Ron Gastrobar in Amsterdam

Na ons dagje Haarlem reden we naar Naarden voor een kop koffie bij vrienden en zo tegen half een  reden we gevierenlijk naar Amsterdam. Ons doel was Ron Gastrobar. Raar maar waar: ik heb – op Palazzo na dan – nog nooit gegeten bij Ron Blaauw. Hoe dat komt weet ik niet precies, ik heb soms wat vreemde voor- en afkeuren. Zijn nieuwe concept spreekt me eerlijk gezegd ook niet heel erg aan. Ik ben namelijk van mening dat een uitgekleed menu, dus zonder amuses en friandises wat dan toch nog 60 euro (uitgaande van 4 gangen niveau tussengerecht) moet kosten bepaald niet drempelverlagend is. Bovendien heb ik er helemaal geen moeite mee om prettig verwend te worden als ik aan tafel zit, bijvoorbeeld met leuke groetjes uit de keuken. Nu komt er hier op de Sophialaan, althans op deze zondagmiddag, ook publiek voor wie dat allemaal niet zo belangrijk is. Men wil vooral gezien worden en kunnen zeggen dat ze er geweest zijn. Wat uiteraard mag. Wij waren er tenslotte ook.
De entree is ruim, een bar, nog een barachtig iets, een pijpenla met banken voor de open keuken en stoelen, krapjes volgens mij en langs het raam allemaal tweetjes. Wij kregen een viertje op de vide, die iets ruimer van opzet is, maar waar de akoestiek niet geheel briljant is. Maar: we zaten gezellig.
Water kwam direct op tafel, ook twee zakjes waarin sneetjes brood zaten en een plateautje met in een bakje gekarameliseerde boter met kaantjes en in een potje pittige cornichons. De augurkjes vond ik lekker, de boter niet. Te vet voor mij. De tafels zijn niet gedekt, wel liggen er stoffen servetten en wordt voor elke gang het bestek opnieuw ingedekt.
Wijn wilden we ook wel en nadat we de wijnkaart hadden ingekeken, die ik aardig vond met zeker voor ieder wat wils, maar wellicht op onderdelen toch licht prijzig, kozen we voor een Portugese Dona Maria 2011, Julio Bastos Alentejano. Een zeer prettige wijn met een mooi breed palet. Heel betaalbaar overigens.
De vriendelijke, jonge, doch kundige bediening vertelde ons hoe het er hier aan toe gaat, eigenlijk kan alles. Je kunt een aantal gerechten tegelijk bestellen, je kunt er eentje bestellen, gewoon wat je maar wil. Iedereen krijgt een menuutje met daarop de gerechten die mogelijk zijn. Op tafel staat een menu met vleesgerechten van de BGE, gezien de omvang van de gerechten voor 2 personen, er ligt een menukaart met allerhande cocktails en op de achterkant een aantal gin-tonicmogelijkheden. Ruim keus dus.
De tussengerechten, alle gerechten hebben hier het formaat tussengerecht vindt men, kosten 15 euro per stuk, de desserts 9 euro.
We bekeken de mogelijkheden en kwamen uit op tweemaal de kropslasalade met kruiden van Edwin Flores, look, ‘crispy chicken’ en aïoli, eenmaal de gerookte paling van Rokerij Eveleens, ‘in ‘t groen’ met preisalade en quinoa en eenmaal de sashimi van makreel met sesam gember en yuzu.
De salade viel eerlijk gezegd wat tegen. Het was eigenlijk een behoorlijke berg kropsla met wat kruiden, een lopend ei en wat aïoli en dat geheel was afgemaakt met te weinig crispy chicken wat gemaakt bleek te zijn van kippenhuid. Jammer, want ik was eigenlijk van plan dat gerecht als tweede te nemen, de beschrijving sprak me namelijk erg aan.
De paling was naar volle tevredenheid van echtgenoot. In een halve cilinder van deeg kreeg hij flink wat reepjes paling, afgewisseld met reepjes appel, dat alles op quinoa en de preisalade, kruiden, schuim van het een of het ander en ernaast nog wat crème van kruiden. Ik vond het er in ieder geval redelijk mooi uitzien.
Ikzelf had gekozen voor de sashimi van makreel. Ik kreeg een nogal rommelig bord met nogal rommelig neergelegde makreel waarover sesam was gestrooid, tapiocaparels en zalmeitjes en dat geheel was afgemaakt met een flinke hoeveelheid wasabimayonaise, waar waarschijnlijk ook wat yuzu in verwerkt was. Verder flink wat snippers bosui en krokantjes van taco. Redelijk smakelijk, hoewel de makreel wat wegviel tegen het geweld van de mayonaise en de eitjes.
Eén der tafelgenoten is een enorme vleesliefhebber en hij dook direct op de gebakken longhaas met ‘patatas bravas’, bietjes en bakjus. Hij was meer dan tevreden over de uitstekende stukjes longhaas, de patatas bravas konden hem ook bekoren ondanks de nogal grote klodder mayonaise die erop lag en de chips van bietjes en de quenelle van biet vond hij ook al erg lekker. Mooi dus.
