Toine Hermsen in Maastricht

We werden om 15.00 uur verwacht in Sint Gerlach en echtgenoot hoefde zowaar niet eerst richting Rotterdam. Dat opende perspectieven voor een lunchje. Mijn keus viel op Toine Hermsen en gelukkig was er nog een tafeltje vrij voor ons.

Iets te laat scheurden we Maastricht binnen en konden nog net parkeren in de parkeergarage bij het Onze Lieve Vrouwenplein. Op slechts enkele stappen van de uitgang ervan ligt aan die schattige Graanmarkt het restaurant.

De ontvangst was allervriendelijkst. Het restaurant was op onze tafel na, geheel gevuld, wat me de opmerking ontlokte dat we na pensionering toch echt een stuk zuidelijker moeten gaan wonen.

De inrichting is in terra-okertinten met een nadruk op warm oker en doet huiskamerachtig aan met toch een zweem van chique. Wij hadden eerlijk gezegd een hele mooie (ronde) tafel, precies in het midden van het in de vorm van een E zonder middenstreepje gevormde restaurant, met vol zicht op de open keuken. Die verbazingwekkend klein is, waar het verbazingwekkend rustig en geordend is en waar tot mijn grote plezier onder andere een simpel elektrisch kookplaatje met 2 platen staat. Hierop worden de sauzen bewaard. Slim, slim!

We begonnen maar weer eens met een glaasje champagne, Charles Heidsieck 2003 hier. Prima. Erbij een amuse. Zachte mousse van gestoomde eendenlever met gemarineerde rode biet en hartige cake van rode biet en spekjes. Perfect. Een mooie, zachte plak (heel plat) biet met erop een bonbon van smeltende eendenlevermousse met een kern van eendenlever. Ernaast de hartige cake als mooi contrastje. Dat beloofde wat.

Na een prettige pauze, waarin we de kaart, het menu Dxc3xa9jeuner des Copains Royale en de uitleg over het tweegangen lunchmenu (30 euro) van deze dag bekeken en beluisterden, kwam de tweede amuse. Een ravioli van kleine Franse Bouchot mosseltjes in z’n romige nage met prei en een vleugje look. Perfect wederom Een geweldig mooie ravioli (zo heerlijk dun) gevuld met die lekkere mosseltjes in prettig, heel romig schuim, waarin wat beetgare preireepjes zaten en waarin we een onwaarschijnlijk licht vleugje knoflook proefden. Koken op hoog niveau hier!

We besloten tot het Dxc3xa9jeuner des Copains Royale. Drie gangen, waarbij je telkens uit 2 kunt kiezen. Voor ik meen 50 euro, incl. wijn 80.

Het wijnboek bekeken we ook, maar omdat we nogal verschillende gerechten hadden, er nog een middagprogramma te doorstaan was en er nog een diner aan zat te komen, besloten we tot het wijnarrangement. Eerlijk gezegd vond ik de wijnkaart ook ernstig aan de prijs, om niet te zeggen aan de zeer kostbare kant (zo doet een Condrieu xe2x80″ van een mooi huis uiteraard xe2x80″ van 2003 hier maar liefst 375 euro)…..

Broodjes kregen we, erg lekkere broodjes, boter stond al op tafel. Water, Spa Blauw en de wijnen werden ingeschonken.

Voor echtgenoot een Chateau Reva 2004, Cxc3xb4tes de Provence, een zeer prettige witte wijn. Erbij zijn voorgerecht, geroosterde Bretonse langoustinestaartjes met kreeftenrisotto, met groentjes en basilicum, krachtige kreeftencoulis en kreeftcappuccino. Behalve dat het er werkelijk prachtig uitzag, was het ook erg mooi van smaak (ik mocht een beetje proeven). Het gerecht kon hem zeer bekoren, evenals de wijn.

Ik kreeg een glaasje Blanc d’Alsace 2002 Zind Humbrecht, die ik al ken van Oud Sluis en de wijn ging uitstekend samen met mijn naturelpastei van eendenlever met compxc3xb4te van appel en Sultanarozijnen, gelei van Calvados, getoast briochesneetje, Munsterkaas, stroop en kummel.

De eendenleverpastei was precies zoals ik hem graag heb: zalvend. De compxc3xb4te lag apart en was stevig van structuur en ging wat mij betreft uitstekend samen met de werkelijk perfect op smaak zijnde Munster, waarop dan de tip stroop en wat kummel lag. De geleiblokjes van Calvados heb ik gewoon apart opgesnoept, ik proef graag zoveel mogelijk eendenlever namelijk. Heel gewoon een uitstekend gerecht. En lekkere wijn erbij, die prima werd doorgeschonken ook nog eens.

De maxc3xaetre, die wel zag hoe we genoten, kwam even een praatje maken en ook de sous-chef vond het wel erg leuk dat we zo genoten van de gerechten. Veel personeel hier trouwens. Absoluut niet storend aanwezig, maar precies zoals het hoort. Erg prettig.

Na enige tijd kreeg echtgenoot een Chinon Vieilles Vignes 2002, Philippe Alliet ingeschonken en ik een Signature Chenin Blanc 2006, Jean Dancel. Een erg lekkere Chenin Blanc, waar ik over het algemeen niet zeer van gecharmeerd ben. Maar van deze dus wel.

Erbij de hoofdgerechten. Voor echtgenoot de naturel gebraden patrijs, xc3xa9xc3xa9n voor twee, geserveerd op zuurkool met worst en spek in natureljus met z’n kraaltjes. Voor mij zachtgebakken zeetong in een lichte jus van gekonfijte paprika, citroenschilletjes en courgettes.

