De Olijfboom in Barendrecht

Tijdens een zondagmiddaglunch bij De Lindehof in Nuenen zat aan de tafel naast ons onder andere de chefkok van restaurant De Olijfboom in Barendrecht. Een mij volkomen onbekend restaurant. Na een praatje nodigde hij ons uit om eens een vorkje te komen prikken en zoals wel vaker kwam dat er niet van. In het kader van de AH&Iens-actie zag ik opeens dat ook De Olijfboom eraan meedeed en zo kwam het dat wij op deze dinsdagavond binnenstapten bij De Olijfboom.
Stoer ingericht met hout en een fabrieksachtig aandoend plafond, een bar en een open keuken, waarin de twee koks rustig aan het werk waren en immense hoeveelheden borden uitserveerden, want het restaurant was zeer behoorlijk gevuld op deze doordeweekse avond. Ook de muziek die gedraaid werd vond ik leuk, niet al te achtergronderig, maar gewoon leuk aanwezig en zeker niet storend.
Een vriendelijke ontvangst door de jonge bediening en we kregen een ruime tafel bij het raam. Een aperitief wilden we wel en dat werd een gin en tonic. Gin hier van Tanqueray en tonic van Royal Club en verder geen toeters en bellen. Die verwachten we ook niet.
De chef kwam even een hand geven, heel vriendelijk en wenste ons een fijne avond.
Heel gastvrij kwam er direct een flinke houten plank op tafel met erop wat hapjes bij het aperitief. Allereerst lekker warme bruschetta met tomaat en basilicum, ernaast warme amandelen die even kort waren warm gemaakt in olie en waren nagezouten, ook erg lekker. Daarnaast heerlijk zachte Iberico ham, zo zacht at ik het alleen nog maar in San Sebastian en Bilbao en lekkere Manchego. Ons viel op dat de ingrediënten van uitstekende kwaliteit waren en dat is heel erg prettig.
Op een A4tje kwam het AH/Iens drie gangenmenu met de mogelijkheid om nog een extra starter te nemen. Ook een tussengerecht extra behoorde tot de mogelijkheden en bij het dessert kon je kiezen tussen het dessert of kaas (6.50 extra). Bij het voor- en hoofdgerecht was er telkens de keus uit drie gerechten, allemaal heel gastvrij vonden we.
We waren er vrij snel uit en besloten ook dat we er een wijnarrangement bij wilden, wat zeker mogelijk was (23 euro). Water kwam op tafel, een fles bruisend voor echtgenoot en voor mij een karaf.
Het viel me op dat bij het uitserveren van de gerechten de bediening keurig witte handschoenen aan heeft. Handschoenen vind ik altijd prettig, maar vooral witte. Ik heb iets tegen donkere handschoenen, het staat nogal thrillerachtig vind ik altijd…
De eerste wijn kwam uit Spanje, Terra Alta, Las Colinas del Ebro, 2013 en die was in orde. We hadden de starters aan ons voorbij laten gaan na de heerlijke plank met hapjes en begonnen met het voorgerecht.
Erbij voor echtgenoot de rouleau van eendenlever en Serranoham en een uiencompôte.
Twee flinke rouleau kreeg hij die lekker hartig waren en waarin de smaken goed te onderscheiden waren. Krokantjes van zuurdesembrood maakten het gerecht compleet.
Ik kreeg mijn tonijn op Oosterse wijze. Vier plakjes zeer kort aangebraden tonijn kreeg ik, omwikkeld met sesam. Erbij sesammayonaise, sojasaus, een deegkussentje met sesam met erop heerlijk zeewier, plakjes gemarineerde gember en appelkappertjes en ik was erg tevreden over dit gerecht. Goede tonijn, zeer hoog op smaak en leuk dat er ook flink wat gember bij lag, want daar moet je maar van houden tenslotte. En dat doe ik.
