WY by Bart de Pooter in Brussel

Nadat we de schitterende Chagall-tentoonstelling in het Museum voor Schone Kunsten in Brussel hadden bekeken was het tijd voor de lunch. Ik had gereserveerd bij de Museum Brasserie, die was ons tenslotte de drie keer dat we er waren uitstekend bevallen. Groot was mijn teleurstelling toen bleek dat men geen kaart meer voert, maar slechts werkt met buffetten. Ik heb een gruwelijke hekel aan buffetten, dus we verlieten de Brasserie. (Inmiddels is de brasserie overgenomen en heet nu Bo Zar, de kwaliteit hiervan schijnt wel goed te zijn) Gelukkig wist echtgenoot dat WY op loofafstand ligt en na een korte wandeling liepen we het Mercedes Huis binnen. Een uitermate vriendelijke ontvangst in het bijna geheel gevulde restaurant en we kregen een tafeltje, deze keer bij de open keuken met de webcam. Aan de inrichting is verder niets veranderd, nog steeds een ruime opstelling met witte tafels en witte, redelijk comfortabele, kuipstoeltjes.

Een aperitief wilden we wel, dus we bekeken even de ginkaart, die hier fijn uitgebreid is. Voor echtgenoot werd het een Ocean Gin met zeekraal en Fever Tree Med tonic, voor mij een Coarunn met jeneverbes en rode appel en tonic van 1724. Erg lekker! Erbij direct twee schaaltjes. In het ene schaaltje allerlei krokantjes, waaronder een soldaatje met garnaal, pappadum en een krokantje met kerrie; in het andere schaaltje een zeer smakelijke dip van artisjok met gebakken ui.

We bekeken de menukaart. Men kent hier een weekmenu, te krijgen in drie gangen (32), drie gangen (44), eventueel een extra gerecht signatuur Joèl Rammelsberg (16) met 2 aangepaste wijnen (16), drie aangepaste wijnen (24) of een alcoholvrije selectie (5 per glas). Verder is er een maandmenu, vijf gangen 75, 5 aangepaste wijnen 40 en ook hier een alcoholvrije selectie van 5 per glas. Ook bij dit menu is een uitbreiding met het extra gerecht mogelijk. À la carte is ook mogelijk. 6 voorgerechten 24 -32; 6 hoofdgerechten 34 –   38 en 6 desserts, elk 12. Omdat de gerechten uit het weekmenu ons meer bevielen besloten we tot dat menu, met het extra gerecht en ook wilden we graag aangepaste wijnen erbij. De wijnkaart is hier zeer aardig, nette Belgische prijzen ook.

Bij het aperitief kwam nog een drietal hapjes. Allereerst op een grijs plaatje een hartige cannelé met uien en daslook, die ik aan de droge kant vond, maar qua smaakcombinatie wel weer lollig en een bitterbal met komijn en dat bleek komijnekaas als vulling te zijn en dat vond ik erg lekker. Het omhulsel van de bitterbal was ook fijn dun.

Vervolgens kwam er een bol van brioche gevuld met diverse groenten. Die bol lag op een gel van galanga, die prettig zuur was en de gel werd omgeven door crème van groene kruiden en kruim van gebakken brioche. Erg lekker!

Voordat het menu begon kwam er een leiplaatje op tafel met een zuurdesembroodje, rillette van onder andere spek en gerookte amandelcrunch, boter met ansjovis en boter met peper en zout. Het brood werd telkens aangevuld.

De eerste wijn kwam uit Oostenrijk. Weingut Sattlerhof, Cuvée Vom Sand, Südsteiermark. Een zeer aardige wijn. De wijn begeleidde makreel; zeebes, algen, karnemelk, limoen.

Op het voor het oog zeer mooi opgemaakte bord troffen we aan ceviche van makreel, zeer licht gegaard in limoen, waardoor slechts de buitenkant gegaard was en de binnenkant nog rauw. Heerlijk. Erbij een witte crème op basis van karnemelk en algen. Verder diverse heerlijk ziltige cressen, waaronder mijn favoriete Salty Finger, radijs, groene Tobiko, verschillende zeewieren en -bes en ook nog wat monniksbaard. Een fantastische licht en heerlijk ziltig gerecht, waarbij de uitstekend zeer licht gegaarde makreel een mooie hoofdrol vervulde.

Bij het tweede gerecht, het extra gerecht – signatuur Joèl Rammelsberg, kwam een Domaine Pithon-Paillé, Anjou Blanc, le Mozaïk, Loire 2012 in het glas. Zo’n fijne Chenin Blanc in de Loire, waar je me altijd een plezier mee doet. Erbij rog; lamsoorjus, gefermenteerd, beurre noisette. Een gelakt en daarna gebakken stukje rog troffen we aan met erbij diverse gefermenteerde groenten, waaronder chioggia biet, venkel en wortel. Verder jus van het sap van de groenten, een beurre noisette en een crème van zeekraal en lamsoor. Een erg lekker gerecht en wat me ook de vorige keer al was opgevallen, viel me nu weer op: men gebruikt hier zeer regelmatig sterrenkers en dat geeft toch wel een erg lekkere toets aan de gerechten. Verrassend vond ik het dat het extra gerecht een gerecht uit het vijfgangenmenu was, dat had ik niet verwacht.

