Perior in Leer

Na een lange rit – het viel toch tegen vanuit Harderwijk naar Leer – bereikten we het hotel waar we zouden overnachten. Het eerste wat we deden was het restaurant wat we deze avond zouden bezoeken bellen om te vertellen dat we een uur later zouden komen, want na de copieuze lunch bij ‘t Nonnetje moest er een flinke pauze tussen beide maaltijden komen. Wat later bijzonder verstandig bleek te zijn….
Tegen half 9 zette de taxi ons af voor Perior. Een restaurant in een mooi groot woonhuis en je zit als het ware in de diverse kamers op de begane grond. Kleine, piepkleine tafels met erop placemats die aanvoelen als kokosmatten en er ook zo uitzien, niet heel prettig dus. De stoelen zaten erg goed. De ontvangst was netjes, de buitendeur zwaaide open toen we aankwamen, de jassen werden aangenomen, maar een tafel moesten we zelf maar zoeken.
Een glaasje bubbels wilden we wel, dat bleek een Crémant uit de Loire te zijn, niet meer dan aardig. Erbij twee hapjes op een schaal met zwarte kiezels. Een hapje met wildzwijn in wat verschijningen en een makaron met biet en wasabi. Het wildzwijnhapje was redelijk zonder smaak, de makaron heb ik aan echtgenoot geschonken, want de wasabi was volgens hem en hij heeft er verstand van, heftig aanwezig en dat is dan weer niets voor mij.
We kregen de kaarten, men kent hier een menu waarmee je verschillende kanten op kunt, zie de website. We besloten tot vier gangen, dat leek ons voldoende voor deze avond. Erbij een fles Silvaner ‘Muschelkalk’, Kabinett trocken, Weingut Bickel Stumpf, Franken. Een aardige wijn, waar we eigenlijk wel iets meer van hadden verwacht. De fles vond ik wel geestig, deed me in de verte denken aan die rare rosé uit Portugal in de jaren 70.
Broodjes, in een mandje, kwamen op tafel en wat boter. Water ook en na enige tijd kwam er een groet uit de keuken. Een soepje van aardpeer met truffel. Een lekker soepje vonden we het, mooie flinters truffel erin en dus gelukkig geen truffelolie! Goed op smaak, waarmee het een vriendelijke groet was.
Ons eerste gerecht kwam en dat zag er goed uit. Fjord forel, gemarineerde wortel, mierikswortel en koolzaadolie. Plakken forel omringden een – daar kwamen we pas later achter – gigantisch rondje van tartaar van forel, niet aangemaakt met wat dan ook. Verder op het bord bietenijs, zalmeitjes, biet, radijs, rettich, snijbiet, zeekraal en waterkers. Een krokantje van filodeeg en een helaas vrij zoete vinaigrette en wat toefjes zoete mayonaise maakten het geheel af. We waren niet onder de indruk en waren geweldig blij dat we ‘slechts’ vier gangen hadden gekozen, gezien de grootte van de portie.
Het tweede gerecht kwam niet lang daarna. De gerechten werden wel toegelicht, maar op een vrij ongeïnteresseerde manier en bovendien in staccato-Duits, waardoor sommige details me wellicht zijn ontgaan.
Ravioli met spinazie, preiharten, bruine boter & beukpaddestoelen. Eén gigantische raviolo gevuld met spinazie en gemaakt van veel te dikke pasta, waardoor hij taai werd, lag in het midden van het bord. Erop schuim van gerookte boter en erom heen paddestoelen, diverse andere groenten en bouillon van paddestoelen. Een gigantisch bord soep dus. De smaak was niet verkeerd, de paddestoelen kwamen mooi uit de verf, maar de raviolo was veel te machtig en niet lekker vanwege de hoeveelheid pasta.
Bij het hoofdgerecht liepen onze keuzen uiteen. Echtgenoot wilde vlees en koos voor het
Friese rund, peterselie, knoflook, ham en brood. Hij kreeg goed klaargemaakte plakken vlees, voldoende mals met erbij diverse groenten en een soort vierkantje omwikkeld met brood waar iets van ham en prei in zat, maar wat hem niet speciaal bekoorde. Zijn oordeel was dat het in orde was, maar nogal gewoontjes.
Ikzelf wilde vis en kreeg de heilbot met azijn met bonen en goulashkruiden. Een gigantisch stuk gebakken heilbot kreeg ik, wat niet gekruid was en wat ook te droog was, dus daarvan heb ik 2/3 laten staan. Verder zuurkool, die in orde was, behoorlijk veel groenten (en fruit), waaronder bonen, chips van paddestoel, kropsla, aardappel, appel, paprika en crème van bonen. De bijgerechten waren aardig, maar ook te veel, waarmee de bediening niet heel blij was toen ze onze borden afruimden, want mijn bord was nog bijna geheel gevuld.
Op het dessert had ik me erg verheugd want dat zou bestaan uit gezouten karamel ijs, koffie, vijgen azijn en tonkaboon en zoals bekend ben ik ontzettend dol op gezouten karamel.