Op tafel kwam vervolgens een zwart wijnglas. Nog nooit had ik uit een zwart glas gedronken en ik ben het ook verder niet meer van plan, maar geestig vond ik het wel. De wijn was al ingeschonken, want we moesten raden welke wijn het was. En toen bleek maar weer hoe ontzettend moeilijk blindproeverijen zijn, want ik dacht aan een lichte rode wijn, echtgenoot dacht aan een witte wijn, maar de vriendelijke jongeman haalde ons uit ons lijden en liet de fles zien. Het bleek een rosé te zijn, een Bardolino Chiaretto classico van Zeni. Nu ben ik nog steeds niet bepaald kapot van rosé, maar deze vond ik wel kunnen. Hij paste ook eigenlijk best wel bij het tussengerecht, loempia gevuld met ossenhaas en pindamayonaise. Maar liefst drie loempiaatjes kregen we, ruim gevuld met net iets te droge ossenhaas en erbij de pindamayonaise, die we erg lekker vonden. Het deeg was mooi krokant, de vulling zou iets hoger op smaak mogen wat ons betreft, de mayonaise was erg lekker en de presentatie vonden we ook leuk. Wel een behoorlijk ruime portie vonden we het.
In het glas kwam vervolgens een Blauer Zweigelt 2012, Pitnauer, Carnuntum Classic en ook die wijn beviel ons.
Echtgenoot kreeg een behoorlijk groot bord met verse pasta met bospaddestoelen, truffel en Parmezaan. De pasta was prima al dente, de paddestoelen waren erg lekker, de truffelsmaak was duidelijk aanwezig en de Parmezaan was erover heen geschaafd. Hij was tevreden over zijn pasta, ook hier proefde hij weer duidelijk peper, de chef heeft een ruime hand met peper.
Ik kreeg mijn rundduo van sukade en suddervlees en eigen jus. Terwijl ik dit schrijf zit ik me af te vragen of ik werkelijk sukade heb gekregen, want het getrancheerde vlees wat ik kreeg was prachtig rosé gebraden, smeltend zacht en heerlijk van smaak. Sukade ken ik eerlijk gezegd heel anders (ook lekker hoor!). Wat niet wegneemt dus dat het fantastisch vlees was. Eronder een flink rondje heerlijk suddervlees en verder op het bord diverse groenten, aardappeltjes, puree van knolselderij, witlof met kaas en boontjes. Erbij in een apart mandje nog heerlijke pommes Pont Neuf met mayonaise en ik was zeer tevreden. Ook dit was een geweldig ruime portie, dus helaas kon ik echt niet alles opeten. Toen we later vertrokken en hierover een opmerking maakten tegen de chef, die ons uitgeleide kwam doen, erkende hij dat de porties hier zeer ruim zijn, maar de clientèle wil dat nu eenmaal.
Bij het dessert tenslotte kwam een glas Moscatel Late Harvest Vistamar, Limarí Valley, Chili 2012 en dat was een prettige, nog frisse, dessertwijn.
Het dessert zelf was een appeldessert. In een groot rond glas allereerst stukjes appel met karamel, crème van en met appel, pistache en weer karamel, crumble en kaneel en een quenelle vanille-ijs. Alweer heel erg lekker, verrassend licht maar ook weer een immense hoeveelheid. Wat we overigens allemaal hebben opgegeten, want het was heerlijk.
Bij de uitstekende espresso (gelukkig eindelijk weer eens) nog wat chocoladeboontjes, noga en een heerlijk appeltaartrotsje.
Na het betalen van de zeer schappelijke rekening en een hand van de chef verlieten we tevreden De Olijfboom. Wij vinden het een heel fijn restaurant in zijn klasse!

Bord’eau in Amsterdam

We zouden in Amsterdam zijn deze vrijdag de 10e oktober, om precies te zijn in het Stedelijk om daar de tentoonstellingen van Marlène Dumas en de familie Sanders (prachtig!) te gaan zien. Ook bij het zien van oude bekenden in de vaste collectie begon mijn hart sneller te kloppen, mooi toch!