Bij het volgende gerecht was er een keuzemogelijkheid. Echtgenoot kreeg een glas Quinta de Saes, Branco Reserva, Dão 2013. Zijn gerecht was sepia; gezouten citroen, kikkererwt, lente-ui, komijn, daslook. Drie stukken perfect gebakken inktvis kreeg hij met erbij crème van kikkererwt, een aan tafel bijgeschepte saus gevuld met kikkererwt, gezouten citroen, komijn en daslook en verder nog diverse groenten. Het bord was versierd met poeder van groene kruiden. Hij was tevreden.

Ik kreeg een glas Scaia, Corvina 2012, Tenuto Sant Antonio, Veneto. Een lekkere rode wijn. Niet te zwaar en hij paste prima bij het gerecht. Varkensrib; avocado, Chileense peper, saté, BBQ. Een torentje weer eens. Onderop een cirkel van gegrilde avocado met erop licht zurige kool. Op de kool een flinke hoeveelheid van het bot ontdane gegrilde ribjes, die eerst gelakt waren en supermals waren. Op de ribjes nog een flinke toef atjar tjampoer met een lichte saus van pinda en aan tafel werd er nog een saus naast het gerechtje geschonken. In eerste instantie leek de saus zeer hartig, maar later ‘verbleekte’ de smaak naar chilipeper en paste naadloos bij de andere ingrediënten. Een bijzonder smakelijk gerecht dit!

Bij het dessert kwam een glaasje ‘bulles de rhubarbe’, wat betekende dat we eerst een laagje rabarbersiroop kregen ingeschonken, wat werd aangevuld met Cava. Cava Vilarnau Barcelona en dat resulteerde in een heerlijk fris licht sprankelend drankje. Ter begeleiding van het dessert: rabarber; jonge kaas, citroengras, roos. Op een langwerpig bord kregen we een ‘streep’ cheesecake van jonge kaas met erop allereerst dunne plakje gekookte rabarber. Daarop toefjes gelei van rozenwater en toefjes gelei van citroengras. Verder tweemaal een pastille ijs van citroengras, wat eetbare biologische rozenblaadjes en we waren meer dan tevreden, want de combinatie jonge kaas, rabarber, citroengras en de uitgesproken rozensmaak was bijzonder smakelijk en erg goed gevonden.

Espresso wilden we ook nog graag. Daarbij kwam in eerste instantie op het tableautje met suiker een glas met vier ongelofelijk lichte lange vingers.

Vervolgens kwam men langs met een bord met net gebakken heerlijk warme madeleines met een lichte citrussmaak en tot slot kwam er nog een schaaltje met drie snoepjes, te weten een ijsje met karamel, een snoepje van piña colada en een cakeje met 5-spices, die zeer goed gedoseerd waren.

Overbodig waarschijnlijk te zeggen dat we enorm genoten hebben van deze lunch. Heerlijk licht en fris, uitstekende combinaties, zeer goede balans en het deed me eraan denken dat we snel weer naar De Pastorale ‘moeten’, WY is tenslotte geïnspireerd door Bart de Pooter en in zijn restaurant in Rumst hebben we ook al een paar keer enorm genoten van zijn creaties. Maar WY in Brussel is wat mij betreft absoluut een bezoek waard. Een uitstekende zwarte brigade ook, complimenten daarvoor!

Aan de Zweth in Schipluiden

Zoals gevoeglijk bekend zal zijn is Mario Ridder naar Rotterdam verhuisd, waar hij begonnen is met Joelia. In het gebouw van De Zwethheul is nu Aan de Zweth gevestigd. Mario schijnt op de achtergrond nog wat bemoeienis met vooral de keuken te hebben, maar ik was vooral benieuwd naar de kunsten van de jonge chef, Joris Peters. Parkeren is zoals altijd makkelijk en na een vriendelijke ontvangst door de vrouw des huizes en een ons bekende sommelier van o.a. De Lindehof namen we plaats op het fijne terras met dat heerlijke uitzicht. Daar wilden we graag een gin en tonic drinken, voor echtgenoot een Bombay en voor mij een Hendricks. Met San Pellegrino-tonic hier, een mij onbekende tonic. Iets zoeter dan de gangbare tonics, maar best lekker. Erbij stengeltjes met een kruidje en gemarineerde groene en zwarte olijfjes. Water wilden we ook wel, zoals altijd bruisend en plat en omdat het menu vaststond – een heerlijk-aanbieding – bekeken we nog wel even de kaart. De kaart van Aan de Zweth bestaat uit een serie kleinere gerechtjes met het formaat van een tussengerecht die € 13,50 of € 18,50 kosten, aangevuld met een aantal à la carte gerechten en een menu, wat van drie tot zeven gerechten, waarbij drie gangen dan 45 en 7 gangen 82 euro kosten. Dat menu ziet er zeer aanlokkelijk uit, dus op een lazy zondagmiddag gaan we hier vast een keer van genieten.
Zoals het restaurant schrijft: de formule is betaalbaar, de kwaliteit is hoog en de sfeer is relaxt. De wijnkaart is afgestemd op de laagdrempelige aanpak en bevat mooie wijnen die passen bij het prijsniveau van de gerechten. De wijnkaart bekeken we natuurlijk ook en die is opgebouwd naar prijsklasse. Ik weet niet of dat nu wel zo slim is, maar wellicht wel. In ieder geval vond ik de wijnen waar ik van hou  (hier genoemd de lekkerbekkenwijnen) aan de prijzige kant. We besloten tot het wijnarrangement omdat we daar benieuwd naar waren.