De andere tafelgenoot was bijzonder te spreken over de geroosterde zeeduivel met paddestoelen en een vleugje citroen & kerrie. Hij kreeg dan ook een mooi stukje zeeduivel, goed gebakken met veel paddestoelen erbij, incl. wat rauwe plakjes champignon, maar het meest prettig vond hij  de zachte knoflook die erbij zat en de toetsen van citroen en kerrie die bij elke hap wel even om de hoek kwamen kijken.
Echtgenoot was deze ronde gegaan voor de terrine van ganzenlever met VOC specerijen en BBQ citroen. (zoals bekend hanteer ik de spelling van het restaurant, zonodig corrigeer ik dat verderop).  Hij kreeg een nogal groot stuk terrine, afgewerkt met plakjes appel, diverse bloemetjes en cressjes en kruim waarin de VOC-specerijen duidelijk proefbaar waren. Ook hij was tevreden. De BBQ-citroen overigens was verwerkt tot gelei.
Ikzelf was bijzonder benieuwd naar de krokante ravioli van kreeft met Tom kha kai en schaaldierenvinaigrette.
Op een ‘raviolo’ van bladerdeeg, gevuld met brunoise gesneden groenten met een Tom kha kai sausje lagen twee stukjes kreeft en wat groen. Eromheen de schaaldierenvinaigrette. Ik was lichtelijk teleurgesteld over de kleine hoeveelheid kreeft en de groenten in het deeg vond ik niet onaardig, maar op de een of andere manier werd mijn verwachting niet waar gemaakt. De schaaldierenvinaigrette was in orde, hoewel hij al wat langer in het schaaltje lag, want sommige stukjes zaten ‘vastgeplakt’.
De volgende wijn werd een Louis Cheze, Ro-Rée, Saint Joseph 2012, een heel prettige witte wijn. Mooi mineralig.
Voor echtgenoot en mij erbij de koningskrab met romige aardappelpuree en schaaldierensaus. Een leuk gerecht vond ik dit. Op de krab – had iets meer mogen zijn wat mij betreft – lag goede aardappelpuree (= licht, romig en geheel glad) en het geheel werd omgeven door een goede saus van schaaldieren. Verder nog wat kruiden en zout en we waren tevreden.
Voor de andere tafelgenoot, die slechts water drinkt, de Wagyuburger met prei, iets chili en dragon-zuringcrème waar hij erg tevreden over was. Prima vlees, een goed getoast broodje, mooie groenten en een heerlijke dragon-zuringcrème. Erbij had hij nog een portie huisgemaakte frietjes met dragonmayonaise besteld en ook hier was hij blij mee. Ik heb ze natuurlijk geproefd en ik vond ze ook lekker. Mooi krokant en grappig dat de uiteinden nog wat schil hebben.
De andere tafelgenoot ging voor de al eerder genoemde longhaas en wilde daar een glaasje rode wijn bij. De uitstekende bediening stelde hem een glaasje Conde de Valdemar, Crianza 2008, Rioja voor en daarover was hij zeer tevreden, wat opmerkelijk was, want hij is niet zo Rioja-minded. Ook het vlees kon hem zeer bekoren.
De heren waren toe aan een dessert. Twee van hen kozen voor de opera cake van 70% chocolade, rode biet & balsamico met truffelroomijs en zij waren zeer tevreden over hun mooie kleine portie. Een mooi stukje chocolade cake met erop gelei van biet en balsamico, afgewerkt met chocolade en wat jonge snijbietblaadjes. Ernaast op wat crunch een quenelle truffelroomijs en dat leidde tot mooie smaken bij elkaar.
Anders liep het met echtgenoot. Hij had gekozen voor de millefeuille met crème anglaise, rozijnensiroop en beurre noisette-ijs en hij kreeg erg veel millefeuille met bijzonder weinig vulling, een tipje crème anglaise en wat ijs en dat viel hem behoorlijk tegen. Wij zijn gewend dat millefeuille flink gevuld is met lekkere dingen, hier was het voornamelijk deeg.
Ikzelf zag geen dessert wat me aansprak, dus ik koos voor een gin tonic. Een Gin Mare & 1724, wat een echte Spaanse gin met als basis olijven, tijm, basilicum en rozemarijn is en inderdaad was het een fijn kruidig glas.
Voor de koffie kwam men nog langs met een hoorntje waarin ijs van pinda en mierikswortel, omgeven met pinda’s zat. Vriendelijk, maar helaas haat ik mierikswortel en vond ik het dus niet lekker.
We sloten af met goede espresso en na het betalen van de rekening verlieten we Ron Gastrobar (ik kan maar niet wennen aan die naam).
Ik moet nog even de tekeningetjes vermelden die je overal in het etablissement tegenkomt, vooral beneden waar ook de toiletten zijn. Hele vriendelijke tekeningetjes van Selwyn Senatori, die de boel behoorlijk opvrolijken wat mij betreft.
Misschien dat we hier nog eens binnenrennen voor een snelle hap, want er zitten best aantrekkelijke gerechten bij, maar diep enthousiast zijn we niet.

ML in Haarlem

Na een flink deel van de dag te hebben doorgebracht in een zonnig Museumkwartier in Amsterdam kwamen we aan in het geboekte Frans Halshotel in het centrum van Haarlem. Een zeer vriendelijk hotel, zelfs met een welkomstdrankje en heerlijke bedden.
Nadat we ons hadden opgefrist en dat drankje, en nog eentje, hadden genomen wandelden we via een ‘eetstraatje’ naar het gereserveerde restaurant van deze avond: restaurant ML.
