Brasserie Spangen.
Ole sluit over enkele weken zijn basisschoolperiode af en dat gaat gepaard met veel feesten en een afscheidsmusical. Die musical is dit jaar The Sound of Music en hij speelt daarin de rol van Max. En Max moet strak in het pak. Nu is Ole 11 en ik had geen enkel idee hoe ik nu aan een pak voor een jongen xe2x80″ weliswaar uit de kluiten gewassen, maar toch xe2x80″ van 11 moest komen. Al surfend op internet zag ik aan de Beneden Oostzeedijk in Rotterdam een feestwinkel, met kledingverkoop, dus op dinsdagochtend reden we daar heen. Mocht het allemaal niet lukken namelijk, dan konden we altijd nog de Centrum Markt op schieten, waar misschien wel iets te vinden zou zijn.
Maar we hadden geluk. Sterker nog, we slaagden buitengewoon goed. Zowel voor een bij elkaar geraapte outfit, waarvan we op vrijdagavond een geweldige Chucky zouden fabriceren, als voor een bling-bling feest de vrijdag erop als voor het pak voor Max. Dat hangt nu in de kast te wachten op het inkorten van de pantalon, maar verder ziet hij erin uit als een echte man van de wereld. Compleet met Borsalino natuurlijk.
Na dit alles hadden we trek.
Mam, gaan we nog lunchen eigenlijk ? Natuurlijk zoon, ik zit even te denken waar. Nou, ik heb wel zin in Bazar. Nou, nee, ik niet hoor, dat weet ik nu wel. En toen schoot me Spangen te binnen. In het Kasteel nog wel. Van Neerlands oudste voetbalclub (1888): Sparta. De kapstok thuis bevat nog wat Spartasjaals, want echtgenoot wordt weleens uitgenodigd voor een wedstrijdje hier of daar en we bewaren natuurlijk alles, je weet maar nooit.
De blik op het Kasteel blijft leuk, zelfs nu de bouwketen her en der verspreid staan, want er wordt flink ge- en verbouwd momenteel. De Spartashop is klaar en pal ernaast zit de Brasserie. Daarnaast wordt de oude bestuurskamer geheel in oude stijl verbouwd tot trouw- en feestlokatie. Erboven zit een gigantische bar xe2x80″ ja, inderdaad, de sponsorruimte xe2x80″ die behalve tijdens wedstrijden geopend is voor publiek. Wijnproeverijen gaat men er houden, haringfeesten en weet ik veel en de ruimte wordt ook verhuurd. Beneden komt dan nog een groot terras, waar het ’s zomers vast heel prettig toeven is. En zelfs een niet-voetballiefhebber als ik vind zo’n groene grasmat met die tribunes toch best wel geestig om naar te kijken.
De Brasserie is ruim ! Grijs-beige vloeren en wanden, hoge wanden trouwens, waaraan de spelers in schilderijvorm hangen. Geschilderd door twee schilders, waarbij de eerste de contouren van de gezichten heeft neergezet en de andere de invulling eraan heeft gegeven. Dat heeft onder andere als voordeel dat alle spelers onherkenbaar zijn, waardoor de kunst dus gewoon kan blijven hangen :-).
Bruine houten tafels en stoelen, beige tafellopers, gouden servetten van dik linnen. Bestek wat er mooi uit ziet en mooi kristal op de tafels. Aan alles is gedacht. Aan het begin van de ruimte de ruime toiletten in een aparte nis, wat tafels waar je ook je kopje koffie of thee kunt drinken, terwijl je wat bladert in tijdschriften of kranten. Achterin een gekleurde wandbank met ook wat tafels en dat is dan direct de rookvrije ruimte van het restaurant.
Wij namen plaats in het midden, tegenover de grote bar, met zicht op de open keuken en via die keuken weer zicht op het veld en de tribunes. De afscheiding tussen bar en keuken bestaat uit een hele hoge wand met allerlei flessen, glazen en ander spul erin. Wekt dat elders nog weleens een stoffige en rommelige indruk: hier niet. Keurig op rij en op de een of andere manier rustgevend. De zaal wordt in de lengte doorkruist door de Business Class tafeltjes, die als het ware hangen op een ijzeren constructie. Wel ondoorzichtig vanwege iets licht, maar het breekt de ruimte op een prettige manier.
Kortom: ik ben erg te spreken over de inrichting !