Helaas was de kok het zout in de karamel vergeten, waardoor het karamelijs werd. Erbij verder ijs van tonkabonen, vijgen, chocoladekoffiemousse, appel, wat poeder van chocolade en koffie en ook nog wat gelei van vijg. Een niet meer dan aardig dessert, wel beter dan de andere gerechten. Jammer genoeg dekte het personeel alleen een lepel in, maar tegenwoordig vraag ik dan maar gewoon om een vork erbij, ik vind eten met alleen een lepel nu eenmaal erg vervelend en onhandig.
We sloten af met redelijke espresso waarbij nog twee snoepjes kwamen. Een financier en een chocoladesnoepje met kalamansi. De financier heb ik laten liggen, die voelde heel zwaar namelijk.
En dat was Perior. Wat mij betreft niet voor herhaling vatbaar. Geen verrassingen, veel te grote porties, kleine tafels en ook die kokosmatten vond ik bijzonder onprettig.

’t Nonnetje in Harderwijk

We waren weer eens onderweg naar het noorden en dus – want het wordt zo langzamerhand traditie – konden we weer lunchen bij ‘t Nonnetje. Nog steeds gewoon open op zaterdag voor de lunch, ideaal. Met valetparking, wat op deze dag van de Sinterklaasintocht helemaal erg fijn was.
Dat we de enige gasten waren mocht de pret helemaal niet drukken, we kregen alle aandacht van de uitstekende sommelier, de zeer begeesterde chefkok en ook de eigenaar kwam nog even een hand geven.
Voor een impressie van al het lekkers wat ze hier voor je kunnen maken, verwijs ik naar de website. Vergeet niet de culi-columns van de chef te lezen als je de website bezoekt, te vinden onder het kopje ‘keuken’!
Wij kozen voor het viergangen Alliancemenu zonder dessert en met wat wisselingen. We hebben enorm zitten aarzelen over het hoofdgerecht, de chef vertelde namelijk enorm enthousiast over zijn haas Royale, maar we besloten toch tot iets anders.
Nadat we de nieuwe inrichting hadden bewonderd en zaten te genieten van ons glas Cava, wederom Serra, kwam er een amuse. De eerste was in tweeën. Rechts een aardappelkrokantje (leek erg op een pomme soufflé) met zalmkuit en een crème van dille en links een torentje van gravad laks, dillecrème, citroenschuim en een stukje krokante huid van de zalm. Beide hapjes waren erg lekker.
We bekeken de wijnkaarten – rood en wit – en besloten tot die geweldig goed bevallen Trittenheimer Apotheke *** Riesling, Ansgar Clüsserath Mosel Duitsland. En hij beviel weer uitstekend. Van de zeer vriendelijke en kundige sommelier kregen we het adres van degene waar hij de wijn gekocht had, maar helaas hadden we na afloop van de lunch geen tijd meer om langs te rijden.
Nadat we onze wensen wat betreft het viergangenmenu hadden doorgegeven kwam er nog een amuse. In een schaaltje een raviolo met zelfgeplukte en ingelegd eekhoorntjesbrood met schuim van parmezaan en lardo di Collonata: heerlijk!
Hierna verscheen er een lief broodje, wat wordt gemaakt door een plaatselijke bakker aan de hand van een gezamenlijk uitgevonden recept en inderdaad is het een heerlijk broodje. Ziltig, mooi blond, kruidig en romig.
Ons eerste gerecht was direct een à la cartegerecht en ook nog eens een signatuurgerecht van de chef, namelijk terrine van ganzenlever en paling, structuren van biet en  25 jaar oude balsamico.
Een bijzonder mooi opgemaakt bord kregen we met erop een flinke plak uitstekende terrine van ganzenlever met een behoorlijke laag gerookte paling erom heen en in het midden een rondje balsamico. Erop een kleine merengue van biet en een blaadje snijbiet. Ernaast de diverse structuren van biet, waaronder ook ijs, gemaakt van biet met merlotazijn, poeder van biet, nog wat paling, een schitterend torentje gevuld met een eitje en paling en als kers op de taart nog heerlijk wat zout op de ganzenlever. Een absoluut topgerecht, perfect in balans. Zo’n gerecht waar wij in ieder geval voor omrijden en zeker voor terugkeren. De sommelier wilde ons bij dit gerecht, wat toch wel heel specifiek in de smaken is, iets laten proeven wat hem na heel veel pogingen een prima match leek te zijn, een rosé port. Uiteraard is rosé port vloeken in de kerk, maar deze Porto Seguro, die je lichtgekoeld moet drinken paste wonderwel bij het palet van smaken op het bord.
Heel attent schonk hij bovendien nog nadat we klaar waren met dit fantastische gerecht een slokje champagne van Roger Coulon in om de film die de port in de mond had gelegd te doorbreken en inderdaad werd de mond er mooi fris door. Als ik dergelijke zinnen van anderen lees haal ik zo af en toe mijn schouders weleens op, maar ik heb het nu zelf mogen meemaken en het werkte inderdaad als een soort schoonmaken van de mond, grappig!