Goede berichten had ik erover gehoord en aangezien we toch in de buurt waren…De ontvangst was allervriendelijkst, de kok kwam nog even een hand geven, leuk en we kregen een tweetje bij de open haard. In de loop van de avond liep het hele restaurant vol wat een leuke roezemoezerige sfeer veroorzaakte.
We begonnen met een glas champagne, een Pommery Blue Royal hier, prima champagne. Water wilden we ook wel, plat en bruis en een amuse verscheen. Op een steen twee koekjes, sablé van curry met zwart zeezout en een crème van kappertjes; mooi in verhouding en lekker licht.
Vervolgens in een zwart kommetje zwaardvis met twee bereidingen van rijst en wasabi. Ook dit hapje was mooi in balans en verrassend licht. Prettig.
De kaart werd ons overhandigd door de gastvrouw. Men kent hier behalve het à la carte gedeelte een aantal JRE-menu’s, oplopend van vier naar acht gangen. Mijn ogen waren weer eens groter dan mijn buik en onder het mom van ‘we zijn er toch’ besloten we tot acht gangen.
In een zwart bakje met deksel, je ziet ze wel vaker de laatste tijd, verscheen nog een amuse. Op het deksel een stukje rookvlees met mozzarella, salsa verde en twee uitvoeringen van parmezaan. Wij vonden het een leuk hapje, wederom licht en mooie smaken bij elkaar.
In het bakje, onder het dekseltje dus, een bonbon van paddestoel met spongecake van kastanje en gel van sushi-azijn. De bonbon van paddestoel had een zeer volle smaak en was dus erg lekker, spongecake weet ik nu wel eerlijk gezegd en de gelei van sushi-azijn vond ik leuk gevonden.
We hadden besloten geen wijnarrangement te nemen, maar voor flessen te gaan. De wijnkaart is hier redelijk, die behoeft nog enige aandacht wat mij betreft.
Als witte wijn werd het een Leyda, Don Alexandro, Sauvignon Blanc. Niet de Leyda die we gewend zijn, maar aanvaardbaar.
Het eerste gerecht kwam. Gegrilde coquille, tataki van rund gevuld met rijst, diverse groenten, een soort filet americainachtige quenelle, geleitjes, gemarineerde rauwe coquille en krokantjes van brood. Mooi om te zien, fijn om te eten. De coquille was perfect, mooi nagezouten ook en mooi zoet, de groenten (komkommer en courgette) waren al dente en de smaken pasten goed bij elkaar. En wederom prettig licht.
Het tweede gerecht was kabeljauw in tempura met kerrie, Noordzeekrab met diverse bereidingen van pompoen en sinaasappel en haringkuit, saus van miso en sinaasappel en gebrande pompoenpitten.
De kabeljauw was uitstekend, de tempura erg lekker en wederom licht. De krab vond ik ook lekker, hoewel ik me afvroeg wat de haringkuit er bij moest en de saus van miso verbond het geheel. Weer een mooi gerecht.
Het derde gerechtje was wat ons betreft de topper van de avond. Gebakken langoustine, quenelles van rauwe langoustine, crème van basilicum, witlof, Pata Negra en krab. Een schitterende langoustine lag op het bord, perfect van garing en heerlijk zoet en ernaast en omheen lagen de andere genoemde ingrediënten die allemaal tot doel hadden de schitterende langoustine naar een nog hoger plan te brengen. Wat lukte. Echt een erg mooi gerecht, perfect uitgevoerd en mooi in balans qua smaken.
We gingen door met een stukje gebakken grietfilet met gemarineerde en rauwe tonijn, paksoi, snijboon en bloemkool in diverse uitvoeringen, een saus met ras el hanout en wat krokantjes van aardappel. De foto is helaas licht bewogen, maar geeft wel een indruk. Wederom een gerecht wat tot tevredenheid leidde bij ons. Mooie griet, lekkere tonijn, fijne  groenten en een verbindende saus. En wederom mooi licht.
De rode wijn werd ingeschonken, een Altocedro, La Consulta, Mendoza 2011. Een aardige wijn met heel, heel veel fruit.
Het vijfde gerecht was gebakken eendenlever met crème van Amarenekersen, rode couscous, krokantjes van kruidnagel en crème van lever. Een lekker gerecht, met wat aantekeningen. Mijn lever had 10 seconden langer de pan mogen zien, de binnenkant was voor mij te lillerig en de kersen had ik wat frisser verwacht.
Het vervolg bestond uit wilde kooieend, het boutje verwerkt in een loempiaatje, eendenlever als rolletje erbij, diverse groenten en een saus op basis van teriyaki. Van dit gerecht was ik niet helemaal ondersteboven. De plakjes eend waren goed, de groenten ook, de saus vond ik flauwig en het loempiaatje was taai en had eigenlijk bijzonder weinig smaak. Een beetje jammer wel.
We waren toe aan de kaas. De aanverwanten werden alvast op tafel gezet: twee soorten brood en wat jammetjes, lekker. De kaas wordt hier voor je gesneden, er wordt niet gevraagd naar je voorkeuren en dat vind ik jammer. Ik vind het sowieso jammer dat de wagen niet even naar de tafel wordt gereden, het is toch veel leuker om zelf te mogen kiezen tenslotte. De kazen verder waren in orde.
