Rizibizi in Portorož/Piran in Slovenië

Op een van onze tochten door het wonderschone Slovenië, deze keer langs het piepkleine stukje kust wat ze hebben, moest er natuurlijk geluncht worden. We hadden net de zoutpannen bewonderd en wat souvenirs in het winkeltje gekocht en opeens schoot me Rizibizi te binnen, een JRE die volgens mij in de buurt moest liggen. En inderdaad! Ik belde even om te vragen of er nog een tafel voor twee beschikbaar was, wat het geval was, dus reden we bij Piran de heuvel op en in de glooiing lag het restaurant. Met een eigen parking en met een schitterend zicht op de zee, waar we nog net de kweekvijvers van de zeebaarzen konden zien. Een vriendelijke ontvangst en we werden via het eerste terras en het restaurant naar een tweede terras geleid, helemaal leeg net als de andere ruimten, waar we een tafeltje in de schaduw uitzochten, want ook vandaag was het weer een warme dag. Zoals zo vaak in Slovenië is ook Rizibizi open van 11.00 – 23.00, wat betekent dat je gewoon de hele dag kunt binnenlopen en kunt eten. Ik vind dat ideaal, zeker ook gezien de porties die je er krijgt. We aten deze vakantie gewoon alleen het ontbijt en dan nog een maaltijd ergens op de dag, ideaal!

Een aperitief wilden we wel, een bubbel graag uit de regio. Dat werd een Evina Penina Brut Bordon, Slovenska Istra. Een heerlijk glas.

Direct erbij kwamen de menukaarten. Behalve het kaartgedeelte kent men drie Tastingmenu’s, respectievelijk 35, 39 en 49 euro, wijnpairing is mogelijk. Ook heeft men een speciaal Tastingmenu, bestaande uit vijf gerechten inclusief dessert voor 55 euro. Wij kozen deze middag voor het menu van 49 euro, ik had geen trek in allemaal truffelgerechten en de gerechten van dit menu spraken me zeer aan.

We besloten om eens niet voor het arrangement te gaan maar iets uit de (bijzonder mooie en zeer vriendelijk geprijsde) wijnkaart te kiezen. Dat werd een Brandulin Belo 2007, een prachtige blend van 80% Sivi Pinot, Rebula, Chardonnay en Sauvignonasse). Elk jaar kent een andere blend, zo hebben we ons laten vertellen in de vinoteka in Dobrovo, waar we ook een uiterst genoeglijke middag hebben doorgebracht.  

Nadat we onze keus hadden doorgegeven aan de zeer attente mevrouw kwam er een groetje uit de keuken: op een stokje een rondje omelet met kruiden. Heerlijk van smaak en bewonderenswaardig luchtig.

Ook werd er behalve water een mandje met brood en olijfolie en een pepermolen op tafel gezet.

Het eerste gerecht verscheen na niet al te lange tijd. Salade met kreeft en perzik. Op een groot wit bord allereerst diverse frisse verse slasoorten en cress van erwtjes. Op de salade de perfect gegaarde stukken kreeft, partjes perzik, heerlijk licht krokant gebakken spek en het geheel werd aan tafel afgemaakt met wat olijfolie met sinaasappel. Ik vond dit een bijzonder goed, fris gerecht en een zeer elegante combinatie. Alle onderdelen apart waren geweldig lekker, in combinatie vulden ze elkaar op een uitstekende manier aan. Zeer verrassend!

Het volgende gerecht was een variant op een klassiek gerecht uit de regio, waar het gemaakt wordt met ansjovis. Wij kregen ‘Sardines ‘savor’. Dat betekende hier dat we behalve heerlijke gemarineerde sardientjes, mayonaise met rode ui en olijfolie kregen met wat croutons en wat groen. De combinatie van de zoete mayonaise (door de rode ui) en de zure sardientjes paste mooi bij elkaar en ook dit leverde een aantrekkelijk en fris gerechtje op.

Het derde gerecht was crème van wortel met verse ricotta. Precies dat kregen we. Een vrij dikke ‘soep’ van wortel, waarin een flink pitje zat lag in het bord met in het midden een quenelle van de heerlijke ricotta, die lichtjes naar ‘de stal’ smaakte. Aan tafel kwam er nog een lepel poeder van bevroren munt overheen. Een gerecht wat zeer fijntjes smaakte en prima in balans was.

