lange streep de andere genoemde ingrediënten, waarbij volgens mij de amandel krokant was gemaakt, het ijs van lychee met stikstof was klaargemaakt en zo nog wat heerlijkheden. Onnodig te vermelden dat de sherry ook hierbij geweldig goed paste. Absoluut genieten ook weer dit gerecht!

Het hoofdgerecht kreeg begeleiding van een glas P’etalos, Bierzo, Descendientes de J. Palacios. Een zeer prettige rode Spaanse wijn. Het gerecht bestond uit kalfswang / knolgroenten / rode biet / jus de veau.Een zuigend zacht, heerlijk stuk kalfswang kregen we. Eronder een zeer volle jus van kalf, ernaast in mooie figuurtjes uitgestoken stukjes gegaarde rode biet en knolgroenten. Op de kalfswang een mousseline van schorseneer en plakjes rauwe champignon. In al zijn eenvoud en omdat het foutloos was uitgevoerd, alweer geweldig lekker.

Bij het dessert presenteerde Yoshiko een glas San Felipe 2012, Mendoza, Argentinië; een bijzonder smakelijke blend van Chardonnay, Gewürztraminer en Semillón.  Ook deze wijn paste weer uitstekend bij Tokyo. Griotte-Sakura / yuzu / gember / Kombu / Mirin. Ik was weer eens te gulzig en had mijn bestek al in het hart op het bord gezet voor ik een foto had genomen, maar bijgaande foto geeft nog steeds een goede impressie. Op een papiertje met hartjes een sorbet van Griotte-Sakura, daarboven hangop met gember en yuzu en in het chocoladehart zat Kombu en Mirin. Een apart, maar absoluut heerlijk dessert. Mooi van omvang ook, het was namelijk precies genoeg.

We sloten af met voor echtgenoot de nodige espresso en ik besloot weer een thee te kiezen, zodat het leuke kleurige blad met allerlei mogelijkheden weer langs kwam. De thee werd geserveerd in een geestig Japans aandoend (volgens de geweldig goede zwarte brigade van de Albert Cuyp 😉 ) kopje en erbij kwamen ook nog snoeperijen. Allebei kregen we een schaaltje met een madeleine, wat fudge, een marshmallow, iets fruitigs en witte chocoladebonbon met pittige vulling. In een apart schaaltje nog twee truffeltjes en daarna waren we compleet tevreden en zeer voldaan. Na het betalen van de rekening verlieten we voor de derde keer dit jaar enorm tevreden &Samhoud Places, we blijven het absoluut een restaurant vinden om zeer regelmatig naar terug te keren.

The Jane in Antwerpen

The Jane op 17 oktober. Eeuwen geleden alweer gereserveerd en nadat we nog wat andere dingen gedaan hadden in Antwerpen reden we naar het Groenkwartier. De vorige keer hadden we gewoon voor de kapel geparkeerd, omdat daar een plekje was, deze keer maakten we gebruik van de parkeergarage. Akelig donker en smalletjes en geen lift, nogal ergerlijk. De ontvangst was vriendelijk en we kregen een tafel in het midden van de nog  steeds even indrukwekkende zaal. Lage tafels zijn dat met banken en twee hele lage stoelen. In eerste instantie was ik er niet heel blij mee, wat naar alle waarschijnlijkheid zichtbaar was, want de zeer attente maître bood ons een andere tafel aan. Echter, de bank bleek best comfortabel te zitten, dus we bleven zitten waar we zaten. Het enige echte nadeel van deze tafels vind ik dat ze niet gedekt zijn (wel stoffen servetten natuurlijk), waardoor zowel water als wijn vocht achterlaten op de tafels, wat ik vervelend vind. Een aperitief wilden we natuurlijk wel, voor echtgenoot champagne, voor mij een gin en tonic.  