Het koelde wat af en we werden aan tafel genood door de sommelier, die is overgebleven om zomaar te zeggen van De Zwethheul. Heel vriendelijk schonk hij alvast een glaasje wijn in bij de amuses. Een glaasje Gustave Lorentz Riesling. Een lekkere Riesling. Allereerst verscheen er een langzaam gegaard eitje met wat zalm, haringeitjes en crème van schaaldierenbouillon met ernaast een koekje met kummel. Ik had het eitje, wat erg lekker was, al uitgelepeld, voordat ik een foto had gemaakt, dus nu even een foto van een leeg eitje. Veel meer zou er overigens niet te zien zijn geweest, behalve dan de spriet bieslook die erboven uitstak.

Het viel ons op dat er aan de inrichting weinig tot niets veranderd was. Alleen de grote middentafel is vervangen door een wat minder opvallende en er staan inmiddels alleen maar ronde tafels, allemaal gedekt met linnen, in het restaurant. 11 tafels in totaal, die deze avond allemaal bezet waren.

De volgende amuse was paling in ‘t groen. In een klein zwart bakje kregen we een ijsje van augurk (! erg lekker), een beetje gekonfijte aardappel, paling en het geheel was afgedekt met erg lekker schuim van groene kruiden, een beetje paling en wat krokantjes van spek. Een lekker hapje, wat deed verlangen naar meer.

De tweede wijn was een Domaine Gibault, Sauvignon Blanc, 2014, Val de Loire. Een jonge, doch smakelijke wijn. Erbij brandade, kreeft, schuim van zoetzure komkommer, gelei van paling, anijszwammen en zoetzure schorseneren. Een erg lekker, heerlijk fris gerecht met lekkere stukjes kreeft, heerlijke gelei van paling, frisse gelei van komkommer en lekkere brandade, anijszwammetjes en schorseneerstukjes. Een verrassend gerechtje, wat we zeer smakelijk vonden.

Bij het derde gerecht kwam er een Bourgogne in het glas. een Labouré-Roi, zo’n typische lekkere Bourgogne. Erbij in boter gebakken kabeljauw, asperges met sinaasappel, jus van kreeft, crunch van olijf, witlof met basilicum en mousseline van wortel met sinaasappel. De volle jus van de kreeft werd aan tafel geschonken en het kannetje bleef staan. Heerlijke jus, die het gerecht netjes bij elkaar bracht. De groenten waren prettig beetgaar en de smaakcombinatie asperge – sinaasappel en witlof – basilicum vond ik erg goed gevonden, want het was zeer smakelijk. De kabeljauw was natuurlijk volgens de regels der kunst gegaard.

De vierde wijn was een Blanches du Sud uit de Rhône, Domaine de Grangeneuve, O. en H. Bour, 2014. Een zeer prettige wijn, een blend van vier bekende Rhônedruiven. Erbij een signatuurgerecht van de chef: gepocheerd hoeve-ei & Pata Negra; aardappelmousseline/wilde spinazie. Een soort ‘bol’ kregen we. Onderop een kleine hoeveelheid aardappelmousseline, die zalvend zacht was. Daarop het perfect gepocheerde eitje, afgedekt met mooi fluwelige mousse van spinazie, die heerlijk hartig was. De reepjes Pata Negra en de krokante aardappelsliertjes maakten het gerecht compleet. Werkelijk een heerlijk gerecht!

Bij het hoofdgerecht kwam een Toscaanse Gaja, Ca’ Marcanda, Promis 2012, ook een heerlijke wijn. Het hoofdgerecht was Zeeuws lam. Lamskotelet, lamsfilet, lamsspek en een bitterbal met sukade van het lam kregen we. Erbij een saus met citroentijm, mini-rettich, flan van gepofte paprika, auberginekaviaar. In eerste instantie leek me de kotelet wel heel erg rosé, maar gezien de kwaliteit van het vlees kon dat het heel goed hebben. De filet en het spek vond ik ook heerlijk, zo ook de bitterbal. Kortom, alweer een heel fijn gerecht.

Het was ons deze avond al eerder opgevallen dat sommige wachttijden tussen de gerechten eigenlijk te lang duurden. Dat werd keurig opgelost met een extra slokje wijn, maar toch, ik houd niet zo van lange wachttijden…

Bij het kaasgerechtje kwam een Sauternes, Chateau Violet, 2007 in het glas. Ook deze wijn kon ons bekoren. Erbij ijs van Granny Smith, een rol van Munster met ganzenlever, een stukje getoast brioche en wat crunch van hazelnoot. Grappig vind ik het dat de chef de crunch vooral ook gebruikt om de onderdelen op het bord gescheiden te houden. Ik houd altijd veel van kaasbereidingen, ook deze vond ik erg lekker. De combinatie Munster/ganzenlever/appel kende ik al wel, maar dat is geen enkel probleem, want het is een uitstekende combinatie.

De laatste wijn werd een Hongaarse wijn, een Disznókő, Tokaji, late harvest, 2012. Een erg leuke wijn! Erbij het dessert. Rabarber, framboos, ijs van zuurtjes, krokantje van witte chocolade, gepocheerde peer en merengue van framboos. Een prettig fris en niet te zwaar dessert. Een mooie afsluiting van een mooie maaltijd.