We gingen verder met nog een klassieker uit de regio: huisgemaakte fuži met truffel. De pasta is gevuld met een lichte kaas en lag in een heerlijk aardse paddestoelensaus. Aan tafel werd van een truffel zo groot als een flink ei behoorlijk wat truffel over de borden geschaafd. De truffel gaf behalve een enorme geur ook heel veel smaak af. Ik vond ook dit een heerlijk gerecht. Lekker aards!

Het volgende gerecht was gesneden tonijn met crème van balsamico. Op het bord op een groot krokant van rijst, wat wegsmolt als was het ouwel, lagen de plakken tonijn. Heel opmerkelijk vond ik het dat de tonijn er uitzag alsof hij veel te ver was, maar dat de smaak en de textuur ervan geweldig lekker was. Gelukkig overigens. Verder in het krokant appel en biet en het geheel was omgeven door tipjes balsamico en tipjes mayonaise met sesam. Ook dit vond ik weer een prima gerecht.

Het hoofdgerecht was mediterrane visfilet. Op deze dag gelukkig zeebaars. Zeebaars zelfs uit de kweekvijvers waar we op uitkeken. Heerlijke zeebaars! Perfect van garing. Opgediend in eenpersoonsschaaltjes met een heerlijke ratatouille, waarin een pepertje te proeven was en lekkere gebakken aardappeltjes erbij. Ook nog wat plakjes gebakken courgette, wat een kleurrijk geheel opleverde. Een erg lekker gerecht dit ook.

Het dessert kwam in eenzelfde schaaltje. Op het menu werd het aangeduid als perziken & kokosnoot. Wij troffen aan cake waarin munt was verwerkt, ijs met citroen en kokos, schuim van perzik en een saus met gember. Alles erg smakelijk en goed passend bij elkaar. En weer heerlijk fris en behoorlijk licht.

Bij de uitstekende espresso kwam nog een creamy limoncello van het huis en na het betalen van de vriendelijke rekening verlieten we erg tevreden Rizibizi. Weer zo’n Sloveens pareltje. Om te onthouden en om te bezoeken wat mij betreft!

Agli Amici in Udine, Italië

Ik had er geen idee van dat de restaurants in Slovenië zo goed zouden zijn, dus had ik alvast een ** in Italië gereserveerd. Eentje niet ver van ons verblijf. Agli Amici, gelegen in een klein dorpje dicht bij Udine. Het was een werkelijk bloedhete dag, het openbare parkeergebeuren bij het restaurant was helemaal vol, maar gelukkig kwam de vrouw des huizes naar buiten om ons een plekje op eigen terrein te wijzen.

Na een vriendelijke ontvangst werden we richting de dichte veranda geleid, waar we een prettige ronde tafel in een hoek kregen. Een erg prettige tafel zelfs, omdat de convectorputten daar liepen en die werkten deze dag als airconditioning.

Water wilden we wel, bruisend en plat en ook een aperitief natuurlijk. We kregen de aperitiefkaart en maakten onze keus. Voor echtgenoot werd het een Spumante Piè di Mont, Cuvee Millesimato en die beviel hem. Ik vond de Gin Basil Smash er wel interessant uitzien, zo vaak drink ik eigenlijk geen cocktail. Extra leuk vond ik het dat de zeer vriendelijke jongeman met de benodigdheden op een tafeltje kwam aangereden en pal voor onze neus de cocktail klaarmaakte. Voor mijn smaak was hij iets te zoet, maar toch lekker genoeg.

Bij de aperitieven kwamen direct wat hapjes. Vijf in totaal. Drie op een houten plankje met een steen en twee in twee houdertjes. Op het plankje van links naar rechts tomaat met burrata met het advies om het in een hap op te eten, want het ‘tomaatje’ zou openploppen in de mond en inderdaad, dat gebeurde. In het midden een balletje van parmezaanse kaas met aubergine in een cacao-jasje en rechts een zout biscuitje met azijn, kers en parmezaan. Alle drie zeer smakelijk. In de houdertjes allereerst een cornetje gevuld met mayonaise van forel met groenten, ook bijzonder lekker en een krokant shisoblad in een truffelaardappelchipje met rijst. Zeer bijzonder van smaak.