Het tweede gerecht was heel anders, maar minstens zo spectaculair om te zien. Zeetong met paddestoelen, zoetzure prei en saus van gerookte aal. Een stukje gegrilde tong met een schitterende ‘streep’ met diverse ingrediënten erover kregen we. Aan tafel werd een saus op basis van gelakte paling naast de tong geschonken en weer werden we stil van bewondering.
De tong was uitstekend, de paddestoelen, de prei, de kruiden, gelakte palingstukjes, uitjes, spekjes en alles was heerlijk en de volle saus maakt het tot een zeer fraai geheel. De kleurige bloemetjes maakten het visueel helemaal àf. Genieten weer.
Ons laatste tussengerecht werd de zwezerik met knolgroenten en vinaigrette van biet en amandel.
Een gigantische zwezerik kregen we, absoluut top wat betreft cuisson. Geweldig krokant van buiten, perfect van kruiderijen en mooi zacht, maar zeker niet lillerig van binnen. Precies zoals ik zwezerik graag eet. De groenten erbij waren al dente en mooi op smaak en de vinaigrette van biet en amandel gaf weer net dat beetje extra wat het tot een gerecht maakt dat je niet snel vergeet.
Bij het hoofdgerecht hadden we allebei iets anders gekozen, dat kan hier gewoon. Men is uiterst flexibel en dat is voor een gast natuurlijk geweldig ideaal.
Echtgenoot wilde graag de fazanthen met ‘praliné Vacherin Mont d’Or’, pompoen, appel, witlof en jus met cider en was zeer onder de indruk dat dit gerecht. Alle onderdelen waren zeer goed klaargemaakt, de Vacherin plopte in zijn mond, de hen was supermals en de jus van cider was behalve goed aanwezig een mooie verbinding tussen de diverse onderdelen.
Ik hield het bij vis. En bij wat voor vis…Hollandse snoekbaars met zijn poldervriendjes: slakken, rivierkreeft, paling en kikkerbil. Daarbij jonge rode kool, geprakte Opperdoezerrondjes en een saus van rode biet.  Alweer een zeer aantrekkelijk bord verscheen. Geheel links kringels van rode kool, ernaast een prima stuk heerlijke snoekbaars, daarnaast de kleine gepofte mini rode kool door midden gesneden en daar weer naast, dus geheel rechts een streep van kruidige geprakte aardappel met erop de poldervriendjes. Ik heb genoten van het begin tot het eind van dit heerlijke gerecht. Heerlijk krokante kikkerbilletjes, erg fijne slakken, weer die fantastische paling en ook de rivierkreeftjes vond ik zeer bijzonder. De bijgeschonken saus van rode biet was ook al zo goed op smaak, dus alweer een zeer bijzonder gerecht.
De sommelier bood aan om nog een piepklein dessertje te maken voor ons en natuurlijk konden we dat niet weerstaan. Groot was onze verrassing toen er een echt – in de orde van grootte – dessert verscheen. Een tropische verrassing zo noemde men het. Ananas, kokos en fantastisch ijs van groene curry, divers fruit, bloemetjes en alweer vonden we het geweldig lekker.
Bij de uitstekende espresso tenslotte nog vier heerlijke, waaronder een financier met Amarenekers, een bonbon met chilivulling en een makaron van peer en chocolade en meer dan tevreden verlieten we dit enthousiaste, vriendelijke en gastvrije restaurant, waar naar onze mening met liefde gekookt wordt. Over het algemeen geen termen waar ik veel gebruik van maak, maar in dit geval maak ik een uitzondering: het was absoluut heerlijk allemaal.
Tijdens de verre rit naar het noorden  hebben we nog zitten kijken welk weekend we zouden prikken om toch de haas te proeven. We moesten opschieten want na 31 december is het gerecht niet meer te krijgen. Maar hierover later meer….

Het restaurant van het Wereldmuseum

Na het bruisende werkgroepweekend met als afsluiting het diner op de zaterdagavond gingen we de zondag erna met twee vrienden de tentoonstelling van Kokoschka in het Boijmans bewonderen en aansluitend lunchen bij het restaurant van het Wereldmuseum.
De maître belde nog even om te melden dat tot half 1 parkeren voor de deur niet mogelijk was, wat al bekend was bij me want een van de andere medewerkers had dat de dag ervoor al gemeld.
Wij arriveerden rondom 13.00, dus parkeren was geen punt en we wandelden binnen. We kregen – op mijn verzoek, maar men doet daar toch altijd een beetje moeilijk over op de een of andere manier – een van de twee ronde tafels en we lieten ons zakken in de wat mij betreft niet heel comfortabele Endless stoelen. Overigens is het gedeelte waar voorheen de wijnbar was bij het restaurant getrokken, ook daar zaten mensen te lunchen.
Een glas champagne wilden we wel, Mailly hier nog steeds en die is in orde. Bruiswater voor de alcoholloze tafelgenoot. Een plateautje verscheen met erop ‘lange vingers’ met specerijen en kastanje, relatief smakeloos vond ik ze.
Vervolgens een langwerpig plateau met vier keer een hapje met paddestoel en vier keer een plat laboratoriumschaaltje met structuren van onder andere bloemkool. Aardig om te zien maar wat mij betreft mag het wat hoger op smaak allemaal.