Bij de goede espresso kwamen nog wat lekkere snoepjes. Een koekje met abrikoos, een chocolade gevuld met witte chocolade en pandanrijst en een cakeje met passievrucht en custard. Lekker alle drie!

Nadat we de chef nog een hand hadden gegeven verlieten we zeer tevreden Aan de Zweth. Ik had ‘last’ van waar wel meer mensen denk ik ‘last’ van zullen hebben: omdat er zo weinig aan de entourage is veranderd, lijkt het net alsof je weer eens op bezoek bent bij De Zwethheul en dat roept andere verwachtingen op wellicht. Wat natuurlijk niet terecht  is. Wat ik bedoel te zeggen is dat hier uitstekend wordt gekookt, echt leuke gerechten vond ik het, de bediening is ook prima en goed op de hoogte van wat er uit de keuken komt, dus ik heb helemaal niets te klagen. We keren zeker terug om het menu eens helemaal te proeven.

Lucas Rive in Hoorn

Tijdens onze zomervakantie in 2014 overleed een hele goede vriend van me vrij plotseling. Zijn vriendin sprak de wens uit dat we nog eens samen zouden gaan lunchen bij Lucas Rive. De keer dat we daar met zijn drieën waren, was voor onze vriend een hele fijne herinnering geworden en zij vond dat we hem op deze manier een keertje moesten herdenken. Dat gingen we dus op deze donderdag doen. Natuurlijk hebben we veel over hem gesproken en dat was behoorlijk troostrijk, want allebei missen we hem nog elke dag.

Nadat ik haar had opgehaald bij het station reden we naar het restaurant, waar ik pal voor de ingang nog een parkeerplaats kon vinden, ideaal dus. Een zeer vriendelijke ontvangst, ondanks een kleine verwarring over de reservering en we kregen een fijne tafel bij het raam. Als aperitief wilden we graag een gin en tonic en we kregen de kaart met de gins uitgereikt. We kozen voor een Gin Mare, waarbij Fever Tree tonic kwam. Op tafel stond als een houten doosje met erin in een flesje een soepje van knolselderij met koffie en een krokant filodeegje met wortel. Allebei erg lekker.

Erbij kwam nog per persoon een schaaltje met een stengel met karwijzaad met een dip van zongedroogde tomaat, ook zeer smakelijk.

Nadat we de kaart hadden bekeken en tot een viergangenmenu hadden besloten met wat wijzigingen, die gelukkig allemaal gewoon mogelijk waren (zoals voor tafelgenote halve porties bijvoorbeeld) bekeken we de wijnkaart en daaruit kozen we voor een Vouvray ‘Les Sables Blondes’, Alpha, Loire, 2011, een lekkere wijn. Een amuse kwam op tafel, leuk gepresenteerd in een stoommandje. Een bapao met hoisin, gebakken uitjes en witte kool, erg lekker! Ook het bekende zuurdesembrood kwam op een plankje op tafel en het feest kon beginnen.

Het eerste gerecht was een plaatje om te zien. Geroosterde heilbot, scheermesje gevuld met gamba en groene tarwe. Jus van waterkers, crème van aardappel en mierikswortel.  Op het bord een lekker stukje perfect geroosterde heilbot, een scheermesje gevuld met het vlees van het scheermesje, de gehakte gamba, iets van kerrie en wat groene tarwe. Erom heen een prachtig groene jus van waterkers, een zeer gladde crème van aardappel en mierikswortel. Van mij had het gerecht iets hartiger gemogen, wat niet wegneemt dat het absoluut een erg lekker gerecht was.

We gingen verder met het volgende gerecht. Coquille Saint Jacques met miso, Udon noedels, bundelzwam. Jus van soja, kombu en yuzu. Dit gerecht was zeer hoog op smaak en derhalve prettig hartig. Tussen mijn twee perfect klaargemaakte coquilles lag een krokantje van daslook.  Op de coquilles verder heerlijk krokante garnalen, de noedels, wat zeewier en wat radijs en de crèmetjes waren van soja, kombu en yuzu. In de jus zat een heerlijk frisse toets, natuurlijk van de yuzu. Een gebalanceerd gerecht vond ik dit.

Het hoofdgerecht deze middag was medium gebraden longhaas, coulis van gebakken ui met brood, kruidenboter en raapsteeltjes, olie van maggi. Op het bord de keurig gebraden, zeer malse, longhaas met ernaast een geroosterde prei en een soort crème van gebakken ui, erg lekker! Aan de andere kant van het vlees een streep linzen met raapsteeltjes en een rondje zeer krokant en heel luchtig brood met kruidenboter, wat ik erg lekker vond. Zo licht en luchtig heb ik eigenlijk nog nooit brood gegeten, heerlijk! Verder wat braadjus, waarin de lavas duidelijk te proeven was en wat pesto van raapsteeltjes om het gerecht te vervolmaken. Weer een heerlijk gerecht.

Het dessert hadden we gewisseld voor kaas. We kregen een bordje met maar liefst 6 stukjes heerlijke kaas op tafel en in een schaaltje erbij drie soorten erg lekker brood, te weten vijgenbrood, getoast vruchtenbrood en notenbrood. Toen ik mijn verbazing uitsprak omdat er ook een kaaswagen in het restaurant rondging, vertelde de uitstekende bediening onder leiding van mevrouw en dochter Rive me dat je hier als je van de kaart eet de kaaswagen krijgt, als je het menu neemt, krijg je een bordje.

