Porte 12 in Parijs

Na een zeer voorspoedige reis, een hartelijk welkom in het schitterende appartement wat we huurden voor deze week en zo nog wat begin-van-een-week-Parijs-activiteiten was het tijd om af te reizen naar het restaurant van mijn keuze voor deze eerste avond. Porte 12 was dat. Voor een overzicht waar de kok zijn ervaring heeft opgedaan verwijs ik naar de website. Ik had er goede berichten over gelezen zo her en der en ondanks mijn lichte angst dat het me net zo slecht zou bevallen als destijds het zo bejubelde (en nu geloof ik nog steeds) Le Chateaubriand, had ik besloten het toch te proberen. Wie niet waagt tenslotte.

Een allervriendelijkste ontvangst in het piepkleine restaurant kregen we. Een fijne ronde tafel in het midden voor ons vieren met voor mij zicht op de zo mogelijk nog kleinere keuken. In de keuken 5 personen, in de bediening 4. Het restaurant liep geheel vol deze avond. Er werd niet gevraagd of we een aperitief wilden, wel of we water wilden. Plat en bruisend, zoals altijd. Hier van Castalie in mooie flessen speciaal voor Porte 12 gemaakt. We kregen het menu uitgereikt. Nou ja, menu. Een blauw dubbelgevouwen karton waarin de twee mogelijkheden staan. Een 5-gangenmenu voor 58 en een 7-gangenmenu voor 65. Met vanavond de mogelijkheid om twee gangen ervan te verrijken met zwarte truffel à 15 € per persoon.De truffel in rijst werd eventjes op onze tafel geplaatst en de geur sloeg er werkelijk vanaf. Ole en echtgenoot besloten om de truffel erbij te nemen, Maurits en ik sloegen het af. De wijnkaart kregen we ook, we hadden bedacht deze avond maar eens geen arrangement te nemen. De wijnkaart is klein, redelijk vriendelijk van prijs voor Franse begrippen en op zich wel voor iedereen iets te kiezen. Onze keus viel op een VDP Collines Rhodaniènnes Viognier 2012 en die beviel ons goed.

Nadat de wijn was ingeschonken verscheen er een amuse. Per twee personen een mousse van mosterd met erop krokante knoflook. In een zakje erbij dunne tapasachtige broodstengels. De mannen genoten van de dip, ik schrok me een hoedje van de enorme mosterdsmaak. Ik ben helaas geen mosterdfan en vond de dip dan ook bepaald niet lekker. Maar dat is dus geheel persoonlijk. Die vier flinters waren natuurlijk in een vloek en een zucht op en vrijwel direct verscheen er lekker bruin brood in een papieren zak, wat de gehele maaltijd keurig werd aangevuld.

Het eerste gerecht verscheen. In een zwart kommetje. Onderin een heerlijke koude risotto met vis. Erop plakjes rauwe zeebaars, erom heen een heerlijke emulsie van krab en het geheel was afgemaakt met een lichte Japanse vinaigrette. Op de zeebaars nog een vierkantje uitstekende brioche met een stukje gefrituurde vis. Een werkelijk heerlijk gerecht. Zeer verrassend van smaak en met hele verse smakelijke ingrediënten.

Het tweede gerecht kreeg de truffel mee. Gekonfijte Jeruzalem artisjok met een witte uienemulsie en witte truffel. Voor echtgenoot en Ole nog extra de zwarte truffel er over heen. Mooie zachte grondsmaken bij elkaar, en met de witte truffel erbij perfect in balans. De witte uienemulsie gaf het gerecht iets zachts, iets zoets en dat paste perfect bij de heerlijke aardpeer.

Het volgende gerecht was een mooi poezelig bolletje. In het midden van het bolletje een perfect gebakken coquille met erom heen kaviaar van citroen, grapefruitgelei en schuim gemaakt van een kruid wat in de Alpen voorkomt. Behalve de mooie presentatie was het ook een heerlijk gerecht. De warme krokante coquille combineerde uitstekend met de andere hele zachte componenten. Een heerlijk gerechtje dit!