Een gin van brouwerij Wilderen, door The Jane geïnfuseerd met venkel, waardoor hij wat gelig van kleur is geworden. Vanwege de venkel ook geen stokje zoethout in het glas, maar venkel en nog wat kruiden. Fever Tree tonic. Lekker! Erbij direct wat lekkere stengels met crème van oude Roeselare met wat tuinkersgelei. Ook brood erbij met boter, olie en peper en zout, dus opeens stond de tafel bijna vol. Ook vrijwel direct kwamen de amuses op tafel, dus we waren nogal druk.. De amuses bestonden uit tzatziki / falafel / vitaminecocktail (selderij, ananas, wortel) en waren eigenlijk alle drie even lekker en de vitaminecocktail vond ik zeer verfrissend. Het menu kregen we ook, zoals de vorige keer keus uit de 7, 5 of 3 gerechten, waarbij hoofdgerecht en dessert vaststaan. Ook de mogelijkheid deze keer voor een extra gerechtje, een signatuurgerecht van Sergio Herman, Zeeuwse platte oester, foie gras, truffel voor 25 €. We waren er natuurlijk snel uit, de 7 gangen met het extra gerecht leek ons wel wat voor deze middag. De wijnen zouden we per gang kiezen. Waarmee direct ook een punt van kritiek naar boven komt, helaas was de sommelier bijna bij elke gang te laat met het inschenken van de wijn en dat is storend. De overige bediening is erg goed in de afstemming met de keuken, maar op de een of andere manier wordt de sommelier er of niet bij betrokken of haalt hij het tempo niet, ik weet het niet. In ieder geval vonden wij het niet prettig, zeker niet toen de wachttijden gaandeweg de maaltijd langer en langer werden. Of er sprake was van gelijktrekken weet ik niet, maar ik begreep in ieder geval het verschil in wachttijden tussen de gerechten niet. Wel moet gezegd worden dat de sommelier leuk bijschonk en dat is dan wel weer een positief punt. We begonnen met de eerste drie gerechtjes met in het glas voor ons allebei Anthony Road Riesling Dry 2013, Finger Lakes AVA, United States. Een zeer aardige Riesling. De gerechtjes waren diepzeegarnaal, smaken uit de zee en rund / pickles / kwartelei. Allereerst een prachtig opgemaakt bordje met de diepzeegarnaal in stukken. Erbij onder andere een crunch van kroepoek gemaakt van witvis en krab met wakamé, algen, het sap van komkommer en codium, een sorbet van grapefruit en een espuma van zeewater. Het logo is gemaakt van crème cru en verder ligt er gelei van dashi op het bord. In één woord een geweldig gerecht. Ongelofelijk goed bij elkaar passend en een groot genot om te eten. Vervolgens wierpen we ons op de kop van de diepzeegarnaal. We kenden de diepzeegarnaal al via de chef van ‘t Nonnetje en wisten dus ook dat we vooral de kop moesten uitzuigen. Hier echter was de kop nog eens extra gevuld met crème van de diepzeegarnaal afgedipt met de crunch van witvis en krab met wakamé en ik moet wederom zeggen dat het hemels was, echt geweldig lekker. Verrassend genoeg hield het gerechtje met de tartaar van rund met parmezaansaus, kwartelei en diverse groentjes zich uitstekend staande tegen dit geweld. Het advies was alles in het kommetje mengen en dan opeten en natuurlijk deden we dat. Ook een geweldig smaakexplosie en wederom heel erg lekker. Ook de volgende ronde bestond uit twee gerechtjes. In de glazen deze keer een Wimmer-Czerny, Fels am Wagram 2013, Austria. Een verrassende Roter Veltliner. Allereerst een gerechtje om te delen. Paella, inktvis, amandes, piquillo. Een mooi opgemaakt schaaltje in het midden van de tafel met in het midden de uitstekende paella, erop de amandes in de schelp met kruidjes en bloemetjes. Verder wat artisjok, schuim van inktvis en