We sloten de maaltijd af met een kopje heerlijke Buscaglione espresso, waarbij nog wat erg lekkere kwamen en na het betalen van de rekening – tafelgenote trakteerde – verlieten we Lucas Rive. Zoals altijd was het allemaal even lekker, is de bediening uitstekend en is en blijft het een favoriet restaurant van me. Om regelmatig naar terug te keren.

Rijks in Amsterdam

Ik had kaarten gereserveerd voor een exclusief avondbezoek aan Late Rembrandt in het Rijksmuseum en aansluitend wilden we natuurlijk een hapje eten en dat wilden we graag bij Rijks doen. Dat lukte allemaal en nadat we de erg mooie tentoonstelling hadden bekeken, die ons qua bezoekersaantallen en het bijzonder slechte glaasje wijn wat bij de prijs (35 euro per persoon!) was inbegrepen zeer tegenviel, schande eigenlijk vond ik het. Ik begrijp best dat een dergelijke tentoonstelling enorm kostbaar is, maar om op deze manier geld eruit te slaan zou beneden de stand van het Rijksmuseum moeten zijn. Maar goed. We waren veel eerder klaar dan we dachten en namen een drankje in een cafeetje in de omgeving. Inmiddels hadden we natuurlijk best trek dus ik belde naar het restaurant met de vraag of we eerder konden komen en dat kon gelukkig. Een zeer vriendelijke ontvangst en ook nog een ronde tafel, dus dat was allemaal erg prettig.

Vrijwel direct kwam er een witlofsalade met cassave, Amsterdams vet en een piccalilly dip op tafel en erbij in een papieren zakje wat Siciliaans brood. Allebei erg smakelijk. Als aperitief namen we een gin en tonic, Bobby’s en Fever Tree tonic, keurig geleverd met sinaasappel en kruidnagel. De koffiepot met water kwam weer voorbij, ook prettig en we bekeken het menu. Nog steeds het à la carte menu met veel gerechten om te delen, een vijfgangen- en een zevengangenmenu. Dat zevengangenmenu kwam ook op tafel. Onduidelijk was wat het vijfgangenmenu zou inhouden, maar omdat dat ons de vorige keer uitstekend was bevallen, besloten we dat te nemen. Overigens ratelde het vriendelijke meisje van de bediening desgevraagd het menu voor ons op. Erbij een fles Pinot Gris 2011, Ruud & Dorien Vermaas, Staete Landt Vineyards, Marlborough County. Voor de prijs viel hij ons wat tegen. Brood met wat aangemaakte boter kwam op tafel en werd telkens aangevuld. Ik hou alleen niet van boter waar iets mee gedaan is, geef mij maar gewoon gezouten boter. Boter is uiteraard roomboter.

Het eerste gerecht kwam. Een gerecht wat niet te vinden was op beide kaarten. Avocado, parelgort, tomaat, geitenhangop. Een gerecht wat ik helemaal nooit zou kiezen, maar verbazingwekkend genoeg vond ik het niet onaardig. Een hele geschilde avocado kregen we, doormidden gesneden en gevuld met de parelgort met de geitenhangop, wat in samenhang met de avocado een fris en pittig geheel opleverde. Erop flink wat pittig tomatenpoeder (ik ken de combinatie avocado/tomaat wel van Hertog Jan) en wat groene bladen. Op de een of andere manier miste ik wel een hartigheidje en gezien de omvang van het gerecht werd dat uiteindelijk wat storend.

Het tweede gerecht was kalfstartaar, braaïoli, schorseneer, vetkoek. De schorseneer is me ontgaan of dat moeten de chipjes geweest zijn die op de tartaar lagen en werden aangekondigd als cassavechipjes. In ieder geval lag er een cirkel van goede kalfstartaar op het bord met lekkere olijfolie aangemaakt. De braaïoli die erop lag was voor mij iets te geprononceerd aanwezig, waardoor de smaak van het kalf wegviel. Kan subtieler volgens mij. De vetbollen, die we de vorige keer ook hier gegeten hebben, waren deze keer bijna koud en niet luchtig, maar veel te compact, wat jammer was. In aanleg dus een aardig gerecht, maar aan de uitvoering kan wellicht iets meer aandacht worden geschonken.

We gingen verder met een groentegerecht. Echtgenoot had keurig aangegeven niet tegen knolselderij te kunnen. Ik kreeg knolselderij van ‘t spit, messenkleverkaas , dooier,  amandel. Precies wat we de vorige keer bij de runderwang als bijgerecht hadden gekregen. Deze keer lagen er behalve de heerlijke knolselderij en de gesmolten kaas met de eidooier op 63 graden gegaard ook nog wat geleirondjes bij met onder andere rozijn en dadel. Erg lekker, wel machtig. Echtgenoot kreeg een aangepast gerecht en dat was ook een groentegerecht. Bloemkool, ook van het spit, daslook, kormasaus, gepofte gierst en  wat paksoi die in geitenmelk was gedoopt. Ook hij was zeer tevreden over dit gerecht. Mooie bij elkaar passende smaken en prettig hoog op smaak.