We gingen verder met voor mij de topper van de avond. Kabeljauw, butternutpompoen, wortel, tandoori. Een flink stuk gepocheerde kabeljauw met tandoorikruiden erop kregen we. De tandoorikruiden waren dusdanig afgewogen dat ze perfect pasten bij de delicate vis. Eronder lag crème van de butternutpompoen, ook met wat tandoori erdoor, ernaast jus gemaakt van bouillon van vis en kalf en nog een lekker zoet worteltje. Een zeer gebalanceerd gerecht, werkelijk geweldig lekker!

Waarmee we toe kwamen aan het vleesgerecht. Duif. Duif met biet, crosnes en kerrie. Voor Ole en echtgenoot met de zwarte truffel erbij. Een prachtig stuk duif kregen we, zeer wild. Gelakt en wat granen erop, heerlijk! Erbij de crosnes en de crème van crosnes, gelei van biet en een heerlijke jus van de duif zelf. Alweer een gerecht wat zeer in balans was en een genot om te eten.

In het menu paste nu de kaas. Op een bordje verschenen twee stukjes. Een stukje Saint Nectaire, in het midden wat chutney van exotisch fruit en daarnaast een stukje  Abondance. Abondance is een Franse kaas, uit de vallei van de Abondance, de Chablaisvallei, onder het Meer van Genève. In eerste instantie dacht ik dat ik het wel erg weinig kaas vond, maar na het eten van de voortreffelijk geaffineerde kaas was ik zeer voldaan. Ogen groter dan de buik-gevalletje dus.

Bij de dessertamuse kwam de vraag (eigenlijk het aanbod, maar gezien de rekening hou ik het maar op een vraag) of we een glaasje Poiré, Eric Bordelet Authentique wilden en dat wilden we. 9 € per glas en zo heel lekker vind ik Poiré nu ook weer niet. Maar goed, we waren een avondje uit, het was allemaal erg lekker en leuk, dus een kniesoor. De dessertamuse bestond uit een kokosbal in het midden met erom heen heerlijke mousse van mandarijn, citroen en limoen, waardoor het een heerlijk fris dessertje werd, wat we erg waardeerden.

Het dessert tenslotte bestond uit twee soorten lauwwarme chocolademousse, kardemomspongecake, sorbet van biet, limoencress en crunchy chocolade bovenop. Mijn sponge was licht verbrand, maar verder was het een heerlijk licht dessert. Verrassend licht eigenlijk, vooral de mousse verbaasde me qua lichtheid. Heerlijk dus, want om te vertrekken met zo’n akelig vol gevoel is onprettig en dat was hier absoluut niet het geval. Over werkelijk alles is goed nagedacht en alles is hier perfect in balans. Ideaal. 

Thee is hier vreemd genoeg niet mogelijk, dus we sloten af met espresso, waarbij nog voor elk van ons een heerlijke financier kwam en zeer tevreden verlieten we Porte 12. Een absolute aanrader in Parijs wat ons betreft.

Gagnaire in Parijs

Op deze prachtige zonnige woensdag van de eerste meiweek had ik een maand van tevoren – eerder kan niet – gereserveerd voor de lunch voor ons tweetjes.

De rest van het gezelschap zou de onder meer de Catacomben onveilig gaan maken en we zouden elkaar weer treffen in het fijne appartement.
De Champs Elysee zag zoals altijd zwart van de mensen, maar we schoten direct de Rue de Balzac in om aan de ‘klim’ naar boven te beginnen. De restauratie van het hotel was klaar, dus de ingang was nu weer toonbaar; de vorige keer was het een geboor en getimmer van jewelste.