Voor de lunch had ik gereserveerd bij Bord’eau, een van de weinige **restaurants in Nederland dat we nog niet bezocht hebben. Ik had al eens gegeten bij de Hoofdstad Brasserie, waar ik niet heel erg van onder de indruk was toen, dus ik was zeer benieuwd. Een vriendelijke ontvangst door de portier, die ook zorg ging dragen voor onze auto en we wandelden de trap op. Direct bij de ingang rechts stond al iemand te wachten die ons langs Freddy’s Bar naar het restaurant bracht. Klassiek ingericht, een beetje goud, een beetje hout, witleren stoelen, ronde tafels, behalve dan bij het raam, redelijk comfortabel allemaal. We kregen een ronde tafel in het midden van het restaurant, wat ik niet vervelend vond, want hoewel ik had gevraagd om een tafel bij het raam was ik tevreden met de ronde tafel, want de tafels bij het raam lagen volop in de zon. Later werd ons opeens wel een tafel bij het raam aangeboden, maar dat aanbod hebben we afgeslagen, we zaten prima.
Netjes gedekt, niet teveel gedoe op tafel en lekker ruim.
Ik kreeg een tassenhanger aangeboden, maar die heb ik zelf en we gingen over tot het aperitief.
Voor echtgenoot champagne van Billecart-Salmon, die hij prima vond, voor mij een gin en tonic, hier de gin van Bombay met Fever Tree tonic. Later kreeg ik nog wat plakken komkommer in het glas.
Voor we van start gingen kwam er iemand langs met een doekje om de handen nog eens schoon te vegen en erna kwamen er diverse hapjes.
Allereerst voor ons beiden een scheermesje omwikkeld met een gelei van Pernod. Opzienbarend lekker vonden we het en erg goed gevonden.
Vervolgens in een wit bakje gevuld met donkere stenen twee oesterschelpen gevuld met een oester in de vorm van oestercrème met parels van rode wijnazijn. Ook dit hapje was bijzonder smakelijk. De oestercrème was bijzonder hoog op smaak, wat erg lekker was en het paste uitstekend bij de parels.
Hierna bekeken we de menukaart. Behalve het à la carte gedeelte kent men hier een 3-gangenlunchmenu voor 38, een 5-gangenmenu voor 98 en 6 gangen voor 108. Wij opteerden voor de vijf gangen. Een wijnarrangement hierbij zou 68 euro moeten kosten. We bekeken de wijnkaart. Die is absoluut erg mooi, maar wel puissant duur. Uiteindelijk besloten we tot een Quinta Crasto, 2011, Superior, Touriga Nacional/Touriga Franca/Sousão, 14% en die beviel ons uitstekend. Grappig van de wijnkaart vond ik dan weer dat bij alle gebieden de afstand in kilometers van de l’Europe stond vermeld.
Heel attent kregen we allebei een langwerpig papiertje met daarop de gerechten van het 5-gangenmenu.
Water wilden we ook, voor echtgenoot uiteraard bruisend en voor mij een karaf. Leuk dat een karaf mogelijk is, jammer alleen dat er geen ijs in zat. De flessen water worden ook niet gekoeld.
Nog twee hapjes verschenen. Eentje in twee delen. In een kommetje een schitterende gegeleerde bouillon van kip met wat tomaat en kruiden, werkelijk heerlijk en wederom mooi hoog op smaak. Ernaast op een vorkje de sot l`y laisse van de kip met erop een stukje krokante kippenhuid. Om de sot l`y laisse zat een mousse van lever, erg lekker!
Vervolgens in een schaaltje rode biet, in zoutkorst gegaard met ijs van wasabi. Het ijs was zowel in de vorm van een sorbet(je) als in de vorm van parels, maar dan samen met de biet. De biet en de parels vond ik erg lekker, de sorbet heb ik aan echtgenoot gegeven, ik reageer nogal onwijs op wasabi en wilde de gok niet nemen dat het letterlijk mijn neus zou uitkomen. Puur persoonlijk is dat overigens. Ik vond de biet en de combinatie erg lekker en leuk gevonden.
Brood kwam op tafel, niet zelf gebakken (waar ik overigens niet van wakker lig), maar wel erg lekker met boter en olijfolie. Olijfolie van Les Costes uit Lleida in Spanje. Lekkere olijfolie.
Een amuse kregen we ook nog.
Schitterend om te zien. Een mergpijpje gemaakt van aardappel, gevuld met tartaar van kalf en een crème van kalfswang met erop een krokantje met wat crème fraîche en kalfswang met daar weer op wat ragfijn gesneden lente-ui en een lepeltje kaviaar. Bijzonder smakelijk allemaal, zowel in combinatie als apart. De tartaar van kalf was heerlijk aangemaakt en de crème van de kalfswang was prachtig zacht en romig.