Het lunchmenu werd ons uitgelegd en na onderling overleg besloten we à la carte te eten. Drie van ons wilden hoofd en voor, een van ons hoofd en dessert.
Van de aardige wijnkaart kozen we een Savennières, jaargang 2003, een Roche aux Moines. Ik had een heel andere wijn in het hoofd dan die werd ingeschonken, maar de wijn was in orde dus hebben we hem gedronken. Plat water kwam ook nog en wat broodjes.
Ook een amuse kregen we. Op een vrij groot bord een klein hapje bestaande uit kalfswang met pompoen en gepofte rijst. Lekker, maar ook aan de flauwe kant helaas.
De voorgerechten kwamen. Beide heren kregen de gebraiseerde kalfszwezerik, koningsoesterzwam, shii-take, cantharel, crosne, eekhoorntjesbrood, peterselie, korstdeeg en ze waren zeer te spreken over het geheel wat ze op het bord vonden. Mooie herfstige smaken, fijne paddestoelen en een mooi sausje.
Ikzelf wilde graag de Gillardeau oesters, koolrabi, haringkuit, rettich, shisoblad, rijstenat,
zeewier, miso, citrus, enoki en kreeg een mooi bord, waarop de genoemde ingrediënten lagen. De eerste oester was in orde, hoewel ik wel wat gruis in mijn mond kreeg jammer genoeg, bij de tweede oester hield het feestje helaas op voor mij: de oester was niet goed, hij smaakte onbehoorlijk vies en ik heb hem dus maar uitgespuugd. Mijn eetlust was direct over, ik heb ooit eens eerder een foute oester gegeten en die heb ik toen per ongeluk doorgeslikt, waardoor ik in mijn beleving dagen heb rondgelopen met die vieze walm om me heen. De maître zag uiteindelijk dat er iets niet in orde was en nam het bord weg. Na enige minuten kwam ze terug met een bakje waarin de misosubstantie zat waarmee de oesters waren gelakt, want naar haar mening en naar de mening van de keuken was de oester niet ‘gebroken’. Nu eet ik wel eens vaker in restaurants en ik eet ook wel eens vaker oesters, dus ik geloof niet dat hier sprake is van een beginneling. Ik heb wel gehoorzaam de misosubstantie geproefd, die uiteraard gewoon in orde was en niet leek op de smaak van die tweede, foute oester. Ik heb nog een poging gedaan haar uit te leggen hoe smerig de oester was, maar ze bleef op haar standpunt dat de oester in orde was, wat ik overigens bijzonder vervelend vond. Uiteindelijk vond ze dat haar niet anders restte dan het gerecht van de rekening te halen en dat vond ik verder best, ik vind een dergelijke discussie niet thuis horen in een restaurant en gelukkig was dit de allereerste keer dat iets dergelijks me is overkomen.
Na een pauze kwamen de hoofdgerechten.
Drie van ons waren benieuwd naar de op de graat gegaarde tarbot, ui, laurier, lardo di Colonnata, cecina de León, fondant aardappel, truffel, jus van gebruneerde uien. Een relatief rommelig bord kregen we met goed gebakken tarbot met erop de cecina, ernaast de uien en de fondantaardappeltjes. De truffel was fijngeschaafd, het spek is me ontgaan en de jus was in orde. Op zich een leuk gerecht, maar voor een à la carte gerecht aan de zuinige kant. Gelukkig had ik niet veel trek deze middag meer. Beide mannen waren ook tevreden met dit gerecht.
De andere tafelgenoot kreeg de geroosterde snoekbaars, crème van Nicola, zuurkool, gerookte paling, chima di Rapa, jus van appelcider. Hij was goed te spreken over zijn ruime portie. De snoekbaars was prima, de aardappelmousseline, zuurkool, paling en de jus ook en ook de groente, de chima di Rapa dus vond hij lekker. Fijn dus.
Diezelfde tafelgenoot wilde ook graag een dessert en dat werd een Café glacé, koffie, merengue, brownie, vanilleroomijs en precies dat kreeg hij gepresenteerd in een kommetje op een plankje. Ook dit gerecht kon hem bekoren.
De andere drie namen alvast een espresso, waarbij wat versnaperingen kwamen die best lekker waren; toen de andere tafelgenoot ook een espresso vroeg kreeg hij daar ook versnaperingen bij en na het betalen van de rekening verlieten we het restaurant van het Wereldmuseum.
Ik ben minder enthousiast over dit restaurant dan (de) anderen. Op de een of andere manier is er geen ‘match’ bij mij en ik vind dat de gerechten hoger op smaak mogen. Bovendien vind ik de stoelen niet bijzonder prettig zitten. Omdat ze een van de weinige restaurants in Rotterdam zijn die op zondag lunch hebben zal ik er heus nog wel eens komen overigens.