Een allervriendelijkste ontvangst in het ruim opgezette restaurant en we kregen een fijne ronde tafel. We waren – voor hen voor wie het nog niet duidelijk is – bij Pierre Gagnaire.
Of we een aperitief wilden. Uiteraard wilden we dat. Nu kent men hier voor het aperitief 2 verschillende champagnes.

Een ‘gewone’ en een Krug Grande Cuvée. De Krug kenden we helemaal niet, dus die wilden we wel proberen. Overigens schrokken we nogal toen de prijs van de fles op de kaart zagen en viel de prijs van de flute ons daardoor weer mee (38 euro per glas). Een erg lekkere champagne overigens, maar dat mag dan ook wel natuurlijk.

Erbij direct een bombardement aan hapjes. Twee bordjes met o.a. een meringue met tonijn, een stukje truffelaardappel met nori omgeven, een reepje gemarineerde pastinaak met ansjovis, een soort koekje met gember en amandel en een zwart, zeer krokant iets wat in een doorzichtig sausje van groente stond. Erg lekker en bijzonder allemaal.

De kaarten werden ons overhandigd en het lunchmenu werd op tafel gezet. We bekeken de kaart, hebben nog even geaarzeld over het prachtige menu Printemps, maar we vonden dat toch te gek (265 euro p.p.) en beperkten ons tot het lunchmenu (105 euro p.p.).
De wijnkaart is hier uiteraard opzienbarend geweldig mooi en de prijzen vielen me eerlijk gezegd zeer mee. We besloten tot een 2008 Condrieu Chéry A.Perret en die was zoals verwacht geweldig lekker. Condrieu is en blijft een van mijn lievelingswijnen.

Water, plat en bruisend werd ingeschonken (gratis), brood werd gebracht, heerlijke gezouten boter en een plak kervelboter stond al op tafel, dus het feest kon beginnen. Het restaurant was niet helemaal gevuld deze middag, we mochten het personeel delen met vooral Japanners. Wat leuke gesprekjes met de uiteraard uitstekende maître opleverde.

Een tweede ronde hapjes verscheen.
In een kommetje – wat precies paste op de plek op het bord, daar is hier tot in het extreme over nagedacht, leuk om te zien – een carpaccio van rund, met zalmeitjes en wat mascarpone; heerlijk!, op een plat stukje bestek aan het uiteinde een rolletje lardo di Collonata met een gegrild hazelnootje erop; geweldig lekker en tot slot een stengel die stond in een crème met wasabi en erop een toefje sumak. Ook erg lekker, de wasabi was hier zeer terughoudend gebruikt en gaf net een mooie toets. Heerlijk dus alledrie.

Hierna werd de wijn ingeschonken, de waterglazen werden bijgevuld en het werd tijd voor het echte werk. De ‘officiële’ amuses, hier genoemd de ‘cocktail de poche’….
Even in het Frans maar, zo heb ik het ook gekregen tenslotte:

Salpicon de tourteau et céleris dorés, amandes coquillages, sorbet concombre/wasabi.
In een mooi rond bordje een soort slaatje van krab en bleekselderij met wat schelpdiertjes en erop een sorbet van komkommer met wat wasabi erdoor. Erop nog twee oesterblaadjes, die geweldig van smaak waren. In alle onderdelen een werkelijk erg mooi gerechtje. Want een gerechtje vond ik het wel, dit overstijgt in mijn beleving een amuse.
Pain soufflé farci d’une mousseline d’ortie, jeune broccoli du jardin.
Op een klein vierkant bordje links de mooie kleine roosjes van de broccoli uit eigen tuin. Zelfs ik als niet-broccoliliefhebber vond het erg lekker. Ernaast rechtsboven een soort paddestoel (het was ook een paddestoel trouwens, helemaal geen brood) bestaande uit een vrij stevige crème van brandnetel als zijnde het pootje en erop dan de paddestoel die een heel krokant laagje had gekregen van het een of het ander. Zo mooi weer….