We waren toe aan het voorgerecht.
Noordzee krab met gerookte avocado, beignet gelakt.
Op het bord allereerst een bolletje salade van de krab, afgedekt met plakjes gerookte avocado. De salade werd gebonden door een gelei van krab, welke een behoorlijk diepe smaak had, de avocado had een mooie rooksmaak, die goed paste bij de krab. Op de avocado een beignet gemaakt van de poot van de krab, gelakt met eigen vocht. Mooi hartig was de beignet en ook hier proefden we een geleitje. Waarschijnlijk – aan de kleur te zien – zat er een toets Marmite in, maar daar kan ik me in vergissen. In ieder geval een zeer smakelijke beignet.
Het tweede gerecht bestond uit aardappel gnocchi met Parmigiano, heldere jus van kip met witte ‘Alba’ truffel.
Vier kleine ronde gnocchi van aardappel kregen we, heel zacht waren ze, gevuld met parmezaanse kaas. Erom heen de jus van de kip en er overheen geschaafd wat witte truffel.
De jus van de kip was licht gegeleerd en mooi hoog op smaak. De parmezaan in de aardappelgnocchi was niet heel erg aanwezig en de lichte truffeltoets vond ik erg lekker erbij.
De wachttijden tussen de gerechten werden iets langer en uiteindelijk bleek mijn vermoeden terecht: hier was weer eens sprake van gelijktrekken. En ik heb een hekel aan gelijktrekken…
Het volgende gerecht was tarbotfilet ‘bordelaise’, snijbiet met merg en croutons.
Prima klaargemaakt tarbot kregen we. Erop stukjes merg, croutons, lente-ui en langwerpige stukjes die naar vis smaakten, lekker allemaal.
Ernaast de bordelaisesaus en een rondje gemaakt van snijbiet. De saus en de snijbiet vond ik nogal gewoontjes. Opeens viel me op dat ik de porties eigenlijk wel heel erg aan de kleine kant vond.
Het hoofdgerecht bestond uit Anjou duif met mosterd miso, gyoza van de lever en shii-take.
Op het bord een borstje van de duif, het haasje en het pootje. Het uitstekend klaargemaakte borstje was bedekt met crème van miso en mosterd en dat was erg lekker. Erop twee hoedjes van shii-take en jus van het beestje. Ernaast twee gyoza (dumplings dus) gevuld met de lever van de duif, ook deze waren zeer smakelijk en nog meer jus, Een mooie jus, fijn diep van smaak.
Het haasje van de duif zat aan een prikker en was botermals en het pootje was gekonfijt en zat in een rolletje. De duif was verder goed nagezouten. Een goed gerecht, maar ik verbaasde me zo langzamerhand over de wel erg minieme hoeveelheid groenten die je hier krijgt.
Waarmee we toe waren aan het dessert.
De beroemde Groene Appel, walnoot en karamel.
Een absoluut plaatje om te zien en duizenden keren al gefotografeerd, het dessert waar ik me erg op had verheugd!
Laat ik onderop beginnen. In een ring van bladerdeeg lagen gemarineerde bolletjes appel met in het midden karamel met walnoot. Daarop staat dan het ‘klokhuis’ gemaakt van sorbet van appel en rondjes chocolade als zijnde de pitjes. Dat geheel wordt dan omgeven door ‘geblazen’ suikerwerk met een steeltje erop.
Dan de smaak. Het suikerwerk smaakt naar niets. Ja, naar zoet. Heb ik dus voor een belangrijk deel laten liggen, want ik vond het te plakkerig. De sorbet vond ik taai en bijzonder weinig smaak hebben. De gemarineerde stukjes appel waren gewoon gemarineerde stukjes appel en de karamel met de walnoot en het bladerdeeg vond ik allebei erg lekker. Eigenlijk dus een nogal tegenvallende beroemde Groene Appel wat mij betreft.