De Matroos en Het Meisje in Rotterdam

Na een erg interessante dag op Maasvlakte 2, waar we bijzonder leuk ontvangen zijn door de projectleider en dus ook allerlei bijzondere dingen hebben mogen zien reden we in een gigantische file – er was een vrachtauto met betonnen palen tegen de vangrail op de Van Brienenoordbrug gereden, dus de hele regio, inclusief de hele stad stond vast – direct maar naar het restaurant waar we zouden eten voordat we de Kantine van Walhalla zouden aandoen voor wat cultureel vermaak. Dat restaurant was De Matroos en Het Meisje, voorheen De Jonge de Jong, welke De Jong nu een restaurant onder de Hofpleinbogen heeft.
De ontvangst was vriendelijk en we kregen twee tafels voor 6 personen in het vriendelijk ingerichte restaurant. Nog steeds de blokjestheedoeken hier als servet, verder keurig gedekt en mooi servies. Goede bediening ook.
Water kwam direct op tafel, wijn koos ik en dat werd tot genoegen van het gezelschap een Grüner Veltliner Alte Reben trocken, Weingut Weinrieder. Een zeer prettige wijn.
Je eet hier wat de pot schaft en kunt kiezen uit 3- tot 6-gangen. Wij zouden er 4 krijgen.
Brood kwam op tafel en op een schoteltjes werd een lekkere olijfolie geschonken.
Een amuse kwam daarna. In een schaaltje pompoencrème met geitenkaas, gemberkoek, tuinkers.
Leuk om te zien en lekker om te eten en een fijn begin.
Het eerste gerecht was een terrine van vis met seizoensgroenten, grapefruit en beurre noisette.
Een nogal vissige terrine kregen we met flink wat stukken stevige vis erin, waardoor het mousse-achtige karakter wat een visterrine vaak heeft doorbroken werd, wat ik prettig vond, maar wat niet iedereen geloof ik net zo waardeerde. De seizoensgroenten waren mooi al dente, de citrus lekker fris en de beurre noisette paste er wat mij betreft prima bij.
Het tweede gerecht zag er nogal rommelig uit, maar smaakte prima. Risotto, Trompette de la Morte op zuur, kwartelei, herfsttruffel en foreleitjes. De risotto was mooi beetgaar, de paddestoelen op zuur vond ik grappig en de rest was gewoon best lekker
Een aantal wilden graag rode wijn bij het hoofdgerecht en dat werd een Spätburgunder Trocken, 2009, Weingut Bercher, Kaiserstuhl, Baden. Ik zelf hield het bij wit en heb hem dus niet geproefd.
Het hoofdgerecht was  Iberico lende, aardappelpuree met gerookte boter, gepofte ui, prei, jus met mosterdzaad. Een flink stuk varkensvlees kregen we, licht droog helaas, waardoor het meer aan ham deed denken. Erbij de aardappelpuree met gerookte boter, wat wat mij betreft best met gewone boter mag in het vervolg, gepofte ui en prei die lekker waren en jus met mosterdzaad. Een aardig gerecht, wel een beetje veel eerlijk gezegd.
Het dessert was een hazelnootpavlova met kastanjeroom en gezouten citroencrème. Degenen die voor het zoete dessert gingen waren volgens mij tevreden over de pavlova met de room en de crème, ik hoorde althans geen klachten en een ander deel van het gezelschap koos voor het kaasbordje.  Vijf mooie stukjes kaas kregen we, erbij wat noten, Kletzenbrood en een chutney en ik was hier erg tevreden over. Erbij nog een glaasje Custoza en toen moesten we dit vriendelijke restaurant op dat hele gezellige Deliplein op Katendrecht verlaten om naar de voorstelling te gaan. Een genoeglijk restaurant, geheel passend in de sfeer van Katendrecht en in de zomer moet het hier een feestje zijn om lekker op het terras onder de oude bomen te zitten met her en der wat muziek en ander straatvertier.

De Lindehof in Nuenen

Al maanden stond de afspraak vast en eindelijk was het zover, ik zou weer eens gaan lunchen met twee vrienden van me die ik veel te weinig spreek. Onze keus was gevallen op De Lindehof, ze wilden eindelijk wel eens meemaken waarom ik er zo enthousiast over ben.
We spraken af bij hen thuis en met zijn drietjes reden we naar Nuenen. De ontvangst was weer allervriendelijkst en we kregen een fijne tafel in de erker. Behalve het nieuwe servies waar mooi licht ‘De Lindehof’ in is gestanst kreeg ik ook een leuk tafeltje voor mijn tas, ook met de tekst ‘De Lindehof’ erop, leuk!
Iete kwam direct met die heerlijke Serge Mathieu-champagne aan en ook de vrienden vonden hem erg lekker. Het bombardement aan amuses verscheen in het rappe tempo wat ik gewend ben van Soenil. Achtereenvolgens de broodsoldaatjes, deze keer met tonijn en een dip van kerrie; zijn bonbon van witte chocolade met zoete aardappel, ras el hanout en chili-espuma; een nieuw plateau, al licht herfstig, met drie hapjes voor elk, waarvan me in ieder geval het krokante hapje met garnaal is bij gebleven, een soort pakketje met het een of het ander en tot slot een zwart kroketje (brioche) van doperwten met een emulsie van sinaasappel. Hierna op de hand een merengue van rode biet met haringkuit en crème fraîche; een pompoensoepje met groene mango en phulauri, waarna een voor mij nieuw hapje verscheen: op een geheel uit ijs bestaande bol met schaafsel bovenop drie plakjes geschroeide zalm met garam masala, wat we moesten eten met een tang. Ik ken die tang van o.a. restaurant Massana in Gerona en ik meen dat ook Soenil en crew daar gegeten hebben ;-). We sloten af met teloh, deze keer met een compote van tomaat. Ik ben dol op die krokante cassave!