knoflook en jus van inktvis en knoflook, krokantjes van olijf, zeewier en piquillo. Alweer een bijzonder smakelijk gerecht. Mooi hoog op smaak en heerlijk om te eten. Het andere deel van deze ronde bestond uit pladijs, rendang, Indonesische jus. Een stukje gebakken pladijs kregen we met erop seroendeng, wat rendang, schuim van rendang. Erg leuk, deze combinatie van witvis met duidelijk Indonesische smaken! Verder erbij een bonensalade, met venkel, wortel en pastinaak, waarbij schuim van bisque zat en wat kruidenolie. Ook allebei geweldig lekker. Waarmee we toe waren aan het extra gerechtje, de Zeeuwse platte oester met foie gras en truffel. Erbij een glas Patrick Miolane, la Carnière 2010, Chassagne-Montrachet AOC. Een heerlijke wijn. Een een fantastisch gerecht. Wat kan ik over schrijven? Zalvend zachte aardappelpuree, heel veel geschaafde truffel, een heerlijke oester, geweldige foie gras met heerlijk schuim van foie gras. Een enorm decadent gerechtje, ongelofelijk lekker om te eten! Ook bij het volgende gerecht kozen we allebei voor dezelfde wijn en wel voor de Shelter Winery, Spätburgunder 2012, Baden, Germany en dat was een erg prettige Pinot Noir. Het gerechtje bestond uit drie delen. We begonnen met de aubergine parmigiana. In een schaaltje aubergine, parmezaanse kaas, ricotta, basilicumgelei, tomaat. Afgedekt met krokante kip met parmezaan. Ook dit vond ik een erg lekker gerechtje. Ik ben over het algemeen niet zo weg van aubergine, maar in deze combinatie vond ik het bijzonder smakelijk. Erbij nog een mooie jus van ik meen kip en ook die paste er goed bij. Vervolgens op een plankje een canapé van bloedworst met kippenlever en wat kool. In al zijn ‘simpelheid’ een heerlijk gerechtje. Uitstekende bloedworst, heerlijke kippenlever en het krokantje van kippenhuid was ook heerlijk. En, ook niet onbelangrijk, erg mooi om te zien. Tot slot in een wit schaaltje gestoomde kip met Béarnaise, een loempiaatje met foie gras en kippendij, jus van kip, krokante huid van kip en ook hier diverse koolsoorten. Alweer een uitstekend gerechtje, alle onderdelen fijn hoog op smaak en in combinatie ook bijzonder lekker. Het bekende Jane-mes kwam op tafel, wat betekende dat we aan het hoofdgerecht toe waren. Echtgenoot wilde daar wel een glas Lustau, Oloroso Don Nuño NV, Jerez-Xérès-Sherry DO Palomino Fino bij, al is het maar omdat we allebei vinden dat sherry zeer ondergewaardeerd is nog steeds. Zo zijn we allebei nogal dol op een gegrilde karbonade met een mooie Manzanilla… Ik had gekozen voor de Cattunar, Teran Barrique 2006, Istrië, Croatia, maar de sommelier vond dat ik ook de Tenute Rubino, Visellio 2011, IGT Salento, Primitivo, Italy moest proeven. Wat ik uiteraard graag deed. En ik moest hem gelijk geven. De Kroatische wijn was zeker niet slecht, maar de Primitivo was duidelijk een slag mooier, dus die kwam voor mij in het glas. Een allerschattigst pannetje kwam op tafel, waar het hertenkalf in was gegaard. Of liever gezegd licht gerookt was op jeneverbes, hazelnoot en wortelknollen. Op het bord kwam uiteindelijk een heerlijk stuk mals hertenkalf met sabayon met bier en zwarte peper, herfstgroentjes waaronder schorseneer en jus van het kalf. Ook dit gerecht, hoewel minder spectaculair, maar dat is vaak zo met vleesgerechten in een dergelijk uitgebreid menu, was bijzonder smakelijk. Een fijn herfstig gerecht met zuigend zacht vlees en lekkere stevige smaken. Na al dit geweld besloten