De kaarten werden ons uitgereikt. Men kent hier drie menu’s en uiteraard een kaart-gedeelte. Voor een nadere uitleg en prijzen, zie de website. Bij het grote menu ‘What is new is Unforgettable’ zijn drie wijnarrangementen mogelijk: wijn van het land (45), Italië of Frankrijk en dan magnums (50) en bijzonder (55). Omdat wij zeer gecharmeerd waren en zijn van de wijnen in de directe omgeving kozen we voor de wijnen van het land. Dat was bij nader inzien maar goed ook, want ik heb slechts een keer eerder meegemaakt dat er zo ontzettend lullig werd omgegaan met het inschenken van wijn. Een nogal humeurverziekende domper vond ik dat helaas. Ik hoef heus niet naar buiten te rollen, maar nog geen centimeter wijn in een glas per twee gerechten gaat me echt te ver.

De jongeman en zijn wagentje verschenen weer, deze keer met allerlei soorten brood, wat ter plekke werd gesneden. Ook hier werd dat keurig onder een doekje opgediend. Erbij een schaaltje met de bekende soepstengels, hoewel deze wel erg lekker waren, want ze waren gemaakt van polenta en daarna krokant gebakken. Op een stukje boomstam voor erbij een toef verse ricotta met kruiden.

De eerste wijn was een Vignai da Duline, Malvasia Istriana, een aardige wijn. Het gerecht erbij was oester, ijs van aardappel en zachte ricotta. In een schaaltje in de vorm van een oester kregen we een gehakte oester, waarop het ijs van aardappel lag. Op dat ijs lag schuim van ricotta. Om de oester was wat olijfolie geschonken en het gerechtje was afgemaakt met zoetzure bieslook en een oesterblad. Een zeer smakelijk gerecht.

De Malvasia werd doorgedruppeld bij het volgende gerecht. Omelet met groene asperge en kaviaar. Op een bord van Stockmans (!) een kleurrijk geheel. Allereerst de mooie groene crème van asperges en witte kruiden. In de crème de ‘omelet’. Geel van buiten, ietwat aan de harde kant. Binnenin het eiwit, wat heel zacht was. Op de omelet nog wat kaviaar en wat ricotta. Een verrassend en ook erg lekker gerechtje vond ik dit. Zeer elegant opgediend.

Een nieuwe wijn werd ingeschonken…Een Briach, een Riesling 2007 van Lascolo. Ook een lekkere wijn voor zover het te proeven was. Erbij geroosterde paling met gezuurde groenten. In het midden van het bord lag een stuk gebakken zeepaling met erop een framboos, wat biet, rode ui en shiso. De groenten waren lichtjes zoetzuur. Het bord was afgemaakt met een streep, die werd gepresenteerd als ketchup van zoetzure groenten met bessen. Een heerlijk licht gerecht vond ik dit, zelfs de paling was licht!

Als extra brood bracht men een net gemaakte focaccia met aardappelen. Verbazingwekkend licht was deze focaccia, werkelijk heerlijk. De aardappelen waren als chips bovenop verwerkt.

Ook de Riesling werd doorgedruppeld en daarbij kwam scampi, varkensbuik en soep van mierikswortel. Op het bord in het midden een stukje werkelijk perfect gebakken buikspek met aan weerszijden een stukje scampi, perfect gegaard. Om dat alles heen een minieme hoeveelheid soep van mierikswortel waar een druppel olie aan werd toegevoegd aan tafel.  Een mooi donkerrood Eucalyptus-achtig blad vervolmaakte het plaatje. Ook dit vond ik een uitstekend gerecht.

En weer kwam er wat Riesling in het glas, deze keer als begeleider van een meringue van zeewater, zeeslakken, citroen en zeewier. Op een groot glazen bord verscheen een intrigerend gerecht. Omgeven door kokkels kregen we een ‘meringue’ van gestold eiwit, lauw. Op de meringue zeekraal, poeder van zeewier en mosseltjes. In de meringue zat een soort ballonnetje gevuld met zeewater, waaraan een flink pepertje was toegevoegd. Een zeer verrassend en elegant gerecht dit!