De chef kwam op zijn Frans een rondje maken door het restaurant en op zijn vraag of het ons bevallen was, antwoordden we volmondig ‘ja’, wel met de aantekening dat ik vond dat er bijzonder weinig groente bij de gerechten zat. Dat viel geloof ik niet zo in goede aarde, maar het antwoord luidde dat Bord’eau geen groenterestaurant is (joh….) en dat het een bewuste keus is geweest om vlees en vis de hoofdrol te laten spelen. Dat kan heel goed het geval zijn, maar dat neemt wat mij betreft niet weg dat er best wat groente bij de gerechten mag komen. Jammer vond ik het dat een dergelijk simpele opmerking duidelijk niet de bedoeling was. Vraag het dan niet als je liever geen opbouwend bedoelde licht-kritische opmerkingen hebt.
We sloten af met espresso, wat geen espresso was, maar gewoon sterke koffie, waarbij op een boomschors nog allerlei snoepjes kwamen. Alles was eetbaar, behalve de schors. Lekkere snoepjes.
Ik ben erg dubbel over Bord’eau. Wat we gegeten hebben was uitstekend. De bediening is er ook goed. De wijnprijzen vind ik exorbitant zoals ik al schreef en het belangrijkste: ik ging niet diep juichend weg. En dat wil ik eigenlijk toch wel erg graag….

Het Gebaar in Antwerpen

We waren weer eens bij Het Gebaar. Ook dat was weer veel te lang geleden. Zoals altijd een hele vriendelijke ontvangst en we kregen een fijn rond tweetje in het voorste gedeelte van het restaurant. Leuk vond ik het dat ook op het verruimde terras tafels bezet waren, het was tenslotte nog best aardig weer op deze tweede oktober.
Een aperitief wilden we wel, we kregen keus uit een mooie champagne, de bekende mojito op de manier van Het Gebaar en een alcoholvrije cocktail. Echtgenoot wilde de champagne en ik had trek in een gin en tonic. Dat werd een Hendrick’s gin met een Fentimans tonic. Lekkere tonic vind ik dat en verfrissend na al die Fever Tree-variëteiten, die ik zo langzamerhand wel ken.
Erbij de bekende knabbelkoekjes, de broodjes met zout/peper en boter en de kaarten met een uitleg over het tapaatje en het gerecht van de dag. Het viel ons op dat het brood, wat altijd erg lekker is, deze keer wel heel bijzonder was. Heel licht met lekker veel zaden erop. Ook het donkere brood was verbazingwekkend licht. De chef kwam langs voor een gezellig praatje. Leuk altijd en bijzonder gezellig. Hij vertelde ook over een paar nieuwe gerechten op de kaart en we waren direct verkocht, wat bij zijn vrouw leidde tot de vraag of Roger ons had gezegd wat we moesten eten, waar we hard om moesten lachen. Tot mijn grote verrassing kreeg ik een gesigneerd exemplaar van zijn laatste boek, Een Groot Gebaar. Ik ben er heel erg blij mee. Het leuke van dit boek is dat we tenminste de helft van de beschreven desserts gegeten hebben en nu dus zien uit hoeveel componenten zo’n dessert bestaat, met erbij een tekening om aan te geven hoe het op het bord te leggen en per dessert ook nog een makkelijke versie, zodat je thuis ermee aan de slag kunt. Ideaal dus.
Het water is vernieuwd, ze schenken nu Coralba water, wat uit de Alpen komt. Prettig zacht water vonden we het.
De amuse kwam op tafel. Een plaatje om te zien! Rogers caprese. Een tomatenmousse in de vorm van een tomaatje met erin een kern van basilicumcrème en ernaast een toefje crème van mozzarella. Op het tomaatje het groen van een tomaat. Heerlijk van smaak. Eerst proef je de volle smaak van een mooie tomaat, dan komt de basilicum vrij en als je de mozzarella in je mond stopt heb je opeens alle drie de smaken te pakken. Kunstig zoals altijd.
We bekeken de wijnkaart, die hier nog steeds mooi is en zeer vriendelijk van prijs. We kozen een Pinot Noir, maar die was niet meer voorradig. Althans, hij zou de volgende dag weer geleverd worden. Tja, dat kan gebeuren en Cindy raadde ons een Oostenrijkse Blaufränkische wijn aan, 2012 van Rosi Schuster uit Burgenland en dat was een erg prettige wijn, een goede aanrader dus.