* Gelée fenouil/bonite/sardine de Méditerranée
In een geel, heel schuin staand (magneetje, geestig) kopje een heerlijk lillende gelei van venkel, bonito en stukjes sardientjes, alweer ongewoon lekker.
Grenailles au poivre de Sichuan, concassée de tomates coeur de pigeon et champignons de Paris au miso.
In een schattige witte beker met een erg slim handvat op de deksel troffen we een hoog op smaak zijnd champignonsoepje aan. Zo’n champignonsoepje wat je nooit meer vergeet….
Crèmeux de burrata, chiffonnade de mortadelle et arroches rouges.
Geen idee wat het precies was, in ieder geval iets van groente met een heel klein beetje mortadella en erop een rood blad, wat bijzonder aards van smaak was. Ook erg lekker.

Waarmee we klaar waren met de amuses en overgingen tot het voorgerecht.

Carpaccio de dorade royale aux piments de Guernica, thon Albacore et asperges blanches, jus d’olives noire de Nyons lié de rhubarbe, croutons de pains de noix. Precies dat troffen we ook aan. In eerste instantie leek het gerecht op een soort soep, maar dat was het toch niet. Heel veel verschillende groentjes (groene en witte asperges, korenaarasperges, lente-ui en reepjes asperge) met flink wat mooie dunne plakjes rauwe dorade en tonijn vonden we en dat alles was omgeven door een frisse olijvenjus met een licht rinse (rabarber?) smaak, met erin nog croutons van notenbrood. Een bijzonder gerechtje vonden we.

Het hoofdgerecht van deze middag was Fricassée minute de lapin Rex de Poitou à l’origane, tiges de poireaux, carottes et navets en aigre-doux; fondue de rougette. Escargots Petits Gris, foie grillé et gnocchi relevés d’une réduction de Béarnaise; crème d’ail.
Op een plat borden vonden we de heerlijke stukje konijn, waarbij de oregano goed proefbaar was. Verder een keur aan zachtgegaarde groentjes, die allemaal heerlijk van smaak waren. Het sausje wat erbij lag was bijzonder hoog op smaak en ik proefde daarin duidelijk iets van kaas, wat erg mooi paste bij zowel het konijn als de groentjes. In het ronde bordje ernaast de slakjes, die geweldig lekker waren met het gegrilde levertje van het beestje en een aantal kleine gnocchi die inderdaad naar Béarnaise smaakten. Op de rand van het bord nog een veeg knoflookcrème, naar eigen inzicht te gebruiken en een flink groen blad, wat zeer kruidig smaakte en ook een hoog knoflookgehalte had. Heerlijk wederom. De manier waarop Gagnaire met groenten werkt spreekt me zeer aan.

We eindigden met de desserts de Gagnaire Rue de Balzac. Van de 9 desserts van deze maand kregen we er 5…..

We kregen als eerste een langwerpige schaal, heel smal met erop acht minihapjes. Friandises in mijn beleving, dus ik laat ze gewoonlijk gewoon staan voor bij de koffie. Of dat echt de bedoeling is weet ik niet, maar ik doe het gewoon wel.

Het eerste dessert was een Salade de garriguette, sablé en pistache; crème panacotta de malabar. Heerlijke panacotta met erop prachtige seizoensfruitjes, een genot! Ik ben erg dol op zomerfruit, dus dit was een schot in de roos.

We vervolgden met de Tatin de Royale Gala en tandoori, pulpe de framboise, pépin au calvados. Een Tarte tatin façon Pierre Gagnaire aldus de ober en dat was ook zo. Heerlijk gewoon, prachtige appeltjes, waarin je de tandooritoets heel duidelijk proefde, lekkere frambozenmousse en een paar rozijntjes gedrenkt in calvados. Wat wil een mens nog meer….

Hierna kwam een kommetje met de Déclinaison d’orange sanguine, tranche de Socculente confite. Plakjes gekonfijte bloedsinaasappel met een of ander crèmetje eronder vonden we en we vonden het heerlijk. Niet te zoet, heerlijk fris met een lichte rumsmaak ook nog.