Het hoofdgerecht  bestond uit zacht gegaarde lamsnek, bloemkool,  daslook,  kormasaus, gepofte gierst. We keken eens goed naar de borden, we keken eens naar elkaar en tot onze stomme verbazing was dit gerecht qua ingrediënten een kopie – op het vlees na, waar ik zo op kom – van het gerecht wat echtgenoot net gegeten had. Precies hetzelfde zelfs. De stukken zacht gegaarde lamsnek waren extreem verschillend van grootte. Om precies te zijn, daarom plaats ik beide foto’s, was het stuk vlees van echtgenoot twee keer zo groot. Bovendien was zijn vlees droog, dat van mij was prima klaargemaakt en nog mooi mals en sappig. Ook vonden we de gerechten niet in balans, het enige wat we er lekker aan vonden was de mooie zachte currysmaak en de krokante bloemkool. En mijn vlees dus. Tijdens het afruimen meldden we dit natuurlijk aan een jongeman van de bediening – de rest van de avond hadden we een zeer vriendelijk meisje aan onze tafel. Zijn eerste opmerking was dat we dat maar direct hadden moeten zeggen. Tja, misschien moet de bediening dan niet als een haas van de tafels verdwijnen zodra ze iets hebben neergezet…..

Het meisje wat ons dus de hele avond verzorgde kwam haar verontschuldigingen aanbieden en bood ons een kopje koffie aan. Zeer vriendelijk natuurlijk, maar ik vond het niet haar fout, ik vind dit een fout van de keuken. Zij moeten opletten als er wijzigingen in een menu worden aangebracht en zij moeten ook zien dat de borden onevenwichtig zijn opgemaakt. Slordig dus van de keuken.

Het dessert – gewisseld, want de rijstebrij hoe lekker ook, ken ik nu wel – was boeren Goudse oplegcustard, druiven, walnoten, wilde rijst, fynbos broodsticks. Precies dat ook kregen we in een glaasje opgediend. Onderin de kaascustard, erop de gehakte walnoten, jam van druiven en gepofte wilde rijst. De fynbos broodsticks staken uit het glaasje. Alles was erg lekker van dit dessert. Ik vond het een beetje weinig, eerlijk gezegd…

We sloten af met espresso en een koekje, aangeboden door het vriendelijke meisje en na het betalen van de rekening verlieten we, na nog een gezellig praatje bij de garderobe met onder andere een medegast, Rijks. Iets minder enthousiast dan de vorige keer. Ik vond het menu aan de magere kant, ik begreep de opbouw ook niet goed en ik vond de fout rond het groenten- en het hoofdgerecht erg vervelend en storend. Het dessert en mijn knolselderijgerecht waren eigenlijk de lekkerste gerechten en ik kom hier omdat ik het liefst vijf, maar ik kan genoegen nemen met vier, lekkere gerechten wil eten. Wat ik ook vreemd vind is dat er blijkbaar geen maître is. Er is veel jonge bediening, zeer van goede wil en heel vriendelijk allemaal en ook is er een wat oudere man, maar die is vooral bezig om met hem bekende mensen te babbelen. Hoe het precies zit, weet ik niet, maar het maakt een wat vreemde indruk. Een beetje sturing zou wellicht prettig zijn. 

De Burgemeester in Linschoten

Bij de Heerlijk.nl aanbiedingen viel mijn oog op De Burgemeester. 5 gangen, 6 amuses voor 54 euro. Nu waren we al een tijdje niet bij het restaurant geweest, ik meen omdat het ons de laatste keer niet helemaal goed was bevallen, maar echt goed herinnerde ik me dat niet. Tijd dus om nog eens een kijkje te nemen. Op een zonnige dinsdagmiddag reden we Linschoten binnen, bepaald niet ver van onze woonst gelegen en troffen allerlei werkzaamheden aan in het dorp, de riolering in het hele dorp wordt namelijk vernieuwd. Dat betekende voor deze middag onder andere dat het parkeerterrein achter het restaurant onbereikbaar was, maar parkeren in de omgeving is heel goed mogelijk, dus wandelden we naar het restaurant. Een zeer vriendelijke ontvangst door de twee leden van de zwarte brigade die ons de hele middag zouden bedienen. Slechts één andere tafel raakte nog bezet deze middag, wat als voordeel had dat we de complete aandacht kregen.

Als aperitief nam echtgenoot een Spumante (men is hier nogal Italiaans georiënteerd qua dranken), een Franciacorta Alma Bellavista Brut en die beviel hem uitstekend. Ik ging voor een Hendricks gin met Fever Tree tonic.

We kregen het menu voor deze middag uitgereikt (Heerlijk Experience) en vrijwel direct kwam er een bombardementje aan hapjes.

Allereerst in een glaasje een hoorntje van filodeeg met makreel met erop een parel gevuld met crème fraîche en limoen. Erg lekker en heerlijk fris.

In een stoommandje op wat boomschors twee gefrituurde tortellini met miso en shii-take, bijzonder smakelijk en heerlijk gekruid.

Vervolgens een toastje met ossenworst, Amsterdamse ui en bloemkool. De bloemkool was geheel fijn gemalen en nog rauw, wat een lekkere toets gaf.

Tot slot van deze ronde een ‘Oreo’makaron van zwarte olijf met geitenkaas en mango. Ook vanwege de smaakcombinatie erg lekker. Een uitstekend begin vonden we.