Een nieuwe wijn kwam in het glas, een Bastianich Plus 2008, een erg mooie wijn. Erbij ravioli gevuld met melk, erwten en munt. Wederom een zeer kleurrijk bord. In een dunne crème van erwtjes met munt en poeder van munt lagen piepkleine ravioli, gevuld met melk. Ook waren er diverse toefjes schuim van melk. Persoonlijk was ik niet helemaal weg van dit gerecht, ik vond de ravioli en dan met name het deeg te dik en net niet al dente genoeg en de combinatie erwtjes/munt vind ik niet erg spannend. In zijn geheel eerlijk gezegd een nogal duffig gerecht.

De volgende wijn is speciaal gebotteld voor Agli Amici, een Merlot uit 2009, een Specogna en ik moet zeggen dat het een lekkere Merlot was. Het hoofdgerecht was rund gekarameliseerd met witte ham, rozenbottels, cacaobonen en rauwe amandelen. In het midden van het bord lag een perfect stukje gebakken rundvlees omgeven door ‘kunstig’ gespetterde peterselie-crème. Op het vlees krokantjes van brood, rozenbottels en stukjes rauwe amandel. Naast het vlees allereerst geplette aardappelen en daarop een witlofblad en een wortel. Alles nogal rauw. Ik vond dit een nogal saai gerecht.

Leuk vond ik het dat de ‘kaaswagen’ hier gepresenteerd wordt onder glazen stollen. Die kaas zag er wel geweldig aanlokkelijk uit….we besloten dat we de desserts wilden inwisselen voor kaas. Aldus geschiedde.

Bij de kaas kwam op mijn verzoek een droge witte wijn, een Verdicchio dei Castelli di Jesi, Podium 2003. We maakten onze keus onder de stollen vandaan en bij de kaas kwam nog wat getoast krentenbrood en in twee schaaltjes respectievelijk honing en gekonfijte kersen. Het waren – natuurlijk – prima kaasjes. De chef kwam nog even langs, hij bracht ons een lepel net vers gemaakte ricotta. Ik moet eerlijk zeggen dat het me weinig deed, eigenlijk smaakte het naar niets.

Nadat we klaar waren met de kaas verscheen er een glazen bakje met een servetje. Op dat servetje lag een vijftal gevriesdroogde kruidenblaadjes, bedoeld om de mond te verfrissen. We knabbelden de blaadjes dus gehoorzaam op, ze smaakten suikerig pepermuntachtig en verfristen inderdaad.

Nog voordat we espresso bestelden kwamen er friandises. Gepresenteerd in een glazen potje, op een stuk tak, op diverse schaaltjes. Een soort reis door de tijd. Ik vond het wel geinig, we startten met hele zachte smaakjes en eindigden met flink wat drank… Hierna kwamen de espressi en die waren uitstekend.

Na het betalen van de rekening verlieten we – met een boekje van een of andere restaurantorganisatie van Italiaanse restaurants – Agli Amici. Jammer dat ze zo zuinig doen met de wijn, de meeste gerechten zijn er creatief en innovatief en daar hou ik van. De bediening is verder vriendelijk en attent en de stoelen zitten erg prettig. De vloerairconditioning is een fijne toevoeging, zeker op dit soort erg warme dagen.

