Lokanda Devetak in San Michele del Carso

Lokanda Devetak 1870. Een oeroud familiebedrijf, waar momenteel nog 12 familieleden samen het restaurant en cafxc3xa9-gedeelte runnen. Geweldig op elkaar ingespeeld, maar la Papa is duidelijk de baas, hoewel La Mama uiteraard altijd het laatste woord heeft. De dochter spreekt goed Engels, wat erg fijn is, want men spreekt hier niet eens Friulaans, maar een dialect wat half Italiaans-half Sloveens is. Niet verwonderlijk, want het bedrijf (want dat is het, hoe lieflijk het ook gelegen is, ze hebben nl. ook nog hotelkamers en voorzien voor het belangrijkste deel in hun eigen groenten) ligt in de heuvels van San Michele del Carso, de prachtige Karstregio, die voor het grootste deel doorloopt in Slovenixc3xab en waar ook heerlijke ham (Karst uiteraard) vandaan komt. Maurits at er een gerecht mee bij Topli Val in Kobarid en was er zeer over te spreken.
Devetak is voor de lunch alleen geopend in het weekend, dus op de tweede zondag van onze vakantie belde ik rondom 11.00 of er misschien nog een tafel voor 4 vrij was voor een uurtje of half 2. Dat was – gelukkig – het geval en we reden de schitterende weg naar het goed aangegeven restaurant, op slechts 10 km van ons vakantiehuis.
Parkeren kan op eigen terrein en we kregen een mooie tafel in het koele gedeelte van het grote gebouw. Men heeft ook nog een geombreerd terras en wat zaaltjes her en der en in de zaal waar je doorloopt als je vertrekt staat de tafel met de grappaxe2x80x99s. Enige honderden. Ik kom er nog op terug.
Direct na binnenkomst werd ons een schuimwijn uit Slovenixc3xab ingeschonken, heerlijk gewoon. Erbij een amuse.
Een stukje ricotta met een kerstomaatje en wat olie. In al zijn simpelheid best lekker. De kaart kregen we. Men kent hier 2 menuxe2x80x99s van 42 euro, eentje ervan is geheel vegetarisch. Een wijnarrangement – uiterst opvallend in Italixc3xab – kost 18 euro. Verder is het a la carte gedeelte heel regionaal gericht en staan er vreselijk leuke gerechten op. Ook hier zijn ze lid van de Piatti en heel vriendelijk mocht ik ondanks dat ik het gerecht niet wilde, want we namen het menu, het bord voor een zacht prijsje kopen. Waar ik erg blij mee was.

Het menu dus. Dat begon met het inschenken van een Malvasia van het huis Rubbia,
een veel aangeplante druif hier in Friuli en deze kwam nog eens specifiek van de berg waar we op zaten en was bepaald erg aangenaam. De fles blijft hier op tafel en het is volkomen normaal dat je je glas nog eens vult. Waar maak je dat nu mee? De jongens kregen er op de duur de slappe lach van, wat wel weer heel komisch was.  Het eerste gerechtje was vegetarisch.
Een mousse van courgette met een saus van courgettes met aubergine, een soort coulis, maar dan eroverheen gedrapeerd met saffraan en een bergje paddestoelen. Heerlijk aards.
De tweede wijn was een Vitovska,
xc3xa9xc3xa9n van mijn favorieten deze vakantie, van hetzelfde huis, maar vaker aangeplant in Slovenixc3xab dan in Italixc3xab. Deze wijn begeleidde een bord met Karstham met erbij een klein stukje geitenkaas.
Bijzonder lekker. Minder zacht dan de San Daniele maar heel specifiek qua kruidigheid en textuur. Een fijne ham.
De derde wijn was een echte Sloveense.
Een sauvignon, die smaakte als een kruising tussen een chardonnay en een viognier aldus het geweldig vriendelijke meisje – de dochter. En zo was het precies. Een wijn naar mijn hart dus. Erbij een opvallend gerecht.
Spelt en gerst met een tomatensaus en diverse groenten en kruiden met wat Montasio kaas erover (dxc3xa9 kaas van Friuli) gelegen op een soort van pappadum. Erbij nog wat spruitgroentjes en we vonden het heerlijk.
Het volgende gerechtje werd begeleidt door weer een Sloveen. Een rode.
Een Vipaska Dolina en die vonden we geweldig. Erg naar gezocht, maar niet gevonden. Wel een vergelijkbare qua etiket, maar die was duidelijk minder. De zoektocht zet zich overigens hier thuis voort, want vinden zal ik hem. Het gerechtje dus.
Gnocchi – maar niet van aardappel maar van brood! – met een gehaktsaus en flinters parmezaan. In al zijn simpelheid ook alweer geweldig heerlijk. En die gnocchi waren verrukkelijk licht, echt een genot om te eten.
Als tussendoortje kwam een bolletje citroenijs met wodka, wat eigenlijk ook gewoon heel lekker was, ondanks dat ik helemaal niet hou van dat soort dingen midden in een maaltijd. Maar het was hier allemaal zo leuk en zo gezellig en lekker, dat speelt natuurlijk ook een rol.
Ik had het al op voordat ik een foto kon maken, dus dan maar het lege schaaltje…..

Het hoofdgerecht was een rol van konijn, omwikkeld met spek en gevuld met het minder mooie vlees van konijn, maar op een dusdanige manier verwerkt dat het allemaal weer bijzonder lekker was.
Erbij polenta, wat me gewoon niet kan bekoren en wat groentjes en we waren weer helemaal blij. Zeker ook met de erbij geschonken wijn, Castelvecchio uit de Carso-regio.
Om precies te zijn uit dat schattige dorpje Sagrado; een cabernet-sauvignon.
Het dessert was huisgedraaid amandelijs met bolletjes gemarineerde meloen,
zeer smakelijk en de dessertwijn Gradisxe2x80x99ciutta, uiteraard ook uit de regio.
Er zit een verhaal achter de vijf -letters op het etiket, maar de details daarvan ben ik helaas vergeten. Alweer een heerlijke wijn trouwens.

Bij de koffie nog wat heerlijke lekkernijen, vooral voor de mannen,
want ik kon geen pap meer zeggen zo langzamerhand en de dochter bood ons een grappa aan. Ik had toen die geweldige tafels vol flessen grappa nog helemaal niet gezien, dus vroeg ik mijn onschuld welke ze zoal hadden. Ze keek me aan of ik gek geworden was, wat ik op dat moment niet begreep, dus ik vroeg maar snel naar een grappa uit de Karstregio (het barst in Friuli natuurlijk van de grappa, want het wordt er zo ongeveer overal gemaakt) en we kregen, heel verrassend, een grappa van selderij.
Zacht groen van kleur, zacht van smaak en duidelijk een selderijtoets. Erg lekker.
Na het betalen van de rekening liepen we dus langs al die grappaxe2x80x99s en Papa stond ons op te wachten en nadat we vader en dochter de hand geschud hadden en ze uitgebreid gecomplimenteerd en bedankt hadden kreeg ik nog een miniatuurtje van het Devetak-bord. Zo schattig.
De jongens vonden wel dat we hier tenminste nog 3x moesten gaan eten, ik was het daar diep in mijn hart wel mee eens, maar er stonden ook nog andere adressen op het programma. Ik keer hier zeker terug als we in de omgeving zijn, een absolute aanrader is het.