We bekeken de zeer uitgebreide en erg mooie wijnkaart, die ook nog eens goed van prijs is en besloten tot een ons nog niet bekende Blanc de Noir 2013, Spätburgunder van Jean Stodden en die beviel ons uitstekend. Voordat het menu een aanvang nam kwam er een prachtig paars schaaltje, althans de inhoud was paars. Op al het paarse een chip van kerrie met erin een ‘keitje’ van rode kool en appel. Het ‘keitje’ moest in een keer gegeten worden, want hij zou open ploppen in de mond. Wat natuurlijk ook het geval was. Erg lekker en weer fijn hoog op smaak.

En nog waren we er niet qua amuses. Er verscheen een lieflijk schaaltje met erin een oester met een saus van kombu, kaffirparels, mousse van oester en een krokantje van oester en dit was een werkelijk fantastisch hapje. De zilte smaak van de oester werd keurig ondersteund door de kombu en de kaffir en het krokantje was zeer verfijnd. Echt een uitstekend hapje!

Waarmee we toe waren aan het eerste gerecht. Coquille – pompoen – kervel – zwarte rijst. Behalve de perfect gebakken coquille, die nog prachtig lauw was van binnen troffen we onder andere een winegum van augurk aan, een heerlijke kervelsaus werd aan tafel bijgeschonken. Verder tartaar van coquille, paddestoel, gepofte rijst, diverse bereidingen van pompoen, physalis en zwarte rijst. Een heerlijk gerecht. Alle componenten uitstekend klaargemaakt en de smaken vulden elkaar prima aan. Zeer tevreden waren we hierover.

Bij het lekkere brood, wat telkens werd aangevuld, serveert men een heerlijke kruidige olie, die De Burgemeester zelf importeert. Primolio uit het Val di Pesa, omgeving Firenze.

Het tweede gerecht was skrei – bacalao – saffraan – witlof. Een werkelijk prachtig opgemaakt bord kregen we. Ik zal het gerecht van onder naar boven beschrijven. Onderop dus gebakken witlof met saffraansaus met daarop de skrei en de bacalao. Om de skrei heen lag een cirkel van wontondeeg waarop de haringeitjes, de Japanse radijs, bosui, poeder van olijf, pareltjes van zeespinazie en kruim van spinazie lagen. In het midden dan nog de romige saus met saffraan en poeder van spinazie. Een genot om naar te kijken en nog meer om het te eten. Mooi zacht, fijne lichte smaken, een echt overgangsgerecht naar het voorjaar vonden we het.

Het derde gerecht was kwartel – pistache – komijn – koolraap. Op het bord het borstje van de kwartel met erop een puzzlestukje van koolrabi, geïmpregneerd met rode biet. Erbij crème van koolraap en pistache, saus met komijn, Siciliaanse pasta – genaamd fregola -, waarbij ik via google geen uitsluitsel krijg of het nu Siciliaans of Sardijns is (in ieder geval heb ik het op beide eilanden gegeten…) en een gepaneerd pootje van de kwartel. Alle onderdelen vonden we erg lekker, met de aantekening dat we de paneer van het pootje te dik vonden waardoor de smaak van het vlees wat wegviel. Maar, een lekker gerecht weer.

Bij het hoofdgerecht kwam een Le Gagie, Barbera d’Asti, Tenuta La Meridiana 2012 in het glas en die was erg lekker.  Het hoofdgerecht bestond uit Black Angus sukade – Bearnaise – Pommes Neuf – relish. Heerlijke sukade kregen we, zeer mals. Erbij een werkelijk perfecte Béarnaise, een heerlijke relish waar een prettig zuurtje in zat en ook de gebakken zilveruitjes en de aardappeltjes die we aantroffen vonden we erg lekker. Wederom grote tevredenheid dus.

Bij het dessert kregen we van de vriendelijke maître een glaasje Goldberg 1, Riesling Spätlese 2010, Van Volxem en dat was een nogal bijzondere dessertwijn. Uitstekend passend bij het dessert: ananas – sereh – kiwi – zwarte sesam. Helaas ben ik door de heerlijke wijn vergeten een foto te maken. Ik herinner me erg lekkere ananas met schuim van hibiscus, ijs van sereh, crème van gezouten sesamzaad, geschaafde kokos en chocoladeganache. Het was in ieder geval een heerlijk dessert!

Bij de uitstekende espresso van Buscaglione kwamen nogal allerlei heerlijkheden. In een kistje vijf snoepjes, waaronder appelkruimel, een brownie, een pitmop met kamillemousse en een zuurmatje van perzik. Heerlijk allemaal. Verder kwam er per persoon een klein zwart schaaltje met erin een crème karamel met Bastogne en koffie, ook bijzonder smakelijk en tot slot verschenen er nog twee tuiles met pinda en zeezout, ook al erg lekker.

Volkomen voldaan en diep tevreden verlieten we laat in de middag De Burgemeester. Een heerlijke maaltijd, uitstekende bediening, wat wil een mens nog meer. En prettig dat het lekker dichtbij is, dus we zullen hier regelmatig terugkeren.