De eerste wijn was een Aimery, Maîtres Vignerons 2012, Noble Vignes Chardonnay en die beviel me uitstekend.
De heerlijke warme brioche werd rondgedeeld, evenals het rondje boter en in het schaaltje kwam de heerlijk Masia el Altet-olijfolie en het feest kon beginnen.
Het eerste gerecht was een gerecht in tweeën.
Op het bord tonijn, spicy krab, kroepoek van oester, couscous en een vinaigrette van oester. Kort geschroeide tonijn kregen we, heerlijke krab, van de kroepoek van oester viel ik stil, wàt een volle oestersmaak. De couscous was uiteraard perfect, er lagen nog diverse groenten bij, die ook goed op smaak waren en de vinaigrette maakte het geheel helemaal af. Een uitstekend gerecht.
In een schaaltje erbij een tartaartje van makreel met structuren van komkommer. In al zijn eenvoud een prima gerecht. Nu ben ik erg dol op makreel en op komkommer, maar ik denk dat iedereen dit gerechtje zeer lekker zal vinden. Weer een schot in de roos dus.
De volgende wijn was een Panamera, een Californische Chardonnay, 2012 en die was ook prima. Wat vetter en wat zwaarder dan de Aimery.
Ook het tweede gerecht was een gerecht in tweeën. Op het mooie langwerpige bord een stukje zeetong met saus van boleten en waterkers. Hier kan ik kort over zijn: de combinatie van perfect bereide zeetong met die schitterende saus van boleten is goddelijk en mooi gevonden. Waterkers is natuurlijk ook gewoon lekker en geeft bovendien een mooie kleur aan het gerecht. Een krokantje van aardappel maakte het geheel af.
Erbij in een schaaltje paddestoelen, paddestoelenbouillon, aardappelmousseline met kaantjes van aardappel en wat flinters gebakken spek. Ook dit was een toppertje, mooi hoog op smaak, heerlijk aard en als je het spek weglaat heb je direct een schitterend vegetarisch gerecht. Weer een gerecht wat in de smaak viel!
Waarmee we toe waren aan het hoofdgerecht. Erbij een rode wijn van Torres. Gran Coronas 2009, Reserva. Duidelijk een Torres, die de supermarktkwaliteit ruim ontstijgt.
Perfect passend ook bij de reefilet en het haasje van de ree wat we op het bord troffen, samen met wat kool, bloedworst – zeer fijn van structuur -, een jus van jenever met bessen, poeder van bes en wat groenten. Erg lekker, uitstekend klaargemaakt en wederom mooi hoog op smaak. Een zeer prettig herfstachtig gerecht, prima voor de tijd van het jaar. Erbij in een schaaltje een erg fijne ragout van de nek van het ree met schuim van pastinaak. Een goede combinatie en de ragout was werkelijk geweldig lekker.
Als dessertwijn had Iete deze keer gekozen voor een Sauternes. Een La Gravière du Chateau Laribotte 2010 en die was mooi.
Het dessert was ook mooi, zo niet schitterend zelfs. We kregen chocolade, diverse nachtschadevruchtbereidingen, waaronder ijs van de tamarillo (boomtomaat), mousse van physalis, beignets van chocolade, delice van chocolade, bonbon van chocolade met duindoornbes, krokantje van chocolade en ingedroogde Inka-bes. Geweldig lekker allemaal en de combinatie chocolade met de nachtschadevruchten vonden we heerlijk. Mooi fris en uitstekend passend bij elkaar. En een plaatje om te zien.
Bij de goede espresso tenslotte nog drie heerlijke snoepjes. Een lolly met gezouten karamel, een taartje van citrus met gember en een zanddeegtaartje met panna cotta van cassisbes.
Diep tevreden verlieten we na een middag genieten dit uiterst gastvrije restaurant. Niet voor niets een van mijn grote favorieten!

De Gieser Wildeman in Noordeloos

Echtgenoot was vrij op deze vrijdag en we besloten te lunchen bij De Gieser Wildeman, want begin november hadden we een weekend, waarvan wij een gedeelte zouden organiseren, waaronder het diner op de zaterdagavond.
Als altijd was de ontvangst vriendelijk en we kregen een fijn tweetje bij het raam. We besloten om een Elzasser Crémant te proberen, een Bubb Royal Brut Prestige. Die Bubb beviel ons zo goed, dat we hem maar direct inlijfden als aperitief voor het diner begin november met de groep.
Erbij geserveerd op een servet een bakje van deeg met lavendel met Bellotaham, tapenade en een zalfje (?) van knoflook. Lekker.
We bekeken de kaart en kozen uit het menu Marché vijf gangen waarvan we dachten dat die ook geschikt zouden zijn voor de groep, uiteraard met inachtneming van onze voorkeuren.