Een pré-dessert verscheen. In een weckpotje de interpretatie van de chef van Dame Blanche. Nu ben ik toevallig een grote fan van Dame Blanche en zijn interpretatie met het pipetje waarmee je zelf je chocolade (ik alles) doseert vond ik leuk en lekker. Prima ijs ook, amandelijs in plaats van vanille-ijs.  Erbij nog wat amandelcrème en een krokantje.
Het echte dessert van deze avond waren diverse structuren van banaan, gelei van rum en ijs van specerijen. Ik vond het een lekker dessert, aan de zware kant vanwege de banaan, maar ik vind het wel weer leuk om een dessert op basis van banaan te maken. Het ijs was erg lekker, de specerijen proefde je goed en de gelei van rum bracht ook een extra toets.
We sloten af met espresso, zonder friandises, want we waren flink volzet. Na het betalen van de rekening namen we nog even afscheid van de chef en wandelden naar ons hotel.
ML is een gastvrij restaurant, goed personeel, er wordt goed gekookt en ik vind het zeker een bezoek waard.

Het Gebaar in Antwerpen

Op deze 11e oktober zou ik met een aantal mensen van een forum waar ik kom gaan lunchen. Eerst zouden we naar Breda gaan, maar zoals gewoonlijk werd het het verhaal van de tien kleine negertjes en bleven we met zijn drietjes over. Eén van ons wilde dolgraag eens naar Het Gebaar en zoals bekend is dat een van mijn grote favorieten, dus geen punt, Het Gebaar zou het worden. Onze Belgische tafelgenote zouden we in het restaurant ontmoeten en ik zou de andere tafelgenote oppikken, zodat we samen richting het Antwerpse zouden rijden.
Ole was zo vriendelijk om aan te bieden ons te rijden, hij moest onder andere wat boodschappen doen. Een aanbod wat ik zeer graag aannam, zo kon ik tenslotte een wijntje drinken.
In mijn planning had ik rekening gehouden met parkeer- en looptijd, dus uiteindelijk waren we bijna een half uur te vroeg bij het restaurant. Ole zette ons af en wij wandelden binnen. Een zeer hartelijke ontvangst kregen we en we kozen een mooie ruime tafel in het voorste gedeelte van het restaurant. We besloten om toch maar vast een aperitief te nemen, allebei kozen we voor die heerlijke Mojito op de wijze van Het Gebaar. Erbij alvast een schaaltje met de bekende knabbels. Roger kwam ons even gedag zeggen en even bijpraten, jeetje wat was hij druk geweest en eigenlijk nog steeds. Met allemaal geweldig leuke en interessante dingen, uren kan ik luisteren naar zijn verhalen, zo enthousiast en zo bescheiden altijd!
Inmiddels arriveerde onze Vlaamse tafelgenote en ook zij koos voor de Mojito. We hadden natuurlijk van alles te bepraten en de tijd vloog om.
Water wilden we wel en Agnes – een topwijnkenner – koos de wijn voor deze lunch. Het werd een Gramona Gessami, Penedès. In eerste instantie was ik bang dat hij te zoet voor me zou zijn, maar het tegendeel was waar. Een fijne wijn, een erg mooie blend, een soort oerwijn, want je proeft dus echt druif. Leuk.
We hadden enige moeite om te kiezen welk gerecht en welk dessert we wilden (zoals bekend kies je hier direct je dessert in verband met de tijd die het kost om het te maken).
Na het bekende broodplankje verscheen er een amuse. In het bekende (ja sorry) glaasje, Roger had het al een beetje verklapt, want hij was pas in Bangkok geweest, vlees van een gekonfijt eendenboutje met crème van erwt en groentjes op zijn Thais. Een absoluut heerlijk hapje, de smaken mooi in balans en dat geldt ook voor de texturen. Een mooi begin dus.
Na enige tijd kwam er een verrassing uit de keuken. Moesten we even proeven van Roger, waarschijnlijk zou hij het de komende week al op de kaart zetten.
Een schitterend bord kregen we met in het midden flink wat gestoofde ossenstaart, aardappelmousseline met een vleugje vanille, truffeljus, truffelschuim en vers geschaafde truffel en op de rand van het bord licht gefrituurde herfstgroentjes met kruim van mout. Dit was wel zo ongelofelijk lekker, dat ik van plan was om direct te reserveren als het gerecht op de kaart staat. Fantastisch zachte ossenstaart, perfecte aardappelmousseline, heerlijk op smaak met die vleug vanille, die je heel zacht op de achtergrond proefde, de truffeljus en het -schuim past er ook perfect bij en de geschaafde truffel is natuurlijk leuk. De groentjes vond ik zo mogelijk nog lekkerder. Heerlijk licht, erg mooi van smaak, keurig nagezouten, perfect dus. Het wordt vast een topper!
Na weer wat tijd kwamen onze hoofdgerechten. Agnes had gekozen voor het speenvarken. Krokant gebakken speenvarken met gelakte varkenswangetjes. Erbij gestoofde prei, gekarameliseerde appeltjes en gemarineerde groenten. Dit alles verfijnd met toetsen van pickles en curry.