Het vierde dessertje was le Chocolat de printemps 2011, les agrumes de Mr. Bachès.
Een prachtig taartje kregen we, bestaande uit chocolademousse, chocoladetaart, chocoladesaus en citrusvruchten. Heerlijk, heerlijk….

We sloten de rij dessertjes af met een Sirop de cassis, lamelles de coco frais; granité au Cerdon. In een cocktailglas kregen we een heerlijke sorbet van cassis met erop reepjes verse kokosnoot en daarop weer een granité van wijn. Wijn uit Cerdon om precies te zijn. Een heerlijke frisse afsluiter.

Bij de goede espresso kregen we nog twee bonbons nadat we ons te goed hadden gedaan uiteraard aan de kleine hapjes op de lange schaal en ook die bonbons waren erg lekker. Eentje was gevuld met framboos en de andere met praline.
Een gedenkwaardige lunch wederom.

Le Chateaubriand in Parijs

Ole kreeg de aanbieding het eerst in zijn mailbox en in gezamenlijk overleg besloten we dat hij het maar moest regelen. Met Thalys 1e klas naar Parijs. Gewoon een weekend. Het werd het weekend van 26/27 maart. De mannen wilden bij Bofinger eten, dus dat reserveerde ik maar gelijk met het hotel. Gaandeweg de tijd bedacht ik me dat ik eigenlijk liever le Chateaubriand wilde proberen. Nu is reserveren daar een crime, ze reserveren pas vanaf 14 dagen van te voren, maar zijn altijd en eeuwig in gesprek.
Tijdens de heerlijke lunch bij David Selen riep ik om 15.00 (je kunt bellen tussen 15.00 en 19.00) dat ik even le Chateaubriand moest bellen en ik had direct contact, waardoor de reservering voor de 26e maart om 20.00 gemaakt was. Een dag van tevoren moest ik nog even confirmeren. Als dat niet lukte omdat ze vaak in gesprek waren was een emailtje ook goed. Maar ook dat liep soepel, dus er kon niets meer mis gaan.
Na een heerlijke dag in Parijs met een fijne lunch in Montmartre bij La Pierrade met foie gras, escargot, heerlijke mojitosorbet en andere leukigheden vermaakten we ons een tijd op Père Lachaise, deden vele terrassen aan en na wat gerust te hebben in het hotel gingen we per metro naar le Chateaubriand.
Metro Parmentier. Niet handig, Goncourt is veel dichterbij…. Ik was wel heel benieuwd naar dit restaurant, want een 11e (inmiddels 9e) plaats op de Pellegrinolijst, boven zeer gerenommeerde restaurants moest toch wel iets betekenen. Hoewel ik weinig waarde hecht aan dit soort lijstjes….

Aan de buitenkant ziet het restaurant eruit als een niet heel aantrekkelijke bistro, zo eentje van 13 in een dozijn.
Binnen is het kaal..
Een bar, niet heel veel  houten tafels zonder enig linnen, krap, een klein smal stukje restaurant wat leidt naar de onwaarschijnlijk kleine keuken en waarnaast de niet heel schone toiletten zijn.
De ontvangst was vriendelijk.
We kregen een viertje in een hoek, niet heel prettig. Ik had liever een andere tafel gehad, hoewel het er allemaal ernstig krap is. Houten harde stoelen, aan de wand niet veel bijzonders op een schoolbord met allerlei namen (waarvan ik er geen een kende) na. Op de vloer van die tegelmatjes, ook niet heel schoon, dus het zou allemaal van het eten moeten komen dacht ik toen maar.

We kregen na enige tijd een stencil met daarop het menu van deze avond. Vier gangen, incl. amuses voor 50 euro. Je kunt kiezen voor kaas of dessert. Een wijnarrangement is mogelijk voor 50 euro per persoon en daarvoor kozen we. De wijnkaart, ook een stencil, is klein en voornamelijk biologisch. Niet heel goedkoop trouwens.