Bovenstaande informatie kreeg ik gaandeweg de maaltijd overigens allemaal van het uiterst vriendelijke personeel en tot slot van de maaltijd kregen we nog een hele rondleiding langs en door al het in aanbouw zijnde spul, erg leuk.
Een aperitiefje wilden we wel. Ole een Cola Light en ik een glaasje witte wijn, waarvoor ik de wijnkaart maar even moest raadplegen vond de mevrouw. De wijnkaart is trouwens leuk. Prettig geprijsd ook. Ingedeeld op rood en wit (en ik geloof een enkele rosxc3xa9), oplopend van licht fruitig naar zwaar donkerrood en het prettige is dat er per ‘soort’ een open wijn te krijgen is.
Ik koos uiteraard voor een Viognier. De mevrouw heeft me telkens de fles laten zien, maar ik ben vergeten het Chateau op te schrijven. Prima wijn, uitstekend op temperatuur ook. Een karaf water is ook geen probleem hier, prettig.
Wat knabbels: rucolapestostengels met een mascarponeknoflookroomdipsaus en eigen gemarineerde olijfjes. En brood en boter en Spaanse (Anima Eurea) olijfolie. Prima allemaal.
De kaart werd ons overhandigd en we kregen een uitleg over het lunchmenu. Men kent hier een tweegangenlunchmenu (24.50), een driegangenlunchmenu (29.50), een driegangendinermenu (32.50), een viergangendinermenu (39.50) en een zesgangenverrassingsmenu (59.50).
De kaart xe2x80″ dat vond ik leuk xe2x80″ biedt trouwens voor ieder wat wils. Het gehele palet van sateh tot en met Tournedos Rossini is te krijgen….
Het menu vonden we wat minder aantrekkelijk, voornamelijk omdat het voorgerecht uit een zalmbonbon gevuld met garnaaltjes zou bestaan en dat kennen we zo langzamerhand wel. Bovendien hadden we gelezen dat de porties hier flink zijn, dus we wisten niet of we wel een dessert zouden willen. A la carte dus. Een aantal gerechten is te krijgen in kleine en in grote uitvoering. Wij kozen van alles de kleine uitvoering, heel verstandig zo bleek…
Ole wilde graag de Oostendse garnalenkroketten met Vlaams garnituur als voorgerecht en was tevreden. Twee mooie rechthoekige, prima gevulde kroketten vond hij. Erbij wat gefrituurde peterselie en hij was dik tevreden.
Ikzelf had trek in de eendenleverterrine. En die was uitstekend. Precies zo klef, zoals ik hem graag heb. Gevuld overigens met een in Pineau de Charentes geweekte abrikoos, wat wat mij betreft niet echt hoeft, maar zeker geen afbreuk deed aan de smaak. Erbij nog wat strepen abrikozencoulis en een bloedheet briochebroodje, wat Ole heeft opgegeten.
De Viognier dronk ik overigens door.
Als hoofdgerecht had Ole gekozen voor de tagliatelle van asperges met Bawykow zalm en scharreleikruim en hij vond het lekker. Wel een beetje veel, dus er bleef iets van de asperges liggen. De zalm was veel te lekker om te laten liggen, zo vond hij, maar hij is dan ook een geweldige gerookte zalmfanaat.
Ik was erg benieuwd naar de geroosterde coquilles met lamsoren en wortelcreme en was zeer aangenaam verrast door het niveau van het gerecht. Werkelijk uitstekend gegrilde coquilles (5 maar liefst) op een bedje van gesauteerde lamsoren, waarnaast een behoorlijk pittige wortelcreme lag. Erop een lint van winterpeen, gefrituurd in tempura. Erg, erg lekker allemaal. Zo’n gerecht waar ik voor zou terugkeren en dat gebeurt niet heel vaak (helaas).
Na enige pauze besloten we tot een fris dessert. Dat vinden we altijd prettig na een mooie maaltijd en we hebben een uitdrukkelijke voorkeur voor rood fruit dan. En dat kon hier dus heel gewoon. We kregen een cappuccino van aardbeien. In een hoog glas wat moes van aardbeien, een bolletje aardeiensorbet, daarop aardbeienssap en afgemaakt met wat licht geslagen, gelukkig ongezoete, room. Erg lekker, erg fris en een hele mooie hoeveelheid.
Ik sloot af met een prima espresso, waarbij we panforte en koekjes van groene thee gepresenteerd kregen en erg tevreden verlieten we xe2x80″ na de rondleiding – de Brasserie. Absoluut een adres om naar terug te keren !
restaurantrecensiesvancarla 