We kregen tussendoor nog een hapje om te proeven. Dat hapje gaat onderdeel uitmaken van een nieuw gerecht. Het was pan con tomates, zoals je in Spanje altijd krijgt, maar dan nu de versie van Roger. Flinterdun knapperig brood met erop flink wat knoflook en gewreven tomaat. Erop smeltend zachte ham en een cressje. Heerlijk vonden we het. Vol van smaak en je waant je direct op vakantie.
Het tapaatje van vandaag bestond uit carpaccio van Wagyu met truffelmayonaise en geschaafde wintertruffel. Behalve dat het vlees zuigend zacht en heerlijk van smaak was, paste de truffelmayonaise qua smaak en qua hoeveelheid ontzettend goed bij het vlees en bij de geschaafde truffel. Werkelijk uitstekend in balans weer en zo ongelofelijk lekker…..ik droom er nog van!
Er werd nieuw brood gebracht, waaronder een viertal sneetjes speltbrood. Een stuk zwaarder dan het andere brood, maar ook weer bijzonder lekker. Uiteraard maakt Roger zijn brood zelf en hij experimenteert er dus nogal mee, leuk!
Het hoofdgerecht kwam. Gebakken stukje Wagyu beef van de bil, 100% volbloed, geserveerd met een salade van quinoa en Japanse toetsen en een lekkere bijpassende jus.
Perfect gebakken Wagyu beef kregen we, mooi nagezouten, met krokant vet en nog mooi rosé, precies zoals we het lekker vinden. Erbij, gepresenteerd in een hol stuk bot, de salade van quinoa, waarin ik iets van wasabi proefde, kleine paddestoelen, diverse aardappelbereidingen, waaronder links een lekker hartige crumble van aardappel met een heerlijke crème en een stukje rauw Wagyu beef. Links een vogelnestje van aardappel, gevuld met stoof van ossenstaart en ook een bijzonder lekkere crème erop. Verder nog diverse groentjes, waaronder zilveruitjes, een streep puree van aubergine met knoflook en een heerlijke jus. Absoluut genieten dit gerecht.
Als dessert hadden we gekozen – uiteraard zou ik bijna zeggen, want de witte truffel was pas de dag ervoor binnengekomen zoals ik op twitter had gelezen – voor de tiramisu. Een combinatie van tiramisu en witte truffel, gemarineerde peer en chocolade. We kregen een bakje met erin de interpretatie van Roger van tiramisu met erop de geschaafde witte truffel, eronder de gemarineerde peer en aan tafel werd er een heerlijk lichte koffiecrème op het dessert geschonken. Het kannetje bleef staan en is tot op de bodem op gegaan…Verder diverse meringues van drop, crunch van speculaas. De tiramisu was afgedekt met een dunne plak witte chocolade en de truffel, crunch en meringues zoals hierboven genoemd lagen erop. De peer zat onderin. Wat ons opviel, behalve dat het bijzonder lekker was en uitstekend weer in balans, was dat het gerecht heerlijk licht was. We dachten in eerste instantie dat er geen mascarpone in zou zitten, maar dat was niet zo, Roger gebruikt voor dit gerecht espuma van mascarpone en dat maakt het – samen met de peer – zo prettig licht. Een grote aanrader dit gerecht!
We sloten af met het bekende plateautje met goede espresso, twee heerlijke koekjes en een glaasje water en meer dan tevreden zoals altijd verlieten we Het Gebaar. Het is en blijft een zeer favoriet restaurant van ons, we komen er bijzonder graag!

Het hele interieur wordt op de schop genomen begreep ik en eind oktober gaat het vernieuwde Gebaar dan weer open. Een extra reden om er snel weer heen te gaan.

Boreas in Heeze

Op 27 september had Boreas weer zo’n fameuze zaterdagmiddaglunch en dat kwam geweldig goed uit met mijn verjaardag, de 24e, dus ik had een tafeltje gereserveerd. Dit keer gewoon samen met C., want de oudste zoon moest bijslapen vanwege zijn nachtwakersbaan en de jongste zoon werkt de weekenden. Na een voorspoedige reis wandelden we de mooie villa binnen en werden zeer hartelijk – met twee verjaardagszoenen – begroet door de gastvrouw. Zo leuk toch altijd, zo’n hartelijke ontvangst, ze doet dat geweldig leuk! Ook de andere leden van de zwarte brigade zijn altijd even vriendelijk en hartelijk, een leuk team is het.