Devetak in San Michele del Carso, Italië

Zes jaar geleden waren we er met de zonen, tijdens onze zomervakantie in Friuli. Nu waren we op vakantie in het groene Slovenië. Omdat ik het idee had ook nog wat van Italië te willen genieten, had ik een fijne B&B op een steenworp afstand van de grens geboekt. Zo kwam het dat we op deze zondagochtend besloten te gaan lunchen bij Devetak. Alleen in het weekend en op vrijdag hebben ze er namelijk lunch. Voornamelijk op ons geheugen – de navigatie blijft problemen hebben met dit soort onherbergzaam gelegen locaties – bereikten we de top van de berg in de mooie Karstregio. Parkeren kan op eigen terrein en we wandelden binnen. Helemaal niets was er veranderd aan de inrichting en volgens mij ook niet aan het personeel. Ik herkende vader, dochter en ook de moeder. Oma was er volgens mij niet meer, wat helaas resulteerde in moderner servies zonder die schattige kanten kleedjes. Wel kreeg ik een tassentafeltje!
Zelfs de menukaart was nog hetzelfde. Behalve een a la cartegedeelte hebben ze drie degustatiemenu’s, al dan niet met wijnpairing. (38-40-42 euro; met wijn 50, 60, 62).
Nu hadden we het eerste menu zes jaar geleden dus al gegeten. Het derde menu bestond volledig uit gerechten met asperges en daar hadden we geen zin in, dus werd het het tweede menu: gerechten uit de Karstregio en mensen van de grote oorlog (de 1e Wereldoorlog), een behoorlijk boers aandoend menu.
Brood kwam direct op tafel, met water. Bruisend en plat zoals gevraagd en iets later kwam het aperitief, een Franciacorta die in orde was. Niet heel bijzonder eerlijk gezegd.
Ook kwam er een groet uit de keuken zoals ze dat hier zo vriendelijk noemen, een plak brioche met paté van varken. Lekkere paté, vrij droge brioche.
La Papa kwam de wijn inschenken. We begonnen met een  Gradis’Ciutta Collio Ribolla Gialla 2014 Robert Princic. Een zeer aardige wijn. De fles bleef op tafel, dat zou zo bij elke ronde zijn, net zoals zes jaar geleden.
Het gerecht was vegetarische Bramboraki met groententempura en huisgemaakte sojamayonaise. Geserveerd op een plank met een stukje bakpapier kregen we de aardappel met ui (Bramboraki, origineel hoort er ook spek in), een soort rösti en erbij voornamelijk courgette en wortel in tempurabeslag. Erbij een hoopje zout om naar smaak toe te voegen en een bakje met de genoemde mayonaise. In al zijn simpelheid best een lekker gerechtje. Aan de zware kant, dat dan weer wel.
Bij het volgende gerecht kwam een glas Vitovska Bajta Salez Mai Mik, 2015, Venezia, ook een fijne wijn. Het gerecht was verse salami met Josko Sirk-azijn op crème van kikkererwten met knoflook. Precies dat troffen we aan op het bord met nog wat losse kikkererwten op de salami. De crème van kikkererwten kon me niet heel erg bekoren, ik ben er geen fan van, echtgenoot wel. De salami echter was bijzonder smakelijk. Hoog op smaak en weinig vet.
In het glas kwam vervolgens een Radikon, Oslavje 2014 Bianco, Venezia-Giulia. Een erg lekkere wijn! Op het bord gekleurde spätzle met goulash. Onderin de smakelijke goulash, gemaakt met rode wijn en zonder paprika, zoals de vriendelijke bediening ons vertelde. Op de goulash de spätzle. Ik ben er al geen fan van en van deze helemaal niet, ik vond ze te gaar, waardoor ze extra melig werden helaas.
De volgende wijn kwam ook uit de regio, een OGrade Skerk Bianco 2014, een blend van Vitovska, Malvasia, Sauvignon en Pinot Grigio, zeer smakelijk! Het gerecht was Fusi pasta met lughanighe worst en Jamar. Lughanighe is een gekruide Zwitserse grilworst. Jamar is een kaas die vier maanden lang in een zeventig meter diepe grot wordt gelegd. Fusi pasta tenslotte is een traditionele Istrische pasta uit Kroatië. Dat alles kregen we op ons bord. Onderin de saus met de worst en de kaas, erop de pasta, afgewerkt met nog wat geraspte kaas. Hoe lekker kan een simpel pastagerechtje zijn! Nou, ontzettend lekker was dit, de topper van de middag wat mij betreft. Heerlijke pasta, perfect al dente, fantastische stukjes worst en erg smakelijk kaas. En een uitstekende combinatie.
Als rode wijn kregen we een glas Merlot, een Terčič Matijaz, Collio 2013, voor een Merlot zeer aardig. Het hoofdgerecht bestond uit gekookt vlees met mierikswortel en appels en erbij natuurlijke mosterd. Een nogal onappetijtelijk bord verscheen met drie stukken gekookt vlees. Tong, nek, sukade. Alles nogal smakeloos, maar dat kan denk ik bijna niet anders als je vlees kookt? Geen idee. Erbij mosterd, die ik niet geproefd heb, want ik hou niet van mosterd en spinazie. De spinazie was lekker. Gelukkig ontdekte ik geen mierikswortel met appel, want ik ben ook al geen fan van mierikswortel. Een nogal teleurstellend hoofdgerecht dus.
Het dessert bestond uit ricottataart met erbij witte pruimen en appels met grappa. Lekker, maar zwaar.
Bij de niet erg goede espresso, wat natuurlijk vreemd is in Italië kwamen nog twee snoepjes.