Op een bedje van waarschijnlijk parelgort lagen eerst de wangetjes met erop het perfect krokante speenvarken. Eromheen de torentjes van prei en appeltjes en de gemarineerde groenten. Her en der een toets pickles en curry en volgens mij was Agnes meer dan tevreden.
Myriam en ik waren eensgezind in onze keus voor kalfsvlees. Gebakken kalfsvlees, ravioli met langoustine, flan van garnalen, jus van ganzenlever en afgewerkt met seizoensgroenten.
Wij kregen een mooi bord met twee grote stukken perfect klaargemaakt kalfsvlees. Eromheen allereerst zoals men in Vlaanderen het noemt, een vogelnestje. Een balletje gehakt met een eitje erin. Het eigeel zoals het hoort nog lopend. Lekker, want het gehakt was licht krokant en daar hou ik van. Verder heerlijke groentjes, veelal licht gekarameliseerd en twee hele fijne krullen van gefrituurde aardappel. Op een van de stukken kalfsvlees (het waren echt behoorlijk grote stukken) lag de raviolo met langoustine en die was heel erg lekker. De pasta mooi dun, doorzichtig en de smaak van de mooie zoete langoustine kwam mooi naar voren. Erop de flan van garnalen, die qua smaak goed was, maar qua textuur niet mijn voorkeur heeft. Ik vond hem persoonlijk ietsje te ‘lillerig’, hij mag wat steviger dus. Verder troffen we denk ik als verrassing nog een stukje gebakken ganzenlever aan in de heerlijke jus en we waren diep tevreden. En een beetje ‘vol’, dus we vroegen of het dessert wat later kon komen, zodat we wat ruimte konden krijgen. Dat was geen probleem.
Na een fijne pauze kwamen onze desserts. We waren zeer eensgezind geweest en hadden alle drie gekozen voor Celebration 20. Ter gelegenheid van het 20 jarig bestaan van Het Gebaar heeft Roger een feestelijk dessert ontwikkeld. Het is samengesteld met Roger zijn favoriete smaken en bereidingen; framboos, yoghurt, aardbei, basilicum, violet, cassis en melkchocolade.
Erbij namen we een glaasje van de wijn die werd aangeraden: een Apasionado de José Pariente dulce 2011, DO Rueda. Een dessertwijn van 100% sauvignon blanc. Opmerkelijk en erg lekker. Mooi fris ook.
Het dessert was wonderschoon om te zien. Alle genoemde smaken  troffen we aan, het mooist was de bal van heel dun suikerwerk, die als je hem open tikte uitliep met een heerlijke vulling van framboos. Een heerlijk fris, kunstig, lekker en bijzonder mooi dessert.
We sloten af met cappuccino, koffie en espresso en kregen alledrie zo’n schattig plateautje met twee koekjes, op een schoteltje die schattige suikerklontjes en in een glaasje die heerlijke slagroom met een beetje likeur. Ik kreeg er nog een glaasje water bij vanwege de espresso.
Geheel voldaan en heel erg tevreden verlieten we Het Gebaar. Wat een fijn restaurant is het toch. Om heel vaak te bezoeken!

De Librije in Zwolle

Zondag zou hij 21 worden. Op de zaterdag ervoor hadden we een verrassing voor hem, hij wist nergens van. Lichtelijk nerveus was hij wel. Net als de rest van ons gezin heeft hij eigenlijk een grote hekel aan verrassingen, vooral omdat we bang zijn dat er een surpriseparty wordt georganiseerd met allerlei mensen die we nooit meer zien en wat we ook gewoon best vinden. Natuurlijk konden we hem heerlijk plagen, maar op deze zaterdag reden we keurig op tijd richting het oosten van land. Eerst dacht hij aan Amersfoort, daarna aan Nunspeet (?) en toen we ons doel naderden, Zwolle, werd hij stil. Hij zei niet wat hij dacht dat we gingen doen, daar is hij veel te bescheiden voor en stel je voor dat hij het fout had! Maar nee, hij had het wel goed, we gingen lunchen bij De Librije.
We wilden gebruik maken van de valetparking en parkeerden dus pal voor de wachtende meneer, dicht bij de ingang van het restaurant. Voor een deel mooi in de zon gelegen en we genoten even van het mooie gebouw. Beide zonen waren er tenslotte nog nooit geweest.
De ontvangst buiten was correct, binnen in principe ook, hoewel wat rommelig. Mevrouw Boer was er deze middag niet.
We kregen ik zou haast zeggen onze vaste tafel, maar dat klinkt zo aanmatigend, achterin het restaurant, een fijne ronde tafel, zoals gevraagd. Op tafel een roos in een glasgeblazen liggend vaasje, de bekende waterglazen die er uit zien als vaasjes en een glazen cloche met eronder deeg. Servetten werden rap op onze schoot gelegd, een tafeltje voor mijn tas kreeg ik deze keer niet en er verschenen nog voordat we een aperitief konden bestellen vier kommen op tafel. Erin thee van gefermenteerde rode kool met paprikablad, koriander en appel, dit om de spijsvertering een boost te geven. Best lekker, een beetje rivella.
Een glaasje champagne wilden we uiteraard, geen Ruinart meer hier, maar Henriot. Een mooie, verfijnde champagne, die later nog werd bijgeschonken. Wat gezien de prijs per glas eigenlijk ook wel logisch is.