we geen dessert te nemen maar wel kaas. Echtgenoot wilde daar zijn Vedett biertje IPA, zoals hij dat de vorige ook had, graag bij en kreeg weer zo’n lollige kroes. Ik vroeg om een fijne stevige witte wijn en kreeg een Achillée, een handgeplukte Chenin zonder sulfiettoevoeging. Tot mijn verrassing werd er niet naar de voorkeur van de kazen gevraagd, maar kregen we gewoon een bordje. De volgende kazen kregen we. In twee ronden, want na mijn opmerking tegen de maître waarom de voorkeur voor de gasten niet meer werd gevraagd, kwamen er nog twee stukjes kaas voor ons. Hier komen ze: Blanckaert, Chêvre Cabicou, Monte Enebro, Etivaz, Le Peral, Vacherin Mont d’Or en Zorita. Stuk voor stuk erg lekkere kaasjes. Erbij nog lekker warm notenbrood, boter en een mengsel van peer/abrikoos en mosterd, ook al erg smakelijk. We sloten deze weer erg smakelijke maaltijd af met de nodige espresso, waarbij een madeleine van wortel met een ijsje van wortel en vitamine-C kwam. Verder een ijspraline van rode perzik en vanille, The Jane praline gemaakt met azijn en Liefmans kriekbier en de Vika makaron met verveine en framboos. Tot slot nog een Thaise combinatie in de vorm van een ‘soepje’  met mango, passievrucht, pandan en citroengras. Erg, erg lekker.

Zeer tevreden verlieten we The Jane. Blij dat ook ons tweede bezoek zo goed was. Niets zo teleurstellend namelijk als je de eerste keer juichend bent en het dan bij een volgend bezoek geweldig tegenvalt. Maar gelukkig is daar hier geen sprake van. Geweldige gerechten, heerlijke wijnen, attente (op een enkele opmerking na dan) bediening, een genot om er te eten wat ons betreft.

’t Baarsje/Dennis van de Werf in Waddinxveen

Mijn oog viel op de Goudse Restaurantweek. Drie gangen voor 25 euro. Wat kun je daar nu voor verwachten was mijn eerste gedachte. Ik keek eens welke restaurants eraan meededen en ik zag dat ook ‘t Baarsje/Dennis van de Werf eraan meedeed. Nu vind ik dat een sympathiek restaurantje, het is eigenlijk meer een huiskamerrestaurant, zo is het ook ingericht. Beneden slechts 7 tafels, boven ook nog wat, maar ik geloof niet dat daar vaak gebruik van wordt gemaakt. Ik heb er ooit eens mogen zitten omdat er beneden een partij was. Op deze avond waren er drie tafels bezet. De vrouw van de chef doet de bediening, de chef kookt. Zo houden ze de personeelskosten laag. Een vriendelijke ontvangst en we kregen een rond tafeltje voor ons drieën. Een drankje wilden we wel. Ole wilde een Ice Tea, echtgenoot een Hugo, een witte Hugo. We dronken nooit eerder een Hugo en ik moet zeggen dat het  niet echt een fout drankje is. Niet onaardig dus. Ik wilde wel een gin en tonic en die kreeg ik ook. Al helemaal ingeschonken, dus ik ga maar uit van Gordon’s en Royal Club. Het menu lag op tafel. Drie gangen met keus uit drie bij voor- en hoofdgerecht en bij het dessert keus uit kaas of zoet. Een extra gang was mogelijk, waarbij het om de keus uit twee ging. We maakten onze keuze, ook het extra gerechtje wilden we wel. We waren wat in de war omdat de bijgerechten bij beide gangen identiek waren, maar na de uitleg begrepen we hoe het zat. Bij het hoofdgerecht kon je nog friet met truffelmayonaise bij bestellen. Een wijnarrangement voor twee wilden we ook wel en water ook graag. Bruisend voor de heren en een karaf voor mij. Na enige tijd kwam er een amuse. Een bitterbal met stoofvlees en een Zweeds sausje erbij. Gewoon een bitterbal vond ik het. Ik had inmiddels