Ik weet het nu zeker: ik keer niet meer terug naar restaurants waar ik een hele goede herinnering aan heb. Het kan eigenlijk niet anders dan tegenvallen, sfeer, atmosfeer en je eigenste ik zijn gewoon anders en dat heeft invloed op de beleving.
Wat niet wegneemt dat Devetak een leuk adres blijft. Ik zou alleen niet dit menu nemen…..

Pavus in Laško, Slovenië.

Nadat we waren gelost van de autoslaaptrein en we heel snel het bloedhete Wenen hadden verlaten reden we op ons gemak naar ons eerste doel, JRE-restaurant Pavus in Laško, Slovenië. Daar zouden we gaan genieten van onze eerste lunch in dat geweldig vriendelijke, groene land.
Het restaurant is gelegen op een heuvel boven het dorp, helemaal in het groen en is gevestigd in een Grad (kasteel/burcht), waarvan elk dorp er wel eentje heeft, prachtig gelegen dus. We parkeerden de auto en wandelden omhoog, waar de entree is. Een uiterst vriendelijke ontvangst met de vermelding dat er ook een grote groep aan het eten was, maar dat ze zouden proberen de overlast te beperken. We kregen een ruime tafel buiten, waar af en toe een heerlijk windje wat koelte bracht.
Een aperitief blieften we wel, een schuimwijn uit Slovenië natuurlijk. Dat werd een heerlijke Bizeljsko-Sremič Prestige 2008 in de droogste uitvoering die er te krijgen is. De kaart werd ons overhandigd. Behalve een a la cartegedeelte kent men hier ook een Chef’s Menu, te verkrijgen in 4, 5, 7 of 10 gangen; de 4 en 5 gangenuitvoering ook vegetarisch. Wij kozen deze middag voor de 7 gangen, omdat we erg nieuwsgierig waren naar de kookkunsten hier. (58 euro)
De wijnkaart die voornamelijk Sloveense wijnen kent is prachtig. Gezien het aantal gangen en onze kennis van Sloveense wijnen besloten we tot een arrangement. (18 euro) Water wilden we ook erg graag, want het was behoorlijk warm deze dag. Hierna kon het feest, want dat werd het, beginnen!
Een amuse verscheen. Een paté van kippenlevertjes omwikkeld met ham, afgedekt met broodkruim met kruiden en erbij wat gereduceerde balsamico. Zeer smakelijk!
Een mandje met twee soorten brood kwam op tafel, keurig afgedekt met een mooie dunne servet. Klaarblijkelijk gebruik in Slovenië, want overal waar we aten en waar we brood kregen was dat zo.
De eerste wijn werd ingeschonken. Een uiterst kundige sommelier hier overigens. Een Sauvignon, een Verus Vinogradi, Ormož 2015. Een erg fijne Sauvignon.
Het eerste gerecht kwam in een schaaltje. Krab en tonijn. De tonijn was gemarineerd in aardbeiensap en gedecoreerd met wat aardbeienpulp. Aan tafel werd er wat soep van groene bonen en gerookte vis omheen geschonken. Verder in het schaaltje wat gepofte rijst en wat noten. Nadat ik van de verbazing over de combinatie tonijn/aardbei was bekomen proefde ik het en op de een of andere manier werkte het ook nog. Heerlijk fris en bijzonder smakelijk, zeker ook in combinatie met de soep. De krab was ook erg lekker, goed aangemaakt met wat zurige mayonaise. Een zeer goed begin.
Een wijn van Doppler, een Efekt rosé 2013 kwam in het glas. Ook zeer aardig. Erbij een van de toppers van deze middag: carpaccio van hert. Fantastisch mals vlees kregen we, ik heb nog nooit zulk mals hertenvlees geproefd, met een hele specifieke, zeer kruidige smaak. Op het vlees drie bereidingen van aardpeer: pickles, chips en crème. Alledrie heerlijk. Een lichte vinaigrette maakte het gerecht helemaal af. Puur genieten was dit!