Een glas bubbels werd ingeschonken (een normale hoeveelheid in een gewoon wijnglas), de vriendelijke vrouwelijke sommelier (denk ik) was nu nog verstaanbaar omdat enkele tafels nog niet bezet waren vertelde dat het een champenoise uit de omgeving van de Mont Blanc was bestaande uit twee cépages. Hij was aardig, maar niet meer dan dat.

Er verschenen wat soesjes met kaas en maanzaad. Aardig, maar wel gewoon een soesje zoals een soesje nu eenmaal is.
Hierna kwamen wat amuses. Een ceviche van black mullet.
Een of ander ernstig naar zee smakend wit watertje in een bakje met erin een vrij hard stukje vis. Ik vond het niet onaardig, Maurits vond het ronduit vies. In ieder geval niet opzienbarend. Daarna een stukje boudin blanc met biet, waarbij nog wat crème van biet lag en gemarineerde plakjes biet op de boudin.
Nu ken ik de gemarineerde biet allang van  Table d’Amis en deze plakjes waren eigenlijk gewoon te hard. Een onprettig gevoel in de mond. De smaak van de boudin was goed.
Een volgende wijn werd ingeschonken. Nou ja, het ging niet om een glas, maar om een uiterst minieme hoeveelheid wijn in het glas en dat ging eigenlijk elke ronde zo. Ik haat dat rare zuinige gedoe. Schenk gewoon royaal bij, mensen zijn nu eenmaal een avond uit en reken dan wat meer. Dit is gewoon onprettig.
Een Fleurie, Beaujolais dus, vanwege de kersen.
De volgende amuse was een miniem beetje ricotta met gefrituurde sla, plakjes appel en mousse van selderij.
Erbij blokjes ijs van selderij en knoflook. Dit hapje begon een beetje in de richting komen zodat ik weer een klein beetje wist waarom ik hier ook alweer was.

Erbij in een onaantrekkelijk zwart kommetje een champignonsoepje, consommé eigenlijk met wat kummel en 2 plakjes champignon. De bouillon was lekker.
Brood, zelf gebakken, kwam op tafel, water en de wijn voor het eerste gerecht werd ingeschonken.

Een Chenin Blanc uit de Rhone met veel honing.
Ter begeleiding van de Asperges du Vaucluse, vieux Gouda, oeufs de Banka.

Anderhalve grote groene asperge troffen we aan, nog vrijwel rauw. Een beetje te koude mousse van asperges, veldsla, gemarineerde rode ui, zalmkuit en flinters oude Goudse kaas.  Geen onaardige combinatie, maar te koud, te rauw, te weinig en bepaald niet opzienbarend.

Het tweede gerecht kreeg een
plakje (zo noemen wij hier thuis een minieme hoeveelheid wijn) Meursault  – met veel mineralen zoals de vriendelijke mevrouw uitlegde, na dit gerecht was ze niet meer te verstaan helaas door de uiterst slechte akoestiek.
Limande Sole, beurre noisette, herbes.

Tongschar dus, die bij mij niet helemaal gaar was helaas, met aardig wat groentjes, waaronder gefrituurde aardpeer flinters en plakjes. Onder de vis veel bieslookringetjes ernaast wilde sla en diverse kruiden waarvan met name de munt goed te proeven was.
Een aardig gerechtje. Niet heel hoog op smaak.

Het hoofdgerecht deze avond was Agneau de Lait, poireaux, amandes. Zuiglam dus met prei en amandelen.