Ik ben nogal te spreken over Portugese wijnen de laatste tijd en ook de uitgebreide (licht kostbare, dat dan weer wel) wijnkaart van de Gieser Wildeman ontdekte ik wat wijnen uit Portugal. Als witte wijn werd het een Quinta Lagoalva de Cima Reserva 2011, een blend van Arinto en Chardonnay, die ik erg lekker vond. Op de avond van de groep overigens leek het opeens of het Chardonnaydeel erg overheersend aanwezig was, op deze middag was dat zeker niet het geval.
Water wilden we ook graag, bruisend allebei deze keer en ook brood verscheen.
En een amuse. In een wit schaaltje plakjes rode gemarineerde rode biet, waartussen sushirijst, komkommer, mosterd en korianderpoeder zat. Een geweldig hapje vonden we. Vol smaak en goed in balans.
Het voorgerecht was ganzenlever. Ganzenlever als chaud-froid met truffel, prei, witte druiven en peer. Een schitterend bord kregen we met een rondje ganzenleverterrine, erop de gegeleerde saus met stukjes truffel. Bijzonder smakelijk samen. Ernaast compote van witte druiven en peer, wederom goed in balans en het gaf een prettig zoetje en een torentje van prei met prei en iets roods en flink wat peper. Ook erg lekker en vooral verrassend omdat het nu eindelijk eens niet allemaal zoet was wat op het bord lag naast de ganzenlever. Dat deed me deugd en ik vond het ook erg lekker voor de verandering. Ik hoop dat het veel navolging krijgt.
We gingen door met zeebaars. Zeebaars met verse witte bonen, eendenconfit, courgette en tomaat.
Een uitstekend stukje gebakken zeebaars kregen we wat lag op een bedje van witte bonen en piepkleine tomaatjes, die plopten in je mond. Op de zeebaars een soort taartje van cêpes met kruiden en kaas, gelei van courgette. Onder de zeebaars een mooie jus, witte boontjes, wat gesneden courgette en een goede, zurige Hollandaisesaus. Ernaast een quenelle spinazie, een veeg crème van witte bonen en een rolletje minicourgette gevuld met eendenconfit.
Bijzonder smakelijk en uitstekend klaargemaakt.
Het tweede tussengerecht waren coquilles. Coquilles met gebakken spinazie, gepofte paprika en Trompette de la morte. Een fleurig opgemaakt bord verscheen met erop een cirkel van beurre blanc met stukje gepofte paprika, links en rechts een perfect gebakken coquille met erop wat wilde spinazie en op noord en zuid wat stukjes Trompette de la mort. In al zijn eenvoud weer een prima gerecht. Uitstekend in balans.
We waren toe aan de rode wijn. Dat was een Herdade da Calada, Vale da Calada. Een Portugese wijn uit de Alentejo, behoorlijk elegant.
Erbij het hoofdgerecht. Hollands hert als filet en gestoofde schouder. In het oorspronkelijke gerecht zoals dat op de menukaart stond zou er een cannelloni van knolselderij bij zitten, maar echtgenoot is allergisch voor knolselderij, dus dat werd onder andere biet.
Een keurig minimalistisch bord kregen we met drie schitterende stukjes filet met een heerlijke jus van hert eronder en fantastische cantharellen erop. Verder op het bord een torentje van stoofvlees van het hert, rode biet, rode kool, een spruitje en wat pompoen. Ook nog een cakeje met een gekarameliseerd uitje erin en het smakenpalet was compleet. Alweer een erg fijn gerecht.
Het dessert was heel toepasselijk. Gieser Wildemannetjes uit de oven met pistachespijs, tonkabonenijs en amandelcakeje.
Ik zie tot mijn schrik dat ik helemaal vergeten ben om het bord te fotograferen. Wat erg jammer is want het zag er schitterend uit met die lieve kleine halve stoofpeertjes gevuld met het spijs van pistache, het leuke cakeje, een heerlijke merengue van citroen en het heerlijke tonkabonenijs. Wat jammer nu.
Bij het dessert overigens nog een glaasje Mavrodaphne of Patras, Reservé Vintage 2005. Een zeer prettige dessertwijn met hinten van rozijntjes.
Espresso wilden we ook nog wel, die is hier uitstekend. Erbij kwam nog een klein kommetje met een heerlijke crème karamel en een plateautje met heerlijke snoepjes. Meer dan tevreden besloten we gewoon het hele menu over te nemen voor de avond met de groep, inclusief de wijnen en nadat we afscheid hadden genomen, ook van de koks, verlieten we dit gastvrije en vriendelijke restaurant. Gelukkig maar dat het dicht bij ons huis  ligt!
Rest me nog te vertellen dat de avond begin november ook een groot succes was, ik had niet anders verwacht gezien de kwaliteit die dit restaurant levert, maar was blij dat dat bevestigd werd.

Lucas Rive in Hoorn

Op deze donderdag spoedde ik mij naar Hoorn, waar ik in het restaurant van Lucas Rive, wat me de vorige keer zo bijzonder bevallen was, twee lieve vrienden, die ik veel te weinig zie zou ontmoeten.