Een eerste hapje verscheen. Bovenop een aardewerken torentje zwemvin van de heilbot met sinaasappel en abrikozendip, dat alles in een krokant koekje. Als je het torentje omdraaide kwam er een crème van heilbot te voorschijn met gepofte quinoa en tomaat. Beide hapjes waren bijzonder smakelijk en verrassend. Vooral de gepofte quinoa vond ik erg bijzonder in samenhang met de heilbot.
We gingen door met twee hapjes, die op een bijzondere manier gepresenteerd werden. De eerste op het gedroogde vel van een kabeljauw en dat ging om de zgn. kipperling, zoals men dat hier noemt. Deze keer gepresenteerd op het gedroogde vel van de kabeljauw een mooi kroepoekje van de tong van kabeljauw met krokante ‘kippeling’, gemaakt van kip. Op een gigantische ruggengraat van een vis vervolgens de huid van  kabeljauw met citroen en zeewier, verwerkt tot een mooi kroepoekje met erop een dipje en een bloemblaadje. Ook weer stuk voor stuk erg lekkere hapjes.
Ik miste eigenlijk de allerschattigste envelopjes die we de vorige keer per gang kregen en vroeg ernaar bij de toen nog zeer vriendelijke bediening. Hij vertelde me dat het allemaal in orde zou komen, elk detail van de gerechten zou vermeld worden, dus ik kon mijn papiertje wel in de tas stoppen. Wat ik – tot mijn grote spijt zo bleek later – deed.
De heer Boer kwam zoals altijd de menukaart brengen. Hij vertelde dat mochten we kiezen voor het achtgangenminimenu we allemaal uit de vier kleuren iets moesten kiezen, de andere vier gerechten zou hij dan voor ons bedenken. Op twitter had hij gelezen dat er in ons gezelschapje iemand jarig was, dus werden we gefeliciteerd.
Uiteraard gingen we voor het achtgangenmenu, we hadden tenslotte iets te vieren. De wijnkaart wilden we ook graag even inzien, die is een stuk handzamer geworden, de boeken van de vorige keer zijn samengevoegd in een heel handzaam boekje, waar wel alles in staat. We kozen drie wijnen, twee witte en een rode en water wilden we ook graag. Bruisend en plat. Ole zou de BOB zijn deze keer. Water werd dus ingeschonken. De watermeneer loopt hier rond met mooie slanke witte karaffen, de ene ronde met bruisend, de andere ronde met plat water. Dat loopt niet altijd even soepel, het kwam helaas herhaalde malen voor dat met name Ole – zonder wijn tenslotte – , maar ook ik, een leeg waterglas had. Dat ging op den duur op het humeur van met name Ole werken en ik kan me dat wel voorstellen, want wat is er mis met enige alertheid buiten de kennelijke afspraken om? Ik zie dat wel vaker in ***restaurants, zoals ik al eens heb aangegeven. Iedereen heeft er zijn/haar taak, maar van elkaar helpen en/of inspringen is daardoor blijkbaar geen sprake meer. Bijzonder jammer, zeker als de gasten daar last van hebben.
Broodjes verschenen, lekkere warme broodjes in een mandje en een plateau met diverse onderdelen en flesjes werd op tafel gezet. Het ging om een bereiding op de hand. De beschrijvingen worden vanaf nu iets minder nauwgezet, mijn papiertje zat in de tas en vele details moeten uit het geheugen komen en dat zal niet altijd even goed lukken. In het vervolg gebruik ik wel gewoon mijn papiertje…
Goed, de handbereiding. Die kennen we natuurlijk van de vele malen bij De Lindehof. Hier begrepen we dat de chef ons graag zijn interpretatie van tartaar wilden laten proeven. Ik ga dan maar uit van steak tartare. Allereerst werd er een groene crème op de hand gespoten, een flinke hoeveelheid. Ik ben helaas vergeten wat het precies was, ik vermoed iets waar in ieder geval kappertjes en augurk in zat. Daarna werd er een klein stukje kropslahart gevuld met tartaar van rund opgelegd. Daarna een stukje oester, een kleine pomme soufflé en dat geheel werd afgewerkt met een toefje mayonaise met ik meen oestersmaak. De bediening was zo vriendelijk om een foto van het eindresultaat op alle vier onze handen te maken. De smaak van de tartaar met aanverwanten was uiteraard erg lekker. Doekjes lagen al klaar om de handen schoon te maken en dat was wel nodig ook, want het is een flink hapje en eigenlijk best lastig – in ieder geval voor mij – om het in één keer op te eten.
De parade aan hapjes eindigde met flinke bollen, gepresenteerd op boomschors. Het ging om, zo lees ik op het menuutje wat ik aan het eind van de maaltijd meekreeg, brioche met eikhaas. Ons werd aangeraden vanwege de vloeibare binnenkant de bol in één keer op te eten. Wat we deden. De eikhaas overigens is een houtzwam, wat direct de presentatie op het boomschors duidelijk maakt. De smaak was heerlijk, de omvang was te groot, want de mond zat onaangenaam vol. Maar: wel lekker.
De eerste wijn werd ingeschonken. Na overleg met de vriendelijke bediening hadden we gekozen voor een Nieuw Zeelandse sauvignon blanc, een Dog Point, 2012, Marlborough en die beviel ons uitstekend. Mooi van geur, zeer prettig van smaak en goed passend bij de gerechtjes die zouden volgen.