De volgende wijn was van een van de topproducenten van Slovenië, die we nog vaak zouden tegenkomen. Simčič Rebula 2014. Een werkelijk heerlijke wijn! Op tafel verscheen bord met octopus en veel crispy kruiden en wat peterselie-olie. Aan tafel werd er een soep van groene kruiden bijgeschonken en dat leverde een prachtig zacht geheel op, met een heerlijke eigen smaak. De peterselie-olie vermengde zich erg mooi met de soep.
We gingen verder met een Sivi Pinot 2012, Gjerkes, een lichtzoete Pinot Grigio met een abrikooskleurige kleur. Erbij weer een van de toppers van de middag: ravioli met kaas. Een prachtig bord kregen we waarin het gerecht was opgebouwd in laagjes. Onderin een lokale verse kaas met flink wat groene kruiden en bieslook, daarop een zachtgegaarde eidooier, daar weer op de pasta (ravioli) en het geheel was ruim voorzien van truffel en bieslook. Rondom de eidooier lag ook nog een cirkel van zachtgegaarde (zeven uur lang zo vertelde de sommelier) tomaten. Die tomaten hadden een geweldig zoete smaak gekregen en pasten erg goed bij de verse kaas en de eidooier. De pasta en de truffel gaven een beetje bite aan het gerecht. Het geheel was werkelijk onwaarschijnlijk lekker.
Inmiddels bij de vijfde gang aangekomen kregen we een glas Batič, Angel Grande Cuveé 2011. Een frisse wijn met een lichtzoete afdronk. Erbij gebakken ganzenlever. Perfect gebakken ganzenlever kregen we, heerlijk met wat korrels zeezout erop. Erbij een flinke hoeveelheid gebakken cantharellen en shii-take en een aan tafel erbij geschonken dubbel getrokken bouillon van paddestoelen. Een heerlijk aards gerecht, perfect van garing allemaal en fijn hoog op smaak.
En nog waren we er niet, want er kwam nog een vleesgerecht. Daarbij kwam een glas Merlot Constantini 2008. Een behoorlijk complexe Merlot. Het gerecht erbij was lamsfilet met asperges. Geserveerd door de chef himself. Een heerlijk stuk zeer mals lamsvlees kregen we met erbij wat gebakken asperges, polenta met oude kaas, mousseline van gepofte knoflook en een aan tafel geschonken jus van lam. Ook dit was allemaal geweldig smakelijk, goede stevige smaken. Wel een beetje veel inmiddels dus mijn bord ging niet helemaal leeg.
De sommelier maakte de grap dat hij over een minuutje of 10 het hoofdgerecht zou serveren en moest erg lachen om mijn verschrikte reactie.
Dessertwijn sloegen we af en er kwam een pre-dessert. Framboos. Mijn lievelingszomerfruit! IJs van framboos, een framboosje, gelei van framboos en wat koekkruim. Heerlijk!
Het dessert kwam er achteraan. Geserveerd in een bierglas vier bereidingen van chocolade met bier. Mousse, schuim, ijs en crunch van chocolade kregen we, zowel van pure, melk als witte chocolade. Bovendien nog een bonbon erbij, die gevuld was met bier. Erg leuk vond ik de combinatie van de diverse chocolade met bier, zeker omdat het bier in elke component goed te proeven was. Zeer creatief!
We sloten deze uitstekende maaltijd af met prima espresso, waarbij gelukkig geen snoepjes kwamen, namen afscheid van de sommelier na het betalen van de enorm schappelijke rekening en waren het er over eens dat als we weer in de omgeving zijn, we hier zeker terugkeren. Mocht een van de lezers van Maribor naar Ljubljana reizen, vergeet dan geen stop bij Pavus te maken, een absolute aanrader! Een overnachting in het lieflijke plaatsje is natuurlijk ook mogelijk.