wel trek, want het duurde allemaal wel een beetje lang. Bij de amuse kwamen er ook drie broodjes met wat boter. Die broodjes waren snel op, want we hadden dus trek en nadat ze op waren werden de broodbordjes afgeruimd. Dat werkte enigszins op mijn lachspieren. Als eerste wijn kwam er een Rueda, een Centum Original in het glas. Een aardige Rueda. Erbij voor Ole de carpaccio van rund met pesto/pijnboompitten/parmezaanse kaas/rucola en precies dat trof hij op zijn bord aan. Hij was niet ontevreden. Voor echtgenoot en mij op het bord de gemarineerde zalm met limoen-koriandercrème, gemarineerd zeewier/kappertjes. En ook dat was precies wat we op het bord aantroffen. Alles was best smakelijk, hoewel ik de limoenkoriandercrème relatief smakeloos vond en helaas was de brioche veel te hard gebakken, waardoor hij niet meer lekker was. Bij het tussengerecht kwam een Australische Dominic Twisted wines in het glas, een aardige witte wijn. Ole had gekozen voor de prosciutto tortellini met prosciutto tortellini/spinazie/gerookte runderribeye/truffeldressing en kreeg twee tortellini met de genoemde spinazie, de gerookte runderribeye en een truffeldressing. Hoewel hij de pasta te dik vond was hij niet ontevreden over zijn gerecht. Echtgenoot en ik kregen de coquille met prosciutto tortellini/spinazie/gerookte runderribeye/truffeldressing en wij kregen een coquille die mooi nagezouten was maar waarop naar mijn smaak wat teveel peper lag. Bovendien had hij 10 seconden langer in de pan mogen liggen. De pasta vond ook ik te dik en mijn runderribeye-stukje was helaas koud. De truffeldressing was nauwelijks aanwezig, wat ik niet erg vond want natuurlijk zou dat hier truffelolie zijn (wat ik overigens begrijp). Het is jammer dat de borden hier niet verwarmd zijn. Bij het hoofdgerecht kreeg echtgenoot een glas Chateau Changrolle, 2010, Lalande Pomerol en ik een glas Masilio 2013 Pinot Grigio. Ole kreeg als hoofdgerecht de risotto met spruit/parmezaanse kaas/truffel/rucola. Een flinke portie die hij volgens mij lekker vond, want het was zo verdwenen. De risotto was goed al dente en dat is altijd al een pluspunt natuurlijk. Echtgenoot kreeg de hertenbiefstuk met aardappelpuree/spek/spruit en hij was tevreden met zijn gerecht. Het hert was goed gebakken, de puree was mooi zalvend, de peertjes erbij waren lekker en ook de jus van het hert was goed. Ikzelf kreeg de Black Tigers met dimsum van gamba/roerbakgroenten/gamba in tempura. Drie Black Tigers in tempura gebakken kreeg ik, goed van garing en lekker van smaak. De roerbakgroenten waren in aanleg lekker, hoewel ik vond dat er wat veel sojasaus gebruikt was en de inhoud van de dimsum vond ik ook lekker, maar het deeg vond ik te dik. Maar: zeker geen slecht gerecht. Bij het dessert tenslotte kwam een Neirano, Moscato d’Asti 2012, in het glas en die was lekker. Hij paste ook goed bij de apfelstrudel met vanillesaus en vanilleparfait. De strudel was lekker, de vanilleparfait vond ik opvallend lekker zelf en de vanillesaus was meer room geworden, maar ook die was lekker. Een lekker dessertje. We vonden het mooi geweest, de wachttijden zijn net iets te lang, maar ook dat is begrijpelijk met een dergelijke bezetting en na het betalen van de rekening verlieten we dit gastvrije restaurant. Voor 25 euro (excl. extra gerecht en drankjes natuurlijk) vonden we het helemaal niet slecht. Het is weleens goed je verwachtingen op een normaal niveau te zetten ;-).