Bij het eerste gerecht liepen onze keuzen al uiteen. Ole had gekozen voor de Noordzeekrab, zuring, rabarber, ganzenlever. Overigens stond de ganzenlever niet genoemd op de menukaart van de kleurtjes, wat bij hem een lichte teleurstelling teweeg bracht, want hij had nu juist erg veel trek in de Noordzeekrab. De ganzenleverbereiding die hij op zijn bord vond hadden echtgenoot en ik de vorige keer toen we hier waren en wij vonden het toen erg lekker. Ole moest zich wat over zijn teleurstelling heen zetten en vond de combinatie van ganzenlever met gefermenteerde rode kool op zich een goede. De krab met de zuring en de rabarber vond hij ook lekker, maar daar had hij graag meer van gekregen.
De andere drie, waaronder ik uiteraard, hadden gekozen voor de oester. Oester, komkommer en verveine zo lees ik op mijn menuutje. Het bord zag er mooi uit. Een aantal oesters lag verborgen onder onder andere ganzenlever, komkommer, een crunch van ik neem dan maar aan verveine en dat geheel was afgemaakt met de bloemetjes van het oesterblad en nog een ander groen cressje. Ik was zeer te spreken over dit gerecht. De combinatie was erg mooi en ik hou natuurlijk veel van zowel oester als ganzenlever, dus vond ik het erg leuk om die twee ingrediënten op deze manier gecombineerd te zien. De bloemetjes waren opzienbarend sterk van smaak, erg lekker. Maurits is niet erg dol op ganzenlever en had ook liever vooraf geweten dat er een combinatie gemaakt zou worden met ganzenlever. Ik denk dat we voortaan onze voorkeuren nog duidelijker dan we al doen moeten aangeven.
We gingen door met het tweede gerecht. Voor ons allemaal hetzelfde: ceviche van langoustines met vanille-kombucha. Een erg mooi bord kwam op tafel met in het midden een cirkel waar in ieder geval piccalilly in verwerkt was, gelei wel te verstaan en wat groentjes en cressjes, de details heb ik niet gekregen helaas. Aan tafel kregen we met een tang de langoustine erop, die op de cevichemanier gegaard was. Niet in zuur, maar in een thee van de kombucha-zwam. Een zeer opmerkelijke en tijdrovende manier van garen, maar het wachten meer dan waard, want de langoustine was absoluut goddelijk. Erop nog een crunch van iets, ook niet genoemd op het menukaartje, maar dat vervolmaakte de fantastische smaak van de piccalilly met de langoustine en de crunch. De vriendelijke meneer kwam nog langs met de grote pot waarin de thee met de kombucha stond te trekken, altijd leuk om even te zien. Hij wist overigens heel veel details over de manier van koken en vertelde daar uitgebreid en prettig over.
Men neemt hier zeer de tijd tussen de gerechten, waar ik op zich geen moeite mee heb, alleen krijg ik op den duur vreselijk trek als ik te lang moet wachten, maar dat kan heel goed aan mij liggen, dus de waren toe aan de volgende witte wijn. Een Portugese Alentejo, 2006, Marques de Borba. Een zeer prettige blend.
Bij het volgende gerecht liepen onze keuzen weer uiteen. Maurits had volgens mij gekozen voor de melkkoe en Ole en wij voor de zeeduivel, maar er verscheen voor beide jongens kabeljauw (zelfs hier ben ik niet zeker van, het zouden zelfs wel coquilles kunnen zijn, gezien de foto, maar ik moet maar vertrouwen op mijn gekregen menuutje). Kabeljauw, specerijenolie, ingezuurde noten. Mooie stukjes kabeljauw kregen ze, uiteraard perfect van garing met erbij gehakte noten en wat specerijenolie. Een schuim van het een of het ander vervolmaakte het gerecht. Ze vonden het erg lekker.
Wij kregen geen zeeduivel, wij kregen tong. Tong met krab, aardpeer en jeneverbes. Een mooi stukje tong kregen we met mousseline van aardpeer en jeneverbes, een pluk krab met een stukje staart en nog wat dingetjes die ik helaas niet kan benoemen, maar die wel zeer smakelijk waren.
Ook bij het volgende gerecht kregen de jongens iets anders dan wij. Allereerst liet de bediening een doos met prachtige paddestoelen zien en vertelde dat de chef hiervan iets moois zou maken, dus we waren in blijde afwachting.
Wij – echtgenoot en ik – kregen een schitterend bord met gebakken eekhoorntjesbrood, oude boerenkaas, die licht gesmolten was en knoflook. Verder nog wat aardappel en dat was het. We waren erg tevreden over de mooie aardse smaak van het gerechtje. De kaas combineerde wonderschoon met de paddestoelen.
Beide jongens kregen een zeer teleurstellend bord, waarmee het humeur van Ole nu echt niet meer te redden was. Zij kregen tomaat, watermeloen, sinaasappel en citroengeranium.  Een paar stukjes watermeloen kregen ze, wat binnenste van kersttomaatjes, olie met sinaasappel, tomatennat en citroengeranium. Ze begrepen er niets van, vonden het bovendien niet lekker en waren lichtelijk afgunstig op onze paddestoelen. Dom genoeg hebben we het ter plekke niet aangegeven, wat me overigens niet meer zal gebeuren.