Minieme stukjes lam troffen we aan, het lam van Maurits was trouwens koud, met erbij nauwelijks geblancheerde prei, heel veel kruim van amandel, plakjes citroenpeper en blaadjes cichorei. Of we zijn akelig verwend of er klopte iets niet vonden we zo langzamerhand, want we waren nog steeds bepaald niet onder de indruk, integendeel eigenlijk.
Erbij een Chileense wijn en we moesten zelf maar ontdekken vond de sommelier hoe on-Chileens hij was. Nou, hij rook ernstig naar kaas en stond stijf van de tannine. Niet echt onze wijn, maar gelukkig was het weer een piepkleine hoeveelheid, dus dat maakte niet zo heel veel uit.
We werden zo langzamerhand wat lacherig uit pure teleurstelling en ook omdat het zitten toch wel steeds vervelender werd.
Maar we waren toe aan de dessertjes. Er kwam een soort dessertamuse.
Een vierkantje ananas met diverse kruiden waaronder munt. Prettig fris.

Alledrie de mannen hadden geen behoefte meer aan de ‘creativiteit’ van deze chef en kozen voor de kaas. Erbij kregen ze een glaasje notenlikeur.
Op hun bord drie soorten kaas die redelijk waren. Na het gevraagd te hebben kwam er ook nog een klein beetje brood.
Ikzelf ging toch maar voor het dessert hoewel het me eigenlijk een raadsel was waarom ik witlof moest eten als dessert, maar goed. Als ik er dan toch ben…
Het was een dessert in tweeën. Endive, orange, olive.
witlof, sinaasappel en olijf dus.
Gemarineerde blaadjes witlof, kruim van olijf, sorbet van bloedsinaasappel trof ik aan op mijn bord en op de witlof na, die ernstig weinig toevoegde was dit een aardig, heel gewoontjes aandoend dessertje.
Het andere dessertje was chocolat, céleri.
Chocolade met selderij dus. De chocolade lag op het bord in de vorm van koekjes, erbij crème van selderij en een brownie. Dat alles omgeven door een gigantische hoeveelheid poeder van chocolade wat een extreem droog mondgevoel opleverde. De crème van selderij was aardig, maar ook niet meer dan dat.
Twee glaasjes dessertwijn kreeg ik erbij, maar ik kon met geen mogelijkheid verstaan welke (de glazen worden aan de bar ingeschonken en dus ingeschonken aan tafel gebracht) het waren, omdat de mensen voor de tweede shift stonden te schreeuwen aan de bar, waar ze alvast een glaasje wijn namen.
En tweemaal zoveel mensen in een dergelijk klein restaurant levert een absolute kakafonie van geluid op. Buiten stonden ook nog de nodige mensen overigens, dus populair is het hier wel. Nu heb ik ook het idee dat de chef erg handig gebruik maakt van allerlei publiciteitsmogelijkheden en dat lijkt te werken. Wij waren er tenslotte ook….

Koffie namen we niet, dat deden we elders. Al dat kabaal was genoeg geweest en le Chateaubriand hoeft ook niet meer op een bezoek van ons te rekenen. Onbegrijpelijk dat dit restaurant op de inmiddels 9e plaats staat. Michelin is dan toch reeëler met hun ene bestekje….
Een aantal minpunten bespraken we en dat waren er toch wel veel. De tweede shift die binnen staat te wachten is ergerlijk, uiterst slechte stoelen, geen airco, slechte akoestiek, piepkleine tafels, rare glazen, het bestek wordt maar 1 keer gewisseld. Plezierig is het kundige personeel.
Uiterst teleurstellend dus en toch ruim 100 euro per persoon kwijt zijn, dat gebeurt ons gelukkig niet vaak.
Voortaan ga ik weer fijn af op mijn eigen intuxeftie en dan komen we gewoon weer terecht bij fijne restaurants zoals bv. Ze Kitchen Galerie of Sensing. Allebei na ons bezoek vereerd met een Michelinster. Niet dat die sterren nu zo zaligmakend zijn, maar die S. Pellegrinolijst is het zeker niet.

Bofinger had ik voor de zekerheid verzet naar de lunch de volgende dag, dus ik wist dat ik toch wel aan mijn trekken zou komen en dat scheelde.