We kregen een tweetje in het midden van het restaurant en tot mijn verrassing – we waren er helaas al een tijdje niet geweest – waren er wat veranderingen in het interieur. Zo zijn er nieuwe stoelen. Witte kunststoffen buitenkant, heel trendy met een lichtgrijze leren binnenkant én ze kunnen draaien. Ideaal vind ik dat, niks geen moeilijk geschuif meer met net te zware of te logge stoelen, maar gewoon draaien en opstaan. Aan de  grijze achterwand zijn de panelen die er hangen opnieuw bekleed met erg leuke paillettenstof wat een geestig 3D effect geeft. Ik ben nog even gaan voelen hoe het nu precies zat. De foto is helaas wat bewogen, maar geeft wel een indruk van hoe het geworden is, dus ik plaats hem toch. Ik vind het mooi en ook de gastvrouw is ermee in haar nopjes. Het past ook leuk bij de schilderijen van de drie snoepende dames, zoals ik ze altijd noem.
Het huisaperitief is ook vernieuwd. Mousserende witte wijn met vlierbloesem en limoen. Prettig licht en fris en je blijft de wijn proeven, goed gedaan dus. Ik vond het vorige huisaperitief, met de hibiscusbloem eigenlijk ietsjes lolliger, maar ik kan me voorstellen dat ze eens iets anders willen en dit is een uitstekend alternatief. Verder waren alle dames van de zwarte brigade vandaag in een nieuwe outfit gestoken: zwarte broek, zwart topje en een leuk vestje met zilverdraad erdoor. Chique en prettig en het ziet er heel comfortabel en net feestelijk genoeg uit. Leuk gekozen!
Bij het aperitief direct weer de meest heerlijke hapjes. Om te beginnen een gestoomde brioche met piccalilly. Heerlijk. Mooi briochebrood met dat fijne frisse van de piccalilly. Ook deze foto is bewogen, ik moest blijkbaar nog even op gang komen, dus ik plaats hem niet.
Hierna een krokante cilinder van tomaat met erin kalfstartaar, krokante sjalot en schuim van sjalot. Ook geweldig lekker en prachtig om te zien.
Tot slot een drietal hapjes, ook erg mooi gepresenteerd zoals altijd hier. Allereerst een semifreddo met wasabi en witte chocolade. Daarna in een eitje een zachtgegaarde eidooier met kerrie en pompoen en tot slot een oester met appel en venkel. Stuk voor stuk prachtige hapjes, schitterende smaken en een absoluut genot om te eten. Verwennerij!
De enthousiaste sommelier schonk de eerste wijn in. Weer zo’n leuke wijn uit Kroatië. Deze keer een Venje 2004 van Enjingi, in datzelfde jaar uitgeroepen tot de best geblende (5 druivensoorten) wijn door ‘Decanter World Wine Awards’. Wij vonden het in ieder geval een erg leuke wijn.
Voor we begonnen met het menu eerst nog een amuse. En wat voor een amuse. Gesouffleerd brood, flinterdun met erop Pata Negra en haringkuit. Krokant, hol brood dus met erop heerlijke Pata Negra, een crème op basis van paprika met ham en limoen en daarop de viseitjes.
Vervolgens het eerste gerecht. Een gerecht in drieën geserveerd. Ganzenlever, hazelnoot, peer en yuzu. Allereerst een ‘pizza’ van een flinterdun koekje met erop geschaafde koude ganzenlever. Daarop ijs van peer en erom heen parels van yuzu en van peer. Op het ijs nog wat hazelnoot. Ongelofelijk lekker was dit, we werden er stil van.
De tweede bereiding was een gouden peertje (peer) van ganzenlevermousse. De peer lag op een plak rauwe ganzenlever met eronder crunch van hazelnoot. Tussen de hazelnoot wat crème van yuzu en bij het ‘steeltje’ van de peer nog wat gelei van peer. Romig en mooi.