Even for the record: Michelin negeert Slovenië, geen idee waarom, want er zijn ladingen werkelijk uitstekende restaurants te vinden en ze grossieren er naar mijn bescheiden mening in Bib Gourmands.

Valuas in Venlo

Op onze eerste vakantiedag reden we naar Düsseldorf, daar zouden we ‘s avonds de autoslaaptrein naar Wenen pakken. Een prima gelegenheid natuurlijk om weer eens te lunchen bij Valuas. De reservering met de vermelding dat we graag gebruik maakten van het Valuas all in menu was snel gemaakt en zo tegen half twee arriveerden we bij het restaurant. Voor een overzicht van gerechten, menu’s en prijzen verwijs ik naar de website.
We waren de enige gasten deze middag. Na een vriendelijke ontvangst mochten we een tafeltje uitzoeken en wilden we wel een aperitief. Een gin/tonic voor ons beiden. Die werd buiten ons zicht ingeschonken, het bleek een Bombays gin te zijn, de tonic weet ik niet, aan botanicals doen ze hier niet.
Erbij direct drie hapjes. Op een plaatje een pizza van knolselderij met erop wat kalfswang: erg smakelijk. In een glaasje een shot van tomaatvocht met mascarpone: ook erg lekker en tot slot in een bekertje een soort ratatouille, gemaakt van diverse groenten, pesto en olijven: ook een fijn hapje, zeer vol van smaak. Leuk is dat deze hapjes ter plekke door een van de koks in het restaurant zelf gemaakt worden.
Het broodgarnituur werd neergezet, dat bestaat hier uit boter en een schaaltje met cream cheese met radijsjes, erg fris en ‘zomers. Peper en zout staan gelukkig gewoon op tafel.

De broodbak kwam langs en we maakten onze keus. Onderwijl werd de eerste wijn ingeschonken. Een Roccafiore bianco Fiordaliso 2015, een Grechetto uit Umbria. Altijd fijn wat mij betreft.
Erbij de amuse. Een Hollandse ceviche. Pommes soufflé, gefrituurd garnalenstaartje, garnaal, uitje, kokkeltjes en wat dille; dit alles in een lichte citrusdressing. Erg smakelijk!
Het eerste gerecht bestond uit twee delen. Als eerste een aspic met heilbot, bloemkool, komkommer en groene kruiden. Om te zien en om te proeven een heel zacht gerechtje. Perfect van structuur. Zowel de aspic als de vis waren heerlijk, erg zacht maar goed herkenbaar van smaak. De bloemkool en de komkommer gaven er wat structuur aan en het viel me op dat de temperatuur op deze zeer warme dag prima was.
Als tweede, gelijk geserveerd, een zilveren eitje. Het eitje was gevuld met een geprakt ei en afgedekt met haringkaviaar. Veel haringkaviaar, wat een heerlijke zilte toets gaf aan het zachte eitje. Door het eitje zaten nog piepkleine croutons van brood en wat groene kruiden. Een heerlijke combinatie in al zijn simpelheid.
Bij het hoofdgerecht kwam een Rosso di Montalcino, Fattoi 2014 in het glas, ook een fijne wijn. Het gerecht bestond uit runderlende, een bonbon van aubergine en boerenfrites. Het vlees was perfect van garing en heerlijk van smaak, de frietjes waren ongemeen lekker, ik had er zo wel meer van gewild eerlijk gezegd en de bonbon van aubergine met de oude kaas was ook erg smakelijk. Ook de quenelle auberginekaviaar was smakelijk en de jus verbond het geheel. Gelukkig bleef het juskannetje op tafel, want daar blieften we ook wel meer van…
Bij het dessert kregen we een glaasje Mademoiselle de Clos Dady, Sauternes 2010, een erg fijne wijn.
Als eerste dessertje kregen we blauwe bes, yoghurt en citroen. Een heerlijk fris dessert met wat zilverpapier en suikerstengeltjes met munt, yoghurtijs, mousse van yoghurt en citroen en wat gesauteerde bosbessen. Zoals gezegd: fijn fris en prettig licht.
Vervolgens verscheen er een kopje met een dessert bestaande uit abrikoos en witte chocolade. Onderin flink wat krokantjes van abrikoos en witte chocolade. Dan een quenelle abrikozenijs, waarop een laagje witte chocolademousse met abrikozenmousse en wat krokantjes van beiden het afmaakte. Ook dit was een heerlijk fris en licht dessert en gelukkig nauwelijks zoet.
Bij de goede espresso kwam het gouden ei van Valuas. Deze keer gevuld met spijs, schuim en gelei van amandel en framboos en ook dit was bijzonder smakelijk. Een waardige afsluiter van een fijne maaltijd.
Bij het afrekenen hoorden we dat de drankjes buiten het menu om voor rekening van de heer Swaghoven, die ons even kwam begroeten tijdens de maaltijd, waren, waarvoor nogmaals onze dank. Valuas is en blijft een geweldig fijn adres, heerlijk eten, fantastische wijnen en een zeer kundige zwarte brigade.