Inmiddels bestaat het restaurant niet meer, althans niet onder deze naam. Nu is De Landerije er gevestigd. Restaurant met shared dining, lunch- en dinerkaart en high tea.

Fred in Rotterdam

Op 23 oktober 2014 zaten we alweer bij Fred, deze keer omdat ik een Iens Dinerdeal had gezien. 125 euro all in bij Fred. Keurig om 13.00 wandelden we binnen, waar we een zeer vriendelijke ontvangst kregen. We kregen een rond tweetje achter in het restaurant. Deze middag waren slechts vier tafeltjes bezet, wat eigenlijk weleens prettig was. Water wilden we wel, dus een fles plat en een fles bruisend Fred-water kwamen op tafel. De champagnewagen met daarop een ruime keus aan champagnes en wat gins werd voorgereden en we kregen een glas Christian Bourmault exclusivement pour Fred ingeschonken. Een lekkere champagne! Geen amuse deze middag, wat me eigenlijk wel wat verbaasde, maar direct de eerste gang. Tomaat – parmezaan – pesto. Zoetzuur gemarineerde honingtomaatjes met pesto, een crème van parmezaan, crunch van parmezaan en aardappel. Een werkelijk heerlijk hapje, ook erg mooi gepresenteerd. Lauwwarme crème, heerlijke tomaatjes, heerlijke pesto en ook nog wat basilicumolie onder het gerechtje. Een fijn begin. In het glas kwam een Scaia 2013, Veneto, Tenuta Sant’Antonio en die kende ik al van de Zwethheul. Een prettige wijn, de combinatie Garganega/Chardonnay vind ik lekker. Erbij het tweede gerecht. Tonijn – watermeloen – haringkaviaar – kerrie-ijs. Op weer een prachtig bord een flinke cirkel van in miso gemarineerde tonijntartaar met erop hangop, kerrie-ijs, gezouten citroen, haringkaviaar, sesamkrokantjes, komkommer, watermeloen en bolletjes avocado met poeder van tomaat (Hertog Jan? 😉 ). Een plaatje om te zien en een genot om te eten. Alle onderdelen apart waren heerlijk, maar ook in combinatie was het allemaal bijzonder smakelijk. Een schot in de roos wat ons betreft. Bij het volgende gerecht presenteerde de charmante maître-sommelier maar liefst twee wijnen. Een Franse Chardonnay, De Chansac 2013 en een Italiaanse Viognier, Soente, Lazio 2013, Falesco. De Chardonnay paste wat het team betrof het best bij het gerecht, de Italiaanse Viognier was een beetje boksen. Hij was benieuwd naar onze mening. Het gerecht was tarbot – coquille – Hollandaise – maïs. Op een fijne schuimige beurre blanc lag de maïs met de perfect gegaarde tarbot. Erbij een crunch van macadamianoten met ras el hanout, erg lekker! Naast de tarbot wat groene aspergestukjes. Op de tarbot tartaar van coquille met Hollandaise en het geheel werd afgemaakt door een chips van Violetta-aardappel. Mooie zachte smaken, wederom zowel in combinatie als afzonderlijk geweldig lekker. Onze meningen over de wijn liepen deze keer niet synchroon. Echtgenoot vond ook de Chardonnay het best bij het gerecht passen, ik was meer te spreken over de combinatie met de Viognier. In het glas kwam een Laya 2013, D.O.P. Almansa Old Vines, een fijne blend van Monastrell en Garnacha Tintorera. Op het bord Ribstuk – steak tartaar – aubergine – spitskool. Entrecote van Black Angus kregen we, perfect van garing met erbij krokante cantharellen, sojaboontjes, een klassieke rode wijnsaus, witlof, sugarsnaps, sperzieboontjes en nog een bonensoort die ik niet helemaal kende. Alles mooi hoog op smaak en erg lekker. Het vlees was heerlijk gekruid en de steak tartaar bestond uit stukjes brunoise van