De laatste bereiding werd ietsjes later geserveerd en dit was een cannelloni omwikkeld met ganzenlever en peer met erin de vulling van ganzenlever. Erop suikerwerk, gel van yuzu en ernaast wat geschaafd ijs van peer. Ook ontzettend heerlijk. Wat een binnenkomer zeg, dit gerecht!
De tweede wijn was een witte Rioja, een Casa Primicia DOC. Ook een mooie wijn, iets steviger dan die heerlijke Kroatische wijn.
Erbij geroosterde tongfilet met aubergine, gerookte paling, ponzu en miso. We kregen een soort ‘tosti’ van tong met ertussen een plak gerookte paling, erg fijn in combinatie. Erbij twee pastilles van auberginegelei, mooi hoog op smaak. Verder schuim van miso, twee rolletjes aubergine omwikkeld met een lint van paling en tot slot de aan tafel geschonken jus met een hint van ponzu en soja. Heerlijk weer. Ook weer erg mooi in de combinaties.
We gingen verder met een wijn uit Puglia van de Montepulcianodruif. Een Falú van Antica Enotria. Een fijne volle rode wijn.
Erbij het hoofdgerecht. Ree met biet en soubise van ui. Een flink stuk uitstekend ree kregen we met erbij diverse bereidingen van ui en biet, een heerlijke jus van het beest zelf en op het vlees de soubise. Bijzonder smakelijk!
In een erg mooi potje ernaast nog stoofvlees van het ree met Vacherin Mont d’Or. Een intrigerende combinatie vond ik. Erg lekker was het, bijzonder knap gevonden. Ook hierbij nog wat biet en wat soubise en we vonden het zeer, zeer lekker.
Bij de desserts presenteerde de sommelier twee wijnen vanwege het zeer verschillende karakter van de desserts.
De eerste was een Jurançonwijn, gelegen tegen het Madirangebied aan. Wij zijn nogal fans van Madiran, althans die van Brumont en dan behalve van de rode ook van de vroegere Pacherenc du Vic Bilh dus er ontstond een leuk gesprek. Maar de wijn kwam dus uit de Jurançon, het was een Chateau de Jurque, Tendresse. Een prettige dessertwijn wat mij betreft. Hij paste uitstekend bij het eerste dessert. Lemoncurd met basilicum en vanille-ijs. Gepresenteerd in een cocktailglas. Boven op suikerwerk van citroen met een stengel van meringue, een cirkeltje van gebrande meringue en pastilles van meringue. IJs van vanille, heel licht van smaak met eronder de lemoncurd waarin gekonfijte citroenschil te vinden was, wat een heel prettig zuurtje gaf. Daaronder weer erg mooie zachte basilicumgelei om het smaakpalet te vervolmaken. Een typisch Boreasdessert vonden we het. Mooi in de zuren en toch heel zacht van smaak.
De tweede dessertwijn was een Rivesaltes Ambré van Soltus. Erbij koffiecremeux met karamel en melkchocolade in diverse uitvoeringen. Een fantastisch lekker dessert. Knapperig, zacht, niet te zoet, fris, mooi, lobbig en ga zo maar door. Heerlijk gewoon.
Tot mijn verrassing werd er een bordje neergezet met erop in chocolade geschreven ‘Hartelijke gefeliciteerd’ met erbij een erg leuk chocoladetaartje met witte meringue-munten erop. Het was een heerlijk chocoladetaartje, onparlementair gezegd: lekker klef, precies zoals ik chocolade graag eet. Heel erg attent en nogmaals mijn hartelijk dank ervoor, heel leuk!
We zagen af van de friandises na al dit geweld, maar kregen er toch eentje. Bij de espresso dus een heerlijke getruffeerde truffel om het feestje van deze middag helemaal compleet te maken.
We genieten altijd enorm bij Boreas, maar ik moet zeggen dat de chef zich deze middag overtroffen heeft. Wat een absoluut schitterende gerechten! Grote complimenten. Ook de meer dan prachtige wijnen van deze middag vond ik geweldig, ook daarvoor veel dank.  De complimenten gelden natuurlijk ook voor de dames (het waren deze middag alleen dames) in de bediening. Zo attent, vriendelijk en soepel, je voelt je heerlijk welkom en in de watten gelegd en dat is nu precies één van de dingen die ik zo leuk vind van uit eten gaan. Veel dank voor de heerlijke middag!