Over de patrijs kan ik kort zijn: perfect. Het gerecht was ook behoorlijk snel verdwenen. Over mijn zeetong kan ik zo mogelijk nog korter zijn: ook al perfect. Een heel mooi zacht zeetongetje, wat van de graat viel. Erbij een erg mooie ratatouille-achtige mix van beetgare groentjes en dat alles omgeven door een vloeiend zachte paprikajus. Wederom was ik vol bewondering.

Gezien de porties hier en gezien het verdere programma van deze dag vonden we het wel mooi geweest en bedachten we dat we het dessert maar een volgende keer zouden nemen. We sloten af met uitstekende espresso, waarbij we drie huisgemaakte friandises aantroffen: een crxc3xa8me brxc3xbblxc3xa9e in een kopje, een cafxc3xa9 glacxc3xa9 in een glaasje en een tiramisu in een glaasje en weer kan ik niet anders zeggen dat ze alledrie heel gewoon uitstekend waren.

Na het betalen van de rekening verlieten we dit uiterst sympathieke restaurant en ik denk zelfs dat als we Maastricht weer aandoen ik liever hier dan bij Beluga ga eten. Kun je nagaan hoe goed ik Toine Hermsen deze middag vond, want niets ten nadele van Beluga uiteraard.

Aanstaande vrijdagmiddag bezoek ik het restaurant weer, to be continued dus.

Chateau St. Gerlach in Houthem-Sint Gerlach

Keurig op tijd reden we het terrein van Chateau Sint Gerlach op. Helaas in de stromende regen, maar de entree is toch indrukwekkend. Het was even zoeken naar parkeergelegenheid en nog veel meer zoeken naar de hotelreceptie. Dat kwam uiteindelijk allemaal goed. We werden keurig naar onze kamer begeleidt en na ons even te hebben opgefrist liepen we richting lounge. De werkgroepleden zouden gaan evalueren, de partners kregen een rondleiding over het landgoed. Voor een indruk van de Parochie, met het hele verhaal van het zand van St. Gerlach verwijs ik naar de website. De rondleiding was geweldig interessant, niet in de laatste plaats door de zeer prettige gids.

Na een glaasje witte wijn in de lounge ging een ieder zich verkleden voor het diner. Het aperitief vond plaats in de oude kloostergang, tegenover het restaurant. Een huischampagne met een drupje van het een of andere kruid, wat niet direct opviel. Zo rondom 19.30 liepen we onder allerlei paraplu’s naar het restaurant en het bleek dat we een keurige, ruime zaal boven hadden. Voor een indruk: zie website.

Water, desgewenst plat of bruisend, werd ingeschonken, broodjes werden rondgedeeld, boter stond al op tafel en de witte wijn kwam. Een Domaine de Joy, Vin de Pays des Cxc3xb4tes de Gascogne 2005. Een erg simpele witte wijn wat mij betreft.

Het voorgerecht, gebakken piepkuikenborst met aardappel-knolselderijsalade, bospaddestoelen en truffeldressing was net zo simpel. Een piepkuikenborstje, nog wel mooi sappig, een pootje, wat blokjes smakeloze aardappel/knolselderij, wat paddestoelen die niet veel indruk maakten en wat truffeldressing uit een flesje. Niet indrukwekkend helaas.

Uiteraard wat speeches en andere aardige woorden en daarna het tussengerecht. Heilbot met deconstructie van brandade gemaakt van verse kabeljauw, geserveerd met gestoofde spinazie. Een beetje bekend gerecht inmiddels. De heilbot was goed, een mooi dik stuk, prima van cuisson. De spinazie was ook prettig. De brandade was dunnig en voor mij niet als zodanig herkenbaar. De Gascogne werd hierbij doorgeschonken.

Na een prettige pauze, die door het keurige personeel desgewenst werd opgevuld met wat extra informatie over restaurant en bistro en over de gerechten, werd de rode wijn ingeschonken. Een ook al redelijk simpele Chateau la Tuilerie des Combes, Montagne Saint Emilion, 2004. Erbij het hoofdgerecht. Gebraden hertenfilet met jam van Bretonse wortelen, romige schorseneren en een krokante amandelaardappel. Precies dat trof ik ook op het bord aan. De hertenfilet was in orde, de jam van Bretonse wortelen (waarom die nu weer uit Bretagne moeten komen weet ik niet, maar daar kan best een heel goede reden voor zijn) was zoet en had volgens mij iets te lang op het bord gelegen, want hij leek gestold. De schorseneren waren in orde en zo ook het aardappelkroketje wat door amandelschaafsel was gerold.

Nog wat speeches en cadeautjes en we waren toe aan het dessert. Taartje van nootmuskaatmousse met in citrusvruchten gekonfijte zwarte pruimen op een speculaasbiscuit. De nootmuskaat was zeker niet pregnant aanwezig, integendeel eigenlijk, de pruimen dan weer wel. Een niet onaardig dessert. Jammer dat de dessertwijn, een Stony, pas werd ingeschonken nadat alle desserts al opgegeten waren.

We sloten af met koffie en desgewenst (wij ja) espresso met lekkere mignardises en tafelden zeer prettig nog lang na met het gezelschap.

De hotelkamers zijn hier prettig, niet overdreven luxe, wat ik eigenlijk wel zou verwachten. Het ontbijt wat geserveerd wordt in het tuinpaviljoen, met mooi uitzicht op het landgoed, is in orde.