sukadevlees. Ook weer erg lekker allemaal. Het eerste dessertje bestond uit gin – tonic – appel. In een glas ijs van appel en grapefruit en schuim/crème van gin en tonic. Heerlijk fris, wederom zowel in combinatie als apart. Een fijne frissigheid zo in de maaltijd stellen we altijd wel bijzonder op prijs en zeker als het zo klopt als dit kleine gerechtje. Bij het tweede dessert kwam een Iberia Cream Sherry in het glas en die paste goed bij het dessert van koffie – chocolade – vanille – crumble. Mooi gepresenteerd in een glas herinner ik mij koffielikeur, vanille-ijs, spongecake van chocolade, honing, meringue, Oreo, Haagse hopjes, krokantjes van de hopjes en karamel. Een dessert naar mijn hart! Bij de espresso en thee kwam die fantastische friandisewagen weer voorgereden met het voorbeeldplaatje van alle lekkernijen die erin lagen.Op tafel stonden toen al het mandje met die heerlijke warme Madeleines en het standaardje met de mini Berlinerbolletjes. Voor ons doen hielden we ons redelijk in en we kregen een fijn plateautje voor ons tweeën om lekker leeg te peuzelen. Echtgenoot kreeg nog de nodige espresso erbij, ik genoot van mijn thee en bij dit alles kozen we ook nog voor een likeurtje, ook al zo leuk gepresenteerd in buisjes. Ik koos voor de cognac met bramen en echtgenoot voor de Cherry Brandy en allebei waren ze erg lekker. Na het betalen van de rekening verlieten we erg tevreden Fred. Erg prettig toch zo’n fijne lange middaglunch 😉

BasQ Kitchen in Rotterdam

Ook wij moesten natuurlijk De Markthal in Rotterdam gaan zien en dat combineren we zoals gebruikelijk met een leuke lunch. Althans, dat dachten we. Parkeren hadden we al eens gedaan in de zeer ruime parking onder de hal en toen we op straatniveau kwamen met de roltrappen die vol stonden met kijkers viel ons oog als eerste op iemand die onwel was geworden en een gigantisch gat in zijn hoofd had gevallen, waar veel te veel bloed uitstroomde. Gelukkig waren de ambulancebroeders en -zusters al ter plekke, dus het opstootje was gemakkelijk te omzeilen. We wandelden de hele hal door, bekeken het aanbod en concludeerden dat er mooie dingen te koop zijn. Mooie, dure dingen. We vroegen ons ook af, omdat het ons opviel dat er opvallend weinig gekocht werd, wat er met al het mooie fruit en de mooie groenten zou gebeuren na een paar dagen.. Ik had gereserveerd bij BasQ Kitchen, omdat de menukaart op de website me bijzonder aansprak en omdat ik na al ons sterreneten in San Sebastian het in de avonden zo ontzettend leuk vond bij Rojo & Negro en de verwachting had – gezien de gerechten op de website van BasQ Kitchen – dat dit vergelijkbaar lekker zou zijn. Ik had ook gelezen dat er speciaal een Baskische chef was ingevlogen om de koks te instrueren, zodat het absoluut Baskisch zou zijn. Hoge verwachtingen dus. We liepen het kleine restaurantje in en kregen een tafel bijna achterin. Iets te drinken wilden we wel, een fles wijn zou prettig zijn, dus bekeken we de kaart. De wijn staat hier op de grote kaart, zoals hij ook op de website staat. We besloten tot een Don Olegario Albariño (45 euro). Het duurde nogal lang voordat de wijn kwam, maar uiteindelijk verscheen er een vriendelijke jongeman die de wijn opende en inschonk. Hij was wat onervaren, maar absoluut van goede wil. Ik denk dat we geluk hadden om zomaar te zeggen dat hij onervaren was, want op mijn vraag of ik misschien