Parkeren aan het pittoreske haventje ging makkelijk en ik liep het restaurant vast in. De ontvangst door mevrouw Rive was vriendelijk en we kregen een fijne tafel bij het raam.
In afwachting van de vrienden wilde ik graag alvast wat water. Na korte tijd arriveerden ook zij, zodat de dames een glaasje witte wijn namen, een Et Voila, le Sauvignon 2012, een prettige, frisse wijn en de heer in het gezelschap een glaasje fris.
Op een leistenen plaatje verscheen een hapje, een blokje compote van peer met mosterd en Amsterdamse ui. Fijne smaken bij elkaar, mooi aanvullend en prettig fris.
Hierna kregen we de kaart uitgereikt met daarin ook het menu. Ik kan dat on line nooit vinden. We besloten tot het driegangenmenu, waarbij we het voorgestelde tussengerecht graag wilden ruilen voor een ander genoemd tussengerecht en dat was geen enkel punt. Na het hoofdgerecht zouden we dan beslissen of we kaas of dessert wilden.
De wijnkaart, die hier nog steeds vriendelijk is bekeken we ook en we kwamen uit op een 2012 Silverlake, Marlborough Sauvignon Blanc, die volledig aan de verwachtingen voldeed.
Water wilden we ook, brood verscheen en een amuse. In een mooi zwart schaaltje pompoenbereidingen met gember en kerrie en dit vond ik bijzonder smakelijk allemaal. Zowel de pompoen apart als de combinaties met gember, kerrie en gember en kerrie konden me allemaal bekoren. Fijntjes, terughoudend en duidelijk weer met de hand van de meester. En daarvoor waren we hier ook. De krokant geroosterde pompoenpitten maakten het gerechtje wat mij betreft helemaal af.
Waarmee we aan het voorgerecht toe waren. Grof gehakte tartaar van Ierse zalm, crème van gefermenteerde knoflook met krokante spek en eidooier in een rond glazen schaaltje en ernaast op een klein zwart bordje salade van gepocheerde sliptong met avocado, komkommer en venkelvinaigrette.
Bij de tong verder nog wat radijs, biet en nootjes en een krokantje van brood en alledrie vonden we het bijzonder smakelijk. Uitstekende combinaties, goede cuisson en een plaatje om te zien.
Het tweede gerecht kwam in het inmiddels zeer bekende zwarte doffe schaaltje, waarbij dan een onderdeel van het gerecht in het schaaltje zit en het andere onderdeel op het deksel.
Erin met limoen-yoghurt bereidde pasta van inktvis, olie van soja, rijstazijn en hoi-sin en op het deksel gemarineerde sojaboontjes, bundelzwammen en kroepoek van inktvis. Aldus de beschrijving.
In het bakje de linten van inktvis met erbij sojabonen, bundelzwammetjes en een mooi sausje waarin ik in ieder geval hoisin proefde, maar blijkbaar zat er ook wat soja-olie en rijstazijn door. In ieder geval viel het wederom bijzonder in de smaak met name omdat het weer zo mooi afgewogen was in smaken.
Op het deksel een krokante cannelloni gevuld met pandan, een tentakel van de inktvis, perfect van bereiding en een kroepoek van inktvis. De cannelloni was mooi vol van smaak, de tentakel heerlijk zacht en de kroepoek maakte het geheel af.
Het hoofdgerecht was wilde eendenborst met een crème van knolselderij en karnemelk, suikermais en couscous met walnoot en jus van eend.
Als extraatje kregen we nog drie heerlijke plakjes eendenlever.
Op het bord mooie stukken erg malse wilde eend, erop de eendenlever en de couscous met walnoot. Erom heen de jus van de eend en heerlijke streepjes crème met ansjovis. Verder de groenten: suikermais, knolselderij, wat paddestoelen en aardpeer en wederom waren we bijzonder tevreden. Wat kan die man toch koken!
Bij het dessert splitsten onze wegen. De man in ons gezelschap wilde het zoete dessert, beide dames wilden graag de kaas.
De ene dame wilde graag een glaasje rode wijn bij haar kaas en kreeg een glas Dão Cabriz 2010, waarover ze te spreken was en ikzelf wilde graag een glas Wairau River, Pinot Gris 2011, Marlborough Nieuw Zeeland, een heerlijke volle witte wijn.
Onze kaasjes kwamen en die waren prima. Een stukje geit, wat Maroilles, Comté en Shopshireblue. Mooie kaasjes Erbij wat Kletzenbrood en wat rondje rozijnenbrood en meer hoefde het niet te zijn.
Het dessert bestond uit met kruidenbitter geïmpregneerde pruimen, crème van cream cheese, sorbet van appel en cannelloni van Elstar appel gevuld met kaneelroom. Het zag er mooi uit en de heer was tenminste 10 minuten stil en derhalve erg in zijn sas met dit dessert. Wat fijn is.
We sloten af met wat espresso, waarbij nog heerlijke friandises kwamen en diep tevreden verlieten we Lucas Rive. Zoals ik de vorige al schreef: om heel vaak te bezoeken, hier wordt heerlijk gekookt en de bediening is ook bijzonder prettig