’t Nonnetje in Harderwijk

Op de terugweg uit Blokzijl zouden we wel zo ongeveer langs Harderwijk komen bedacht ik me. Een telefoontje leerde me dat er nog wel een tafel voor ons beschikbaar was voor de lunch op zaterdag en ik vertelde maar alvast dat we slechts één gerecht wilden. Na de vriendelijke ontvangst door de zwarte brigade, later op de middag versterkt met Maurice, die helaas ‘t Nonnetje per 1 april zal verlaten, namen we plaats aan de ronde tafel in het restaurant. Michel kwam zijn keuken uit om ons te begroeten en zette direct het bekende bakje met de kaasvlinder en de geitenkaasmousse met basilicumolie voor ons neer. Zoals altijd erg lekker. Een oester wilden we natuurlijk ook wel. Als aperitief voor echtgenoot een glas Ruinart, voor mij een Silvius gin met tonic van Fentimans met lekkere appelbolletjes in het glas.

De oester kwam, onder de oester zo vertelde de jonge kok, lagen sjalotjes en komkommer. Erop de gepocheerde oester met erop dat heerlijke gebrande schuim van manzanilla sherry en een eetbaar pareltje gemaakt van oester. Zoals altijd een heerlijke oester. We bekeken de kaart en natuurlijk besloten we tot een voorgerecht en een hoofdgerecht, we zouden nog wel zien wat we met het dessert zouden doen. Bij de gerechten zouden we wat glazen wijn nemen. Water kwam op tafel, bruisend voor echtgenoot wat weer keurig in de koeler ging, ijswater voor mij. Ook het brood werd neergezet, walnotenboter, olie en peper en zout stond er al.

Voordat we begonnen kwam er eerst een amuse. Ook weer gebracht door een van de jonge koks, ik vind dat toch zo leuk hier. Het ging deze keer om een deconstructie van een Griekse salade, dus tomaat, rode ui, Griekse risoni met wel erg mooie feta, ijs van olijfolie, artisjok en aan tafel bijgeschonken sap van alle onderdelen van de Griekse salade. Dat sap was verbazingwekkend  vol van smaak en inderdaad waren alle smaken goed te proeven. De salade zelf was een plaatje om te zien en ook hiervan was alles bijzonder smakelijk; het krokantje van tomaat maakte het plaatje op het bord en in de mond weer helemaal af. De feta was inderdaad erg vol van smaak, zo proefde ik hem in Nederland nog niet.

Bij de voorgerechten kwam voor echtgenoot een Bourgogne Aligoté van Pierre D’Heilly en Martine Huberdeau en die beviel hem. Ik kreeg een Manzanilla van Bodegas Rey Fernando de Castilla en die vond ik erg lekker. Krijtdroog, precies waar ik van hou.  Echtgenoot had als voorgerecht de steak tartaren van Hollands kalf met miso, spike pompoen, komkommer en haringkuit. In een krokante ring van pompoen lag het delicate kalfsvlees wat was aangemaakt met miso, fijngehakte komkommer en wat augurk. Bovenop de tartaar lagen wat pompoenzaadjes. Het geheel werd afgedekt door een gekruide pompoencrème, die gegarneerd was met haringkuit en diverse cressjes. Hij was zeer te spreken over dit gerecht met de kleine opmerking dat de kruiding van de pompoencrème wellicht iets te heftig was voor het delicate kalfsvlees. Maar: een fijn gerecht.

Ik had gekozen voor een gerecht wat ik al eens in het Menu Verleiding had mogen proeven, de diepzeegarnaal ‘Carabinieri’ met bacalhau, chorizo-olie en artisjok. Twee perfect klaargemaakt diepzeegarnalen kreeg ik, die ik natuurlijk volgens de regels der kunst ook heb uitgezogen. Erbij quenelles bacalhau, die ik nog nergens anders lekkerder heb gegeten dan hier, bereidingen van artisjok, chorizo- en peterselie-olie en kroepoek van garnaal. Zoals verwacht een heerlijk gerecht, zo eentje waar ik voor terugkeer.

Bij de keus van het hoofdgerecht waren we eensgezind geweest en in het glas kwam een heerlijke Dāo, Casa de Mouraz, Elfa 2010. Het gerecht was Ierse ossenhaas ‘Rossini’ met ganzenlever, truffel en Madeira jus, ravioli ossenstaart, kropsla met mayonaise en parmezaan. Op het bord keurig op een crouton de perfecte tournedos, uitzonderlijk mals en perfect van garing en kruiding. Erop de gebakken ganzenlever, ook precies goed van cuisson en op de ganzenlever ruim truffelplakjes. Erbij uitstekende ravioli, gevuld met ossenhaas, waarbij me weer eens opviel hoe mooi dun de pasta hier altijd is en wat toefjes crème van artisjok. De aan tafel geschonken geweldig lekkere jus met Madeira vervolmaakte het gerecht. Bijzonder lekker en erg leuk om zo’n fijne klassieker tot in perfectie uitgevoerd te zien.

Erbij een kwart kropsla met een prettig lichte dressing met mayonaise en erop flink wat geraspte parmezaanse kaas, croutons en fijngesneden lente-ui. Heerlijk fris en prettig licht en wat mij betreft een erg leuk bijgerechtje.

Dessert lukte echt niet meer na dit zeer prettige geweld, dus we sloten af met wat espresso, waarbij nog wat snoepjes kwamen. Ik herinner me grapefruit, bloedsinaasappel-cheesecake, passievrucht en chili. In ieder geval lekkere snoepjes. Zoals altijd verlieten we enorm tevreden ‘t Nonnetje, natuurlijk niet nadat we afscheid hadden genomen van de chef en in het bijzonder van Maurice, die we veel plezier toewensen met zijn nieuwe baan bij Het Roode Koper.