een karaf water kon krijgen, antwoordde hij dat hij geen karaffen had, maar dat hij ons glazen water zou brengen. Bijzonder vriendelijk van hem. Ik denk wel dat men liever ziet dat er flessen verkocht worden. De wijn was in orde, maar dat mag ook wel. Tot ons grote verdriet bleek dat we moesten kiezen van een kleinere kaart. Dit omdat nog niet alle ingrediënten aanwezig waren en omdat de Baskische chef nog bezig was de koks te instrueren en men wil niet iets op tafel zetten wat nog niet helemaal in orde is. Begrijpelijk, maar wel erg jammer, zeker als je al 14 dagen open bent. Dat moet toch te regelen zijn, lijkt me. We besloten te beginnen met een bordje ham. Jamon Iberico de Bellota hier. 60 gram voor 19.50. Uitstekende ham, zuigend zacht en heerlijk van smaak. We bestelden hierna twee tapas. Ons werd de tonijnsalade afgeraden omdat daar bijzonder weinig tonijn in zou zitten en het voornamelijk uit aardappelsalade zou bestaan. Dus besloten we tot de Calamares Rabas (7.50) en de Albondigas de Ternera (6.50). Eerst verschenen de rundergehaktballetjes met gebakken paddestoelen. Vijf zeer droge gehaktballetjes (sommige nogal misvormd zodat er nauwelijks sprake was van een bal, maar dat toont wel huisvlijt aan) met erg weinig smaak kregen we. In het midden wat blokjes aardappel en wat niet al te briljant gebakken paddestoelen en wat jus. Niet erg lekker vonden we het. Hierna verschenen na een behoorlijk lange wachttijd in een frituutmandje de gefrituurde inktvisringen. Ringetjes. Mooi dun tempuradeeg met goede (= niet taai) ringetjes en erbij een aïoli. Niets bijzonders, maar niet onsmakelijk. Wel een nogal kleine portie voor 2 personen. We besloten over te stappen tot het echte werk en begonnen maar eens met de Tres Bacalaos (13.50 per persoon). Kabeljauw met salsa verde, een warme dressing hier van groene kruiden. Kabeljauw à la Biskaina, met een saus van gedroogde pepers en ui, gekonfijt in olijfolie met salsa verde en Kabeljauw met een pil-pilsaus. Drie stukken gebakken kabeljauw kregen we, waarvan het vel helaas niet krokant was. Het bord was koud, zodat de kabeljauw razendsnel afkoelde. De drie verschillende sauzen leken bijzonder veel op elkaar en hadden alle drie opvallend weinig smaak. Een ernstige teleurstelling voor ons. We besloten het voor gezien te houden hier, de gerechtjes die we nog wilden bestellen, wilden we niet meer, want nog meer teleurstellingen zouden op het humeur gaan werken. Jammer, maar de hele beleving is hier wat ons betreft niet goed. Veel te Nederlands, waarom niet gewoon aan de bar bestellen en ophalen? Waarom duurt het allemaal zo lang en waarom is de kaart nog niet op orde? En last but not least: ongelofelijk ergerlijk dat er horden mensen binnenwandelen die de trap naar boven oplopen (waar je ook kunt eten en waar de toiletten zijn) om op de balustrade buiten het restaurant van de Markthal te genieten? Zorg dat die mensen gebruik maken van de trap die helemaal niet ver van het restaurant ligt om op die balustrade te komen. Voorlopig zien ze ons niet meer bij BasQ Kitchen en ik beloof eigenlijk helemaal niet dat ik er nog eens terugkeer. We liepen nadat we de rekening (maar liefst 105 euro) betaald hadden naar Pho, een Vietnamees restaurantje, waar we nog een heerlijke soep hebben gegeten. Toen zaten de buiken meer dan vol en zijn we nog even lekker buiten over de Mart gaan lopen.