Het brood wat lag te rijzen onder de cloche bij binnenkomst was een tijdje geleden al meegenomen en kwam nu afgebakken terug. Twee bolletjes speltbrood met een flinke klodder dip met in ieder geval geitenkaas. De meningen over het brood waren verdeeld. Ik vond het in ieder geval niet lekker, er zat een zurige smaak aan, die wellicht wel zo hoort te zijn, maar niet mijn voorkeur heeft. De dip paste er wel goed bij, maar ook die komt niet hoog op mijn lijstje van lekkernijen.
Bij de volgende ronde kreeg Maurits zijn melkkoe. Hij kreeg vette melkkoe, kalfsmerg en citroengeranium. Er verscheen een ovaal bord met pommes soufflé en wat groentjes en crèmetjes en daarnaast kwam een zwart plateau met diverse kruiden/cress, een bakje met een bloedhete steen erop en een koude steen met drie plakjes mooi geaderd vlees. Dat vlees werd op de steen gelegd en aan één kant licht gegaard, waarna het tussen de aardappeltjes op het bord werd gelegd en het gerecht van Maurits klaar was. Over het gerecht werd de speciale Librije-maggi gesprenkeld, wat het gerecht afmaakte. Maurits was diep tevreden over zijn heerlijke vlees en ook de rest vond hij bijzonder lekker.
Volgens mijn meegekregen menuutje kregen wij een ‘hammetje’ van Urk, ingelegd zolderspek, Baharat, maar dat herinner ik me eigenlijk niet zo. Wat het dan wel is, weet ik niet. Baharat in ieder geval is een Arabische kruidenmix en over de smaak van het gerechtje kan ik dus verder niets vertellen, want mijn geheugen is geheel blanco wat dit betreft. Het spijt me.
We waren toe aan de rode wijn. Een Eagle’s Nest, Constantia, Verreaux 2008. Een mooie wijn.
We waren ook toe aan het vlees. Voor Maurits deze ronde de kooieend, BBQmais, sesam en gepofte boekweit. De foto’s van beide gerechten zijn niet briljant, excuses hiervoor. Hij kreeg een mooi stukje eend met de rest van de genoemde ingrediënten, eigen jus van de eend en wederom was hij heel tevreden. Erbij, dat kregen we overigens allemaal, een schoteltje met iets roods, ik meen rozenbottel en een crunch van zoete aardappel.
De andere drie kregen reebok, garam masala, bataat en rozenbottel. Ook deze foto lijkt nergens naar. Mooie reebok was het, de kerrie was prima te proeven en combineerde prima met de bataat en de rozenbottel. Ook wij waren tevreden.
Waarmee we toe waren aan de desserts. Wat overigens bijzonder lang duurde. De wachttijden vond ik al aan de lange kant, maar zo op het eind van de maaltijd werden ze onaanvaardbaar lang. Ook dat gebeurt wel vaker in restaurants als deze, het lijkt alsof als de chef er niet meer is of bezig is met andere zaken, het personeel opeens erg druk wordt met andere dingen, zoals opruimen achter de schermen en weinig tot geen oog meer heeft voor de gasten.
Voor de jongens getoaste witte chocolade, dille, pistache. Op een wit bord kregen ze de getoaste witte chocolade, voor een deel in crèmevorm met nog allerlei lekkernijen erbij. In ieder geval dus de dille en de pistache, maar ik zag ook iets van koek en nog andere nootjes meen ik. Ze vonden het erg lekker.
Wij kregen zoals gevraagd de gebakken ganzenlever, slaboon, geitenkaas en dat werd een mooi stukje gebakken ganzenlever met slaboon in de vorm van een crème, geitenkaas in de vorm van poeder, op de ganzenlever een crunch van iets en verder nog wat onrijpe aardbeitjes die een mooi zacht zuurtje brachten. Een lekker gerecht.
Voor ons alle vier kwam toen nog de grapefruit, gezouten mascarpone, magnolia en we zagen een halve uitgeholde grapefruit met erin heel dikke crème van mascarpone en grapefruit en magnolia, diverse ijsjes en merengues en de gezouten mascarpone (denk ik) werd er in ijsvorm ook nog eens overheen geraspt. De jongens waren enthousiast, ikzelf minder, ik vond de crème onprettig van textuur en de smaken weinig uitgesproken.
Bij de espresso kwamen nog drie hapjes, die niet nader omschreven zijn. In ieder geval herinner ik me de kus – rode lippen dus – van Thèrése, die wel aardig was. Ook de andere twee snoepjes waren wel lekker.
Maurits kreeg nog een flesje Librijebier als cadeautje en we kregen ook nog een schaaltje met voor twee personen iets van koek met rood fruit, wat lekker fris was. Na het betalen van de rekening, die ik deze keer schrikbarend hoog vond omdat ik nu eens niet juichend het restaurant verliet, liepen we naar onze auto, die nog stond waar we hem hadden neergezet.
Maurits was tevreden en dat was ons doel van deze middag. Ikzelf was en ben zeker niet tevreden. Teveel dingen liepen niet, vond ik niet lekker of vielen me in negatieve zin op. Heel heel jammer, want ik was tot nu toe altijd bijzonder te spreken over alles van en met De Librije, maar dat heeft nu een lelijke knauw gekregen helaas.